21.september 2021
TAKKIÐ Í ØLLUM FØRUM
”Sál mín, Harranum lova, og gloym ikki allar vælgerðir hans! ”
Sálmur 103,2
Ein søga er um tveir einglar, sum vórðu sendir niður á jørðina við hvør
sínari kurv. Annar skuldi í kurv sína savna allar bønirnar, sum menniskju
sendu upp til Guds. Eftir lítlari løtu var kurvin á tremur. Hin harafturímóti
skuldi savna tøkkirnar. Men hjá honum gekk sera striltið at savna upp í
kurvina.
Soleiðis eru vit menniskju. Í neyðini bøna og biðja vit Gud um hjálp, men
tá ið neyðin er av, verður gloymt at takka. Hetta sama síggja vit í
frásøgnini um teir tíggju spitalsku, sum Jesus grøddi. Bara ein teirra vendi
aftur at takka Jesusi fyri grøðingina.
Okkara forfedrar løgdu alt í Guds hendur, tá ið farið varð til útróðrar ella í
bjørgini, og á heimferðini ljóðaði takkarsongurin. Men menniskjað í
okkara framkomna samfelagi tykist at taka alt sum eina sjálvfylgju,
nøgdsemi sæst lítið til, men krøv. At liva í einum góðum samfelagi er
sanniliga nakað at vera takksamur fyri, og skuldi verið orsøk til, at meira
var í takkarkurvini.
Fara vit at hugsa um, hvussu gott vit í veruleikanum hava tað, skuldi verið
orsøk at sungið ein takkarsangin fyri og annan eftir, og sum Paulus skrivar
til tey kristnu í Efesus: ”... og altíð siga Guði og faðirinum tøkk fyri allar
lutir í navni várs harra Jesu Krists, ” Ef.5,20
AT VIT ØLL MEGA VERA EITT
”Nýtt boð gevi eg tykkum: Tit skulu elska hvør annan; líkasum eg havi elskað tykkum, soleiðis
skulu eisini tit elska hvør annan. Á tí skulu allir kenna, at tit eru lærusveinar mínir, um tit hava
kærleika hvør til annan.« ”
Jóh.13,34-35
Ein góðveðursdag stóð eg uppi á einum fjalli og leit oman yvir eina bygd. Har var vítt útsýni.
Tú sást bæði áir og tjarnir og vakra bøin kring bygdina og oynna hinumegin sundið.
Haðani, ovast á fjallinum, langt oman fyri bygdina, sóu kirkjan og eitt av hinum kristnu
samkomuhúsunum, ið stóð beint aftanfyri hana, út til at vera runnin saman í eitt. Eg hugsaði
við mær sjálvum, man Gud ikki síggja okkum nakað soleiðis? Hjá honum er bert talan um eitt
fólk, eina meinigheit, eina almenna kirkju, samfelag teirra heilagu. Vit kunnu koma saman í
ymsum húsum, hvussu tey so verða rópt, og undir ymsum formum. Vit kunnu vera ójøvn á
máli um ymisk viðurskifti, men ikki mega vit gloyma, at í Guds eygum eru vit eitt fólk, og vit
eru øll á veg ímóti sama málinum.
Í høvuðsprestabønini(Jóhannes 17,21) biður Jesus: ”at teir allir mega vera eitt, at eins og tú,
faðir, ert í mær og eg eri í tær, teir eisini mega vera í okkum, til tess at heimurin skal trúgva, at
tú hevur sent meg. ” Har heima í himli fara vit øll – hvussu ymisk vit so eru – at leggja upp í
hin æviga lovsangin, sang Lambsins og sang Mósessar.
So hjálpi Gud okkum at stuðla og hjálpa hvørøðrum og hava inniligan kærleika hvør til annan,
meðan vit enn eru á ferðini heim, og ikki baktala og fordøma hvørannan.
Tað er eitt land, har frøi er,
har frelstu búgva fró.
Har er ei nátt, ei syndug gerð,
men einans sælan góð.
Har livir vónin frísk og glað,
ei gleðin burtur fer,
enn deyðin skilnað ger í dag,
ímillum har og her.
Tey frelstu syngja sigurslag
í hvítum klæðum hátt
og prísa har við hørpuslag
Guds kærleika og mátt,
tó songin, tú mást byrja her,
nú tú á foldum býrt.
Til hetta land tín stevna ber,
um tú á Jesus trýrt.
SÁLARVINNARAR
”Eg sigi tykkum: Soleiðis skal verða meiri gleði í himni um ein syndara,
sum vendir um, enn um níggju og níti rættvís, sum ikki hava umvending
fyri neyðini. ”
Luk.15,7-10
Ein seyðamaður, sum hevði eitt stórt fylgi, var eitt kvøldið varur við, at
tríggir seyðir vantaðu, tá ið hann taldi teir. Hann vendi sær móti
hundinum, sum lá saman við hvølpum sínum, og segði: ”Tríggir seyðir eru
burturmistir, far og finn teir.” Hundurin leyp á føtur og fór út.
Tá ið ein løta var farin, kom hann aftur við einum seyði, og seyðamaðurin
sá, at hann hevði havt ein harðan bardaga við úlvin fyri at bjarga honum.
Hann segði aftur: ”Enn resta tveir í, far og finn teir.”
Hundurin fór út aftur og førdi og førdi aftur ein seyð heim; men hesaferð
var hann so púra útlúgvaður og tað bløgdi úr fleiri sárum. Hann fór yvir
aftur til hvølpar sínar; men aftur segði seyðamaðurin: ”Ein seyður restar í
enn, far og finn hann!” Hundurin hugdi bønandi upp á hann. Meinti harri
hansara veruliga hetta. Men hann peikaði á hurðina og segði aftur: ”Far!”
Hundurin fór og kom aftur á midnátt við tí síðsta seyðinum; men hann
kom aftur rivin og skræddur, legði seg niður hjá hvølpum sínum, sleikti
teir og doyði ...
Um ein hundur soleiðis aktar harra sín líka til deyðan, hvat sigur tú so, tá
ið Harri tín peikar út yvir jørðina og sigur: ”Tað eru ikki bara trý, ið resta
í, men óteljandi skarar av monnum og kvinnum, sum eru glatað. Far út og
finn tey!”
Hvussu skal ein bera seg at við at vinna sálir fyri Jesus í einum heimi, sum
er illviljaður móti evangeliinum. Svarið er, at vit mugu vera fylt við
yvirhuga at føra sálir út úr glatan til hin einasta Frelsaran, so at vit
beinleiðis ikki kunnu liva uttan at síggja sálir frelstar, og harvið bera
Frelsaranum ta gleði, sum verður umrødd í Luk.15,7-10.
