Hundurin og mannakornið
”Eg setti niður, Ápollos vætti, men Guð gav vøkst.”
1.Kor.3,6
”Síðani eg var heilt ungur, hevur mær dámt væl at verið á veiðiferð uppi
millum fjalla, og sjálvandi var hundurin við mær. Mangar ferðir eydnaðust
væl, og fongurin var eisini góður. Men áhugi, ið bara viðvíkur
jarðarlívinum, stillar ikki andligu krøv menniskjans. Soleiðis var hjá mær.
Guds kall kann koma á ymsan hátt. Nú skal eg greiða frá, hvussu Gud
serliga kallaði meg:
Ein vakran sólskinsdag sat eg uppi á fjallinum nakað frá heimi mínum. Eg
var næstan 20 ára gamal tá. Meðan smáfuglarnir lótu skaparanum til
heiðurs, kom hundur mín, Vesla, rennandi. Hann slokti mær um hondina.
Men hvat var hatta, sum datt úr munninum á honum? Eitt mannakorn, har
víst varð á Jes.43,1. hvaðan mundi mannakornið vera komið?
Har stóð: ” Men so sigur nú Harrin, ið skapaði teg, Jákup, og myndaði teg,
Ísrael: Óttast ikki, eg endurloysi teg; eg nevni teg við navni, tú ert mín.”
Tá ið eg hevði kannað hetta betur, fekk eg greiði á, at mannakornið var
komið úr einum ruskdunga. Hundurin hevði verið har og hevði tikið
mannakornið í munnin. So kom hann haðani til mín. Men bíbliuorðið úr
Jesaja 43,1 hugsaði eg nógv um.
Tað gjørdist torførari og torførari at standa ímóti Guds kalli. Og ein dagin
slapp eg at síggja Kristi endurloysingarverk, sum eg bleiv kallaður til.
Guds vegir eru mangan merkiligir, og eg má leggja afturat: sendiboðini
kunna eisini vera merkilig.
Henda upplivingin hugtók meg. Kanska hugtekur hon eisini teg. Eg má
vitna, at hjartað er fult av tøkk og lovsangi til hansara, sum gav seg sjálvan
sum loysigjald fyri okkara skyld. Tú, ið lesur hesi orð: minst til, eisini fyri
tína skyld!
Dyrnar
”Eg eri dyrnar. Gongur nakar inn um meg, skal hann verða bjargaður, og
hann skal ganga inn og ganga út og finna føði.”
Jóh.10,9
Hvussu kemur ein inn í eini hús? Ja, men hatta er jú ein býttur spurningur.
Vit vita jú øll, at skalt tú inn í eini hús, so mást tú ígjøvnum dyrnar.
Sjálvandi hendir tað, at tjóvar, ið onki hava gera í húsunum, royna at koma
inn ígjøgnum eitt vindeyga. Men øll, sum eru vælkomin í húsunum, fara
ígjøgnum dyrnar.
Hvussu kemur ein inn í Guds ríki? Hvussu verður ein frelstur? Hetta er
tann stóri spurningurin, sum Jesus svarar, tá ið hann sigur um seg sjálvan:
”Eg eri dyrnar. Gongur nakar inn um meg, skal hann verða bjargaður.” So
hevur Guds ríki altso eisini einar dyr, sum farast má inn um, um ein vil
verða frelstur. Dyrnar inn til Guds ríkis gleði og dýrd eita Jesus. Bara
ígjøgnum hann kann eitt menniskja verða frelst og fáa sess í Guds ríki.
Mong halda, at aðrar dyr eru inn í Guds ríki. Dyrnar, sum flest menniskju
halda føra inn hagar, eru gerningar. Summi halda, at tey kunnu fáa frið við
Gud orsakað av gerningum, sum tey ikki gera. Tey halda, at tá ið eg ikki
havi gjørt nakra stóra synd, sum ger øðrum stóran skaða, so má eisini vera
ein sessur til mín í Guds ríki. Onnur halda, at hetta ber ikki til, tað er ov
lítið bara at halda seg til okkurt, sum ein ikki hevur gjørt. Nei halda tey,
tað má vera tað góða, ið eg havi gjørt, sum eru dyr mínar inn í Guds ríki.
