23. august 2019

Ger ein sáttmála við eygu tíni

”"Sáttmála hevði eg gjørt við eygu míni, at eg skuldi onga moyggj hyggja á. ”
Job. 31,1

Sátan freistaði Jesus við “øllum ríkjum heimsins og allari dýrd teirra,” men Jesus stóð ímóti freistingini við einum: “Vík frá mær, Sátan! Tí at skrivað stendur: “Harran, Gud tín, eigur tú at tilbiðja og tæna honum eina.” Matt. 4,8-10.

Sátan vil eisini freista okkum við heimsins ríkidømi og dýrd. Tí mugu vit læra sum Jesus at standa føst, tilbiðja Harran og tæna honum eina.

Guds orð sigur: “Stríðst ikki við at vera ríkur, lat slíkan klókskap tín fara!” Orðt. 23,4.

Tað er einki skeivt í tí at vera ríkur, men stórur vandi er í tí, og jarðarinnar ríkidømi skal ikki vera málið hjá teimum kristnu. Okkara mál skal vera at tæna Gudi við tí, hann hevur litið okkum til, og har, hann hevur sett okkum.

Latið okkum minna hvør annan á, hvussu tað gekst Ákani, tá ið teir vunnu Jeriko (Jósva kap. 7). Tað varð sýtt ísraelsmonnum at taka sær herfong, av tí at alt varð halgað Harranum. Men Ákan sá eina fagra bábilónska skikkju, 200 siklar í silvuri og eina gulltungu, ið vá 50 siklar. Hann fekk hug á tí, hann sá, og hann tók tað. Hann sá, og av tí at hann ikki hevði gjørt ein sáttmála við eygu síni (sum Job t.d. gjørdi í Job 31,1), gjørdist hetta fall hansara. Tankar hansara vórðu hertiknir av Sátani, og hann gjørdi beint móti Guds boðum (Jósva 6,18).

Stuldur Ákans var orsøkin til hin stóra ósigurin við Ai, og sum revsing fyri sítt ólýdni mátti hann doyggja.
 

Heimsins dýri klæði, silvur og gull føra mong menniskju í ólukku og eru eisini vorðin mongum kristnum menniskjum til fals. Mangir andaligir ósigrar kunnu førast aftur til fjalt silvur ella gull.

Í dag er ikki stórur munur á verðsligum og kristnum heimum. Hjá mongum kann tað ikki gerast stórt og fínt nokk, og børnini frá slíkum heimum, ja, tað umber seg ikki, at tey halda, at tað er lukkan at eiga so nógvar av hesum heimsins ognum sum gjørligt. Skattir verða samlaðir, har mølur og rustur eta. Staðin fyri áttu vit at samla skattir, sum ikki farast, himmalskir skattir. (Matt. 6,19-21)

Vinir! Eg ivist ikki í, at Harrin unnar okkum alt gott. Hann vil geva okkum alt tað, okkum er tørvur á, og harumframt almikið til alt gott verk (2. Kor. 9,8), men alt ov ofta leggja vit hendur á okkurt, sum er bannført, okkurt, okkum als ikki er tørvur á, og sum vit als ikki hava brúk fyri. Ákan gongur mitt okkara millum, ja, hann gongur kanska í okkara egnu skóm. Tí er okkum stórur tørvur á at gera sáttmála við eygu okkara.
 

Jú meir vit fáa okkum av hesum heimsins lutum, jú meir bundin gerast vit til hitt jarðiska, og jú minni tráa vit eftir tí himmalska.

Effie Campbell umsetti.

      22. august 2019

Harrin gevur vísdóm í tøkum tíma

”Men um einumhvørjum av tykkum fattast vísdóm, tá biði hann Guð, sum gevur øllum gjarna og uttan átalur, og honum skal verða givið. ”
Ják. 1,5

Tá ið ein almenn kirkja í Kina skuldi latast upp, komu tveir kommunistiskir embætismenn at hyggja eftir kirkjuni. Á tí aftasta vegginum í kirkjuni hekk ein stórur krossur. Annar av umsjónarmonnunum skeyt upp, at teir skuldu hanga eina mynd av tí deyða formanninum Mao og eina mynd av einum øðrum kommunistaleiðara upp hvørju megin krossin.

Nú kom prestur illa fyri, tí hann metti, at hetta fór ikki at verða dámt av mongum kristnum kirkjufólki. Eftir at hann í hjarta sínum hevði biðið Gud um vegleiðing og vísdóm, svaraði hann óræddur: “Tað hevði ikki verið serliga vakurt gjørt móti Mao formanni og hinum leiðaranum, tí í Bíbliuni stendur, at Jesus bleiv krossfestur millum tveir ránsmenn!”
 

Hesir báðir menninir vóru samdir við prestinum í, at uppskotið ikki var so heppið og tí ikki skuldi fremjast. Tað lætnaði hjá presti.

Effie Campbell umsetti.

      21. august 2019

Jósia kongur

”... Sonur skal verða føddur húsi Dávids, Josias skal hann eita; hann skal á tær ofra prestar offurheyggjanna, teir, ið brenna roykilsi á tær, og menniskjabein skulu verða brend á tær." ”
1. Kong. 13,2

2. Krýn. 34-35

Hetta navnið hevur ein heilt serligan klang, av tí at hesin gudrøkni kongurin tænti Harranum av øllum hjarta sínum og allari styrki síni, og tað hóast bæði faðir hansara Ámon og abbi hansara Manasse vóru ógvuliga óndir og gudleysir.

Jósia var bert átta ár, tá ið hann gjørdist kongur, og hann ráddi 31 ár í Jerusalem, frá 639-608 fyri Krist. Hann hevði bæði góðar og gudrøknar vegleiðarar og embætismenn, og sagt verður eisini, at hann hevði eina gudrøkna móður.

Enn heilt ungur – bert 16 ára gamal – fór hann at søkja Harran, og 20 ára gamal byrjaði hann at seta í verk ta mest umfatandi reformatión, Juda nakrantíð hevur havt. Hann fekk í lag, at skurðgudaaltar og skurðgudamyndir vórðu oyðiløgd og tikin burtur. Vit skilja, at hesin ungi kongur vígdi seg heilt til Guds og fekk styrki frá honum til tað stóra og dygdargóða arbeiðið at beina fyri avgudadýrkanini í øllum landinum.
 

Spáað var um føðing Jósia og tann gerning kongur gjørdi fyri Harran umleið 345 ár frammanundan. Vit kunnu lesa um hetta í 1. Kong. 13. Tað ljóðar øgiligt, tá ið hesin profeturin, hesin Gudsmaðurin, profeterar og rópar móti altarinum í Betel: “Sonur skal føðast í húsi Dávids, Jósia at navni; hann skal á tær ofra offurheyggjaprestar, sum á tær hava borið fram roykilsisoffur; og mannabein skulu verða brend á tær!”

Og alt hetta hendi júst soleiðis, sum spáað varð.

Tá ið Jósia var 26 ára gamal, varð lógbókin funnin í húsi Harrans, og tá kom av sonnum gongd á reformatiónsarbeiðið, og allir teir illavorðnu lutirnir, ið gjørdir vóru til skurðgudarnar, vórðu beindir burtur og oyðilagdir, og bøtt varð um templið.

Tá ið lisið varð úr lógbókini fyri kongi, “skræddi hann klæði síni,” av tí at tey ikki høvdu aktað orð Harrans í mong ár. Jósia sendi síðani boð eftir Huldu profetinnu, sum segði, at ólukka fór at koma yvir landið sum revsing fyri, at fólkið hevði svikið Harran og dýrkað skurðgudar. Og hon helt á:

“Men við Juda kong, ið sendi tykkum til mín at leita ráð hjá Harranum, skulu tit siga: So sigur Harrin, Ísraels Gud: Tey orð, sum tú hevur hoyrt, skulu standa við; men av tí at hjarta títt blotnaði, so at tú eyðmýkti teg fyri Gudi, tá ið tú hoyrdi orð hans móti hesum staði og móti íbúgvum hans, ... og skræddi klæði tíni og grætst,” so skuldi revsingin ikki koma í Jósiasar tíð; tí Gud hevði hoyrt bøn hansara.

