25. januar 2021

Í GUDS VÁRS NAVNI

”So vit mega fegnast um sigur tín og merkinum lyfta í Guðs várs navni!...”
Sálmur 20,6
 

Lættliga kann tungligt huglag koma á kristin menniskju, tí at tey halda seg hava tapt í stríðnum. Tú kennir á tær á mangan hátt, hvussu veikur tú ert og verður við undirluta ferð eftir ferð. Og so letur tú tær bara lynda, at soleiðis er vorðið, og tú væntar ikki at sigra aftur.

Jú, eitt kristið menniskja skal kunna sigra. Tað skal sigursmerkinum lyfta í Guds navni.

Og soleiðis er eisini við tær, serliga í hesum stríði, tú skalt stríða. Tú mást ikki bara ganga og bíða eftir ósigri. Tá er ósigurin vísur. Eisini tú skalt sigra. Ikki við egnari kraft, men í Guds várs navni.

Far treystur í stríðið og lít á Gud og á velduga mátt hansara. Og tá skalt tú at enda fegnast um sigur tín og fegin lyfta merkinum í Guds várs navni.
FW / TDH týddi






 

24. januar 2021

”Og Guð skapaði mannin eftir síni mynd, í Guðs mynd skapaði hann hann, sum kall og konu skapaði hann tey, og Guð vælsignaði tey ...”
1.Mós.1,27-28

Av øllum Guds skapningum á jørð var bert menniskjað skapað í Guds egnu mynd – Guds egna bílæti, skapað at líkjast tí heilaga og æviga Gudi. Tí er menniskjað tann mætasti av Guds skapningum á jørð. Vit eru skapaði til at liva í samfelagi við Gud her á jørð hvønn dag í heilagleika og síðan í sælu heima hjá honum.

Og av øllum Guds skapningum hava bert vit menniskju fingið Guds signing. Vit hava eina serstøðu, ein framíhjárætt millum Guds skapningar á jørð. Men hvussu roynast vit so fyri Gudi? Mugu vit ikki geva tí kenda fransmanninum, Pascal rætt, tá ið hann sigur um menniskjuni: ”Vit eru neyðarslig, tímilig og ódeyðilig, errin og eyðmjúk, rein og órein, alskin og miskunnarleys – alt um somu tíð. Bert einum er skil í her í lívinum: at leita út úr hesi neyðarsligu støðu til tann Gud, sum hevur skapað okkum.”

Tað er syndin í okkum sjálvum, sum dregur okkum burtur frá Gudi. Hon gyklar fyri okkum frælsi, gleði, heiður og mangt annað uttan um Gud. Men Guds orð sigur, at slíkt førir til glatan um ævir. Og lívsins royndir vísa – sum eisini kirkjufaðirin Augustin sigur tað – at, ”til Guds eru vit skapað, og hjartað okkara fær ikki frið, fyrr enn tað finnur hvílu hjá Gudi.” Hetta svarar til orð Jesaja profets (Jes.48,22): ”Hini gudleysu hava ongan frið, sigur Harrin. ”

Latum okkum vera verandi undir Guds signing og takka Gudi, Skapara okkara, og gera sum Jákup ræður okkum til í brævi sínum: ”Haldið tykkum nær at Guði, so skal hann halda seg nær at tykkum...” Ják.4,8
n.

 

 

 

 

23. januar 2021

”Men Jesus segði við hann: »Um tú ert mentur! Alt er møguligt fyri honum, sum trýr.« ”
Mark.9,23

Olav Nerland
Tú kanst keypa ymsar lutir, har brúkaraleiðbeining fylgir við, og tað er gott, tí tann, sum hevur gjørt henda lutin veit best, hvussu hann skal brúkast og haldast við líka, so vit fáa sum mest burturúr honum, og so at hann kann halda sum longst.

Tí skalt tú, tá ið tú keypir okkurt, har brúkaraleiðbeining fylgir við, lesa hana gjølla, áðrenn tú gert nakað sum helst, annars kanst tú lættliga gera okkurt skeivt, og í ringasta føri oyðileggja tað, tú hevur keypt.

