19.apríl 2024
Himmalin
”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum,
og eg vil veita tykkum hvílu. ”
Matt.11,28
Á mannabarn, tú gert alt so væl fyri teg til tína longu ella stuttu ferð
gjøgnum lívið, men hvagar gongur leiðin? Hevur tú nakað stað at fara til?
Ein ferð má hava eitt mál, ein enda. Lívið er einaferð liðugt, og lívsferðin
løgd aftur um bak. Hvør er endastøðin?
Tey trúgvandi hava eitt mál, himmalin er mál teirra, himmalin er
endastøðin fyri lívsferðina. Og við eldhuga og sannari gleði vitna og
syngja tey um himmalin.
Vilt tú við?
Ec
Á tromini
”Tann, ið trýr og verður doyptur, skal verða frelstur; men tann, ið ikki trýr,
skal verða dømdur. ”
Mark.16,16
Tokið, sum plagdi at koma á middegi úr York til Dublin, steðgaði i
Buttervant, og tríggir ella fýra yvirmenn á hermannastøðini komu inn í ein
vogn, har bara ein einsamallur ferðamaður sat, Thomas Weldon Trench,
sum var av einari víðagitnari írskari greivaætt av hugenottiskum uppruna,
og sum var ein evangelistur av Guds náði.
Tá ið tokið stutt eftir fór í gongd, festi ein av yvirmonnunum sær í eina
sigar. Trench gjørdi fólkaliga vart við, at hesin vognurin var til ”ikki
roykjarar”; men yvirmaðurin svaraði, at líka legði hann í, hann ætlaði sær
at roykja, og hann festi í sigarina.
Eina løtu seinni, tá ið Trench kendi, at hann frítt kundi siga tað, sum lá
honum á hjarta, segði hann siðiliga: ”Tann Harri Jesus Kristus sigur í
Mark.16,16, at tann, ið ikki trýr á Hann, skal verða dømdur. Trúgva tygum
á Hann?”
”Hvat meina tygum?” rópti yvirmaðurin óður.
”Hetta versið sigur, at um tygum ikki trúgva á tann Harra Jesus Kristus,
verða tygum dømdur til hin annan deyðan.”
”Sit og tig við tær, tín tápulingur!”
”Sjálvt um eg tigi, broytir tað einki. - Um tygum ikki trúgva á tann Harra
Jesus Kristus, verða tygum dømdur.”
”Eg skal geva tygum ein dyggan undir vangan og blaka tygum út gjøgnum
vindeygað, um tygum ikki halda munn.”
”Sjálvt um tygum sláa meg og blaka meg út gjøgnum vindeygað, broytir
tað einki. Um tygum ikki trúgva á tann Harra Jesus Kristus, verða tygum
dømdur.”
Yvirmaðurin leyp á føtur spinnandi óður, men vinmenn hansara hildu
honum aftur og søgdu: ”Legg einki í handa stavnin. Sært tú ikki, at hann
er svakur?”
”Um eg eri svakur ella ikki,” segði Trench, ”tað broytir einki. Um tygum
ikki trúgva á tann Harra Jesus Kristus, verða tygum dømdur.”
Beint tá kom tokið til Charleville. Yvirmenninir lótu hurðina upp, lupu út
og leitaðu sær yvir í ein annan vogn. Trench toygdi seg út gjøgnum dyrnar
og rópti aftan á teimum: ”Sjálvt um tygum rýma út úr vogninum, broytir
tað einki. Um tygum ikki trúgva á tann Harra Jesus Kristus, verða tygum
dømdur.”
Tá ið Trench tvey ár seinni fór til Holyhead við tí írska postbátinum og
kom til Rugby, fór hann inn á eina matstovu at fáa sær ein temunn. Tá
kom ein hermaður yvir til hansara og segði: ”Ferðaðust tygum fyri
tveimum árum síðani úr Buttervant til Charleville í Suðurírlandi saman við
einum manni, sum hótti við at blaka tygum út gjøgnum vindeygað, av tí at
tygum søgdu honum, at hann fór at verða dømdur, um hann ikki trúði á
tann Harra Jesus Kristus?”
”Ja, tað gjørdi eg.”
”Eg takki Gudi fyri tað, sum tygum søgdu. Tað gleðir meg nógv at hitta
tygum. Tað kvøldið fóru vit allir í dansiveitslu hjá tí hægstráðandi í
Dublin. Men sama gjørdi, hvat ið eg enn tók mær fyri, so slapp eg ikki frá
hasum orðunum. Eg mátti fara úr veitsluni og fara yvir á hotellið hjá mær,
men eg fekk ikki blund í eyguni. Hesi ræðuligi orðini hildu á at ringja í
heilanum eins og ein stór klokka. Eg varð greiðir um, at eg kendi Hann
ikki, og at eg var honum fremmandur – og tessvegna dømdur til deyða. Eg
fekk onga hvíld, fyrr enn eg trúði á Hann. Og nú eri eg frelstur og
lukkuligur. Eg takki Gudi, at eg møtti tygum hin dagin í írska tokinum.
