19. juni 2019
Hví kom hann?
Í fylling tíðarinnar sendi Gud son sín til okkara jørð.
Gal. 4,4
Hví kom Hann? Tær heilagu Skriftirnar boðaðu nágreiniliga frá komu hansara, og tær somu Skriftirnar siga okkum ORSØKINA til komu hansara.
Fyri tað fyrsta kom hann, so at vit ikki skuldu glatast, men fáa ævigt lív! (Jóh. 3,16). Men tað tykist, at fólk flest ikki brýggja seg um nakað annað lív enn hetta stutta og forgeingiliga jarðarlívið! Ófatiligt. Men fyri teg – tú, sum skríggjar í hjarta tínum eftir onkrum meir: Tað var fyri TEG, hann kom!
Fyri tað næsta: Hann kom fyri at fría út øll tey, sum trælkaðu undir deyðaræðslu og ótta. (Hebr. 2,15). Nú eru tað vissuliga fólk, sum tvíhalda um, at tey óttast einki sum helst! Og tað kann tykjast, sum eru hesi sannar hetjur. Men tað hjálpir teimum einki. Heldur tvørturímóti! Men til teirra, sum kenna óttans pínu í sál síni: Tað var fyri TEG, hann kom!
Fyri tað triðja og síðsta: Hann kom at gera tað, sum vit sjálv ikki megnaðu! (Róm. 8,3). „Á, eg klári meg stak væl!“ tvíhalda summi so sjálvvís. Men arma sál – hvussu leingi? Tú, sum annars hevur sæð tað – og veruliga plágast av ikki at røkka til: Hann kom fyri TEG! Og minst nú til: Jesus ger enn í dag tað, sum hann kom til – sambært sítt æviga Orð!
Effie Campbell umsetti
18. juni 2019
FAMILJAN HITTIST AFTUR
„... so skulu vit altíð vera saman við Harranum.“
1. Tess. 4,17.
Í bókini og filminum „Himmalin er veruligur (Heaven Is for
Real) var Colton Burpo bara fýra ára gamal, tá ið hann kom frá
tí við lívinum eftir eina brádliga skurðviðgerð, har blindgørnin
mátti takast. Teir komandi mánaðirnar tosaði hann um vitjan
sína í himli. Hann greiddi nágreiniliga frá, hvat ið foreldur
hansara høvdu gjørt undir skurðviðgerðini og segði søgur um
menniskju, hann hevði møtt í himli – menniskju, sum hann
ongantíð hevði hitt á jørðini ella fingið at vita um.
Hann segði við mammu sína: „Tað var eitt pinkubarn, sum
doyði í búki tínum, ha?“ Foreldur hansara høvdu ongantíð
nevnt tann spontana abortin, sum mamman hevði fingið, av
tí at hann var ov lítil at skilja tað. Mamma hansara spurdi:
„Hvør hevur sagt tær, at eitt pinkubarn doyði í búkinum á
mær?“ Hann svaraði: „Tað gjørdi hon, mamma. Hon segði, at
hon doyði í búki tínum.“ So legði hann afturat: „Tað er í lagi,
mamma. Hon hevur tað gott. Gud tók hana til sín.“
Mamma hansara segði: „Meinar tú ikki, at Jesus tók hana til
sín?“ Hann svaraði: „Nei, mamma, tað gjørdi pápi hansara!“
Eyguni á mammuni lýstu, og hon spurdi: „Hvat æt hon? Hvat
var navnið á lítlu gentuni?“ Hin fýra ára gamli Colton svaraði:
„Hon hevur einki navn. Tit góvu henni einki navn.“
Og hann mintist eitt afturat, sum hann segði, áðrenn hann
fór út at spæla: „Ja, hon segði, at hon gleðir seg ómetaligt, til tú
og pápi koma til himmals.“
Beint nú er onkur í himli, sum sigur tað sama um teg – sum
gleðir seg til dagin, tá ið Guds familja aftur er saman. Skulu vit
ikki eisini gleða okkum?
Bíblian sigur: „... so skulu vit altíð vera saman við Harranum.
Troystið tí hvør annan við hesum orðum!“ (Vers 17-18).
„... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti.
17. juni 2019
Um hvussu alt endar
„Teir skulu síggja ásjón Hansara...
og teir skulu vera kongar í aldur og allar ævir.“
Opb. 22,4-5 V.D.
Fyri at vita, hvussu ein søga endar, mugu vit lesa síðsta kapitlið.
Og í Opinberingini kap. 22 – sum er síðsta kapitlið í Bíbliuni –
lesa vit um framtíðarútlitini, sum fara at gleða øll Guds frelstu
børn. Latið okkum hyggja at teimum:
1) „Tey skulu síggja ásjón (andlit) Hansara.“ Ein av himmalsins
størstu gleðum fer at verða, tá ið vit síggja andlitini á okkara
kæru, sum vit nú eru skild frá og at liva ævinleikan saman við
teimum. Men hvussu spennandi tað enn fer at verða, kann tað
ikki samanberast við gleðina at síggja Jesus andlit til andlits
– at síggja hann, vit elska mest av øllum. Sangskrivarin segði:
„Ásjón hans eg skjótt skal síggja omanfyri stjørnurnar. Andlit
tá til andlit skoða Hann í allar ævirnar.“ Og tað er ikki alt. Les
hetta: „... vit eru Guds børn, og tað er ikki enn opinberað, hvat
vit skulu verða. Vit vita, at tá ið hann verður opinberaður, tá
skulu vit verða honum lík, tí at vit skulu síggja hann, sum hann
er.“ (1. Jóh. 3,2). Vit skulu síggja hann, vit skulu blíva sum
hann, og vit skulu vera saman við honum um ævir. Sum tað
er undurfult!
2) „Tey skulu vera kongar í aldur og allar ævir.“ Eins og tað
endaliga prógvið úr fólkaskúlanum, gjørdi teg skikkaðan at fara
undir eina útbúgving og fara út í lívið, soleiðis gera royndirnar
í hesum lívi teg skikkaðan at ráða saman við Kristusi í næsta
lívinum. Hugsa enn eina ferð um lønina. Hetta lívið er ein stutt
søga, tað næsta lívið er ein long søga – hon er um, at vit síggja
Jesus andlit til andlits og ráða saman við honum um ævir.
„... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti.
16. juni 2019
Bara Jesus kann gera sál tína nøgda
„Men tann, sum drekkur av tí vatninum, sum eg vil
geva honum, skal um ævir ikki tysta...“
Jóh. 4,14.
Í einum gomlum sangi verður sungið um at „leita eftir
kærleikanum á øllum teimum skeivu støðunum.“ Og soleiðis
var tað við konuni, sum Jesus hitti við brunnin í Samaria.
Her er søga hennara: Hon royndi religión, men fann einki
nøgdsemi har. Hon segði við Jesus: „Fedrar okkara tilbóðu á
hesum fjallinum, og tit siga, at í Jerusalem er staðurin, har sum
tað eigur at verða tilbiðið.“ (v. 20) Hon hevði altso kunnleika
um religión uppi í høvdi sínum, men tað nøktaði ikki longsulin
í hjarta hennara. Hevur tú upplivað tað sama?
Hon royndi seg við menniskjuligum sambondum, men tey
sviku hana. Jesus segði: „... tú hevur havt fimm menn, og tann,
sum tú nú hevur, er ikki maður tín...“ (v. 18) Hevur tú eisini
upplivað tað? Tað sambandið, sum tær tørvar mest – er Jesus.