Tá ið Gud skapaði menniskjuna, gav hann okkum eisini eina brúkaraleiðbeining til lívið. At byrja við var tað: samvitskan. Men seinni gav Gud okkum eisini tey tíggju boðini á steintalvur. Skrivað við Guds fingri.

Tað er skilligt, at hann, sum hevur skapað lívið, veit, hvussu tað skal brúkast, so vit kunnu fáa tað besta burturúr tí og eina æviga sælu at enda.

Í gamla sáttmála vórðu hesar steintalvur við teimum tíggju boðunum goymd í náðistólinum saman við einari gullkrukku við manna og stavinum hjá Aroni, sum hevði borið frukt. 4.Mós.17,8

Hevur tú hugsað um, at tá ið tú gavst teg upp í hendur Jesusar, sum er náðistólurin í nýggja sáttmála, tá gavst tú teg eisini undir Guds vilja, sum er skrivaður niður í hesi tíggju boðini.

Tá ið tú fekst fyrigeving fyri allar syndir tínar, varðst tú føddur av nýggjum. Tú fekst eitt nýtt lív, sum tekur til sín av tí himmalska manna. Hetta lívið veksur upp og ber frukt, sum stavur Árons er mynd uppá.

”Boð hansara eru ikki tung,” skrivar Jóhannes ápostul. ”Tí at alt, sum er føtt av Guði, vinnur sigur á heiminum; og hetta er tann sigur, sum hevur vunnið á heiminum, trúgv okkara. ” 1.Jóh.5,4. Mark.9,23

Trýrt tú hesum? Jesus kom ikki fyri at avtaka tey tíggju boðini, men at fullføra tey. Matt.5,17. Hann fer eisini at fullføra tey í og við øllum, sum hava givið seg upp í hansara hendur! Eisini í og við tær.

Tey tíggju boðini eru tískil lívsins brúkaravegleiðing frá Guds hond, Skapara okkara.
Himmelveien. E. Campbell umsetti

 

 

 

 

22. januar 2021

NÝT TÍÐINA RÆTT!

”Fyri øllum er ein avmarkað stund, og ein og hvør lutur undir himlinum hevur sína tíð: ”
Præd.3,1

Fyri øllum er ein avmarkað stund, og ein og hvør lutur undir himlinum hevur sína tíð, sigur Prædikarin, og hann greiðir nærri frá og sigur millum annað: at tiga hevur sína tíð, og at tala hevur sína tíð.

Eitt gott orð finnur altíð eitt pláss í hjørtunum. Tað kann liggja goymt í mong ár, men so rennur tað fram í huganum, tá ið brúk er fyri tí, og tað tendrar ljós í myrkrinum. Tí skulu vit ikki spara upp á tey góðu orðini. Tey verða ongantíð søgd til ónýtis. Ein tíð er at tala, og tí ræður um at nýta røttu løtuna. Tað kann svíða í sinninum í mong ár, at vit misrøktu møguleikan, meðan hann var, at siga tey góðu orðini. Men at tiga hevur eisini sína tíð. Tað gloyma vit ofta. Vit siga so mangan okkurt, sum vit ikki áttu at gjørt. Men orðini, sum fóru um varrar okkara, kunnu vit ikki taka aftur, hvussu fegin vit vildu, at tey ikki vórðu talað. - Sanniliga er eisini tíð at tiga. Serliga eiga vit at tiga, tá ið ræður um leysasøgur.

Einaferð kom ein unglingi til Sokrates fyri at læra vísdóm. Alla tíðina talaði hann, so Sokrates slapp ikki framat at siga nakað. Tá ið Sokrates aftaná kravdi dupult gjald av honum, spurdi ungi maðurin um grundina. Sokrates svaraði: tí at eg má læra teg tvinnar fróðskapir. Annar er at tiga, men hin at tala.

