20. januar 2020
Bjargingarmenn
”Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað at tit læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við tykkum allar dagar alt til veraldar enda.« ”
Matt. 28,19-20
Rune Edvardsen
Tá ið vit taka ímóti Jesusi, taka vit øll ímóti kallinum at vera hansara lærusveinar. Tí skulu vit lærast upp í øllum boðum hansara, og hetta ræður ikki minst um missiónsboðini.
Kjarnin í frelsuboðskapinum er, at Gud er kærleiki. Henda kærleikan eru vit skapt at luta við øll, sum eru skapt í Guds mynd. Tað finst ein ævig ætlan, har tú og Gud eru ætlað at vera saman.
Vit eru kallað at vera bjargingarmenn. Gud hevur eina sorg í hjarta sínum um hvønn tann, sum glatast.
Effie Campbell umsetti.
19. januar 2020
Undrini á krossinum
”Men tá ið herhøvdingin sá tað, sum hendi, gav hann Guði æruna og segði: »Av sonnum var hesin maður rættvísur!« ”
Luk. 23,47
Asbjørn Kvalbein hevði eina andakt um, tá Jesus hekk á krossinum. Har hendu fleiri undur, sovorðið, sum er yvirnatúrligt.
Fyrst legðist myrkur um alt landið frá middegi til klokkan trý. Tað var Gud, sum vísti vreiði sína móti syndini. Jesus tók allar heimsins syndir á seg, og Guds vreiði rakti hann.
So skrædnaði hetta tjúkka teppið, sum hekk uppi og deildi tvey rúm sundur, tað heilaga frá tí allar heilagsta. Inn í tað allar heilagsta slapp bara ein persónur og bara eina ferð um árið, og tað var høvuðspresturin. Men við krossardeyða Jesu, er vegurin opin inn til Guds trónu. Nú kunnu vit við frímóði stíga inn fyri trónuna, biðja um fyrigeving og siga, hvat ið liggur okkum á hjarta. Hetta, at teppið skrædnaði frá í erva, er eitt undur, tí um tað skrædnaði av sliti, skuldi tað skrædna tvørturum.
Beint, áðrenn Jesus dró andan fyri seinastu ferð, rópti hann: „Faðir, í tínar hendur gevi eg anda mín!“ Hetta er eitt stórt undur og skuldi ikki kunnað latið seg gjørt, tí lunguni fyltust so líðandi við vatni hjá einum, sum varð krossfestur, og hann fekk illa anda og kikkaði eftir ondini, og tosa kundi hann als ikki. Men Jesus rópti við harðari rødd: „Faðir, í tínar hendur gevi eg anda mín!“ Rómverski herhøvdingin, sum stóð vakt undir krossinum, hevði sæð mangar krossfestingar, og hann visti, at her hendi okkurt yvirnatúrligt, tí gav hann Gudi æruna og segði: „Av sonnum var hesin maður rættvísur!“ (Luk. 23,47).
Og tað er eisini tann bønin, vit skulu biðja, tá ið vit fyri seinastu ferð leggja eyguni saman. Vit skulu geva okkum upp í Guds hendur og biðja: „Faðir, í tínar hendur gevi eg anda mín“!
Effie Campbell
18. januar 2020
Eitt lyfti til biðjandi foreldur
„... úr fíggindalandi venda tey heim aftur.“
Jer. 31,16.
Livir tú undir einari tungari skuldarbyrði, og kennir tú teg at vera við undirlutan, av tí at barn títt er vilst av leið? Gevst við tí! Bíblian lærir okkum, at børn viðhvørt rætt og slætt ikki vilja lurta eftir ráðunum frá foreldrum sínum. Salomon skrivaði av egnum royndum: „Vitur sonur aktar áminning faðirs síns, men spottarin ikki eftir átølum lurtar.“ Orðt. 13,1.
Jesus segði heldur ikki, at pápin stóð til svars fyri, at burturvilsti sonurin fór burtur og viltist út í óføri. (Sí Luk. 15,11). Um tú gjørdi títt besta, so gevur Gud tær heldur ikki ábyrgdina. Satt at siga fáa vánalig foreldur viðhvørt góð børn, og góð foreldur fáa viðhvørt børn, sum koma illa fyri.
Tvey tey fyrstu børnini hjá Gudi vóru sett í eitt fullkomið paradís, og kortini gjørdu tey uppreistur. Vit fáa øll loyvi at velja. Øll børn gevast einaferð at vera børn, og tá mugu tey sjálv taka ábyrgd fyri gerðir sínar. Um tú hevur gjørt títt besta sum pápi og mamma, so skalt tú ikki lata Djevulin undirdíkja teg við skuldarkenslu. Og um tú hevur svikið í leiklutinum sum pápi ella mamma, er tað ikki ein ófyrigevilig synd.
Gud vil ikki bara fyrigeva tær, tú sleppur at krøkja teg upp í hetta undurfulla lyftið: „... Halt rødd tína frá gráti og eygum tínum frá tárum; tí at tú fært løn fyri møði tína, sigur Harrin – úr fíggindalandi venda tey heim aftur.“ Jer. 31,16.
Gev ikki børn tíni upp, tí tað hevur Gud ikki gjørt. Halt á at biðja og trúgva, og lat Gud arbeiða í teimum.
„... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti
17. januar 2020
Fyrrverandi skøkjan úr Magdala 4:4
”og saman við honum teir tólv og nakrar kvinnur, sum hjálptar vóru frá illum andum og sjúkdómum: Maria, Magdalena tey kalla, sum sjey illir andar vóru farnir út úr, ...”
Luk. 8,1-2
Aril Edvardsen
Ein skuldi ikki hildið, at fjórða konan við krossin hóskaði saman við hinum trimum konunum. Hon hevði verið ein fallin kona. Hon var ein tiltikin hora úr Magdala, einum býi við norðurendan á Genesaretvatninum. Har hevði hon livað og var vorðin kend, so øll kendu hana undir navninum Maria Magdala, ella umsett til føroyskt Maria Magdalena.
Hon hevði verið ein órein kona. Tíðliga í lívinum var hon fallin í synd og hevði givið seg í djevulsins vald. Ja, hon var vorðin so bundin, at demonirnar drivu hana millum bygdirnar uppi við norðurendan á Genesaretvatni, har hon seldi kropp sín fyri pengar. Hon hevði kastað seg so langt út í syndina, at sjey illir andar vóru farnir inn í hana, sigur Bíblian.
Støðugt reikaði hon um sum hitt falna, hersetta mennsikjað, sum hevði givið seg yvir til devulsligar lystir. At enda var hon fyri ongum, illa farin, ólukkulig og oyðiløgd av syndini.
Men ein dagin møtti hon Jesusi. – Tað gjørdist ein øgilig uppgerð. Demonirnar í henni reageraðu beinanvegin, hon sá Meistaran.
