12.juni 2021
GRUNDIN
”og latið tykkum sjálvar verða uppbygdar sum livandi steinar til eitt andligt hús, til ein heilagan
prestaskap, til at frambera andlig offur væl toknað av Guði fyri Jesus Krist. ”
1.Pæt.2,5
Grundin á einum húsi er tað týdningarmesta at fáa gjørt ordiligt. Paulus hevur nakrar hugsanir
í hesum sambandi. Hann sigur, at andaliga grundin er bygd. Hon er Jesus Kristus. Hon kann
ikki gerast betri. Tað er hann, vit byggja lív okkara á.
Men spurningurin er so, hvørjum tilfari, vit byggja við omaná hesa grundina, ella sagt við
øðrum orðum, hvat ið vit brúka lív okkara til. Brúka vit lívið at tæna Gudi við, og soleiðis
byggja við góðum tilfari, ella satsa vit mest upp á okkum sjálv og tað, sum vit kunnu fáa
burturúr lívinum? Tá byggja vit við træi, hoyggj og hálmi. Tað verður ikki standandi í
ævinleikanum.
Liva vit fyri Harran, so skulu vit ikki bara vera livandi steinar í einum andligum
húsi(1.Pæt.2,5), men fleiri steinar verða lagdir afturat, so Guds ríki verður eitt uppaftur størri
hús.
Hetta kanst tú lesa meir um í 1.Kor.3,10-17. Her verða tey seks ymisku byggitilfarini nevnd.
Tey trý góðu, sum verða standandi: gull, silvur, dýrir steinar. Tey vánaligu sum brenna: træ,
hoyggj og hálmur.
Lars-Jep Elleby, LMH-blaðið. E.Campbell umsetti
HANN LEKIR TEY, IÐ HAVA EITT SUNDURBROTIÐ HJARTA
”Hann lekir tey, ið hava eitt sundurbrotið hjarta, og bindur um teirra sár. ”
Sálm. 147,3
Orsakirnar til eitt sundurbrotið hjarta kunnu vera so mangar. Sorg, vónbrot og mótgangur
kunnu føra til, at vit gerast sjúk. Um so er, er neyðugt hjá einum menniskja ikki bara at verða
grøtt fyri sjúkueyðkennini – men frá tí orsøkini, sum elvir sjúkuna. Jesus kom at lekja tey
sundurbrotnu hjørtuni.
Eg havi kent menniskju, sum vóru so beisk inn á onnur menniskju, at tey gjørdust sjúk av tí.
Eg havi kent onnur, sum vóru ”moralskt” sjúk og ikki høvdu ein glaðan dag, fyrr enn Harrin
grøddi orsøkina til sjúku teirra. Eg havi kent nøkur, sum lótu angist og stúran oyðileggja heilsu
sína.
Men uttan mun til, hvat ið elvir líðingar tínar – Harrin er mentur at lekja tær. Hann vil lekja ta
pínuna í hjarta tínum, sum er orsøkin til pínuna í likami tínum. Hann vil lekja tann innara
trupulleikan, sum pínir teg. Hann fer til rótina á trupulleikanum og viðger hana staðin fyri
sjúkueyðkennini.
Lít upp til hansara í hesu løtu. Minst til, at hann kom til jarðar at taka tínar líðingar og bera tær
niðan á krossin, so at tú kundi gerast fríur. Lova honum at taka títt sundurbrotna hjarta, og
vita, um ikki góð heilsa verður úrslitið á tí unduri hann ger í hjarta tínum!
Grøð hjarta mítt, Harri, og fría meg frá tí, sum ger meg sjúkan. Eg trúgvi, at tú ger tað!
Oral Roberts. E.Campbell umsetti
GLOYMD LYFTI
”Eg lyfti tær skyldi, Guð, við takklæti eg vil tær gjalda. ”
Sálmur 56,13
Tað er altíð lætt at geva lyfti. Men tá ið tey skulu haldast, er ofta verri, tí at so mangt annað
kann troðka seg uppímillum, ella vit hava so lætt við at gloyma. Í fyrsta umfari góvu vit einum
menniskja eitt lyfti, sum gleddi tað, men í øðrum umfari sviku vit lyfti okkara.