Harri, set vakt við munn mín, ansa eftir mínum varrum, biður sálmaskaldið í Bíbliuni. Ta bøn treingja eisini vit til at biðja.
Notabene. Torkil Beder týddi

 

 

 

 

21. januar 2021

Roknað til rættvísi

„Tí varð tað eisini roknað honum til rættvísi.“
Róm. 4,22.

Fyri at skilja orðingina „roknað til“ skalt tú hugsa um peningaognir, sum verða fluttar frá einari kontu til eina aðra. Bankarnir gera hetta hvønn einasta dag. Hugsa tær, at tín støða er heilt vónleys, og tú ikki ert førur fyri at rinda tína skuld. So kemur eitt ótrúliga náðiríkt menniskja og tekur sær av allari tínari skuld – og harafturat flytur hann inn á tína kontu eina so stóra peningaupphædd, at tær ongantíð aftur nýtist at arbeiða. Tað er tað, sum hendi á krossinum, tá ið Gud legði allar okkara syndir yvir á „kontuna“ hjá Kristusi og tilroknar okkum Hansara rættvísi. Tað er so framúrskarandi!

Hevði tú sagt: „Eg kann ikki lata teg gjalda alla hesa skuldina, so eg skal arbeiða fyri at gera meg verdan til tína náði?“ Tað er av sonnum tað, vit siga, tá ið vit skoyta okkara góðu gerðir upp í Kristusar fullgjørda verk.

Frelsan er sum ein vørulýsing upp á heilsukost: Eingi kunstig (mannagjørd) evni blandað uppí.

Paulus skrivar: „Tann, sum ikki visti um synd, gjørdi hann til synd okkara vegna, fyri at vit skulu verða Guds rættvísi í honum.“ 2. Kor. 5,21. Á sama hátt sum Gud „gjørdi“ Hann (Jesus), sum ikki kendi til synd, til synd, „gjørdi“ Hann teg, sum ongantíð sjálvur kundi blíva nóg rættvísur, rættvísur í Hansara eygum.„Men eg kenni meg so sekan, tá ið eg syndi!“ Tað er eisini meiningin!

Men tá ið Kristus tók alla tína synd, tók Hann eisini alla tína skuld. Hvussu kennir tú tað so í dag? Eitt innara stríð! Tín endurføddi andi sigur tær, at tú ikki longur kanst liva við synd; tað er ikki longur tað menniskja, tú ert! Hví gjørdi Gud tað upp á henda mátan?Tí at eitt og hvørt rættvísi, vit sjálv kundu rokkið, liggur ógvuliga langt frá tí, Hann krevur. Gleð teg – í dag sær Gud teg klæddan í Kristi rættvísi, og tí ert tú altíð elskaður og góðtikin.
„... et Ord til Dagen“ Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

20. januar 2021

Hvat halda tit um Kristus?

”»Hvat halda tit um Kristus? Hvørs sonur er hann?« Teir siga við hann: »Dávids.« ”
Matt.22,42

Robert Pierson
Størsti spurningurin fyri einstaka menniskjað í dag er: „Hvat halda tit um Kristus?“ Matt. 22,42. Æviga lagna okkara er treytað av svari okkara til henda spurning.

Ein fríteinkjari lá fyri deyðanum. Fyri hann var deyðin bara eitt lop út í náttina. Tá ið svarta teppið var drigið fyri, var einki meir. So var liðugt. Uttan Jesus er eingin lívgevari og eingin undurfull uppreisn. Meðan hann lá og hugsaði um hetta á deyðslegu síni, má Guds Andi hava talað til hansara, tí eftir deyða hansara funnu tey eitt pappírsark við hesum orðum:

„Eg havi roynt at stríðast ímóti mínum ótta upp á túsund mátar, men til fánýtis. Bíblian sigur, at tað er bara ein einasti vegur: Jesus. Myrkur var í sál míni. Mítt hjarta var hart sum stál. Eg kundi hvørki síggja ella hoyra. Eg rópti eftir ljósi og lívi. Men tað var bara eitt at gera: at koma til Jesusar í einfaldari trúgv. Hann doyði, hann livir, hann situr við valdinum, hann gongur í forbøn fyri mær. Tað er kærleiki í øllum orðum hansara og gerningum. Einasta vónin hjá einum sekum syndara er at finna hjá Jesusi. Lat onnur bert háða og spotta. Eg vil fara til hansara við allari mínari skuld og skomm. Navnið yvir øllum nøvnum er Jesus.“
Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