Hon royndi Jesus, og hann gjørdi sál hennara nøgda. Jesus
segði: „... tann, sum drekkur av tí vatninum, sum eg vil geva
honum, skal um ævir ikki tysta.“ Tá svaraði hon: „... Harri, gev
mær hetta vatnið, til tess at eg ikki skal tysta...“ (vers 14-15)
Religión uttan eitt persónligt samband við Gud fer áhaldandi
at gera teg ónøgda. Tað er sum at drekka saltvatn – jú meir tú
drekkur, jú meira tystir tú.
Religión, sum einki samband hevur við Kristus, er sum ein
sutta, sum eitt pinkubarn sýgur harðliga fyri at fáa føðslu úr
henni. Kanska hevur tú verið vónsvikin av
trúgvandi fólki og ert vorðin særd av kirkjuni.
Um so er, so skalt tú fáa hetta orðið: Tú mást ikki venda
trúnni bakið, fyrr enn tú hevur roynt Jesus, tí bara hann
kann gera sál tína nøgda.
„... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti.
15. juni 2019
Timburmenninir hjá Nóa
”Halda tit boð míni, tá verða tit verandi í kærleika mínum, líkasum
eg havi hildið boð faðirs míns og verði verandi í kærleika hansara. ”
Joh. 15,10
Mia Hallesby
Ein drongur var í einum missiónsringi. Hann legði sær nær
at savna pengar til missiónina; men annars legði hann ikki so
nógv í, hvussu hann livdi. Heima var hann tvørur og lúnutur.
Hann smæddist heldur ikki fyri at siga eina lygn og at misbrúka
Guds navn.
Formaðurin í missiónsringinum gjørdist sorgarbundin, tá
ið hann frætti hetta, og hann setti sær fyri at tosa við drongin
um hetta Tá ið hann hitti hann næstu ferð, segði hann: „Veitst
tú, hvat ið v.arð av arbeiðsmonnunum hjá Nóa, teimum, sum
bygdu ørkina?“
Drongurin gjørdist bilsin av hesum spurningi og dugdi ikki
at svara.
„Tú veitst,“ segði formaðurin, „bara tey, sum fóru inn í
ørkina, vórðu bjargað. Teir, sum bygdu ørkina, fóru ikki inn
í ørkina, og teir doyðu í Flóðini miklu, tí stóru syndaflóðini. –
Tú skilir helst, hvat ið eg vil siga tær: Vit mugu fyrst og fremst
sjálv vera sonn kristin. Vit verða ikki frelst við at arbeiða fyri
frelsuni hjá øðrum.“
Effie Campbell umsetti.
14. juni 2019
Nøgdur?
”Ja, gudsóttin saman við nøgdsemi er mikil vinningur; ”
1. Tim. 6,6
At vera nøgd – meir skulu vit ikki ynskja okkum her á jørð. Men sjálvt um vit eru kravlítil, og tað ikki skal so nógv til at gera okkum nøgd, so er torført at nøkta krøv okkara. Í byrjanini seta vit ógvuliga stór krøv, men so við og við læra vit at minka um tey; men kortini eru tað fá, sum kenna seg nøgd við tey kor, tey hava fingið. Tað gongst teimum flestu sum systur Christian Wahnschaffe. Bróðirin spurdi hana: “Ert tú nøgd?” Hon svaraði: “Tað, eg havi, er so lítið, og tað, eg ikki havi, er so nógv.” Far inn í okkurt ríkmannaheim, tey høvdu óivað svarað tað sama. Tosa við onkran, sum bæði er vorðin ríkur og viðgitin, og viðkomandi fer óivað at rista við høvdinum: Tað eg havi, er so lítið, og tað, eg ikki havi, er so nógv.
Vit fáa aldri á ævini so nógv, at tað fer at fylla okkara djúpasta sakn. Tí “Heimsins gaman, lyst og gleim, ei eg virði, tí í teim, sálin ongan friðin fær, Jesus, hann fæst bert hjá tær.” (Nr. 37 í Sálmabókini) Tað er okkara ólukka – ella skulu vit ikki heldur siga: tað er okkara lukka – at vit ikki kunnu vera nøgd við minni enn alt. Og tað finna vit bert hjá Gudi, sum vit syngja tað í einum sangi: “Og finnur tú hann, tá finnur tú alt, sum hjartað um ævir man tráa -.” (Nr. 392) Í navni hansara verður hjartans longsul stillaður, og vit verða til fulnar nøktað; men hvussu nógv, ið vit fáa í hesum heimi av tingum og øðrum, so fær tað ikki fylt sál okkara og gjørt okkum nøgd.
Mong ganga so súr og trútin og ónøgd um inni í sínum heimi, tey eymka seg, klaga og grenja um hesa avlagaðu tíðina, vit liva í, og skuldin fyri alt hetta verður løgd á tíðina og tað, hon førir við sær; men rótin situr nógv djúpari, heilt inni í mannahjørtunum. Tað eru menniskju, sum eru nógv fátækari enn vit, hvat ið viðvíkur teimum ytru umstøðunum, og kortini so lýsa tey av nøgdsemi og lukku, og tað av teirri einføldu orsøk, at hjartað er nøktað hjá Gudi.
Notabene
Effie Campbell
13. juni 2019
Freistingartrupulleikin
”Børn míni, tit eru av Guði og hava vunnið á teimum; tí at tann, sum er í tykkum, er størri enn tann, sum er í heiminum. ”
1. Joh. 4,4
Hvørji eru hyggjuráðini? Hvør er útvegurin? Tað er Jesus. Svarið til freistingina er at lata Jesus møta henni fyri teg. Royn ikki at fara í holt við Sátan einsamøll. Tað er ov torført fyri eitt mannabarn. Lat Jesus klára tað. Tað er hann førur fyri. “Børn míni, tit eru av Gudi og hava vunnið á teimum (t.e. teimum illu andunum); tí at tann, sum er í tykkum, er størri enn tann, sum er í heiminum.” 1.Jóh.4,4.
Jesus er førur fyri at gera tað. Gud er “mentur at varðveita tykkum frá at falla og lata tykkum koma fram fyri dýrd sína, lýtaleys í fagnaði.” Jud. 24.
Lat Jesus taka sær av eini og hvørji freisting, sum kemur á tína leið. Einsamøll at fara í holt við fíggindan er at bjóða seg fram til ósigur.
Ein smágenta greiddi frá, hvussu hetta virkar. Hon segði: “Tá ið eg síggi Sátan koma, sigi eg: “Jesus, tú mást fara út í dyrnar.” So fer Jesus til dyrnar. Og tá ið Sátan sær Jesus, sigur hann: “Orsakið meg, eg man vera komin til tær skeivu dyrnar.””
So einfalt er tað.
So leingi Jesus hevur valdið í lívi okkara, eru vit trygg móti fíggindans makt. So leingi hann situr við róðrið, endar ikki galið hjá okkum. At lata honum stýringina upp í hendur er svarið upp á allar trupulleikarnar í kristnilívinum. Men í heilum kanst tú broyta støðu og siga: “Jesus, nú haldi eg, at eg vil koyra sjálv.” Og so flytur hann seg og letur teg sleppa framat. Í kristnilívinum er eingin tvingsil ella harðskapur. Tú hevur fult frælsi. Tað ert tú, sum tekur avgerðirnar. Og tú tekur tær í sinninum, í viljanum.
