28. september 2020
Hundarnir?
”Tað hevur gingist teimum eftir hinum sanna orðtakinum: »Hundur vendir aftur til spýggju sína, og, tvigin súgv til at velta sær í skarni.« ”
2.Pæt.2,22
Ein maður talaði um ikki at synda upp á náðina. Jesus hevur keypt okkum so dýrt. Um vit rættiliga seta okkum niður at hugsa um, hvat ið hann mátti fara ígjøgnum fyri at keypa okkum aftur inn í Himmalin, so høvdu vit ikki traðkað hansara dýra frelsuverk so undir fótum. Hann var illa hagreiddur og píndur, og harafturat bar hann eina tunga byrði á bakinum, nevniliga allar heimsins syndir, sum eru gjørdar upp gjøgnum tíðirnar hjá øllum ættarliðum. Vit hava ikki tað rætta sinnalagið, um vit hugsa: ja, nú eri eg frelstur, og nú kann eg liva, sum mær líkar. Tá synda vit upp á náðina, og tað gongur ikki.
So las maðurin eitt petti úr síðsta kapitli í Bíbliuni: „Fyri uttan eru hundarnir og gandakallarnir og horkallarnir og manndrápararnir og skurðgudadýrkararnir og hvør tann, sum elskar og fer við lygn.“ Opb. 22,15. Hetta eru tey, sum ikki sleppa inn í Tað nýggja Jerusalem. Les allan 21. og 22. kapittul, har fært tú eina grundiga frágreiðing um nýggja Jerusalem.
Men latið okkum fara aftur til skriftstaðið. Hundarnir eru teir, sum fyrstir eru nevndir burtur úr syndahópinum. Hvørjir eru so hundarnir? Pætur kemur inn á tað í 2. Pæt. 2,22: „Tað hevur gingist teimum eftir hinum sanna orðtakinum: „Hundur vendir aftur til spýggju sína, og tvigin súgv til at velta sær í skarni.“ Tað meinast við, at fólk, sum eru vorðin frelst, fara út aftur í heimin og liva á sama hátt, sum tey gjørdu frammanundan. Men Jesus biður í høvuðsprestabønini: „Heimurin hevur hatað teir, av tí at teir ikki eru av heiminum, eins og eg ikki eri av heiminum.“ Jóh. 17,14. Vit liva í heiminum, men eru ikki av honum. Tað ber ikki til at standa við einum beini í hvørjum leiri, so detta vit niðurímillum. Vit eru kallað at vera ljós og salt í hesum heimi. Hetta lunkaða vil Jesus ikki hava. Tá lovar hann at spýggja okkum út úr munni sínum. Opb. 3,16.
Effie Campbell umsetti
27. september 2020
Við Jesusi í bátinum eri eg tryggur mitt í storminum
”Men tá ið lærusveinarnir sóu hann koma gangandi eftir vatninum, kom ræðsla á teir, og teir søgdu: »Hatta er eitt spøkilsi.« Og teir rópaðu av ræðslu. ”
Matt.14,26
Svein Andersen
Lærusveinarnir róptu av ræðslu: ”Hatta er eitt spøkilsi!” So kom Hann gangandi eftir vatninum til teirra.
Nú eru vit aftur har, mitt í einum sterkum og óvæntaðum stormi við aldum, sum skola um allan jarðarknøttin, og Jesus hvørki svevur í bátinum ella kemur gangandi á rygginum á koronualdunum … nei, Hann býr við trúnni í hjarta okkara. Hann er nærri enn okkara egni andadráttur, Hann elskar okkum hægri enn mamma okkara, og Hann biður meir fyri okkum enn nakar annar, ja, Hann livir fyri at ganga forbøn fyri okkum!
Tørvar tær forbøn? Tú hevur Ein forbiðjara, sum situr við høgru hond á okkara himmalska Faðir! Tú og eg kunnu trygt leggja okkum niður at sova væl, uttan ótta ella stúran fyri morgindegnum, tí hann er longu í Hansara hond! Hann hevur givið einglum sínum boð um at verja øll tey, sum elska Hann, ”tí einglum sínum boð Hann gevur teg at varða á øllum leiðum tínum” (Sálm. 91,11). Hann hevur givið Heilaga Andanum boð um at ugga og leiða okkum, og Hann hevur sjálvur gjørt ein bústað til okkara í Himli! Óttast ikki longur, og ræðst ikki, allar tínar tíðir eru í hond Hansara, og allir dagar tínir vóru taldir, langt áðrenn nakar av teimum var til!
Tað er so frígerandi at leggja lív sítt í Harrans hendur, tá ið hav og aldur bróta, og vindurin skræðir í tann longu ruspaða koronujassin. Tað er frælsi at búgva í skugga Almáttugans og kunna syngja við sálmaskaldinum: ”Hann er høli mítt, borg mín, Gud mín, sum á eg líti!”
Álvarsemi í dagsins heimsumfatandi støðu við ”sótt, ið seg sníkir í myrkri” gevur mongum eitt nýtt høvi at meta um lívið og finna inn aftur til tann sinnisfriðin, sum bara ein persónlig andaktsløta við Orðinum og bønini kann geva gerandisdegnum. Eitt roknskaparyvirlit yvir, hvussu eg tey seinastu 10 árini havi brúkt tíð og pengar, fer kanska at broyta fíggjarætlanina, um Harrin skuldi vælsigna okkum við nýggjum árum undan afturkomu síni.
So halda dagarnir fram í stormi eins og í sólskini. Eg byrji dagin við Jesusi og Orðinum úr Himli, eg takki og biði, eg vælsigni børn og barnabørn, og eg gevi fast til meinigheitina og missión. Hví? Tí Hann so ofta hevur givið mær meira náði, enn eg hevði uppiborið ella væntað, og tí at Hann elskaði meg – áðrenn eg kendi Hann!
Effie Campbell umsetti.
26. september 2020
Tú ert í Guds bíðirúmi
”Eftir Harranum bíða! Hav gott troyst, tak mót í hjarta og Harranum bíða! ”
Sálm. 27,14
Gud gav fólki sínum eini áhugaverd boð: ”Tríggjar ferðir um árið skal alt kallkyn títt koma fram fyri ásjón Harrans, drottins, Ísraels Guðs. Tí at eg man reka tjóðirnar burtur fyri tær og víðka landamark tíni, og eingin skal girnast land títt, meðan tú ert á ferð niðan í tað til tess at koma fram fyri ásjón Harrans, Guðs tíns, tær tríggjar ferðirnar um árið. ” 2. Mós. 34,23-24
Hugsa um hetta! Tríggjar ferðir um árið skuldu teir steðga við øllum arbeiði og brúka tíð saman við Gudi, tilbiðja hann, søkja leiðslu hansara og leiðina fyri framtíðina. Dugir tú at ímynda tær, hvat ið fór at henda, um tú gjørdi tað sama?
Gev tær far um orðini ”rúmka land títt”. Staðin fyri at missa okkurt, so fært tú, og staðin fyri at tað gongur aftur á hond, fert tú at fáa framgongd. Gev tær eisini far um orðini ”eg skal reka fólkasløgini burtur fyri tær”. Meðan tú tilbiður Gud og bíðar eftir honum, fer Harrin at stríða tínar bardagar. Og ein av mununum á tær og Gudi er, at tú ert í vanda fyri at tapa, men Hann hevur ongantíð tapt eitt stríð.
Gev tær harafturat far um orðini ”eingin skal tráa eftir landi tínum”. Tað er ikki neyðugt hjá tær at stúra fyri kapping frá øðrum. Gud brúkar hesa ”tríggjar ferðir um árið-pílagrímsferðina” at læra fólk sítt hesa grundreglu: ”Um tú bíðar eftir mær í tilbiðjan, so arbeiði EG fyri teg.”
Orð hansara sigur: ”Men tey, sum bíða eftir Harranum, fáa nýggja kraft, tey lyfta veingjunum sum ørnir; tey renna – og møðast ikki, tey ganga – og lúgvast ikki!” Jes. 40,31 V.D.
Tú hevur sostatt tvinnar kostir í at velja: Halt á at stressa – ella gagnnýt Guds styrki og hansara virkisskrá (sum tær tørvar), meðan tú nýtir tíð saman við honum.
”… et Ord til Dagen”
Effie Campbell umsetti.
25. september 2020
Hygg upp á ein nýggjan máta
”Ja, eg leit fast á at fáa Harrans náði at sjá í lívsins landi.”
Sálm. 27,13
Tá ið tú byrjar at hyggja at tingunum frá Guds sjónarhorni, so broytir tað tínar kenslur. Tað einasta, sum heldur tínum gomlu neiligu kenslum í gongd, eru tínir tankar.
Í gomlu King James umseting stendur: ”Tí sum hann hugsar í sál síni, so er hann.” Orðt. 23,7 V.D. Tá ið tú fert undir at hugsa teir røttu tankarnar, byrjar lív títt eisini at ganga rætta vegin. Men minst til, at tú bleivst ikki neiligur eftir einum degi, og at tú helst ikki verður jaligur eftir einum degi. So, hvussu byrjar tú so?
1) Tú skalt taka ”eina og hvørja dygd” (Fil. 4,8) og seta hana í staðin fyri neiligar hugsanir. Tú skalt fara við neiligum tonkum sum við flugum – kveistra teir burtur. Hetta eydnast tær við venjing og áhaldni. Hetta er eitt val, tú gert!
