21. oktober 2019
Umvending
Jóhannes doyparin prædikaði: „Vendið um, tí at himmiríkið er í nánd.“
Matt. 3,2
– Jesus prædikaði og segði: „Vendið um, tí at himmiríkið er í nánd!“ Matt.4,17
– „Sanniliga sigi eg tykkum: Um tit ikki venda um og verða eins og børnini, koma tit als ikki inn í himmiríkið.“ Matt. 18,3
– „Vendið um og trúgvið gleðiboðskapinum!“ Mark. 1,15
– „Og teir fóru út og prædikaðu, at tey skuldu venda um.“ Mark. 6,12
– „Pætur segði við teir: Vendið um, og ein og hvør tykkara lati seg doypa í navni Jesu Krists til fyrigeving syndanna, og tit skulu fáa gávu heilaga andans.“ Áps. 2,38.
Effie Campbell umsetti.
20. oktober 2019
Tær vælsignaðu hendurnar á mammu
”fyri at tær mega upplæra hinar ungu konurnar til at elska menn sínar og at elska børn síni, ”
Tit. 2,4
Christian Scriver greiðir frá, at mamma hansara hvørt kvøld, eftir at hon hevði biðið við honum, legði hond sína á høvd hansara og vælsignaði hann.
Seinni í lívinum, tá ið freistingarnar komu, var tað altíð, sum føldi hann hondina á mammu síni á høvdi sínum, og hann fekk styrki at siga við seg sjálvan: „Ger ikki Frelsara tínum sorg og mammu tíni skomm.“
Effie Campbell umsetti.
19. oktober 2019
Størsti stuldurin
”Tú mást ikki girnast hús næsta tíns. Tú mást ikki girnast konu næsta tíns, ikki húskall ella arbeiðskonu hansara, ikki oksa ella asna hans ella nakað, sum næsti tín eigur.« ”
2. Mós. 20,17
Ein kona tosaði við meg í telefonini. So sigur hon: „Veitst tú, hvat ið størsti stuldurin er? Tað er, tá ið ein triði persónur brýtur inn í eitt hjúnalag og stjelur hjúnafelagan frá tær. Tað rakar ikki bara tann hjúnafelagan, sum situr eftir, men eisini øll børnini. Familjan liggur í skeljasori, og pínan og sorgin níva tey alt lívið.“
E. Campbell.
18. oktober 2019
TÍ KOM JESUS!
„Enok gekk við Gudi; og eftir at hann hevði gitið Metusalem, livdi hann trý hundrað ár ...“
1. Mós. 5,22.
Lívið er ein ferð við einari ítøkiligari byrjan og einum ítøkiligum enda. Og um tú ert klókur, so gert tú, sum Enok gjørdi í 300 ár – hann gekk við Gudi. Kanst tú ímynda tær, hvussu væl tú hevði kent Gud, eftir at tú hevði verið saman við honum øll hesi árini? Tað er einki syrgiligt ella keðiligt at ganga saman við Gudi. Sálmaskaldið sigur: „Tú kunngert mær veg lívsins; fyri ásjón Tíni er gleðin fullkomin ...“ Sálm. 16,11 (V.D.)
Gud skapti teg fyri sína egnu skuld, og ikki fyrr enn tú finnur útav, hvat ið endamál hansara er við lívi tínum, finnur tú frið og gleði. Um tú dró ein fisk upp úr sjónum og legði hann í fjøruna, sást tú hvussu táknirnar tornaðu, meðan hann kikkaði eftir ondini. Er ein slíkur fiskur lukkuligur? Nei. Gjørdist hann lukkuligur, um tú fjaldi hann undir einum fjalli av pengaseðlum? Nei. Hevði ein teldil, ein góð bók ella ein svalligur drykkur gjørt hann lukkuligan? Nei. Men um hann nú fekk nýggj klæði? Nei. Tað er bara eitt, sum kann gera hann lukkuligan: tað, at tú blakar hann aftur á bláman. Hasin fiskurin fer ongantíð at gerast lukkuligur uppi í fjøruni, av tí at hann ikki er skaptur at liva í fjøruni. Hann er skaptur at liva í sjónum á sama hátt, sum tú ert skaptur at liva í felagsskapi við Gud. Áðrenn tú finnur Gud, fert tú altíð at kenna teg sum ein fiskur, sum er drigin upp úr sjónum – og ongantíð kenna til frið og gleði.
Tað besta av øllum er, at Gud ikki er longri burtur frá tær enn eina bøn. Hevur tú fyrst eina ferð bjóðað honum inn í hjarta títt, fert tú ongantíð aftur at kenna teg tóma innan. Veitst tú, hví Jesus kom tey fyrstu jólini? Tað sigur hann okkum sjálvur: „... til tess at teir skulu hava gleði mína fullkomna í sær.“ Jóh. 17,13.„...et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti
17. oktober 2019
Gongustavurin
„Gangi eg í dimmum dølum, einki ilt eg óttist. Tí tú ert við mær, tín stavur og tín keppur, teir ugga meg.“
Sálmur 23,4.
Eg gevi mær far um tað, hvørja ferð eg fari mær ein gongutúr – hvussu gott tað er at hava ein stav at styðja seg til. Soleiðis hevur tað vist verið frá fyrndartíð.