Tá ið einki hendir í fleiri vikur, mugu vit ganga bønarvegin, til Guds andi
ger boðskapin so sannførandi, at menniskju verða drigin til frelsuna. Tá ið
eldurin brennur í okkara egnu hjørtum, so má hann jú festa í onnur, men
gera vit alt, bara tí at vit halda, at vit mugu, tað er skylda okkara, so festir
ikki í. Og sama ger, um tað bert er eitt fólk, vit tosa við, ella tað er ein
fundur, har eini hundrað eru savnað, tað eru jú menniskju á
avgrundartromini, sum bjargast skulu, áðrenn ov seint er. Og tá ið vit sjálv
eiga lívið í Gudi og vita, at vit fara inn til ta ævigu gleði, ja, so er vert at
liva fyri, at onnur koma við.
”Kirkeklokken”. Effie Campbell umsetti
GUDS LYFTI HALDA
”Hinir líta á vagnar, hinir á hestar, men vit líta á Harrans Guðs várs navn. ”
Sálmur 20,8
Tey sóu fíggindan nærkast og sluppu ongan veg. Tey vóru í eini fellu.
Ongin møguleiki var at sleppa til rýmingar, og sjálvi stóðu tey við
bakinum ímóti havinum. Men tá opnaði Gud ein veg fyri teimum –
ígjøgnum havið!
Hann hevði 32.000 hermenn. Í veruleikanum var hetta alt ov lítið, tí
fíggindin hevði 135.000. Kortini fekk hann boð um, at hann hevði alt ov
nógvar. Hann minkaði so herin niður í 10.000 man. Men boðini vóru tey
somu: ”Tú hevur alt ov nógv fólk við tær.” At enda stóð hann eftir bara við
300 hermonnum og móti fíggindans 135.000.
Hesi bæði brotini eru úr Bíbliuni. Tey eru um Móses og Gideon. Og tú
kanst lesa meira um hesar hendingar í 14 kapitli í 2.Mósebók og 7.kapitli í
Dómarabókini.
Í báðum førunum var ísraelsfólk stødd í einari vónleysari støðu. Teirra
einasti møguleiki var at seta teirra álit á Harran og hann sveik ikki.
Mangan hava vit sannað, at í okkara alra størstu neyð er Harrin okkum
nær. Dávid syngur í Sálmi 130: ”Úr djúpunum, Harri, eg rópi á teg!” Og
víðari í sama Sálmi: ”Eg Harranum bíði, sál mín bíðar, orð hans líti eg á.”
Hetta sama kemur Paulus eisini inn á í Seinna brævi sínum til tey kristnu í
Korint: ”Tá ið eg eri veikur, tá eri eg sterkur.” Gud læri okkum tí fult og
heilt í trúgv at líta okkum í hansara hendur.
”Guds orð sum ein klettur, ið hvussu enn fer,
skal bera um fjøllini víkja!
So satt sum tú trýrt, tað sannar tú her:
Gud aldri sítt lyfti kann svíkja.
ÚR TRONGDINI MIKLU
”Og eg segði við hann: »Harri mín, tú veitst tað.« Og hann segði við meg:
»Hetta eru teir, sum komnir eru úr trongdini miklu, og hava tvigið klæði
síni og gjørt tey hvít í blóði lambsins. ”
Opb.7,14
Hini sælu hava verið í stórari trongd her á fold. Hvør er henda trongdin?
Jóhannes hugsar her ikki um eina serliga stóra, ókristiliga trongd, men um
eina trongd, sum ein og hvør, ið vil vera sælur hinumegin, má koma í.
Hetta er tann trongdin, sum er, tá ið hin kristni andin og sannleikin stríðast
ímóti hinum ónda í okkara egna hjarta og lívi. Trongdin er stríðið, sum
lýst er um í einum sangi: Strítt verður í kvirru, harðari stríðið er, tess
álvarsamari er tað. Mangan koma greflig sár, tí mangan stríðast vit ikki
væl.
Trongdin er eisini mótstøðan uttanífrá. Tann sum leggur alla sína orku í at
gerast sælur, fær altíð mótstøðu. Livir tú av sonnum sum eitt kristið
menniskja, so verður tosað ímóti tær, og mangur virðir lítið um teg.
Annars er tað eitt ivasamt eyðenni fyri okkum nútíðar kristnu, at vit sleppa
aloftast at liva í friði og náðum. Vit fáa ov lítla mótstøðu.
Kenna vit trongdina, tá er gott at vita, at vit hava Jesus undir liðina á
okkum – hann sum fekk so harðar trongdir, sum eingin annar her á fold.
Leggjast harðar trongdir á okkum, ein og hvør ímóti okkum stendur,
okkara egnu gjørdust eitt vónbrot so stórt – so stendur tó okkum Jesus við
lið.
TDH týddi
JESUS HUGSAR UM TANN EINSTAKA
”»Komið og síggið ein mann, sum hevur sagt mær alt tað, sum eg havi
gjørt: man hann ikki vera Kristus?« ”
Jóh.4,15
Ein programleiðari á eini kristnari sjónvarpsstøð segði frá, at hann
einaferð fekk eitt drúgt og gott prát um andalig viðurskifti við eina kvinnu,
sum ringdi inn eftir eina sending. Hon hevði nógv upp á hjartað – bæði rís
og rós. Men móti endanum av samrøðuni segði hon: ” ... tá ið tú næstu
ferð ert í luftini, blunka tá til mín og vís, at tú lurtaði eftir mær.”
Av øllum teimum túsundtals, sum sóu sendingina næstu ferð, var tað bara
hendan kvinnan, sum visti, hví programleiðarin blunkaði; men fyri hana
var hetta eitt greitt tekin. Hann hevði lurtað – eftir henni.
Í 6.kap í Jóhannesar evangelium lesa vit um, tá ið Jesus tosar við kvinnuna
við brunnin í Sykar. Kvinnan gloymdi neyvan nakrantíð ta samrøðuna. Frá
teirri løtu varð lív hennara fullomiliga broytt, og hon greiddi øllum frá tí,
sum hendi. Jesus sá ikki bara hana, hann sá eisini, hvørjum sál hennara
fyrst og fremst hevði tørv á.
Minst til, at Jesus kennir hvønn einstakan av okkum. Hann kennir tína
rødd millum allar heimsins røddir, og tað finnast ikki tvey menniskju í
øllum heiminum, sum hava somu fingramerkir. Bið til Harran, lít á hann, tí
hann veit, hvør ið tú ert.
