19.mars 2024

Reinsaður frá synd

„Blóð Jesu, sonar hansara, reinsar okkum frá allari synd.“
1. Jóh. 1,7.

Ein sera kaldan vetrardag gekk ein kona, sum hoyrdi til frelsunarherin, og
gjørdi trúboðaragerning millum tey fátæku fólkini, sum búðu í einum tí
versta býarpartinum í London. Í einum húsum við nógvum íbúðum gekk
hon upp gjøgnum eina mongd av trappum, so fór hon frá hurð til hurð og
bankaði uppá. Summastaðni vóru tey ógvuliga ófólkalig og við grovum
orðum sýttu tey henni atgongd. Nøkur fá lótu hurðina upp og góvu henni
loyvi at koma inn og siga søguna um Jesus.

So kom hon til ta síðstu av nógvum, nógvum hurðum og bankaði uppá har.
Tá fór hurðin nakrar fáar tummar upp og ein tjúkkur maður spurdi ilskliga:
„Hvat vilt tú?“

„Eg eri ein, sum arbeiðir fyri Kristus,“ svaraði hon, „og eg beri tey góðu
frelsutíðindi.“

„Far burtur hiðani. Vit hava ikki brúk fyri tær her.“
Trúboðarin vendi sær við og ætlaði sær at fara, men steðgaði á, tá ið hon
hoyrdi eina veika rødd tosa.

„Á, góði lova henni inn. Eg má síggja hana. Send hana ikki burtur.“

Maðurin fekk ikki staðið ímóti bønini hjá sjúku konu síni. Tvørur læt hann
hurðina upp, og trúboðarin steig innum. Hon sá eina konu, álvarsliga
sjúka, sum lá í einari hoyrúgvu.

„Á tygum,“ stunaði konan, „vita tygum nakað um blóðið, sum reinsar frá
synd?“

Trúboðarin var stórliga bilsin.

„Hvar hava tygum hoyrt um tað?“ „Tað minnist eg ikki rættiliga. Men
einaferð fyri árum síðani, fór eg inn í eina kirkju og hoyrdi onkran tala og
syngja um blóðið, sum reinsar frá allari synd. Eg havi brúk fyri hasum
blóðinum, tí eg havi verið ein syndari, og eg vil verða rein.“

„Jú, eg kenni mannin, hvørs blóð reinsar,“ svaraði konan, sum var komin á
gátt.

So tosaði hon eymliga um mannin, sum av fríum vilja gav lív sítt, so at
allir syndarar kunnu verða reinsaðir. Hon bað fyri tí sjúku konuni og fyri
manni hennara og lovaði teimum læknahjálp.

Við trúgv tók konan ímóti ofrinum, sum varð gjørt hennara vegna, og eitt
yvirbragd av friði kom í móðu eygu hennara.

„Eg eri ikki bangin longur,“ segði hon og tók í hondina á trúboðaranum.
„Eg eri so glað, tí tygum komu. Farið nú skundisliga og sigið hesi góðu
tíðindi fyri øllum.“ „Reach out“ 3. mai. – Effie Campbell umsetti.

 
 
 
 
 
 
 
18.mars 2024


Ein stór uppliving

Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit
doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað
at tit læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við
tykkum allar dagar alt til veraldar enda.«

Matt.28,19-20

Hesa andakt hevur Adrian Johansen, trúboðari av Strondum, skrivað. Hon
hevur staðið í bókini „Viðførið“,
sum P/f Dagblaðið gav út:

Telefonin ringdi, og eg fekk eina heilsan frá einum góðum vini, sum lá
sjúkur. Kona hansara segði, at maðurin fegin vildi hava meg at vitja seg, tí
hann var so sjúkur. Hugsanir bylgdust í sinni mínum. 53 ára gamal og
nívdur av krabbameini. „Hvat skal eg siga við ein deyðasjúkan mann?“
hugsaði eg.

Vit fóru avstað. Kona mín koyrir fyri meg, av tí at eg sjálvur eri sjúkur.
Hann lá stillur í song síni, og fyrsta vit komu innum, sóu vit, at hann var
deyðamerktur. Meðan vit sita hjá honum, síggja vit, at hann vil siga
okkurt.

„Eg havi havt eina undurfulla uppliving,“ byrjaði hann. „Triðja jóladag
misti eg vitið. Eg sá Jesus koma og taka meg. Hann kom í einari stórari
eldsúlu. Klæði míni vórðu fullkomiliga brend av mær, og eg varð latin í
gyltan klædning og fekk nýggjar skógvar á føturnar.

Tá ið eg kom inn í Himmalin, kom pápi ímóti mær og beyð mær
vælkomnum, og eg kendi aftur mong menniskju, sum vóru deyð í trúnni á
Jesus Kristus. Tað var undurfagurt í Himli, og øll vóru glað. Men eg sá
eisini menniskju verða koyrd út í eldhavið. Ein stórur skari var savnaður
um Jesus, og eg kendi meg so væl har, at tað kann ikki sigast við orðum.

Tá ið eg hevði verið í Himli eina løtu, kom Jesus til mín og segði: „Tú
mást fara niður aftur á jørðina, tí har er nakað, tú skalt gera fyri meg. Ja, tú
hevur eitt stórt verk at útinna.“ Eg gjørdist harmur, tí tað var so gott at
vera í Himli. Men brádliga lá eg aftur her í song míni, og eg liggi bara og
bíði eftir, at Jesus kemur at taka meg heim til Himmals. Hann hevur tikið
allan ótta frá mær. Nú er tað bara eitt, eg vil, og tað er at siga øllum
menniskjum, ið eg komi í samband við: JESUS ER EIN VERULEIKI. Tí
ræður um at taka ímóti innbjóðing hansara. Nú liggi eg og gleði meg til at
koma heim til Himmals.“

Meðan eg siti har, fær myndin eitt størri samanhang, og eg hugsi við mær:
Tú skalt skriva hetta niður. Við skrivimaskinu kanst tú røkka milliónir av
menniskjum. Sjálvur eri eg seinastu tíðina tvær ferðir fluttur á sjúkrahús
við ongum viti. Eg ivist einki í, at eg skuldi koma heimaftur, og at Ovi
eina løtu skuldi uppliva Himmalin, fyri at vit skuldu rópa til onnur: JESUS
KRISTUS ER EIN UNDURFULLUR VERULEIKI!

Nú fært tú, sum lesur hetta, kyndilin handaðan. Vilt tú handa hann víðari
og rópa: JESUS ER EIN LIVANDI VERULEIKI? Skunda tær at gera upp,
so tú, ið hetta lesur, kanst vera ferðabúgvin.
Adrian Johansen.