”Evangelisten” E.Campbell umsetti
Jesus sum stavnhald
”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum,
og eg vil veita tykkum hvílu. ”
Matt.11,28
Ein gamal maður varð biðin at geva ungdóminum góð ráð. Tað vildi hann
gera og segði fyrst, at hetta var torført, tí ongantíð hevði ungdómurin skilt
væl tey gomlu, og tey gomlu hava so ilt við at skilja ungdómin. Nú var
hann vorðin gamal, og fjørður hansara skjótt rógvin, men stavnhaldið
hevði altíð verið Jesus.
Siðan segði hann: ”Míni ráð til tykkum ungu, sum nú leggja frá landi, eru
hesi: missið ikki stavnhaldið úr eygsjón! Fjørðurin er djúpur og
streymharður við kurlandi íðum og afturundirgerðum. Mong stremban og
vandastundin liggur framman fyri tykkum, men eisini mong silvitnisløtan.
Latið Jesus vera stavnhaldið í lívi tykkara og havið hann innanborða hjá
tykkum. Lítið á hann og leggið so út á fjørðin. Eru tit í hansara hondum,
so eru tit væl farin.
Um so ferðin gerst stutt ella long – tað ger minni, men er hann við, og er
hann stavnhaldið, tá verður tað eisini hann, sum tekur ímóti tykkum
hinumegin.
Í hesum treysti havi eg livað lívið, og í hesum treysti vil eg nú eisini
doyggja, tí Jesus er stavnhald mítt.”
Guds grátandi eyga
”Og tá ið hann kom nærri og sá staðin, græt hann um hann og segði:
«Hevði tú tó eisini vitað, enntá á hesum degi tínum, hvat ið er tær at friði!
Men nú er tað fjalt fyri eygum tínum. ”
Luk.19,41-42
Í bók síni ”Undret som väcker os alla” greiðir Roger Larsson frá eini ferð
til Ísraels. Her skulu vit taka tað pettið við, har hann vitjar inn í eina
kirkju:
Henda stilla sabbatsmorgun í Jerusalem hevði eg leitað mær til tað lítla
kapellið, Dominus Flevit(”Harrin græt”), ella sum eisini verður tikið til:
”Kirkjan hjá tí grátandi Gudinum”. Hon hevur skap sum eitt tár, ein dropi,
og tað er, sum er hann dottin niður júst har á Oljufjallinum, á tí staðnum,
har Jesus græt um Jerusalem. Heiðraður av mannamúgvuni var hann
komin úr Betfage móti Jerusalem, ”og tá ið hann kom nærri og sá staðin,
græt hann um hann og segði: ”Hevði tú tó eisini vitað, enntá á hesum degi
tínum, hvat ið er tær at friði! Men nú er tað fjalt fyri eygum tínum.”
Tíðliga í tíðini eru myndir av tárum funnar her á staðnum. Tá ið
franciskanskir fornfrøðingar í miðjuni av 20.øld gróvu út har, áðrenn
kirkjan varð bygd, komu teir fram á restirnar av einum mosaikgólvi frá
einari ógvuliga gamlari kirkju, helst bygd longu í 6.øld. Í mynstrinum í
mosaikgólvinum vóru eisini tár, og frá teimum gingu pílar, sum vístu í
hvørja ætt, tey fullu: Móti Jerusalem.
Har sat eg nú í kvirruni og hugdi at altarvindeyganum, sum var beint
framman fyri mær. Tað ímyndaði útsýnið út yvir Jerusalem, yvir
tempulplássið við vælkendum bygningum, við tornum og kuplum, og ein
sá út yvir tey mongu húsini í býnum, bygd úr tí eyðkenda hvíta
kálksteininum.
Men har var okkurt meir, eitt perspektiv, sum vendi inneftir, móti
hjartanum hjá tí grátandi Gudinum. Alt vindeygað vitnaði um tað.
Listamaðurin hevði lýst tað so einastandandi.
Eg sá tárini, teir stóru droparnar allastaðni í altarvindeyganum. Og eg sá
tornir, sum enn ikki vóru bundnir saman til eina tornakrúnu. Teir lógu har í
einum bunka. Longu har hevði Jesus upplivað pínuna, sorgina yvir fólkið.
Hann hugdi út yvir býin og græt.
Uttanfyri altarvindeygað gingu menniskjuni framvið, ein fyri og annar
eftir. Tey kveittu skundisliga innum og hildu so fram leið sína, øll tyktust
tey at hava hin sama longsulin at sleppa at síggja Jesus, síggja hin heilaga
Gud, møta Heilaga Andanum.
So alt í einum sá eg hana – myndina frá barnaárum mínum, sum eg litaði í
sunnudagsskúlanum, og sum eg hevði sæð so livandi fyri mær: hønan,
sum samlar ungar sínar undir sínar stóru, tryggu veingir. Her uppi á
Oljufjallinum inni í kapellinum, sum var myndað sum ein stórur dropi, var
henda myndin at síggja á framsíðuni á altarinum. Hon var gjørd úr
glógvandi mosaik. Og eg hugsaði um Jesu orð: ”Hvussu ofta havi eg viljað
savnað børn tíni saman, eins og hønan savnar ungar sínar undir veingirnar!
Og tit vildu ikki.”
Men tað er ikki bara ein sorgblíð klaga, sum myndin skal sýna.
Samstundis sýnir hon ein kallandi tóna. ”Komið higar til mín,” sigur
Harrin, ”komið inn higar, sum trygt er at vera. Kveitið ikki bara innum og
farið so víðari. Komið! Haldið á at líta upp til mín. Hyggið og livið.