Á næstan øllum gomlum myndum av pílagrímum síggja vit, at teir hava ein gongustav. Ofta var hann langur. Ein slíkur stavur var góður at styðja seg til, tá ið tú vildi fáa ondina aftur mitt uppi í brekkuni. Á ferðini verður stavurin sum eitt triðja bein, og tyngdin á beinunum verður minni. Av tí at hann hevur ein pík í neðra, festir hann seg væl niður í brekkuna og forðar, at pílagrímurin skaðar seg í brøttum, hálum og grýtutum lendi.Í gomlum døgum høvdu fólk størri tørv at verja seg móti villum dýrum enn í dag. Nú er tað so at siga bara jarmandi seyður, sum kann blíva ov nærgeingin. Djór ræðast langar stavar. Tú sært, hvussu røktingarmenn stýra stórum neytafylgjum við stavi sínum.
Pílagrímar nú á døgum hava nýmótans gongustavar, sum kunnu leggjast saman, men hin langi heimagjørdi er ein betri ímynd. Mitt í øllum møtir tú pílagrímum, sum hava útgjørt seg soleiðis, sum tey gjørdu fyrr í tíðini. Sjálvt um teir bera tungan sekk, og beinini merkja, at farið er um middag, verður lættari at ganga. Tú fært rætt teg upp, og stavurin lættir um trýstið á knø og mjadnar.
Í Bíbliuni er stavurin ein mynd, sum rættiliga ofta verður brúkt.
Ísraels fólk fingu boð um at hava stavin til reiðar til útferðina úr Egyptalandi. Soleiðis er stavurin vorðin ein mynd uppá at vera ferðabúgvin. Sum kristin skulu vit liva við leysum tjaldhælum, villig at verða gróðursett á nýggjum støðum og sett í nýggjar tænastur, eftir sum Gud gevur okkum fráfaringarboð. Vit eru ávegis, altíð til reiðar til fráferð.
Móses hevði altíð stavin hjá sær. Fleiri ferðir hoyra vit, hvussu hann ger tekin og undur við stavinum. Einaferð gjørdist hann til ein orm, eina aðra ferð sló hann á klettin við honum, so at vatnið fossaði út til teir tystu og grenjandi ísraelsmenn.
Í Esterarbók rættir Áhasverus kongur stavin út ímóti Ester sum tekin um, at hon hevur funnið náði fyri eygum hansara. Stavurin er her ein mynd um okkara samband við Gud. Tá ið syndarin nærkast trúnuni, sýnir Gud okkum vælvild. Hann rættir hond sína út, og vit sleppa at nema við kongsstavin. Tú ert góðtikin, tú ert mín, eg gleðist um teg.
Tá ið lærusveinarnir kendu seg kroystar undir atsóknunum í Jerusalem, lyftu teir eygum sínum móti himli og bóðu: „Rætt út hond tína!“ Soleiðis bóðu teir um eitt undur við Harrans útrætta kongsstavi.
Stavurin verður eisini ein ímynd av einum stuðulspersóni. Tann, sum fram um øll onnur, skal vera stuðul í lívinum hjá okkum, er Harrin, Jesus Kristus. Eg sleppi at halla meg móti honum. Hann er týdningarmesta útgerðin á okkara pílagrímsferð móti himli. Hann hevur givið mær lykilin til himmiríkið við sínum deyða og sínari uppreisn, tá ið hann bøtti fyri allar syndir mínar. Í Noregi ganga partar av pílagrímsleiðini eftir tí gamla kongsvegnum móti krýningskirkjuni í Nidaros. Her í lívinum sleppa pílagrímarnir at ganga á kongsvegnum undir liðini á Kongi. Soleiðis sum hirðin brúkti stavin móti teimum, sum vildu leypa á fylgið, stríðist Kristus saman við okkum móti øllum tí ónda, sum kann møta okkum á vegnum.
Tá ið Jesus sendi teir tólv lærusveinarnar út, fingu teir boð um ikki at taka stav við sær. Teir skuldu vera bundnir at Jesusi. Men eina aðru ferð segði hann, at teir ikki skuldu taka nakað annað við sær enn stavin. Her verður stavurin brúktur sum ein mynd upp á Kristus. Okkum tørvar at taka Jesus við okkum á ferðini móti málinum.
Tá ið tú nú tekur stav tín í hondina, kanst tú taka við tær allar hesar myndirnar úr Bíbliuni. Tú ert ikki einsamøll á vegnum. Far í friði og tæn Harranum við gleði!
Karen Andrine Flatø, Norge LMF
Effie Campbell umsetti.
16. oktober 2019
Spegla tær í Bíbliuni
”Hjá tær er Harrin, Guð tín, hin frelsandi hetjan; hann fegnast um teg við fagnaði; hann tegir í kærleika sínum; hann gleðist yvir teg við fagnaðarljóði sum á veitsludegi.”
Sef. 3,17
Nú ein dagin sendi ein fyrrverandi bíbliuskúlanæmingur mær eina mynd av Bíbliu síni. Í tekstinum niðriundir hevði hon skrivað tað, sum eg á einum av teimum seinastu bløðunum fyri meir enn 20 árum síðani hevði skrivað: „Tú skalt ikki spegla tær í mótabløðum, men í Bíbliuni. Sten Sørensen.“ Hetta vóru míni ráð til ungar bíbliuskúlanæmingar.