O, undur størsta, gleði mesta,
at Gud, sum valdar rúmi, tíð
mær foni lítlum gav hitt besta,
gav boðskapin, tey orð so blíð:
”Tú ert mítt barn, eg Faðir tín,
um ævir allar ert tú mín.
ÚT ÚR MYRKRINUM, INN Í LJÓSIÐ
”Men líkar tykkum ikki at tæna Harranum, so kjósið í dag, hvørjum tit
vilja tæna, gudum teimum, ið fedrar tykkara dýrkaðu hinumegin ánna, ella
gudum Ámorita, ið hvørja landi tit nú búgva; men eg og hús mítt vilja
tæna Harranum!« ”
Jósva 24,15
Gud er tann, sum fríar menniskju út úr myrkursins valdi. Hann fríar tey
undurfult út úr einum lívi við minni virði, har tey halda seg ikki røkka til,
út úr mannminkan, ótta, depressión, út úr einum lívi, har tey eru bundin at
ymiskum rúsevnum, út úr einsemi, vrakan, ja nógv meir til eitt lív við
trúgv, vón, framtíð, máli, meining, viðurkenning, tryggleika, sambandi, ja,
uppaftur meira.
Tað er ein veruleiki, at tað kemur ein dagur, har vit ikki longur sleppa at
velja. Ein dagur kemur, har bara mínar gerðir boða frá tí lívinum, ið eg
havi livað. Av fruktunum skal træið kennast. Ein dag komi eg at standa
framman fyri Guds andliti, og har sleppi eg ikki longur at velja.
Eingin okkara veit, nær ið náttin kemur fyri tann einstaka. Viðhvørt kemur
hon skjótari, enn vit gruna og vænta. Viðhvørt kemur hon ótrúliga nær, og
pínan at missa okkara næstringar og tey, vit eru góð við, stendur so lýsandi
klár fyri okkum.
Gud hevur altíð viljað, at vit sum menniskju skulu liva í friði og samljóði
við hann og okkara medmenniskju. Men menniskja vildi ráða sjálv og
vendi Gudi bakið, og tað bar við sær, at so nógv keðiligt kom inn í
mannalívið. Men Gud gevur tær og mær møguleikan at velja hann í dag.
Stutt áðrenn Jósva andaðist, helt hann eina skilnaðartalu fyri Ísraels fólki.
Hann heitti á tey og bað tey velja Gud, hansara nærveru, vón, frið og gleði
í lívinum.(Lesið Jósvabók kapitul 24, vers 14 og úteftir).
Vit skulu øll doyggja, einki er so vist sum tað. Men eg havi ávirkan á,
hvussu lív mítt skal vera í dag, og eisini, hvussu tað skal vera, tá ið deyðin
kemur. - Vit eru ævinleika – fararar. Um vit doyggja hesumegin, eru vit
sprell-livandi hinumegin, tí er tað so týdningarmikið, at vit velja Jesus nú í
dag, meðan vit enn kunnu. ”...men eg og hús mítt vilja tæna Harranum!«”
Jósva 24,15
Kirkeklokken. Effie Campbell umsetti
FÓTASPORINI
”men savnið tykkum gripir í himli, har sum hvørki mølur ella rustur etur,
og har sum tjóvar ikki bróta inn og stjala. ”
Matt. 6,20
Ein summardag spákaði eg mær ein drúgvan túr eftir váta, bleyta
sandinum beint omanfyri sjóvarmálan til eg so vendi og helt somu leiðina
aftur. Ein fittan part av teininum sá eg míni egnu spor. Men ikki allan
vegin, tí har høvdu aldurnar javnað tey út. Í mun til ævinleikan er tíð
okkara her á fold ógvuliga stutt, og fyrr ella seinni kámast spor okkara og
hvørva.
Bíblian mælir okkum til at ”savna okkum gripir í himli.” Ikki bara tí spor
okkara her kámast burtur og hvørva, men tí at lívið, sum stendur okkum í
boði har, er nógv dýrdarríkari enn tað, sum er her á jørð. Og harafturat er
hin møguleikin nógvar, nógvar ferðir verri.
Í gerandisdegnum er kortini vert at hugsa um, hvørji spor, vit seta eftir
okkum. Sagt verður um ein mann, sum ein morgun við nýløgstum kava
var á veg yvir á vertshúsið. Við eitt vendir hann sær á og sær lítla son sín
koma aftan á sær stígandi í sporini hjá pápanum. Hetta gav honum nakað
at hugsa um, og hann fór til hús aftur.
Jesus hevur á ymsan hátt og við ymsum myndum lýst okkum leiðina heim
í faðirhúsið. Sælur tann, ið velur ta leiðina.
Eg vil fylgjast við tær, ver mær altíð við lið,
hoyr eg bønliga heiti á teg.
Lat við lívslok mítt meg kunna hvíla í frið,
til tú nevnir í dýrd tíni meg!
Tá æviga við tær eg livi.
ER OLJA Á LAMPUNI?
”Vakið tí, tí at tit vita hvørki dagin ella tíman! ”
Matt.25,13
Fyri stuttum var eg fyri einari hending, sum mintu meg á tær tíggju
moyggjarnar, ið skuldu fara út at møta brúðgóminum. Líknilsið stendur
hjá Matteusi í 25. kapitli.
Tað var soleiðis, at vit vóru við einum ferðalagi í Ísrael og stóðu við
”Leyvuportrið”, sum førir inn til muslimsk býarpartin í Jerúsalem og
bíðaðu eftir bussi okkara. Vit bíðaðu eitt langt og sjey breið, men ongin
bussur kom. Nú fór óvissan at breiða seg: ”Hví kemur bussurin ikki? Er
okkurt hent? Hvussu leingi skulu vit standa her?”
Tá spyr onkur: ”Er tað ongin sum hevur eina fartelefon?” Jú, har var ein.
So bar til at ringja og frætta nýtt. Lagið gjørdist beinanvegin betri, til
viðkomandi sá, at eingin streymur var á battaríunum. So har stóðu vit við
eini fínari telefon av besta slagi, sum kundi gera bæði eitt og annað. Men
uttan streym var hon nyttuleys.
Tá hugsaði eg um tær 5 tápuligu brúðarmoyggjarnar. Tær høvdu lampur,
men onga olju. Vit høvdu eina fartelefon, men ongan streym.