E.Campbell umsetti
Jesus Kristus – hin sami um allar ævir
”Jesus Kristus er í gjár og í dag hin sami og um allar ævir. ”
Hebr.13,8
Stundum kunnu stórar hendingar og stórar upplivingar broyta eina
menniskju. Mótburður kunnu gera eina menniskju beiska og harða. Sigur
og framgongd kunnu gera menniskju hástór og errin. Men dagarnir eftir
uppreisn Jesu sóu lærusveinarnir, at gjøgnum alt, sum hent var, var Jesus
framvegis hin sami. Hóast lærusveinarnir høvdu givið honum orsøk til at
vera vónbrotnan, og hóast hann hevði vunnið ein ovurstóran sigur, var
hann kortini tann sami yvirfyri teimum.
Teir upplivdu, at hansara fyrigevandi kærleiki var har framvegis. Hann var
ikki vorðin troyttur av at sýna teimum miskunn og geva teimum alt, sum
teimum var tørvur á. Hansara markleysa umsorgan fyri teimum var ikki
uppi. Hann var tann sami persónurin, sum teir høvdu fylgst við í trý ár.
Sostatt var tað besta í lívi teirra ikki av. Teir skuldu framvegis sleppa at
vera saman við tí Jesusi, sum teir kendu og elskaðu.
So kunnu eisini vit, sum eru Jesu lærusveinar í dag, gleða okkum um alt
tað, sum Bíblian sigur okkum um hann. Tí tað er tann Jesus, sum vit hoyra
til og mugu fylgja. Sum hann var ímóti sínum fyrstu lærusveinum, vil
hann vera ímóti okkum. Hansara kærleiki og máttur eru enn tey somu.
Tá ið vit í Bíbliuni møta Jesusi sum vini syndarans, so er samstundis gott
at vita, at tað er hann enn í dag. So er hann eisini mín vinur. Tá ið vit
hoyra um Jesus sum tann góða hirðan, ið altíð hevur umsorgan fyri
lærusveinum sínum og verjir teir, so eigi eg at vita, at tað er tann sami
Jesus, eg hoyri til. Hann vil eisini í mínum lívi vera tann góði hirðin, sum
aldri fer frá mær, men altíð tekur sær av mær og leiðir meg. Og hann
hevur heldur ikki mist sítt vald. Eins og lærusveinar hansara aldri til
fánýtis leitaðu sær hjálp hjá honum, soleiðis kunnu vit eisini liva við tí
tryggleika, at Jesus er tann, sum bæði kann og vil hjálpa. Hvat ið so
hendir, stendur tað fast, at Jesus hevur júst ta hjálp til mín, sum mær er
tørvur á.
Tað er tann sami Jesus, sum eg einaferð skal møta og síggja við mínum
egnu eygum heima í Himlinum. Heldur ikki, tá ið eg komi hagar, verður
Jesus ein annar. Tí Guds Orð sigur um hann: Jesus Kristus er í gjár og í
dag hin sami og um allar ævir.
Hin leitandi finnur, hin biðjandi fær,
tann lívslóg er føst í Guds ríki!
Ei Frelsarin rekur teg burtur frá sær,
hann aldri sítt lyfti kann svíkja.
Gud sendi vestanvindin
”Og Jesus rætti seg upp og segði við hana: »Kona, hvar eru teir?
Dómfeldi eingin teg?« Men hon svaraði: »Eingin, harri.« Men Jesus
segði: »Eg dómfelli teg ikki heldur. Far avstað, synda ikki longur!«] ”
Jóh.8,10-11
Hans Dávid æt ein maður, sum búði í einari av eystast bygdunum av
Norðurstreymoy. Hann hevði á ungum árum verið uppi í heimsins vasi og
fjasi. Hann var ein av oddamonnunum, sum bygdi dansistovuna, tí honum
dámdi so væl at dansa føroyskan dans.
Seinni bleiv hann umvendur, og nú fekk hann ógvusligt samvitskubit av
dansistovuni. Hann hugsaði, at hann var gingin á odda at leiða ungdómin
inn á slíkar leiðir. Tá rópti hann á Gud og bað hann hjálpa sær úr hesi neyð
og á ein ella annan hátt sleppa teimum av við hesa dansistovuna.
Og Harrin hoyrdi. Tann Gud sum sendi ein eystanvind at blása út yvir
Reyðahavið, so Ísraels fólk kundu ganga turrskødd tvørturum, sendi ein
hvassan vestanvind oman yvir bygdina, og í hesum storminum fór
dansistovan í heilum líki út á sjógv.
E.Campbell
Send mær eina Bíbliu
”Mikil er drottin vár og stórur í veldi, einki er mark fyri vísdómi hans. ”
Sálmur 147,5
Ein kinesiskur lækni skrivaði til Asian Outreach og bað um eina Bíbliu.
Asian Outreach er eitt virksemi, sum arbeiðir í Hongkong, og haðani
skrivar David Wang:
Tá ið vit komu til Kina, leitaðu vit henda mannin upp. Hann var yvirlækni
á einum sjúkrahúsi og limur í kommunistaflokkinum. Tá ið vit komu inn á
skrivstovu hansara, skrivaði hann beinanvegin sín privata bústað niður á
ein pappírslepa.