 

 
 
 
 
 
 
17.mars 2024


MEISTARIN ER HER OG RÓPAR TEG

Og tá ið hon hetta hevði sagt, fór hon avstað og rópaði Mariu, systur
sína, loyniliga og segði: »Meistarin er her og rópar teg.«

Jóh. 11,28.

Ein trúgvandi kona arbeiddi á ungum árum á Sjómansheiminum uppi í
Føroyingahavnini. Meðan hon var har, broderaði hon eina veggjamynd,
har hetta skriftstaðið stóð: Meistarin er her og rópar teg. Henda myndin
varð hongd upp á veggin í Sjómansheiminum.

So gingu mong ár. Hon fer so ein dagin ein túr suður í Sandoynna og
koyrir til Sands. Har sær hon missiónshúsið, og á útvegginum stendur:
Meistarin er her og rópar teg.

Hon fer at práta við fyristøðumannin fyri missiónshúsið og spyr hann,
hvussu tað ber til, at nettupp hatta skriftstaðið stendur har. Hann greiðir tá
frá, at hann hevði sæð tað á sjómansheiminum í Føroyingahavnini, og tað
steðgaði honum og leiddi til hansara frelsu.

„Sæl eru tit, ið allar staðir sáa.“ Jes. 32,20.
„Við Guds hjálp vit skulu stórverk vinna.“ Sálm. 108,14.
Effie Campbell

 
 
 
 
 
 
 
 
 
16.mars 2024


Eitt undurfult bønarsvar

Lær tú óvitan um vegin, hann skal halda, so man hann enn á gamalsaldri
ikki víkja av honum.

Orðt.22,6

Fyri nógvum árum síðani var tað ein trúgvandi kona, sum átti trý børn, ein
drong og tvær gentur. Henda konan vildi so fegin fáa sonin við sær á
bíbliutíma, tað var hennara inniliga bøn og ynski, hóast tað ikki var
vanligt at hava børn við á bíbliutíma.
Hon sigur so við hann: „Góði, kom á bíbliutíma við mammu.“

Hann hugsar seg um eina løtu, so sigur hann: „Ja, eg skal koma við teirri
treyt, at vit fáa drekkamunn aftaná.“

„Ja, tað fáa vit,“ segði mamman. Men mamman visti, at tað fóru tey ikki
at fáa, tí hetta var niðri í gamla Meinigheitshúsinum á Áarvegnum, og har
var eingin køkur. Hon fekk ringa samvitsku av tí, at hon hevði logið fyri
dronginum. Hon bað so inniliga Gud hjálpa sær.

So kom dagurin, tá ið bíbliutímin skuldi vera. Bæði fóru oman í
Meinigheitshúsið. Mamman sat og bað so brennandi Gud hjálpa sær, tí
hon stúrdi fyri, hvat ið nú fór at henda, tá ið bíbliutímin var liðugur.

Tá reisir ein kona seg upp og sigur: „Í kvøld verður tað drekkamunnur.“
Tað hevur tað hvørki verið undan ella eftir hetta ávísa kvøldið. Søgan
aftan fyri tað er, at tvær ungar gentur høvdu tosað um, at tað kundi verið
hugnaligt við einum drekkamunni. Onnur fór so oman á Sjómansheimið
og bar koppar og kaffi niðan í Meinigheitshúsið, ið er mestsum grannahús.

Drongurin setti seg niður og fór at eta hesa leskiligu kaku við góðum
matarlysti, og mamman – ja, hon mátti bara undrast á Guds góðsku og
trúfesti.
Effie Campbell

 
 
 
 
 
 
15.mars 2024

Ein vitjan á sjúkrahúsinum

Syngið fyri Harranum nýggjan song, syng fyri Harranum verøldin øll!
Syngið fyri Harranum, signið hans navn, kunngerið frelsu hans dag eftir
dag!

Sálmur 96,1-2

Eg fór út á Landssjúkrahúsið at vitja eina konu. Konan hevði sjálv ringt
eftir mær. Hon sat á songarstokkinum, tá ið eg kom, og var rættiliga illa
fyri. Tað fyrsta, hon sigur við meg, er: „Góða, kanst tú ikki syngja ein
sang fyri mær!“

Handa spurningin havi eg ongantíð fingið áður, men eg svari: „Eg skal
syngja fýra smá kór, sum vit plaga at syngja í Aglow, men tú skalt syngja
við.“ Vit fara so at syngja heilt spakuliga, tí ein onnur kona, sum eisini er
illa fyri, liggur inni á somu stovu, og eg veit ikki, um henni dámar hetta.
Men tað, sum hendir er, at henda konan tekur undir við okkum og syngur
eisini. Tá ið vit eru lidnar, sigur henda konan: „Túsund takk fyri. Hatta
gjørdi mær soo gott. Hatta var ein sonn signing fyri meg.“

Krossurin, krossurin,
øll mín æra veri,
til eg Tær í Himlinum,
betri prís fram beri. …..

Og inntil tá, eg ferðist fram við gleði,
inntil tá, mín sál skal syngja glað,
inntil tann dag, tá Jesus kemur aftur,
inntil eg síggi ljósins Stað. …..

Hann er nær, Hann er undurfult nær.
Er í Orði og Anda hjá tær.
Rætt nú trúarhond fram
og nem við tað Guds Lamb,
og tú skalt kenna,
at Jesus er nær. ….. :,:

Gud er mentur, Gud er mentur.
Eg veit, at Gud er mentur –
hann loysir bond og fangar fríar ger. :,:
:,: Tey deyvu hoyra, tey lamnu ganga,
tey blindu fáa sjón. :,:
Gud er mentur, Gud er mentur.
Eg veit, at Gud er mentur –
hann loysir bond og fangar fríar ger
ec

 
 
 
 
 
 
14.mars 2024


Kemur Jesus skjótt

Tí at hetta siga vit tykkum, við einum orði Harrans, at vit, sum liva og
verða eftir til komu Harrans, skulu als ikki koma undan teimum, sum
sovnað eru burtur;

1.Tess.4,15

Nær kemur Jesus? Henda spurning hava óteljandi trúgvandi sett niður
gjøgnum tíðirnar. Og hetta er eingin týdningarleysur spurningur. Tað er
eitt eyðkenni fyri trúnna at vænta. Spurt verður ikki: Kemur Jesus? Men:
Nær kemur hann?

Kom skjótt, Harri Jesus! Eru Bíbliunnar seinastu orð. Enn er hann ikki
komin – men hann kemur og endurreisir alt. Nær? Skjótt!

Paulus væntaði hann í síni egnu tíð: ”vit, sum liva og verða eftir til komu
Harrans ” skrivar hann í 1.Tess.4. Men Jesus kom ikki í hansara tíð. Mong
onnur væntaðu við gleði; men tey máttu síggja, at tíðin enn ikki var
komin.