Vit kunnu hava stór orð á munni og vitna við veipandi ørmum og kortini
vera uttan lív og sigur, tá ið neyðin bankar uppá. Tí endar Jesus við at siga:
”Vakið tí!” Tað kann bara gerast upp á ein máta, og tað er at hava dagligt,
persónligt og inniligt samfelag við Gud Faðir, Son og Heilaga Andan
gjøgnum Orðið. Tað er har og bara har, vit fáa olju á lampuna, so hon
støðugt kann lýsa og skína.
At tala um at hava olju á lampuni kann fyri summum gerast ein óskiljandi,
yvirandalig máliska uttan jarðarsamband. So latið okkum royna at
fáa tað niður á jørðina og inn í okkara gerandisdag. Hevur olja okkurt at
gera við nógvar kenslur, fáa gásahold, síggja einglar sveima tvørtur um
trupulleikarnar og meira av sama slagi?
Nei, ikki petti! Lívið saman við Gudi er ein trúargonga, har tú kanska
onkuntíð merkir kenslurnar, men tað er ikki neyðugt við teimum, og tað
vanliga er, at tú einki tílíkt merkir. Latum okkum tí aftur venda okkum til
hina lítlu fartelefonina, sum eingin nytta var í, tí battaríini vóru tóm.
Hvussu verða battaríini fylt? Púra einfalt við at leidningurin verður settur
inn í stikkið, har streymurin kemur. Soleiðis eisini við okkum. Hvussu
kunnu vit støðugt hava olju á lampu okkara? Við alla tíðina støðugt at
halda okkum nær tí keldu, haðani oljan flýtur.
Tað er ikki tað sama sum at vera á knøum 7 tímar um dagin ella lesa 30
kapitlar í Orðinum um samdøgrið. Men tað merkir, at hugsanir tínar
gjøgnum dagin mala um Guds eyðkenni, sinnalag og orð, meðan tú tekst
við dagsins gerning og tað húsliga. Vit mugu altíð venja okkum í hesum.
Men tað er ein lívsstílur, sum er verdur at satsa uppá. Tí tá fer títt battarí
ongantíð at tømast fyri ”himmalskan streym”, og lampa tín fer altíð at
hava Heilaga Andans olju. Tá ert tú ein klók brúðargenta.
E. Campbell umsetti
HEYST
”Men hetta sigi eg: Tann, sum sparsamliga sáar, skal eisini sparsamliga
heysta; og tann, sum sáar við signingum, skal eisini heysta við signingum. ”
2.Kor.9,6
Harri, heystið er longu her. Dagarnir styttast, næturnar leingjast, og tað
kólnar! Nakað sorgblítt er við heystinum. Tað sum blómaði so vakurt,
følnar og doyr. Grønu bløðini á trøunum syngja sítt ”postludium” - eitt
spæl av undurføgrum heystlitum, sum tú aldri troyttast av at líta at.
Men brátt er tað eisini farið. Bløðini hanga har brún og rukkut, til
heyststormarnir fara avstað við teimum. Og ein dag leggja flytifuglarnir
leið sína móti fremmandum strondum.
Men heystið er neyðugt fyri okkum. Avgrøðin má fáast undir tak, og vit
fyrireika okkum til veturin – árstíðin sum longu rættir sínar ísakøldu
hendur ímóti okkum, vit síggja tað hvítna í fjøllunum.
Men vit heysta í mun til, hvat ið vit sáddu - ”tann, sum sparsamliga sáar,
skal eisini sparsamliga heysta,” stendur í Bók tíni, Harri. Og ikki haldi eg,
at tú bara hugsar um korn og eplir, men um hvussu vit nýta lívið, sum tú
gavst okkum. Hvat kann eg vænta at heysta eftir tað lívið, sum eg havi
livað? Er tað gott sáð, sum gevur úrslit, tá ið heystað verður?
Ein innheysting stendur fyri framman. Tað síggi eg á fólkunum kring meg.
Tey eldast og eru merkt av, at summarið er farið. Og eg hyggi heldur ikki
longur so leingi at mær í speglinum, tí rukkurnar er vorðnar størri og fleiri.
Flytifuglarnir eru farnir til heitari lond. Takk, Harri, at eisini eg kann gera
meg til reiðar at flyta. Hjálp mær at lætta veingirnar, tá ið mín tíð er komin
at leggja leiðina heim til tín. Henda vónin er ein glotti í heystarmyrkrinum
og gevur lívsmót og framtíðartrúgv.
Ein dag, so fellur henda búð -
ókendan tíma, dag og stund;
men Jesus Krist, tað veit eg nú,
mær reiðir búð í lívsins lund.
DREYMURIN
”Tí at hann skoðar til endamark jarðar, alt undir himni sær hann. ”
Job 28,24
Ein maður talaði í Meinigheitshúsinum. Millum annað greiddi hann frá
einum stykki, sum hann fyri mongum, mongum árum síðani hevði lisið í
Dansk Missionsblad. Hóast hesi mongu ár mintist hann stykkið niður í
smálutirnar, av tí at tað hevði havt sovorðna ávirkan á hann.
Stykkið var um ein mann, sum hevði ein dreym. Vit droyma ofta, og tá ið
vit so vakna siga vit: ”Hatta var bara ein dreymur!” Men tað kann bera á,
at tá ið vit vakna, vita vit við vissu, at hesa ferð var tað meir enn bara ein
dreymur.
Maðurin, sum skrivaði í Dansk Missionsblad greiðir nøkulunda soleiðis
frá:
”Eg droymi, at eg fari oman til bakaran at keypa rundstykkir. Á veg til hús
møti eg Jesusi, sum sigur, at hann kemur at vitja meg í dag. Tá ið vit koma
inn til okkara, bjóði eg Jesusi tann besta sessin í húsinum, og vit sessast
kring morgunborðið at fáa okkum rundstykkir og kaffi. Tað sum eg serliga
hefti meg við, var, at eingin talar orðið. Har var tøgn, og ein undurfullur,
vælsignaður friður valdaði. Friður er av sonnum ein trotvøra í dag – orð,
orð og aftur orð floyma ímóti okkum dagin langan. Útvarp og sjónvarp
standa frá, og sangur og tónleikur sjangra út í rúmið. Jú, larm og ófrið
hava vit ovmikið av.
At enda sigi eg: ”Jesus, nú noyðist eg at fara til arbeiðis. Set tú teg nú og
hvíl teg og kenn teg sum heima. Tá ið eg komi aftur í kvøld skulu vit báðir
hugna okkum og hava eitt gott kvøld saman.”
