4. juli 2020
Angist farsóttin
"Gangi eg í dimmum dølum, einki ilt eg óttist. Tí tú ert við mær, tín stavur og tín keppur, teir ugga meg."
Sálm.23,4
Her tosa vit ikki um óttan fyri t.d. at brenna seg á einari kókiplátu. Tað er ein natúrligur innbygdur ótti, sum skal verja okkum, so vit ikki koma til skaða.
Men tað er ein mótloysis andi til, ein ræðslu andi, sum bindur og lammar. Í 2. Tim. 1,7 stendur: ”Tí at ikki gav Gud okkum mótloysis anda, men kraftar og kærleiks og hóvsemis anda.”
Gudsótti er sunnur og neyðugur. Men hin lammandi óttin er ein andi úr myrkursins ríki.
Vit Jesus-trúgvandi hava helst ongantíð havt betri møguleikar gjøgnum lív og orð at vísa og sýna fram Sálm 23,4 mitt í einari truplari tíð, nú korona farsóttin herjar: ”Gangi eg í dimmum dølum, einki ilt eg óttist. Tí tú (Hin góði Hirðin) ert við mær, tín stavur og tín keppur, teir ugga meg.”
Tað er í kreppum og ódnum, at vit við Guds náði kunnu vísa heiminum, at tað er trygt at vera ein, sum fylgir Jesusi eftir. Eg óttist einki menniskja, men Gud. Sjálvt um eg gangi í dali deyðaskuggans, óttist eg ikki. Jú meira tíð vit brúka við Jesu føtur, jú minni óttast vit. Tí í hansara fullkomna kærleika verður allur ótti rikin út.
Effie Campbell umsetti.
3. juli 2020
Á fyrstu og síðstu bløðunum
”Tá ið Jesus nú hevði fingið edikin, segði hann: »Tað er fullgjørt!« Og hann boygdi høvdið og gav upp andan. ”
Jóh.19,30
Á fyrstu bløðunum í Bíbliuni lesa vit, hvussu Gud skapti himmal og jørð. Á síðstu bløðunum lesa vit, hvussu hann skapar himmal og jørð av nýggjum.
Í byrjanini lesa vit, hvussu Djevulin oyðileggur lívið og friðin hjá menniskjum, og hvussu syndin og deyðin komu inn í verðina.
Í Opinberingini, síðstu bókini í Bíbliuni, síggja vit, at Djevulin verður blakaður í eldsjógvin, syndin og deyðin verða fyribeind. Í byrjanini verður frelsan játtað okkum menniskjum, og allar bøkurnar í Bíbliuni greiða okkum frá, hvussu frelsan verður fyrireikað og framd.
Í síðstu bókini er frelsan fullførd.
Effie Campbell umsetti.
2. juli 2020
Vit vita ikki, hvat ið vit skulu gera
Vit hava ongantíð verið meira bundin at Gudi, enn vit eru nú!
Tá ið ovurmiklir herar úr Móab og Ammon lupu á Jósafat kong í Juda (2.Krýn.20), stóð honum greitt, at bara Gud kundi bjarga teimum.
Hann minti Gud á lyftið: ”Um ein vanlukka kemur yvir okkum, annaðhvørt tað er fíggindaherar, PEST (korona) ella hungursneyð, so skulu vit koma til hetta templið, har tú býrt, og biðja teg um hjálp, so tú kanst leggja uppí og bjarga okkum!”
Og víðari bað hann: ”Vit eru einki mentir móti einum so ovurmiklum heri, og vit vita einki at gera, men vit líta á hjálp tína!”
Gud er hin sami í dag. Tað eru vit, sum hava broytt kós. Tað eru vit, sum hava gjørt okkum leys og hava kvett við Gud, av tí at vit halda, at vit duga sjálv.
Jósafat kongur og judamenn vóru so sperdir, at teir viðgingu: ”Vit hava ongan kjans at vinna henda bardaga, og vit vita ikki, at ið vit skulu gera!” Men so komu loysnarorðini, tey bjargandi orðini: ”Men Harri, eygu okkara eru vend móti tær.”
Hasa bønina áttu vit øll at biðið, bæði høgur og lágur.
Bønin hjá Jósafati stendur í Gamla Testamenti, men Jesus endurtekur hana í Jóh.15,5: ”Eg eri víntræið, tit eru greinarnar; tann, sum verður í mær og eg í honum, hann ber miklan ávøkst, tí at uttan meg kunnu tit als einki gera.”
Effie Campbell umsetti.
1. juli 2020
Vandabólkur – trygdarbólkur
”Skjól mítt og skjøldur tú ert, tínum orðum eg bíði. ”
Sálm.119,114
Eg meti meg at vera í trygdarbólki. Hví kann eg siga so? Jú, tí Guds orð er fult av undurfullum lyftum.
”Tú skjól mær ert, tú úr vanda mær bjargar.” Sálm. 32,7.
Sálmur 61,4-5 hevur eisini eitt undurfult lyfti, serliga tá ið vit hugsa um, hvør ið tað er, sum gevur hetta lyftið: ”Tí skjót tú mær ert vorðin, eitt fast torn móti fígginda valdi. Lova mær at gista í tjaldi tínum med alla og fáa lívd í skugga veingja tína.”
Tá ið landsins leiðarar og embætismenn teirra halda tíðindafund, verður bara tosað um búskap, sjúku, andingartól, koppingarevni o.t. Og tað er púra í lagi, men onkur trúgvandi átti at verið har og talað nøkur uggandi og trúarstyrkjandi Guds orð, tí menniskjan livir ikki av breyði eina, men av hvørjum orði, sum kemur út úr Guds munni. Menniskjan er ikki bara likam og sál – men eisini ANDI.