 

Síðani fór kongur niðan í hús Harrans og alt fólkið við honum, og hann las alt upp fyri teimum, sum stóð í sáttmálabókini og gjørdi sáttmála við tey, at tey skuldu halda seg til Harran og halda boð hansara av øllum hjarta sínum og allari sál síni.

Bert 39 ára gamal fall Jósia kongur í bardaganum móti konginum í Egyptalandi, Neko, og alt Juda og Jerusalem syrgdu hann. Jeremia profetur yrkti harmljóð um hann, og allir sangarar og allar songkonur hava í harmljóðum sínum talað um henda stórbæra og gudrøkna kongin, og hetta hevur síðani verið fastur siður í Ísrael.

Effie Campbell umsetti.

      20. august 2019

Verðið takksamir!

”Og latið frið Krists ráða í hjørtum tykkara, sum tit eisini vórðu kallaðir til í einum likami, og verðið takksamir! ”
Kol. 3,15

Er tað neyðugt, at vit verða mint á tað?

Bíblian minnir okkum á hetta í Kol. 3,15. Tað er nevniliga ikki natúrligt fyri okkum at vera takksom – tvørturímóti.

Eitt takksamt hjarta gleðir Gud. Tað síggja vit, tá ið hin eini spitalski maðurin, ið varð grøddur, vendi aftur og gav Gudi æruna.

Tað eru tríggir lutir, sum kunnu hjálpa okkum at vera meira takksom.

1. Viðganga Guds náði og miskunn.

Jú meir vit hugsa um, hvat Harrin Jesus hevur gjørt fyri okkum – tað gjaldið, hann rindaði og harvið gjørdi tað møguligt hjá Gudi at vísa sína stóru náði og miskunn móti okkum – jú meira vil takksemi vaksa fram í hjørtum okkara. Í síni náði gevur Gud okkum tað, sum vit ikki hava uppiborið, og í sínum miskunnsemi heldur hann ta revsingina burtur frá okkum, sum vit hava uppiborið. Hetta kann bara ala fram takksemi í teimum hjørtunum, sum hugsa um tað.

2. Telja okkara signingar

Tað er eingin sjálvfylgja, um vit í dag hava kunnað etið okkum mett. Tað lítla kórið, sum vit syngja nokk so treystlig: “Nogle har mad, men kan ikke spise, andre kan spise, men har ingen mad,” er jú ein álvarsligur sannleiki og manar til takksemi, um vit bæði kunnu eta og hava mat.

Um vit byrja at telja tær smáu og stóru signingarnar, sum vit hava tikið ímóti av Harrans hond, vilja tær óivað fjala teir trupulleikarnar, vit annars so lættliga verða bundin av.

3. Hava áhuga fyri øðrum

“Sælari er at geva enn at taka.2 Áps. 20,35. Hetta orðið gongur eisini móti okkara natúru, men tað er ein andalig lóg. Jú meira vit eru fyri onnur, jú takksamari verða vit fyri, at vit sjálv kanska ikki hava brúk fyri hasari hjálpini, og vit vilja sanna, hvussu náðigur Gud hevur verið ímóti okkum. Øvugt vil sjálvgóðska gera okkum múlatrútin og ótakksom.
 

Máttu hesir tríggir lutir, sum vit her hava umrøtt heilt stutt, gjørt sítt til at alið tað fram í hjørtum okkara, sum fyrst og fremst gleðir Gud, men sum eisini vil fáa stóran týdning fyri medmenniskju okkara – okkum sjálv og tænastu okkara.

Effie Campbell umsetti.

     19. august 2019

Hvat Bíblian sigur um familjuna

Virðing fyri foreldrunum

“Æra faðir tín og móður tína, so at tú mást liva leingi í tí landi, sum Harrin, Gud tín, vil geva tær!” 2. Mós. 20,12

“Vísur sonur gleðir faðir sín, men ringur maður vanvirðir móður sína.”
Orðt. 15,20

Val av konu

“Tann, sum hevur funnið konu, hevur funnið lukku og hevur fingið náðigávu frá Harranum.” – “Skilakona kemur frá Harranum.” Orðt. 18,22 og 19,14

Innanhýsis viðurskifti

“... og eru hvør øðrum undirgivnir í ótta Krists.” Ef. 5,21

Høvur í heiminum

“Konurnar skulu vera sínum egnu monnum undirgivnar eins og Harranum. Tí at maðurin er høvur konunnar, líkasum Kristus er høvur kirkjuliðsins.” Ef. 5,22-23

Elska konu tíni

“Tit menn, elskið konur tykkara, líkasum eisini Kristus elskaði kirkjuliðið og gav seg sjálvan fyri tað ... Soleiðis eiga menninir at elska konur sínar eins og síni egnu likam. Tann, sum elskar konu sína, elskar seg sjálvan.” Ef. 5,25 og 28

Umhugsni fyri konuni

“Somuleiðis tit menn; livið við skynsemi saman við konum tykkara sum við einum veikari keri, og veitið teimum virðing eins og tær eisini eru samarvingar við tykkum til náðigávu lívsins, fyri at bønir tykkara ikki mega hindrast!” 1. Pæt. 3,7

Hor (hjúnabandsbrot)

“Tú mást ikki dríva hor.” 2. Mós. 20,14. “Tit hava hoyrt, at tað hevur verið sagt: “Tú mást ikki dríva hor.” Men eg sigi tykkum, at hvør tann, ið lítur at kvinnu við girndarhuga, hevur longu drivið hor við henni í hjarta sínum.” Matt. 5,27-28

Hjúnaskilnaður

“Men eg sigi tykkum, at hvør tann, ið skilst við konu sína, uttan fyri hors sakir, veldur, at hon drívur hor; og hvør tann, ið giftist við eini fráskildari konu, drívur hor.” Matt. 5,32 “Hvør tann, ið skilst við konu sína og giftist við eini aðrari, drívur hor; og hvør tann, sum giftist við konu, ið skild er frá manninum, drívur hor.”
Luk. 16,18

Barnauppaling

“Og tit fedrar, ilskið ikki børn tykkara upp, men alið tey upp við aga og áminning Harrans.” Ef. 6,4

Friður í familjuni

“Sæl eru tey, ið fremja frið, tí at tey skulu verða kallað Guds børn.” Matt. 5,9.

“Blídligt andsvar stillar bræði, men hvast orð vekur vreiði.” Orðt.15,1.

Bíblian hevur altíð svar upp á menniskjan tørv. Í mongum viðurskiftum talar hon klárt og við myndugleika. Hon gevur leiðbeining, frið og vón til teirra, sum vilja geva boðskapi hennara gætur.

Bíblian sigur nógv viðvíkjandi familjuni, tí familjan er ein heilag Gud-viljað og Gud-givin skipan. Vit noyðast tí at kenna tær Gud-givnu forskriftirnar, geva teimum ans og rætta okkum eftir teimum, um vit vilja fáa hina størstu gleðina og verða ríkiliga nøgd í familjulívinum.

Gud vil stórliga signað tað heimið, har hann verður æraður sum Harri í húsinum og Harri hjá teimum einstøku húsfólkunum.

Effie Campbell umsetti.

       18. august 2019

Hava vit svikið?

”Og fjar veri mær tann synd móti Harranum, at eg haldi uppat at biðja til Harrans fyri tykkum og beina tykkum inn á hina góðu og rættu leiðina! ”
1. Sám. 12,23

“Eg merki, hvussu menniskju eru givin at biðja fyri India,” segði ein eldri trúboðari fyri stuttum við meg. Eg eri ikki sloppin frá hasum síðani, tað hevur skelkað meg.
 