Ein ungur drongur møtir td. Eini gentu, og tey lova hvørt øðrum, at tey skulu eiga framtíðina
saman, og gleðin er stór hjá báðum. Men ein dag brýtur annar parturin lyftið og eftir situr hin
við stórum vónbroti og sorg í hjartanum. Tvey ung verða vinir. Tey ætla at vera vinir alt lívið og
vilja standa saman í stríðnum og saman taka lut í góðum og illum. Men í lívinum kom mangan
at gangast øðrvísi, enn vit ætlaðu. Menniskju geva hvørt øðrum stór lyfti og nýta stór orð.
Men tá ið orðini skulu haldast, vísti tað seg ofta, at eingin dekningur var aftanfyri.
Sterkast virkar tað kortini, tá ið vit góvu Gudi lyfti, men ikki halda tey. Tað setur djúp spor í sál
okkara. Eina eldhugaða løtu kunnu vit siga: ”Eg vil fylgja tær, hvønn veg tú so førir meg!”, ”Eg
vil geva tær mínar kreftir og mína tíð,” rópa vit neyðstødd, meðan ódnin leikar. ”Eg vil broyta
mítt lív,” sigur hin deyðsjúki maðurin, ”um tú vilt geva mær loyvi at liva eina tíð afturat.” Men tá
ið vit koma aftur til gerandisdagin og sita í flógvari stovu saman við okkara kæru, hugsa vit
ofta ikki um tey lyfti, vit góvu Gudi, meðan sjúkan hevði vald á okkum. ”Eg lyfti tær skyldi,
Gud,” sigur sálmaskaldið í Bíbiuni, og hann leggur afturat: ”Við takklæti eg vil tær gjalda.”
Men gloyma vit, so minnist Gud altíð síni lyfti. ”Vár Gud gevur lyfti, vár Gud heldur orð,”
syngja vit í einum sangi. Vit kunnu ongantíð líta fast á tey lyfti, sum vit menniskju geva
hvørjum øðrum. Men tey lyfti, sum Gud gevur okkum, kunnu vit trygt byggja lív okkara á undir
øllum umstøðum og viðurskiftum. Tað sum hann gjørdi móti okkum, tá ið hann gav okkum son
sín, Jesus Kristus, til Frelsara, tað stendur óvikandi fast til allar tíðir. Til hansara kunnu vit fara
við øllum okkara veikleikum og svikum, og har hjá honum verða tey goymd og gloymd.
Notabene. Torkil Beder týddi
AT KENNA SÍNA VITJANARTÍÐ
”Og tá ið hann kom nærri og sá staðin, græt hann um hann og segði: »Hevði tú tó eisini vitað,
enntá á hesum degi tínum, hvat ið er tær at friði! Men nú er tað fjalt fyri eygum tínum. ”
Luk.19,41-42
Mong stríðast við minnir og ting í lívinum, sum skuldu havt verið øðrvísi. Tað kann vera
okkurt, sum ikki skuldi havt verið sagt og sum gav lívinum eina aðra kós, sum tað ikki skuldi
havt, ella sum gav sár, sum aldri lekjast. Ella tað kunnu vera tey høvi, tú ikki nýtti, tey vinaligu
orðini, tú ikki fekst sagt, tær blómurnar, tú ikki fekst givið og tað uppmerksemið, tú ikki fekst
sýnt.
Slík minni kunnu vera serliga sár á andaliga økinum. Mong hava upplivað, at Gud við eitt
serligt høvi kom teimum serliga nær við kallinum. Seinni líða tey undir hesum, at tey tóku ikki
av. Lívið kundi havt verið heilt øðrvísi, um tey høvdu havt nýtt henda gylta møguleikan at givið
seg yvir til Guds. Slíkt er at gráta um.
Tað var tað, Jesus gjørdi. Hann græt um Jerúsalem, tá ið hann á síni seinastu ferð nærkaðist
býnum og sá inn yvir hann. Hetta var seinast høvið, býurin fekk at taka ímóti honum sum
Messiasi. Hetta kundi havt verið tað stóra umskiftið hjá íbúgvunum, men soleiðis bleiv ikki.
Tey tóku ikki av gylta møguleikanum. »Hevði tú tó eisini vitað, enntá á hesum degi tínum, hvat
ið er tær at friði! Sigur Jesus, meðan hann grætur um býin. Friðurin, sum Jesus beyð teimum,
vístu tey frá sær.
