10. apríl 2021
BLÁ EYGU
”Men einastaðni hevur ein vitnað og sagt: »Hvat er maður, at tú minnist á hann? Ella
mannabarn, at tær kemur tað í hug? Lítið lægri enn einglarnar tú gjørdi hann; við dýrd og æru
tú hevur krýnt hann, og hevur sett hann at ráða yvir handaverki tínum; ”
Hebr.2,6-7
Ein lítil ensk genta hevði í mong ár biðið Gud um at broyta morreyðu eygu síni til blá eygu.
Mong ár seinni stríddist hon sum trúboði í India at fáa tey innføddu at líta á seg. Hon lat seg í
sum tey og hevði stóran áhuga fyri teirra trupulleikum, men kortini vildu summi ikki góðtaka
hana.
Ein dagin hoyrdi hon tvær konur tosa saman. Onnur segði: ”Eg veit, hvussu vit kunnu verða
vís í, at hon er ein okkara – eygu hennara. Allir evropearar hava blá eygu.”
Amy Carmichael mintist bønirnar, hon bað sum barn, smíltist og takkaði Gudi, tí at hann hevði
givið henni morreyð eygu og ikki blá.
Vit vilja mangan vera øðrvísi, enn vit eru, ein sterkari persónsmenska, ella at vit vilja hava
fleiri evni. Vit kenna á okkum, at lívið hevði verið nógv áhugaverdari og undurfullari, um vit
kundu fingið tað, sum onnur eiga. Men Gud hevur eina ætlan og eitt endamál, tá ið hann
skapaði okkum, sum hann gjørdi.
Ætlan hansara við okkum er líka egin sum okkara persónsmenska. Hann sær vegin fram hjá
okkum eftir leiðslu hansara, skulu vit skilja, hvussu fullkomin henda ætlan var, sum hann legði
í lív okkara.
Faðir á himni, vit fara skeiv, um vit sjálv leggja lívsveg okkara. Leið tú okkum eftir fullkomnu
ætlan tíni.
t.hansen umsetti
JESUS KRISTUS – MIÐDEPIL LÍVSINS
”Alt at ellisárum eri eg hin sami; eg beri tykkum, til hárini á tykkum
grána; eg lyfti og fari undir tykkum, eg beri og bjargi tykkum. ”
Jes.46,4
Flestir lutir hava eina byrjan, og tað hevði kristiliga lívið eisini. Tó
skal ikki verða sagt, at hetta kom brádliga. Nei, tað kom í smáum. Men tó
var ein týðilig byrjan. Tá ið vit líta eitt sindur aftur um bak, var tað
ein størri og hendingarríkari roynd, enn eg tá skilti. Hetta broytti allan
hugsunarhátt mín og legði lívi mínum eina aðra kós.
Tó at eg vaks upp í einum kristiligum umhvørvi, helt eg, at evangeliið var
ógvuliga undarligt. Hví skuldi so nógv verða talað um krossin og líðing
Krists? Gekk vegurin til himmals bara gjøgnum hetta? Viðvíkur hetta á
nakran hátt mær? Men smátt um smátt vórðu spurningar mínir svaraðir gjøgnum
bøkur og eisini prædikur, eg lýddi á.
Eg skilti, at tað var á krossinum, at Jesus doyði tann deyða, eg hevði
uppiborið vegna syndir mínar. Vegurin til himmals var opin, av tí at Jesus
doyði á krossinum. Tað, eg skuldi gera, var at venda mær burtur frá synd og
taka ímóti tí frelsu, sum Jesus hevði vunnið mær og nú bjóðaði mær.
Men so kom ein annar trupulleiki. Hvussu hevði verið, um alt hetta ikki
hevði verið veruleiki, og eg bara var ein dári? Vóru ikki mangir aðrir
átrúnaðir í heiminum? Kanska var bara ein teirra hin rætti. Mangar
spurningar havi eg ikki fingið svaraðar fyrr enn hesa seinastu tíðina, og
enntá nú havi eg ikki fingið allar svaraðar. Men tað, sum sannførdi meg,
var, at tað veruliga var ein persónligur Gud og frelsari, og at evangeliið
hóskaði til allan mín tørv. Eg vildi av heilum huga sleppa í himmalin.