Og nú koma vit til tað, sum er so týdningarmikið. Hvørja ferð, vit velja rætt, verður viljin styrktur. Hvørja ferð, vit velja skeivt, viknar viljin. So einfalt er tað.
Bæði góðir og ringir vanar verða styrktir við uppafturtøku. Tí ræður um at vera á varðhaldi móti øllum, sum kann avlaga okkum, so vit ikki duga á at skyna, hvat ið er gott ella ónt og missa tamarhaldið á okkum. Bíblian gevur vón til tann, sum onga vón eigur. Tí ljóðar lyftið: “Tí at synd skal ikki ráða yvir tykkum.” Róm. 6,14.
Eitt menniskja nýtist ikki at vera trælabundið av ringum vanum. Hann ella hon nýtist ikki at fáa heim sítt oyðilagt av einum veikum vilja. Gud kann bróta syndaleinkjur. Tað er tað, sum Jesus kom at gera. “Andi Harrans, drottsins, er yvir mær, tí at hann hevur salvað meg til at bera fátækum gleðiboð, sent meg við heilsubót fyri sundurbrotin hjørtu, til at boða hertiknum og fjøtraðum loysn.” Jes.61,1.
Jesus kom at bróta fjøtur, t.e. leinkjur, og føra fangar út í frælsið. Ongum nýtist at vera trælur undir niðurbrótandi vanum. Øll kunnu gerast frí. Eg sigi hetta við tí livandi Guds orði sum myndugleika.
Effie Campbell umsetti.
12. juni 2019
At tatovera
”Og tit skulu ikki skera tykkum skeinur í holdið deyðum til bata og ikki heldur rista merki í húðina. Eg eri Harrin! ”
3. Mós. 19,28
Ein maður sigur frá, at hann sum ungur drongur hevði góðan hug at fara til sjós. Hann legði merki til, at nógvir sjómenn vóru tatoveraðir, og hugsaði tí, at bara hann eisini bleiv tað, kundi hann skjótt rokna seg sum vaksnan. Hann tók penn í hond og teknaði ymiskar myndir upp á armin, og hann bleiv so hugtikin av hesum, at hann ein dagin bað mammu sína lova sær at lata seg tatovera.
Mamman segði: “Latið okkum síggja, hvat Gud sigur um tað í egna orði sínum.” Hon hugdi altíð eftir í Bíbliuni, tá ið hon skuldi finna svar upp á torførar spurningar, sum hon var í iva um. Á henda hátt fekk hon at vita, hvat var rætt. Eisini her fann hon svarið upp á spurningin hjá soni sínum og las tað nágreiniliga upp fyri honum: “Tit skulu ikki rista merki í húðina. Eg eri Harrin!” 3. Mós. 19.28. Spurningur hansara var svaraður av Harranum sjálvum, og frá tí tímanum hevði hann ongan hug at lata seg tatovera; hann visti heilt vist, at tað var skeivt.
Effie Campbell umsetti.
11. juni 2019
Berbari upplivdi grøðing í Algeria
”Uppaftur sigi eg tykkum: Um tveir av tykkum eru samsintir á jørðini um at biðja um okkurt, hvør søk tað so man vera, tá skal tað verða teimum givið av faðir mínum, sum er í himlunum. Tí at hvar sum tveir ella tríggir eru komnir saman í mínum navni, har eri eg mitt ímillum teirra.« ”
Matt. 18,19-20
Miracle Channel hevur tveir innføddar evangelistar í Algeria. Teir arbeiða eisini millum berbarafólkið. Her greiða teir frá tí, sum hendi, tá ið ein trúgvandi berbarakona bað fyri einum sjúklingi á sjúkrahúsinum, har hon arbeiðir.
Kabylararnir eru ein ættarbólkur í berbarafólkinum, sum býr í norðara parti í Algeria, meir enn 100 míl eystan fyri høvuðsstaðin. Kabylararnir umboða størsta partin av berbara-mæltum fólki í Algeria og næst størsti í Afrika. Flestu teirra eru muslimar, men nógvir berbar hava stríðst við teirra religiøsa samleika, av tí at teir ikki eru arabar, og teir kenna, at tann arabiska mentanin er noydd inn á teir. Talið á kristnum millum berbar økist.
Ein kabylsk kona, sum eitur Farida, arbeiddi sum vaskikona á einum sjúkrahúsi. Ein dagin sá hon ein ungan mann, sum royndi at geva einum eldri manni eitt sindur av vatni. Tann eldri maðurin lá í koma. Teir vóru faðir og sonur, og tá ið læknin hevði sagt soninum, at pápin skjótt fór at doyggja, gjørdi sonurin alt, hann kundi, at halda lív í pápanum. Tá ið Farida sá, hvørja umsorgan sonurin hevði fyri faðirinum, tókti henni synd í teimum, og hon kendi á sær, at hon mátti gera okkurt fyri mannin, sum lá til tað síðsta.
Hon bað sonin fara útum, so at hon fekk gjørt rúmið hjá sjúklinginum ordiliga reint. Tá ið hann fór, tók hon ta lítlu vatnfløskuna, meðan hon bað eina einfalda bøn: “Harri, tú segði, at tá ið tvey – sjúklingurin og eg – eru savnað í tínum navni, ert tú her. Henda fløskan við vatni er títt blóð, og tað ert tú, sum grøðir tann sjúka.”
So tók hon eitt sindur av vatni upp í skeiðina og førdi hana til munnin á manninum, og bilsin gjørdist hon, tá ið hann svølgdi vatnið. Hon gjørdi tað einaferð afturat, og aftur svølgdi hann. Tá ið hon gav honum triðju súpiskeiðina, læt hann sjálvur munnin upp og svølgdi uttan trupulleikar. Av tí at starvsfólkini á sjúkrahúsinum bíðaðu eftir, at hann skuldi doyggja, hevði hann bara eitt lak oman yvir seg.
Farida stoytti restina av vatninum úr fløskuni niður yvir allan kropp hansara og segði: “Harri, lat títt blóð, sum reinsar, grøða henda sjúka mannin. Tú sært Harri, at hann hevur tveir synir. Vís honum miskunnsemi.”
Tá ið hon hevði stoytt vatnið yvir hann, fór tann sjúki maðurin at ristast ógvisliga. Hon kvikaði sær at balla hann í eitt teppi. Ein sjúkrarøktari kom framvið við einum matvogni; men hon sýtti fyri at geva tí doyggjandi manninum mat. Men Farida helt fast við, at sonurin skuldi í minsta lagi fáa ein bakka við mati – tey høvdu jú goldið fyri hann. Mótvillig setti sjúkrarøktarin ein bakka frá sær. Ein partur av matinum var eplamos, og Farida mosaði tað uppaftur meira og gav tí sjúka tað, og hann át alt upp.
Sonurin gjørdist púra málleysur, tá ið hann kom inn á sjúkrastovuna og sá pápan eta. Hann klemmaði Faridu og takkaði henni so inniliga. Farida bað hann tiga um tað, sum var hent, tí hon vildi ikki, at tey muslimsku starvsfólkini skuldu fáa at vita nakað. So fór hon. Men pápin, sum varð grøddur, hevði skilt, at Farida hevði biðið fyri honum í Jesu navni.