Tíverri endurtekur søgan seg, tá ið Jesus kallar á fólk okkara og øll fólkasløg. Tað undarliga
er, at Jesus heldur á at sýna okkum umsorgan og bjóða okkum sín frið. Í hesum liggur
møguleiki okkara, men tað ræður um at nýta hann, so at ikki skal verða sagt um okkum, sum
Jesus segði um Jerúsalem: ”Men nú er tað fjalt fyri eygum tínum.”
Jesus, mín trúfasti Harri og kongur,
øllum, tú vanst mær, eg taki ímót!
Ei vil eg tærast av ivanum longur,
tú hevur lovað at leiða mín fót.
8.juni 2021
JESUS ER EIN PERSÓNLIG GÁVA TIL TÍN
”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ”
Jóh.14,6
Royn at lesa Jóhannesar evangliið, sum varst tú hin fyrsti í verðini, sum las tað. Být altíð um
orðini ”tit”, ”tykkum” og ”tykkara” í 14, 15, 16 og 17 kapitli við egna navn títt, og les tað sum
eitt persónligt bræv frá tínum Skapara.
Tað er ein ófatilig gáva frá Gudi, sum bíðar tær. Lat ikki alt tað, sum menniskju surra uttan um
gávuna – bløðruplast og litfagurt pappír – ræða teg.
Pakka upp og hygg at gávuni! Hon er sanniliga verd at liva fyri!
Kanska ert tú vorðin vónsvikin av teimum trúgvandi, tey hava goymt Jesus fyri tær. Far til
sjálvan originalin, far til Jesus. Um ein køka smakkar illa, so nýtist einki at bila uppskriftini. Tað
kunnu vera kokkarnir, sum hava mistikið seg.
David Åleskjær. E.Campbell umsetti
HANDA SPURNINGIN HEVÐI EG IKKI VÆNTAÐ
”Verið ikki stúrnir fyri nøkrum, men latið í øllum lutum tráan tykkara koma fram fyri Guð í
ákallan og bøn við tøkk, ”
Fil. 4,6
Lívið hevur ikki verið heilt tað sama síðani hin sunnudagin, tá ið eg kom heim úr kirkju, og
kona mín spurdi: ”Baðst tú fyri mær í kirkjuni í dag?”
Eg gjørdist eitt sindur ørkymlaður og ikki lítið skammfuktaður. Eg noyddist at siga, sum satt
var, at tað hevði eg ikki hugsað um.
”Íðan, hví gongur tú so í kirkju meðni?” spurdi hon. ”Eg biði altíð fyri tær, tá ið eg eri har.”
Tað var ikki ein feril av brigsli í rødd hennara, bara mild undran. Hon hevði ligið sjúk alla
vikuna, men tá ið vikan var farin at halla, var hon so mikið frægari, at vit vóru ikki bangin
longur. Tá ið sunnudagurin kom, settist eg í mínum sessi í kirkjuni – og so, tá ið eg kom til
hús, var tað, at hon spurdi: ”Baðst tú fyri mær?”
Í tí løtuni var mær greitt, at alt var um at gerast vani. Eg fylgdi við í sangi og skriftlestri og
dugdi alt uttanat.
Kanska er tað ein slíkan spurning, onkur okkara treingir til frá hjúnafelagnum, frá einum vini
ella frá heiminum uttanum okkum: ”Baðst tú fyri mær?”
”Kirkeklokken”. E.Campbell umsetti
HARMUR OG GLEÐI
”Eg eri víntræið, tit eru greinarnar; tann, sum verður í mær og eg í honum, hann ber miklan
ávøkst, tí at uttan meg kunnu tit als einki gera. ”
Jóh.15,5
Einaferð bar soleiðis á, at Filip Melancton ein sunnudag prædikaði um orðini, Lívið er berur
harmur. Neyvan hevur henda prædikan verið so upplívgandi at sitið og lýtt á. Eftir
gudstænastuna segði Martin Luther við hann: ”Hatta var ein syrgilig prædika, tú helst fyri
okkum í dag, Filip!”
Næsta sunnudag átti Luther at prædika og hann prædikaði um orðini, Lívið er ævinligt, og
lívið er hin bera gleði.
Hvør av hesum trúbótarmonnum hevur rætt? Í roynd og veru báðir tveir. Hetta stendur alt í,
um menniskjað hevur bundið seg at Jesusi Kristi, hevur sagt alt fyri honum, sum sigur: Uttan
meg kunnu tit als einki gera – ella um menniskjað heldur seg megna at liva sjálvt. Tí um
lívsins Harri ikki er við okkum, so er lívið stutt og syrgiligt.