”Ikki nú, ikki nú, men komið heim til mín í kvøld,” segði hann.
Um kvøldið komu vit til bústað hansara. Eftir kinesiskum mátistokki var
hetta eitt ógvuliga fínt heim. Hann hevði konu og tvey børn – og var altso
gudloysingur og yvirlækni. Og hann vildi hava eina Bíbliu?!
Læknin greiddi frá: ”Eg havi ongantíð sæð Gud. Eg havi ongantíð verið í
einari kirkju ella sæð eina Bíbliu. Men nú trúgvi eg. Fyri nøkrum
mánaðum síðani var ein kona send higar. Hon hevði verið fyri einari
vanlukku heima á bóndagarðinum. Ein stórur steinur var dottin niður og
hevði knasað bringu hennara. Mær nýttist bara at kveita at henni, fyri at
síggja, at her fingu vit onki gjørt. Rivjabeinini stungu bæði úteftir og
inneftir. Hon bløddi illa og spýði blóð. Hóast alla útgerð okkara var einki,
sum vit kundu gera. Kortini tók eg hana inn á røntguna at fáa myndir við í
sjúkrajournalina. Tá sá eg, at nøkur rivjabein enntá stungu ígjøgnum annað
lungað. Eg gav henni heilivág fyri pínu og legði hana í eina song. Tá
hoyrdi eg hana siga okkurt. Mong ymisk ljóð hevði eg hoyrt frá
doyggjandi menniskjum; men hetta var nakað heilt annað. Meðan hon lá
har við ongum viti, teskaði hon: ”Jesus, bjarga mær! Jesus, bjarga mær!”
Eg fór til hús og át døgurða og hugsaði ikki meira um konuna. Men
morgunin eftir, tá ið eg kom á sjúkrahúsið, gekk eg fram við songini hjá
konuni. Har sá eg hana sita uppi undir sær við einari stórari skál við rísi og
eta við góðum matarlysti! Eg gjørdust púra skelkaður.
”Hvat er tað, tú gert?” rópti eg. Hon gjørdist bangin og rætti mær rísið –
meðan hon greiddi mær frá, at ein sjúkrahjálpari hevði givið henni matin –
men um hon ikki slapp at eta hann, kundi eg bara taka hann!
Eg kannaði fyrst navn hennara. Tað var rætt. Eg hugdi eftir nummarinum.
Tað var rætt. Eg kannaði eftir, hvaðani hon kom, og hvar hon arbeiddi. Tað
var sama konan!
Skelkaður dró eg hana inn í røntguna og tók nýggjar myndir. Tá sást, at
hvørt einasta bein í bringuni á henni var fullkomiliga lekt. Og lunguni
vóru púra heil.
”Eg havi ongantíð sæð Gud, ongantíð verið í kirkju, ongantíð sæð eina
Bíbliu; men nú trúgvi eg. Nú havi eg sæð Guds almakt. Hann livir og er
mektigur!”
”Under i øst”. E.Campbell umsetti
Ísrael
”Men tit, Ísraels fjøll, skulu skjóta greinum og bera fólki mínum Ísrael
ávøkst; tí at skjótt munnu teir koma heim aftur. ”
Ez.36:8
Í hesum árum eru 3.000 ár, síðan Dávid kongur valdi Jerusalem til
høvuðsstað í Jødalandi uml. 1.000 ár fyri Krist.
Stórar broytingar gjørdust í Ísrael eftir valið í fjør. Men vit halda, at júst nú
fer Gud at sýna seg sum Ábrahams, Ísaks og Jákups Gud, sum stendur fast
við orð sítt. Landið er Hansara, og Jerusalem er ”Veldisdrottins staður”,
Den Store Konges by, sum tað stendur at lesa í teirri donsku Bíbliuni í
Sálmi 48,3.
Okkara uppgáva sum kristin er at biðja og ugga, stuðla og hjálpa, sum
Harrin leiðir okkum við Anda sínum. Øll Sakaria bók talar týðiliga um
Guds ætlan við Ísrael. Tí eiga vit at lesa profetiini, áðrenn vit biðja, so vit
kunnu biðja eftir Guds vilja. Bið um, at Heilagi Andin má koma yvir
Miðeystur, og at tey hørðu hjørtuni mugu blotna og verða reinsað og fáa
nýggjan anda sær í bróst. (Ez. 36,24-29).
Tað er púra vist, at tað flytur fjøll í andans heimi. Fyri stuttum fóru 15.000
jødar saman til grátimúrin í Jerusalem og bóðu um fyrigeving fyri sínar
egnu og landsins syndir!
Anne Lise Madsen. E.Campbell umsetti
Tveir einglar
„Harri, máttur mín og skjól mítt, vernd mín á neyðardegi.“
Jer. 16,19.
Ein kona vitnaði niðri á Blákross kaféini: Vit vóru farin at ferðast til
Danmarkar. So skuldu vit koyra við metroini. Dóttir okkara gongur fremst
við ommubørnunum, so kemur maður mín, og eg gangi síðst, tí eg var so
ring í knøunum. Tá ið eg eri komin yvir til metroina, klamsar hurðin í, og
metroin fer í gongd beinanvegin, og har standi eg. Maður mín hevði
taskuna hjá mær, og í henni lá fartelefonin, kredittkort, lyklar og annað.