Trúboðarin greiddi frá hesum soleiðis: Vit líða av einum slagi av trúboðara-dýrkan, skilt á tann hátt, at tá ið trúboðararnir av eini ella aðrari orsøk fara frá einum øki, ná ja, so hugsa vit ikki longur um tað. Vit gloyma, at ein meinigheit, ein kirkja, ein skúli, eitt samfelag er eftir har, tað skal standa einsamalt.

Vit munnu vist øll vita okkurt um, hvat forbøn hevur at týða fyri okkum sum einstaklingar. Tá ið vit kunnu kenna kulda og tómleika við missinum av einum menniskja, sum bað fyri okkum – hvussu mikið meir má so ikki saknurin verða, um forbønin verður tikin burtur frá einum heilum fólki? Tey eru okkara kristnu brøður – og ein gevst væl ikki at biðja fyri sínari familju?

Vit mugu minnast til, at Jesus knýtir stór lyfti til bønina. “Biðið um hvat sum helst í mínum navni,” sigur hann. Og ein annar hevur einaferð sagt: “Bøn flytur ta hondina, sum flytur verðina.”
 

Tað kann væl vera, at vit halda, at tað er vónleyst at biðja fyri India, Russlandi, U.S.A. ella Føroyum; men í forbøn okkara er tað ein kong, vit koma til, og vit mugu vænta stór ting frá honum.
 

Latið okkum tí ansa eftir, at vit eru trúgv móti hesi stórbæru uppgávu okkara og útinna hetta stóra arbeiðið, sum forbønin er, so eingin verður svikin, av tí at vit vóru trúleys.

Effie Campbell umsetti.

      17. august 2019

Ringir dreymar

”Harri, klettur mín, borg mín, høli mítt, Guð mín, vernd mín, har eg fái lívd; skjøldur mín, virki mítt, horn mítt, har eg fái frelsu.”
Sálmur 18,3
      
Eg prátaði við ein trúgvandi mann, sum á ungum árum hevði verið uppi í mongum vasi og fjasi. Hann segði mær, at hann var plágaður av ringum dreymum. “Eg droymi henda sama dreymin av og á, at teir kasta eina hondgranat eftir mær. Eg droymdi hann eisini í nátt. Tað løgna var, at granatin brast ikki. Eg var í dýrastu neyð og hugsaði, at eg mátti kvika mær og taka granatina og blaka hana so langt burtur, sum eg fekk, áðrenn hon brast. Trupulleikin er tann, at eg geri tað í veruleikanum, og eg endi úti á gólvinum og havi skumpað radio og annað á náttborðinum fyri mær út á gólv. Í nátt slerdi eg eygað í spíssin á náttborðinum,” segði hann og peikaði á eygnabrúnna.

Eg tók eitt ark fram og skrivaði eitt vers niður á tað og rætti honum tað. “Bið hesa bønina hvørt kvøld, áðrenn tú leggur teg,” segði eg. Versið ljóðar soleiðis:

Sæt vagt omkring min tanke

og gærde om mit sind,

så meget ondt og urent

      vil snige sig derind.

Hetta versið kom brádliga fram úr gloymskuni hjá mær. Eg var ein lítil smágenta og sat á fanginum hjá mammu, tá ið hon sang hetta versið einar tvær-tríggjar ferðir fyri mær. Hon hevði lært tað uppi hjá skótunum í K.F.U.K.

Tá ið onkur segði okkurt, sá eg tað ofta fyri mær í myndum, og tað er helst tí, at eg minnist tað eftir so mong ár. Eg sá fyri mær, at nakrir einglar komu og stillaðu seg sum vaktarmenn rundan um mínar tankar, og har stóðu teir so stinnir, so at einki ónt hevði nakran møguleika at sleppa inn. Teir høvdu eisini laðað ein garð rundan um mítt sinni, so tað var ógjørligt, at nakað ilt kundi órógva meg.

      Tú skuldi kanska eisini biðið hasa kvøldbønina, so tú svavst stillisliga og róliga og bara droymdi góðar dreymar.
Effie Campbell.

     16. august 2019

Jesus hevur umsorgan fyri tí einstaka
 

”nei, sum himin er hægri enn jørðin, soleiðis eru vegir mínir hægri enn vegir tykkara og hugsanir mínar hægri enn hugsanir tykkara. ”
Jes. 55,9

Emanuel Minos

Undir seinna heimsbardaga var eg uppi í mótstøðurørsluni og upplivdi ymiskt skelkandi har. Eftir kríggið hugsaði eg, at eg skuldi fara yvir til Svøríkis fyri at leggja alt hetta afturum meg. Eg bjóðaði meg fram sum evangelist og sendi 20 umsóknir til ymsar samkomur. Eg fekk 20 aftursvar, eingin vildi seta meg í starv.

Eg var ógvuliga vónsvikin. Eg tók tey 20 aftursvarini og fór ein túr út á kirkjugarðin. Har legði eg meg á knæ og gjørdi sum Hizkia kongur (Sí 2. Kong. 19,14), eg legði brøvini opin fyri ásjón Harrans, og so fór eg at biðja. “Harri, hví fekk eg einki jaligt svar?”

Beinanvegin hoyrdi eg Harran svara: “Far tú og vitna fyri Svenn!”

Svenn var vinmaður mín heilt frá barnaárunum og upp gjøgnum ungdómsárini; men hann var gudloysingur og var uppvaksin í einum vantrúgvandi heimi. Eg minnist frá dreingjaárunum, at hann segði, at vit stavaðu frá apunum. Øði kom í meg, og eg rópti: “Tað kann væl vera, at pápi tín er ættaður frá apunum; men tað er pápi mín ið hvussu so er ikki!!”

Eg hevði vitnað fyri honum fleiri ferðir, men hann vildi ikki vita av tí. Eg segði hetta fyri Harranum; men Harrin tók bara uppaftur: “Far og vitna fyri Svenn!”

So fór eg yvir og ringdi uppá hjá honum. Komandi sunnudag var eg biðin at tala í Frelsunarherinum, og hetta brúkti eg sum hjáputur. Eg visti, at Svenn var ógvuliga musikalskur og elskaði tónleik, so tá ið hann læt dyrnar upp, segði eg: “Svenn, eg skal tala niðri í Frelsunarherinum sunnudagin. Har verður nógvur tónleikur, hornorkestur, solosangur og duettsangur. Kanst tú ikki koma við mær?”

Hann hugdi eina løtu at mær, so segði hann: “Eg skal koma við tær sunnudagin, um tú kemur við mær leygardagin at standa á skíðum.”

“Ja, tað er í lagi,” segði eg glaður, “so er tað ein avtala.”

Sunnudagurin kom. Eg fór upp á talarastólin, og eg sá, at Svenn fór upp á loftið og setti seg á aftasta rað, beint undir einari lampu, har tað stóð Exit, útgongd. Hann virkaði ógvuliga bangin. Hann hevði ongantíð verið á einum kristiligum møti fyrr, so hann visti ikki, hvat ið hann kundi vænta sær, og tí setti hann seg við neyðútgongdina, so hann altíð kundi rýma.
 

Eg gloymdi alt um hann og fór at tala heilt einfalt um evangeliið, og hvat ið Jesus hevur gjørt fyri okkum. Tá ið møtið var liðugt, síggi eg, at tveir menn standa og biðja undir liðini á Svenn. Eg kvikaði mær upp á loft, har Svenn stendur og hálvgrætur og sigur: “Nú er tað brostið fyri mær!”

“Hvat er brostið?” spyrji eg óttafullur.

“Apurnar!!”sigur hann.

Eg mátti smílast. Øll hansara ateisma var horvin sum døgg fyri sól eftir eini løtu. Hann gjørdist trúgvandi og var tað til sín doyggjandi dag. Men hatta er akkurát Jesus. Hann sær ikki fólk í skarum. Hann sær hin einstaka og hevur kærleika og umsorgan fyri tí einstaka.