Tí ein heldur, at Guds ríki er fyri góð menniskju, sum veruliga hava gjørt
okkurt gott her í heiminum.
Men hetta er ikki so, her mistekur ein seg. Tí Jesus segði ikki, at hann er
ein av durunum inn í Guds ríki. Nei, hann segði: ”Eg eri dyrnar.” Tað
merkir, at tað eru ikki aðrar dyr til. Ongin sleppur inn í Guds ríki, av tí at
til eru syndir, sum ein ikki hevur gjørt, ella góðar gerðir, ið ein hevur gjørt.
Men at Jesus er dyrnar merkir, at øll, sum koma til Jesus, so sum tey eru,
fyri at fáa alt frá honum, blíva frelst. Tað er nevniliga bara ígjøgnum alt
tað, Jesus hevur gjørt fyri okkum, at vit kunna blíva frelst til eitt lív í Guds
ríki.
Tað er undurfult, hvat hendir við teimum, sum ganga inn um dyrnar í Guds
ríki. Vit koma til Jesus sum glataðir syndarar, sum bara hava uppiborið
dóm og revsing. Men ígjøgnum Jesus og gerningar hansara fyri okkum
kunna vit ganga inn í Guds ríki og koma fram fyri Gud sum hansara kæru
og elskaðu børn. Størri broyting kann ikki hugsast. Og hetta stóra hendir
øllum teimum, ið við dópi og trúgv á Jesus ganga inn ígjøgnum dyrnar.
Tú kemur ei uttan um Jesus,
hann lívið og sannleikin er-
Ein viti á náttmyrka firði,
Tann leið, sum til Paradís ber.
Tú kemur ei uttan um Jesus-
hitt dýrasta navnið, ið er,
í lívi, í deyða og dómi
tað einasta navnið, ið ber.
Grundvøllurin undir gleðini
“Eg sigi tykkum: Soleiðis skal verða meiri gleði í himni um ein syndara,
sum vendir um, enn um níggju og níti rættvís, sum ikki hava umvending
fyri neyðini.”
Luk.15,7
Himmalin er hin óvikandi grundvøllurin, har øll gleði kemur frá.
Einglarnir róptu av gleði, tá ið jørðin varð skapað. Job 38,7. Einglarnir
boðaðu gleðina við Jesu føðing. Luk. 2,10. Tað er gleði í himli um ein
syndara, sum vendir um. Luk. 15,7.
Himmalin vil vera fyltur við gleði, og hugsa tær, hvørji undurfull orð ein
dag fara at møta okkum: „Far inn til gleði Harra tíns.“ Matt. 25,21.
Effie Campbell umsetti.
3.juli 2022
Báðir synirnir hjá pápanum
“Men hann svaraði og segði við faðirin: »Sí, í so mong ár havi eg nú tænt
tær, og havi aldri gjørt ímóti boðum tínum; og mær hevur tú aldri givið so
frægt sum eitt smálamb, so at eg kundi fáa mær ein stuttleika saman við
vinum mínum!”
Luk.15,29
Sten Sørensen, blaðstjóri
Ein av kendastu tekstunum í Bíbliuni er frásøgnin um burturvilsta sonin í
Lukas 15.
Sonurin tók ógvisligar og óvanligar avgerðir og tók út faðirarvin, hóast
faðirin livdi enn. Hann fór avstað og ætlaði sær ongantíð at koma aftur.
Hetta var púra burturvið, so leingi sum pápin enn var á lívi. Men pápin
mátti tíverri lata hann fara.
Eftir at hava dvølt uttanlands, har hann hevði brúkt allar pengarnar, og har
hann at enda át grísamat, gekk hann í seg sjálvan og fór heim at spyrja, um
hann kundi sleppa at vera ein tænari hjá pápanum.