Ikki er rætt, at vit halda ringt um hitt vanliga mannalívið, tí tað kann vera ógvuliga vakurt og
ríkt. Men stutt er tað. Hitt gamla sálmaskaldið hevur rætt, tá ið hann sigur um menniskjað:
”Tað er sum grasið. Á morgni grør tað og blómar, á kvøldi er tað hoyggj.”
Og syrgiligt – hetta segði Melancton eisini, at lívið er. Hann segði enntá: berur harmur.
Kanska ov ríviliga tikið til, tí lívið gevur okkum eisini gleði og uppgávur. Men kortini hugsa vit
um okkum sjálvi og møguleikar okkara, so hevur hann rætt. Mangt av tí, sum vit gera, og
mangt av tí, okkum er fyri, er syrgiligt. Og endalykt okkara er eisini syrgilig.
Nei, uttan Jesus Kristus megna vit lítið, tá ið ræður um at standast í hesum fjølbroytta lívinum
og torføra deyðanum.
Men Luther hevði eisini rætt: Lívið er ævinligt, og lívið er ber gleði – men bara, tá ið
menniskjað hevur givið seg upp til lívsins Harra. Lívið er ævinligt – men tað merkir ikki, at vit
sleppa undan øllum, sum hevur við sorg, fáfongd og deyða at gera. Men hoyra vit Harranum
til eigur deyðin ikki seinasta orðið – hann hevur lovað at geva einum og hvørjum, ið trýr,
ævinligt lív.
Og ber gleði. Tað merki ikki, at hini kristnu sleppa undan øllum, og lív teirra verður lættari enn
lívið hjá øðrum. Men lívið í Jesusi ber okkum eina gleði og ein frið, sum halda, hvussu enn lív
okkara lagar seg. Latið okkum hugsa um søgur um fangar, sum beint undan avrættingini
skrivaðu heim:
”Trúgva vit á Gud, so er einki at óttast” - og so skrivaðu teir undir hitt seinasta brævið –
Eydnuríki sonur tykkara.
Mangan hoyra vit fólk spyrja, hvussu tú livir, men heldur skuldu tey spurt, hvussu tú fert um
lívið. Ja, soleiðis er tað! Og bindur eitt menniskja lív sítt at Jesusi Kristi, so verður lívið –
hugsar tú djúpt – hin æviga og bera gleði.
Johannes Muller. TH týddi
KOM NIÐUR
”Og tá ið Jesus kom hagar, leit hann upp og bar eyga við hann og segði við hann: »Sakeus,
skunda tær og kom niður, tí at í dag má eg koma at gista í tínum húsi.« Og hann skundaði
sær og fór niður og tók ímóti honum glaður. ”
Luk.19,5-6
Mong menniskju vilja helst líta at Jesusi eitt sindur burturfrá. Tey stilla seg soleiðis, at tey eru
sum á einum áskoðaraplássi og haðani kunnu tey so gera sær sínar metingar. So kann hann
koma framvið, uttan at tað fær nakrar avleiðingar fyri tey, og lívið gongur sína vanligu gongd.
Kemur hann ov nær, kann tað føra til, at hann vil teimum okkurt.
Sakeus hevði funnið sær sítt eftirhyggingarstað. Ikki er gott at vita, hvat ið hann hevði
væntað. Men Jesus mundi koma nærri, enn hann hevði hugsað sær. Brádliga stóð hann beint
undir trænum og bað Sakeus skunda sær niður. Jesus ætlaði inn á gólvið hjá honum. Sakeus
bar seg positivt at, skundaði sær niður úr trænum og tók ímóti Jesusi – við gleði. Hann fór av
áskoðaraplássinum og beyð Jesusi heim til sín og inn í lív sítt.
Hví hava mong menniskju so ilt við at gera sum Sakeus? Hóast Jesus kemur so nær, at tey
hoyra kall hansara, so verða tey kortini sitandi uppi í trænum og vilja ikki koma niður. Er ein
av orsøkunum kanska, at tey júst mugu koma niður, um tey skulu møta honum? Tey hava
stillað seg soleiðis, at tey burturfrá kunnu gera sær sínar metingar av honum – langt omanfyri
tað støðið, tey eiga at vera á, um tey vilja møta Jesusi. Tey halda, at tey kunnu tingast við
hann og biðja hann koma við einum góðum tilboði, sum ger, at tey kunnu halda fram sum
áskoðarar.