Effie Campbell.

15. august 2019

Forbøn

”Jesus sigur við teir: »Fyllið vatnskerini við vatni!« Og teir fyltu tey á tremur. ”
Joh. 2,7

Vit hava umsorgan fyri øðrum við t.d. regluligari forbøn. Forbønin er ein gáva og ein umsorgan, sum vit geva øðrum. Vit hava ofta langar listar við bønarevnum: sjúk og líðandi, okkara familja, grannar, okkara trúboðarar í útlondum og trúboðarar á staðnum, kirkjan á staðnum og tann globala kirkjan, forbøn fyri teimum, ið verða forfylgd o.s.fr.

 

Viðhvørt verður forbønin ein tung byrða, tað eru so mong at biðja fyri, menniskju, sum fingu eina harða lagnu, viðurskifti, sum tykjast óloysilig o.s.fr.

 

Niðanfyri skal eg geva tær nakrar setningar, sum hava hjálpt mær væl, so at eg nú síggi, at forbøn er ikki ein tung byrða, sum eru tað vit, ið skulu bera heimin á okkara herðum. Tað er ein, sum hevur borið alt og framvegis vil bera.

Set teg niður í frið og náðum og grunda gjølla í kvirru um hesar setningar:


- Forbøn er ikki at trábiðja og plága Gud til at gera okkurt, men at standa í nærveru Guds vegna ein annan.
 

- Forbøn er ikki nakað, har tú spennir teg til at savna tínar tankar, men eitt hvílandi uppmerksemi.

- Vita skalt tú, at Gud hevur arbeitt leingi, áðrenn tú trein inn á pallin, og hann arbeiðir nú.

- Vit skulu fylla vatnskerini við vatni – at gera vín er hansara gerningur.
 

- Vit skulu flyta steinar, tað er hann, sum sigur: “Lázarus, kom út.”

LMF-blaðið.

Effie Campbell umsetti.

14. august 2019

Undurið

”Og hann segði við hann: »Sanniliga sigi eg tær, í dag skalt tú vera við mær í páradís!« ”
Luk. 23,43

Eg vil fegin siga tær frá einum ránsmanni, sum bleiv frelstur.

Tá ið Jesus Kristus bleiv krossfestur, vórðu eisini tveir ránsmenn krossfestir, annar við høgru og hin við vinstru lið hansara. Við annan teirra segði Jesus: “Í dag skalt tú vera við mær í páradís!” Luk. 23,43.

Hví fór annar ránsmaðurin til himmals og hin niður í glatan?

Hvat gjørdi hann, sum fór til himmals at frelsa sál sína?

Minst til, armar og bein hansara vóru negld til krossin, tí kundi hann

ikki fara til altars

ikki lata seg doypa

ikki blíva limur í nakrari kirkju ella samkomu

ikki lata pening til kirkjuna ella til okkurt gott endamál

ikki rósa sær av einum góðum lívi

ikki royna at betra seg

ikki senda boð eftir nøkrum presti.

Stutt sagt, hann kundi einki gera av tí, sum mong menniskju halda vera neyðugt fyri at blíva frelstur, og sum tey halda vera ein “ferðaseðil” til himmals.

Alt hetta stongdi hann ikki úti frá himlinum. Hví? Tí hann gjørdi tað, hann kundi – tað, sum er neyðugt at verða frelstur.
 

1. Hann angraði

Hann viðgekk skuld sína, tá ið hann segði: “Vit (ránsmenn) fáa tað afturlønt, sum vit hava gjørt.” Luk. 23,41. Bíblian sigur: “Um tit ikki venda um, tá skulu tit allir umkomast.” Luk. 13,3.
 

2. Hann trúði

at Jesus Kristus var hansara og heimsins Harri og Frelsari.

Bíblian sigur: “Trúgv á Harran Jesus, og tú skalt verða frelstur og hús títt.” Áps. 16,31.
 

3. Hann játtaði

trúgv sína á Jesus Kristus sum Guds syndafría son, tá ið hann segði: “Hesin (Jesus) hevur einki ósámiligt gjørt.” Luk. 23,41.

Bíblian sigur: “Tí at um tú játtar við munni tínum, at Jesus er Harri, og trýrt í hjarta tínum, at ‘Gud vakti hann upp frá deyðum, tá skalt tú verða frelstur.” Róm. 10,9.

Gev tær far um, at tað, sum hin iðrunarfulli ránsmaðurin gjørdi, kanst tú eisini gera.

Tú kanst angra tína synd.

Tú kanst trúgva á Jesus sum tín persónliga frelsara.

Tú kanst opið játta Jesus Kristus fyri tínum vinum og skyldfólki.

Men bíða ikki sum ránsmaðurin, til tú liggur at doyggja. “Sí, nú er tað ein sonn gævustund, sí, nú er tað ein frelsudagur!” 2. Kor. 6,2.

Jesus Kristus segði: “Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær.” Jóh. 14,6.

Bert um tú

vendir um til Kristus

trýrt á Kristus

játtar Kristus,

fært tú frið í hjartað og Harrans vissu um, at tú skalt vera við honum í páradísinum.

Vilt tú taka hesi trý týdningarmiklu stigini í dag?

Effie Campbell umsetti.

13. august 2019

Tvangstankar

”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu. ”
Matt. 11,28

Ein trúgvandi kona ringdi til mín og segði, at brádliga komu nakrir tankar fram í huga hennara. Hon mintist til nakað ræðuligt, sum var gjørt móti sær, tá ið hon var blaðung. “Eg havi langt síðani fyrigivið tí persóni, sum gjørdi hatta móti mær, og hatta er als ikki komið fram aftur í hugan á mær í ein hálvan mansaldur fyrr enn nú, og eg sleppi ikki av við tað. Tað melur og melur í høvdinum og bindur meg fullkomiliga,” segði hon.

“Tá ið Jesus hekk á krossinum,” segði eg, “høvdu teir sett eina tornakrúnu á høvur hansara. Hvussu sær ein krúna út? Hon er ein rundingur, ein sirkul. Hvat var so innan fyri henda rundingin? Har var heilin, og tað er haðani, at alt tankavirksemi kemur frá. Teir trýstu so krúnuna niður yvir høvdið. Tá boraðu tornirnar seg inn í høvdið, og blóðið lak niður yvir andlit Jesusar. Hansara blóð verjir móti øllum óndum, eisini tað, sum vil treingja seg inn í tankarnar. Tað er tað, sum tornakrúnan ímyndar. Tað gjørdi hann fyri okkum, og nú kunnu vit biðja, at Jesu blóð skal verja allar okkara tankar. Golgataverkið er fullkomið, eisini tí viðvíkjandi.”

Effie Campbell.

12. august 2019

Tú sleppur ikki uttan um HANN

”Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.”
Jóh. 3,16

Tú fert at hitta hann – fyrr ella seinni.

Uttan um hann – hvør er hann?

Jú, tað er hann, sum í hesi løtu ger, at tú kanst síggja alt rundan um teg, at tú fært anda, at tú merkir vindin, sólstrálurnar o.s.fr. Bíblian sigur okkum, at tað er Jesus Kristus, sum uppiheldur øllum lívi, og at alt í rúmdini er vorðið til við honum.

Guds sonur kom í mannalíki her niður til jarðar. Hin einasti, sum var heilagur, reinur og ósekur, setti seg lágt og var lýðin til deyðan á einum krossi. Gud hevur gjørt hann til Kong og Harra, við tað at hann reisti Jesus upp úr tí myrku grøvini og setti hann sum arvinga til allar lutir og øll trúgvandi kristin sum medarvingar hansara.