2) Áðrenn tú stígur inn í framtíðina, minn teg so í huganum á Guds trúfesti í fortíðini. Shakespeare segði: ”Lat hvørki dag ella nátt fara framvið í vanhalgan, men minst altíð til, hvat ið Harrin hevur gjørt.” Dávid segði: ”Eg leit fast á at fáa Harrans náði at sjá í lívsins landi. Eftir Harranum bíða! Hav gott troyst, tak mót í hjarta og Harranum bíða!” Sálm. 27,13-14
Vit hava ikki fleiri trupulleikar enn onnur fólk, vit hugsa bara meir um teir. Um tú skalt uppliva eina kenslu, skal hon fyrst skapast í tonkunum, áðrenn tú kanst ”framleiða” hana. Hetta er kollveltandi, hetta er lívsumbroytandi kunning – og hon vil broyta lív títt, um tú gert eftir henni!
”… et Ord til Dagen”
Effie Campbell umsetti
24. september 2020
Statt stinnur á tínari sannføring – og Gud vil æra teg
”Eg havi gjørt Harranum lyfti, og eg kann ikki taka tað aftur.”
Dóm. 11,35 V.D.
Í mánaðir vandi Eric Liddell av heilum huga, avgjørdur í at vinna 100 metra renningina á OL í 1924. Flestu ítróttartíðindafólkini mettu, at hann fór at vinna. Men tá ið hann kom, gjørdist hann greiður um, at renningin skuldi fara fram ein sunnudag. Hetta var ein stórur trupulleiki fyri hann, tí hann helt ikki, at hann kundi æra Gud, um hann fór at renna á Hansara heilaga degi. Hann gav avboð, og viðhaldsfólk hansara vóru skelkað.
Summi, sum fyrr høvdu róst honum til skýggja, kallaðu hann nú ein stóran tápuling. Stórt trýst varð lagt á hann, men hann stóð stinnur og var ikki at vika.
So var tað ein rennari, sum gav avboð til rennikappingina um 400 metrar. Henda renningin skuldi fara fram ein gerandisdag, og teir bjóðaðu Liddell plássið. Hetta var í veruleikanum ikki hansara vegalongd. Hesin teinurin var fýra ferðir so langur sum tann, hann so íðin hevði vant. Kortini rann hann um málstrikuna sum vinnari og setti harumframt eitt nýtt met uppá 47,6 sek. Hann vann gull á OL og vísti, at hann vikaðist ikki frá tí, hann helt vera rætt, tá ið tað ráddi um trúgv sína, og hansara søga varð seinni endurgivin í tí virðislønta filminum ”Chariots of Fire”.
Eric Liddell bleiv uppaftur kendari, tá ið hann gjørdist trúboðari í Kina, har hann seinni doyði í einari krígsfangalegu í 1945. Hann var sum Jefta, sum segði: ”Eg havi givið Harranum eitt lyfti, og eg kann ikki taka orð míni aftur.” Dóm. 11,35
Boðskapurin, sum skínur so bjartur gjøgnum lívið hjá hesum manni, er: Statt stinnur á tí, sum tú ert sannførdur um er rætt – og Gud vil sýna tær æru.
”… et Ord til Dagen”
Effie Campbell umsetti.
23. september 2020
Jesus fór at gráta
”Jesus feldi tár.”
Jóh. 11,35
Ber tað til, at vit bæði kunnu vera púra vónleys og fyri ongum, tá ið vit missa ein, vit eru góð við, tá ið vit samstundis trúgva upp á uppreisnina, har alt fer at verða lukkuligt og vakurt?
Ja! Tí fyri tað fyrsta hevur Gud skapt okkum sum menniskju við kenslum.
Góðkenna vit ikki tær, fáa vit trupulleikar við at vera heil menniskju. Vit høvdu verið óærlig móti okkum sjálvum, um ikki eisini sorgin og kanska óvissan fingu sítt pláss. Fyri tað annað er tað akkurát soleiðis, Jesus sjálvur ber seg at í versinum omanfyri. Og hann veit ómetaliga væl um ta serligu og undurfullu ætlanina, sum bleiv løgd í Himli eftir syndafallið. Hann veit, at hann sjálvur hevur maktina at gera livandi aftur, og hann veit helst, at tað fer hann at gera fáar minuttir seinni! Og kortini grætur hann. Hann grætur, tí hann sær. Hann sær pínuna, líðingina, vónloysið, og hann kennir á sær, hvussu ilt tú fært, tá ið deyðin tekur lívið.
Vit kunnu sostatt gott gráta um líðingina, samstundis sum vit krøkja okkum í vónina. Tí Gud sjálvur grætur eisini – eisini við tær í dag.
Effie Campbell umsetti.
22. september 2020
GJØRDI HARRIN VATN TIL VÍN
”Sí, eg eri Harrin, Guð yvir øllum holdi; man nakað vera mær ov undurfult? ” Jer.32,27
Teir sótu saman undir nøkrum trøum í viðarlundini. - Summir teirra høvdu stíva kenning. Onkrir einstakir vóru kortini við sítt fulla skil og prátaðu ágrýtnir. Men samrøðuevnið var alla tíðina: Meir at drekka.
Viðhvørt gjørdust teir harðmæltir, og onkur brúkti ósømiligt mál, skríggjaði og skrálaði.
Brádliga kom ein edrúur og vakurt ílatin maður yvir til teirra. Hann smíltist og segði: ”Nú dreingir, hvussu gongst?”
Allir hyggja upp á hann og kenna hann aftur: ”Nei, er tað ikki tú, Óli?” Tað vóru minst tvey ár síðan, at teir høvdu sæð hann. Allir høvdu hoyrt, at hann var blivin ”ógvuliga religiøsur”. Ein teirra var tí kvikur at taka til orðanna. ”Ja, ja, Óli, sjálvt um tú ert umvendur, so manst tú ikki vera blivin so tápuligur, at tú trýrt, at vatn kann gerast til vín?” Teir rúsaðu ungdómarnir skóru í ein ráan látur. ”Nei, slík undur eru tað bera lump!”
”Slík undur!” Teirra gamli drykkjubróðir verður ógvuliga uppøstur gerst harðmæltari og sigur eldhugaður: - ”Lurtið nú, - Frelsari mín kann gera nógv størri undur!
Komið bara heim við og síggið!!!
Alkoholið er broytt til eitt eydnuríkt heim, eina góða konu, klæði, innbúgv og eina heila familju!”
”Sí, eg eri Harrin, Guð yvir øllum holdi; man nakað vera mær ov undurfult? ” Jer.32,27
”Tí at tað er nóg mikið í teirri tíðini, sum farin er, at hava gjørt heidninganna vilja, tá ið tit livdu í ósiðum, girndum, fyllskapi, óhógvi, drykkjuskapi og skammiligari skurðgudadýrkan; og tess vegna undrast teir á, at tit ikki leypa við teimum út í hitt sama skammloysis díkið, og teir spotta; ” 1.Pet.4,3-4
”Tro & Fakta” E.Campbell umsetti
21. september 2020
KIRKJUTÆNARAR
”... ikki vilja vit svíkja hús Guðs várs. ”
Neh.10,39
Millum Jesu forfedrar skifta nøvnini frá kendum persónum til persónar, vit einki vita um. Soleiðis lesa vit hjá Matteusi 1,13: ”og Serubábel átti Ábiud; og Ábiud átti Eljakim; og Eljakim átti Ásor; ” Serubábel var ógvuliga kendur maður. Hann var ein teirra, sum førdi jødarnar heimaftur úr útlegdini í Bábal. Hvat eftirkomarum hansara Ábiud og Eljakim viðvíkur vita vit einki um, hvørjir menn teir vóru.
Inni í sakristinum í summum kirkjum hanga myndir av øllum teimum prestunum, ið staðið hava á prædikustólinum, men ongar av deknum, klokkarum ella organistum. Hví? Bíblian nevnir ikki bara kongar og prestar, men eisini sangarar og duravørðar. 1.Krýn.16,13 og 9,17.
Gud virðismetir teir, sum arbeiða í fremsta raði fyri almannaeygum; men hann ansar eftir og virðismetir so sanniliga eisini teir, sínar eyðmjúku tænarar, sum arbeiða meira í tí ókenda.
Hav gott treysti, tú trúgvandi! Sjálvt um eingin ansar eftir tær og gerningi tínum, so hevur Gud teg á sínari rullu uppi í Himlinum, og har bíðar lønin tær.
”Tí at teir, sum væl hava tænað kirkjuliðinum, vinna sær sjálvum eina góða støðu og mikið treyst í trúnni á Krist Jesus. ” 1.Tim.3,13
E.Campbell umsetti
20. september 2020
SKAMMAST IKKI VIÐ JESU NAVN
”Hvør tann, ið tí vil kennast við meg fyri monnum, hann vil eisini eg kennast við fyri faðir mínum, sum er í himlunum. Men hvør tann, ið avnoktar meg fyri monnum, hann vil eisini eg avnokta fyri faðir mínum, sum er í himlunum. ”
Matt.10,32-33
Eg eri nú vorðin 78 ára gomul, og tað er við tøkk í hjartanum, at eg kann líta aftur um bak og síggja, hvussu Harrin mín Gud hevur leitt meg frá ungdómsárunum.