So kom hitt kvøldið, sum eg ongantíð gloymi. Møti vórðu hildin í tvær vikur
í einum bóndagarði nærindis húsum okkara. Løðan var nýkálkað til møtini. Á
veggjunum hingu alskyns amboð. Eitt lítið borð var prædikustólur.
Fríggjadagin fyrru vikuna sat eg aftastur í løðuni. Boðskapurin gekk mær at
hjarta, og mær rann í huga, at eg hevði spælt ov leingi við mína frelsu og
Guds náði.
Tá ið møtið endaði, nevndi eg smæðin, at eg vildi verða frelstur.
Bønarløtuna aftaná bað eg við fáum orðum, men ærliga um, at Harrin Jesus
vildi taka burtur syndir mínar og koma inn í lív mítt. Næstan alt fyri eitt
fekk eg vissu fyri, at eg var frelstur. Eg leit á tað, sum Kristus hevði
gjørt fyri meg, og eg vónaði, at hann vildi útinna i lívi mínum alt tað,
sum hann hevði lovað okkum í Bíbliuni.
Eg fekk tann hjartafrið, sum bert Jesus megnar at geva. Men eg stúrdi fyri,
at eg ikki altíð fór at verða líka áhugaður fyri tí, Gudi hoyrdi til, sum
eg var nú. Men Harrin tók eisini burtur hesa stúran við lyfti sínum í
Jesaja 46,4:”Alt at ellisárum eri eg hin sami; eg beri tykkum, til hárini á
tykkum grána; eg lyfti og fari undir tykkum, eg beri og bjargi tykkum. ”
Ikki fyrr enn eg var frelstur, var allur trupulleiki mín, at eg mátti fáa
syndir mínar fyrigivnar og gerast búgvin til himmalin. Hetta havi eg so
avgjørt ikki gloymt, men havi eg so við og við lært, at denturin ikki so
nógv skal verða lagdur her ella at fáa allar spurningarnar svarðar. Fyri
mær er miðdepilin í evangeliinum Jesus Kristus – ikki eitt navn í søguni
ella eitt áhugavert sermerki í Bíbliuni, men ein livandi, veruligur
persónur, sum er leiðvísi mín, frelsari mín og Gud mín.
Eg havi funnið, at tann meistarin, eg royndi at fylgja, tá ið eg varð
umvendur, hevur verið nógv størri, ríkari, kærligari, enn eg á nøkrum sinni
hevði hugsað var møguligt.
t.hansen umsetti
8. apríl 2021
TAKKIÐ Í ØLLUM FØRUM
”Men vit vita, at allir lutir samvirka til góða hjá teimum, sum elska Guð,
teimum, sum eftir ráðagerð hansara eru kallað. ”
Róm.8,28
”Takkið í øllum førum! Tí at hetta er vilji Guðs í Kristi Jesusi til
tykkara. ”
1.Tess.5,18
Hesi orðini hjá Paulusi kunnu tykjast at gera í so nógv av og at vera
órímilig. Skulu vit veruliga takka Gudi fyri alt?
Tað skulu vit. Men fyrst mugu vit hugsa um, hvat ið liggur í orðinum: alt.
Sjálvandi skulu vit ikki takka fyri tað, sum er ímóti Guds vilja – syndina
t.d. Tað vildi verið gudsspottan. Nakað annað er, at Gud kann lata okkurt
gott spyrjast burturúr tí ónda; men tað ónda skulu vit sjálvandi ikki takka
fyri.
Men kunnu vit veruliga takka fyri alt, sum møtir okkum, tá ið vit kortini
ikki eru takksom fyri tað? Tað veldst um, hvat ið vit meina við at vera
takksamur fyri okkurt. Vanliga er tað so, at tað, sum vit eru takksom fyri,
eru vit eisini fegin um.
Men til er eisini eitt djúpari takksemi enn bara kenslurnar. Tá ið vit
skilja, ella í hvussu so er líta á, at alt samvirkar til góða hjá teimum,
sum elska Gud, so síggja vit Guds vísdóm aftanfyri alt, og júst tann
sannføringin, at vit hvíla í Guds fullkomna vilja, er eisini takksemi.