Eg visti, at maður mín fór at koma aftur við næstu metroini, men eg kendi
meg púra ráðaleysa og bangna, tí tú hoyrir so mangt, hvat ið henda kann
niðri í metroini. Eg læt eyguni aftur og fór at biðja. Tá ið eg læt eyguni
upp, stóðu tvey myrk, vøkur og smílandi konufólk framman fyri mær. Tær
tosaðu enskt og søgdu: „Tú skalt ikki vera bangin. Vit skulu standa her hjá
tær, til maður tín kemur aftur. Hann fer at koma!“ Eg eri ikki serliga køn í
enskum, men eg skilti hvørt orð, tær søgdu.
Tá ið maður mín var komin heilt yvir til mín, hvurvu tær sporleyst, sum
farnar undir heilt. Tað løgna var, at maður mín sá tær als ikki, hóast tær
stóðu tætt upp at mær og vóru brúnar á liti, og tí kanska líktust burturfrá
øllum hinum. Tá skilti eg, at eg hevði havt einglavitjan,“ segði ein rørd
kona. Effie Campbell.
Eitt bønarsvar
„Mangar neyðir eru einum rættvísum fyri, men Harrin honum bjargar út
úr teimum øllum.“
Sálm. 34,20.
Ein maður vitnaði niðri á Blákross kaféini:
„Eg var farin niður til Danmarkar á eitt skeið saman við fleiri frá tí
virkinum, har eg arbeiddi. Vit skuldu búgva á einum hotelli, og eg fekk
kamar á niðastu hædd. Brádliga varnist eg, at pengamappan er burtur. Tá á
døgum brúkti tú reiðan pening, og fleiri túsund krónur vóru í mappuni. Eg
sigi so við hinar, at mappan er burtur. Teir komu at hjálpa mær at leita,
men mappuna funnu vit ikki. Eg bað alla tíðina innantanna, og tað kom ein
slíkur friður yvir meg. Eg sigi við hinar: „Tað er í lagi, hetta fer at koma
aftur í rættlag!“
Eg fari so í song. Klokkan trý um náttina vakni eg og fari upp. Vindeygað
her á niðastu hædd var stórt og gekk næstan niður á gólv. Eg stilli meg við
vindeygað at biðja. Tá ið eg sigi amen, hyggi eg niður á gólv, og har liggur
mappan. Hatta er bara Harrin, trúfastur og ein hjálp í neyðini. Hansara er
æran.“
Effie Campbell
Tað ið ongantíð doyr
”og hvør tann, sum livir og trýr á meg, skal aldri um ævir doyggja; trýrt tú
hesum?« ”
Jóh.11,26
Ein pápi vildi gleða sonin, og ein dagin kom hann heim við lítlum hesti til
hansara, og drongurin varð ovurfegin, og skjótt vóru teir bestu vinir.
Drongurin fekk mangan ríðingartúrin.
Men so ein morgunin lá hesturin deyður. Sorgin var stór, men pápin segði,
at hann skuldi fáa okkurt annað at stuttleika sær við, og ein dagin kom
hann við einum hundahvølpi til sonin; og høvdu hesturin og drongurin
verið góðir, so vórðu hvølpurin og hann ikki minni vinir; teir vóru saman
tíðliga og seint.
Men so ein morgunin lá eisini hundahvølpurin deyður, og nú var
drongurin ikki til at troysta. Pápin royndi at ugga og lovaði honum okkurt
annað, sum hann kundi fáa gleði av. - Men tá segði drongurin: ”Pápi, kann
eg ikki fáa okkurt, sum ikki kann doyggja?”
Deyðin er harður og miskunnarleysur, tekur tað besta og kærasta frá
okkum, so vit standa eftir ótroystandi í sorgini; men lat meg eisini siga tað
beinanvegin: tað finnist nakað í hesum deyðans heimi, sum ikki kann
doyggja, tað finst ein livandi vón fyri øllum teimum, sum trúgva á Gud.
Tann livandi vónin ber út um deyða og grøv. Tann, sum fekk hesa vón,
fekk eina gávu, sum aldri kann doyggja.
Er tað ikki sum eitt róp um allan heimin í dag: Gev okkum nakað, sum
ikki kann doyggja, nakað, sum hvørki atom- ella brintbombur skala.
Gev okkum nakað at liva uppá og gev okkum nakað at doyggja uppá!
Og svarið er: Tað finst bert eitt, sum aldri kann doyggja, tann æviga vónin,
sum er bygd á Jesus Kristus – tann vónin doyr aldri.
Tann, sum eigur hesa vón, eigur av sonnum tann dýrgrip, sum veksur í
deyðanum. A.J
8.apríl 2024
Dust á brillunum
”Men hví sært tú flísina í eyganum á bróður tínum, men bjálkan í tínum
egna eyga verður tú ikki varur við? ”
Matt.7,3
Frú Olsen hevði eina dugnaliga heimahjálp, sum æt Anna.
Tað var sjáldan, at frú Olsen setti brillurnar á nøsina at vita, hvussu Anna
hevði gjørt arbeiði sítt. Men ein dagin tók hon brillurnar, setti tær á nøsina
og fór inn í stovuna.
”Tú manst hava gloymt at turka dustið burtur í dag,” segði frú Olsen,
”Hygg alt dustið yviri á klaverinum.”
”Orsakað,” segði Anna, ”men hevur frúan ikki dust uppi á
brillugløsunum?”