Í 1953 hoyrdi eg Onnu Larssen Bjørner á einari stevnu á Nyborg Strand
siga, at hon væntaði, at Jesus fór at koma aftur, áðrenn árið var farið. Nú
eru meira enn 70 ár liðin.

Vit skulu vera varin at lasta tey, sum væntaðu uttan at fáa síni hjartans
ynski uppfylt. Tey talaðu, av tí at tey trúðu. Bara tey, sum av sonnum
trúgva Jesusi, kunnu vænta komu hansara. Og hóast tey fóru skeiv av
tíðini, so verða tey ikki gjørd til skammar.

Pætur talar um nakrar spottarar, sum siga: Hvat verður úr fyrijáttanini um
komu hansara? Tí at frá tí fedrarnir sovnaðu burtur, stendur alt við sama
lag sum frá upphavi veraldarinnar.

Pætur vísir á, at henda framsetingin er skeiv. Gud læt eina heila verð fara
til grundar í vatnflóðini, og á sama hátt fer eisini tann núverandi verðin at
vera reinsað, tó næstu ferð við eldi. Nei, próvgrundirnar hjá spottarunum
halda ikki.

Orðið varð hold – Jesus kom! Nær? Í fylling tíðarinnar, sigur Skriftin.

Tá ið hann kemur aðru ferð, fer tað aftur at vera í fylling tíðarinnar.

Fylling tíðarinnar er, tá ið alt er til reiðar. Bara Faðirin einsamallur kennir
tíman, ikki eingang Sonurin í mannalíki sínum kendi nágreiniliga tíðina.

Tað einasta, vit hava at peila okkum eftir, eru tíðarteknini, og tey áminnir
Jesus okkum um at geva gætur eftir. Tað profetiska orðið lýsir og sigur
ikki so heilt lítið. Tað er greitt, at Jesus kemur skjótt!
”Kirkeklokken” E.C


 

 
 
 
 
 
 
 
13.mars 2024


Vit eru komnir at tilbiðja hann

”... og vit eru komnir at tilbiðja hann.« ”
Matt.2,2

Hugtakandi er at lesa, at tá ið vísmenninir eftir drúgva ferð til jødalands
endiliga komu vegin fram, søgdu teir, at teir vóru komnir at tilbiðja hann –
Jødakongin.

Ikki komu teir sum sensjatiónstystir ferðamenn, ið vildu fáa okkurt serligt
burtur úr hesi hending, ið hevði so avgerandi týdning fyri allan
mannaheimin, og sum profetarnir høvdu boðað frá øldir frammanundan.
Nei, teir komu at tilbiðja.

Uttan at vera greiðir um tað, sýna teir við hesum orðum trongd sína eftir
at tilbiðja tann nýfødda himmalska kongssonin.

Hetta er menniskjunnar sanna og rætta støða, tá ið um Jesus Kristus er at
tala: at tilbiðja.

Bønir okkara mugu fram um nakað annað verða tilbiðjan. Tað merkir
kortini ikki, at bønir okkara bert skulu vera tilbiðjan. Jesus hevur sjálvur
biðið okkum biðja um, hvat vit so vilja. Sostatt kunnu vit biðja Jesus um
at hjálpa okkum við øllum, sum liggur okkum á hjarta. Men fyrst av øllum
skylda vit honum at tilbiðja og takka honum fyri alt tað, sum hann longu
hevur hjálpt okkum við.

At hann, sum varð lagdur í eina krubbu, við krossdeyða og uppreisn síni
hevur keypt okkum leys frá deyðans og djevulsins valdi, og nú saman við
øllum einglum sínum ger okkum bústaðir til reiðar í Himlunum, har hann
fer at taka ímóti okkum.

Latið okkum altíð minna hvørannan á hetta, tí alt ov ofta verður bønin bert
bøn og lítið og onki av tilbiðjan og tøkk og gleði um alt tað, sum Jesus
hevur gjørt fyri okkum.

”Vit eru komin at tilbiðja hann,” søgdu vísmenninir. Latið okkum fara í
fylgi við teimum upp í tann skaran av fólkasløgum, ættarbólkum og
tungumálum og øllum Himmalsins einglum, sum vil tilbiðja Guds Son,
heimsins Frelsara.

Tín er kongatign himni frá,
vildi tú tó gista mannavrá;
okkum tú leiðir um skuggadal
heim í tín ljósa kongasal
Gud fái lov!

 
 
 
 
 
 
12.mars 2024


Prógv

„Men lat nú boð fara um og savna til mín á Karmelfjalli allan Ísrael saman
við teim fýra hundrað og fmmti Báalsprofetum og teimum fýra hundrað
Ásjeruprofetum, ið sita til borðs hjá Jesabel!“
1. Kong. 18,19.

Tá ið tú lesur onkra vísindaliga grein um Gud og trúnna, eisini slíkar, sum
„kristin“ hava skrivað, tá sært tú ofta henda setningin: „Vit vita jú, at
trúgvin á Gud í veruleikanum ikki kann prógvast.“

Hvat meina tey? Í 1. Kongabók bjóðar Elias teimum av, sum tilbóðu
falskar gudar. Hann segði: „Møtið mær á Karmel! Tann Gud, sum svarar
... hann er Gud! Og fólkið segði: „Tað er rætt!“ Tí tað er sanniliga prógv –
bæði fyri høvd og hjarta, tá ið Gud svarar. TF-blaðið.
Effie Campbell umsetti.

 
 
 
 
 
 
11.mars 2024


Hele himmelen er åpen over meg

„Eftir hetta sá eg, og sí, tað vóru opnar dyr á himninum.“
Opb. 4,1.

Mær dámar so væl ein norskan sang, sum kallast „Hele himmelen er åpen
over meg“. Tað er júst tað, sum er veruleikin. Bíblian sigur: „...hann
(Jesus) vígdi okkum atgongd, nýggjan og livandi veg inn ígjøgnum
forhangið.“ Hebr. 10,20. Tí kunnu vit í Jesu navni fara beint inn til
náðitrúnuna og biðja Gud hjálpa okkum. Forhangið inn til tað
allarheilagasta skrædnaði úr erva og líka niður ígjøgnum. Gud sjálvur
skræddi tað, vegurin liggur opin inn hagar.

Eg veit ikki, hvussu tú hevur tað beint í løtuni. Men kennir tú tað, sum
allir vegir eru læstir, og eingin hjálp er at fáa nakrastaðni, so skalt tú vita,
at vegin uppeftir kann eingin læsa fyri tær. Ger, sum henda konan, eg nú
skal siga tær frá, rópa á Gud í Jesu navni og bið hann hjálpa tær.

Undir krígnum var tað ein genta, sum búði í einari lítlari bygd í
Eysturoynni. Hon gjørdist góð við ein eingilskmann og hann við hana.
Hann var so fittur og dámligur, helt hon. Hann segði, at hann búði í einum
stórum og flottum húsum í London, og hann vildi, at tey skuldu giftast,
áðrenn teir fóru víðari. Tey giftust so.