Dagin eftir kom Farida til arbeiðis í góðari tíð og sá pápan fara av sjúkrahúsinum við sínum báðum sonum. Sjúkrarøktararnir søgdu henni, at maðurin, sum hevði ligið í koma, nú prísaði Jesus fyri grøðing sína.
Effie Campbell umsetti.
10. juni 2019
Hvørjum er gudstænastan ætlað?
”Men alt geri eg fyri gleðiboðskaparins skuld, til tess at eg má fáa lut við honum. ”
1. Kor. 9,23
Sten Sørensen
Hvørjum gudstænastan skal vera fyri, hevur verið eitt átrokandi og krevjandi evni í mongum meinigheitum. Áskoðanin um gudstænastuna hevur ført við sær, at summi eru farin úr meinigheitini, tí tey kendu seg ikki væl har longur. Gudstænastan gjørdist ov fremmand ella ov keðilig, og eingin tók undir við tí, sum teimum dámdi.
Latið okkum siga beinanvegin: Gud er miðdepilin í hvørjari gudstænastu. Um vit býta orðið gudstænasta í tvey, verður tað til at tæna Gudi (guds-tænasta). Eg fari ikki at dvølja við Gudsdimensjónina, men okkara hugburð til gudstænastuna.
Í fyrstu meinigheitini høvdu tey tveir pallar, har tey savnaðust. Annar var meinigheitin, sum savnaðist í templinum ella á einum øðrum almennum staði, hitt savningarstaðið var í heimunum. Í heimunum brutu tey breyðið og løgdu dent á tey tættu sambondini. Har lutaðu tey upplivingar og royndir hvør við annan og vórðu uppbygd.
Hin sunna meinigheitin hevur tvey “matstøð”. Bæði gudstænastan og húsbólkarnir geva andaligan mat. Um ein meinigheit leggur ov stóran dent á gudstænastuna og misrøkir húsbólkarnar, verður føðslan avmarkað til gudstænastuna. Tann vónin, at eg skal fáa nakað, gerst lættliga ov stór, um vit bara taka lut í gudstænastuni. Myndin, sum ofta verður nýtt um eina meinigheit, er fuglurin við sínum tveimum veingjum. Hann má hava báðar veingirnar, um hann skal flúgva. Annar vongurin er stórsamkoman, og hin vongurin er húsfelagsskapurin.
Eg hugsi, at vit hava misskilt okkurt, um vit eru so heft av, at gudstænastan skal vera so, sum eg sum trúfast kirkjufólk ynski mær. Í roynd og veru er tað, mær dámar og tað, ið eg ynski mær, av minni týdningi. Tað eru onnur, sum eiga at vera í miðdeplinum í gudstænastuni. Raðfylgjan átti at verið: Gud sum nummar eitt. Síðani kemur næsta ættarliðið og tey nýggju í trúnni, og sjálvandi tey, sum ikki enn kenna Jesus.
Tí er mín einfaldi pástandur: Um næsta ættarlið og tey nýggju trívast, so er tað eydnast hjá okkum! Er tað “mín” stílur, sum skal nýtast, sigur tað, hvussu ómetaliga óbúgvin eg eri.
Tørvurin hjá børnunum hevur stóran týdning í einari familju. Sum foreldur taka vit nógv atlit til børnini. Ja, smábarnafamiljur taka næstan bara atlit til nýfødda barnið. Soleiðis er tað á mangar mátar í meinigheitini eisini. Børnini og næsta ættarliðið koma framum tann andaliga tørvin hjá teimum vaksnu.
Í veruleikanum ber tað til hjá mær at liva væl sum kristin við at taka andaligan mat til mín sjálvur. Hin búni kristni hevur lært at eta sjálvur. Eg taki sjálvur føðslu til mín úr Skriftini. Harafturat verða vit uppbygd í húsbólkum og fáa sálarsorg har.
Um vit bara leggja dent á at hava hina “røttu” skránna til gudstænastuna, verður fyrr ella seinni ósemja ættarliðanna millum. Høvuðspunktið verður “mín smakkur og mínar upplivingar”. Slíkur hugburður endar sum oftast í klandri.
Paulus gevur okkum eina nógv betri loysn: “Men alt geri eg fyri gleðiboðskarans skuld.” 1. Kor. 9,23. Paulus slakaði heilt nógv. Vit vita, at hann stríddist fyri frælsi í Galatarabrævinum, meðan hann í hesum versinum sigur: "Tí at tó at eg eri fríur av øllum, havi eg gjørt meg sjálvan til træl hjá øllum, fyri at eg kann vinna tess fleiri. Og eg eri vorðin Jødum sum Jødi, til tess at eg kann vinna Jødar; teimum, sum eru undir lóg, eins og tann, sum er undir lóg, tó at eg sjálvur ikki eri undir lóg, til tess at vinna teir, sum eru undir lóg; teimum, sum eru uttan lóg, eins og tann, sum er uttan lóg, tó at eg ikki eri leysur frá Guðs lóg, men bundin í Krists lóg, – til tess at vinna teir, sum eru uttan lóg. Hinum veiku eri eg vorðin veikur, til tess at eg kann vinna hinar veiku. Øllum eri eg vorðin alt, til tess at eg, ið hvussu er, má kunna frelsa nakrar. Men alt geri eg fyri gleðiboðskaparins skuld, til tess at eg má fáa lut við honum." (1. Kor. 19-23)
Tað er slíkur hugburður, sum eisini eigur at eyðkenna okkum!
Effie Campbell umsetti.
9. juni 2019
Og hvítusunnan kom
"Og tá ið nú hvítusunnudagurin var komin, vóru teir allir saman komnir á einum staði. Og tá kom brádliga eitt dun av himli, sum tá ið harðveður brestur á, og fylti alt húsið, sum teir sótu í. Og fyri teimum sýndust tungur líkasum av eldi, sum skildust sundur og settust á ein og hvønn teirra; "
Áp. 2,1-3
Gud gongur eftir eini ávísari ætlan, og henni víkur hann ikki frá. Hann fylgir henni út í æsir, og alt er frammanundan so neyvt ætlað, at komið verður á mál í hini røttu løtuni. Gud svíkur ongantíð, fer ongantíð skeivur, kemur ongantíð ov seint.
Hjá okkum er tí umráðandi, at vit soleiðis koma í ætlan Guds vilja, at eisini vit eru á staðnum í hini røttu, stóru løtuni.
Tá ið fylling tíðarinnar kom, sendi Gud son sín, føddur av kvinnu, føddur undir lógini.Tá ið Guds tími var komin, doyði Jesus sjálvboðin fyri at vinna okkum æviga loysn.
Tá ið glæman brast páskamorgun, reis frelsarin lívslivandi upp frá deyða og grøv sum sigursharri. Tá ið dagurin kom, at stevnan á Himmalsferðarfjalli var, fór hin upprisni Harrin til himmals at setast vi høgru hond kraftarinnar.
Tá ið hvítusunnan kom, sendi faðirin og sonurin Heilaga Andan, sum hann hevði lovað. Gud ansaði neyvt eftir tíðini og sendi andan til hin ásetta tíman. Gott var tað, at Harrans vinir, hin trúfasti lærusveinaflokkurin, eisini ansaði eftir tíðini í bøn og vøku! Hesa ferð komu ikki freisting og fall, men uppreising og sigur.
t.týddi.
8. juni 2019
Himmalvegurin
”“Hvør tann, sum ákallar navn Harrans, skal verða frelstur.””