Hin stóri dagurin í lívi mínum – tá var eg gott 40 ára gomul – kom sum úrslit av, at Harrin tvær ferðir greip inn og vísti guddómliga mátt sín. Eg kann sjálvandi ikki greiða frá, hvussu tað bar til, at hesar hendingar fóru fram; men eitt er, ið hvussu er, vist: Tær fóru fram! Og her vil eg fegin siga tær frá øllum, til æru fyri Harran, og við bøn um, at tú eisini skalt møta honum!
Tá ið eg var 17 ár, tænti eg hjá Martini Breidal og konu. Tey búðu í Lågendalin í Larvik í Noregi. Hetta vóru eini sjáldsom hjún. Tey vóru bæði trúgvandi, og maðurin var trúboðari. Tey trý árini, eg tænti hjá teimum hevði eg tað bara gott á allan hátt. Tað vil siga, eitt var, sum var ein tung byrða fyri meg: Eg var deyðarødd fyri ”øllum gudiligum”!
Henda áskoðan mín voldi hesum góðu fólkum miklan trega, tí stóra ynski og bøn teirra var jú, at eg skuldi koma við á møtini, hoyra um Jesus og gerast ein persónligur kristin. Men hjá mær var bara hugsanin meir enn nokk!
At játta trúnna á Gud, skapaði ræðsu í mær, og eg gekk altíð langt uttan um alt tílíkt.
Men um hesa tíðina fekk eg meslingar, og bleiv heilt ring. Eina náttina, meðan eg lá sjúk, kom eg at hyggja yvir á veggin, og tá sá eg við stórum gullbókstavum uppi yvir song míni: Matt.10,32-33.
Eg fataði ikki, hvussu handa skriftin kundi koma har soleiðis. Men eg visti, at tað, sum eg sá, hevði okkurt við Bíbliuna at gera, ein bók, sum annars var mær púra ókend.
Um morgunin segði eg konuni í húsunum, hvat eg hevði sæð. Hon elskaði Bíbliu sína og fann skjótt fram til sktiftstaðið. Tá ið hon sá, hvat ið stóð har, gjørdist hon ómetaliga rørd, tí hon visti um tann ræðuliga mannaóttan, sum plágaði meg. Hon las hart: ”Hvør tann, ið tí vil kennast við meg fyri monnum, hann vil eisini eg kennast við fyri faðir mínum, sum er í himlunum. Men hvør tann, ið avnoktar meg fyri monnum, hann vil eisini eg avnokta fyri faðir mínum, sum er í himlunum. ”
Hóast eg hevði fingið hesa beinleiðis ”himmalheilsan”, tók eg kortini ikki nakra avgjørda støðu. Árini gingu, eg helt meg enn líka ”uttanveltaða” og vágaði ongantíð at játta Harrans navn.
- - - -
25 ár gingu, og støðan var óbroytt. Men tá hendi aftur nakað eina nátt: Onkur vakti meg og segði, at Martin Breidal var deyður og at eg mátti fara tíðliga morgunin eftir til Lågendalin til jarðarferðina!
Hetta undraði meg stórliga. Sjálvandi hevði eg ongantíð kunnað gloymt hesi ediligu fólkini, sum eg í ungdómsárum hevði tænt hjá. Men hevði maðurin verið á lívi líka til nú? Og hvønn týdning fór tað at fáa, at eg skuldi fara til jarðarferðina?
Men, kæri vinur, av tí, at hesi ”boðini” komu til mín tríggjar ferðir somu náttina, mátti eg bart út sagt bara akta.
Ferðin vardi tríggjar tímar. Í sannleika ein undarlig ferð ... Tá ið eg kom vegin fram, vísti tað seg, at eg júst kom í rættari tíð at fylgja Martini Breidal til gravar! Jarðarferðin fór fram kl.11 úr Meinigheitshúsinum. Hesin einastandandi kristni bróðurin og trúboðarin var blivin 99 ára gamal. Hann var kendur víðahvar og nógv virdur. Nógv fólk var komið at fylgja, og salurin var stúgvandi fullur.
So hendi tað óvanliga, at jarðarferðin bleiv til eitt rættiligt ”lesaramøti”, sum í gomlum døgum við vitnisburðum og glaðum songi! Har gjørdist ongin ”jarðarferðarhýrur”. Fólk prísaðu Harranum fyri tað æviga lívið, og tey hálovaðu heilaga navni hansara. Guds andi virkaði, og mong lovaðu Gudi við harðari rødd!
Alt hetta skuldi verið meir enn nóg mikið at gjørt meg ræðslusligna. Men tað hendi ikki. Tvørturímóti. Okkurt innan í mær bráðnaði, og fyri fyrstu ferð í lívinum fór eg á føtur og játtaði Jesu navn!
Eg segði teimum frá orðunum, eg fekk 17 ára gomul, tá ið eg tænti hjá Breidal, og um tey 25 árini, sum vóru farin síðan tá í ólýdni móti ítøkiliga kalli hansara. Eg segði, hvussu eg síðstu nátt bleiv vakt tríggjar ferðir og fekk boð um at fara til hesa jarðarferðina, og hvussu eg har tá endiliga hevði tikið eina heilhugaða avgerð fyri mínum Frelsara.
Tá ið eg seinni kom til hús, gjørdist alt nýtt fyri meg, og eg havi ongantíð eftir hesa stóru hending skammað meg yvir at játta Jesu dýra navn! Hann eigur alla æruna!
”Tro & fakta” E. Campbell umsetti
19. september 2020
LYFTINI
”Tá skulu eygu hinna blindu latast upp og oyru hinna deyvu opnast, haltir lætta sær á sum hjørtur, og málleys tunga lovsyngur. Tí at í oyðimørkini vatnslindir spretta og løkir í reynum. ”
Jes.35,5-6
Dale steig fram og fór knossandi upp á prædikustólin við eini ovurstórari bók við tjúkkum bløðum. Ein av teim elstu stillaði honum mikrofonina, meðan Dale blaðaði fram í bókina – umleiðis miðskeiðis. Hann setti dimmu brillurnar eitt sindur betur á nøsina, eins og sá hann, og fór undir at lesa: Styrkið hinar máttleysu hendur, og magnið tey knø, sum riða. Sigið við hini dirvislítlu: Verið hugreyst, óttist ikki! Síggið Gud tykkara!
Eg kendi beinanvegin aftur hasi góðu orðini úr Jesaja, kap.35. Stóra klossuta bókin hjá Dale var Bíblian, skrivað í blindskrift. Men tað var ikki øll Bíblian. Parturin, sum hann las úr tann morgunin, innihelt bara nakrar bøkur úr Gamla Testamenti. Meginparturin av Bíbliuni lá eftir við hús, tí hann fekk ikki borið alt í senn!
Tann blindi maðurin helt á at lesa við hondunum niður á bókasíðurnar og læt alla tíðina fingrarnar fara eftir smáum ruplum í pappírinum. Hann las raðið og við myndugari rødd. Av og á steðgaðu fingrarnir á, tá ið teir bóru við eina heftiklemmu á síðuni (Tað var hansara háttur at undirstrika eitt orð).
Dale sá lítil út aftanfyri stóru bókina á stóra prædikustólinum; men í eygum mínum var hann ein stórur persónur.
Bíblian má vera ógvuliga dýrabar fyri Dale, tá ið tú hugsar um, hvussu stóra orku tað krevur av honum at lesa hana, at strika undir eitt orð ella bara tað at fáa hana frá húsum og í kirkjuna! Eg hugdi at míni egnu Bíbliu, sum eg sat við í fanginum, og visti, at frá hesum degi sá eg hana eitt sindur øðrvísi.
Hvussu dýrabar er Bíblian fyri teg?
Er ikki tíð upp á, at tú fært eyguni upplatin og sært, at Bíblian er Guds orð, ein heilagur boðskapur frá himmalska Faðiri tínum?
Royn í dag at lesa allan kap.35 hjá Jesaja og síggj tann sannleika og ta vón, sum liggur goymd til okkara í Guds orði.
Himmalski Faðir, takk fyri, at tú elskar okkum so nógv, at tú hevur opinberað teg fyri okkum gjøgnum títt orð. Hjálp mær í dag at lesa tað, sum var tað fyrstu ferð.
Joni Eareckson Tada
18. september 2020
AT ARBEIÐA
”... nátt kemur, tá ið eingin kann arbeiða. ”
Jóh.9,4
Tað eru menniskju, sum ikki tíma at arbeiða. Tá ið Paulus livdi ferðaðist hann bygd úr bygd og lærdi heidningarnar um Gud. Hann skrivaði eisini brøv til tey støðini, hann hevði vitjað.
Í Bíbliuni stendur Guds vilji skrivaður niður, og nú skulu vit lesa eitt petti haðani úr einum brævi, sum Paulus hevur skrivað: ”Tí var tað eisini, tá ið vit vóru hjá tykkum, at vit buðu tykkum hetta, at um einhvør ikki vil arbeiða, tá eigur hann heldur ikki at fáa at eta. ” 2. Tess. 3,10
Gud hevur givið okkum eitt sund likam, fyri at vit skulu brúka tað og ikki lata onnur arbeiða fyri okkum. Eitt menniskja, sum ikki vil arbeiða, syndar móti Gudi.