Heima á garði var hin sonurin. Hann var eldri. Tað er ikki talað ella
skrivað so nógv um hann. Men hansara hugburður og atferð hevur eisini
ein boðskap til okkara. Tí hyggja vit gjøllari eftir soninum, sum búði
heima, síggja vit, at pápin, tá ið samanum kom, hevði tveir synir, sum vóru
glidnir burtur frá honum. Annar var komin burtur frá pápanum har langt
úti í verðini. Hin var komin burtur frá pápanum, meðan hann var heima á
garði. Báðir vóru glidnir burtur frá pápanum.
Eftir sum yngri sonurin er so nógv umtalaður, seti eg ljóskastaran á
heimastadda sonin: Tað ber til at ganga í kirkju og kortini hava frástøðu frá
Gudi: Vit kunnu vera so bundin av andaligum virksemi og kortini missa
sambandið við Jesus.
Hin heimastaddi sonurin sá ikki, hvat ið hann longu hevði heima. Pápin
var bara blivin ein arbeiðsgevari. Pápa-sonar sambandið var burtur, alt tað
hjartaliga og kærleiksfulla sambandið. Sonurin var nær, men kortini langt
burtur. Sum tað var syndarligt.
Sonurin kundi havt livað Harrans glaðu dagar í vissuni um, „at tú ert altíð
hjá mær, og alt mítt er títt“. Tú, sum gongur í kirkju og altíð hevur gjørt
tað, miss ikki tað tætta faðirsambandið. Gud elskar teg og veit um alt tað
góða, tú hevur gjørt. Hann setir prís upp á tað. Men Gud vil hava tín
kærleika og nærleika. Miss hann ikki úr eygsjón mitt í meinigheitini.
Tveir av lærusveinunum søgdu Jesusi farvæl, tá ið teir hildu, at nú var
liðugt við honum. Teir vóru á veg til Emmaus. So kemur Jesus sjálvur har
og gerst partur av ferðalagnum. Frástøðan bleiv til nærleika. Hjartað í
teimum brann, tá ið hann breyt breyðið og læt Skriftirnar upp fyri teimum.
Tað liggur okkurt gott og signað í Jesu nærveru – og tá ið Skriftirnar gerast
livandi fyri okkum. Tað skapar nærleika og gevur barnakor! Minst nú til
tað: Vit eru synir og døtur, ikki trælir!
Effie Campbell umsetti.
Jesus vil hjálpa tær
Ludvig Karlsen
„Kalla á Meg, tann dag tú ert í neyð – Eg skal hjálpa tær, og tú skalt prísa
Mær.“
Sálm. 50,15. (V.D. ums.)
Tann Gud, sum hevur alla makt í himli og á jørð, sigur hesi orð við teg í
dag, og kanska er tað júst í dag, at tú hevur tørv á at fáa at vita hetta. Nú
minni eg teg á, at tú hevur ein at fara til við tíni neyð, uttan mun til, hvør
ið neyðin er.
Kanska ert tú einslig, ella tú ert sjúk. Kann vera, at børn tíni ella
hjúnafelagin hava trupulleikar. Møguliga hevur tú bústaðartrupulleikar,
ella at tíni fíggjarviðurskifti eru vánalig, ella stríðist tú við tína gudstrúgv?
Einki er ov lítið ella ov stórt at fara til Jesus við; men tað er ikki altíð, at
loysnin á tínum trupulleikum kemur beinanvegin. Kortini byrjar okkurt at
henda, tá ið vit stíga fram fyri Gud í Jesu navni og biðja um hjálp og
vísdóm at loysa okkara trupulleikar.
Tað ber á, at Hann sendir hjálpina, sum okkum tørvar, gjøgnum onnur
brúkar Hann okkara neyðstøðu at minna okkum á bønarinnar megi. Hann
minnir okkum á, at vit mugu hava okkara bønarlív í ordan!