Men Jesus segði, at hann kom við mær til arbeiðis. Tá ið vit koma inn á
arbeiðsplássið bjóði eg Jesusi ein góðan sess at seta seg á; men hann sigur,
at hann vil sita beint innanfyri dyrnar á einum krakki.
Skjótt kemur tann fyrsti kundin. Hann tosar hart og er stórorðaður. ”Nú
skalt tú bara hoyra. Eg havi funnið upp á nakrar snildir, nøkur fín
lokabrøgd, sum vit báðir kunnu vinna nógvan pening burturúr. Og so fór
hann við keipum og stórum orðum at greiða frá sínum svikaráðum.
Maðurin varð meir og meir illa við, tí Jesus sat har og hoyrdi alt. At enda
rendi maðurin kundan á dyr. ”Hvat bagir tær, tú plagar ikki at vera so, ert
tú blivin heilagur?” rópti hann uppøstur, í tí hann fór út gjøgnum dyrnar.
So kom næsti kundi. Hesin maðurin hevði so ræðuliga skitnan munn.
Eiðirnar floymdu frá honum, og prátið var rátt og sjendskt. Maðurin mátti
eisini renna hann út, og kundin rópti forhánisliga, um maðurin nú varð
vorðin heilagur.
Tá ið kvøldið kom fór maðurin yvir til Jesusar og segði: ”Harri, tað var
óheppið, at tú skuldi koma í dag og uppliva alt hetta.”
Eg eri jú hjá tær hvønn einasta dag, 24 tímar um døgnið. Eg hoyri og síggi
alt, sum tú sigur og gert,” svaraði Jesus.
Og so vaknaði maðurin. Tað er ikki ov nógv sagt, at hann var skelkaður.
Sjálvandi visti hann, at Jesus altíð er hjá okkum og hoyrir og sær alt. Tað
hevði hann jú lisið í Bíbliuni. Men henda vitan hevði ikki rættiliga trongt
seg inn í heilan, so hann hugsaði um, hvat ið hon innibar.
Nú hevði hann upplivað Jesu vitjan, og hann ynskti ikki aftur at standa so
skammfuktaður. Hvussu er tað við mær og tær? Hugsa vit um hin
ósjónliga gestin, ið gongur okkum við lið.
Effie Campbell umsetti
ENN ER RÚM
”Og húskallurin segði: »Harri, gjørt er, sum tú skipaði fyri, og enn er
rúm.« ”
Luk.14,22
Ein ungur kristin var komin í andliga neyð, tí at hann var í iva, um hann
enn var eitt Guds barn. Hann tosaði við vinmannin, ið var eldri enn hann.
Vinmaðurin leitaði eina løtu í Bíbliuni, og so fann hann fram á Luk.14,22:
”Og húskallurin segði: »Harri, gjørt er, sum tú skipaði fyri, og enn er
rúm.« ”
Hin eldri royndi at siga honum greidliga, at enn er rúm hjá Jesusi, og eisini
fyri honum, sum ivast. Men hetta hjálpti honum lítið. Fyri øðrum var
kanska rúm hjá Gudi, men ikki fyri einum syndra sum sær.
Tá segði hin eldri frá einum minni úr barnaárunum: ”Eg minnist, at
mamma segði, at vit skuldu hava eitt gátukvøld heima hjá okkum. Eg
skuldi fyrst bera upp mínar gátur. Ja, eg skuldi ramsa upp allar, sum eg
mintist. Eg helt ikki, at mamma var serliga gløgg at gita tær.
Men so skuldi mamma bera eina gátu upp.
”Hvat er hitt fyrsta, sum tørvar einum menniskja?”
”Mat”, rópaði eg.
”Góða umsorgan!” rópaði eitt av systkunum.
Men mamma bara ristist við høvdinum og smíltist.
”Hitt fyrsta, einum menniskja tørvar,” segði hon ”er ein bústaður.” Og so
legði hon afturat: ”Henda bústað hevur eingin okkara biðið um! Áðrenn tú
hugsaði um tað, og áðrenn tú fekst biðið um tað, hevði Jesus fyrireikað tær
ein bústað í ríki sínum. Brátt kemur hann aftur at føra teg hagar.”
Hin ungi ivamaðurin hugsaði seg um eina løtu, so brosaði hann glaður:
”Jú, handa bústaðin átti eg, áðrenn eg fór at ivast og so eigi eg hann enn!”
Ja, Gud fái lov og tøkk, enn er rúm.
TDH týddi
FLYTIFUGLARNIR
”Tí at borgaraskapur okkara er á himnum, haðan sum vit eisini vænta sum
frelsara Harran Jesus Krist, ”
Fil.3,20
Vit sótu frammanfyri køksvindeyganum henda vakra heystardagin.
Sunnudagur var, so vit góvu okkum góðar stundir. Smáfuglarnir uttanfyri
vindeygað bardust um breyðmolarnar, sum vit høvdu blakað teimum.
Heystið var komið, og teir mundu nú vera búnir til longu ferðina. Hugdi tú
onkundagin upp í luftina sást tú teir í flokkum, og allir hildu teir somu leið
– suðureftir ímóti heitari londum.
Hetta undrar meg, Harri. Hvat er tað sum ger, at teir allir gera av at rýma
samstundis? Hvat er tað fyri ”vekingarfundi,” teir hava verið á, sum fær
teir allar at rýma? Hvør er tað, ið sigur teimum, at nú er tíðin komin? Er
tað tú, Harri, sum gevur boðini – ella hevur tú lagt tað niður í teirra smáu
høvd, at nú er tíð at fara? Ella kenna teir tað bara á sær, at nú mugu teir
avstað?
Hvør, ið orsøkin so er, so fara teir, og vit kunnu bara veittra farvæl og
ynskja teimum góða ferð. Harri, nakað av tí sama kenni eg i barmi mínum.
Ein innari ófriður – og gleði. Hjá okkum øllum stendur eisini ein ferð fyri
– ikki suðureftir til hita og sólfyltar strendur, men heim til tín! Tú sigur, at
tú fert at koma, tá ið tíðin er úti – tá ið basúnin ljóðar – og skalt taka øll
tíni heim. Harri, gloym ikki, at eg havi givið tær hjarta mítt.
Hvørt kvøld, tá sólin fer í kav
og roðar himmal, roðar hav,
mítt eyga sær eitt bílæt av
tí landi, Harrin okkum gav.
Tá langtar ofta mangt eitt sinn
at koma í tær hallir inn,
ið goyma gleði, goyma gleim;
har uppi er várt rætta heim.
