2.juli 2025

Kristi sendiboð

”Síðan hoyrdi eg rødd Harrans, ið segði: »Hvønn skal eg senda? Hvør vil
vera ørindreki okkara?« Og eg svaraði: »Her eri eg – send meg!« ”
Jes.6,8


Eitt ólátað harkalið herjaði í einum ávísum býi. Hvørki foreldur ella
lærarar høvdu tamarhald á teimum. Ein kristin kvinna kendi eina stóra
neyð í sínum hjarta fyri hesum ungu og bað so inniliga fyri teimum. Men
hóast hennara bønir, so var tað, so kendist tað, sum at hennara hjartans
byrðar ikki lætnaðu.

Til síðst bað hon soleiðis: ”Harri, um tú kanst nýta meg, so eri eg her.”

Í somu løtu gjørdist hon greið um, hvat tað var, Gud vildi henni. Har var
ein gerningur at gera, og Gud hevði valt hana at fremja hann. Við sínum
ótroyttiliga arbeiði millum hesi ungu vann hon tey, og tað endaði við, at
tey gjørdust av gagnligastu og bestu borgarum í samfelagnum.

Um neyðin fyri ávísum samfelagsbólkum ella fólki liggur tær serliga á
hjarta, so er ofta tí, at Gud hevur lagt sína hond á teg fyri at tú skalt hjálpa.
Fyrst og fremst hevur neyðin fyri teimum ligið Jesusi á hjarta, og tá vit
koma honum nær, so er hann førur fyri at leiða hesa neyð víðari til okkum,
so at hann kann senda okkum sum sínar lærusveinar at hjálpa. Sendiharrin
í einum landi verður sendur við mátti og myndugleika fyri at tala og virka í
navni stjórnarinnar. Hann verður hendur, føtur og rødd stjórnarinnar – og
hann verður viðfarin við heiðuri og virðing.

Tað er ein stórur fyrimunur at vera ein av sendiharrum Jesu Krists.

Harri – gævi tað er soleiðis, at eg altíð eri og verði eitt virðiligt umboð fyri
teg í hesi verð!
”Kirkeklokken” nr. 42, 1965 E. Campbell oversatte

Sálarhirði hjá kendum fólki
 

”men tá ið tú gert gestaboð, tá bjóða fátækum, kryplum, høltum og
blindum; og tá skalt tú verða sælur, tí at teir hava einki at geva tær
afturfyri; men tað skal verða tær afturgoldið, tá ið hini rættvísu rísa upp.«”
Luk.14,13-14

Ein trúboðari greiðir frá fylgjandi: Ofta hevur Gud á undurfullan hátt sent
meg til slík menniskju. Mong av hesum gremja seg á sama hátt sum Dávid,
hin kendasti persónurin í Ísrael: ”Eingin spyr eftir míni sál!” Tað er bert so
leingi tað lønar seg fyri fyritøkuna, rørsluna, samkomuna, verkætlanina
o.s.fr., at spurt verður til teirra, og at tey eru væl lýdd. So skjótt vanlukka,
sjúka ella trupulleikar raka, so steðgar áhugin fyri teimum alt fyri eitt.
Leita tey upp! Tey hava tørv á tínum stuðli!

Eg vil fegin geva tær eini væl grundað ráð, tú, ið júst nú er á tindinum –
lýð á hetta og fylg hesum ráðum, so at tað tær ganga má væl!

Ger tað góða, tú kanst, mótvegis so mongum, tú kanst, allastaðir, har tú
kanst, á allan hátt, sum tú kanst, so leingi, sum tú kanst. Ger hetta mótvegis
teim fátøku, mótvegis teimum, ið ikki kunnu rinda tær tað aftur her í
lívinum. Minst til hetta: ”Tann, sum várkunnar fátækum, lænir Harranum,
og hann skal løna honum góðgerð hans. ” Orðt.19,17
Effie Campbell umsetti