Harrin kallar blídliga á okkum og sigur: ”Men hvat tykist tykkum? Ein maður átti tveir synir; og hann fór til hin fyrra og segði: »Sonur mín, far í dag og arbeið í víngarðinum.« ” Matt.21,28, og Jesus greiðir okkum frá, hvuss tað gongur fyri seg uppi í Himli, har letast tey ið hvussu so er ikki: ”Men Jesus svaraði teimum: »Faðir mín arbeiðir til nú; eg arbeiði eisini.« ” Jóh.5,17
Letingar hava altíð verið, eisini á Paulusar døgum: ”Tí at vit hoyra, at nakrir tykkara millum liva óryggjuliga, sum einki arbeiða, men havast at tí, sum teimum ikki kemur við. Slíkum bjóða vit og áminna teir fyri Harrans Jesu Krists skuld, at teir skulu arbeiða í stillføri og eta sítt egna breyð. ” 2.Tess.3,11-12, og eina aðrastaðni sigur hann: ”og at seta eina æru í tí at liva stillisliga og varða hvør um sítt egna og arbeiða við hondum tykkara, soleiðis sum vit hava boðið tykkum, ” 1.Tess.4,11
Vit eiga at læra komandi ættarlið gleðina við at arbeiða. At eiga almikið av heimsins góðsi er eingin treyt fyri at vera lukkuligur. Lukkan er sjálvt arbeiðið, sjálv tænastan, at fáa loyvi at vera, har Gud hevur sett okkum.
E.Campbell umsetti
17. september 2020
”EG ERI TÍN, LÍKA INN Í DEYÐAN...”
”Men eg sigi tykkum: Hvør tann, sum kennist við meg fyri monnum, hann skal eisini menniskjusonurin kennast við fyri einglum Guðs. ”
Luk.12,8
Rachel var tann mittasta av 5 systkjum. Hon var ein glaður ungdómur – gripin av Jesusi. Dreymur hennara var at gerast sjónleikari og trúboðari – og tað gjørdist hon.
Hinumegin jørðina stendur pápin við dagbók hennara og lesur yvir telefon tað, ið hon skrivaði, júst ársdagin fyri, at hon varð fyribeind og gjørdist pínslarváttur:
”Eg veit ikki, hvat ið hetta er; tað kennist, sum kemur eitt myrkur. Tað er so hart, so tungt og kalt. Slík, sum hava verið vinir mínir, venda mær bakið. Eg veit ikki hví. Men Gud, eg líti á teg, og tú veitst, at eg havi yvirgivið meg til tín. Eg vil geva tær alt mítt lív, og ikki bert liva fyri teg, tá ið alt er lætt. Eg eri tín, líka inn í deyðan ...”
Tað, sum hendi:
20. apríl 1999, á føðingardegi Adolf Hitlers, komu tveir vápnaðir næmingar inn á Columbine High School í Littleton í USA og skutu 13 fólk og síðani seg sjálvar.
Millum tey mirdu var Rachel Scott, ein 17 ára gomul kristin genta, sum skipaði fyri einum ungdómsbólki í meinigheitini, og Cassie Bernall, sum 2 ár frammanundan var frelst frá misnýtslu og andadyrkan.
Lív teirra varð hart og brutalt avkvett við einum skoti, tá ið tær høvdu svarað spurninginum, um tær trúði á Gud, við orðunum: ”Ja, eg trúgvi!”
Hetta gjørdist ein ræðuligur skelkur og ein trúarroynd fyri hini í ungdómsbólkinum. Mong væntaðu, at tey, sum stóðu uttanfyri, fóru at siga, at hetta var eitt tekin um, at Gud ikki er til ella ikki kann verja tey, ið trúgva á hann.
Men tað øvugta hendi. Jesus tosar um hveitikornið, sum fellur í jørðina og doyr. Men eftir stuttari tíð letur Gud lívið aftur spretta fram – túsund ferðir størri og sterkari enn um tað ikki var okkurt, sum fall í jørðina og doyði.
Sjálvandi var tað ikki Guds vilji, at Rachel og Cassie og 11 onnur skuldu verða skotin til deyða. Men mánaðirnar aftaná hevur hann ferð eftir ferð sýnt, at Hann er ein Gud, ið kann venda tí ræðuligasta til sigur og til frelsu. Tí áðrenn eitt ár var umliðið, var neyvan nakar kristin ungdómur í USA, ið ikki var ávirkaður av dirvinum hjá teim ungu pínslaváttunum – at standa fast við sína trúgv, hóast tað sær út at fara at kosta lívið.
”Ja, eg trúgvi!” er vorðið eitt herróp í orðsins besta týdningi. Hugsanin at vera til reiðar enntá at lata lívið fyri trúgv sína, um so skuldi veri, hevur vakt ein sovorðnan eldhug hjá túsundtals ungdómum, at slíkt aldri áður hevur verið kent hvørki í USA ella í vesturheiminum sum heild.
Darrel, pápi Rachel Scott, ferðast runt á skúlum í øllum USA og sigur frá um dóttur sína og nýtir vitnisburð hennara at spyrja ungdómin, um tey veruliga eru til reiðar at siga hesum lívi farvæl uttan at hava frið við Gud.
Saman við honum er eisini yngsti beiggin hjá Rachel, Craig, sum er 16 ára gamal. Hann var á sama skúlanum og sá systrina og ein annan verða skotin, men slapp sjálvur undan, tí hann spældi deyður, tá ið drápsmenninir komu framvið.
Rachel Scott kendi teir báðar, ið skutu. Bara eina viku frammanundan hevði hon vitnað fyri teimum um Jesus.
Teir skutu Cassie Bernall beinanvegin eftir, at hon hevði svarað játtandi upp á spurningin, um hon trúði á Gud. Men tá, ið teir komu fram á Rachel Scott í bókasavninum, vistu teir longu, at hon var frelst. Teir skutu fýra kúlur í kroppin á henni, men tó soleiðis, at hon skuldi ikki doyggja. Síðani fór annar yvir til hennara og spurdi, um hon enn trúði á Gud. Hon svaraði: ”Ja, eg trúgvi á Hann.” Síðan drupu teir hana við einu skoti í høvdið.
Tann 16. apríl, bara 4 dagar áðrenn deyðsskotini, skrivar hon í dagbókina:
”Um tú doyði í dag. Hvat hendi so?
Hvar endaði tú?
Morgindagurin er einki lyfti, bara ein møguleiki.
Kanska kemur hann ikki.
Eftir deyðan, hvat kemur tá?
Hvar verður tú í tínum ævinleika?
Fært tú eitt ævigt lív saman við einum Faðiri, ið elskar teg, ella verður tú fyri altíð rivin úr ørmum hansara?”
16. september 2020
SAMBAND
”Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív. ”
Jóh.3,16
Tá ið kríggið brast á í 1940 arbeiddi Karla Stokke sum heryvirmaður í Frelsunarherinum i Lakkegata 15 í Oslo.
Olga Brustad var hjálparfólk, og hon hevur sagt frá hesi hending:
Ein dagin var telefonin í ólagi. Tað var ógjørligt at fáa samband. Boð vórðu send eftir einum manni at umvæla telefonina. Men hann kundi bara staðfesta, at sambandið var brotið.
- Sig mær, ungi maður, hevur tú samband við Gud? Spurdi Stokke.
Hetta kom óvart á mannin, hann gjørdist kløkkur og stamaði, at tað hevði hann ikki.
- Tað er tað týdningarmesta av øllum her á jørð, ungi maður, segði Stokke. - Minst endiliga til tað, tí hava vit ikki samband við Gud her niðri, ja, so verður einki samband í ævinleikanum!
Og sanniliga, har gjørdist samband. Tað endaði við, at Stokke og ungi maðurin bóðu til Gud saman.
Ja, sambandið má fáast í lag hesumegin. Tað er ikki nakað, sum verður knýtt saman, tá ið vit eru komin yvirum.
Effie Campbell umsetti
15. september 2020
TÁR
”tí at lambið, sum er fyri miðjum hásætinum, skal røkta teir og leiða teir til lívsins vatnkeldur, og Guð skal turka hvørt tár av eygum teirra.« ”
Op.7,17
Einaferð, tá ið eg fyri mongum árum síðan lá á sjúkrahúsi, varnaðist eg nakað løgið. Hóast eg visti, at tær, sum lógu á somu stovu sum eg, høvdu nógva pínu, so græt ongin. Stundum lá eg vakin um náttina og vildi gráta; men eg stúrdi fyri at vekja hinar á stovuni, og so fóru tær kanska at arga meg í fysioterapiini dagin eftir. So eg helt grátinum aftur.
Tá ið eg var útskrivað, hoyrdi eg um Dávid, krígskongin, sum græt. Bløðini í Sálmunum eru sølt av gráti hansara. Eg hoyrdi um tann stóra, sterka Pætur, sum græt sárliga, tá ið hann gjørdist varur við synd sína. Um Jesus stendur, at hann ”... við hørðum rópi og tárum borið fram bønir og eyðmjúkar ákallanir til hansara, sum var mentur at frelsa hann frá deyða, og varð bønhoyrdur fyri angist sína, ” Hebr.5,7
Tá ið eg hoyrdi um alt hetta í Bíbliuni, tordi eg sjálv at gráta. Tár vóru ikki longur nakað, ein nýttist at skammast av, ella var tekin um veikleika. Og eg eri sannførd um, at Gud ein dag skal turka øll míni tár.
Gud gevi tær vón, hóast tú heldur tað vera trupult at halda tárunum aftur. Bíblian sigur, at ”Tey, ið sáa við gráti, skulu heysta við gleði. ” Sálmur126,5. Tað merkir, at burtur úr sorg tíni, skal Gud veita tær gleðinnar løn, sum varir í allar ævir.