Róm. 10,13
Tá ið fólk verða frelst, verður sagt viðhvørt, at tey eru komin inn á Himmalvegin, tann vegin, sum førir til Himmals. Og hvussu finna vit so tann vegin. Jesus sigur: “Eg eri vegurin, sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær.” Tað byrjar altso við Jesusi, at vit bjóða honum inn í hjarta okkara. “Men so mongum, sum tóku ímóti honum, teimum gav hann mátt til at verða Guds børn.” (Jóh. 1,12)
Nú eru vit á vegnum. Tá ið vit koyra á vegunum her niðri, kunnu vit verða steðgað av ferðslupolitinum og vinkað til viks. “Á, nei, suffa vit, “hetta kann koma at taka tíð og kosta.” Men politiið sigur: “Tað er fyri tína egnu skuld, at vit steðga tær. Bilur tín kann vera ein deyðsfella.” Og tað er jú rætt.
Fram við vegunum her niðri eru ferðsluskelti, sum best er at akta. Tað eru tað eisini á Himmalvegnum; men eg ætli mær at siga frá nøkrum skeltum, sum ikki eru á Himmalvegnum. Summastaðni her niðri eru skelti, sum merkja “Innkoyring bannað”. Eitt slíkt skelti finst ikki á Himmalvegnum. Har eitur tað afturímóti: “Hvør tann, sum ákallar navn Harrans, skal verða frelstur.” (Róm. 10,13) Hvør tann, øll. Øll, sum vilja, kunnu stíga inn á vegin, her er einki forboðsskelti.
Tá ið vit koyra gjøgnum tunlar, so skulu vit gjalda, stendur á einum skelti. Men á Himmalvegnum stendur: “Tí av náði eru tit frelstir, við trúgv, og tað er ikki tykkum at takka, tað er Guds gáva; ikki av gerningum, fyri at eingin skal rósa sær.” (Ef. 1,8-9) Her skal altso einki gjaldast, hetta er ein gáva frá Gudi.
Onkustaðni sært tú eitt skelti, har tað stendur, at bilurin má ikki vera tyngri enn 3,5 t og bert hava fýra hjól. Eitt slíkt skelti er ikki at finna á Himmalvegnum. Her í verðini møta vit nógvum trupulleikum og knógva undir tungum byrðum, men Jesus sigur: “Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu.” (Matt. 11,28)
Hoyr, hvussu undurfult tað er: “Hann (Jesus) hevur vígt okkum atgongd til ein nýggjan og livandi veg inn gjøgnum forhangið,” (Hebr. 10,20) og “Tú leiðir meg við tínum ráðum og tekur meg síðani til dýrdar!” (Sálm 73,24)
Himmalgøtan er eingin blindgøta, nei, hon førir allan vegin líka yvir til Perluportrið.
Ja, so sanniliga: “Hann, sum byrjaði í tykkum góðan gerning, vil fullføra hann.” (Fil. 1,6)
Effie Campbell umsetti.
7. juni 2019
Kraftin í einum orði
”Men nú rósa tit tykkum í breggjan tykkara. Alt tílíkt rós er vánt. Hvør, sum tí hevur vit at gera gott og ikki ger tað, honum er tað synd. ”
Ják. 4,16-17
Anne Christiansen
Okkum dámar at fáast við orð. Vit skriva orð, lesa orð, lurta eftir orðum. Orð eru ein stórur partur av gerandisdegi okkara!
Hvat rúma orð okkara? Hvørja ávirkan hava orðini á lív okkara? Á verðina uttan um okkum? Tað er ein veruleiki, at tað skrivaða orðið er vaksið ógvisligt, síðan verðin bleiv digitaliserað, og teir sonevndu sosialu miðlarnir stuðla dyggiliga upp undir hetta. Fólk halda og meina dag inn og dag út, fólk koma við frágreiðingum og kunngera hetta og hitt, frá tí at sólin rísur, og til hon setur, og tímarnar harímillum.
Og mong málbera seg tíverri púra øðrvísi í samskifti á sosialu miðlunum, enn hvat ið tey høvdu viljað gjørt andlit til andlits við persónin, tey tosa við. Orðaskiftið er vorðið ráari, og tey menniskjuni eru ikki fá, sum hava verið fyri einari skammiligari viðferð á netinum. Arbeitt verður við at gera fólk tilvitað um hetta; men tað er ein sannroynd, at mong menniskju hava fingið lív sítt fullkomiliga broytt, eftir at digitala verðin trein inn í gerandisdag okkara. Digitaliseringin hevur givið okkum ómetaligar møguleikar, ómetaliga ábyrgd, og ómetaligar trupulleikar.
Guds orð dylur ikki fyri, hvussu týdningarmikil orð okkara eru. Skriftin opinberar fyri okkum, at um tú vilt vita, hvat ið býr í einum menniskja, skalt tú læra teg at lurta eftir orðunum, sum koma út úr munninum á tí. Um vit í Guds orði fara at granska týdningin av orðum, so kenna vit straks ein tørv á tøgn og kvirru. Trongdin at tosa minkar ómetaligt! Vit vilja helst leggja hondina á munnin og steðga okkara egna orðafloymi, tá ið vit taka tað fram, sum Bíblian sigur um kraftina í orðum.
Lurta bara: Deyði og lív eru í tungunnar valdi (Orðt. 18,21). Menniskjan skal á dómadegi standa til svars fyri hvørjum ógagnsorði, sum hon hevur talað (Matt. 12,36). Har sum nógv eru orð, har vantar ikki synd, men hyggin er tann, ið varrar sínar varðar (Orðt.10,19). Eingin illavorðin tala komi út av munni tykkara (Ef. 4,29). Illavorðið tos ella leyslátað teiti (stuttleiki, skemt) er ófólkaligt (Ef. 5,4). Lat fals av vørrum vera tær fjart (Orðt. 4,24). Alt tílíkt rós er vont (Ják. 4,16)!
Orð kunnu byggja upp ella bróta niður. Og tey hava makt á deyða og lívi! Sig bara tað, sum er gott, og sum byggir upp, har sum tað treingir til, so tað kann verða til signingar fyri tey, sum hoyra (Ef. 4,29). Vinalig orð eru dýrur hunangur, søt fyri sálina, heilsubót fyri beinini (Orðt. 16,24) Eisini okkara egni kroppur ávirkast av hvørji orð, vit siga!
Eg havi mangan hugsað um, hvat ið eg hevði upplivað, um eg hevði gingið ein heilan dag við bandupptakara uppi á mær, og seint á kvøldi hoyrt alt tað, sum eg hevði sagt tann dagin. Hevði eg hoyrt uppbyggjandi, positiv, beinasom orð, full av kærleika, fyriliti, klókskapi, virðing og tign? Ella mótfallin, atfinningarsom, niðurbrótandi orð full av vantrúgv og vónsvikið? Hmm...
Orð skapa! Við trúgv skilja vit, at verðin var skapað við Guds orði. Gud talaði, og tað stóð har. Hvussu hátta vit okkum yvir fyri Guds orði? Æra vit tað, og innrætta vit lív okkara eftir tí? Fær orð Kristusar ríkiligt rúm hjá okkum? Leggja vit okkara egnu orð, tankar, sjónarmið og meiningar til viks, tá ið vit møta Harrans orði, ella velja vit burturúr eftir egnu tykki, so at vit leggja tey Guds orðini, sum ikki huga okkum, til viks, og hava tey eftir, sum vit lættliga kunnu góðtaka? Um vit gera eftir Orðinum, byggja vit sterkt og haldgott. Tann grundin skakast ikki. Eitt orð frá Gudi gevur okkum fasta grund, tá ið vit møta lívsins mongu avbjóðingum. Kraftin í einum orði má ikki undirmetast. Heldur ikki kraftin í teimum orðum, sum koma út úr egna munni okkara.