Uppgerðin var stutt, men ógvislig. Tann Heilagi møtti demonunum og óreinskuni. Hon small til jarðar og skríggjaði og ýldi. Tá talaði Jesus til teir illu andarnar í henni: „Farið út!“ Og devlarnir fóru úr henni við hørðum skríggjum, og hon varð liggjandi sum deyð niðri í túninum.
Tá kom Jesus frá Nasaret til hennara. Hann reisti hana upp, og Maria Magdalena var frá hesi stund eitt nýtt menniskja.
Nú stendur hon har saman við hinum trimum konunum við Jesu Kristi kross og sleppur at uppliva tær allarstørstu hendingarnar. Hon varð av sonnum tann, sum Jesus allarfyrst opinberaði seg fyri, eftir at hann var risin upp, og hann bað hana bera hesi boðini víðari til lærusveinarnar.
Hevur tú hoyrt nakað so framúrskarandi? Tað var ein umvend skøkja, sum bar verðini tey fyrstu tíðindini um Jesu uppreisn! Men tað var ein umbroytt skøkja, ein reinsað skøkja, sum var vorðin reinsað frá syndini við Jesu Kristi kross.
Effie Campbell umsetti.
16. januar 2020
Kona Kleofasar – húsmóðirin 3:4
”Og teir søgdu hvør við annan: »Brann ikki hjartað í okkum, meðan hann talaði við okkum á veginum, tá ið hann læt upp skriftirnar fyri okkum?« ”
Luk. 24,32
Aril Edvardsen
Hin triðja konan við krossin var Maria, kona Kleofasar.
Kleofas var annar av teimum báðum Emmausfararunum, sum verða umrøddir í Lukas 24. Tað tykist, sum hann búði í Emmaus, einari lítlari fátækari bygd, sum lá ellivu kilometrar frá Jerusalem.
Kleofas hoyrdi ikki upp í yvirstættin. Hann var ein vanligur arbeiðsmaður, sum stríddist fyri tað dagliga breyðið. Hesi hjúnini vóru foreldur at Jákupi lítla og Jósefi, sigur Bíblian okkum. Tey høvdu fleiri børn.
Maria, kona Kleofasar, var húsmóðirin, eitt dømi um tað vanliga menniskjað. Hon hevði tað dagliga húsarbeiðið at stríðast við. Hon stákaðist fyri mann og børn – ein fátæk bygdarkona. Men eisini hon mátti til Jesu Kristi kross at fáa frelsuna.
Kanska sigur tú eisini um teg sjálvan, at tú ert „bara eitt vanligt menniska“ – ein vanligur arbeiðsmaður, ein húsmóðir. Ja, tá eru krossurin og Maðurin akkurát fyri teg. Kom til Jesu Kristi kross og tak ímóti Honum, sum hekk á krossinum og doyði fyri tínar syndir! Hann er tín frelsa.
Effie Campbell umsetti
15. Januar 2020
Salóme, yvirstættarkonan 2:4
”Men Pætur varð standandi uttanfyri við dyrnar. Tá fór hin
lærusveinurin út, sum kunnigur var við høvuðsprestin, og
talaði við duraternuna og førdi Pætur inn. ”
Joh. 18,16
Aril Edvardsen
Hin næsta konan, sum stóð har við krossin, var systir Jesu
móður, Salóme. Vit hava øll hoyrt, at hon var gift við Sebedeusi
og var móður at ápostlunum Jákupi og Jóhannesi. Hon hevði
gift seg inn í eina ríka familju, sum hoyrdi til yvirstættin,
og hon kendi høvuðsprestin og teir hægru stættirnar í
Jerusalem. Hetta kemur eisini fram, tá ið Jesus verður førdur til
høvuðsprestin. Tá er Jóhannes har. Hann er vanur at ganga inn
og út í hesum umhvørvinum, og hann fer yvir til duravørðin
og biður hana lova Pæturi inn.
Men hoyr – eisini hon, Salóme, mátti yvir til Jesu Kristi
kross!
Eg kvíði fyri, at mong hava ta uppfatan, at evangeliið er
bara fyri eitt serligt sosialt fólkaslag. Men evangeliið er fyri
øll samfelagsløg, rík og fátæk. Eingin nær fram til Himmalin
uttan fyrst at hava fingið syndir sínar fyrigivnar við Jesu Kristi
kross. Við krossin eru øll líka.
Hoyrir tú upp í tey, sum vit kalla tey „fínaru“ fólkini, so
mást tú kortini stilla teg við Jesu Kristi kross. Tí uttan mun til
hvørji vit eru, rík ella fátæk, hoyra upp í yvirstættin ella aðalin,
so mugu vit øll møta Gudi við Jesu Kristi kross.
Effie Campbell umsetti.
14. januar 2020
Tær fýra konurnar við Jesu kross
”Men við Jesu kross stóð móðir hansara og móðursystir
hansara, Maria, kona Kleopasar, og Maria Magdalena.”
Jóh.19,25
Aril Edvardsen
Fýra konur stóðu við Jesu kross, Maria, móður Jesusar –
Salóme, systir hennara – Maria, kona Kleopasar – og Maria
Magdalena.
Tær bara savnaðu hugsan sína um Hann, sum
hekk á krossinum.
Hesar fýra konur standa her sum umboð fyri mannaættina
og vísa okkum vegin hagar, øll menniskju eiga at fara: til Jesu
Kristi kross.
Hesar fýra konur, sum høvdu so ymiskt grundarlag, gjørdust
allar eins við Jesu kross. Hóast teirra ólíku fortíð, gjørdust tær
fullkomiliga eins, tí við Jesu kross verður fortíð okkara fjald
og reinsað í Jesu Kristi blóði. Latið okkum hyggja eitt sindur
gjøllari at hesum fýra við Jesu kross:
Móður Jesusar, hin heilaga konan 1:4
Móður Jesusar, Maria, hevði verið heilag heilt frá barnaárunum.
Tá ið vit lesa, at eingilin kemur til Mariu við teimum boðunum,
at hon skal føða Frelsaran, skilja vit av orðunum hjá einglinum,
at Gud hevði hildið sína hond yvir hesa ungu kvinnu heilt frá
barnaárunum. Hon var vaksin upp í reinleika og heilagleika.
Hon var ein menniskja sum øll onnur. Men Gud hevði á ein
serligan hátt varðveitt og vart hana frá syndini. Hon hevði altíð
livað í nánd av Gudi og hevði verið so eydnusom ongantíð at
gliðið út í syndina og heimin.
Tað er óivað onkur, sum lesur hetta, sum av Guds náði
hevur fingið loyvi at upplivað nakað av tí sama. Tú hevur hoyrt
Gudi til heilt frá tínari barnatrúgv. Tískil ert tú sloppin undan
at falla í tær ræðuligu syndirnar, sum vit hoyra um í heiminum
í dag. Gud hevur verið so góður móti tær. Tú kanst vera glaður
og takksamur! Tú ert sloppin at vaksa upp í einum dámi av
reinleika.
Sjálvandi hevur tú havt títt stríð, tínar trupulleikar og tvørleikar.