Paulus sigur ikki, at vit skulu føla okkum takksom fyri alt, sum møtir
okkum, og als ikki, at alt hetta fyllir okkum við gleði. Hann sigur, at vit
vita, ikki at vit merkja. Tá ið Paulus takkar Gudi fyri tornin í holdinum,
er tað ikki tí, at tað er so hugnaligt at hava hana, at tað ger hann
takksaman. Hon er alla tíðina ein tornur, men Harrin hevur sýnt honum,
hvørja signing og andaliga kraft, hann fær lut í, tá ið tornin pínir.
Tí skulu eisini vit takka Gudi fyri alt og trúgva, at Gud kann lata allar
lutir samvirka okkum til góða.
Og so hvørt sum árini í lívsins skúla fara, síggja vit hóast alt Guds góðu
hond í øllum, eisini í teimum óloystu spurningunum, tí Gud bar okkum, tá ið
leiðin gjørdist okkum ov tung.
So vil eisini hetta takksemið, sum Paulus tosar um her, meira og meira
fylla hjørtu okkara, og við tí fylgir ein undurfullur og djúpur friður.
Takk Gud, fyri tað, eg læri,
fyri alt í duldum hekk,
fyri bøn og bønarsvarið,
fyri tað, eg ikki fekk!
Takk, Gud, fyri gátur loyndu
fyri hjálp og troystarorð,
fyri náðina fullroyndu,
fyri sælu barnakor.
UM GÁVUR OG GUDS GÁVU
”Tá læt konan vatnskerald sítt standa eftir og fór avstað inn í bygdina og sigur við fólkini:
»Komið og síggið ein mann, sum hevur sagt mær alt tað, sum eg havi gjørt: man hann
ikki vera Kristus?« ”
Jóh.4,28-29
Soleiðis stendur um Sámáriukonuna: „Men Jesus mátti leggja ferð sína gjøgnum Sámária.“
Her var eingin óvissa ella drálan. Hvør er henda noyðandi kraftin, sum fær Guds son at
eyðmýkja seg, so hann biður eina burturrikna konu geva sær vatn? Hann er sjálv keldan við
livandi vatni. Jú, hann hevur sæð okkara stóra tørv at fáa felagsskap, og hann tystir
brennandi eftir at býta út av yvirflóð síni. Sí, hvussu hann ber seg at! Fyrst biður hann hana
geva sær vatn, fyri at hann skal fáa høvi at geva henni livandi vatn.
Hann letur ikki hennara hástóra og óblíða atburð forða sær. Hoyr blídligu orð hansara: „Um tú
kendi Guds gávu, og hvør hann er, sum sigur við teg: gev mær at drekka, tá mundi tú biðið
hann, og hann hevði givið tær livandi vatn.“
Hjá Gudi er gávan ikki ein olmussa, ein lættur háttur at sleppa frá einum neyðugum tørvi.
Gávan er bara at fáa í lag eitt samskifti, ein møguleiki at kunna geva sítt egna, ríka hjarta.
Gávan er eitt náðievni, sum boðar frá náði, kærleika, lívi, kraft. Gávan skal fría, ikki binda.
Guds gáva er ongantíð ein roynd at binda nakran í takksemi. Gávan er ein hjartalig trongd at
sleppa at geva. Gevarin gevur sjálvan seg í gávuni. Eitt yndisligt dømi! Bara fullkomin gáva
kemur úr erva, frá ljósanna faðir.
Og konan, sum upplivir alt hetta, hvat ger hon? Skrivað stendur, at hon læt vatnkrukkuna
standa. Eina løtu gloymdi hon alla dagliga stúran og allan ótta. Hon hevði fingið ein nýggjan
tørv: at hava hetta saman við øðrum, sum hon sjálv hevði upplivað, at leita eftir teimum, sum
hon beint tá hevði komið sær undan at møta.
Tá ið hon viðgekk sína synd, fekk hon felagsskap við menniskju. Tá ið hon hevði fingið
fyrigeving, fekk hon eina uppgávu. Falsloysi, sannleiki og eyðmýkt gjørdu hana til
mannafiskara.
Tá ið vit hava møtt kærleikanum, kunnu vit lata vatnkrukkuna standa – ímynd okkara um ótta
– og við hjartanum fullum av miklari gleði og ídni siga øðrum frá okkara samrøðu við Jesus.