Tá ið hon kom til London, var einki, sum hon helt tað fór at verða. Húsini
vóru eini stór íbúðarhús og meir at kalla vánalig. Maðurin broyttist eisini
fullkomiliga. Hann gekk um kvøldarnar inn á ølstovurnar, og tá ið hann
kom heim aftur, var hann drukkin og gjørdi seg mangan inn á hana.

Eitt sunnukvøld var hon einsamøll inni sum vant, og hon var í dýrastu
neyð. Hon kendi ongan at biðja hjálpa sær, og hon ræddist mannin. Hon
fall á knæ á køksgólvinum og rópti á Gud. Tá hoyrdi hon skilliga eina
rødd tosa uttanífrá og inn gjøgnum oyrað á sær: „Reis teg upp, lat teg í og
far út hiðani, áðrenn maður tín kemur aftur!“

Hon so gjørdi. Tá ið hon kom út í tún, snaraði hon um hornið á húsinum.
Tá sá hon ein mann ganga beint framman fyri sær. Hon sá bara í ryggin á
honum. Hann hevði sítt, grátt hár og var í einum ljósum, síðum
yvirfrakka. Tá hoyrdi hon røddina fyri aðru ferð. „Far aftan á hasum
manninum!“

Hann gekk oman eftir fleiri gøtum og hon aftaná. So fór hann alt í einum
oman gjøgnum einar lítlar trappur og inn í ein kjallara. Hon fór eisini
oman gjøgnum hesi trý trappustig og inn í kjallaran. Tá var tað hølið hjá
Frelsunarherinum, og tey vóru komin inn á eitt sunnukvøldsmøti.

Tá ið konan hugdi uttan um seg, var maðurin alt í einum horvin. Hon fór
upp gjøgnum trappurnar at vita, um hon sá hann úti á gøtuni. Men har var
eingin. Tá gjørdist konan greið um, at maðurin hevði verið ein eingil.
Tey í Frelsunarherinum hjálptu henni, og so var øll neyðin av.
Effie Campbell

 
 
 
 
 
 
10.mars 2024


Matti Haapoja

Fram um alt, ið verður varðveitt, varða títt hjarta, tí at har er tað, at lívið
sprettur upp.

Orðt. 4,23

Er hjarta títt kanska sum hin beinfrysti bøurin? Soleiðis hevur tað ikki
altíð verið. Tá ið tú vart barn og ungur, kendi tú tað púra øðrvísi har inni í
hjartanum. Hjarta títt var sum ein undurfullur urtagarður, sum
summarbøurin í fullum blóma. Men har komu so nógvar frostnætur í
lívinum. Nú er urtagarðurin skamfílaður og oyðilagdur, og ikki eitt stað,
sum hóskar til bústað hjá Himmalsins kongi.

Matilda Wrede, konan, sum í ein mansaldur livdi og arbeiddi fyri
fangarnar í Finnlandi, kemur ein dagin inn í tað fangarúmið, har landsins
herviligasti brotsmaður, Matti Haapoja, situr. Tung jørn eru smíðað um
háls hansara, hendur og føtur. Eingin veit, hvussu nógv lív hann hevur á
samvitsku síni. Hvørki prestur, dómari ella vaktarmanningin hava verið
før fyri at treingja ígjøgnum ta hørðu brynjuna, hann hevur umgyrt seg
við.

Matti Haapoja verður varur við Bíbliuna, sum henda unga kvinnan hevur í
hondini. Hann fer at háða hana og ta heilagu bókina. Hann hevur so ofta
hoyrt, at hon plagar at siga við fangarnar, at orðini í tí svørtu bókini galda
teir. Men hann, Matti Haapoja, veit so vist, hvussu tað ber til. Frúgvin
Wrede velur frammanundan eini tvey skrifstøð, sum hóska til fangarnar,
og so fyrireikar hon ta taluna, hon ætlar sær at halda fyri teimum. „Men
um nú eg sjálvur blaði upp á eitt skriftstað, vil frúgvin so upp á standandi
fót útleggja tað og vísa, at tað geldur meg?“

So blaðar Matti Haapoja upp á fyrstu síðu í Bíbliuni, og Matilda Wrede
lesur stillisliga: „Í fyrstuni skapaði Gud himmalin og jørðina. Og jørðin
var oyðin og ber, og myrkur var yvir frumhavinum, og Guds andi lá á
vøtnunum. Og Gud segði: „Verði ljós!“ Og tað varð ljós.“

„Tann jørðin, sum Gud hevur skapað,“ segði hon, eftir at tøgn hevði verið
eina løtu, „er ikki bert jørðin har úti við oyðimarkarinnar villu fløtum,       
 vøtnum og stórum skógum, við trøum, urtum og blómum – nei, tað er
eisini mannahjartað, tað er Mattisa egna hjarta.

Og tann jørðin, sum er hjartað hjá Matti, er eisini oyðin og tóm. Tóm fyri
alt gott og reint, eymt og kært, fyri friði og gleði. Har vaksa ongar blómur,
har búnast eingin frukt. Hví? Jú, myrkur stígur upp úr dýpinum, og
myrkrið drepur alt lív.

Matti hevur eina avgrund inni í hjarta sínum – sum vit øll hava ella hava
havt – og hon er myrkari enn náttin. Matti veit sjálvur um hana, torir ikki
at hyggja niður í tað svarta, botnleysa dýpið.

Gud segði: „Verði ljós!“ og tað varð ljós. – Gud kann fylla avgrundina við
ljósi – hann er hin einasti, sum kann gera tað. Um nú Matti ber sítt oydna
og tóma hjarta við avgrundarmyrkrinum, sum drepur alt ljós, fram fyri
Gud, tá vil Gud siga: „Verði ljós!“ Og tað skal henda.“

Og Matti græt – græt um seg sjálvan og yvir spilta lív sítt. Ísurin bráðnaði.
Iðranartár eru eitt signað regn yvir ta turru jørðina. Men tað er ikki nóg
mikið. Guds mildu náðistreymar mugu falla sum várregn, so at allur ísurin
skal bráðna, so sáðið kann spíra í hjartaakrinum.

Títt og mítt hjarta er eisini oyðið og tómt, liggur í djúpasta myrkri, til
Harrin Jesus sleppur at geva tí ljós og hita. Tá broytist tað, tá verður tað til
ta jørðina, har hin himmalski sáðmaðurin kann sáa hitt góða sáðið: Guds
orð. Tí at granska Guds orð, tað hoyrir við til fyrireikingina at møta
Konginum. Annars kann hjarta títt ongantíð gerast ein urtagarður, sum
blómar honum til heiðurs.
Effie Campbell umsetti.