Hugsa um øll ung, sum hava fingið eina vánaliga sjálvsmynd, av tí at eitt óhóskandi trýst verður lagt á tey, hóast tey høvdu eitt væleydnað lív frammanundan. Nú eru tað ikki bara mótabløð, men facebook, instagram og snapchat, sum boða frá, hvussu tann fullkomni kroppurin og tað fullkomna lívið skulu vera.
Hetta rákið sníkir seg eisini inn millum tey kristnu. Eg havi møtt góðum kristnum, sum siga, at „eg eri ikki so andalig sum hon“. Ella „eg dugi ikki at biðja so væl sum hann“, ella „eg dugi ikki at málbera meg so væl sum hon“. Tað er skeivt at sammeta seg við onnur. Tað tømir teg fyri styrki, og tú setir fokus á skeiv ting.
Hví ikki spegla sær í Bíbliuni? Har lesa vit um, hvussu Gud lítur at okkum. Vit eru tað ítasta, ja, krúnan á skaparaverki hansara. Hvør einstakur okkara er dýrabarur í eygum hansara. Vit eru original. Einki kopi av okkum er at finna nakrastaðni.
Um vit fylla okkum við Guds orði, fáa vit ein sterkan grundvøll í lívinum. Tá eru tað ikki onnur, sum verða okkara týdningarmesta upplýsingarkelda, men Gud, sum elskar okkum við einum ævigum kærleika.
15. oktober 2019
Normaltemperaturur
”Legg tú á Harran tínar leiðir, og lít tú á hann, hann man tað útinna, ”
Sálm. 37,5
Í Nýggja Testamentinum hjá Jógvani, sum hann fekk frá Haremst, presti, tá ið hann varð fermdur, stendur: „Vælt din vej på Herren, stol på ham, så griber han ind.“
Tað munnu vera nógvir føroyingar, sum hava gist á Hotel Hebron, tá ið teir hava verið staddir í Keypmannahavn. Niðri í matarsalinum har stendur við gullbókstøvum á tí hvíta vegginum somu orð: „Vælt din vej på Herren, stol på ham, så griber han ind.“ Sal. 37,5.
Normaltemperatururin hjá einum frískum persóni, einum sum er sunnur og ferðigur og ikki hevur fepur, er 37 og 5. Tann andaligi normaltemperatururin er somuleiðis Sálm. 37,5. Her fáa vit eitt einastandandi tilboð. Vit býta hetta orðið sundur í trý:
Velt din vej på Herren. Her fært tú tilboð um at kasta allar tínar trupulleikar, tíni ivamál og tínar stúranir yvir á hann, sum er hægsti myndugleiki í allari himnarúmdini. Hann situr enn á trónuni og hevur allar træðrir í hond síni.
Stol på ham. Ja, tú kanst líta trygt á hann, hann hevur ongantíð svikið nakran, og hann rekur ongan frá sær, sum kemur til hansara. „Eg skal als ikki sleppa tær, og á ongum sinni fara frá tær, “ sigur hann í Hebr. 13,5.
Så griber han ind. Hetta er eitt veldugt lyfti frá „Kongi konga og Harra harra“. Tak hetta orðið til tín, og sig tað hart hvønn tann einasta dag, so tað sum eitt frækorn kann vaksa í tær.
Effie Campbell
14. oktober 2019
LJÓSINS BØRN
”Men vit vilja ikki, brøður, at tit skulu vera óvitandi viðvíkjandi teimum, sum sovna burtur, fyri at tit ikki skulu syrgja eins og hinir, sum ikki hava vón. ”
1. Tess. 4,13
Ein trúgvandi fólkaskúlalærari greiðir soleiðis frá hendingini, tá ið sonur hansara doyði:
Olaf hevði fingið góðar gávur frá Skaparans hond. Stjórin á læraraskúlanum, har hann gekk, segði við pápan: „Sonur tygara hevur avrikað nógv millum vinir sínar.“ Triðja árið á læraraskúlanum fekk ungi maðurin tuberklar. Hann fór á sanatorium, men hann batnaði ikki. Sjúklingurin var ikki sorgarbundin, tá ið hann gjørdi seg til at fara á sína seinastu ferð. Hann uggaði sín stúrna pápa og segði: „Jesus stendur enn klárari fyri mær. Tú mást ikki syrgja, pápi. Tá ið okkara Frelsari er hjá mær, er eingin grund at syrgja.
Olaf hevði nógva pínu, tá ið hann lá til tað síðsta, men hann vildi ikki hava nakað doyvandi og segði: „Nei, eg vil vera vakin í mínum stríði. Eg eri so eydnusamur!“ Hann bað sínar næstringar syngja tann sangin, sum honum dámdi best. Trettan ára gamli beiggin, sum lá á knæ við fótalagið, fór brádliga á føtur og rópti: „Hyggið, hvussu tað lýsir av Olafi! Hann sær púra umskapaður út.“
Tey stóðu øll so bilsin og hugdu at hansara lýsandi andliti. Tá ið ljósið var sum klárast, rópti hin doyggjandi ovurfegin: „Nú eri eg heima hjá Harranum, hjá mammu, hjá Petru og mongum øðrum.“ Tá brustu eygu hansara. Hann var farin inn í ljósið, sum einki eyga á jørð kann síggja. Og hesin pápin legði afturat: „Sjálvt um tað hevði verið heilt myrkt í rúminum, so høvdu vit kent Olaf aftur frá glæmuni, sum lýsti av honum.“ Merkisvert er tað eisini, at hin doyggjandi tosaði um mammu sína, sum hann ikki kundi kenna, av tí at hon doyði, tá ið hann var nýføðingur.