Hetta er milt sagt ein kollveltandi boðskapur, sum enn í dag prógvast sum ein Guds kraft til frelsu fyri ein og hvønn, sum vágar sær at trúgva, tað vil siga, sum letur henda boðskap koma inn í sál sína og sinnið. Mín ókendi vinur, veitst tú, at tú ert virðismikil fyri Gudi, ja meira, tú ert elskaður – sjálvt um tú hvørki trýrt ella merkir nakað sum helst tann vegin.

Tú ert medarvingur til Guds ríki; men arvurin má sjálvandi verða móttikin.

Jesus Kristus tók okkara syndir upp á seg, hin reini og syndafríi varð á krossinum av Gudi viðfarin sum syndin sjálv og mátti líða revsingina fyri hana, so at vit, sum vóru tey seku, vórðu náað. Jesus gekk av fríum vilja inn í alt hetta fyri okkara sakir. Dómarin tók sjálvur dómin á seg.

Tað er tann kærleikin, sum er sterkari enn deyðin. Um hesin kærleikin ikki var, so vóru vit slept upp á fjall, og okkum bíðaði bara ævigur tómleiki og skilnaður frá tí heilaga Gudi; men tá ið tú boyggir teg fyri Jesusi Kristi, sum nú er Harri og Kongur,ákallar navn hansara og biður við einum reinmeintum sinnalagi, fert tú at uppliva Jesu órannsakandi kærleika, sum fevnir um teg.

Má Guds signing vera við tær.

“Kirkeklokken”

Effie Campbell umsetti.

11. august 2019

Virðing

”Lær hin unga leiðina, ið hann skal ganga! So víkur hann ikki av henni, heldur ikki, táið hann verður gamal. ”
Orðat. 22,6

Hvussu kunnu vit sum foreldur geva børnunum størri virðing fyri Gudi, kirkjuni, okkum sjálvum og øðrum børnum?

Tað eru tveir mátar, sum óivað fara at hjálpa. Fyrst av øllum okkara egna fyridømi, og í øðrum lagi, at vaksin vísa virðing fyri børnunum.

Tað er syrgiligt at noyðast at viðganga tað, men í mongum heimum, enntá kristnum heimum hoyrir tú vaksin tosa vanvirðandi um kristnar arbeiðarar, ja, sjálvt um prædikumenn og prestar, meðan børnini hoyra. Børn læra av tí, tey liva við. Hetta er meir enn bert ein lívsregla, hetta er tann skelkandi sannleikin.

Ikki bert hetta, men til dømis politiið, sløkkiliðið, skúlalærarar og aðrir persónar við myndugleika, sum vit fegin vildu, at børnini so avgjørt skuldu havt virðing fyri, verða hildnir fyri gjøldur og umtalaðir ógvuliga ódámliga. Hvussu kunnu vit vænta nakað sum helst annað frá børnum okkara, tá ið tey støðugt eru undir hesari ávirkan?

Man heilsubótin ikki nettupp liggja í, at vit vaksnu hava meira virðing fyri slíkum persónum í okkara egnu hjørtum?

Um vit so avgjørt skulu skifta orð um teirra veikleikar, áttu vit nokk at hildið slíkar samrøður privat, og tá ið vit umtala tey, meðan børnini hoyra, minnist so til at geva teimum ta virðingina, tey skulu hava. Harafturat, um vit vilja vekja sanna virðing í hjørtunum á børnum okkara fyri Gudi, landi, leiðarum og lærarum, mugu vit sjálv læra at handfara sjálvt eitt lítið barn við virðing. Tá ið tað kemur og krevur, at vit skulu lurta eftir tí í tí mest ólagaligu løtuni, minnist so altíð til, at tað er ein persónur, sum lærir av tí, hann livir við, og handfarið hann, sum tit vildu handfarið tykkara besta vin.

Steðgið eina løtu við tí, tit eru í ferð við, uttan mun til, hvussu týdningarmikið tað er, takið blídliga um akslarnar á barninum, smílist til tað og sigið: “Hoyr, eg eri mitt í einum, sum skal vera liðugt, men so títt og knapt eg eri liðugur, skal eg seta meg niður saman við tær og svara tínum spurningi. Er tað í lagi?”

Effie Campbell umsetti.

10. august 2019

Havið treysti
 

”»Havið gott treyst! ”
Matt. 14,27.

Hvussu er tað gjørligt at vera væl fyri, tá ið ódnirnar leika í?

Vit vita øll, at tá ið ljósið hvørvur, verður myrkt. Tá ið ljósið skínur, hvørvur myrkrið. Hitt sama er galdandi við mót og mótloysi. Mótloysið hvørvur, tá ið mótið kemur til okkara.

Hvat sigur Bíblian um evnið? Tað er áhugavert at síggja, at tað stendur “Havið gott troyst” rættiliga nógvar ferðir í Bíbliuni. Í 27. Sálmi í Bíbliuni vers 14 lesa vit: “Eftir Harranum bíða! Hav gott troyst, tak mót í hjarta og Harranum bíða! Í 31. Sálmi vers 25 stendur næstan sama áminningin: “Havið treysti, takið mót í hjarta, allir, ið Harranum bíða!”

Íðan, hvat so við mótloysi og døpurhuga? Jú, tað stendur eisini í Bíbliuni. Í Hebr. 12,3 lesa vit: “Ja, hugsa um hann, sum hevur tolt slíkt mótmæli móti sær av syndarum, fyri at tit ikki skulu troyttast og verða givnir í sálum tykkara.” Paulus skrivaði til kolossumanna: “Tit fedrar, ilskið ikki børn tykkara upp, fyri at tey ikki skulu missa móti!” (Kol. 3,21)

Niðurløgan má vera, at Bíblian loyvir ikki døpurhuga og mótfalni. Øll skriftstøðini um mótloysi siga: “Lat ikki mótloysi vinna á tær. Lat teg ikki renna um koll. “ Tú kanst sigra við Guds náði. Fá hjartað við, og ger tað, sum Gud sigur. Hav gott mót uttan mun til, hvørjar umstøður tú enn ert í. Mótloysi vinnur ongan frama hjá Gudi. Tað fær teg at tykja synd í tær sjálvum, at vera óglaður, forfjónaður og ein ónytta. Men Gud sigur, at vit skulu hevja okkum upp um alt tílíkt.

Um mótloysi er trot upp á mót, so mugu vit vera virkin og gera okkurt at líva okkum upp. Vit mugu prísa Gudi, av tí at vit vita, at hann elskar okkum. Vit mugu siga: “Takk Harri,” av tí at vit vita, at hann vil leiða alt til okkara besta. Vit mugu trúgva, at hann kann og vil hjálpa okkum fram til sigur. Tá ið vit rópa til Guds um hjálp, spilla vit tíðina, um vit ikki trúgva, at hann hoyrir okkum og vil svara. Vit mugu trúgva, at “hann lønar teimum, sum leita til hansara.” (Hebr. 11,6) Tí skulu vit søkja Gud inniliga og siga: “Gev mær náði og styrki. Gev mær kraft at sigra á mótloysinum.” – So trúgva vit, at hann vil og Gud gevur okkum ta neyðugu styrkina.

Bíblian greiðir frá menniskjum, sum hava upplivað torførar tíðir, og tað kundi lættliga hava leitt tey í vónloysi. Hugsa um Job. Hvussu tók hann hesa støðuna? Hann segði: “Harrin gav, og Harrin tók, Harrans navn verið lovað.” Tað var bert myrkur kring hann; men hann fall ikki í fátt, tí trúgvin var bygd á Gud, sum altíð heldur sítt orð. – Ella hugsa um Paulus og Silas, tá ið teir vóru kastaðir í fangahús. Teir sungu Harranum lovsong, og tá hendi nakað.

Kemur mótloysi sníkjandi, so tak tað ikki inn at tær. Tað er sálarfíggindin, sum ger seg inn á okkum. Øll uppliva tað av og á. Einasti mátin at sleppa burtur úr tí er at siga: “Eg vil vera glaður og líta fram eftir.” Hygg eftir Guds lyftum. Bið um sigur og trúgv, at tú fært hann. Lít á, at Gud svarar bøn.