Gud, stundum sær tað út, sum pínan og trupulleikarnir aldri eru av – Takk at tú í dag minnir meg á, at tárini bert vara eina tíð.
Sum eg gleði meg til tann dag, tá ið tú sjálvur skalt turka tárini av eygunum á okkum øllum.
Joni Eareckson Tada
14. september 2020
LYGNIN
”Tú mást ikki bera rangan vitnisburð ímóti næsta tínum.”
2. Mós.20,16
Vit kenna hetta skriftorðið. Hetta er eitt av teimum tíggju boðunum, og týdningurin av tí er, at vit mugu ikki lúgva upp á nakran. Bróta vit boðini, so slær náttúran aftur.
Vita vit, hvar ið vit skulu? Bíblian er sum ein kumpass. Hon vísir okkum rætta vegin. Hon vísir leiðina til Himmals.
Í USA brúka teir lygn-kanningartól(løgne-detektor) í rættarmálum. Tá ið fólk lúgva – sjálvt teir mest harðkókaðu brotsmenninir – so hækkar blóðtrýstið, og tað ber til at máta tað á lygn-kanningartólinum. Hví? Kroppur okkara er ikki skaptur til lygn. Lygnin skaðar bæði okkum og onnur. Tí sigur áttanda boð, at vit ikki mugu lúgva. Um vit lúgva, so slær náttúran aftur við høgum blóðtrýsti, tí náttúran hjá kroppinum svarar aftur upp á lygnina.
Hetta las eg nú ein dagin í blaðnum ”Troens bevis”. Fyrst hugsaði eg: ”Ja, so langt er tøknin komin.” Men so kom eg at hugsa um eina frásøgn, sum eg hevði hoyrt fyri árum síðani, og sum vísir okkum, at teir gomlu eisini vistu, at kroppurin svarar aftur upp á lygnina. Frásøgnin er henda:
Einaferð vóru tað tveir menn. Teir vóru klagaðir fyri eitt stórt brotsverk. Báðir møttu upp í rættarhøllini, har kaliffurin skuldi døma teir.
Teir fingu orðið og dugdu sera væl at verja seg. Báðir søgdu, at teir høvdu einki við hetta brotsverkið at gera yvirhøvur, teir vóru als ikke staddir har, tá ið tað var framt, og teir høvdu ikki so frægt sum hoyrt um tað.
Kaliffurin sat stillur eina løtu. So rópti hann ein tænara inn. Hann teskaði okkurt inn í oyrað á tænaranum, sum fór útaftur. Løtu seinni kom tænarin aftur við tveimum skálum við ókókaðum rísi.
Kaliffurin gav nú boð um, at báðir menninir skuldu taka eina skeið av rísi upp í munnin og tyggja tað væl og virðiliga. Menninir so gjørdu, tí teir tordu ikki annað. Teir skiltu einki av hesum og hildu tað vera løgið; men tænarin hevði ofta gjørt hetta fyrr, so hann visti, hvussu hetta fór at enda.
Teir tugdu og tugdu. Rísið var hart, tí tað var ókókað. Tá ið teir høvdu tugt eina góða løtu, segði kaliffurin, at teir skuldu spýta rísið niður aftur í skálina.
Kaliffurin reistist nú og fór yvir til hvønn teirra og hugdi gjølla at rísinum hjá báðum. Síðani settist hann niður, peikaði á annan teirra og segði, ”Tú kanst fara heim, tú ert ósekur.” Maðurin leyp glaður á føtur og út gjøgnum dyrnar.
Síðani segði kalifurin við hin: ”Tú ert tann, sum hevur framt brotsverkið.” Maðurin játtaði seg nú sekan; men hann skilti ikki, hvussu tað kundi bera til, at kaliffurin skuldi vita tað.
Mannakroppurin er soleiðis skikkaður, at um vit eru bangin, lúgva og hava ringa samvitsku, so framleiðir munnurin minni spýtt. Kaliffurin hevði hugt ógvuliga gjølla at rísinum, sum báðir menninir høvdu spýtt út aftur. Rísið hjá tí fyrra var eitt sindur vátt, meðan rísið hjá hesum var skróvturt, og tí var eingin ivingur um, at hesin var hin seki.
Bíblian gevur okkum eini góð ráð, hon sigur: ”Leggið tí lygnina av og talið sannleika, hvør við næsta sín, við tað at vit eru limir hvør hjá øðrum. ” Ef.4,25
- - - - -
Satan verður kallaður faðir at lygnini, tí hann var hin fyrsti, sum fann upp á at lúgva. Vit skulu ikki taka táttin upp eftir honum og gerast lærusveinar hansara. Jesus harafturímóti er sannleikin.
Vit skulu skýggja lygnina og halda okkum til sannleikan.
Jesus talar i Opinberingini nógv um lygnina, og hann ávarar okkum harðliga ímóti henni. ”Hvørji eru tey, sum tann eina dagin standa uttan fyri portrini inn til tað nýggja Jerúsalem?” spyr Jesus. ”Jú, tann, sum elskar og fer við lygn.” svarar hann sjálvur aftur(Op.22,15), og ”Og als einki óreint skal koma inn í hann, ei heldur tann, sum fremur andstygd ella fer við lygn; eina teir, sum skrivaðir eru í lívsins bók lambsins. ” (Op.21,27). Og so sigur hann nakað, sum er so óhugnaligt, at vit næstan ikki tora at taka tað upp á tungu: ”... allir lygnarar, lutur teirra skal vera í sjónum, sum logar av eldi og svávuli, tað er hin annar deyðin.« ” (Op.21,8)
Tá ið vit hugsa okkum um, so skilja vit, at tað ber ikki til at hava lygnarar uppi í Himli. Tað er einki stuttligt, um tað eru fólk har uppi, sum ganga runt og lúgva. So er tað eingin himmal longur. Tí er tað at lúgva so álvarsamt.
Vit mugu biðja Gud hjálpa okkum til sannleikan, og hava vit sagt okkurt skeivt, mugu vit rætta tað og biðja Gud um fyrigeving. Tá eiga vit eisini lyftið, at Jesu blóð reinsar okkum hvítari enn snjó.
Effie Campbell
13. september 2020
VISSAN
”tá latum okkum ganga fram fyri Guð við sonnum hjarta, við fullari trúarvissu, tá ið vit hava fingið hjørtu okkara reinsað frá ringari samvitsku, og hava fingið likamið tváað við reinum vatni; ”
Hebr.10,22
Sum tað hevði verið gott at átt trúarinnar vissu! Eina fullvaksna búna trúgv. Eina trúgv, ið gevur andligt innlit í andligar sannleikar og hjálpir okkum at gerast sannførdari um lutir, sum ikki eru at síggja.
Puritanarnir søgdu, at fulla trúarvissu fáa tey trúgvandi, sum hava hildið út gjøgnum stórar roynslur ella freistingar. Tá ið vit hava hildið út, gevur Andin okkum vissu, og trúgvin búnast sum ein nýggjur orkuveitari á øllum økjum í lívinum. Sálareygað styrkist, og andliga vitskan mennist.
Havi eg uppnáað nakað gjøgnum lívið í rullustóli, er tað ein størri trúarvissa. Roynslurnar hava vissað meg um ríkar og djúpar andligar sannleikar. Andin hevur sannført meg um, at ”allir lutir samvirka til góða hjá teimum, sum elska Gud.” Eg veit, at eg aldri eri einsamøll, og at Himmalin er ein veruleiki. Eg eri fullkomiliga sannførd um, at sjálvt tann minsta góða gerðin, sum verður gjørd í Jesu navni, letur upp fyri dýrdarinnar mátti á Himni. Soleiðis er lívið í trúarvissuni.
Royndir tínar og freistingar kunnu vera Guds máti at nýta Hebrearabrævið 10,22 í tínum lívi. Gjøgnum mótburðin kanst tú koma Gudi nærri. Hjarta títt kann gerast meira heilhugað. Trúgvin veksur til fulla vissu um undurfullar andligar sannleikar. Minst til, at trúgv er ”sannføring um teir lutir, sum ikki eru at síggja.”
Joni Eareckson Tada
12. september 2020
MATERIALISMAN
”Eingin kann tæna tveimum harrum; tí at annaðhvørt vil hann hata annan og elska annan, ella vil hann halda seg aftur at øðrum og vanvirða annan. Tit kunnu ikki tæna Guði og mammon. ”
Matt.6,24
Bjørn Heimstad
Tann religiónin, ið veksur skjótast í heiminum í dag, er ikki islam, ikki kristindómur, men materialisman.
Er materialisman ein religión, ein gudsdyrkan? Ja, tað haldi eg fast við, og gudurin í materialismuni eitur Mammon. Eg havi hitt ráðaleysar og stúrnar muslimskar pápar, sum eru ørkymlaðir, av tí at unga ættarliðið ikki fer í moskuna uttan við serlig høvi. Tey sita heldur heima og hyggja at tónleikasjónbondum, har tey síggja rík listafólk úr vesturheiminum og India, úr Hollywood og Bollywood.
Hvørja einastu viku ringja foreldur, sum hava neyð fyri sínum vaksnu børnum, her á skrivstovuna. Børnini hava góð størv og eru væl fyri fíggjarliga, men tey hava ongan eyðsýndan áhuga at hoyra Guds orð.