19. januar 2021

MEINIGHEITIN

”loyndardómin um hinar sjey stjørnurnar, sum tú sást í høgru hond míni, og hinar sjey gullljósastakarnar. Tær sjey stjørnurnar eru einglar hjá hinum sjey kirkjuliðunum, og teir sjey ljósastakarnir eru sjey kirkjulið.« ”
Op.1,20

Jesus sigur: ”Men eg sigi tær eisini: Tú ert Pætur (tað merkir: ein klettur), og á hesum kletti vil eg grunda kirkju mína, og helheims portur skulu ikki fáa vald á henni. ” Matt.16,18

Jesus byggir meinigheitir. Hann vil byggja sína meinigheit upp á opinberingina av sær sjálvum. Jesus byggir sína meinigheit, og vit eru við í hesum byggiarbeiði. Hvør meinigheit er ein Guds ljósastaki úr gulli, sum skrivað stendur í Opb.1,20
e.c ums.

 

 

 

 

18. januar 2021

TAÐ ER VÓN

”Biðið, so skal tykkum verða givið; leitið, so skulu tit finna; bankið uppá, so skal verða latið upp fyri tykkum. ”
Matt.7,7

Shervin Ebrahimian greiddi frá lívi sínum á Visjon Norge. Hann er irani, men flutti til Noregs sum 13 ára gamal við familju síni. Tað var kollveltandi fyri hann at koma til eina so øðrvísi mentan. Hann fekk ikki fóta sær og kom inn í eitt rúsevnisumhvørvi. Tað gjørdist verri og verri, og har helt hann til í 11 ár.

Hann fekk ein son, men hevði einki samband við hann. Shervin var muslimur, men bara av navni. Hann royndi buddismu og hinduismu og var í Nepal. Men einki av hesum gav honum nakað, og hann hugsaði, at hann var ein vánaligur pápi fyri son sín og ringur sonur fyri foreldur síni.

Hann hugsaði, at eingin vón var, og hann ætlaði at gera av við seg, men so kom eitt suff úr hjartanum: „Gud, ert tú til, so mást tú hjálpa mær!!!“ – So ringdi telefonin. Hann ætlaði sær ikki at taka hana, men gjørdi tað kortini. Tað var ein norskur vin maður úr rúsevnisumhvørvinum. Hann segði: „Hann, sum hevur skapað himmal og jørð, hann hevur tikið bústað í hjarta mínum. Eg eri vorðin frelstur!“

Shervin segði: „Tú mást koma og vitja meg.“ – Norski vinmaðurin svaraði: „Eg eri á veg yvir til tín við einari Bíbliu.“

Hesin norski drongurin var eitt bønarbarn, og tveir mánaðir framman undan hesum var hann frelstur. Tá fór hann at biðja fyri Shervini, sínum iranska vinmanni. Í hesum tíðarskeið inum fór hesin norðmaðurin til Seljord, har møtir vóru. Fleiri frelstir iranar vóru har. Norski vinmaðurin sigur so við tann eina: „Eg havi ein vinmann, sum er irani. Eg vildi ynskt, at hann bleiv frelstur sum tú.“

Ja,“ svarar iranin, „far og keyp eina Bíbliu til hansara.“ So fór hann út í bilin hjá sær og kom aftur við 10–15 kassettubondum við talum og lovsongi á farsi. „Tú skalt ringja til vinmann tín og geva honum hetta.“

Tá ið Shervin spældi kassetturnar, var tað fyrstu ferð, hann hoyrdi lovsong á farsi. Hann merkti ein heilagan dám inni í stovuni. Hann fór á eitt Maranatamøti í Arendal saman við norska vinmanninum. Talarin talaði beint inn í lívið hjá Shervini, eins og talaði hann bara til hansara og ikki til tey 20–25 onnur, sum vóru á møtinum. Meðan hann sat har, fekk hann trúnna. Hann bleiv fyltur við Guds nærveru, hansara kraft og dýrd.