Effie Campbell umsetti.
13. oktober 2019
Einglar, sum grava hol í jørðina
”Og fjar veri mær tann synd móti Harranum, at eg haldi uppat at biðja til Harrans fyri tykkum og beina tykkum inn á hina góðu og rættu leiðina! ”
1.Sam. 12,23
Prædikumaðurin Tommy Hicks sá einaferð eina sjón. Hann sá, hvussu einglarnir samstarvaðu, tá ið kirkjufólkið bað. Hann sá eina fjøld av einglum, sum høvdu úr at gera at grava hol niður í jørðina. Hann fekk tá at vita, at holini umboðaðu frelsuna hjá menniskjunum. So leingi, fólk bóðu fyri einum menniskja, gróv eingilin djúpari og djúpari, til hann náddi til eina keldu, sum veldi fram sum ein váttan fyri, at frelsan var biðin ígjøgnum. Hann sá eisini einglar, sum stóðu og hingu uppi yvir spakunum uttan at gera nakað til nyttu. Teir tóktust sorgarbundnir. Tommy Hicks spurdi ein av teimum óvirknu einglunum, hví hann ikki arbeiddi sum hinir, og eingilin svaraði, at eingin bað longur fyri hesum menniskjanum.
Onkur hevur sagt, at tey fátækastu menniskju í hesi verð, eru tey, sum ongan eiga at biðja fyri sær.
Fyri mongum árum síðani las eg í blaðnum „Kirkeklokken“ um prestin Einar Prip. Hann hevði júst somu sjónina sum Tommy Hicks um einglar, sum gróvu djúpari og djúpari, tá ið menniskju bóðu fyri onkrum. Kirkeklokken gav eisini eina traktat út í síni tíð um sjónina hjá Prip presti. Eg veit um okkurt gamalt fólk í Føroyum, sum hevur eina slíka traktat liggjandi í Bíbliu síni.
Effie Campbell umsetti
12. oktober 2019
Gud elskaði heimin
„Tí at so elskaði Gud heimin, at hann gav son sín, hin einborna,
til tess at ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.“
Jóh. 3,16.
Jóhannes 3,16 verður kallað „Hin lítla Bíblian“. Tað verður sagt,
at prædikumenn kring heimin hava sítt yndisbíbliuvers, men
hetta versið verður kallað „teksturin hjá hvørjum manni“. Her
er kjarnin í sjálvum evangeliinum fyri hvørt einstakt hjarta. Eg
fari at peika á trý ting í tekstinum:
1) Tað er Gud, sum er upprunin til frelsuna. Tað er Gud,
sum tók stig til frelsuna. Eingin mátti yvirtala Gud at fyrigeva
okkum. Viðhvørt verður Gud umtalaður sum strangur, og Jesus
verður umrøddur sum mildur, kærleiksfullur og fyrigevandi.
Hetta bíbliuversið sigur okkum, at tað var Gud, sum byrjaði.
Hann sendi son sín, tí Gud elskaði menniskjuni.
2) Guds lyndi er kærleiki. Hann fór ikki til verka fyri sína
egnu skuld, men fyri okkara skuld. Gud fór ikki til verka fyri
at nøkta sína egnu valdsgirnd. Hann arbeiddi ikki fyri at fáa
eitt undirbrotligt univers. Gud virkaði fyri at nøkta sín egna
kærleika. Gud er ikki nøgdur, fyrr enn hansara burturvilstu
børn eru komin heim!
3) Bíbliuversið sigur okkum um støddina av Guds kærleika.
Tað var heimin, sum Gud elskaði so høgt. Tað var ikki ein
tjóð. Tað var ikki eitt útvalt fólk. Tað var ikki kirkjan. GUD
ELSKAÐI HEIMIN! Sjálvandi elskar Gud tey, sum elska Hann,
men Hansara kærleiki røkkur eisini tey, sum eingin elskar, og
røkkur til teirra, sum ongantíð hugsa um Gud. Guds kærleiki er
so umfatandi – Hann elskar øll! Kirkjufaðirin Augustin hevur
sagt tað so rámandi: „Gud elskar hvønn einstakan okkara, sum
hann bara hevði ein einasta ein at elska.“
Guds hjartalag fevnir um øll menniskju, og allur heimurin
er okkara sóknarkall.
Effie Campbell umsetti.
11. oktober 2019
Gamal og útslitin – Ungur og útbrendur
"Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu. "
Matt. 11,28
Egil Svartdahl
Á okkara teldum, smarttelefonum ella iPhones hava vit ein knøtt, sum kallast “hvíld”. Eg ivist í, um hesin knøtturin er til fyri maskinuna ella okkum? Er tað maskinan ella vit, sum treingja til hvíld?
Markið millum arbeiði og frítíð er í dag meir og meir útviskað. Fyrr søgdu tey: Gamal og útslitin. Nú siga tey: Ungur og útbrendur. Ungfólk eru útbrend, “útladað” og útlúgvað í ógvuliga ungum aldri. Tey eru yrkisliga, kensluliga og samstarvsliga útbrend. Strongd er størsti heilsuvandin í okkara øld. 80% av langtíðarsjúkameldingum í Noregi hava orsøkina strongd.