Ofta verður sagt, at neyðartíðir eru Guds tíðir, og Bíblian sigur okkum, at
tann, sum biður, hann skal fáa, og bønarsvarið kemur, so satt sum vit ikki
møðast og gevast. Eg kenni eina mammu, sum hevði biðið í 40 ár, at
sonurin mátti blíva frelstur, og ein dag kom bønarsvarið. Tað var vorðið
ein vani hjá henni at biðja fyri honum, og á øllum møtum, sum hon var á,
bað hon um forbøn fyri soni sínum. Henda mamman var, sum frá leið,
vorðin gomul, og minnið var farið at bila. Drongurin var blivin vaksin
maður; men Gud svaraði kortini upp á bønina!
Kalla á Hann í dag og legg alla neyð tína fram fyri Hann, sum hevur
umsorgan fyri tær.
Onkur hevur sagt, at kallinummarið ella neyðnummarið upp til Guds er
Sálmur 50,15, fyri at vit betur skulu minnast tað. Altso Harrin bjóðar tær
og sigur: “Heit so á meg á neyðar degi, eg skal bjarga tær, og tú skalt lova
mær!”
Effie Campbell umsetti
Hvat er vorðið av vekingarrópinum?
“Tit eru salt jarðarinnar; men um saltið dovnar, hvørjum skal tað tá verða
saltað við? Tað dugir einki longur uttan at verða blakað út og traðkað
undir mannafótum. Tit eru ljós heimsins. Ikki kann tann staður verða
fjaldur, ið er uppi á fjøllum.”
Matt. 5,13-14
Bíblian sigur greitt frá, at áðrenn Jesus kemur aftur, fer at koma eitt stórt
fráfall frá konservativari, kristnari trúgv.
Alt, sum hevur við kristna trúgv og moral at gera, er í ferð við at verða
burturbeint úr okkara samfelagi. Nógvar kirkjur og samkomur eru um at
fara sundur. Fyri frið skyld leggja kristnir leiðarar seg flatar fyri
antikristiliga andanum. Teir orka ikki at standa ímóti tí støðugt vaksandi
trýstinum og jagstranini og góðtaka tí so við og við ranglæru viðvíkjandi
bíbilskari trúgv, lív og læru. Hetta er eitt av teknunum um endatíðina.
Áðrenn Antikrist stígur fram, verður samfelagið fyrireikað til komu
hansara. Tí sigur Paulus: „Latið ongan villa tykkum á nakran hátt; tí at
FYRST má fráfallið koma, og syndarinnar maðurin (lógloysismaðurin,
Antikrist) verða opinberaður, glatunnar sonurin.“ 2. Tess. 2,3. Síðani fer
hetta fram: „Tí loynimálið í lógloysinum er longu farið at virka, bert at
tann, sum nú heldur aftur (tey Jesus-trúgvandi), verður beindur burtur av
vegnum; og TÁ skal lógloysingurin verða opinberaður.“ (2. Tess. 2,7„8).
Paulus tíðarfestir burturrykkingina og sigur, at hon kemur, ÁÐRENN
Antikrist stígur fram.
Sambært Jesusi skulu vit vera „salt jarðarinnar“ og „ljós heimsins“ (Matt.
5,13„14). Vit skulu vísa vegin til Frelsaran, og vit skulu bremsa og forða
rotinum í samfelagnum. Rotið stendst av ranglæru og brot á Guds lóg.
Flóta vit við streyminum sum ein deyður fiskur, ella standa vit ímóti
trýstinum og vísa, at vit eiga lívið í Gudi?
Jesus kemur brádliga og óvæntað: „Men um midnátt kom róp í: „Sí, nú
kemur brúðgómurin! Farið út at møta honum!“ (Matt. 25,6). Hvat er
vorðið av vekingarrópinum – boðanini um afturkomu Jesusar í okkara
meinigheitum? Bara 10% av dagsins prædikumonnum tala um afturkomu
Jesusar. Profetiini um komu Jesusar eru eggjandi, og tey vekja okkum upp
og fáa okkum at hugsa okkum um. Bíblian er ein profetisk bók.
Effie Campbell umsetti.