Men Gud hevur varðveitt teg frá syndarinnar mongu
sárum og skeinum. Tú hevur verið trúgvandi alt lívið.
Men lurta nú – og tú ert helst samdur við meg: tú mást
eisini standa tætt inn til Jesu Kristi kross. Tað er við Jesu Kristi
kross, at tín vón og tín framtíð eru. Bara við krossin hevur tú
tína frelsu.
Hugsa tær, eisini Maria, hin heilaga konan, mátti til Jesu
Kristi kross at finna frelsu! Maria, móður Jesusar, vísir øllum
heiminum, hvar ið vit øll eiga at standa – tætt inn til Jesu Kristi
kross.
Effie Campbell umsetti.
13. januar 2020
Ein kyrtil við ongum seymum
„ ... men kyrtilin var óseymaður, vovin í einum oman ígjøgnum.“
Jóh. 19,23.
Bíblian sigur ikki nógv um Jesu klæðir – men eitt undantak er tó.
Jóhannes sigur okkum frá hesum, tá ið hann greiðir frá, hvat ið
hendi á Golgata. „Teir tóku eisini kyrtilin, sum var óseymaður,
vovin í einum oman ígjøgnum,“ greiðir hann frá. Tað var siður
hjá jødiskum mammum, at tær seymaðu ein sovorðnan kyrtil
til synir, sum skuldu fara heimanífrá. Vit vita ikki, um Maria
man hava gjørt henda kyrtilin til Jesus; men hann var kortini
eitt dýrabart plagg. Hann var eisini týdningarmikil, av tí at
klæði gjøgnum alla Bíbliuna vóru tekin um atburð og muru.
Pætur skrivar: „ ... klæðist øll í litillæti hvør móti øðrum.“
1. Pæt. 5,5. Paulus sigur: „Tí at tit, so mong sum eru doypt til
Krists, tit hava íklæðst Krist.“ Gal. 3,27. Og Dávid sigur okkum,
at ónd menniskju eru latin „ ... í bølbiðjan (forbandelse) sum
eini klæði.“ Sálmur 109,18.
Jesus var eins og kyrtilin hjá sær, har var einki „seymað uppí“
– hann var heilskapaður og fullkomin. Orðini „vovin í einum
oman ígjøgnum“ bendir á, at hann var stýrdur av Guds tonkum.
Hann segði sanniliga: „Sonurin kann als einki gera av sær
sjálvum, annað enn tað, sum hann sær faðirin gera.“ Jóh. 5,19.
Men tá ið Jesus var krossfestur, læt hann seg úr sínum dýrabara
kyrtli, býtti um pláss við okkum, og læt seg í syndina, sum
bar okkara nøvn. Hann doyði sum ein vanligur brotsmaður
fyri syndir, sum hann ongantíð hevði gjørt, so at vit kundu
sleppa at bera hansara rættvísis klædning. Fyri at syndarar
sum vit kunnu koma víðari, um vit leita til krossin – koma
víðari og siga: „Stórum eg gleðist í Harranum, um Gud mín
fegnast mín sál, tí at hann hevur latið meg í frelsubúna, sveipað
meg í rættlætis skikkju.“ Jes. 61,10.
Hugsa tær, Jesus hevur ikki bara fyrireikað eitt pláss í Himli
til okkara. Hann hevur eisini tryggjað sær, at vit eru hóskandi
ílatin til hetta høvið!!
„ ... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti.
12. Januar 2020
Gud gavst ikki Ella: Himmalvegurin
”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið.
Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ”
Jóh.14,6
Tað er av alstórum týdningi, at vit óttaleys breiða evangeliið
út, tí frelsan er bara at finna í Kristusi. – Jesus sigur: „Eg eri
vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við
mær.“ (Jóh. 14,6).
Hesin vitnisburðurin kemur úr Miðasia frá einum ungum
manni, sum leitaði eftir vegnum til Himmals:
„Omma mín var ein gudrøkin muslimur, og hon bað tær
siðbundnu bønirnar regluliga. Eg fór undir at seta henni spurningar.
Eg veit ikki, hví omma ikki svaraði mínum spurningum.
Kanska vildi hon ikki svara, ella kanska visti hon ikki svørini.
Hon segði bara, at eg ikki kundi kenna Gud, og at eg bara
skuldi minnast at biðja mínar bønir.
Eg var ikki nøgdur við svarið, so eg fór yvir í moskuna. Eg
eygleiddi fólkini har, og eg tosaði við mullain; men eg fekk
framvegis einki svar. Vónsvikin fór eg heim aftur og gjørdi av,
at eg skuldi fara at søkja Gud onkra aðrastaðni. Eg gjørdist
limur í Hare Krishna, seinni hitti eg fólk úr Baha’l sektini, men
báðar staðir var eg bara í ein mánað. At enda bað eg: „Eg veit
ikki, hvør tú ert: Allah, Buddha, Krishna ella Jesus? Eg veit
bara, at tú ert til, og at tú hoyrir meg. Vilt tú vísa mær einasta
rætta vegin?“
Dagin eftir fór eg inn í býin á lærda háskúlan. Í tokinum
møtti eg trimum monnum – teir vóru kristnir. Tveir teirra
vóru kosakkar, og teir vóru teir fyrstu, sum søgdu mær frá
Jesusi. Teir vístu mær eitt vers í Bíbliuni, har Jesus sigur: „Eg
eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin
uttan við mær.“ (Jóh. 14,6). Her var svarið til spurningin hjá
mær. Men eg gjørdi av, at hetta mátti vera av tilvild.
Men í næstu lestrarhálvu spurdi eg aftur Gud, um hann
vildi vísa mær vegin. Tað komst av tí, at harðskapur, neyðtøkur
og morð vóru framd á mínum studentabústaði. Alt hetta fekk
meg at søkja Gud enn eina ferð. Ein dagin møtti eg einari
kosakiskari kristnari gentu. Hon tosaði um Jesus; men eg setti
meg upp ímóti tí og royndi at prógva, at islam var sannleikin,
sjálvt um eg ikki trúði tí longur. Gentan mutaði ikki ímóti,
men hon blaðaði upp í Nýggja Testamenti og las júst sama
versið fyri mær, sum menninir í tokinum høvdu víst mær.
Enn eina ferð metti eg, at hetta var tað bera hepni. Ein
mánað seinni møtti eg einari usbekiskari kristnari gentu, og
eg fór eisini at kjakast við hana. Men hon læt Bíbliuna upp á
sama staði, har Jesus sigur: „Eg eri vegurin …“ Nú dugdi eg at
síggja, at hatta var svarið upp á mín spurning, og at svarið kom
frá Gudi sjálvum.“
Kelda: TWR Centralasien
Effie Campbell umsetti.
11. Januar 2020
Skulu vit altíð fylgja okkara hjarta?
”„Skapa, Gud, mær hjarta reint, gev mær av nýggjum fastan anda mær í brósti!“
Sálm. 51,12.”