Kanningar vísa, at sjey av tíggju leiðarum eru útbrendir, og talið av útbrendum ungdómum bara veksur. Hvørt ættarlið er meira pøst enn tað undanfarna. Tað er ikki neyðugt hjá tær “at strekkja til”. Tað er nóg gott, at tú “ert til”. Alt, sum er meira enn tað, er bónus, ein eyka ágóði.
Í Markus 6,30-31 verður greitt frá støðuni, tá ið ápostlarnir savnaðust um Jesus og søgdu honum frá øllum tí, teir høvdu gjørt, og hvussu teir høvdu undirvíst. Jesus svaraði: “Komið tit nú sjálvir burtur einsamallir í ein óbygdan stað og hvílið tykkum eitt sindur.”
“Takið ein steðg, tí tit skulu vara ella halda leingi,” var Jesu motto, hansara loysanarorð, og hesi orð eru eisini átrokandi fyri okkum í dag. Minst til, vikan byrjar ikki við mánadegi, men við sunnudegi. Í 5. Mósebók biður Gud okkum leggja okkum hvíludagin á sinni og at halda hann heilagan. Ríkisstjórnin, vit hava í dag, arbeiðir ágrýtin fyri at geva loyvi at hava handlarnar opnar sunnudag, hóast fólkinum tørvar tað øvugta: Nevniliga at hvíla og at halda sunnudagin heilagan.
Hvílan hevur tríggjar høvuðsfíggindar: Bangilsi/gremjan, friðloysi og hetta at keða seg.
Hebrearabrævið tosar um at koma inn til hvílu hansara, soleiðis at vit kunnu hvíla frá okkara strevi, akkurát sum Gud eisini hvíldi frá sínum gerningum.
Tað eru ikki vit, sum bjóða honum til gudstænastu; tað er hann, sum bjóðar okkum. Alt, sum tú gert, ger tað út frá hvíluni í Kristusi.
Vit enda við Jesu vælkendu orðum úr Matt. 11,18: “Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu.”
Effie Campbell umsetti.
10. oktober 2019
Ein mynd upp á Himmalin
”hann sum skal umskapa neyðarlikam okkara í somu mynd sum dýrdarlikam hansara eftir teirri kraft, sum hann er mentur eisini at leggja alt undir seg við. ”
Fil. 3,21
Ein kona vitnaði nú eitt kvøldið niðri á Blákross Kaféini. Hon greiddi frá, at hon hevði verið leiðari á TeenStreet í týska býnum Offenburg. Hetta er ein kristin stevna fyri ungdómar. Úr Føroyum fóru 200 gentur, 100 dreingir og 100 leiðarar, so tað vóru 400 føroyingar, sum vóru á hesi legu, og 4000 ung úr øllum heiminum settu eisini sín dám á leguna.
Tú kundi velja teg inn á ymisk evnið. Tað evnið, sum hevði størsta ávirkan á tey flestu, var ”Himmalin”. Undirvísingin gekk soleiðis fyri seg, at har vóru fólk, sum spældu tað, og tú steig beint inn í hetta, so tað kom at virka so livandi.
Frammanundan skuldu fyriskipararnir hava talið á luttakarunum og nøvn teirra. Hetta hildu føroyingarnir vera eitt sindur roksut. Hví kundi tú ikki bara koma? Men seinni skiltu tey hví.
Tey fóru so inn í lyftuna og skuldu upp á fjórðu hædd. Men tá ið tey vóru komin nakað upp, steðgaði lyftan. Tey hugdu hvørt upp á annað. Hvat nú? Men so hoyrdu tey eitt banka, og ein rødd spurdi, um teimum tørvaði hjálp. Jú, tað gjørdu tey sanniliga. Lyftan fór so í gongd aftur, og tá ið tey stigu út, sóu tey hjálparmann teirra. Hann var í hvítum yviralsi og skuldi ímynda Jesus.
Tey vóru so boðin inn í eitt rúm. Har var bara so vakurt og hugnaligt, deiliga heitt og fjálgt og vakurt pyntað, m.a. stóð ein pálmi har. Á borðinum var hvítur dúkur, flottir talerkar, silvur gaflar og knívar. Á glasinum stóð ein lítil lepi, á honum stóð navnið á tí, sum skuldi sita har. Nú skiltu tey, hví fyrireikararnir skuldu hava tal og navn á øllum luttakarunum. ”Tá ið eg sá navn mítt á glasinum,” segði konan, ”smeltaði eg fullkomiliga. Hugsa tær, Jesus kendi ikki bara navn mítt, nei, hann hevði fyrireikað mær eitt pláss, og hann væntaði meg.” Við borðendan stóð eitt glas, har eingin lepi var á. Viðkomandi manglaði. Eingin hevði givið honum eina innbjóðing til Himmalin.
Hetta talaði sterkt til luttakararnar. Her skuldu teir uppliva at fáa teir leskiligastu rættir, og her var bara so gott og hugnaligt at vera. Hetta gav sanniliga eina ábending um Himmalin. Men so kom spurningurin: ”Vilja tit fara út at bjóða øðrum at koma við?”
Øll fóru so og komu inn í eitt annað rúm, har tað sótu nøkur fólk, sum vóru ílatin soleiðis, at tú skilti, at hetta skuldi ímynda muslimar, buddistar og annan átrúnað. Men tað var alt annað enn lætt. Hvussu skuldi tú sannføra tey um, at tað er bara EIN vegur til Himmals, og hann eitur Jesus Kristus? Her fekk bólkurin rættiliga nakað at hugsa um.