Og hetta er hitt æviga lívið – at læra Jesus Krist at kenna og gera hann kendan. Tann, sum
trýr á Jesus, úr lívi hansara skulu renna livandi vatnstreymar, sigur hin heilaga skriftin.
6. apríl 2021
PÁSKIRNAR
”men vit tala Guðs vísdóm í einum loyndarmáli, hin dulda, sum Guð frá ævigum tíðum hevur
fyriskipað okkum til dýrdar, ”
1.Kor.2,7
H.K.Neerskov
Tað er heldur løgið, at vit í teimum evangelisku kirkjunum gera so nógv burturúr jólunum, men
fyrireika okkum nógv minni til páskirnar. Páskirnar áttu at verið størsta hátíðarhaldið í
kirkjuárinum.
Tá gav Jesus seg sjálvan sum offur fyri okkara skuld. Tað var fyrstu ferð í søguni, at himmalin
og helviti vóru samd – men við øvugtum fortekni. Guds mótstøðumaður hevði funnið
yvirmann sín. Hann fekk ikki freistað Jesus, so hann fall. Tí vildi hann, sum hevði deyðans
veldi, drepa Jesus. Tí tá helt hann seg hava vunnið sigur á Jesusi; men tá var hann sjálvur
feldur og sigrað varð á honum.
Eisini Gud í himlinum vildi, at Jesus skuldi doyggja. Men tað var eitt loyndarmál,(1.Kor.2,7 og
frameftir) sum lá fjalt frá ævinleikanum av. Nú varð bøtt fyri allar heimsins syndir, og tí misti
hin óndi sína megi.
Skriftin sigur, at tann sál, sum syndar, skal doyggja, men nú doyði ein annar í okkara stað. So
eru vit frí og fræls, um vit vilja taka ímóti tí í trúgv. Tað gera vit, um vit siga Gudi takk fyri Jesu
fullgjørda verk.
E.Campbell umsetti
5. apríl 2021
PÁSKANNA BOÐSKAPUR
”Hann er ikki her, men hann er risin upp. Minnist til, hvussu hann talaði við tykkum, meðan
hann enn var í Galileu, ”
Luk.24,6
Tað gongur ein frásøgn um ein danskan trúboðara, sum tá ið hann varð gamal og blindur altíð
bað onkran um at lesa tekstin fyri seg, tá ið hann helt møti í samkomuhúsinum. Tá ið so hann,
ið tekstin skuldi lesa, spurdi, hvat hesin hevði ætlað sær at prædika yvir, svaraði hann: Sama
ger, hvat tú lesur, tað er gudsorð alt, sum í halgubók stendur. Og so gjørdi tað honum tað
sama, hvat hin las, tí trúboðarin helt bert eina og somu prædiku.
Henda søga rann mær í huga, tá ið eg um dagarnar las páskaevangeliið. Tað kann gera tað
sama, hvar ið teksturin er. Á páskum er tað bert eitt, sum eigur at verða prædikað, og tað er
lívsins sigur á deyðanum. Og júst tí, at vit liva í einum heimi, sum er merktur av deyðans
mátti, verður hetta evangeliið nýtt á hvørjum ári. Tessvegna fáa páskirnar ein serligan dám.
Júst í teimum døgum, tá ið hin vetrarstirda foldin skal til at skjóta spríran frá sær, og harvið
sýna okkum, at tað, sum fyri okkara eygum tóktist deytt og virðisleyst, ýðir av lívi og mátti,
verða vit mint um, at vit ongan ótta skulu bera fyri teimum, sum í grøvunum liggja, tí at ein
grøv er einaferð rivnað, og hann, sum lá í henni, er risin upp.
Hetta er tað, sum menn kalla ”Hin kristna vónin”.
Tað er hetta, sum vit, ið kristin eru, eiga fram um øll onnur, sum á foldini búgva.
Vit skulu ikki smakka deyðan. Jesus, harri og frelsari okkara hevur vunnið á honum, og tí skal
ongin grøv um ævir fjala tey, sum trúgva á hann.