Sten Sørensen
Humanisman hevur sterka ávirkan á samfelag okkara. Hon
setir menniskjað í miðdepilin og leggur dent á tær dygdir,
sum eyðkenna menniskjað og sigur, at menniskjað hevur
virði í sjálvum sær og evni til skilagóða hugsan. Nógv gott er í
humanismuni, sum kristindómurin kann taka undir við, men
har, sum menniskjað verður í fokus í alheiminum, tekur tað
plássið frá Skaparanum. Í humanismuni er tað týdningarmikið
at liva, sum kenslurnar siga tær. Humanisman sigur, at menniskjuni
eru fræls og ikki undirløgd nøkrum.
Bíblian hevur eitt annað fokus enn humanisman. Hon talar
sjálvandi eisini um hjartað: „Fram um alt, ið verður varðveitt,
varða títt hjarta, tí at har er tað, at lívið sprettur upp.“ Orðt. 4,23.
Sjálvsagt skulu vit varðveita hjartað. Tí tørvar venjing. Vit
mugu verja tað fyri røddir og hugskot uttanífrá. Hjartað verður
díkt undir við hugskotum og meiningum alla tíðina.
Men tað kann verða lívshættisligt bara at fylgja hjartanum!
Hygg í Matt. 15,19, har sært tú, hvat ið Jesus sigur um
hjartað.
Hann nevnir óndar hugsanir, manndráp, hordóm, siðloysi,
stuldur, rangar vitnisburðar, spottan. Alt hetta kemur úr
hjartanum, sigur Jesus.
Jesus segði ongantíð: Fylg tínum hjarta. Men hann segði:
Fylg mær!
Okkara innskot og hugsanir skulu vit taka til okkara úr
Himlinum, ikki bara úr hesi verð. Tí skalt tú ikki bara fylgja
tínum hjarta, men fylg eisini Jesusi og hansara livandi orði.
Tá fer hansara sjónarmið at ávirka okkara gerandisdag, val og
gerningar. Hann vil stutt sagt seta dám á okkara hjarta.
Vit kunnu eisini biðja bønina hjá Dávidi: „Skapa, Gud, mær
hjarta reint, gev mær av nýggjum fastan anda mær í brósti!“
Sálm. 51,12.
Effie Campbell umsetti.
10. januar 2020
Krossurin
Jesu sigur – Satans tap – heimsins vón
“So er tá nú eingin fordøming fyri tey, sum eru í Kristi Jesusi.”
Róm. 8,1.
Týdningarmesti boðskapur Bíbliunnar er orðið um krossin. Hann er einasta trygdin hjá tí kristna í nútíð og framtíð. Hjá Satani umboðar krossurin hansara D-dag og æviga tap. Hann hatar at verða mintur um krossin. Hava vit skilt tað?
Størst framvísingin av Guds kærleika fór fram, tá ið Jesus doyði fyri heimsins syndir á krossinum. Bíblian sigur: “Hann er bót fyri syndir okkara; tó ikki bert fyri okkara, men eisini fyri syndirnar í øllum heiminum.” 1. Jóh. 2,2. “Gud sýnir kærleika sín til okkara av tí, at Kristus doyði fyri okkum, meðan vit enn vóru syndarar.” Róm. 5,8.
Men hvat hendi í tí ósjónliga, andaliga heiminum, tá ið ógvisligasti tilburðurin í heimssøguni fór fram teir seks tímarnar, tá ið Jesus hekk á krossinum? Paulus sigur tað sera greitt: “Hann strikaði út skuldarbrævið, sum kom okkum við, og var skrivað við boðorðunum, tað sum var okkum ímót, og hann beindi fyri tí, við tað at hann negldi tað á krossin. Hann avvápnaði valdini og harradømini og sýndi tey opinberliga fram, tá ið hann vann sigur yvir teimum í honum.” Kol. 2,14-15.
Myndin er tikin úr rómverjatíðini, tá ið hin sigrandi herovastin í stórari skrúðgongu og við glaðum sigursrópum kemur til Róm við sínum hermonnum og fonginum, sum teir hava tikið frá fíggindunum. Eftir teir komu fangarnir og herovastin, sum tapti, í leinkjum og í skomm og andstygd.
Djevulin stóð aftanfyri og østi upp fólkið til at krossfesta Jesus. Eg hugsi, hann hugsaði soleiðis: “Um eg fái dripið Jesus, vinni eg á honum og taki við sum kongur í alheiminum. Tá fara øll at tilbiðja meg.” Men hvat hendi av sonnum? Jesus upplivdi teir seks tímarnar sum eitt øgiligt stríð, tá ið hann, sum var fullkomiliga reinur, fekk tær skitnu syndirnar hjá øllum menniskjum gjøgnum allar tíðir hongdar upp á seg. Har fekk hann at kenna Guds dóm yvir tær allar. Eingin kann gruna, hvat ið tann líðingin innibar. Tann tvørtur ígjøgnum reini Jesus fekk Guds dóm og helvitis pínu blakað upp á seg. Hann var okkara staðgongumaður. Brádliga og óvæntað, eftir seks tímum, rópti Jesus størsta sigursrópið, sum nakrantíð er borið fram: “Tað er fullgjørt!” Jóh. 19,30.
Orðið merkir: “Tað er goldið til fulnar!” Við sínum offurdeyða bar hann burtur revsingina fyri syndina, í tí at hann “strikaði út skuldabrævið”. Syndin hjá mannaættini varð goldin og kann nú verða gjørd til einkis, strikað út úr Guds bókum og gjørd til einkis, gjørd máttleys, vrakað. Henda yvirlýsingin kom brátt og óvæntað, sum ein skelkur fyri djevulin og einglar hansara. Í andaverðini varð hann “sýndur opinberliga fram” sum ein tapari í skomm og andstygd.
Tá ið hann skuldi taka til vápnini, vóru tey tikin frá honum. Djevulin hevði fingið menniskju at synda og hevði tí fastatøkur á teimum. Tað var ikki goldið fyri syndina higartil. Men tá ið Jesus rindaði fyri menniskjans syndir, var skuldin tikin burtur med alla og dómurin framdur til fulnar. (2. Kor. 5,19)
Vápnið hjá djevlinum er nú at ákæra okkum og peika á syndina í lívi okkara. Tá ið tú møtir Satani við orðinum um krossin, tá ljóðar tað í oyrum hansara: “Tú hevur tapt! Tú ert liðugur!” Á hesum grundarlagnum sigur Bíblian: “Standið ímót djevlinum, og tá skal hann flýggja frá tykkum.” Ják. 4,7. Orðið “flýggja” her merkir at flýggja “ í ræðslu. Tí kann Paulus siga um hin trúgvandi: “So er tá nú eingin fordøming fyri tey, sum eru í Kristi Jesusi.” Róm. 8,1.
Fyri okkum, sum trúgva, er krossurin eitt sigurstekin. Hann merkir eisini verja móti demoniskum kreftum. Krossurin er D-dagurin hjá Satani, tí taka Satans leigusveinar krossin burtur av øllum kirkjum í verðini.