Effie Campbell.
9. oktober 2019
Húsini
”Men tá ið tit halda bøn, tá skulu tit ikki taka upp í saman nøgd av orðum eins og heidningarnir, tí at teir halda, at teir munnu verða bønhoyrdir fyri orðanøgd sína. Verið tí ikki teimum líkir; tí at faðir tykkara veit, hvat tykkum tarvast, áðrenn tit biðja hann. ”
Matt. 6,7-8
”Vit eru yviri í Noregi á hvørjum sumri, av tí at ein dóttir okkara er gift har,” vitnaði ein maður niðri á Blákross kaféini. ”Har vóru tað eini hjún, sum vórðu nógv umtalað. Fyri árum síðani livdu tey eitt vilt lív við rúsevnum, og av tí at tey ikki áttu pengar at keypa hesi evnini fyri, gjørdust tey krimenell, og tað gekk støðugt niður á bakka fyri tey. Endin varð, at tey fingu ein harðan dóm. Hvussu nógv ár, ið tey skuldu sita, veit eg ikki; men tá ið tað bara vóru tvey ár eftir, til tey høvdu sitið dómin, blivu tey frelst. Tað er eitt stórt arbeiði, sum summi fólk gera, tá ið tey fara inn í fongslini at syngja og vitna fyri fangunum. Hesi bæði blivu púra umbroytt og fingu eitt nýtt lív.
Tá ið tíðin nærkaðist, at tey skuldu gerast frí, fóru tey av álvara at stúra fyri at koma út aftur í samfelagið, tí tey áttu snøgt sagt einki. Hvussu skuldu tey fáa tak yvir høvdið? Men nú høvdu tey lært, at tá ið tú fært trupulleikar, so skalt tú fara í bøn til Gud og siga honum alt, akkurát sum tað er, og tað gjørdu tey. Tey vóru áhaldandi í bønini.
Eina náttina droymir konan, at hon sær eini stór og prýðilig hús. Hon sær tey uttan, men hon sleppur eisini at síggja øll rúmini innan. Hon ger av einki at siga við mannin. So ganga einir fýra dagar, tá sigur maðurin: ”Tú, tað er løgið, men eg droymdi í nátt, at eg sá eini stór og prýðilig hús!”
”Ert tú eisini sloppin at síggja tey,” segði konan bilsin.
Tey gjørdust so samd um, at tey skuldu taka hvør sítt pappírsark og fara inn í sín kliva, og har skuldu tey tekna húsini, sum tey høvdu sæð í dreymi. Tá ið tey komu út aftur, vísti tað seg, at báðar tekningarnar vóru akkurát líka.
Og hasi húsini eiga tey og búgva har í dag,” endaði maðurin síni vitnisburð.
Effie Campbell.
8. oktober 2019
Jesus er mentur at frelsa
”Heit so á meg á neyðar degi, eg skal bjarga tær, og tú skalt lova mær! ”
Sálmur 50,15
Ein maður vitnaði niðri á Blákross kaféini:
Ein dóttir okkara varð frelst sum blað ung. So giftist hon við einum manni, sum ikki var frelstur, og sjálv gleið hon longur og longur burtur frá Jesusi. Maðurin drakk heilt illa, men vit vistu ikki, hvussu illa tað stóð til hjá teimum, tí hann dugdi so væl at spæla sjónleik. Hann sat niðri í fjósinum og drakk hvønn dag.
At enda orkaði konan ikki longur. ”Eg fari frá tær og taki tvey tey yngstu børnini við, hini eru so mikið tilkomin, at tey klára seg sjálv!” Tá fall maðurin fullkomiliga saman.
Dagin eftir var sunnudagur, og um morgunin, tá ið tey vakna, sigur maðurin við konuna: ”Skulu vit ikki fara á møti saman í kvøld?” Konan hugdi við, tí tað vóru tey ikki von við, men hon játtaði. Á møtinum vórðu tey hart kallað. Konan sigur við mannin: ”Skulu vit ikki fara fram til forbøn?”
”Nei, tað geri eg ikki,” svaraði hann og rýmdi út.
Konan fór so og bleiv frelst.
Maðurin gekk í fleiri dagar og stríddist móti Gudi. At enda orkaði hann ikki longur, og hann segði við Gud: ”Harri, er hetta frá tær, so skalt tú eiga meg allan, sum eg eri; men vís mær, at tað ert tú, sum kallar á meg. Nú lati eg Bíbliuna upp bara onkustaðni, og tað fyrsta, sum eygu míni falla á, lat tað vera svarið frá tær.”
So gjørdi hann, sum hann hevði sagt, og eyguni fullu niður á hetta orðið: ”Eg skal bjarga tær, og tú skalt prísa mær.” Sálm 50,15
So fór hann til konuna og bað hana biðja fyri sær. Hann bleiv herliga frelstur, og eru tey bæði fyristøðufólk fyri missiónshúsinum í bygdini.
Effie Campbell.
7. oktober 2019
Tað er bara ein vegur
“Tí at við hjartanum verður trúð til rættvísi, men við munninum verður játtað til frelsu.”