 
 
 
 
 
 
 
9.mars 2024


Jesus grøddi meg fyri deyðiligt krabbamein

Men tá ið fólkamongdin var koyrd út, fór hann innar og tók í hondina á
henni, og gentan reisti seg upp.

Matt.9,25

Per Næss hevði eina sjáldsama og drepandi krabbameinssjúku (Von
Recklinghouses sjúku – nevrofibromatese), sum herjar á miðnervalagið,
beinagrindina og heilan.

Fyri tíggju árum síðani small hann í gólvið á arbeiðsplássinum og varð
koyrdur í skundi á sjúkrahúsið. Teir funnu 47 illkynjaðar krabbavøkstrar.
„Læknin læt topplokið upp, skar og lappaði meg saman aftur. Fyrst varð
eg sendur á eitt hvíldarheim og so til hús,“ sigur Næss.

Ikki vardi leingi, fyrr enn hann var rættiliga vánaligur aftur og varð
innlagdur á Radiumsjúkrahúsið. Har fekk hann „cellukur“ í tríggjar vikur,
men støðan versnaði.

Per Næss varð fluttur til Lovisenberg Hospice. Tey, sum verða innløgd har,
koma aloftast ongantíð livandi haðani. Tú fært umsorgan, kærleika og
røkt. Tey geva tær ein virðiligan enda á lívinum.

Ein dagin komu nøkur frá Evangeliesenteret í Oslo inn á stovuna hjá Peri
at biðja fyri honum.

„Eg bað eisini sjálvur. Tá eg bað, fór alt rúmið at lýsa sum ein yvirvaksin
eldkúla. Í tí eina horninum sá eg Jesus standa og veittra til mín. Jesus kom
yvir til mín, og eg føldi, tá ið hann legði hendurnar á meg. Allur kroppurin
gjørdist glóðheitur. Jesus segði: „Per, tú skalt ikki doyggja. Tín tíð er ikki
liðug. Reis teg upp úr songini og gakk.“

Um hesa tíðina vigaði Per Næss bara 38 kilo. Dagin eftir fór hann út úr
stovuni uttan at styðja seg til nakran.

Per Næss varð grøddur hundrað prosent frá krabbanum. Yvirlæknin á
Radiumsjúkrahúsinum, Jan Vincent Johannesen, skrivaði soleiðis um
undrið: „Vit skilja einki av hesum undrinum, sum er hent við Peri Næss.“

Per er nú aftur í arbeiðslívinum. Hann arbeiðir 25% í einum starvi hjá
samferðsluni, hjálpir til á Evangeliesentrunum og ferðast runt og heldur
fyrilestrar saman við krabbameinsfelagnum.

„Eg eri glaður. Jesus hevur fullkomiliga broytt lív mítt. Lívið er eingin
sjálvfylgja. Tað er ein gáva, og vit sleppa bara at læna hana. Tað er so
týdningarmikið hjá mær at sleppa at siga frá tí, sum er hent við mær. Jesus
hevur staðið dygst við songina hjá mær, og eg havi sæð hann grøtt meg.
Jesus er hjá mær 24 tímar í døgninum,“ leggur Per dent á, og so heldur
hann áfram: „Minst til! Tá ið tú møtir mótgongd, halt so saman hendur og
bið Faðirvár. Søk Jesus. Tað ber til at finna hann!“
„Hjemmets Venn“ – Effie Campbell umsetti.

 
 
 
 
 
 
8.mars 2024


Uppgávan

Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit
doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað
at tit læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við
tykkum allar dagar alt til veraldar enda.«

Matt.28,19-20

Sjálvt um tað ber til at náa langt við sjónvarpi og sosialum miðlum, so er
neyðugt at senda menniskju út millum fólkasløg og mentanir fyri at byggja
upp eitt netverk, so fólk kunnu gerast lærusveinar og fáa ein felagsskap í
kirkjum.

Gud sendi ikki ein teldupost, hann sendi ein boðbera, son sín. Jesus
opinberaði seg fyri Paulusi á vegnum til Damaskusar, men Jesus tørvaði
ein lærusvein, sum æt Ananias at bera Paulusi frelsuboðskapin. Gud
brúkar ikki einglar sum trúboðarar. Hann brúkar menniskju. Jesus gjørdist
hold og blóð og tók bústað okkara millum. Hevur tú nakrantíð sæð ein
vind standa stillan? So satt, sum vit eru fylt við Heilaga Andanum, eiga vit
at flyta okkum framá og ikki standa still sum ein saltsúla.
Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

 

7.mars 2024

Tak tíggjunda-kanningina

”Berið alla tíggjundina í goymsluhúsið ... og roynið meg við hesum ...”
Mál.3,10

Gangaram Mahes er kendur í New York sum ”stór-átarin”. Tilflytarin úr
Guyana elskar at eta á dýrum matstovum, men hann eigur ongar pengar at
gjalda fyri matin. Í staðin fyri at fáa tamarhald á sínum matarlysti, fer hann
inn í eina fína matstovu, bíleggur tann besta rættin á matkortinum, tað
fínasta vínið og tær dýrastu dessertirnar. Síðani etur og drekkur hann av
hjartans lysti, og tá ið rokningin kemur, so sigur hann bara bart út við
tænaran, at hann hevur ongar pengar. So kemur løgreglan og handtekur
hann, og so fær hann minst tveir dagar við ókeypis máltíðum í fongslinum.

Veitst tú hvat? Okkara kirkjur eru fullar av fólki, sum drekka mjólkina av
Guds vælsignilsum, eta stórar búffar av Guds blíðskapi og njóta dessertina
av Guds kærleika – men tey hava ongantíð so frægt, sum givið honum
10% fyri tænastuna. Ver tú ikki ein teirra!

Tá ið tú gevur tey fyrstu 10% av inntøku tíni, fer ein guddómlig kraft í
gongd. Gud signar tey 90%, ið eftir eru, og tey røkka so nógv longri, enn
tíni 100% høvdu viljað rokkið uttan Hansara signing. Merkir tað, at Gud
gevur tær fleiri pengar, enn tú gavst Honum? Ikki neyðturviliga, men
Hann lovar tær, at Hann vil vælsigna teg meira, enn tú trúði var møguligt.
Tað kann vera, at tað er við einari góðari heilsu, góðvild frá stjóra tínum,
leiðslu gjøgnum lívið, ella at Gud verjir teg og tíni kæru. Gud sigur:
Berið alla tíggjundina í goymsluhúsið, so at føðsla verður í húsi mínum,
og roynið meg við hesum, sigur Harri herliðanna, um eg ikki tá lati
tykkum himinsins lokur upp og ríkliga helli út signing yvir tykkum.

Ger tað bara. Tak tíggjunda-royndina.
”... et Ord til Dagen” - Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

 

 

 

6.mars 2024


Móti hæddunum

„Himmiríkið hoyrir slíkum til.“
Matt. 19,14.