Effie Campbell umsetti.
6. juni 2019
At sýna Guds kærleika
”»Farið út um allan heimin og kunngerið gleðiboðskapin fyri øllum skapninginum!”
Mark. 16,15
Ein maður bar fram ein vitnisburð á Blákrosskaféini um trúboðaran Heidi Baker:
Einaferð gekk Heidi saman við nøkrum kvinnum inni í eini bygd í Afrika. Tá komu tær fram við eini smáttu, har hurðin stóð á gloppi. Heidi sá eitt fólk liggja á einari madrassu á gólvinum. Hon steðgaði á. Hinar konurnar vildu hava hana at koma víðari, men hon segði nei, hon mátti vita, hvat ið hetta var.
Hon fór so innum, og har lá ein kona, og hon var meir enn hálvdeyð. Hon var upptornað av vætumangul. Eingin gav henni mat ella vatn, hon lá har órøkt. Neglirnar vóru so ómetaliga langar.
Heidi fór eftir vatni til hennara og fór at mata hana við einari skeið, tí hon var so ússalig. Hvønn dag fór Heidi inn til hennara og røktaði hana og gav henni at eta. Øll bygdin stóð uttanfyri og hugdi at, meðan hon gjørdi tað. “Hví gert tú hetta móti einari fremmandari?” spurdu tey.
“Tí eg vil vísa henni Guds kærleika,” svaraði Heidi. Tað var ikki í teirra mentan at hjálpa sjúkum, tey vóru bara løgd burtur at doyggja.
So kom høvdingin og stillaði seg uttanfyri at hyggja. Hann setti henni sama spurning: “Hví gert tú hetta?” Og hann fekk sama svar: “Tí eg vil vísa henni Guds kærleika.” Tað førdi til, at høvdingin bleiv umvendur og øll bygdin við honum, tí sum tey søgdu: “Er tykkara Gud so kærleiksfullur, so vilja vit tæna honum.” Endin á frásøgnini var, at konan kom fyri seg aftur.
Hatta var altso tað, sum skuldi til, fyri at ein heil bygd bleiv umvend. Hvat geri eg, og hvat gert tú fyri at vísa menniskjum Guds kærleika?
Hvør er so Heidi Baker? Hon býr millum foreldraleys børn í hundraðatali í Mozambique. Hon líkist Móðir Teresu, tí hon ofrar seg fullkomiliga at hjálpa foreldraleysum, fátøkum og misbrúktum børnum. Men hon er ikki katolikk ella nonna, men ein gift kona. Hon hevur ein serligan bíbliuskúla, sum kallast “Harwest School”. Har ganga 300 næmingar úr øllum heiminum. Har leggja tey størri dent á bøn, lovsong og eitt inniligt fast samband við Gud, og tey halda tað vera av størri týdningi enn teologiska undirvísing, og tey fara út og royna apostlanna gerningar í dagligdegnum.
Effie Campbell.
5. juni 2019
Sannleiksorðið
”tí at »Hagar« er Sinaifjallið í Árábiu og samsvarar við ta Jerúsalem, sum nú er; tí at hon er í trældómi við børnum sínum. ”
Gal. 4,25
Bíblian er Guds orð. Gud er sannleiki, og tí er orð hansara tann reini sannleiki. Tá ið menniskjan ikki fær tað at passa, so er tað tí, at tey lesa tað ov skjótt og hugsa ikki um, hvat ið veruliga stendur har.
Líka upp til okkara dagar hava fólk hildið, at Sinai fjall lá á Sinai hálvoynni, og at ísraelsfólk fór tvørturum við Sues veitina, tá ið Gud turkaði havið, so tey fingu gingið turrskødd tvørturum.
Høvdu tey lisið eitt sindur gjøllari, so høvdu tey skjótt sæð, at tað var ógjørligt. Í 2. Mós. 13,17-18 stendur: “Tá ið Fárao slepti fólkinum avstað, leiddi Gud tey ikki á vegnum til Filistalands, tó at tað var stytsta leiðin; tí at Gud hugsaði, at tey kundu fara at iðra seg, tá ið tey sóu ófrið ganga á, og snúgvast aftur til Egyptalands. Men Gud læt fólkið fara í bug eftir reynvegnum móti Reyðahavinum. Herbúnir fóru ísraelsmenn út úr Egyptalandi.”
Sinai hálvoyggin hoyrdi tá til Egyptalands, og her stendur, at tey vóru farin út úr Egyptalandi. Altso kann Sinai fjall ikki liggja á Sinai hálvoynni. Tað liggur nevniliga í Suðurarabia. Tað sigur Paulus ápostul okkum eisini í Gal. 4,25: “... tí at “Hagar” er Sinaifjallið í Árábiu.” So ísraelsmenn fóru tvørtur um Reyðahavið við Akabavíkina.
Har er havið millum 70-100 metrar djúpt. Her niðri á havsins botni finna kavarar mannabein í rúgvu tali, beinagrindir av rossum, hervagnar og hjól. Í 2. Mós. 14,7-8 stendur: “Hann (Farao) tók seks hundrað úrvalshervagnar og allar hervagnar Egypta ... og helt aftan á ísraelsmenn.”
Sálomon kongur reisti tvær steinsúlur, eina hvørju megin víkina, til minnis um Guds undurfullu bjarging. Innskriftin á vestaru súluni er skavað av, meðan innskriftin á hinari er til taks og kann lesast.
Henda stutta greinin er umsett eftir einum fyrilestri hjá Hans Bratterud, teologi og søgufrøðingi. Hann helt fyrilesturin á Gospel Channel, og har vóru myndir vístar av tí, sum kavararnir funnu og eisini av steinsúlunum.
Effie Campbell umsetti.
4. juni 2019
Hevur fíggindin hersett heim títt?
"Filistar drógu nú aftur lið saman til orrustu og savnaðust í Sóko, sum er í Júda; og teir settu herbúðir sínar við Efes-Dammim ímillum Sóko og Ázeka."
1. Sám. 17,1.
Hvat gjørdu filistar í Sóko? Teir høvdu einki at gera 14-15 km frá Jerusalem. Hetta var Ísraels land. Gud gav teimum tað.
Hví vóru so filistar har, sum teir ikki hoyrdu til? Av teirri einfaldu orsøk, at Ísrael var veikt. Tað var teirra egna skyld. Gud hevði givið teimum alt, sum neyðugt var, so teir kundu búgva trygt innan fyri landamarkið, og kortini skúgva teir alla tíðina Gud til viks og hansara tilfeingi.
Gud lovaði signingar niður yvir fólkið, um tey trúføst fylgdu vegum hansara – mong børn, gott heyst, húsdjórini skuldu nørast í stórum. Harumframt: "Tá ið fíggindar tínir rísa upp ímóti tær, skal Harrin, Guð tín, lata teir lúta fyri tær. Ein veg skulu teir koma ímóti tær; men sjey vegir skulu teir flýggja undan tær. "
(5. Mós. 28,7) Afturfyri vóru fylgjurnar harðar, um teir ikki aktaðu Guds boð: "Og Harrin skal lata teg lúta fyri fíggindum tínum;" (5. Mós. 28,25) Tí er tað greitt, hví Ísrael stóð framman fyri eini fremmandari hersetingarmegi, sum hevði gjørt innrás í land teirra.