Frú Olsen tók brillurnar av. Jú, Anna hevði rætt. Eitt dustlag lá á
brillugløsunum. Tá ið hon hevði pussað tey, var alt fínt og reint. ”Hasa
læruna ætli eg mær altíð at minnast,” hugsaði frú Olsen.
- - - -
Vit halda ofta og mangan, at okkurt bagir øðrum, og so er tað í roynd og
veru okkum sjálvum, sum okkurt bagir.
Vit hava dust á brillunum.
”Kirkeklokken” E.Campbell umsetti
Í faðirs hendi
”Men vit vita, at allir lutir samvirka til góða hjá teimum, sum elska Guð,
teimum, sum eftir ráðagerð hansara eru kallað. ”
Róm.8,28
Ódnarveður var og torusláttur. Snarljósini gingu, og fólk vóru óttafull.
Men lítla Ingibjørg sat púra still og óttaleys. Onkur spurdi hana, um hon
ikki var bangin.
”Bangin,” segði hon, ”Nei, hví skal eg tað? Omma segði altíð, at Gud
Faðir altíð helt í hinum endanum á snarljósinum!”
Tín miskunn, o Guð, er sum himinin há,
tín trúfesti røkkur til skýggja,
tín dýrd er um allan heimin at sjá,
tín kærleikssól lýsir til bíggja.
6.apríl 2024
I en fattig frakke kan du Herren takke
”Men gevið gætur, at hetta frælsi tykkara ikki verður hinum veiku ein
meinbogi! ”
1.Kor.8,9
Tvær ungar konur sótu og prátaðu saman í køkinum. Onnur sigur so: ”Eg
var á møti í gjárkvøldið, og eg føldi meg so illa, tí allar konurnar, sum sótu
rundan um meg, vóru so fínar.
Tá letur í einari gamlari konu, sum var í køkinum: ”I en fattig frakke kan
du Herren takke. Møtið er eingin mótaframsýning. Vit fara ikki har at vísa,
hvussu fín klæði vit eiga, men at hoyra Harrans orð. Og annars kann eg
siga tykkum tað, at eg kenni ein mann, sum segði, at hann kundi saktans
keypt sær ein dýran og flottan bil; men hann vildi ikki keypa eitt so fínt
merki fyri ikki at vera til meinboga og ástoyt fyri nakran.” Sí 1.Kor.8 –
Her fara vit at prenta sangin, sum konan nevndi:
Gør dig ikke plager
med alverdens sager,
stol kun frit på Nåden fra din Gud.
Lev som Fugl i Lunden,
glad fra Hånd i Munden.
Gå med Sang til Dagens Gerning ud.
Blev måske ej meget
her på Jord dit eget,
er din Stue lille, lavt dit Tag,
kære, husk hvor ofte
under høje Lofte
det som kaldes Lykke, er Bedrag.
I en fattig Frakke
kan du Herren takke
sandt og godt som i en fin og ny.
Bag et fattigt Klæde
gemtes Julens Glæde
som en dejlig Stjerne bag en Sky.
Kan for Gud du synge,
lad så Byrden tynge,
du får Kræfter til at tage fat,
og i al din Møje
får du Barnets Øje
for hver lille Glædes gyldne Skat.
Ikke Glans og Smykke
giver Hjemmets Hygge,
Hjemmets Hygge er vor Herres Fred,
når i Tro vi vandre
kærligt med hverandre,
går den kære Herre Jesus med.
Vilhelm Gregersen, dansk præst
5.apríl 2024
Jesus veri við tykkum
”Og teir fóru og vaktu hann og søgdu: »Harri, bjarga okkum! Vit ganga
burtur!« ”
Matt.8,25
Í slupptíðini (Uml.1870-1940) hevði várið sín serliga dám á hvørjum ári.
Tá fóru allir fiskimenninir avstað á Suðurlandið í februar, mars aftaná
heimaleguna um veturin. Tann dagin, teir fóru, gingu teir hús úr húsi (á
garðinum) í tí lítlu bygdini og søgdu farvæl. – Heilsanin, heimafólkið gav
hvørjum einstakum við umborð var: ”Jesus veri við tær!”
Og aftursvarið var: ”Jesus veri eftir!” Henda heilsan hoyrist enn tíbetur,
men tað er, sum vigaði hon meira í fólkamunni, tá ið skipini vóru
vánaligari, túrarnir heldur langir og einki radiosamband, eingi veðurtíðindi
– tað var, sum Jesus var størri, og vit menniskju máttleysari í tilveruni.
Men veðurtíðindini verða ongantíð so álítandi, radiosambandið ongantíð
so vælgjørt og skipini ongantíð so sterk, at Jesus eigur at minka og
gudstrúgvin at kámast hjá okkum.
Ongantíð eiga vit at gloyma søguna um harðveðrið á Genesaret vatni, tá ið
Jesus hótti at vindi og aldum, og tað varð blikalogn. Ongantíð eiga vit at
gloyma at biðja Jesus vera við fiskimonnum okkara umborð, og hin
standandi kirkjubønin, um at Jesus skal vera innanborða hjá teimum við
Anda sínum og varðveita teir, má ikki bert vera tóm orð í munni okkara
hvønn sunnudag, tí Jesus er enn tann maður, ið bæði vindur og veður eru
lýðin.