Bíbian ávarar okkum. Jesus sigur skilliga í sínum ávaringum: ”Eingin kann tæna tveimum harrum; tí at annaðhvørt vil hann hata annan og elska annan, ella vil hann halda seg aftur at øðrum og vanvirða annan. Tit kunnu ikki tæna Guði og mammon. ”
Matt.6,24
Gjøgnum alla Ísraels søgu í Gamla Testamenti síggja vit eitt mynstur, sum endurtekur seg: Í torførum tíðum vendu tey um og søktu Gud. Gud var náðigur, revsaði við mildast møguligari hond – og vælsignaði jødarnar á øllum økjum, eisini materielt. Í góðum tíðum gloymdu tey ofta at søkja Gud. Tey løgu dent á teir dagligu lutirnar, verðslig ting – og heystaðu tí negativar fruktir. Paulus skrivar til tey, sum eru materielt rík í kikjuliðinum: ”Teimum, sum eru ríkir í hesum núverandi heimi, skalt tú bjóða, at teir ikki mega vera hugmóðigir, heldur ikki byggja vón sína á hitt ótrygga ríkidømið, men á Guð, sum gevur okkum allar lutir ríkliga til nýtslu, ” 1.Tim.6,17
Tað verður sagt skilliga gjøgnum alla Skriftina, at Gud hevur einki ímóti, at vit skulu hava yvirflóð á øllum økjum, eisini fíggjarliga og materielt. Fátækrafyrimyndin er ikki úr Bíbliuni men úr miðøldini.
Peningur er góður tænari, men ein harður og ræðuligur harri. Tað er ikki vandamikið at hava pengar, um tað ikki er so, at tað eru pengarnir, sum hava okkum.
Vit vórðu øll skelkað av yvirganginum 11. september 2001. Tey mest bjartskygdu hómaður her ein møguleika fyri veking millum amerikumenn.
Og púra rætt. Fyrsta sunnudag eftir 11.september vóru kirkjurnar fullsettar um alt USA. Men tað, sum gjørdi mong bilsin, var, at bara einar tvær, tríggjar vikur seinni, var kirkjuvitjanin aftur sum vant. Alt var sum áður. Vit komu frá tí við lívinum. Vit hava mat hvønn dag. Materialisman yvirlivdi 11.september.
Yvirgangurin í USA avdúkar, hvussu viðbrekin og sár vit menniskju eru. Alt kann henda, og alt kann enda galið eftir nøkrum fáum sekundum.
Men so leingi, sum vit hava breyð og undirhald, greiða vit alt sjálvi uttan Gud. Materialisman er seinasta høkjan, fólk okkara tilbiður og krøkir seg uppí. Fólk okkara hevur longu eina religión, sum tey tilbiðja, og so leingi, hon er til, tørvar teimum ikki evangeliið. Ið hvussu so er ikki, fyrr enn tey hóma sína egnu jarðarferð og líkskjúrtu við ongum lummum.
Eftir 1945 bygdu vit vælferðarsamfelagið, samstundis, sum vit ”bygdu” Gud út úr gerandislívinum. Hetta er stórsta vanlukka, sum hevur rakt land okkara í nýggjari tíð.
Hvat er materialisma? Materialisma er at royna at metta okkara tørv við materiellum tingum. Tá leita vit eisini eftir tryggleika í tí materielle, í staðin fyri at hava tryggleika okkara í Gudi og lyftum hansara. Materialisman hevur eisini tað við sær, at fólk flýggja inn í vaksandi arbeiðsbyrðar fyri at doyva andaliga tómrúmið.
E. Campbell umsetti, 62,21
11. september 2020
KRISTUS OG SANNLEIKIN
”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ”
Jóh.14,6
Eg trúgvi, at einki so vakurt er at finna, einki so inniligt og dragandi, einki so satt, eingin so klókur, so djarvur og so fullkomin sum Jesus Kristus.
Eg sigi við meg sjálvan, at hansara líki finst ikki, og kann ikki finnast.
Um onkur kann prógva fyri mær, at sannleikin um lív okkara ikki var hjá Kristi – tá vildi eg heldur fylgt Kristi enn sannleikanum.
Fjodor Dostojevski, 62,20
10. september 2020
LÍT BARA AT HONUM
”Dagin eftir sær hann Jesus koma til sín og sigur: »Sí, Guðs lambið, sum ber synd heimsins!”
Jóh.1,29
Sagt verður um persarakongin Kýrus, at hann á eini herferð tók ein fúrsta, konu hansara og børn til fanga. Tá ið tey vórðu førd fram fyri Kýrus, spurdi Kýrus fúrstan:
”Hvat gevur tú mær, um eg gevi tær frælsið aftur?”
”Helmingin av ríki mínum,” svaraði fúrstin.
”Og tá ið eg lati børn tíni leys?” spurdi Kýrus.
”Alt ríki mítt!”
”Men hvat gevur tú mær, um eg gevi konu tíni frælsi?”
”Meg sjálvan!”
Hetta svar fall Kýrusi væl, og so gav hann øllum frælsi og kravdi ikki loysigjald. Á heimleiðini spurdi fúrstin konu sína, um hon hevði givið sær far um, hvussu hásinnaður og vakur Kýrus var. Hon svaraði:
”Eg sá bara hann, sum var villigur at lata seg sjálvan sum loysigjald fyri frælsi mítt.”
Høvdu gudsbørn lært at hugsa um Jesus, sum ikki bara var villigur at lata seg sjálvan sum loysigjald fyri okkum, men eisini gjørdi tað.
Latum okkum síggja hann sum mikla fyrimynd okkara í eyðmýkt og spakføri, í trúgv og kærleika, í bøn og arbeiði. Latum okkum líta at honum, sum er trúarinnar fullkomnari og upphavsmaður – ikki at okkum sjálvum, heiminum ella brekum og veikleikum teirra kristnu.
Latum okkum líta at Jesusi aleina, líta at honum, sum sigraði á Golgata og í hjarta okkara, so at vit kunnu liva lív okkara Gudi til heiðurs.
TDH týddi
9. september 2020
EIN KONFIRMASJÓNSSØGA
”O, slíkt dýpi av ríkdómi og vísdómi og kunnskapi hjá Guði! Hvør órannsakandi eru dómar hansara og ósporandi vegir hansara! ”
Róm.11,33
Ein prestur greiðir frá:
Einaferð hevði eg millum mínar konfirmantar ein drong, sum var so ráur og ljótur í munninum, at hann fann ikki sín líka. Hann gjørdi tað, at eg ofta misti tolið, tíverri.
Bara einaferð blotnaði eg um hjartað, tað var, tá ið eg eftir konfirmasjónina segði honum farvæl. Hann skuldi til skips. Tá segði eg við tárum í eygunum: ”Eg havi ein varhuga av, at tú fert at koma í nógva trongd og dýrastu neyð; men um so verður, hugsa so um, góði, at eisini tú kanst leita til Frelsarans og at hann leingi hevur bíðað eftir tær.”
Drongurin fór avstað at síggja til líka kaldur, sum hann var komin.
So gingu nøkur ár. Eitt sunnukvøld hevði eg gudstænastu. Eg sat í sakristinum og fyrireikaði meg at fara upp á prædikustólin. Alt í einum kom ein stásiligur ungur sjómaður inn til mín. Við øgiligari ferð kom hann beint yvir ímóti mær, tók hendur mínar so fast, at eg kundi havt skríggjað og spurdi: ”Kenna tygum ikki meg aftur? Tygum eiga lívið í mær, og tygum at takka eri eg sælur.”
Hann var júst tann illavorðni drongurin, sum eg havi greitt frá omanfyri. Stundir vóru ikki til nógv orð, tí tá ið sálmurin var sungin at enda, skuldi eg á prædikustólin, og mín matrósur skuldi kvika sær oman á bryggjuna. Við fáum orðum segði hann mær um sínar ferðir og vandar, um sínar líðingar og gleðir. Avsmurningar og hørð orð høvdu í langa tíð verið dagliga breyð hansara. So ein dagin brast ein øgilig ódn á. Skipið fórst, næstan øll manningin sjólætst, og mín neyðars drongur rak í tvey samdøgur á havinum í einari tunnu. Hvørja løtu væntaði hann, at brotasjógvarnir tóku seg.
”Hesa ræðuligu tíð,” segði hann, ”hugsaði eg um tað, tygum, kæri prestur, høvdu sagt við meg, tá ið vit skiltust.” Og hann endurtók nú orðarætt og við táravátum eygum tað, sum eg hevði sagt við hann. ”Ja, frá tí degi havi eg biðið dag og dagliga, og eg veit nú eisini, at eg havi ein Frelsara, og eg eri so eydnusamur.”
Vit grótu báðir, og eg hálsfevndi henda stásiliga mannin, tá ið vit søgdu farvæl.
Kirkjuliðið var longu farið at syngja seinasta versið. Eg noyddist at fara á prædikustólin, og hann tuskaði oman á bátin. Og hvør veit, á hvørjum havi hann nú rekst. Men eg eri eydnusamur.
Hvar tann ungi maðurin enn man vera, og um eg kanska ongantíð fari at síggja hann aftur á hesi jørð – so havi eg ta rimmarføstu sannføring: Harrin hevur vunnið hann!
Gerh. Haaland, ”Himmelveien” Effie Campbell umsetti
8. september 2020
KRISTIN FYRI BUMBUÁLOPI
”sum eystrið er fjarlagt frá vestri, so hevur hann firrað misgerðir várar frá okkum. ”
Sálmur 103,12
Reese Kauffman
Satan elskar at leypa á og ”bumba” bæði yngri og eldri trúgvandi viðvíkjandi synd. Vit mugu við umhugsni líta at Guds fullkomnu fyrigeving viðvíkjandi egna lívi okkara, so vit styrkna móti hesum álopum. Vit skulu hyggja at fýra skilligum myndum úr Bíbliuni, sum vísa, hvat ið Gud hevur gjørt við syndir okkara.