Í andaverðini gongur alsamt ein bardagi fyri seg. Ein skuldi hildið, at nú hava vit kristnu heilt vist lært setningin. Nú eru vit fyrireikað. Vit vilja ongantíð loyva fíggindanum at herseta okkara kirkjur ella heim okkara. Kanska hugsa vit so, men kirkjan tykist ikki at varnast alt tað, Djevulin kann finna uppá at kasta ímóti okkum. Vit eru í villareiði og blóðfátæk. Verðin hevur hersett kirkjur okkara, og tey flestu okkara ikki so frægt sum vita av tí. Vit eru hersett av tsunamium av kunning og undirhaldi, sum streyma inn í sinn okkara frá sjónvarpi, filmum, interneti og sosialum miðlum. Vita vit yvirhøvur, hvussu veik vit í veruleikanum eru?
Tá ið eg hugsi um støðuna í dag, hugsi eg aftur á tíðina, tá ið sjónvarpið kom til Hollands. Tað var mitt í 50-árunum, tá ið Hoppy pápabeiggi bílegði eitt av hesum svørt-hvítu tólunum. Vøruvognurin við sjónvarpinum kom til hús hansara, og tveir mans bóru kassan inn í stovuna. Við stórum bókstøvum stóð skrivað tvørtur um pappkassan: “Ber verðina inn í heim tygara!” Hoppy las tað og rópti: “Nei, farið avstað aftur við tí!” Hoppy pápabeiggi sýtti fyri at lata verðina hertaka heim sítt.
Seinni hugsaði eg um Jóel 2,9, sum sigur frá einum máttmiklum fígginda á Harrans degi: " Teir ráðast á borgina, leypa upp á borgargarðin, klíva upp í húsini og koma inn um gluggarnar eins og tjóvar. " Nei, Hoppy pápabeiggi vildi ikki loyva fíggindanum at koma inn!
Hatta ljóðar hart, ha? Flestu okkara høvdu mótmælt: “Tú kanst ikki avbyrgja teg.” Onlineheimurin í dag krevur, at øll hava teldu, internet, nýggjastu snildtelefonina, ein e-bóklesara ella ein iPad.
Eg veit, at mong foreldur eru stúrin og kvíða fyri, at børn teirra koma í kløtur av skitti á internetinum, so tey gera blokeringar at forða børnunum í at síggja ávísar sendingar ella heimasíður. Við øðrum orðum: Vit loyva fíggindanum at koma inn og royna síðani at avmarka hann. Tað er týdningarmikið, at vit eru tilvitað um, at fíggindin er í stovu okkara, har hann ikki hoyrir heima.
Eg eri ikki so bláoygdur, at eg skjóti upp, at vit fullkomiliga avbyrgja okkum frá heiminum kring okkum. Eg havi sjálvur sjónvarp á skrivstovu míni. Støðan er ikki vónleys. Vit kunnu gera eina mótstøðurørslu, sum vit gjørdu í Hollandi undir krígnum. Tað nyttar, um onnur eisini gera mótstøðu, onnur í túsundatali.
Martin Luther segði: “Eg kann ikki forða fuglunum at flúgva kring meg. Men eg kann forða teimum í at byggja reiður í hári mínum.
Til umhugsanar: Hvussu hava kunningartøknin og undirhaldsídnaðurin sníkt seg inn í kirkjur og heim okkara? Hvat árin hevur tað havt á kirkjur okkara? Og familjur okkara?
Bróðir Andreas
Effie Campbell umsetti.
3. juni 2019
Søgan um Dávid og Goliat
Sám. 17
”Og Dávid mælti uppaftur: »Harrin, ið hevur bjargað mær úr klóm ljónsins og úr klóm bjarnarinnar, man eisini bjarga mær úr hondunum á hesum Filista!« Tá segði Sául við Dávid: »Gakk, Harrin fylgi tær!« ”
1. Sám 17,37
Vit kenna øll søguna. Vit hava hoyrt hana í sunnudagsskúlanum og elskaðu at hoyra hana upplisna úr einari myndabók.
So hví skulu vit venda aftur til eina so skelkandi hending? Tí, tá ið vit steðga á og hyggja gjøllari at henni, so er okkurt við hesi søguni, sum hevur týdning í samband við ta andaligu krígsførslu, sum vit uppliva á okkara døgum.
Tað er áhugavert at hoyra, hvussu hesir báðir herarnir – hjá ísraelsmonnum og filistum – høvdu stillað seg upp til bardaga, uttan at nakar lyftir eitt svørð. Ikki eitt spjót verður kastað. Eingin verður dripin. Har er bert ein rúgva av eyðmýkjandi og spillandi orðum!
Leikpallurin er settur. Á aðrari síðuni stendur ein kempa, ein hart vandur krígsmaður. Erpin og uppblástur - eingin hevur enn vunnið á honum – stendur hann har og tekur ímóti avbjóðingini: Sendið mær tykkara besta mann! Vit skulu berjast. Tann, ið tapir, skal tæna vinnaranum. Tað er ikki neyðugt, at tit doyggja allir samlir í bardaganum. Er tað ikki betri, at ein maður doyr fyri allar?
Sum hatta er skilagott, heldur tú ikki?
Og møt so mótstøðumanni hansara. Nei, ikki Dávidi. Tað er Saul, kongurin Saul, hægsti maður í Ísrael, ein vandur hermaður. Heldur eingin hevur enn vunnið á honum! Saul móti Goliati. Hetta er tann bardagin, øll væntaðu og longdust eftir. Alt lívið hjá Sauli hevði verið ein fyrireiking til hesa avgerandi løtu.
Og hvar var so Saul? Hann goymdi seg í tjaldinum. Hann ætlaði sær ikki at berjast móti kempuni. Tað hevði Dávid heldur ikki ætlað sær. Hann kom har, av tí at hann fór eini ørindi fyri pápa sín, Ísai. Saul visti, at hann kundi ikki vinna. Uttan iva bað hann – um ein frelsara. Hvønn sum helst, bara ikki hann sjálvur, hugsaði hann. Hann vildi skriva ein kekk út upp á helvtina av sínari persónligu ogn til tann, sum drap kempuna. Hann vildi geva vinnaranum vakrastu dóttur sína. Hvat kundi hann annars bjóða fram og soleiðis stuðla onkrum til? Jú, skattafrælsi alt lívið fyri alla familjuna hjá vinnaranum. Tað mátti avgjørt verið nóg stór grund at útvega ein vinnara.
Eingin steig fram – í 40 dagar – til ein tannáringadrongur steig fram.
Tað er altso støðan. Tú kennir endan á søguni. Handa søgan er søgd og endursøgd, til einki undranarvert er eftir. Kortini áttu vit at gjørst hamskift, ja, enntá sera skakað um tað, sum hendi á hasum vígvøllinum.
Latið okkum hyggja nærri eftir Dávidi. Minst til, hann er ein drongur – hægst 18 ár! Hann hevði ongar kropsligar fyrimunir. Hann var ikki ríkur. Hann kom ikki frá einari fínari familju. Hann hevði ikki gingið á lærdum háskúla. Hann hevði eingi serlig evni – uttan tey musikalsku, og tey gera hann ikki endiliga skikkaðan til eina offisersútbúgving í nøkrum heri.