Og mangir av okkara egnu sjómonnum hava sannað, at tá ið teir í
deyðavanda róptu: ”Harri, bjarga okkum”, tá vísti Jesus, hvør maður hann
var.
Men Jesus vil hava okkum at kalla á seg hvønn dag, tí hvør dagur er
okkum ein neyðardagur, annaðhvørt vit eru á sjógvi ella á landi, og hvussu
trygt samfelagið so tykist at gera lív okkara.
”Lat meg minnast, at tú valdar
bæði yvir hav og lond;
tá vilt tú meg allan aldur
styðja væl við tíni hond.”
n
4.apríl 2024
Gud hyggur at hjartanum
”... Guð hyggur jú ikki eftir tí, sum maður hyggur eftir; tí at maður hyggur
at tí, ið væl stendur í eygunum; men Guð hyggur at hjartanum.« ”
1.Sám.16,7b
Flest øll kenna vit til at meta um. Vit meta um, hvat sær væl út, tað veri
seg persónar ella lutir. Vit hyggja eftir einum bili ella einum húsum, og alt
kann tykjast at vera í besta standi. Men verður hugt gjøllari og á støðum,
sum vit ikki síggja vanliga, er skjótt at vera varugur við eitthvørt, sum ikki
var heilt so gott.
Gud hyggur, har vit mangan ikki hyggja. Hann hyggur at hjartanum!
Menniskjan er meistari at lumpa onnur og seg sjálvan, at fjala sítt sanna
andlit. Mangan ber tað eisini væl til, og alt gongur, sum tað skal. Og eftir
at hava lumpað onnur í longri tíð, byrjar menniskjan sjálv at trúgva, at
hetta er sannleikin.
Gud fái eg ikki lumpað. Eg kann lumpa onnur og halda, at eg kann lumpa
Gud, men Hann sær ígjøgnum meg, Hann sær hjartað. Gud sær, hvat býr í
mær. Hann sær, um tað er nakað, sum treingir til at verða ruddað út. Hann
sær tað, sum plágar og særir. Hann sær, at mær tørvar hjálp.
Og Hann hevur hjálpina. Hann hevur givið sín egna son, Jesus Kristus,
sum kann og vil rudda út í okkara hjarta, soleiðis at Gud sær eitt hjarta,
sum er reinsað í Jesu blóði, tá ið Hann hyggur eftir mær.
Hvat sær Gud í tínum hjarta?
hh
Eitt er neyðugt
”Men Harrin svaraði og segði við hana: »Marta, Marta, tú gert tær
ónáðir og stríð av mongum; men eitt er neyðugt. Maria hevur valt hin
góða lutin, sum ikki skal verða tikin frá henni.« ”
Luk.10,41-42
Soleiðis sigur Jesus við vinkonu sína, hina umhugsandi og gestablíðu
Martu í Betania, sum Jesus altíð var til hús hjá.
Soleiðis sigur hann eisini við teg, tú Guds vinur ella vinkona, tú Guds
barn, sum ger tær ónáðir og stríð av mongum, sum upptekur tín hug, títt
sinni og tína tíð fram um tað eina neyðuga, tað – fyrst at søkja Guds ríki
og rættvísi hansara.
Guds trúfasta orð, sum aldri vikast, sigur okkum, at søkja vit fyrst Guds
ríki og rættvísi hansara, so skal hitt verða okkum givið umframt. Tað er so
nógv í tí dagliga lívinum, sum okkum tykist at vera so neyðugt. Vit hava
ikki stundir at vera so mikið still, at vit kunnu lesa eina andakt ella eitt
stykki í Bíbliuni. Vit hava við so mong menniskju at gera, sum hava
gestablídni og vælgerð okkara fyri neyðini. Vit eiga eisini at vera gestablíð
og vælgerandi móti teimum, men tó ikki soleiðis, at vit gloyma at lýða á
Guds orð.
Jesus er komin til húsar her hjá vinum sínum, svangur og troyttur; tó er tað
honum neyðugari at tala Guds orð enn at fáa mat og hvílu. Matgerðin skal
til, men Maria hevur valt hin góða lutin, tí hon søkir fyrst Guds ríki.
Marta, sum annars tykist at vera eitt skilafólk, hevur ikki ans fyri hesum.
Á, hvussu mong skilafólk fara ikki í kirkju sunnumorgun, tí tey eru so
móð, ella hava eitthvørt at rudda og stákast við. Tey hava enn ikki fingið
ans fyri, at eitt er neyðugt. ”Vit eiga fram um alt leggja dent á, at vit nú og
framvegis mega vera Guds kæru børn, liva honum til vildar, og í samfelagi
við honum verða sæl.”
n.
Jesus veri eftir
”Og hann sigur við teir: »Hví eru tit ræddir, fátrúnu menn!« So reistist
hann og hóttaði at vindi og aldum, og tað varð blikalogn. ”
Matt.8,26
Tað er altíð ein tung stund, tá ið fiskimenn fara avstað. Í teirri løtuni, teir
siga farvæl, koma knappliga sovorðnir tankar, sum vit vanliga ikki ganga
við í heilum. Og hetta man vera hjá báðum pørtum. Faðirin dugdi kanska
betur at halda sær, tá ið sonurin fór avstað, men móðurin orkaði mangan
ikki. Og hví gjørdi hin prúði unglingurin so skjótt av, tá ið sagt varð farvæl?