1. Gud hevur tikið syndir okkara burtur, strikað tær. Í Sálmi 103,12 stendur: ”sum eystrið er fjarlagt frá vestri, so hevur hann firrað misgerðir várar frá okkum. ” (firrað = tikið burtur) – Um tú fert norðureftir frá einum ella øðrum staði á hesari gongustjørnuni, so kemur tú til norðpólin, tí slepst ikki undan, og uttan mun til í hvørja ætt tú gongur, tá ið tú ert á norðpólinum, gongur tú suðureftir. Men um tú gongur eystureftir ella vestureftir, so gongur tú altíð eystureftir ella vestureftir. Tey bæði møtast ongantíð. So langt hevur Gud tikið syndirnar burtur frá okkum. Ikki vegna okkurt, vit hava gjørt, men alt av Guds náði.
2. Syndirnar síggjast ikki. Eina aðra mynd upp á fyrigeving finna vit hjá Jesajas 38,17: ”Sí, beiskleikin varð mær at friði. Og tú bjargaði sál míni frá grøv oyðingarinnar. Tí at tú varpaði øllum syndum mínum aftur um bak. ” - Tá ið tú blakar okkurt aftur um teg, hvat gert tú so? Beinir tað burtur úr eygsjón. Tað er tað, sum Gud hevur gjørt. Hann vendi ikki bara ryggin til, og tað var ikki av tilvild, at syndir okkara komu aftur um hann. Hann blakaði syndir okkara aftur um seg.
3. Tær fáast ikki aftur. Tær eru burtur med alla. Myndin í Mika 7,19 sigur okkum: ”Hann várkunnar okkum aftur, traðkar okkara misgerðir niður, ja, tú kastar okkara syndir niður í havsins djúp. ” - Tað eru partar av veraldarhøvunum, sum eru ov djúpir hjá menniskjum at kanna. Dýpið har er nógvar kilometrar, og einki skip fær kastað akker. - Vit vita ikki nógv um tey djúpu høvini. Kortini hevur Gud brúkt tey at greiða frá, hvat ið hann hevur gjørt við syndir okkara. Hann misti tær ikki bara frá einum báti inni við kai. Hann blakaði tær við vilja út hagar, tær ikki kunnu koma afturíaftur. Ein fullkomin og óvikandi gerð.
4. Syndirnar eru útstrikaðar. Lat meg koma við einum øðrum dømi úr Jesaja 43,25: ”Eg, eg eina, striki út misgerðir tínar vegna mín sjálvs og minnist ikki syndir tínar. ”
Fyrst strikar Gud syndir okkara út. At tær eru strikaðar út merkir, at tær eru koyrdar av listanum. Tær eru tiknar burtur fyri allar tíðir.
Eg las um ein mann í Kanada, sum á ungum árum gjørdi eitt álvarsligt brotsverk. Hann varð dømdur, og tað varð skrivað á revsiváttanina. Hann gjørdist vaksin og varð moralskt ein góður maður; men brotsverk hansara stóð enn á revsiváttanini. Seinni vísti drotningin honum náði, og brotsgerðin varð strikað av revsiváttanini. Um nakar eftir ta tíð vildi kanna revsiváttanina, sóu tey, at hon var púra rein. Tað er tað, sum er skrivað í tekstinum hjá Jesaja. Sjálvt um syndayvirlitið kann vera nokk so langt, strikar Gud alt út. Tað verður tikið av listanum.
Hin partur av versinum sigur: ”Eg ... minnist ikki syndir tínar.” Tað merkir ikki, at hann gloymir syndir okkara. At gloyma er passivt, ikki at minnast er aktivt. Hann velur ikki at minnast syndir okkara. Tá ið Gud ikki longur minnist syndir okkara, eru viðuskifti okkara við hann broytt.
Tá ið Gud vísir okkum náði, velur hann aktivt ikki at minnast syndir okkara. Tað er, sum hava vit ikki syndað. Tað er neyðugt, at vit hugsa um, hvusu ófatiliga stór Guds náði er, tá ið hann tekur sær av syndum okkara.
Av Guds náði eru syndir okkara koyrdar so langt frá okkum, sum eystur er frá vestri. Gud hevur við vilja kastað syndir okkara aftur um seg. Vegna tað, sum Jesus Kristus hevur gjørt fyri okkum, eru syndir okkara blakaðar niður í tann djúpasta partin av havinum, og haðani kunnu tær ikki koma aftur. Syndir okkara eru fullkomiliga strikaðar av listanum, og hann minnist ikki longur til tær.
Felagsskapurin, sum varð slitin, er komin í lag aftur. Guds fyrigeving er fullkomin!
”Vogt mine lam” Effie Campbell umsetti
7. september 2020
GUDS UMSORGAN
”Harri, hvat er maður, at tú kennir hann, og mannabarn, at tú gevur tí gætur? ”
Sálmur 144,3
Sum Jesus ei nakar á jørðini var,
so mildur var eingin sum hann,
og ei slíkan vin nakar syndari fær,
sum frelsa tann vónleysa kann.
Annaðhvørt tú ert veikur ella sterkur, sum eitt halgimenni ella stríðist við iva og freistingar, so hevur Jesus kortini umsorgan fyri tær. Eg veit, at tú kanska hugsar: ”Ja, Jesus hevur umsorgan fyri mær sum heild eins og hann hevur fyri øllum heiminum; men tá ið talan er um einstakar persónar, eru tað onnur, ið hann hevur størri áhuga fyri. Ikki dugi eg at biðja hart, illa skilji eg Bíbliuna, og tað vísir seg, at eg havi ilt við at sleppa ringum vanum. Ja, eg veit, at hann hevur umsorgan fyri mær, men ikki so nógv sum fyri teimum, ið eru lýdnari.
Nei, soleiðis er tað ikki. Umsorgan Harrans fyri tær hongur ikki uppi í avrikum tínum. Umsorgan hansara fyri tær hevur einki at gera við teir persónligu trupulleikarnar, ið tú hevur at dragast við. Tær gongst kanska illa at játta og tæna Harranum, tí tú tapir altíð í gerandisdagsins stríði. Tað hevur einki at siga. Sum eitt Guds barn hevur tú týdning. Tí tú, kæri trúgvandi, ert fevndur av tí æviga kærleikanum, og hann fylgir tær bæði dag og nátt. Ein kærleiki fullur av umsorgan og uttan treytir.
”Kastið alla sorg tykkara á hann; tí at hann hevur umsorgan fyri tykkum. ” 1.Pæt.5,7
Hvønn annan vin hevur tú, sum hugsar um teg hvørt einasta sekund bæði á nátt og degi? Hvør annar vinur fyrigevur sjeyti ferðir sjey ferðir og enn meira? Tað er sanniliga eingin, sum nakrantíð hevur havt slíka umsorgan fyri tær sum Jesus!
O, undur størsta, gleði mesta,
at Gud, sum valdar rúmi, tíð,
mær foni lítlum gav hitt besta,
gav boðskapin, tey orð so blíð:
”Tú ert mítt barn, eg faðir tín,
um ævir allar ert tú mín!”
6. september 2020
EVANGELIIÐ
”Tá ið Jesus nú hevði fingið edikin, segði hann: »Tað er fullgjørt!« Og hann boygdi høvdið og gav upp andan. ”
Jóh.19,30
Evangeliið er undurfult. Eg havi fingið fyrigeving fyri allar syndir mínar. Gud hevur gjørt tað. Nú havi eg ævigt lív í Jesusi. Eg eri fríkeypt og standi rættvís yvir fyri Gudi.
Jesus rópti á krossinum: ”Tað er fullgjørt!” Men áðrenn hevði hann eitt hart stríð í Getsemane urtagarði, og á krossinum leið hann ræðuligt fyri tínar og mínar syndir. Eg ynski at takka honum fyri frelsuna og biði um kraft at liva eftir vilja hansara.
E.Campbell umsetti
5. september 2020
HIMMALIN HER OG NÚ
”Men tit eru komnir til Sionfjallið og til stað hins livandi Guðs, til hitt himmalska Jerúsalem, og til tíggju túsund av einglum, til hátíðarsamkomu, og til kirkjuliðið av hinum frumgitnu, sum eru uppskrivað í himnunum, og til dómaran, sum er Guð at øllum, og til andarnar av hinum rættvísu, sum fullkomnir eru vorðnir, ”
Hebr.12,22-23
Varnast tú nakað løgið við hesum skriftorðunum? Tað er tíðin, sum sagnorðið stendur í. Tann, sum skrivað hevur Hebrearabrævið, sigur, at vit ”eru komin” til Himmals. - Lyftið um uppreisnina var ikki skrivað til eina fjara framtíð, men til tíðina her og nú.
Gud ynskir, at vit skulu merkja gleðina og spenningin her og nú, at vit skulu eiga eina væntan um Himmalin, sum um hann var tætt hjá okkum. Hann ynskir, at vit skulu trúgva, at vit longu eru komin til hitt himmalska Jerúsalem. Hann ynskir, at vit skulu vera greið um, at vit longu sita saman við Kristusi í Himlinum, at ”borgaraskapur okkara er á Himnum.” Sum Gud sær tað, er afturkoma Jesu beint fyri durunum, so hon kann vera hvørja løtu.