ALDRI HEVUR NAKAR MAÐUR TALAÐ SOLEIÐIS
”Sveinarnir svaraðu: »Aldri hevur nakar maður talað soleiðis.« ”
Jóh.7,46
Ein hugvekjandi og næstan stuttlig søga:
Høvuðsprestarnir og farisearnir høvdu væntað, at sveinarnir fóru at taka
Jesus við valdi og leiða hann til teirra. Men í staðin fyri at ”handtaka”
hann, gjørdust teir so bergtiknir av boðskapi hansara, at teir vórðu
standandi og lurtaðu.
Tá ið teir so koma aftur til farisearnar og høvuðsprestarnar, siga teir
orsøkina til, at teir høvdu ikki Jesus við, vera, at ”aldri hevur nakar maður
talað soleiðis.”
So beinrakin og gjøgnumtreingjandi kunnu orð Jesu vera. Og mong
menniskju – eisini í okkara tíð – eru steðgað av Guds orði. Somuleiðis
kunnu skarar av menniskjum vitna, at Guds orð í Bíbliuni hevur givið
teimum nýggja vón, nýggjan ugga og nýggja gleði.
Aldri hevur nakað menniskja talað sum Jesus. Orð hansara var og er
lívgevandi. Og tað er meira enn bara orð. Veruleikin aftanfyri Jesu orð
reingist ikki og vikast ikki. Tað ”skapar tað, tað nevnir.”
Máttu vit tí veruliga lurtað næstu ferð, vit hoyra Guds orð boðað.
Gud havi lov tí Harrans orð
væl troystar tey, sum stríða!
Gud havi lov, í Jesu spor
vit smáu kunnu stíga!
Gud havi lov, hans halga ond
oss leiða vil í lívsins lond,
í himmiríki blíða.
EIN FERÐ TIL TEY 7 KIRKJULIÐINI Í OPINBERINGINI
”Paulus, ápostul Krists Jesu við Guðs vilja, til teirra heilagu, sum eru
í Efesus, og sum eru trúgvandi í Kristi Jesusi. ”
Ef.1,1
Í blaðnum ”Dansk Europamission” des. 2002 skrivar Ove Klausen um
eina ferð, sum hann gjørdi við ”Unitas” til tey 7 kirkjuliðini, sum standa
umrødd í 2. og 3. kapitli i Opinberingini. Hesir býir liggja allir í tí, vit í
dag kalla Turkaland.
Alt tað vanliga, sum ferðamaðurin upplivir, t.d. Hin Bláa Moskan, Hagia
Sofia Kirkjan, ein ferð í Troja og upp í eina eftirgerð av trojanska
hestinum, inn at síggja, hvussu tey knýttu teppi – tey sóu enntá ”eitt
flúgvandi teppi” - alt hetta og mangt, mangt annað upplivdu tey.
Men at uppliva tað søguliga veingjasuðið, tað bar tó av øllum. Hugsa tær
at vera í Efesus og ganga á somu gøtum og stíga á somu steinar, sum
Paulus hevur stigið á, tá ið hann búði her og at sita í stóra leikhúsinum í
Efesus og hoyra upplestur úr 19. kapitli í Ápostlasøguni, hvussu
efesusmenn júst á hesum staði leikaðu sum óðir móti Paulusi. Og síðani –
eitt sindur haðanifrá at dvølja við grøvina hjá Jóhannesi ápostli.
Sjálvt um stórleikatíðin í forðum nú liggur í toftum, so er tað okkurt serligt
at vera á hesum bíbilsku støðunum. Nógv er broytt, men nógv liggur enn
sum í forðum. Paulus og tey fyrstu kristnu, sum hava búð her í nøkrum av
tátíðar stórbýum, Smyrna, Pergamon, Sardes og hvat teir annars eita, hava
sæð tað sama havið, tey somu fjøllini og sama landslagið, sum ferðalagið
sá.
Fyrr hava býir og støð bara verið nøvn í Nýggja Testamenti, nú verða tey
ítøkilig søga og landalæra, og tað, at fáa kunnleika til tey søguligu
viðurskiftini, sum tær bíbilsku tekstirnar tala inn í, ger, at tú brádliga skilir
tær nógv betur.
Tað er vert at hugsa um, at hesi støðini, har tey fyrstu kristnu kirkjuliðini
vóru, har ræður islam nú heilt og fult. Turkiski freðaleiðarin var kristin.
Spurdur um, hví islam vann á kristindóminum, svarar hann, at tað var tí, at
tann táverandi kirkjan gavst at fara út við gleðiboðskapinum. Hon
missioneraði ikki.
Ferðaleiðarin, sum æt Gürkan, hevur eina umvendingarsøgu líka henni hjá
Paulusi. Longu í teimum fyrstu skúlaárunum varð hann útvaldur at fara at
granska islam, so hann kundi gerast imamur. Tað eru teir, sum standa fyri
bønarhaldinum í einari mosku. Hann gekk við lív og sál upp í hetta og var
ógvuliga sannførdur í síni trúgv. Sum ungur muslimur fór hann ein dagin
inn í ein kristiligan bókhandil í Istanbul. Hann ætlaði sær at umvenda
starvsfólkið har til islam. Men tey fingu hann at keypa eitt Nýggja
Testamenti. Eini tvey ár seinni fór hann at lesa í tí, ikki fyri at gerast
kristin, men fyri at staðfesta, at tey kristnu hava falsað Bíbliuna, tí tað er
tað, sum muslimar læra.
Men hann gjørdist bilsin. Hann fekk eina heilt aðra fatan av Bíbliuni enn
hana, hann hevði lært. Djúpt innan í sær kendi hann, at kristna vónin var
øðrvísi enn tað, hann nakrantíð kundi gera sær vón um at náa sum
muslimur, uttan mun til, at hann gjørdi alt, hvat ið ein góður muslimur
eigur at gera.
Hann var í døpurhuga og visti ikki, hvørjum hann skuldi trúgva. Í neyð
síni biður hann eitt kvøldið Allah komandi nátt vísa sær svarið í einum
dreymi. Men meðan hann biður, hoyrir hann skilliga og klárt eina rødd
spyrja: ”Hvør frukt er hin besta?” Hann hugsar beinanvegin ”Muhamed
ella Jesus”, og av sær sjálvum svarar hann: ”Jesus.” Røddin svarar honum:
”Tað er mín vegur.”
Eftir at hann gjørdist kristin hevur hann møtt nógvari mótstøðu, og hann
hevur eisini sitið í fongsli fyri trúgv sína, hóast tað alment er trúarfrælsi í
Turkalandi.