Vit skulu taka eitt lítið brot úr bókini „Det bedste venter stadig“ av Fritz
Rienecker. Hetta brotið vísir skilliga, at nógv ikki er, sum vit hugsa okkum
tað.

Ein hin syrgiligasta løtan fyri foreldur er, tá ið tey verða var við, at barn
teirra er andaliga brekað.

Í einum heimi fyri slík børn varð Catherine matað í tjúgu ár. Gentan hevði
verið djúpt evnaveik, frá tí hon kom í verðina og hevði ongantíð sagt eitt
orð, tað var bara tað, at lív var í henni. Antin stardi hon still upp á veggin,
ella gjørdi hon høpisleysar rørslur. At eta, drekka og sova var alt lív
hennara. Tað tóktist ikki, sum hon tók lut í tí, sum fyrifórst uttan um hana.

So máttu teir taka annað beinið av henni. Starvsfólkið ynskti alt gott fyri
Cathy og vónaði, at Harrin skjótt fór at taka hana heim til sín.

Ein dagin sendi læknin boð eftir fyristøðumanninum. Catherine lá at doyggja. Tá ið teir báðir komu inn á kamarið, vildu teir ikki trúgva sínum egnu sansum. Catherine lá og sang kristnar sálmar, sum vórðu brúktir til jarðarferðir. Hon sang aftur og aftur hin týska sálmin „Hvor finder sjælen sit fædreland, sin hvile?“ Hon sang í ein hálvan tíma, og andlit hennara var púra broytt, so gleið hon stillisliga inn í deyðan.

Tað hevði altso bara sæð út, sum hon ikki kundi taka við nøkrum, sum hendi rundan um hana. Frá einum medisinskum sjónarmiði er tilburðurin ein gáta. Gud hevur drigið forhangið til viks fyri at eggja foreldrum til, sum hava andliga brekað børn. Gud ger eingi mistøk. Hann, sum syrgir fyri spurvunum, er hin sami, sum sigur: „Himmiríkið hoyrir slíkum til.“
„Martyrernes Røst“ – Effie Campbell umsetti.

 

 

 

 

 

 

 

5.mars 2024

Hav frímóð

”Kastið tí ikki frá tykkum treyst tykkara, sum hevur stóra løn! ”
Hebr.10,35

Bíblian biður okkum um ikki at blaka burtur okkara treysti, okkara frímóð,
tí tað ber stóra løn í sær. (Hebr. 10,35). Jósva varð biðin um at vera reystur
og hugdjarvur. (Jós. 1,6). Tí skulu vit vera áhaldandi og sterk í bønini, tí
svarið kemur.

Nú eitt kvøldið sóu vit á Kanal 10 í sjónvarpinum eina samrøðu við
evangelistin Kjell Halltorp. Hann hevur virkað nógv niðri í miðeystri, og
hann greiddi frá, at hann hevði prædikað fyri jødum, og tað kvøldið blivu
500 jødar frelstir. Skriftin greiðir okkum frá, at eitt skýli skal liggja yvir
eygunum á jødum, líka til heidningarnir eru komnir inn allir sum ein, og
so skal alt Ísrael blíva frelst. (Róm. 11,25–36). Hetta sigur okkum, at
afturkoma Jesusar er ómetaliga nær, tí hetta skal henda beint undan komu
hansara. Hugsa tær, 500 jødar blivu frelstir eitt kvøld av einari prædiku.
Ja, tað er, sum hoyrir tú fótafet Jesusar beint í túninum. Nú ræður um at
brúka tíðina rætt og fara undir miðvísa bøn og biðja øll okkara kæru inn í
Guds ríki.

Nú eitt sunnukvøld hoyrdu vit Thorstein Grotbæk á Visjon Norge. Hann
hevur verið pastorur og bíbliulærari. Hann greiddi frá einari hending, sum
hann hevði upplivað: Tað vóru eini hjún, sum komu í meinigheitina, tey
vóru trúgvandi, men sonur teirra var ikki trúgvandi.

Tey bóðu nógv fyri honum, og serliga lá hetta tungt á mammuni. Sonurin
arbeiddi á einum byggiplássi. Ein dagin ringdu tey av arbeiðsplássinum og
søgdu, at ein arbeiðsvanlukka var hend. Sonur teirra var dottin 6 metrar
niður úr byggipallinum og beint niður á betong.

Hann var illa skaddur, og tey væntaðu ikki, at hann fór at yvirliva.

Foreldrini kvikaðu sær at koyra yvir á sjúkrahúsið; men fyrst ringdi
mamman til Thorstein og segði: „Nú mást tú hjálpa okkum. Bið um, at
Gud ger eitt undur. Sonur okkara má ikki fara inn í ævinleikan ófrelstur.“

Thorstein setti seg í bilin og koyrdi yvir á sjúkrahúsið, og allan vegin bað
hann Gud grípa inn. Tá ið hann kom inn á sjúkrastovuna, sótu foreldrini
longu har, og sonurin lá í óviti. Thorstein legði hendurnar á drongin og bað
Gud gera eitt undur, so at hann kundi blíva frelstur.

Um tað var sama kvøld ella dagin eftir, minnist eg ikki rættiliga; men
brádliga læt drongurin eyguni upp, og fyrstu orðini, hann segði, vóru hesi:
„Mamma, eg eri frelstur!“

Tey gjørdust ovfarin, og mamman segði: „Nær og hvussu bleivst tú
frelstur?“

„Tá ið eg datt av pallinum, rópti eg: „Jesus, frels meg!“ Og tað gjørdi
hann.“

Eftir at siga er, at sonurin reistist frá sjúkrasongini og var púra frískur.
Honum bagdi einki.

So ver tú áhaldandi í bønini og bið fyri tínum kæru og fyri teimum, sum
eingin biður fyri.
Effie Campbell


 
 
 
 
 
 
 
4.mars 2024


Friður

Frið lati eg eftir hjá tykkum, mín frið gevi eg tykkum; eg gevi tykkum ikki
eins og heimurin gevur. Hjarta tykkara óttist ikki og ræðist ikki!

Jóh.14,27

Einaferð vóru nakrir listamenn bodnir at vera við í eini framsýning, sum
skuldi vera um evnið FRIÐUR.

Nógvar myndir komu inn, so at metingarnevndin fekk eina trupla
uppgávu.

Latið okkum her velja okkum tríggjar myndir burturúr. Tann fyrsti hevði
málað eitt landslag. Ein lítil smátta stóð niðri við tað blanka vatnið;
aftanfyri smáttuna hómaðust kavaklødd fjøll. Jú sanniliga, her andaði alt
av friði.