Jesus vil hava okkum niður av áskoðaraplássinum. Tað kann kosta, ikki minst tí at tað ber við
sær, at lívið broytist, sum tað hendi hjá Sakeusi. At bjóða Jesusi inn merkti, at Sakeus mátti
gera upp við sín gamla lívshátt og lata Jesu vilja ráða. Hann hevði nú møtt honum, sum gav
honum lívið – ikki á einum áskoðaraplássi, men í fylgi við honum. Sama tilboðið rættir Jesus
okkum í dag.
Vel í dag, um tú vilt stríða
trúnnar reina, góða stríð?
Vel í dag, um tu vilt líða
krossins spott her stutta tíð.
TÓMRÚMIÐ
”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við
mær. ”
Jóh.14,6
Tað var Charles prinsur av Onglandi, sum segði, at hóast vísindin er komin langt, so er tað
djúpt niðri í sálini enn ein støðugur ófriður, sum boðar frá, at okkurt restar í, okkurt, sum ger
lívið vert at liva.
Tað er eitt hol, eitt tómrúm innan í menniskjanum, og uttan mun til, hvussu nógv av mati og
drekka, tey fylla upp í tað, hvussu nógvar bilar og sjónvarpstól, skikkilig børn og trúfastar vinir,
tey seta upp fram við kantin á holinum, so pínir tað støðugt, tí tómrúmið er enn har.
Nei, eingir lutir og eingir vinir kunnu nøkta okkara tørv í so máta. Tað kemst av tí, at vit eru
skapað at liva í felagsskapi við Gud. Jesus segði: ”Eg eri vegurin...” Hann er hin einasti, sum
kann føra okkum inn í eitt samband við Gud, sum heldur á inn í ævinleikan.
Tá ið eg var barn høvdu vit eitt svart-hvítt sjónvarp. Myndirnar vóru kámar og ótýðiligar og
ofta vóru rípir á sjónvarpsskíggjanum. Men vit vóru nøgd, tí vit vistu ikki betur. Ein dagin skiltu
vit, at vit høvdu brúk fyri einari uttandura antennu. Brádliga sóu vit, at tað ber til at fáa
myndina klára. Upplivingin at hyggja í sjónvarp broyttist fullkomiliga. Lívið uttan samband við
Gud gjøgnum Jesus Kristus er sum eitt sjónvarpstól uttan antennu.
Jesus kom at geva okkum ævigt lív. Ævigt lív er ein lívsgóðska, sum sprettur frá lívinum, sum
tú livir í felagsskapi við Gud og Jesus Kristus(Jóh.17,3). Jesus lovaði ongantíð nøkrum eitt
lætt lív, men hann lovaði lív í yvirflóð(Jóh.10,10)
Bið Jesus fyrigeva tær syndirnar og bjóða honum inn í títt hjarta, so fyllir hann tómrúmið. Les í
Bíbliuni og bið t.d. tvær, tríggjar ferðir dagliga. Far í kirkju og á møti, tá styrknar tú í tínum
gudsbarnalívi.
E.Campbell umsetti
3.juni 2021
DJARVUR OG STERKUR
”Eg, eg eina, striki út misgerðir tínar vegna mín sjálvs og minnist ikki syndir tínar. ”
Jes.43,25
Djarvur og sterkur. Hjá hinum djarva og sterka er lætt at liva. Hin ivasami, ótryggi og mótleysi
liggur mangan eftirá í stríðnum. Soleiðis er tað í tí andaliga stríðnum og í kristindóminum.
Dirvi styrkir. Men hin dirvisleysi viknar, og lívið fellur honum tungt.
Hava vit rætt at vera djørv kristin fólk? Ja, tí Bíblian eggjar okkum til tess. Hetta er ikki sagt
bara einaferð, men mangar ferðir.