Um vit læra at nýta dagar okkara í ævinleikans høpi, verður uppreisnargleðin nakað, sum viðkemur nútíðini. Um vit rannsaka okkum sjálvi, okkara ætlanir, orð og gerðir, at tryggja okkum, at vit byggja á klettin, fer Himmalin at tykjast okkum eins nær og hjartaslátturin. Tað, sum hoyrir framtíðini til, tað fjara og tokusveipta fer at koma okkum so nær og tykjast so veruligt. Guds ríki er mitt ímillum tykkum og innan í tykkum, segði Jesus, og tað nørir um longsil okkara eftir, at ríkið skal koma í allari dýrd síni – hvørja løtu.
Ein livandi vón um Himmalin fer at kalla tey ting fram, sum tey flestu kristnu rópa ósjónlig og fjar. Ein slík vón fer at opinbera teir himmalsku bústaðirnar, tær gleðisfyltu hallirnar og teir tilbiðjandi skararnar. Hendan vónin opnar oyri tíni, so tú
hoyrir himmalsku tónarnar og einglasangin.
Orð eftir Lydia Lithell
Mær er sagt um ein Stað í tí Høga,
har ei sjógvarnir bróta um strendur;
har ei vandar og pínslur meg møða,
- um eitt bil, ja, so eri eg har!
Eg má undrandi lovsongir syngja,
tá eg hugsi um Himmalska Heimið;
um enn mangt man meg møða og tyngja,
tó eitt bil, ja, so eri eg har!
2. Í tí Landi ei tár skulu renna,
eingin pína og sjúka skal níva,
har ei særandi sorg er at kenna,
um eitt bil, ja, so eri eg har!
Ei skal gleðinnar dagur har halla,
ei skal ivin tá tyngja mítt sinni,
aldri meira vit snáva og falla,
tí tá eru vit heima, o, Guð!
3. Har hvørt Guðs barn skal standa so fegið,
skrýtt í snjóhvítum búna á Himni.
Mær er sagt um ta ævigu gleði,
og eg hugsi: - Á, var eg bert har!
Tá tann frelsti lovsyngjandi Skari
leikar gullhørpum á við Guðs Trúnu,
hoyrist syngjandi samfelda svarið:
Tú, vár Kongur, vár Harri og Guð!
4. september 2020
JESUS EINSAMALLAN
”Men tá ið teir hugdu upp, sóu teir ongan uttan Jesus einsamallan.”
Matt.17,8
Einastaðni greiðir O. Olsen, bispur frá einari rundkirkju uppi í einum skarði í Alpunum. Mitt í rúminum hongur ein krossur, men runt um við veggirnar í kirkjuni standa standmyndir av profetum og ápostlum, og undir hvørjari standmynd stendur ein bíbliutekstur.
Her stendur Jesaja og peikar móti tí krossfesta, og vit lesa:
”Men hann varð særdur vára synda vegna ...” Jes.53,5
Har stendur Pætur ápostul og rættir hendur sínar út móti Frelsaranum við orðunum:
”Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið, fyri at vit, deyðir frá syndunum, skulu liva fyri rættvísini. ...” 1.Pæt.2,24
Har sært tú Jóhannes doyparan, sum við stavi sínum peikar á tað:
”... »Sí, Guðs lambið, sum ber synd heimsins!” Jóh.1,29
Og undir Jeremia lesa vit:
”Øll tit, ið koma framvið, hyggið og síggið, um nakar veit um tílíka kvøl sum hana, ið meg hevur rámað ...” Harml.1,12
Og Paulus stendur har og vitnar fyri áskoðaranum:
” ... í honum er syndafyrigeving boðað tykkum ” Áps.13,38
Men tá ið fólk fara út úr kirkjuni lesa tey uppi yvir innhurðini:
”Honum bera allir profetarnir tann vitnisburð, at ein og hvør, sum trýr á hann, skal fáa fyrigeving syndanna fyri navns hans skuld.» ” Áps.10,43
Hvat siga vit – hvat sigur tú - um hann?
Sum okkum tørvar at hava Jesus sum tann samlandi miðdepilin í lívi og tilveru okkara.
Mátti hann eisini fingið loyvi at verið drívmegin í øllum okkara arbeiði, so skulu vit ivaleyst fáa at kenna signingar hansara.
”Et ord med på vejen.” E. Campbell umsetti
3. september 2020
TØKK VERI GUD FYRI ÓSIGANDI GÁVU
”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu. ”
Matt.11,28
Skuldi tú nevnt orðingina á máli okkara, sum ber í sær hitt tyngsta í mannalívinum, so hevði orðingin verið: til einkis. Øll mannalívsins fáfongda líðing og pína suffar og stynjar í hesi orðing.
Og skuldi tú nevnt tað orðið, sum ber í sær hitt torførasta í mannalívinum, tá hevði tað óivað verið: undan. Mannalívsins stríð og bardagi nøtra og skelva í hesum orðinum. Men skuldi tú nevnt orðið, sum ber í sær hitt ljósasta og ríkasta, besta og vakrasta á fold, høvdu fólk so verið samd um tað?
Og høvdu kanska ikki tey, sum grundaðu djúpast og longst um hesa søk, bara givist og viðgingið, at tað, sum teimum hevur longst eftir, og tey hava roynt at gripið í ljósastu, ríkastu, bestu og vakrastu løtu teirra, er ikki orð fyri á mannamáli. Tað kemur ikki á mannatungu, tí at tað er hitt ósigandi.
Men tey, sum fingu mál at syngja Gudi ein nýggjan lovsong. Tey, ið vórðu bjargað úr vónloysis díki, har skrivað stendur við deyðans og undirgangsins skrift: til einkis.
Tey, sum av Guds náði vórðu bjargað og komust undan – og ikki uttan um – í øllum stríðnum – tey vita, at hitt ljósasta og ríkasta, besta og vakrasta í lívinum, er ikki bara okkurt, vit veiku tráa eftir, ið er ósigandi, men sum er okkum opinberað og boðið í honum, Guds ósigandi gávu, Jesu Kristi.
Hann er vegurin, sannleikin og lívið. Hann, sum við allari fyllu kærleika Guds í hjartanum, rættir armar sínar út til øll líðandi og suffandi menniskju: ”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu.” Matt.11,28
TDH týddi
2. september 2020
JESUS – MENNISKJUSONURIN
”Tí at ein er Guð, ein er eisini millumgongumaðurin millum Guðs og manna, maðurin Kristus Jesus,”
1.Tim.2,5
Hugsa tær, hvussu góðir vinir Jesus og Jóhannes vóru. Vinalagið teirra millum var inniligt og sterkt og vakurt. Meðan teir vóru á jørðini, vóru teir altíð saman. Jóhannes er einasti maðurin undir krossinum.
Eisini millum Jesus og Mariu, systur Marthu, var eitt serligt vinalag. Hann lurtaði eftir henni, og tá ið hon hevði tváað honum um føturnar við tárum sínum, segði hann enntá, at fólk um allan heim skuldu minnast hana fyri tað.
Tá ið vit síggja hesi inniligu vinaløg, kunnu vit ikki annað enn fyllast av lovsangi, tí Jesus var ... eitt menniskja. Eitt menniskja av holdi og blóði. Hjarta hansara merkti samkenslu. Eymleiki lýsti úr eygunum. Armar hansara fevndu og varrar hansara smíltu. Hendurnar numu við. Jesus var menniskja.
Hann heitir á okkum at síggja seg sum Menniskjusonurin.
Kjarnin í kristindóminum er at kenna Harran Jesus Krist sum høvuðsprest og kong, hirða og lívgevara. Hann er aðalhyrnusteinurin í kirkjuni. Kirkjan verður eisini nevnd likam hansara, brúður hansara. At kenna menniskjusonin í øllum hesum samanhangum er at vera bundin at honum. Ja, at vit elska Gud og elska menniskjað Jesus.
Takk, at tú sum menniskjusonur skilir ein og hvønn eldhug í menniskjanum, at tú merkir eina og hvørja pínu og hevur samkenslu við okkum, lat tína signing hvíla yvir okkum.
Ein stund hjá tær, O, Jesus
tá syndin pínir meg,
og vantrúgv mær vil forða
at hyggja bert á teg, -
ein stund hjá tær, O, Jesus,
og byrðin svinnur burt,
og syndin missir megi,
og eygað verður turt.
1. september 2020
GUDS LYFTI
”Verið tí Guði undirgivnir! Men standið ímót djevulinum, og tá skal hann flýggja frá tykkum. ”
Ják. 4,7
Guds orð er fult av trúarstyrkjandi lyftum. Men ofta eru treytir lagdar við. Tey eru sum eitt roknistykki, sum skal ganga upp. Eitt dømi er Jákups bræv 4,7: ”Verið tí Guði undirgivnir! Men standið ímót djevulinum, og tá skal hann flýggja frá tykkum. ”
Er tað ikki undurfult, at við Guds orði kunnu vit standa ímóti sálarfígginda okkara? Uttan mun til, hvussu sterkur hann tykist vera, kunnu vit sigra á honum, sum ætlar at leiða okkum tær skeivu leiðirnar, føra sorg inn í lív okkara, taka burtur alla vón, og at enda senda okkum til æviga glatan. Vit kunnu veita mótstøðu og vinna! Vit takka Gudi fyri slík orð.
Effie Campbell umsetti