Á næstu myndini vóru vit stødd inni í einari stovu. Tað er morgun, og øll
familjan situr uttan um borðið, meðan pápin lesur fyri teimum úr eini
andaktsbók. Eingin kundi siga annað enn at friður lýsti av hvørjum andliti.

Men tann triðja myndin, sum mett bleiv at vera tann besta, sá sanniliga
ikki út til at bera dám av friði, fyrsta tú hugdi at henni. Ein øgiliga stórur
fossur stoytti sær út av røðini høgt har uppi. Allastaðni sást tú hetta
fannhvíta skúmið, so myndin sá ógvislig út.

Men hugdi tú nærri fekst tú eyga á okkurt, sum víst ikki sá út av so
nógvum, men sum hevði stóran týdning fyri heildina. Í eini rivu uppi í
fjallinum hevði ein lítil fuglur bygt sær reiður. Har lá hann turrur og
tryggur, hóast fossurin buldraði tætt framvið.

Hetta er ein mynd av at vera kristin í hesum heimi. Mitt í lívsins
meldurstreymi kann ein kristin kenna seg tryggan. Ikki mínum dirvi og
mínar styrki fyri at takka, tí har er ikki altíð so nógv at reypa av; men við
at seta álit mítt á Jesus kenni eg meg tryggan.

Beint áðrenn hermenninir komu og tóku hann, sat hann til borðs saman við
vinum sínum. Í glæmuni frá oljulampum og kyndlum greiddi hann teimum
frá, at nú skuldi hann ígjøgnum eina líðing, sum fór at enda við, at hann
fór at doyggja. Alt hetta skuldi henda honum teirra vegna og vegna alla
mannaættina. Sjálvandi gjørdust lærusveinarnir bangnir; men mitt í
óttanum ljóðaðu orð Jesu: ”Mín frið gevi eg tykkum ... hjarta tykkara óttist
ikki og ræðist ikki.”

At vera ein kristin er ikki sum at fara umborð á ein flogbát, sum lættliga
sveimar yvir lívsins alduryggjum og aldudølum. At vera ein kristin er at
møta sjúku, ótta og iva. Jesus hevur ikki lovað okkum at sleppa uttanum
alt slíkt; men hann hevur lovað at leiða børn síni trygt fram gjøgnum lívið;
eisini gjøgnum tær myrku løturnar.

At vera ein kristin er tí tað tryggasta, sum til er. Óheftur av øllum, sum
annars kann ávirka sinni og kenslur, havi eg Guds frið. Eg eri ikki sleptur
upp á fjall, men eg eri hjá honum, sum hevur umsorgan fyri mær undir
lívsins skiftandi viðurskiftum. Navn hansara er Jesus.

So kunnu ódnirnar herja. Eg eigi so, hvussu víkur og vendir, tryggleika og
frið, tí Jesus hevur tikið um mína høgru hond, og hann sleppur mær ikki!

O, Jesus, Títt navn mær í vanda
er klettur, mítt slátur so sterkt.
Við tí kann ei deyðin meg granda.
O, visti tað heimurin bert.
Títt navn er tað smyrsil, ið grøðir
mína fátæku sál uttan frið.
Í bardaganum tað meg frøðir,
mítt skýli, ið hvussu veit við.

 
 
 
 
 
 
3.mars 2024


Sí, træið er fult av hvítum turriklæðum

Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.

Jóh.3,16

Dr.M.R. De Haan grundaði Radio Bible Class, Michigan, USA. Gjøgnum
útvarpssendingar sínar bar hann í mong ár evangeliið út til tíggju túsundir.

Einaferð, tá ið hann talaði um Guds kærleika og langmóð til glataðar
syndarar, segði hann hesa sonnu frásøgn úr grannastatinum, Wisconsin.
Vit endurgeva hana soleiðis, sum vit minnast hana sagda:

Ein góð kristin familja, sum búði í einari bygd mitt í Wisconsin, upplivdi
nakað av tí tyngsta, sum kann raka ein.

Tá ið yngsti sonur teirra kom upp í ungdómsárini, kvetti hann við alt tað,
sum foreldrini høvdu roynt at lært hann og uppalt hann til. Hann kvetti við
meinigheitina, har familjan gekk. Hann segði farvæl til teir kristnu
vinirnar, hann hevði havt.

Fleiri royndir vórðu gjørdar at fáa hann inn á ta røttu leiðina aftur; men
hann fór longri og longri burt. Hann byrjaði við rúsevnum, og hetta førdi
so til brotsgerðir. Hóast hann hevði kvett við familjuna, kom hann kortini
ofta heim og hótti foreldrini. Tey góvu honum altíð eitt sindur av peningi
og okkurt, honum tørvaði. Men fram um alt vístu tey honum ein ótrúligan
kærleika og tol. Men at enda noyddust tey at siga honum, at tey ikki høvdu
ráð at geva honum alt, hann kravdi.

Einaferð, tá ið hann var einsamallur í húsinum hjá foreldrunum, stjól hann
eitt listasavn, sum mamma hansara hevði arvað. Tað var fleiri tíggju
túsund dollarar vert. Hann tók tað við sær til Chicago og seldi tað har.

Árini gingu! Drongurin sakk djúpari og djúpari niður í armóð og
vesaldóm. Pengarnir frá listasavninum vóru langt síðani brúktir. Hann sum
aðrir rúsevnismisnýtarar livdi av at gera okkurt hissini arbeiði av og á og
at fremja brotsgerðir. Enn var hann ikki tikin fyri nakað serligt og var tí
enn leysur. Men tað var eitt ússaligt lív, hann livdi.

Út á heystið, tá ið tað var farið at kólna í Chicago, fór dreinginum at
leingjast heim. Hugsa tær til, um hann kundi sloppið heim og kundi byrjað
eitt nýtt og betri lív. Men hann hevði ikki latið frætta frá sær í fleiri ár. Tí
hugsaði hann: ”Tað man einki nytta hjá mær at koma heim aftur eftir alt
tað skeiva, eg havi gjørt. Men so fekk hann eitt hugskot.