Mundi tað oftast ikki vera tí, at hann vildi venda sær á, áðrenn
eyguni vatnaðust; hvat hevur havið at bjóða hesa ferð?
Men eitt er, sum gevur lívstreysti og mót til sjómannin so væl sum til
heimafólkið. Tað er gudstrúgvin. ”Jesus veri við tær!” - og ”Jesus veri
eftir!” -
Hetta eru góð orð, fedrarnir hava lagt okkum í munnin, og sum vit ikki
eiga at lata doyggja út, tí betri kunnu vit ikki ynskja hvør øðrum enn at
hava Jesus hjá okkum. Og so er hetta ein góður vitnisburður um, at vit ikki
skammast við Jesus – ein vitnisburður um, at vit leggja alt lív okkara í
hansara hendur. Hann, sum kann gera harðveður til blikalogn, og sum við
orði sínum kann verja okkum á lívsins hálu breytum.
Sjómaðurin sær kanska deyðan oftari fyri sær enn mangur annar, men fyri
tí er heimamaðurin als ikki tryggari deyðanum viðvíkjandi.
Deyðan hava vit øll at vænta hvønn dag og hvar vit eru stødd. Og um vit
hava Jesus við í lívi okkara, nýtist okkum ikki at vera rædd, tí har sum
Jesus er, er lív, sjálvt gjøgnum deyðan.
Lat okkum tí ikki vera fátrúgvin og ræðast lívsins harðveður, tá ið Jesus er
innanborða – hann sum vit syngja um:
”Um lívsins fjørð og um deyðans grind
tú styrki vár ert á foldum.”
n
Tær meinslaðu hendurnar
”Tí at tit eru keyptir dýrt. Ærið tí Guð í likami tykkara! ”
1.Kor.6,20
Tú vaknaði kanska í morgun við eini undarligt tómari kenslu av, at tað
heila er tað bera pinnabrenni, og tú sjálvur allarmest. Einki hevur nakað
sum helst virði! Tað hendir av og á hjá okkum, hjá summum er tað
vanligur morgundrykkur.
So er tað vist júst hesi heilsan úr fyrra Korintbrævi, tú hevur brúk fyri.
”Einki virði,” segði tú. Jú vist – eitt óendaligt virði! - So stórt, at Jesus
bløddi, til seinasta dropan, júst fyri at ogna sær tað virði, tú ert! Og tað,
sum hann metir dýrabart, mugu vit ikki rokna lítið.
Lat okkum so royna at lurta okkum inn til hetta orðið eina løtu.
”Tú ert keyptur dýrt”. Keyptur – so hevur hann altso goldið fyri teg. Og
nakað, sum er goldið, kanst tú aldri skylda! So stendur tú jú sum hin
skuldafríi! - So er tað einki, sum skilir millum teg og Gud! - Eingin syndin
í tínum lívi, sum kann vitna ímóti tær á tí degi, tá ið bøkur verða latnar
upp. Hann, sum keypti teg, vil leggja hond sína á ta síðuna, sum ber títt
navn. So sær Gud einki – einki uttan Jesu hond, har hann sjálvur skrivaði
tað, ta ferðina, tá ið tú tókst móti frelsaragávu hansara í trúgv: hann/hon er
mín!
Og hevur hann goldið fyri teg, so ert tú hansara ogn. Hansara, hvat so
møtir tær, og hvat tú so kanst koma at missa.
Hetta kanst tú aldri missa: eg eri hansara!
Tí hann hevur keypt teg og goldið alt tað, barnarætturin hjá Gudi kostar. -
Tað kann eingin og einki pilka við – sjálvt ikki deyðin, sum annars pilkar
við alt. Eisini ta løtuna ert tú ikki deyðans, men hansara!
Hevur hann goldið fyri teg, so eigur hann eisini og hevur rættin til títt lív.
Alt lív uttan Gud er stolið lív.
Tað liggur í hesum: ”Ærið Gud í likami tykkara!” - t.e.: í øllum tí, tú ert,
livir og gert, tí tað er hansara. Hann hevur goldið fyri tað. Tað kostaði
honum so nógv.
Kristni indarin, Sadhu Sundar Sing, sum hvarv sporleyst á trúboðaraferð í
Tibet, skrivar um tveir unglingar, ið spældu um pengar. Tað var hørð
revsing fyri slíkt. Tað vardi heldur ikki leingi, so havnaðu báðir í geglinum
og har máttu teir so verða, til ein stór bót var goldin.
Annar hevði múgvandi foreldur, men hin ongan at gjalda fyri seg. Tá setti
mamman sær fyri at fáa bótina til vega við at átaka sær alt arbeiði, hon
kundi fáa fatur í, sjálvt tað at dragsa grót. Og hendur hennara blivu
hareftir.
Men ein dagin var so bótin goldin og drongurin leysur.
Tá ið so vinmaðurin seinni aftur bar pengaspæl upp á mál, svaraði unglingi
okkara: ”Eg spæli ongantíð aftur eitt spæl, sum meinslaðu hendurnar á
mammu míni!”
Tá ið freistarin so kemur, hygg tá at teimum meinslaðu hondunum fyrst!
Tær ikki bert bera. Tær verja eisini!
J.Weihe