Av og á eru vit sjálv sek í, at mótloysið kemur; men Bíblian sigur okkum, hvussu vit skulu viðgera slíkt. Dávid sveik Gud. Hann stjól konuna hjá einum øðrum manni og fekk mannin dripnan. Hann sá sína ræðuligu synd og rópti til Guds um náði og fyrigeving. Gud fyrigav honum, og hann bleiv aftur eitt Guds barn.

Uttan mun til, hvussu illa tú hevur skikkað tær, so er náði at finna hjá Gudi. Játta alt fyri honum og bið um hansara náði. Hann fer ikki at venda tær bakið, um tú kemur við einum ærligum og angrandi hjarta. Hansara kærleiki røkkur til øll, sum koma til hansara.

Liv ikki í ótta fyri, at tú skalt falla. Jesus vann á deyðanum, helviti og grøvini, fyri at vit skulu sigra. Hann gevur okkum kraft og vón í hesum lívinum og vón um ein ævinleika saman við honum. Minst til, at Bíblian eggjar okkum: “Havið treysti.” Og minst til, hon eggjar ongastaðni til mistreysti.

Hygg tí á Jesus! Vit sigra ikki av egnum dugnaskapi; men vit kunnu sigra í hansara kraft. Hansara lyfti eru, at hann vil geva okkum ta styrki og náði, okkum er tørvur á hvønn dag.

Effie Campbell umsetti

9. august 2019

Nútíðar menniskju

”Biðið, so skal tykkum verða givið; leitið, so skulu tit finna; bankið uppá, so skal verða latið upp fyri tykkum. ”
Matt. 7,7

Hann var ein dugnaligur skurðlækni og arbeiddi á einum av landsins størstu sjúkrahúsum. Hann var hugsjónarmaður og elskaði arbeiði sítt. Hann hevði umsorgan fyri menniskjum og gav seg heilt í arbeiðinum at hjálpa øðrum. Hann hevði nógva yvirtíð.

Hann kendi ikki tann tómleikan, sum mong nútíðar menniskju kenna. Lív hansara tyktist at vera meiningsfylt. Hvønn dag gav hann alt, sum hann hevði í sær, at hjálpa øðrum. Skurðviðgerðir, skurðviðgerðir, skurðviðgerðir ... hann upplivdi gleðina at síggja í hundraðtali av menniskjum fara av sjúkrahúsinum, frísk og ferðug, til reiðar at fara undir lívið av nýggjum. Men kortini var okkurt, sum nívdi hann. Mitt í sínum meiningsfylta gerandisdegi og í hjálpararbeiði sínum fyri menniskju kendi hann ótta.

Serliga tá ið hann var einsamallur, kom ófriður og ampi á hann. Hann skilti tað ikki, óttin slerdi sum aldur inn á hann uttan nakra orsøk.

Hann leitaði sær menniskjansliga hjálp hjá sálarlæknum og sálarfrøðingar, men tað hjálpti bert lítið. Hann tók sær eina langa frítíð. Hann royndi religiónir. Hann mediteraði. Einki hjálpti.

So vendi hann sær til mín og bað um eina samrøðu. Eg ætlaði so at tosa við hann aftan á kvøldmøtið.

Hann var heilt frá sær sjálvum. “Hetta er mín síðsta vón,” segði hann. Hetta kvøldið talaði eg um “Mannin frá Nasaret”, at Guds frelsa er ikki ein religión, men ein persónur. Hesin persónur livir í dag, og Gud hevur givið okkum hann til frelsu, styrki, frið og inspiratión. Jesus ynskir at geva okkum sín frið. Hann ynskir at lata Anda sín og kraft sína búgva innan í okkum.

Eftir møtið segði hann: “Eg havi hómað hann í kvøld. Eg skilji nú, at Jesus livir og vil vera mær nær. Eg ynski at taka ímóti honum sum Frelsara og Harra í lívi mínum!”

Tað kvøldið, meðan vit bóðu saman í einrúmi, møtti hesin 45 ára gamli skurðlæknin Jesusi frá Nasaret og “hoyrdi” hann av nýggjum siga síni viðgitnu orð, sum hann til allar tíðir hevur sagt við menniskju í illveðri og ófriði: “Óttast ikki!”

Tað kvøldið blíðkaði Jesus illveðrið í lívinum hjá skurðlæknanum, eins og hann einaferð blíðkaði illveðrið á Genesaret vatninum. Ófriðurin og óttin hvurvu, og friðurin fylti hansara innara menniskja.

“Kirkeklokken”

Effie Campbell umsetti.

8. august 2019

Endamálið er frelsa sálanna

”Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, ”
Matt. 28,19

Tíverri er frelsa sálanna ikki tað týdningarmesta hjá mongum meinigheitum og felagsskapum. Um so hevði verið, so høvdu tey brúkt nógv meira av peningi at náa út við evangeliinum. Vit gloyma ov skjótt, at tað snýr seg um ævinleikan, um himmal ella helviti, henda ræðuliga veruleikan. Uttan Jesus glatast menniskju. Tá ið vit síggja, hvussu fáar meinigheitir og felagsskapir, sum eru áhugað í útvarpi, sjónvarpi og sosialu miðlunum, er tað skelkandi, og tað sigur okkum, at vit ikki hava skilt boðskapin.

Tað er Guds kall til okkara, ikki at undirhalda tey kristnu, men gera tað, Jesus hevur sagt, boða evangeliið og gera menniskju til lærusveinar.

Mong hava Facebook og eru á øðrum sosialum miðlum. Hetta er eisini eitt amboð, vit sum kristin áttu at brúkt meira tilætlað, nettupp fyri at náa út við evangeliinum, so menniskju kunnu blíva frelst. Sjálvur havi eg havt upp til 20.000 menniskju á mínari Facebook-síðu í eitt døgn. Tað vanliga er, at 1-2000 fólk lesa tað, sum eg skrivi dagliga.

Fyri at náa málið, frelsu sálanna, mugu vit vera, har fólk eru. Í bilinum, á arbeiðsplássinum, í heiminum, á gøtunum, og har fólk annars eru, mugu vit vera við vitnisburðinum um Jesus, sum vil frelsa ein og hvønn. Tí søkja vit alla tíðina nýggjar møguleikar at náa menniskju við evangeliinum.

Tað er bara ein vegur til himmals, og hann eitur Jesus. Jesus er vegurin, sannleikin og lívið. Tí má Harrin brúka tey kristnu, sum brenna fyri, at menniskju skulu blíva frelst.

Effie Campbell umsetti

7. august 2019

Breyðið og lívið

”Í øllum lutum sýndi eg tykkum, at soleiðis eiga vit at arbeiða og vera teimum veiku til hjálpar og minnast orð Harrans Jesu, at hann sjálvur hevur sagt: »Sælari er at geva enn at taka.« « ”
Áps. 20,35
 

Lag: Jeg ved en lærkerede

Eitt breyð kann ikki goymast

og støðugt vera gott,

men tað kann altíð deilast,

um enn tað tykist smátt.


Tá Jesus deildi breyðið,

Hann boð gav hvørji sál:

at deila við hvønn annan

er lívsins loyndarmál.


Várt lív kann ikki goymast

og seinni livast væl,

tað dagliga skal brúkast,

tá verður stund so sæl.

Effie Campbell umsetti.