Effie Campbell umsetti.
9. januar 2020
GRØVIN HJÁ EINUM SPOTTARA
”Men hann segði við hann: » »Tú skalt elska Harran, Guð tín, av øllum hjarta tínum og av allari sál tíni og av øllum huga tínum!« ”
Matt. 22,37
Hetta er frásøgnin um gudloysingin og gudsavnoktaran Chester Bedell. Bedell doyði 82 ára gamal. Tað var í 1908. Alt lív sítt hevði hann brúkt at háða og spotta kristindómin. Longu meðan hann livdi, gjørdi hann ein stóran stabbastein, sum skuldi standa á framtíðar gravstaði hansara.
Upp á henda stabbastein fekk hann stoypt eina stóra standmynd úr bronsu, sum skuldi ímynda hann sjálvan. Undir øðrum fótinum lá ein bók, sum skuldi ímynda Bíbliuna. Hann stóð tískil og traðkaði á Bíbliuna. Í eina plátu, sum var fest til høgru útrættu hond hansara, stóð grivið: „Bíblian er bara fáplar, ævintýr og samanpentaðar skrøggsøgur.“
Áðrenn hann doyði, segði hann hesi orð: „Um nakar Gud er til, lat hann so prógva tað á henda hátt: Tað skal yðja av slangum á grøv míni, tá ið eg doyggi!“
Hetta er so tað, sum hendi: Áðrenn kistan varð sett niður í jørðina, vóru slangur longu at síggja! Tá ið tann norski presturin Thorleif Myckland var á grøvini í 1946, kundi gravarin siga honum, at hann hevði dripið út ímóti 20 slangur ein dag og allar bara á hesari grøvini! Øll sóu harumframt sjálv eina rúgvu av slanguholum við standmyndina av Bedell, og øll holini gingu niðureftir.
Myckland tosaði eisini við aðrar, sum arbeiddu á kirkju garðinum. Teir søgdu, at grøvin hjá Chester Bedell skuldi flytast, av tí at fólk argaðust inn á hana. Millum annað komu nógv fremmandafólk ymsa staðni frá at hyggja at fyribrigdinum og taka myndir. Nú er sjálv grøvin flutt eitt lítið petti út um gravstaðið, og eitt sedristræ er sett niður har við síðuna av. Seinni er boðað frá, at her hava teir eisini sæð nógv slanguhol. Tað er sostatt skilligt, at slangurnar elta grøvina hjá gudloysinginum. Eitt lítið petti frá grøvini hava menn kannað lendið ógvuliga gjølla; men her er eingin farvegur eftir slangum!Úr norskum - Effie Campbell umsetti
8. januar 2020
Frá deyðastrái til brúsandi lív
”... »Hann tók ilskur várar, og sjúkur várar bar hann.« ”
Matt. 8,17
Eini hjún vóru gestir á Kanal 10. Konan, ið æt Edith, segði frá eini serligari tíð í lívi sínum.„Eg gjørdist sjúk og versnaði skjótt. Eg bleiv gul um allan kroppin, eisini inni í eygunum og hevði ein ótolandi skriða. Eg varð innløgd á tvey ymisk sjúkrahús, og í báðum støðum tóku tey eina rúgvu av blóðroyndum, og eg var í øllum hesum ymisku maskinunum. Men teir kundu ikki finna útav, hvat ið bagdi mær, og eg varð send til hús. Eg var komin til deyðis, og vit tosaðu um jarðarferð mína, og hvussu tað ymiska skuldi skipast fyri.
Men so kom maður mín inn í kamarið og setti seg á songarstokkin og segði: „Nú lesi eg trý skriftstøð fyri tær:
„Men hann varð særdur vára synda vegna og sundurbrotin vára misgerða vegna; okkum til friðar kom revsingin niður á hann, og av sárum hans fingu vit heilsubót.“ Jes. 53,5.
„Hann tók ilskur várar, og sjúkur várar bar hann.“
Matt. 8,17.
„Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið, fyri at vit, deyðir frá syndunum, skulu liva fyri rættvísini. Við sár hansara eru tit grøddir.“
1. Pæt. 2,24.
Trýrt tú, at Jesus er hin sami í dag og í gjár og til ævigar tíðir?“ – Jú, tí trúði eg, tað er ikki umbroytingarskuggi hjá honum. „Trýrt tú, at Jesus er sannleikin?“ helt hann fram. – Jú, tí trúði eg eisini. Jesus er vegurin, sannleikin og lívið. „Íðan, so má hetta vera satt, at hann hevur tikið tína sjúku.“
Og brádliga slerdi ein vissa seg niður í meg. Eg visti, at eg visti, at eg visti, at Jesus fór at grøða meg. Eg skuldi bara vera tolin og bíða eftir honum. Tá ið fólk ringdu og spurdu, hvussu eg hevði tað, so svaraði eg, at Jesus fór at grøða meg. Tað ivaðust tey stórliga í, men eg helt fast við mítt.
Eg hevði einki kunnað gjørt. Maður mín mátti gera alt, eisini vaska upp. Men nú noyddi eg meg upp úr songini og royndi at fara at vaska upp. Tað var ein stór avbjóðing fyri meg. Eg megnaði tað, og dagin eftir royndi eg at gera eitt lítið sindur meira, og eg styrknaði dag frá degi. So fekk eg sovorðna orku, at eg vaskaði øll vindeyguni, og nú havi eg meira orku enn maðurin og eri so spilfrísk. Harrin skal hava takk og lov og prís. Hann hevur gjørt eitt stórt undur í mínum lívi. Eg, sum lá á deyðastrái, eri frísk og sterk. Eg vil brúka mína tíð at tæna honum.“
Effie Campbell.
7. januar 2020
Tómleiki – ein fólkasjúka?
”Alt hevur hann gjørt lagaligt til sína tíð, eisini ævina hevur hann lagt í hjørtu teirra, men tó so at menniskjan ikki er før fyri at skilja tað verk, sum Guð ger, frá upphavi og til enda. ”
Præd. 3,11
Aril Edvardsen
Hann tók ímóti mær í portrinum, sum var úr smíðijarni, og hann rindaði fyri hýruvognin.
”Kona mín og eg eru ómetaliga glað, at tygum vildu koma,” segði hann, tá ið hann tók í hondina á mær. ”Eg veit, at tygum eisini hava nógv um at vera.”
”Tað tykist, sum flest øll fólk hava sovorðnan skund nú á døgum,” svaraði eg. ”Komið við mær,” segði hann og førdi meg eftir tí steinsetta túninum inn í urtagarðin. ”Her sært tú, hvussu vit búgva.” Hann førdi meg inn gjøgnum henda vakra urtagarðin, sum lá framman fyri húsini. Hetta var ein framúrskarandi eigindómur.
Uttast á høvdini steðgaðu vit og hugdu út yvir býin. Húsini stóðu á einum heyggi mitt í býnum. Hiðani sóu vit allan henda lítla ásýniliga norska býin.