Soleiðis varð sagt við Jósva, tá ið hann skuldi føra ísraelsmenn inn í landið, sum var land
Ábrahams, Ísaks og Jákups, fedralandið:
”Ver reystur og hugdjarvur; tí at tú skalt skifta hesum fólki í arv tað landið, sum eg svór at
geva fedrum teirra. ” Jósva 1,6
”Eingin skal standast móti tær allar ævidagar tínar; eins og eg var við Mósesi, vil eg vera við
tær; eg skal ikki sleppa tær og ikki fara frá tær. ” Vers5
Og hetta lyftið er tikið uppaftur í Nýggja Testamenti: ”Atferð tykkara veri uttan peningaágirnd;
verið nøgdir við tað, sum tit hava! Tí at hann hevur sagt: »Eg skal als ikki sleppa tær, og á
ongum sinni fara frá tær,« ” Hebr.13,5
Hav gott treysti! Ja, men hetta er lættari at siga enn at gera, suffar tú. Og satt er tað. Tað er
so mangt, sum køvir treystið. Bæði innan í okkum og uttan um okkum. Eg kenni á mær, at eg
megni so lítið, bæði kristiliga og í øðrum lutum. Evni okkara røkka ikki til. Vit eru ov máttlítil.
Vit ráða yvir so lítlum. Eg standi bara í stað.
Og serliga gerningar okkara, siðalag okkara, lív okkara – tey røkka als ikki til, tá ið ræður um
Guds vilja og lóg. Men hin djúpasti sannleikin er, at syndin týnir treystið.
Kortini eggjar Guds orð okkum: Hav gott treysti og ver sterkur! Mangastaðni í Bíbliuni lesa vit
hesi orðini. Enntá Jesus sjálvur hevur tey á munni, og tú skalt ikki halda, at hann segði tey til
stuttleika.
Gev tær far um hesi orðini, Jesus segði serliga við tey, ið vóru ólukkulig og illa fyri: ”Sonur,
dóttir – hav gott treysti!”
Og hvør var orsøkin? Jú, orsøkin var: Syndir tínar eru tær fyrigivnar! Á hesum grundvølli
skuldu tey sleppa at hava gott treysti.
Syndin køvir treystið. Tá ið synd okkara er fyrigivin, fáa vit treystið aftur. Og av tí, at vit megna
ikki at fyrigeva syndir, men bara Jesus, tí ongin uttan hann kann siga hesi lívssælu orð – so
stendst treystið ikki av tí, sum eg megni, men av tí, sum Jesus megnar. Tað er tengt at náði
hansara, sum hevur sagt: ”Eg, eg eina, striki út misgerðir tínar vegna mín sjálvs og minnist
ikki syndir tínar. ” Jes.43,25
Eftir hesum lyftum og á hesum grundvølli kann eg hava gott treysti. Og tá ið hesin
sannleikin rennur upp fyri mær, við tað, at Guds andi lýsir á hann, tá fái eg gott treysti.
TDH týddi
SIT, HAR ONNUR SITA
”Síðan kom eg til hinar herleiddu í Tel-Ábib við Kebaránna, har teir búðu; og har varð eg
sitandi hamskiftur í sjey dagar ímillum teirra. ”
Ezek.3,15
Tá ið eg eitt kvøldið hevði hildið ein fyrilestur, kom ein menningartarnaður maður yvir til mín
og gav mær ein koss.
Vit tosaðu saman, meðan hann stóð undir liðini á mær og rullaði slipsið millum fingrarnar. Eg
spurdi hann um kirkjuna, hann gekk í, og um vinirnar. Brádliga smíltist hann, setti bringuna
fram úr sær og segði: ”Ezekiel 3,15 ... tað er tað, mær dámar við vinunum!”
Hetta tókti mær eitt sindur løgið, so eg spurdi hann, hvat serligt, ið var við tí ørindinum? Tá
siteraði hann tað errin: ”Síðan kom eg til hinar herleiddu í Tel-Ábib við Kebaránna, har teir
búðu; og har varð eg sitandi hamskiftur í sjey dagar ímillum teirra. ”
Eg hugdi ørkymlað at honum, og so segði hann: ”Skilur tú hetta ikki? Eg var sitandi ímillum
teirra. Og tað vóru sjey frálíkir dagar!”
Tá skilti eg hann, ”Áh,” segði eg, ”nú veit eg, hvat ið tú meinar við. Tú ert so glaður, tí vinirnir
ikki seta seg sjálvar so høgt og tosa niður til tín? Og tí teir royna at síggja tingini soleiðis, sum
tu sært tey.” Hann nikkaði hugtikin og minti meg á, hvussu fangarnir á døgum Ezekiels
veruliga hava verið glaðir fyri vinirnar, sum vórðu sitandi teirra millum í heilar sjey dagar. Tað
var long tíð at verða sitandi og merkja líðingina hjá øðrum.