Sjálvandi hávirða vit Dávid, av tí at hann fór ímóti einum fígginda, sum tað ikki bar til at sigra á – og kortini vann Dávid. Tað syrgiliga er, at Dávid átti ikki at verið tann einasti. Hann gjørdi bara tað, sum ein og hvør í Ísrael kundi havt gjørt – um tey bara høvdu hugsað sum Dávid.
Hvat var tað, sum gjørdi Dávid so serstakan? Ikki hansara dugnaskapur ella dirvi, hóast hann óivað hevði bæði. Nei, hann var serstakur av einari orsøk. Bíblian sigur, at hann var ein maður eftir Guds hjarta (1. Sám. 13,14). Wauw! Hvussu hevði Dávid fingið hesa guddómligu viðurkenning? Kunnu vit eisini fáa hana?
Kanska kann fyridømi hjá Dávidi ávirka lív okkara í dag. Kanska kann hann júst vísa okkum, hvussu vit kunnu standa andlit til andlits og berjast við tær kempur, vit standa yvirfyri. Hugsa um hetta: Dávid sá tað, sum øll onnur sóu. Dávid hoyrdi tað sama, sum øll onnur hoyrdu. Kortini hugsaði Dávid, sum eingin annar hugsaði. Tí segði Dávid tað, eingin annar segði, og gjørdi tað, sum eingin annar gjørdi.
Tað tykist, sum Dávid visti okkurt, sum eingin annar tóktist at vita. Men tú kanst vita tað, Dávid visti. Tú kanst gera tað, Dávid gjørdi. Gud ynskir at geva tær alt tað, hann gav Dávidi, so tú kanst vinna á kempunum nú á døgum.
Bróðir Andreas
Effie Campbell umsetti.
2. juni 2019
Andaligur vísdómur
”óttast ikki, tí at eg eri við tær, lat ikki hugin bila tær, tí at eg eri Guð tín, eg styrki teg við høgru hond rættlætis míns, eg hjálpi tær og styði teg. ”
Jes. 41,10
Henrik Ertner Rasmussen er blaðstjóri á blaðnum hjá Dansk Europamission. Hann skrivar soleiðis:
Fyri stuttum var eg saman við kristnum leiðarum úr øllum pørtum í Miðasia, har trúarfrælsi verður meira og meira skert. Ríkisstjórnirnar ræðast islamisk yvirgangsfólk, og tá ið tær ikki vilja gera seg til óvins við tann muslimska meirilutan, við tað at teir geva kristna minnilutanum framíhjárættindi, eru tað álvarsligar avmarkingar í trúarfrælsinum, sum t.d. at undirvísa børnum í Bíbliuni. Nógvastaðni er støðan hin sama sum í Sovjetsamveldinum í 1960–árunum og 70–árunum.
Mitt í hesi vónleysu støðuni megna tey kristnu tó at vera ljós og salt í teirra samfelagi. Ein av leiðarunum segði mær frá einari konu, sum gekk í einari meinigheit, sum ikki fekk loyvi at virka alment, men sum vitnar um Jesus og savnar menniskju, nær og hvar tað ber til, uttan at myndugleikarnir koma uppí.
Konan hevði tikið nøkur foreldraleys børn til sín og ætlaði sær at søkja um studning frá kommununi, so hon fekk mat á borðið til tey øll, tí tað hevði hon sum fosturforeldur rætt til.
Embætismaðurin, ið skuldi taka sær av umsókn hennara, háðaði hana og helt hana fyri gjøldur. Hann visti, at hon var kristin, og hann segði: „Tú ert kristin, far til tína meinigheit og bið um pengar. Tey munnu fara at hjálpa tær.“
Konan hevði verið kristin leingi, so hon hevði eina búna trúgv. Tí visti hon eisini, at tú skalt løna ilt aftur við góðum, og hon svaraði blídliga, meðan hon ynskti honum Guds signing. Meðan hon segði orðini, kom Heilagi Andin yvir hana og fekk hana at siga: „Og mátti Gud vælsigna bæði teg og konu tína, so hon kann føða tær ein son!“
Hon visti einki um støðuna hjá embætismanninum, og hann spurdi hana: „Hvussu kundi tú vita, at kona mín og eg hava í fleiri ár roynt at fingið børn, men tað er ikki eydnast?“
Hann broyttist púra og umbar seg, at hann hevði verið so ófólkaligur, og hann segði henni, hvørji pappír skuldu fyllast út, og at hon skuldi fara á læknastovuna har í økinum fyri at fáa eina ávísa váttan.
Konan fór á læknastovuna. Læknin, sum skuldi skriva váttanina, visti eisini, at hon var trúgvandi, og hann fór eisini at háða og speireka hana. „Tú kanst jú venda tær til yvirlæknan, so fáa vit at síggja, um tú fært tína váttan,“ segði hesin kvinnuligi læknin.
Henda kristna konan læt seg ikki vísa burtur og fór til yvirlæknan, sum eisini visti, at konan var trúgvandi. Yvirlæknin var eisini ein kvinna.
Kristna konan sá, at yvirlæknin helt um høvdið á sær og sá út ikki at hava tað gott. Hon spurdi, um okkurt bagdi, og yvirlæknin svaraði: „Eg havi eina ræðuliga høvuðpínu, sum ikki vil fara.“
Kristna konan bjóðaði sær til at leggja hendurnar á hana og biðja Gud grøða hana. Yvirlæknin gjørdist bilsin, stuttleikaði sær eitt sindur um hetta, men segði so kortini: „Íðan, lat fara, royn bara!“
Tá ið kristna konan legði hendurnar á hana og bað, merkti yvirlæknin, at høvuðpínan hvarv sum døgg fyri sól. Hon var púra tikin á bóli, og tað brast út úr henni: „Her siti eg sum yvirlækni, og so kemur tú, sum onga heilsuútbúgving hevur, við grøðing til mín! Eg skal vissuliga síggja til, at tú fært tína váttan.“ Hon bað so hin fyrra læknan skriva váttanina, og kristna konan fekk sín rætt.
Tey kristnu í hesum umrødda landi biðja nógv um, at tey mugu fáa alla Bíbliuna á sínum móðurmáli, tí tey hava bara partar av henni. Tað kann tykjast, sum teimum ikki er tørvur á henni fyri at hava eina livandi trúgv; men vandin fyri at verða villleidd av vranglærum er stórur, tá ið tú ikki hevur yvirlit yvir Guds frelsuætlan sambært Bíbliuni.
Effie Campbell týddi.
1. juni 2019
FYRIGEVING
”og fyrigev okkum skuldir okkara, so sum vit fyrigeva skuldarum okkara; ”
Matt. 6,12
Fyrigeving er lykilin til frið við Gud. Men tað endar ikki her. Fyri ein kristnan er fyrigeving høvuðslykilin til frið, frælsi og framgongd í kristnilívinum. Mong leypa bukk tvørtur um fyrsta stigið inn í eitt ríkt kristnilív. Tí enda mong í vónloysi, gerast ørkymlað og beisk, og sambond verða slitin. Men boðskapurin er greiður: Fyrigeving er ikki nakað, har tú verður fyri tapi. Hon letur upp vegin fyri lekidóm til – anda, sál og likam.
e.c. Ums.