Róm. 10,10
Tað er bara ein vegur til Himmals. Tað er bara ein máti at blíva frelstur uppá. Tað er bara Jesus, sum er vegurin, sannleikin og lívið. Hvussu vita vit tað? Bíblian sigur okkum tað í Jóh. 14,6: “Jesus sigur við hann: “Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær.” Mong halda, at tey koma til Himmals, tí tey eru góð menniskju, tí tey einki galið hava gjørt, og so framvegis. Tá ið tú tosar við fólk, sært tú, at tey hava funnið hvør sín veg til Himmals. Menniskju hava funnið líka nógvar vegir til Himmals, sum tað eru menniskju. Tí sigur Bíblian í Róm. 3,23 at: “Øll hava syndað, og teimum vantar Guds heiður.” Hetta má boðast aftur og aftur, so at fólk fata tað.
Frelsa fæst BARA gjøgnum trúgv á Jesus og at taka ímóti honum sum tínum Harra og Frelsara. “Tí at við hjartanum verður trúð til rættvísi, men við munninum verður játtað til frelsu.” Róm. 10,10. So aftur mugu vit peika á Guds orð sum sannleika.
Tað, sum var synd fyrr, er eisini synd í dag. Tá ið Bíblian sigur, at okkurt er synd, so mugu vit hjálpa menniskjum at gerast FRÍ frá syndini og ikki hjálpa teimum til framhaldandi at liva í henni. Tað er sannur kærleiki at vera við til at seta menniskju í frælsi frá syndum sínum. Menniskju enda í glatan, av tí at tey ikki vilja hoyra og trúgva Guds einfalda orði. Bíblian sigur, at sjálvt ikki dárin skal villast.
Bíblian gevur svar upp á alt, tí Bíblian er Guds orð. Tí sigur Jesus: “Halga teir í sannleikanum; orð títt er sannleiki.” Jóh. 17,17.
Jan Hanvold
Effie Campbell umsetti.
6. oktober 2019
Bíblian
”Men Jesus svaraði og segði við teir: »Tit fara villir, av tí at tit hvørki kenna skriftirnar ella Guðs mátt. ”
Matt. 22,29
Bíblian er bók bókanna. Hon er bókin, sum opinberar Guds vilja. Vit liva í einari tíð, har menniskjan hevur størri kunnleika enn nakrantíð áður. Men hóast tað, hava fólk í Vesturheiminum ongantíð havt so lítlan kunnleika um Bíbliuna sum á okkara døgum.
Í Noregi varð Bíblian spjadd út saman við Hauge-vekingini. Jú størri bíbliukunnleiki, jú størri veking. Hagtøl vísa, at bara ein av fimm kristnum lesa Bíbliuna dagliga. Tá ið bíbliulesnaður er minkaður so nógv millum tey kristnu, hvussu nógv minni er hann so ikki millum tey verðsligu?
Bíblian er ein vandamikil bók. So vandamikil, at um tú verður tikin við einari Bíbliu í Saudi Arabia, verður tú hálshøgdur. Í øðrum londum fáa tey harða revsing at hava eina Bíbliu og lesa hana. So kunnu vit spyrja hví? Heilt einfalt av tí at hon opinberar sannleikan og avdúkar lygnina. Tá ið eg í 1983 varð tikin í tollinum í Moskva fyri at smugla Bíbliur, spurdi eg tollararnar: “Hví kann eg ikki taka Bíbliur við inn í landið? Tit trúgva ikki á Gud, og tit meta Bíbliuna at vera eina ævintýrbók, hví eru tit so bangnir fyri henni?” Eg fekk einki svar.
Gjøgnum Bíbliuna fáa menniskju kunnleika um Gud og sannleikan. Vekingin er treytað av, at orðið er atkomiligt. Tað er grundin undir trúgv okkara? Tað er Guds orð! Um vit ivast um Guds orð fellur trúgv okkara sum eitt korthús. Tað er jú tí, at kirkjurnar eru tómar. Tað er av bíbliukritikkinum, og at prestarnir sjálvir ikki trúgva á Bíbliuna. Um vit ikki trúgva á Bíbliuna sum Guds orð – ja, so fara vit at trúgva, at Koranin er líka góð, og aðrar skriftir eru líka sannar sum Bíblian, men uttan sannan bíbliukunnleika villist fólkið, segði Jesus sjálvur í Matt. 22, 29.
Í einari tíð, har mong verða villleidd, og tað fløðir inn yvir okkum við øðrum religiónum, er tað týdningarmiklari enn nakrantíð at halda fast um Guds orð, so ikki humanisman sníkir seg inn í okkara lív, so vit trúgva, at tað er í lagi við syndini, so vit ikki trúgva longur, at helviti er til, so vit trúgva, at Bíblian er lýtaleys, tí tað er Guds sanna orð.
Uppskriftin upp á lívið er opinberað í Guds orði, teimum tíggju boðunum og í Gamla og Nýggja Testamenti. Við tí kunnu vit døma um alt út frá Guds lýtaleysa orði. Út frá Bíbliuni skilja vit, hvat ið er rætt og galið. Gamla Testamenti hevur varðveitt jødisku mentanina hóast alla mótstøðu. Soleiðis er tað eisini við okkara kristnu mentan. Hesin arvur verður bara varðveittur, um vit eru trúgv móti Skriftini. Tá ið vit venda Skriftini bakið, villast vit.
“Men Jesus svaraði og segði við teir: Tit fara villir, av tí at tit hvørki kenna skriftirnar ella Guds mátt.” Matt. 22, 29.