Á einum kirkjugarði í Týsklandi finst ein grøv, sum er kend um allan heimin. Í henni liggur ein
maður, sum tá ið hann var á lívi noktaði at trúgva, at deyð kundu rísa upp. Hann gjørdi tí av,
at tá ið hann varð jarðaður, skuldi eitt so tjúkt lok stoypast á grøvina, at tað aldri kundi brotna.
Á lokið skuldi so verða skrivað: Henda grøv skal um aldur og ævir allar aldri verða latin upp.
Nú gekk ein tíð; men so ein vakran dag, ansaðu menn eftir, at ein kloyva var komin í
gravarlokið. Henda kloyvan gjørdist alt størri, og upp gjøgnum hana vaks eitt træ, sum, tá ið
tað var fullvaksið, hevði sprongt lokið í nógvar lutir. Eitt lítið fræ hevði sostatt verið ført fyri at
gera tað, sum hesin maður í vantrúgv síni hevði hildið vera ógjøgligt hjá tí almáttuga Gud.
Nei, ongin grøv kann fjala okkum, tí Kristus er risin upp. Páskaboðskapurin er hin sami sum í
fornkirkjuni.
Sanniliga er Kristus risin upp.
Jóhan Chr. Nielsen, prestur
4. apríl 2021
PÅSKADAGUR
KOM OG SÍGGJ!
”Hann er ikki her, tí at hann er risin upp, sum hann hevur sagt. Komið higar og síggið staðin,
har sum Harrin lá! ”
Matt. 28,6
Páskamorgun komu nakrar kvinnur út til grøvina hjá Jesusi. Tær ætlaðu at salva Jesu likam.
Tær høvdu so nógv at siga Jesusi takk fyri. Nú vildu tær vísa likami hansara hin seinasta
heiður. Men grøvin var tóm. Í staðin fyri at hitta hin deyða Jesus, hittu tær ein livandi eingil frá
Gudi, sum sigur teimum, at hann er risin upp, og eingilin vísir teimum staðið, har Jesus lá.
Seinni um dagin opinberaði Jesus seg sum hin upprisni og livandi Kristus fyri eini av hesum
kvinnum. Og í fjøruti dagar frameftir opinberaði Jesus seg fleiri ferðir fyri vinum sínum, mest
fyri lærusveinunum, men einaferðina opinberaði hann seg fyri 500 trúgvandi fólkum ísenn.
1Kor.15,6.
Jesus var komin frá Gudi fyri at frelsa okkum menniskjum frá syndaskuld okkara, frelsa
okkum frá ævigum deyða.
Hetta hevur hann fullgjørt við krossdeyða sínum og uppreisn síni. Einki hjálpti vantrúgvandi
fíggindum hansara við keisarans myndugleika at halda hann í grøvini við innsigli og
vaktarmonnum. Og einki hjálpir okkum í dag við vantrúgvandi lærdómi og upplýsing at
gravleggja Jesus sum ein deyðan mann, ið kvinnur og gomul fólk kunnu spæla sær við at
salva. - Eingilin sigur eisini í dag við øll, sum leita eftir Jesusi: hann er risin upp!
Og eins og Jesus tá í likamligum líki ikki opinberaði seg fyri vantrúgvandi fíggindum sínum,
men fyri vinum sínum – teimum, ið elskaðu hann, soleiðis hevur hann gjørt gjøgnum tíðirnar,
og soleiðis ger hann eisini í dag. Tey stóru og klóku og atfinningarsomu, tey sjálvrættvísu og
vantrúgvandi síggja ikki Jesus nakrastaðni, meðan tey fátæku í andanum, tey, ið syrgja yvir
synd sína, tey, ið hungra og tysta eftir rættvísi, tey hjartareinu, tey, ið trúgva, at Jesus er risin
upp – tey síggja Jesus, tí teimum opinberar hann seg fyri í andanum. Ert tú millum teirra?
n.
3. apríl 2021
Páskir
”Reinskið burtur hitt gamla súrdeiggið, fyri at tit mega vera nýtt deiggj, eins og tit eru
ósúrgaðir; tí at eisini páskalamb okkara er dripið, Kristus. ”
1.Kor.5,7
H.E.Wisløff
Ta náttina, tá ið Jesus varð svikin, sat hann saman við lærusveinum sínum og át
páskalambið. Hugsanir teirra dvøldu við tað, sum hendi ta ferðina í Egyptalandi, tá ið fyrsta
páskalambið varð dripið. Á sama hátt skulu vit – fólkini í nýggja sáttmálanum – savna
hugsanir okkara um páskalamb okkara – Jesus.