Hann skrivaði eitt bræv til foreldrini, har hann so inniliga angraði tað
skeiva, hann hevði gjørt. Hann segði, at hann fegin vildi byrja eitt nýtt lív.
Men hann roknaði ikki við, at foreldrini vildu taka ímóti honum, soleiðis
sum hann hevði borið seg at ímóti teimum. Eg fari við tokinum úr Chicago
komandi leygardag. Um eg sleppi heim til tykkara, so mugu tit hanga eitt
hvítt turriklæðið upp í súreplatræið, sum stendur niðri við
jarnbreytarlinjuna. Um eg ikki síggi nakað hvítt turriklæði, so fari eg bara
víðari, men eg veit ikki hvagar.”

leygardagurin kom, og hann fór inn í tokið. Í tí vogninum sat ein annar
ferðamaður, og teir komu í prát. Drongurin segði frá lívi sínum, og at hann
nú var á heimveg – kanska fóru foreldrini at taka ímóti honum. ”Hugsa tær
til, um foreldur tíni ikki hava fingið brævið frá tær ella eru burturstødd,”
segði ferðamaðurin. Drongurin sá væl, at har vóru fleiri ting, sum kundu
miseydnast. Tí varð hann meir og meir fjálturstungin, sum tey nærkaðust
heiminum. Hann spurdi ferðamannin, um hann kundi hyggja út eftir einum
hvítum turriklæði í súreplatrænum, sum fór at koma til sjóndar hvørja løtu.
Sjálvur sat hann og fjaldi høvdið í hondunum og tordi ikki at hyggja út. Tá
ið teir komu fram við heiminum hjá dronginum, rópti ferðamaðurin:
”Hygg, tað er ikki bara eitt hvítt turriklæði í súreplatrænum. Nei,
súreplatræið er fult av hvítum turriklæðum!!!”
”Himmelveien” E.Campbell umsetti

 
 
 
 
 
 
2.mars 2024


Kunnu vit velja skeivan veg?

Tummas sigur við hann: »Harri, vit vita ikki, hvar tú fert; hvussu skulu
vit tá vita vegin?«
Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og
lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær.

Jóh.14,5-6

Teim flestu av okkum dámar ikki broytingar. Vit eru tryggast, um alt er í
síni føstu legu. Tá ið Jesus skuldi fara frá lærusveinunum, gav hann
teimum eina nágreiniliga frásøgn um, hvussu teir skuldu gera. Jesus ger
teimum greitt, at hann skal fara frá teimum, men gevur teimum samstundis
lyfti um, at burturferð hansara til Faðirin verður teimum at gagni.

Jesus sigur onki um, hvagar hann fer uttan hesi fáu orðini: ”Eg fari til
Faðirin” og leggur so afturat: ”Hagar vita tit vegin.”

Víst høvdu teir hoyrt um vegin. Sambært teirra barnatrúgv var bert ein
vegur til Guds: Lívið eftir lógini. Tann ótolni Tummas hevði sæð, at vegur
lógarinnar ikki longur var tann rætti. Men enn hevði hann ikki fingið tak á
tí nýggja, sum Jesus kom við. Boðskapurin um krossin, uppreisnina og
hvítusunnuna hoyrdi framtíðini til. Hann hevði sæð, at tænasta var meira
enn offur og at kærleiki var betur enn lógargerningar. Men hann vildi fáa
hetta meira nágreiniliga at vita, og tí spyr hann beint fram: ”... »Harri, vit
vita ikki, hvar tú fert; hvussu skulu vit tá vita vegin?« ”

Tá kundi Jesus havt sett upp eitt fullfíggjað yvirlit yvir framtíðina. Hann
kundi havt merkt vegin av, so at ongin kundi mistaka seg.

Ein segði einaferð: jú gjøllari, eg fái at vita um, hvønn veg eg skal koyra,
jú vísari eri eg í, at eg fari at villast.

Og í hesum biltíðum man mangur sanna, at soleiðis er. Vit fáa gjølla at vita
um krossvegir, bensinstøðir o.s.fr og villast kortini. Tí er onki so trygt sum
at hoyra, ”Lat meg heldur koyra teg.” Tá verður hesin persónurin sjálvur
vegurin, og trupulleikin at finna er ikki til longur.

Tað var júst hetta, Jesus gjørdi, tá ið hann svaraði: ”Eg eri vegurin”. So var
onki at ivast í. Hann vildi ikki avmynda eitt vegkort við øllum tess
einkultheitum. Hann visti, at umstøðurnar fóru at broytast frá ætt til ætt, so
at tað fór at vera torført at fáa alt við á kortið.

Og tá ið hann samstundis sigur: ”...»Eg eri vegurin og sannleikin og lívið.
Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ” so sigur hann her, at samfelagið
við hann varir um allar ævir. Tað er og verður lívsneyðugt hjá øllum
teimum, sum vilja liva víðari.

Tann, sum er í fylgi við Jesusi, villist ikki, men kemur tryggur á mál.

Hans orð er lykt fyri fótum tær,
miss ikki Jesus úr eygsjón!
Tú liva skalt ævigt honum nær,
miss ikki Jesus úr eygsjón.

 
 
 
 
 
 
1.mars 2024


Besta valið

men eitt er neyðugt. Maria hevur valt hin góða lutin, sum ikki skal verða
tikin frá henni.«

Luk.10,42

Í Lukas 10,25 kemur ein lógkønur og setur Jesusi ein spurning tí æviga
lívinum viðvíkjandi. Jesus spurdi hann, um hann visti, hvat ið lógin segði
um hetta. Maðurin svaraði: ”... »Tú skalt elska Harran, Guð tín, av øllum
hjarta tínum og av allari sál tíni og av øllum alvi tínum og av øllum huga
tínum og næsta tín sum sjálvan teg.«” Hin lógkøni visti, at lykilin til alt
var at elska Gud fyrst og síðani at rætta henda kærleikan út til onnur
menniskju.

Tá ið vit nú lesa víðari í Lukas 10, lesa vit um Jesus, at hann fer inn til
Martu og Mariu. Marta ger sær ónáðir og stríð av mongum, og betri
gjørdist tað ikki, tá ið Maria tóktist ikki at leggja petti í at hjálpa til. Harrin
vísti á: ”men eitt er neyðugt. Maria hevur valt hin góða lutin, sum ikki skal
verða tikin frá henni.«


Jesus segði ikki, at tað var skeivt av Martu at taka sær av medmenniskjum,
sum tørvaðu hjálp hennara. Men stúran hennara tók nakað frá henni,
nevniliga eitt vaksandi samband við Harra hennara.

Ofta eru vit so bundin av tænastusíðuni í lívi okkara, at vit lata tað byrgja
fyri einum meira inniligum sambandi við Kristus. Maria valdi hin besta
lutin. Tað hava vit eisini brúk fyri at gera.

Tað, sum Maria valdi, kundi ikki takast frá henni. Um vit leggja doyin á at
fáa eitt tættari samband við Kristus, kunnu vit ikki missa tað, sum vit
vinna. Uttan mun til broytingar í fíggjarviðurskiftum okkara, heilsu ella
liviumstøðunum, fer samband okkara við Kristus at vara við.

Okkum er tørvur á at velja hin besta lutin – at knýta okkum tættari at
honum, meðan vit saman við honum ganga fram gjøgnum lívið. Tá ið vit
hava valt rætt, kunnu vit hvíla í tí, at vit hava okkurt, sum ikki kann takast
frá okkum.

Vel vinin besta og lat hann vera
tín leiðara gjøgnum lívið her.
”Vogt mine lam” E. Campbell umsetti