Jan Hanvold
Effie Campbell umsetti.
5. oktober 2019
Meira trúgv
”So kemur tá trúgvin av tí, sum verður hoyrt; men tað, sum verður hoyrt, kemur gjøgnum orð Krists. ”
Róm. 10,17
Sten Sørensen
Noreg er eitt løgið land. Hjá okkum verður trúgvin lýst sum ein privat søk, sum ikki kemur øðrum við. Trúnna skulu vit halda fyri okkum sjálv, siga tey. Tað hevur ikki verið siður, at politikarar í øðrum flokkum uttan í Kristelig Folkeparti kunnu siga frá trúgv síni.
Blaðstjórin á Vårt Land, Erling Rimehaug, skrivar í einari viðmerking: “Hví reagera fólk so, tá ið Jonas Gahr Støre er opin um sína kristnu trúgv, tá ið allir undangongumenn hansara vóru opnir um sína manglandi trúgv?”
Erna Solberg, forsætisráðharri segði í juliblaðnum hjá Troens Bevis, at tey verðsligu høvdu yvirlutan í tí almenna orðaskiftinum í Noregi.
Muslimarnir stíga djarvir fram og tosa um trúgv sína. Og Jesus segði, at vit skuldu vera ljós og salt í hesum heimi, tað skulu vit halda fast við uttan mun til, hvat ið verðin heldur.
Effie Campbell umsetti.
4. oktober 2019
Ver óræddur – tað ber stóra løn í sær
Carl-Gustav Severin
”Men tá ið teir sóu hetta dirvið í Pæturi og Jóhannesi og fingu at vita, at teir vóru ólærdir menn og leikmenn, undraðust teir. Og teir komust við teir, at teir høvdu verið við Jesusi. ”
Áps. 4,13
Carl-Gustav Severin
Í Ápostlasøguni 4,13 stendur, at fólkið sá hetta dirvið, ið var í Ápostlunum, og tey kendu teir aftur, at teir høvdu verið saman við Jesusi.
Sermerkið hjá teimum fyrstu kristnu var teirra frímóð, teirra dirvi, teirra treysti. Tey vóru órødd. Bíblian biður okkum um ikki at blaka burtur okkara treysti, okkara frímóð, tí tað ber stór løn í sær. (Hebr. 10,35) Jósva varð biðin um at vera reystur og hugdjarvur. (Jós. 1,6) Dánjal var nóg djarvur til ikki at boyggja seg fyri standmyndini hjá Nebukadnezari kongi. Frímóðið bar hann gjøgnum eldovnin.
Gud fer at reisa upp djørv kristin í Skandinavia. Tá ið Pætur steig fram hvítusunnudag, vórðu 3.000 fólk frelst og løgd afturat kirkjuliðinum. Vegna hansara dirvi varð hetta frelsuundur útloyst.
Effie Campbell umsetti.
3. oktober 2019
Ein kvik tunga
“Sært tú ein mann, sum er skjótur við orðum, tá er størri vón um dáran enn um hann.”
Orðt. 29,20.
Um tú gevur tær stundir at fáa fatur í fakta, hevði tú fyri tað mesta talað annarleiðis. Hanna bað so inniliga um at fáa eitt barn, at høvuðspresturin helt, at hon var full. Tá ið lærusveinarnir sóu Jesus koma ímóti sær, gangandi eftir vatninum, hildu teir, at hann var eitt spøkilsi. So hugsa, ella uppaftur betri – bið, áðrenn tú gert eina niðurstøðu.
e.c. ums.
2. oktober 2019
FRELSUKLETTURIN
“... og á hesum kletti vil eg grunda kirkju mína”
Matt. 16,18.
Frelsan er bygd á eina dýrtkeypta grund! Moria fjallið, sum templið var á, er tað staðið, har Ábraham ofraði son sín Ísak.
Veitst tú hvat? 2000 ár seinni førdi Gud einborna son sín til sama fjallið at doyggja fyri syndir okkara. Krossurin er einasti stigin, sum er nóg høgur at røkka upp til himmalsins gátt.
e.c. ums.
1. oktober 2019
BØNARFÓLK
”Eg havi sett varðmenn upp á borgargarðar tínar, Jerúsalem; teir skulu ongantíð tiga hvørki um dagar ella nætur. Tit, ið áminna Harran, unnið tykkum onga hvíld og gevið honum ongan frið, fyrr enn hann hevur bygt upp aftur Jerúsalem og gjørt hana til frægdar á jørðini! ”
Jes. 62,6-7
Tað er av alstórum týdningi, at tað eru varðmenn uppi á borgargørðunum (Jes. 62,6), sum biðja. Flestu bønarfólkini koma hvørki inn í Hvítu Húsini ella Kreml; men tá ið vit biðja fyri fólki, oddamonnum landsins og fyri tjóðunum, so kann tað fá Gud at leggja uppí.
Tá ið Gud legði Sodomu og Gomorru í oyði, spurdi Hann ikki, hvussu mong órættvís vóru har. Harrin spurdi, hvussu mong rættvís vóru har, um tíggju rættvís høvdu verið har, so hevði Sodoma verið spard. Tí er bøn av alstórum týdningi.
Tí er eisini orsøk at minna okkum á, at vit mugu vera til reiðar til burturrykkingina. Hon kann koma nær sum helst.
e.c. Ums.