Eg var komin til henda býin fyri at taka lut í einari møtirøð. Fleiri ymiskar kirkjur stílaðu fyri hesum vekingarmøtum. Vit vóru nú mitt í møtirøðini, og tíðliga henda morgunin hevði eg fingið eina uppringing, har hesin maðurin hevði biðið meg komið til eina samrøðu við seg og konu sína.
Vit sóu út yvir býin. Hann peikaði á skipasmiðjuna, sum lá mitt fyri niðri við havnarlagið. ”Tað eri eg, sum eigi hana,” segði hann, ”ið hvussu er meginpartin av henni.”
Kona hansara kom út gjøgnum glasdyrnar og oman eftir marmortrappunum. Hon heilsaði smílandi. Men handan smílið sá eg sorgarbundin eygu. ”Tað var vakurt gjørt av tygum, at tygum vildu geva tygum stundir til okkara,” segði hon. Tey vóru bæði eini 45 til 50 ára gomul, fitt fólk.
Tey vístu mær runt í urtagarðinum. So fóru vit inn í húsini. Alt var so fullkomið. Tað tóktist, sum høvdu tey alt, ið keypast kundi fyri pengar. Persisk teppi á gólvunum. Møblar úr leðuri. Dýrar málningar. Gongin og køkurin vóru sett við flísum. Bara handtøkini á hurðunum mundu hava kostað fleiri hundrað krónur.
Vit settu okkum niður í leðursofuna í einari av stovunum. ”Ja, nú hevur tú sæð, hvussu vit hava tað,” segði skipasmiðjueigarin. Vit áttu at verið lukkulig. Vit hava rokkið øllum teimum málum, vit settu okkum sum ung. Vit hava fingið eitt vakurt heim. Okkara trý børn eru gift og hava góð størv. Vit hava pengar og kunnu keypa alt, ið vit ynskja. Vit kunnu fara at ferðast til Kanariuoyggjarnar fleiri ferðir um árið.” Hann hugdi upp á konu sína, og tey smíltust hvørt til annað, eitt sindur sorgblítt.
”Kona mín og eg hava tosað um tað nú í seinastuni. Vit hava sæð, at vit hóast alt ikki eru eydnusom.” Hann hugdi niður í gólvið, sparkaði teppikantin, sum legði seg saman, og helt áfram: ”Vit skilja ikki, hvat ið bagir okkum. Vit kenna ein innara tómleika, sum er um at eta okkum upp. Vit merkja, at vit bara eru til mitt í øllum hesum – vit liva ikki. Og tómleikin innan í okkum verður bara størri og størri fyri hvørt ár.”
Hann hugdi beint inn í eyguni á mær: ”Vit hava lisið um teg í bløðunum – bæði gott og ónt. Og tá ið vit sóu, at tú vart í býnum, gjørdu vit av at royna at fáa fatur á tær og fáa eina samrøðu við teg. Tað má vera okkurt, sum kann fylla hetta tóma rúmið, okkurt, sum kona mín og eg ikki hava funnið.”
Tómleiki! Eg hevði sitið og hugt at teimum báðum, meðan hann tosaði. Undantikið hesi einastandandi húsini, tey áttu, sum vóru langt oman fyri tað vanliga, líktust tey einum slagi av skandinávum, sum eg ofta hitti. Materielt hava tey alt, sum teimum tørvar. Tey hava verið dugnalig, arbeiðssom, framfýsin á øllum økjum, men tómleikin innan veksur meir og meir og fer framhaldandi at økjast í komandi tíð. Í dag er tómleikin við at gerast ein av okkara ”fólkasjúkum”. Hesi hjúnini høvdu ikki megnað at skáka sær undan henni, hóast allan teirra vælstand.
Tann dagin, í hesum vakra heimi, slapp eg at siga hesum miðaldrandi hjúnunum tann æviga sannleika – at ”menniskjað livir ikki av breyði eina”.
At enda fall eg á knæ við leðursofuna saman við skipasmiðjustjóranum og konu hansara, og tey upplivdu eina nýggja dimensjón í lívi sínum, tá ið tey bjóðaðu Jesusi inn í hjarta sítt og góvu honum lív sítt. Tómleikin hvarv, og tey blivu herliga frelst.
”Hini gudleysu hava ongan frið, sigur Harrin.” Jes. 48,22. ”Alt hevur hann gjørt lagaligt til sína tíð, eisini ævina hevur hann lagt í hjørtu teirra.” Præd. 3,11 Gud hevur altso gjørt eitt rúm í hjarta okkara, sum bara Hann kann fylla. Tí er tað, ”at hjartað hevur ongan frið, fyrr enn tað hvílir í tær, o, Gud.”
Kirkeklokken” 1985
Effie Campbell umsetti.
6. januar 2020
Ljós heimsins
”Eg eri ljós heimsins. Tann, sum fylgir mær, skal ikki ganga í myrkrinum, men hava lívsins ljós.”
Jóh. 8,12
Jesus var ógvuliga nágreiniligur í sínari orðing, so nágreiniligur, at áhoyrararnir máttu svara aftur. Hansara orð skiltu vøtnini. Mong menniskju vanvirdu orð hansara, meðan onnur lótu seg vegleiða. Tað sama hendir allastaðni, har evangeliið verður boðað. Antin verða fólk ovurfegin, ella eisini gerast tey ørg.
Men tá ið Jesus segði, at hann var ljós heimsins, gerast fólk bara ill og vanvirða hann. Orðini siga okkum, at hann er tað ljósið, sum ikki bleiktrar í vindinum, men fer at lýsa klárt út í allan ævinleikan.
Jesus er neyvan liðugur at siga hesi orðini, fyrr enn áhoyrararnir finnast harðliga at honum. Brádliga er hann í einari andaligari krígsstøðu, har ein skuldsetingin fyri og onnur eftir fúka um oyruni á honum, bara av tí at hann sigur, at hann er ljós heimsins. Men her eru vit við kjarnin í málinum. Menniskjuni tola ikki ljósið og vilja tí heldur ganga runt í myrkrinum.
Aftursvarið til orð hansara átti at verið stór frøi. Mong áttu at sagt: ”Takk, Jesus, av tí at tú sigur okkum, at tú ert ljósið. Vit hava gjøgnum øll ættarliðini bíðað eftir einum ljósi. Jesaja hevur talað um teg. Endiliga stendur ljósið framman fyri eygunum á okkum.”
Men nei, fólk skrála staðin fyri ímóti honum. Her verður tað profetiska orðið ”teir mangir eru, ið fyri onga søk meg hata” (Sálm. 38,20) uppfylt. Jesus hevur bara lurtað eftir Faðir sínum, sum hevði sagt: Kom so við tí. Sig tað nú, at tú ert ljós heimsins – Jesus var lýðin og kom við teimum kollveltandi boðunum, sum hava broytt milliónir av menniskjum.