6. august 2019
 

Troyst úr Himli
 

”Og hann skal turka hvørt tár av eygum teirra, og deyðin skal ikki longur vera til, ikki heldur sorg, ikki heldur skríggj, ikki heldur pínsla skal longur vera til; tí at hitt fyrra er farið.« ”
Op. 21,4

Fyri mongum árum síðani var tað ein kona norðanfjørðs, sum misti eitt 9 mánaðar gamalt barn. Hon var so ómetaliga ring um hetta og syrgdi illa. Eina náttina droymir hon, at hon er stødd inni í bygdarkirkjuni. Tá sær hon vøgguna við lítla soni sínum standa innar í kóri. Eitt lítið op var í tekjuni, og niður ígjøgnum hetta opið skein ein ljósrípa beint niður á sonin.

Konan tekur og vendir soninum á og sigur so: “Ja, nú liggur tú gott.”

Tá kemur ein rødd niður úr Himli og sigur: “Hann hevur tað betri her enn har!”

Tá vaknaði konan og var ikki lítið uggað. Seinni fekk hon fleiri børn. Ein ommudóttir hennara, sum er gomul í dag, hevur sagt mær hesa frásøgn.
Effie Campbell.

5. august 2019

Fekk kallið á einari ølstovu

”Og ikki er frelsa í nøkrum øðrum; tí at ikki er heldur nakað annað navn undir himlinum, givið millum manna, sum vit skulu verða frelstir við.« ”
Áps. 4,12

Á seinasta møtinum vitnaði ein maður. Hann greiddi soleiðis frá:

Eina náttina kl. 2 bankaði á dyrnar. Eg fór og læt upp. Tá stóð ein fullur maður uttanfyri. Eg kendi hann væl. "Eg má tosa við teg," segði hann. Eg bjóðaði honum inn, og tað fyrsta, hann segði, var: "Tú, eg má blíva frelstur nú!"

"Hevur tú verið á einum møti, ella hoyrt eina talu, ella hevur tú lisið eina traktat?" spurdi eg.

"Nei, eg komi beint úr ølklubbanum Tórshøll," svaraði hann.

"Hvat sigur tú?" segði eg undrandi.

"Mitt í øllum rokanum har inni, millum prátandi og drekkandi fólk, hoyrdi eg eina týðiliga og harða rødd siga við meg: "Vendir tú ikki við nú, so fert tú til Helviti." Eg bleiv so kløkkur. Eg leyp út og beint niðan higar. Nú má eg verða frelstur!"

So fall hann niður á knæ, og eg fall á knæ saman við honum. Vit bóðu saman, og eg las skriftstøð fyri honum. Hann bleiv herliga frelstur, og hann hevur tænt Harranum síðani."

Effie Campbell.

4. august 2019
 

Skjøldur og ørvar

“og havið í øllum førum trúarskjøldurin á lofti, sum tit kunnu vera førir fyri at sløkkja allar gløðandi ørvar frá hinum illa við.”
Ef. 6,16

Ein pápi greiðir frá, at í familjuandaktini høvdu tey lisið eina nýmótans útgávu av “Pílagrímsferðini”. Tey brúktu nakað av tíð at greiða frá, hvussu hevði gingist Pílagrími, tá ið hann møtti Apollyoni, sum legði á hann og kastaði gløðandi ørvar eftir honum.

Pílagrímur harafturímóti forðaði ørvunum við skjøldri sínum og fekk skundisliga fatur á sínum tvíeggjaða svørði.

Her greiddu tey soni sínum frá, at í Guds orði eru ørvar ein mynd upp á freistingar, skjøldurin ein mynd upp á trúgv okkara á Gud, og svørðið er Guds orð. Tey skutu upp, at tey øll skuldu spæla “skjøldur og ørvaspæl”, og tey skuldu halda roknskap við, nær tey stóðu yvir fyri einum ørvi (einari freisting), og hvussu tey stóðu ímóti við skjøldrinum (trúnni á Gud). Tey bíðaðu spent eftir at síggja, um sonur teirra hevði skilt Efesusbrævið 6,16.

So ein dagin kom hann heim og segði, at besti vinmaður hansara hevði roynt at fingið hann at gjørt nakað, sum hann visti var galið. Hann hevði tá lyft trúarskjøldurin – og sigrað.

Effie Campbell umsetti.

3. august 2019

Okkum er tørvur á einari Bíbliu-veking

”... tæni eg soleiðis Guði fedra vára, at eg trúgvi øllum tí, sum stendur í lógini, og tí, sum er skrivað hjá profetunum, ”
Áps. 24,14

Sten Sørensen

Bíblian viknar í mongum samfelagsøkjum. Tað er bæði syrgiligt og álvarsligt. Tí Bíblian er ein vegleiðing um, hvussu alt byrjaði – og hvussu alt fer at enda. Ja, meir enn tað: hon kann leiða okkum til trúgv. Tað er fríandi og trúarstyrkjandi at lesa, hvat ið Paulus skrivar til unga vin sín og arbeiðsfelaga: “Við tað at tú frá barnsbeini kennir hinar heilagu skriftirnar, sum kunnu gera teg vísan til frelsu við trúnni á Krist Jesus. Ein og hvør gudinnblásin skrift er eisini nyttulig til lærdóms, til aganar, til rættleiðingar, til uppvenjingar í rættvísi, fyri at Guds-menniskjan kann verða albúgvin, fullfør til eitt og hvørt gott verk.” 2. Tim. 3,15-17.

Paulus sigur í verjurøðu síni til rómverska landshøvdingan Feliks: “Eg trúgvi øllum tí, sum stendur í lógini, og tí, sum er skrivað hjá profetunum.” Áps. 24,14. Hetta er eitt felagsheiti fyri alt Gamla Testamenti. Jesus tekur undir við hesum og sigur í Luk. 24,25: “O, tykkara óvitigu menn og seinføru í hjarta til at trúgva øllum tí, sum profetarnir hava talað!”

Um Bíblian ikki er okkara myndugleiki í lívi og læru, er mest líkt til, at vit villast og leiða onnur í óføri.

Á skrivstovu míni á Troens Bevis havi eg liggjandi tvær Bíbliur, sum Aril Edvardsen brúkti. Tær eru báðar nógv brúktar! Aril sleit upp meir enn 30 Bíbliur. Tú verður fyltur við virðing og eyðmýkt bara við at blaða ígjøgnum hesar Bíbliur. Har er undirstrikað allastaðni, og viðmerkingar standa úti á breddanum. Aril elskaði Bíbliuna. Longu sum nýfrelstur var hann ein maður, sum hungraði eftir Bíbliuni. Tær báðar fyrstu vikurnar eftir umvending síni brúkti hann at lesa Bíbliuna ígjøgnum – bara fyri at fáa eitt yvirlit. Síðani las Aril Bíbliuna úr enda í annan meir enn 200 ferðir.
 

Eg hungri eisini eftir Bíbliuni, og sum tíðin gongur, so veksur mín virðing fyri og mítt álit á Bíbliuna bara meir og meir. Eg eri bundin av at lesa regluliga í Bíbliuni, um eg skal vera í lagi andaliga. Bíbliulestur er ikki ein skylda, men ein gleði. Guds orð er matur fyri sál mína! Og eg eri glaður fyri, at Bíblian gjørdist ein týdningarmikil kelda í kristnilívi mínum frá ungum árum av.

Á okkara døgum eru fleiri bíbliuumsetingar. Hetta ríkar okkara dagliga andaktslív, tí ein setningur, sum er sagdur á ymiskar mátar, ger bíbliutekstin livandi og letur upp okkara eygu. Elsebeth og eg arbeiða við “Hverdagsbibelen”, so at bíbliutekstirnir verða lættari at skilja hjá teimum, sum ikki eru so kend í Guds orði. “Hverdagsbibelen” kann ikki koma í staðin fyri ta vanligu Bíbliuna, men hon er frískt ískoyti. Míni ráð eru: Les so nógv sum gjørligt í Bíbliuni. Guds orð ávirkar okkum, og tað er avgerandi fyri eitt sunt og gott kristnilív.