Tá ið maðurin fór frá mær aftur, var eg takksom fyri at hava sæð, hvussu stór hjálp ið fekst
sjálvt úr minsta versinum. Hvør hevði droymt um, at Ezekiel 3,15 kundi hava nakað at gera
við at læra vinir tað dýrmæta, sum er í tí at sýna samkenslu.
Harri, hjálp mær ikki at tosa niður til teirra, sum hava tað ringt í dag. Hjálp mær at sýna
teimum samkenslu, sum eru í neyð. Tú gjørdi tað... Ezekiel gjørdi tað ... Vinirnir hjá tí
menningartarnaða gera tað hvønn dag. Og eg kann eisini gera tað.
Ger tað sindrið, tú kanst,
minst til, at tað er so:
Gud hjá øllum bert trúskap vil sjá.
Glaður ver, um tú bert eini fátækslig boð,
tí hann sjálvur við hjálp er tær hjá.
O, tann gleði, tann dag, Jesus man siga tær:
”Tað, tú gjørdi, varð gjørt ímóti mær!”
Joni E. Tada
KÁNÁAN MÁL
”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við
mær. ”
Jóh.14,6
Ein ungur drongur, sum leitaði eftir meiningini við lívinum, hevði lagt merki til, at tey trúgvandi
áttu nakað, ið hann ikki hevði. Hann fór so inn á eitt møti.
Hann skilti lítið av tí, tey søgdu; men hann hevði sæð ein eldri mann, sum eisini var á
møtinum. Hann kendi mannin eitt sindur, og hevði álit á honum, so tá ið møtið var liðugt, bar
hann tað so í bandi, at hann kom at fylgjast við honum.
”Eg skilti lítið av tí, tey søgdu,” segði drongurin. ”Tey siga: Kom til Jesus, ella: Tá ið eg kom til
krossin, datt øll syndabyrðan av. Tað ljóðar sum ørvitistos í mínum oyrum, tí hvussu kunnu vit
koma til Jesus, tá ið hann nú er í himli. Krossurin stóð einaferð á Golgata; men nú er eingin
krossur har.”
Maðurin smíltist. ”Tú hevur allan rættin,” segði hann. ”Tey trúgvandi brúka nakrar fastar
vendingar – vit plaga at kalla tær Kánáan-mál eftir landinum Kánáan, sum var landið, ið
Harrin lovaði Ábrahami og eftirkomarum hansara. Tey, sum eru von at ganga á møti skilja,
hvat ið meinast við. Men tað er avgjørt ikki nokk. Sjálvandi eigur talarin at greiða frá, hvat ið
hann meinar við, so at øll skilja boðskapin.
Men nú skal eg greiða tær frá hesum ymiska. Tá ið Jesus gekk á foldum, kundi hann bert
vera í einum staði í senn; men eftir at hann er farin til himmals, hava vit fingið tann fyrimunin,
at hann er allastaðni við sínum Heilaga Anda. Tú kanst tí koma til hansara hvar sum helst. At
falla á knæ niðri við krossin kann tí t.d. vera at falla á knæ við ein stól ella songarstokk.
Um tú av hjarta biður Jesus fyrigeva tær syndir tínar og biður hann koma inn í hjarta títt, so
ert tú frelstur. Men nú byrjar lív títt saman við honum. Um tú leggur av at eta, so doyr likam
títt. Á sama hátt er tað við sálini. Hon má fáa andaliga føði. Tí skalt tú lesa í Bíbliuni og biðja
hvønn dag. At biðja er at tosa við Jesus. Tú so at siga fer inn í trónrúmið til hansara og leggur
tað fram fyri hann, sum liggur tær á hjarta, og takkar honum fyri alt tað, sum hann hevur gjørt
fyri teg. Sjálvur biði eg einar tríggjar ferðir um dagin. Bíblian og bønin eru tað fyri sálina, sum
matur og drekka er fyri likamið.
Tú skalt eisini samlast saman við teimum trúgvandi í kirkju og á møti. Tú skyrknar av tí. Ger
tær tað til vana. Tað gjørdi Jesus. Skrivað stendur um hann, at hann fór inn í synagoguna,
sum siður hansara var. Góðar siðir og vanar skulu vit ikki lítisvirða.”
Drongurin gjørdi eftir ráðunum hjá manninum. Hann kendi, hvussu hann styrknaði, og hann
lærdi eisini nógv um, hvør ið Jesus var, um hansara náttúru, hvat ið hann hevur gjørt fyri
okkum, og hvat ið vit eiga í honum.
E.Campbell