”Gerið hetta til mínar áminningar!” segði Jesus.
Latið nú hugsanirnar eina løtu fyrst fara aftur til tað, sum hendi í Egyptalandi. Guds fólk vóru
trælir. Tað fólkið, sum Gud í Ábrahami hevði valt sær út, suffaði í fremmandum landi. Men
Harrin hevði ikki gloymt síni útvaldu. Tað ger Gud ongantíð. Hann minnist altíð lyfti síni. Tá
steig hann niður, talaði í brennandi tornarunninum til Mósesar og segði: ”Eg havi sæð eymd
fólks míns í Egyptalandi og hoyrt, hvussu tey rópa av neyð undan teimum, ið trælka tey; eg
veit um pínslur teirra. Men nú eri eg stigin oman til tess at frelsa tey undan valdi Egypta.” 2.Mós.3,7-8
Gud kallaði Móses at føra fólkið út úr trælahaldinum, inn í Kánáan. Men tað var ikki lætt.
Fárao vildi ikki lata fólkið fara. Honum tørvaði tey sum trælir. Vit minnast ta røð av
undurverkum, sum Móses við Guds kraft gjørdi. Men Fárao herdi hjarta sítt og lat ikki fólkið
fara.
Órevsaður setur ongin seg upp ímóti Guds vilja. ”Løn syndarinnar er deyði.” Tað orðið stendur
fast. Og deyðaeingilin skuldi fara gjøgnum landið á midnátt, og hin frumborni í hvørjum húsi
skuldi doyggja.
Tá var tað, Gud gav tey boðini, at fólk hansara skuldi halda páskir. Lambið skuldi slátrast og
blóðið smyrjast á durastavirnar. ”Tá ið eg síggi blóðið, skal eg fara um tykkum” (te leypa
tykkum um). Lambsins blóð á durakarminum var frælsisteknið. Aftan fyri tær blóðmálaðu
dyrnar vóru fólk trygg. Páskalambið skuldi doyggja, so Ísrael skuldi sleppa undan at doyggja.
Her møta vit tankanum um ein, sum stígur í staðin fyri onkran. Her er vøggan hjá
páskatankanum.
Spenningur var í Ísrael ta náttina. Øll sótu ikki líka trúarsterk aftan fyri tær blóðsmurdu dyrnar.
- Mangir spurningar ljóðaðu: Er tað nú vist, at hetta er nóg mikið? Er tað vist, at blóðið er
smurt rætt á, so at deyðaeingilin sær tað? - Men tað var ikki styrkin í trúarinnar dirvi, sum var
tað avgerandi. Tað var trúarinnar lýdni, sum spurt verður um. Var lambið dripið og blóðið
smurt á durastavirnar, so vóru tey, sum búðu har, frí – annaðhvørt tey sótu og sungu
lovsangir, ella tey spurdu í ótta.
Man hetta ikki hava okkurt at siga tær? Tú veitst væl, at tað, sum frelsir, er Lambsins blóð –
og ikki styrkin í trúgv tíni ella støddin av tíni frelsuvissu.
Øll høvdu ta náttina sínar hugsanir savnaðar um páskalambið, sum slátrast skuldi. Hetta
lambið skuldi onki brek hava – tað skuldi vera lýtaleyst og veturgamalt – altso í síni fullu
lívskraft. Tey skuldu eta tað heilt – tey skuldu ikki velja okkurt og vraka okkurt annað. Alt
lambið skuldi tað vera.