Gürkan er ikki einasti muslimur, sum í hesum árum verður umvendur, við
tað, at Gud grípur beinleiðis inn, t.d. Ígjøgnum dreymar og sjónir.
Effie Campbell umsetti
VER HEILSAÐUR KROSSUR – EINASTA VÓN
”Títt orð er ein lykt fyri fóti mínum, eitt ljós á gøtu míni. ”
Sálmur 119,105
Ein teirra, ið einamest hevur barst ímóti kristindóminum og trúnni á tann
livandi Gud, er svenska stórskaldið, August Strindberg. Hann fekk ein hóp
av fólki at halda við sær mest sum alt lívið.
Men á ellisárum varð hann umvendur og kom til fasta trúgv á Guds frelsu við
Jesusi Kristi krossfestum og uppaftur risnum fyri alla heimsins synd.
August Strindberg iðraði seg so bitturliga um, at hann í sínum ungu
døgum var farin burtur frá Gudi og í stríð við Guds orð og Guds boð hevði
skrivað so nógv í einum gudleysum anda.
Í 1907-1908 skrivaði hann sína ”Bláu bók”. Har sigur hann m.a. ”....... alt
mistreysti mítt og allar ólukkurnar í lívi mínum komu av tí, at eg havi
livað sum ein gudloysingur – ja, sum ein trælur.”
Á deyðastrá bað hann sjálvur erkabiskuppin halda gravtaluna yvir seg út
frá orðunum í Prædikaranum, 12,1-7. Har ljóðar fyrsta ørindið: ”Og hugsa
um skapara tín í ungdóms døgum tínum, áðrenn teir vándu dagarnir
koma, og tey árini nærkast, sum tú sigur um: »Tey huga mær ikki;« ”
August Strindberg doyði ein vakran deyða við Bíbliuni í hondini. Hansara
seinastu orð vóru: ”Alt er fyrigivið!”
Á leiði hansara i Norre kirkjugarði í Stockhólmi stendur ein trækrossur við
hesum latínsku orðunum: ”Ave crux spes unica!” Tey merkja: ”Ver
heilsaður, krossur, einasta vón”
Og kortini verða avrik hansara i vantrúgv og gudloysi endurgivin og
hámett sum stórverk í skaldaheiminum, men so gott sum aldri umvending
hansara og endalykt.
Krossmerkið eigur ikki bara at vera okkara sigursmerki á grøvini men
eisini í lívinum. Guds orð og Guds boð eiga at kalla okkum til
umvendingar, og tey eiga at vegleiða okkum til lívsins sannleika í trúnni á
Kristus.
Guds orð og Guds boð skulu vera okkum verndargarður, sum vit liva
okkara gerandislív innanfyri.
J.A.Næs
DEYÐIN ER IKKI TAÐ SEINASTA
”Undrist ikki um hetta, tí at tann stund kemur, tá ið øll tey, sum eru í
grøvunum, skulu hoyra reyst hansara, ”
Jóh.5,28
Spáka tær út á kirkjugarðin og lat hugin sveima. Mangar hugsanir koma
fram fyri teg eina slíka løtu, meðan tú gongur har ímillum gravirnar, og
kirkjugarðurin minnir okkum á tað, sum ongin sleppur undan.
Her eru øll líka. Her liggja tey lið um lið. Summi fóru sum ung, onnur í
ellisárum. Summi fingu ein dýran gravstein, onnur bara eina fátaksliga
minnisplátu. Men sama ger, deyðin tekur burtur øll mørk. Av mold ert tú
komin, til mold skalt tú verða, hvør ið tú so enn ert. Hetta er sannleikin, og
hann vikast ikki.
Tíðin er stokkut. Vit lesa nøvnini á gravsteinunum. Nógv teirra kendu vit,
meðan tey vóru í bestu árum. Vit halda, at tað er so stutt síðani, at tey
gingu okkara millum, men tó eru tey farin undir grønutorvu fyri fleiri
árum síðani. Soleiðis er øll okkara dýrd. ”Sum ein lítil løta tann stundin
leið, vit anda á jarðlívs ævi.” Einaferð verður tað tín túrur. Tað dámar tær
ikki at hugsa um, men deyðanum sleppur ongin undan, um Kristus ikki er
komin áðrenn.
Er deyðin tað seinasta? Tað er spurningurin. Vit kunnu gera okkum okkara
hugsanir; men ikki er nógvur dugur í teimum, tá ið deyðans veldi krevur
sítt. ”Friður” stendur á gravsteininum. Gævi tað altíð var so! Men eitt er,
ið hvussu so er, satt: ”Bert tey verða við í tí syngjandi skara, sum her
funnu frið við sín Gud.”
Kirkjugarðurin er Guds akur. Tá ið leivdirnar av okkum eru bornar út
hagar, hevur Gud orðið. Og bara hann. Tað verður sáað í forgongiligleika,
men tann stund kemur, tá ið øll tey, sum eru í grøvunum, skulu hoyra reyst
hansara. Hann ger ongum órætt, men sigur dómin, sum vit sjálvi hava felt
gjøgnum val okkara.
Stóri trupulleikin er ikki deyðin, men lívið. Hvussu læra vit at liva
soleiðis, at vit tola deyðan? Svarið er: Trúgvin á tann upprisna gevur sigur
– eisini á deyðanum.
O, hin morgun, tá ið hvør, í Kristi doyði, rísa skal,
og skal standa uppi har – eitt ótalt lið!
Tá ið síni øll á jørð hann heintar heim í høgan sal,
tá hin frelsti skarin savnast, eri eg við.
BØN IÐ ER MIKIÐ MENT
”Men hann talaði eitt líknilsi til teirra um tað, at teir áttu altíð at biðja og
ikki troyttast, og segði: ”
Luk.18,1
Tá ið vit lesa um tey menniskju, sum hava verið stór í sínum bønarlívi, fær
tað okkum til at ynskja, at vit kundu biðið bønir, sum vóru meira mentar.
Tað er týdningarmikið, at vit verða vakt upp, so vit skilja, hvussu neyðugt
tað er við hesum bønarslagnum. Tíðin hevur tað við sær, at vit tuska
avstað, og tí eru tað mong, sum ikki geva sær stundir at biðja. Men um vit
vilja, at verk Harrans skal hava framgongd, so mugu vit hvønn dag taka
okkum tíð at biðja. ”Verið ikki stúrnir fyri nøkrum, men latið í øllum lutum
tráan tykkara koma fram fyri Guð í ákallan og bøn við tøkk, ” Fil.4,6
Menn hoyrdu John Knox biðja: ”Gev mær Skotland, ella doyggi eg!”