Í gomlum døgum vóru tað bara prestarnir, sum høvdu eina Bíbliu. Tað gjørdi leikfólkið líkasælt og til ómyndingar. Tí var tað eitt stórt og týdningarmikið framstig, tá ið vit fingu Bíbliuna á móðurmálinum. Tískil kundi hin vanligi kristni lesa og skilja Bíbliuna og standa fastur í síni trúgv.

Í dag er tað týdningarmikið, at vit kristnu kenna Guds orð, so at vit ikki verða kastað higar og hagar av hvørjum lærdómsvindi. Tað, sum vit hoyra, mugu vit meta út frá Guds orði. Bíblian verður álopin. Tá hevur tað størri týdning at trúgva tí, sum Gud hevur sagt í Bíbliuni, enn tí, sum álopsfólkið berjist fyri.

Okkum er tørvur á eini Bíbliu-veking. Ikki fyrr enn tá kunnu vit vera ljós og salt í samfelagnum og tæna fólkinum gjøgnum eina sanna og ektaða trúgv.

Effie Campbell umsetti.

2. august 2019

Jesu afturkoma í skýggini og samkoman verður rykt burtur í luftini
 

”Tí at Guðs náði er vorðin opinberað til frelsu fyri allar menniskjur, og hon uppsiðar okkum til at avnokta gudloysið og hinar veraldligu girndirnar og liva hóvliga og rættvísiliga og gudiliga í hesum heimi, ”
Tit. 2,11-12

Í hesari afturkomu fer hann at opinbera seg fyri sínum egnu, teimum trúgvandi. Hetta verður eitt “familjumøti”, eitt “privatmøti” í luftini. Heimsins menniskju fara, so vítt sum eg dugi at síggja, ikki at síggja sjálva burturrykkingina, øðrvísi enn at tey trúgvandi brádliga eru horvin av jørðini.

Persónliga trúgvi eg eisini, at á tí degnum hvørva øll børn, av tí at tey hoyra Harranum Jesusi til vegna hansara offurdeyða. Tá verður aftur eitt ræðuligt “Rama-skríggj” at hoyra út um alla jørðina. (Matt.2,18)

Eingin teirra, sum verður eftir, fer at síggja sjálva burturrykkingina. Soleiðis var tað eisini, tá ið Jesus reis upp, eingin av mótstøðumonnum hansara slapp at síggja hann, eftir at hann var upprisin. Øll vantrúgvandi menniskju eru, sum tú veitst, andaliga blind. Eina fyrimynd um hetta hava vit í Gamla Testamenti. Eingin av íbúgvum Sódomu slapp at síggja, hvussu Lot kvikliga fór út úr býnum. Harrin hevði sligið teir við blindleika. Á sama hátt sleppur eingin av hesum heimsins menniskjum, sum verða eftir, tá ið hetta fer at henda, síggja Harran tann dagin.

“Elskaðu tit, nú eru vit Guds børn, og tað er enn ikki opinberað, hvat vit skulu verða. Vit vita, at tá ið hann(Kristus) verður opinberaður, tá skulu vit verða honum lík, tí at vit skulu síggja hann, sum hann er.

“Tí at Guds náði er vorðin opinberað til frelsu fyri allar menniskjur, og hon uppsiðar okkum til at avnokta gudloysið og hinar veraldligu girndirnar og liva hóvliga og rættvísiliga og gudiliga í hesum heimi, væntandi hina sælu vón og opinbering av dýrd hins stóra Guds og frelsara várs, Jesu Krists, hann sum gav seg sjálvan fyri okkum, fyri at hann kundi loysa okkum út úr øllum lógloysi og reinsa sær sjálvum eitt eigindómsfólk, áhugað til góðar gerningar.” Tit. 2,11-14.

Hetta var burturrykkingin. Men tá ið Jesus kemur aftur niður á Oljufjallið, skulu øll tey heilagu koma við honum, og tá skal hvørt eyga síggja hann.

“Karmel”

Effie Campbell umsetti.

1. august 2019

Sigrandi bøn

S. G. Elton, prestur, Nigeria

“Eg (Jesus) sigi: Um tveir av tykkum eru samsintir á jørðini um at biðja um okkurt, hvør søk tað so man vera, tá skal tað verða teimum givið av faðir mínum, sum er í himlinum.” Matt. 18,19

Okkara bønararbeiði er av alstórum týdningi – annaðhvørt tað er felagsbøn ella í minni bólkum.

Tvey ella fleiri trúgvandi, sum eru samsint í bønini, eru ein máttmikil kraftkelda, og tá ið tey biðja í semju og í trúgv, mugu bønir teirra verða svaraðar.


Hitt fyrsta kirkjuliðið útinti stór ting móti ætlanum hins Ónda, av tí at tey øll høvdu sama – eitt – sinni og vóru samhugað í bønini. (Áps. 2,42-47)

Í Ápostlasøguni í tí 12. kapitlinum lesa vit, at tey trúgvandi vóru komin saman at biðja fyri Pæturi, sum sat í fangahúsi og bíðaði eftir deyðanum. Sjálvt um trúgv teirra ikki var so sterk, elvdi teirra áhaldandi bøn til, at Pætur var leyslatin.

Harrin sjálvur vildi hava fullan felagsskap í bøn, tí bað hann lærusveinar sínar at vaka við sær í Getsemane urtagarði. Vit skuldu hildið, at Harrin vildi verið sær sjálvum nokk í bønini, men hann ynskti fult út hjálp teirra. Tá ið hann kom og fann teir sovandi, brigslaði hann teimum: “So vóru tit ikki mentir at vaka ein tíma við mær!” (Matt. 26,40)

At vera eitt í bøn er Bíbliunnar máti at viðgera serligar trupulleikarnar uppá, og er tann mátin, har mong trúgvandi eru uppií, verða undirvíst og signað, av tí at tey uppliva, at bønin verður svarað.

Í dag eru mong trúgvandi, sum ongantíð hava viljað luttikið í bønamøtum, og Harrin má nokk ein dag spyrja tey: “Kundu tit ikki vaka ein tíma við mær?”

Tað er ein ómetalig kraft í Jesu navni: “Hvat tit so biðja um í navni mínum, tað skal eg gera ... Biðja tit um okkurt í navni mínum, skal eg gera tað.” (Jóh. 14,13-14) – “Hvat tit so biðja faðirin um, tað skal hann geva tykkum í navn mínum.” (Jóh. 16,23) Um bønalívið hjá okkum skal eydnast, mugu vit skilja kraftina í Jesu navni. Tað var tað navnið, sum gav lærusveinunum megi.

Tá ið vit biðja í Jesu navni, virka vit sum hansara umboðsmenn. Tá ið Pætur segði við hin lamna mannin, sum sat við Føgrudyr í halgidóminum, at hann skuldi fara á føtur í Jesu navni, steðgaði hann ikki so frætt sum á at biðja fyri honum. Hann hevði longu biðið, og Harrin hevði givið honum myndugleika, og Pætur brúkti hann og sigraði.

Hvat er tín neyð? At hjúnafelagi tín skal verða frelstur? At onkur í familju tíni skal gerast frískur? Álop frá hinum Ónda á onkran av næstringum tínum? Leita til Guds lyfti, sum eru til tín í Bíbliuni og halt fast við Gud og ver áhaldandi, til svarið kemur – tað fer at koma.

Vit mugu hava trúgv á Gud: “Men uttan trúgv er tað ómøguligt at toknast Gudi.” (Hebr. 11,6) – “Alt er møguligt fyri honum, sum trýr.” (Mark. 9,23) Trúgv merkir, at vit taka ímóti Guds orði sum álítandi. Tað, sum Gud sigur, tað vil hann eisini gera og gjøgnumføra.

Gud sóknast í dag eftir bøna-medarbeiðarum, sum hava skilt, hvussu álvarslig tíðin er, sum vit liva í, og sum vilja samstarva við Gud og ofra tíð og kreftir at biðja fyri landi og fólki.

Effie Campbell umsetti.