Jovist er det Jesus selv, der skal oplyse hvert menneske om tilværelsens mening.
At enda er fólkahópurin so uppøstur, at hann er til reiðar at steina hann: ”Tá tóku teir steinar upp til at kasta eftir honum. Men Jesus fjaldi seg og fór út úr halgidóminum.”
Men sum tað var gott, at Jesus fekk sagt henda dýrabara setningin. Jóhannes evangelistur nevndi eisini evnið í byrjanini av sínum evangelii. Tað stendur um Jóhannes doypara: ”Hann var ikki ljósið, men hann skuldi vitna um ljósið. Hitt sanna ljósið, sum upplýsir hvørja menniskju, var við at koma í heimin.” (Jóh. 1,8-9)
Jú, tað er Jesus sjálvur, sum skal upplýsa hvørja menniskju um tilverunnar meining.
Gert Grube
Effie Campbell umsetti.
5. januar 2020
Gleðiolja
“... gleðiolju í staðin fyri sorg...”
Jes. 61,3. V.D.
Lovprísan virkar sum eitt sjóneyka, eitt “forstørrilsisglas”. Tá ið vit savna okkum um lovsangin, gerst alt størri – “hevjað upp”. Dávid sang: “Harranum dýrt hálovið við mær! Latum okkum í felag vælsigna hans navn! Eg søkti Harran, og hann svaraði mær, hjálpti mær út úr ræðslum mínum.” Sálm. 34,4-5
Tað er skeivt at bíða at prísa Harranum, til tú ikki hevur nakrar trupulleikar, færri trupulleikar, ella til allir trupulleikarnir eru loystir. Lovsongur er eitt av sterkastu amboðunum at brúka til at loysa trupulleikar, av tí at hann fær teg at hugsavna teg um Gud, sum er sjálvur trupulleikaloysarin.
Charles Spurgeon segði: “Eg havi mínar eydnusamastu stundir, tá ið eg lovsyngi Gudi, av sonnum tilbiði Harran Jesus Kristus... undir lovsanginum gloymi eg umsorganina fyri meinigheitini og alt annað. Fyri meg er tað tað tættasta, sum eg komi til okkurt, sum minnir meg um Himmalin.”
Gud hevur lovað tær “...gleðiolju í staðin fyri sorg...” Tað virkar soleiðis: Um tú byrjar at lovsyngja við tungum hjarta, fert tú at fáa eina nýggja kenslu av vón og gleði. Gjøgnum lovsangin fert tú at verða mintur um, at Gud er størri enn tann støðan, tú ert í, og at hann ikki bara er førur fyri at greiða tínar stúranir, men at hann er til reiðar at taka tær frá tær, hann vil fegin gera tað og bíðar eftir at gera tað.
Sálmaskaldið skrivaði: “Sjey ferðir um dagin eg tær lovi...” Sálm. 119,164
Fyll dagin við lovprísan. Avmarka teg og avlýs onkran kaffi- ella testeðg, men tak eina løtu, har tú lovprísar Gudi! Byrja við at lovprísa honum fyri tvey ting: Hansara eginleikar. Hansara makt, kærleika, náði, vælvild, leiðslu o.s.fr. Hansara gerningar: Minst til alla ta góðsku, hann hevur víst tær. Kom nú, fær úr tínum sorgarbúna og lat teg í lovprísanarbúnan.
“...et Ord til Dagen”
Effie Campbell umsetti.
4. januar 2020
Maðurin, sum ongantíð hevði syndað
”Men ávøkstur andans er: kærleiki, gleði, friður, langmóð, mildi, góðvild, trúskapur, spakføri, fráhald.”
Gal. 5,22
Fólkakirkjupresturin, Trond Løberg, talaði á summarstevnuni hjá Oase í Noregi. Har segði hann millum annað:
„Tveir menn sótu inni á einari matstovu. Teir komu í gott prát. Annar teirra var evangelistur. Best sum er, fellur talan niður á orðið „syndari“. „Ja, eg eri so eingin syndari,“ helt hin fyri. „Eg skikki mær væl og eri hampiligur upp á allar mátar.“
„Veitst tú hvat,“ segði evangelisturin, „eg fái hug at lesa eitt lítið petti fyri tær. Tað stendur í „Kærleikans hásongi“. Tú manst hava hoyrt tað, tá ið tú giftist. Tað stendur í 1. Kor. 13,4-7. Eg lesi tað soleiðis, at hvørja ferð orðið kærleiki stendur, so kann eg seta mítt navn staðin fyri, ella eg kann seta orðið „eg“ inn har.“
„Eg eri langmóðigur, eg eri góðviljaður. Eg øvundi ikki. Eg eri ikki stórorðaður. Eg blæsi meg ikki upp. Eg havi ikki ósømiligan atburð. Eg søki ikki mítt egna. Eg ilskist ikki. Eg eri ikki illmintur. Eg gleðist ikki yvir órættvísini; men eg gleðist saman við sannleikanum. Eg toli alt. Eg trúgvi øllum. Eg vóni alt. Eg beri alt.“
„Hevur tú hildið alt hetta?“ spurdi evangelisturin. Hin sat bara og gapaði. „Hatta las prestur fyri tær, tá ið tú giftist.“ So vísti tað seg, at hann als ikki var giftur, men bara livdi saman við konuni, og hann visti ikki, at ótukt (ólevnaður) var ein synd, tí hann hevði helst ongantíð lisið í Bíbliuni. (2. Kor. 12,21 & Gal. 5,19).
„Veitst tú, góði, hvørt einasta menniskja, sum hevur livað á hesi jørð, hevur verið ein syndari. Men Gud sendi Jesus í okkara stað. Hann hevur betalt fyri allar heimsins syndir. Tann, sum bjóðar Jesusi inn í hjarta sítt sum Harra og Frelsara og biður um fyrigeving, fær syndafyrigevingina til ognar, sum eina gávu, og Gud sær okkum hvít og rein vegna tað, sum Jesus hevur gjørt. Vit synda hvønn dag, og tí er neyðugt, at vit dagliga biðja um fyrigeving. Tað hevur Jesus lært okkum, tá ið hann lærdi okkum okkara dagligu bøn, „Faðirvár“: Fyrigev okkum syndir okkara, so sum vit eisini fyrigeva teimum, móti okkum synda.“
„Tí at tvær ringar gerðir hevur fólk mítt gjørt: Meg, lindina við tí livandi vatni, søgdu teir burtur og høgdu sær brunnar við sprungum, ið ikki halda vatni.“ Jer. 2,13.
Effie Campbell.