George Whitefield bað: ”Gev mær sálir, ella tak mína!” Brainerd segði
meir enn einaferð um seg sjálvan, ”Eg legði ikki lag í, hvussu eg livdi ella
hvørjar trupulleikar, eg mátti fara ígjøgnum, so leingi sum eg bara kundi
vinna sálir fyri Kristus.” Tá ið tey, sum sótu við leguna hjá Dávidi Stoner,
tá ið hann lá at doyggja, hildu, at andin var farin úr likaminum, settist
hann upp undir seg og segði: ”O Harri, frels syndarar! Frels teir í
dusinatali! Frels teir í hundraðtali! Frels teir í túsundatali!” Tann eldhugin,
sum hevði ræðið á honum í lívinum, var eisini sterkur í deyðanum.
Stríðast vit í bøn fyri glataðum sálum? Má Harrin hjálpa okkum at skilja
lagnuna hjá teimum glataðu. Má dagliga bøn okkara vera: ”Gud, gev
okkum eina størri byrðu, fyri at menniskju verða frelst.”
”... Megnað bøn av rættvísum manni er mikið ment. ” Ják.5,16
”Uppaftur sigi eg tykkum: Um tveir av tykkum eru samsintir á jørðini um
at biðja um okkurt, hvør søk tað so man vera, tá skal tað verða teimum
givið av faðir mínum, sum er í himlunum. ” Matt.18,19
”Kirkeklokken” 1.1969. Effie Campbell umsetti
HJÁLP Í FREISTING
”Tí at við tað at hann hevur liðið, av tí at hann sjálvur varð freistaður,
kann hann koma teimum til hjálpar, sum verða freistað. ”
Hebr.2,18
Tað er ógvuliga týdningarmikið á neyðarstund at hava ein vin, sum skilur
meg, sum kann standa undir lið míni og hjálpa mær. Og tað er á henda
hátt, at Jesus Kristus vil vera ungdómsins frelsari, soleiðis sum vit syngja í
einum sangi.
Her er ikki nøkur tokut tala um ein fjaran Gud, sum úr hásæti sínum
náðiligast lítur niður til okkara, tá ið týdningarmestu livsspurningarnir
leika á – og bara tá. Nei, hann hevur sjálvur gingið her á fold sum
menniskja í dustinum.
Tí veit hann til fulnar um kor og trupulleikar okkara, og hann vil hjálpa
okkum í øllum viðurskiftum, eisini tá ið vit verða freistað. Hann varð
sjálvur freistaður á allan hátt líka við okkum, so at hann kundi koma
okkum til hjálpar, tá ið vit verða freistað.
Freistingin sjálv er tí ikki synd, av hvørjum slagi, hon so er, tí at Jesus
varð freistaður sum vit; men syndin kemur ikki fram, fyrr enn vit geva
okkum undir freistingina, og vit geva okkum upp í hendur freistarans.
So er tá bara ein vernd í hini tungu freistingarstundini: beinanvegin at
flýggja til hansara, sum er sterkari enn freistarin, Jesus Kristus.
TDH týddi
ÚR KYKSENDI Á KLETTIN
”Hann dró meg upp úr undirgangsins djúpi, úr tí botnleysa díki; hann setti
mínar føtur á klettin og gjørdi føst míni fet. ”
Sálmur 40,3
Margreta Palmstjerne, dóttir svenska sendiharran í London, var fødd í
1905. longu sum 18 ára gomul var hon víðakend fyri sín vakurleika, sítt
yndi og sítt kurteisi. Hon var ein av teimum, sum fólk fylktust um og
hálovaðu.
Hon skrivaði dagbók bæði sum genta og sum gift kona. Dagbókin varð
givin út eftir deyða hennara í 1942. Í dagbókini sæst, hvussu henda
háttvirda gentan og konan alla sína tíð hevur sæð tómleikan í tí at byggja
lív sítt á heimsins ríkidømi, pening og stás, og heiður og rós frá menniskjum.
Dagbókin vísir, at Margreta lesur nógv í Bíbliuni, og stig fyri stig sleppur
hon heimsins dramblæti og tómleika og ognar sær í staðin eina livandi
trúgv á Kristus sum Frelsara sín.
Í 1941 legðist hon sjúk og kom ongantíð fyri seg aftur. Tað seinasta, hon
skrivaði í dagbókina, áðrenn hon doyði í 1942, eru hesi vælkendu orðini:
”Her á jørð liva vit sum kyksendi. Gud havi takk fyri, at hann sendi
Kristus í heimin. Hansara lív stendur so klárt fyri mær. Tað er hitt einasta,
sum óvikandi stendur fast í tilveruni; og eg biði hann um at verja meg frá
mær sjálvari – frá mínum egnum veikleikum. Eg sigi við Gud soleiðis sum
Dávid sigur í 3. ørindinum í Sálmi 40: ”Hann dró meg upp úr
undirgangsins djúpi, úr tí botnleysa díki; hann setti mínar føtur á klettin
og gjørdi føst míni fet. ”
J.A.Næs
1.september 2021
BØN Í EINSEMI
”... fór hann fyri seg sjálvan niðan á fjallið at halda bøn; og tá ið seint var
vorðið, var hann har einsamallur í einingi. ”
Matt.14,23
Jesus bað aloftast fyri seg sjálvan, í einsemi. Vit hoyra um hetta mangar
ferðir í Nýggja Testamenti. Eina bøn sum høvuðsprestabøn hansara hevur
hann sjálvandi biðið, meðan onnur vóru hjástødd, tí at annars hevði hon
ikki verið varðveitt okkum.
Vit kunnu biðja saman, og felagsbønin hevur nógvar fyrijáttanir. Vit áttu at
nýtt henda bønarháttin nógv meira, enn vit gera. Men – tó –
loynikamarbønin, tá ið eg eri einsamallur saman við Gudi, er hin besta.
Tí, sum vit elska, vilja vit helst vera einsamøll saman við.
Tí er loynikamarbønin hitt besta svarið, vit kunnu geva Jesusi, tá ið hann
spyr:
”Elskar tú meg?”
Leingist tær hvønn dag eftir at vera einsamallur saman við Gudi? Leingist
tær eftir teimum stundum, tá ið tú í friði og náðum kanst tosa við hann um
alt, ið bylgist í hjarta tínum?
”Tú, Harri, eigur allan heiðurin – eg alla skommina, men tó rekur tú meg
ikki frá tær, tú, hin salvaði Guds sonur!”
Far so inn í kamar títt saman við Harranum!
TDH týddi