Hygg, soleiðis var fyrimyndin, skuggin av tí, ið koma skuldi. Og nú hyggja vit burtur frá
fyrimyndini og yvir á veruleikan. ”... Tí at eisini páskalamb okkara er dripið, Kristus.” 1.Kor.5,7
E.Campbell umsetti
Langi fríggjadagur
”Og teir lata hann í eina skarlaksskikkju og flætta eina krúnu av tornum
og seta niður á hann. ” og ”Og teir slógu hann í høvdið við einum sevleggi
og spýttu á hann og fullu á knæ og tilbóðu hann. Og tá ið teir høvdu
spottað hann, lótu teir hann úr skarlaksskikkjuni og lótu hann í hansara
egnu klæði. Og teir fara út við honum at krossfesta hann. ”
Mark. 15,17 og 19-20
Summi ting eru góð og beisk um somu tíð. Summar fruktir kunnu um
somu tíð vera súrar og søtar. Og hvussu við konuni, sum skal eiga. Hon
merkir nógva pínu, og tó merkir hon gleði. Soleiðis kann ein menniskja
merkja tvey mótsatt ting um somu tíð. Soleiðis við tí, sum hendi langa
fríggjadag: fyri okkum var tað gott, men samstundis var tað ræðuligt.
Sum barn var eg altíð ógvuliga rørd í okkara lítlu reformertu, episkupalu
kirkju, tá ið gudstænastan var langa fríggjadag. Tænastan var so álvarsom.
Stundum var tann hvíti altardúkurin býttur við ein svartan. Sálmarnir vóru
syrgnir og álvarsamir.
O, høvur sárt av sárum,
av stynnum tornum krýnt,
og tyngt av syndum várum
og fyri spott fram sýnt!
Tú skuldi verið tignað,
og ikki háað her,
tilbiðið ver og signað
o, honum heilsað ver!
Tað, sum eg allarbest minnist, var, tá ið vit fóru úr kirkjuni í tøgn. Tann
dagin steðgaði ongin á til prát í forkirkjuni. Tað var tann eina dagin í
kirkjuárinum, at meinigheitin als onga gleði sýndi í kirkjuni, men bara
álvarsemi. Dagsins álvarsemi brendi seg inn í mítt barnasinni. Og tað eri
eg fegin um. Gleðisfylt skriftstøð og sálmar hóska til páskadag, tá ið
Kristus reis upp; men langa fríggjadag eiga vit øll at minnast aftur á
syndarinnar óndu, sundursorandi tyngd, sum Kristus tók við sær upp á
krossin.
Royn í dag at hugsa um Golgata. Royn at hugsa um krossin. Roynd at
ímynda tær ta pínu, sum Frelsarin mátti ígjøgnum fyri at tryggja okkum
møguleikan at syngja Gudi fagnaðarsaong
Harri, lat meg ongantíð gloyma, hvat ið langi fríggjadagur kostaði tær.
Ja, jeg tror på korsets gåde,
gør det frelser af din nåde!
Stå mig bi, når fjenden frister,
ræk mig hånd, når øjet brister
Sig: Vi går til paradis.
Joni Eareckson Tada
1. apríl 2021
SKÝRHÓSDAGUR
Skírhósdag minnast vit, at Jesus innsetti kvøldmáltíðina. Jesus byrjaði
við orðunum:
»Mær hevur hjartaliga longst eftir at eta hetta páskalambið við tykkum,
áðrenn eg líði; ” Luk.22,15
Um vit onki annað høvdu vitað, so høvdu vit heldur havt gitt, at hann
kvøldið fyri deyða sín hevði sagt nøkurlunda so: ”Eg havi sanniliga verið
óttafullur, ja, mest at kalla ræðslusligin...”
Hvat var tað, Jesus longdist eftir? Honum longdist eftir tí, sum allur
kærleiki tráar eftir – ikki minst hin ofrandi, stríðandi og líðandi kærleikin.
Kærleikanum leingist eftir at sleppa at geva, honum leingist eftir tí løtuni,
tá ið hann kann geva sínari elskaðu fruktirnar av sínum ofri, sínum stríði,
sínari sjálvsavnoktan. Tað, sum kærleikin livir fyri og livir av teir mongu,
longu tímarnar í stríðnum, tað er dreymurin um einaferð at kunna fara
ímóti síni elskaðu og siga: ”Hygg, her eri eg – og alt, sum eg kann gera
fyri teg, tað havi eg gjørt. Her er gáva mín, tak ímóti henni.”
Hetta er innihaldið í kvøldmáltíðini. Minst til tað næstu ferð, tú fert til
altars.
Flemming Kofod-Svendsen
”Dansk Europamission”, Effie Campbell umsetti