3. januar 2020
SANNLEIKIN SETIR Í FRÆLSI
„Náðin og sannleikin komu við Jesusi Kristi.“
Jóh. 1,17
„Sannleikin skal fría tykkum.“
Jóh. 8,32
Náðin fríar okkum ikki, tað er tað sannleikin, sum ger, og hetta síggja vit týðiliga í frásøgnini um samariukonuna, sum Jesus hitti við Sikars brunn. Tey koma í prát, og Jesus sigur við hana: „Far avstað og rópa mann tín, og kom higar!“ (Jóh. 4,16) Konan svaraði: „Eg havi ongan mann.“ Hon heldur seg til sannleikan og sigur: „Eg havi ongan mann.“ Tá avdúkar Jesus hana og sigur: „Rætt segði tú: eg havi ongan mann; tí at tú hevur havt fimm menn, og tann, sum tú nú hevur, er ikki maður tín. Hetta hevur tú sagt satt.“
Vit skuldu kanska hildið, at hon gjørdist firtin, tá ið hann avdúkaði hana. Men nei, hon er sett í fullkomið frælsi. Hon, sum fór eftir vatni í heitastu tíð, tí hon ikki vildi møta nøkrum – helst tí, at fólk høvdu háðað og niðurgjørt hana vegna hennara lívsførslu – fer nú inn í bygdina og fer at tosa við sítt bygdarfólk og sigur, at hon hevur sæð ein mann, sum helst er Kristus. Av hennara vitnisburði fór bygdarfólkið út til brunnin at hitta Jesus, og Jesus talaði til teirra, og mong komu til trúgv á hann. Tey bóðu hann steðga, og hann var har í tveir dagar, og tá komu enn fleiri til trúgv, og tey vitnaðu beinanvegin, tí tey fóru til konuna og søgdu: „Vit trúgva nú ikki longur fyri talu tína; tí at sjálvir hava vit hoyrt, og vit vita, at hesin av sonnum er frelsari heimsins.“
Konan, sum hevði skýggjað bygdarfólkið, fer nú við stórum frímóði at vitna fyri teimum. Sannleikin hevur sett hana í fullkomið frælsi. Vitnisburður hennara var stuttur, men hevði stóra ávirkan. Tað man hava verið undarligt hjá Jesusi, at gleðin gerst so stór hjá einum fremmandum fólki, meðan hansara egnu ikki tóku ímóti honum.
Effie Campbell.
2. januar 2020
Troyst úr himli
”Og hann hevur svarað mær: »Náði mín er tær nóg mikið; tí at mátturin verður fullkomin í máttloysi.« ...”
2.Kor.12,9
Ein maður talaði í Meinigheitshúsinum. Upp í talu sína knýtti hann eina frásøgn um sorg og vón til teirra, har deyðin hevur vitjað:
Ein kona í Onglandi átti ein son. Tá ið drongurin var 4 ár, doyði hann av krabba. Mamman syrgdi ómetaligt, alt tyktist so tómt, einsligt og høpisleyst. So gingu trý ár, og 1. apríl setti hon seg í bilin og koyrdi út á kirkjugarðin. Henda dagin hevði sonur hennara fylt 7 ár, um hann hevði verið á lívi. Hon græt og rópti hart í bilinum: ”Vís mammu eitt tekin!”
Komin út á kirkjugarðin, setti hon seg á kantin á grøvini. Tá hendi nakað. Ein smáfuglur, ein bringureyði tey kalla, setti seg á gravarsteinin. So fleyg hann yvir og setti seg á fremstafingur á mammuni. Har sat hann eina góða løtu og hugdi beint inn í eyguni á mammuni. Síðani setti hann seg á øksl hennara og pikkaði spakuliga tvær ferðir niður á øksl hennara, og so fleyg hann avstað aftur.
Mamman fór á føtur og var uggað, nú hon koyrdi til hús aftur.
Effie Campbell.
1.januar 2020
Tá ið Jesus varð stolin
”Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað at tit læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við tykkum allar dagar alt til veraldar enda.« ”
Matt. 28,19
Hevur tú nakrantíð sæð eitt lítið modell av tí lítla Jesusbarninum, sum liggur í einari krubbu við nógvum hoyggi? Og krubban stendur kanska í einum fjósi, har dýr eru – kanska ein kúgv og einir tveir seyðir`? Og Jósef og Maria standa kring krubbuna? Og kanska er ein stór lýsandi stjørna uppi yvir fjósinum?
Í summum londum gera tey eina slíka krubbu um jóltíðir? Og tá brúka tey eina dukku til at vera Jesus. Tað var eitt kirkjulið, har tey høvdu ráð at keypa eina ógvuliga fína Jesus-dukku. Hon kostaði 9.000 kr. Og hugsa tær, so varð Jesus-dukkan stolin. Tað hendi tvey ár upp í slag. Triðja árið settu tey ein GPS-ara inn í Jesus-dukkuna, og hann vísti vegin yvir til heimið hjá tjóvinum.
Men sjálvt bíligari útgávur verða viðhvørt stolnar úr handilsframsýningum, bara tí at fólki dámar tær. Einaferð fór ein maður yvir til eina framsýning, har tað lá ein umleið ein metur stór útgáva av pinkubarninum Jesusi í einari krubbu. Maðurin fór uttan eitt orð yvir og tók Jesus og fór út úr handlinum við honum í fanginum. Tá ið hann varð steðgaður og spurdur, hví hann hevði tikið dukkuna, svaraði hann: “Mær dámar hana, og eg vildi hava hana. So tí tók eg hana.”
Hugsa tær til, at fólki dámar so væl Jesus sum dukku, at tey stjala Jesus-dukkuna. Hvat heldur tú, at tey kunnu brúka eina Jesus-dukku til? Kunnu tey tosa við hana? Kann hon hoyra, hvat tey siga? Kann hon svara teimum? Er hon heit at leggja seg við? Nei. Ein Jesus-dukka er sum allar aðrar dukkur – hon kann ikki annað – enn tað, vit spæla, hon kann. Men kanska kunnu tey selja eina dýra Jesus-dukku til onnur og so sjálv fáa nakrar pengar burturúr.
Men hugsa so um tann rætta Jesus. Ber tað til at stjala hann? Kostar hin rætti Jesus nakað? Nei, hin rætti Jesus er ókeypis. Og øll kunnu fara og taka hann við sær – uttan at verða steðgað – tí Jesus vil so fegin verða tikin við.
Jesus vil fegin, at tú tekur hann við í lív títt. Hvønn dag, alt árið runt. Ikki bara sum eitt pinkubarn, men sum ein vaksin Jesus. Ein Jesus, sum hoyrir tað, tú sigur við hann. Ein Jesus, sum sær teg og sendir einglar sínar at ansa eftir tær. Ein Jesus, sum talar við teg.
Tann rætta Jesus kanst tú ikki selja og so fáa pengar fyri hann. Men tú kanst luta hann við onnur – eisini uttan at tað kostar teimum nakað. Og tað er tað framúrskarandi við Jesusi. Vit kunnu øll hava hann samstundis. Ongum nýtist at stjala hann frá onkrum øðrum. Vit kunnu øll hava hann.
Jesus vil fegin vera vinur við øll í verðini. Og tá ið tú hevur funnið tann rætta Jesus, so vil hann so fegin, at tú hjálpir øðrum at finna hann.
Adventnyt
Effie Campbell umsetti.