Hann misti heilt hugin til gamla lív sítt. Hann var í einum nú loystur frá øllum, eisini sigarettum. Nú eru tað 20 ár síðani. Tað, sum fyllir lívið nú, er møtigongd og bíbliulestur og tænastan fyri Harran.

Hann eggjar teimum, sum biðja fyri sínum, at vera áhaldandi, tí lyftini eru rimmarføst, og svarið kemur í sínum tíma.
Effie Campbell

 

 

 

 

17. januar 2021

OV GRUNN UMVENDING?

”Gangið inn um hitt tronga portrið; tí at vítt er portrið, og breiður er vegurin, ið førir til undirgangs, og mong eru tey, ið ganga inn um tað; tí at trongt er portrið, og mjáur er vegurin, ið førir til lívs, og fá eru tey, ið finna hann. ”
Matt.7,13-14

Ein dagin tosaði ein gomul trúgvandi kona við meg. „Hvussu ber tað til, at tey, sum hava reist seg upp og vitnað, brádliga blíva burtur og ikki síggjast aftur á møtunum? Man tað vera tí, at umvending teirra var ov grunn? Eg havi upplivað tvær vekingar, og tá kundi tú síggja fólk gráta um sína synd. Tey vóru í rættiligari syndaneyð. Tað sært tú ikki longur. Mjáur er vegurin, og trongt er portrið, ið førir til lívs. (Matt. 7, 13–14) Tá ið tú skalt skora teg inn gjøgnum tronga portrið – sum er sjálv umvendingin – so ber ikki til at hava alt handa slag av dragsli við sær. Tí mást tú sleppa. Men tú fært so nógv meir. Hin ljósa strondin við eydnulandinum liggur fyri framman, og har bíðar Jesus, okkara Frelsari, og øll okkara kæru eftir okkum.“

Eg helt fyri við hana, at tað mundi vera tí, at tey góvust at biðja, lesa í Bíbliuni og koma saman við Guds børnum. Tey festu ikki eygu síni á Jesus – og so gekk galið. Um vit skulu koma beint á mál, hvat er so at gera? Tað vil henda søgan siga okkum:

Børnini sótu inni í skúlastovuni og skrivaðu. So gjørdist brádliga so myrkt. Lærarin fór yvir og tendraði ljósið. Løtu seinni ringdi út. Tá børnini komu útum, sóu tey, at tað hevði kavað. Eitt fínt, hvítt teppi lá um allan skúlagarðin. Tá funnu tríggjar smágentur upp á eitt spæl. Tær skuldu ganga frá skúlatrappuni og yvir ímóti portrinum og vita, hvør teirra kundi gera eina snórabeina linju við sínum sporum.

Tvær teirra hugdu niður fyri føtur sínar og gjørdu sær ómak at stíga fót fyri fót so beint sum gjørligt. Men tá ið tær komu yvir til portrið og snaraðu sær á, sóu tær, at sporini hjá teimum snúðu sær higar og hagar, meðan sporini hjá teirri triðju vóru so snórabein. „Hvussu hevur tú borið teg at?“ spurdu tær.„

Áðrenn eg fór til gongu, hugdi eg yvir á portrið. Hvørju megin portrið er ein stólpi, og uppi á stólpunum er ein rund kúla til pynt. Eg hugdi ongantíð niður á føtur mínar, men eg festi eyguni á aðra kúluna og hugdi alla tíðina stívt upp á hana, og so gekk eg.“Hatta er tað, vit skulu gera: Festa okkara eygu á Jesus. Tá koma vit snórabeint heim.
Effie Campbell.

 

 

 

 

16. januar 2021

Gírigur og sjálvgóður

”Ein og hvør gevi, eins og hann hevur sett sær fyri í hjarta sínum, ikki av óhugi ella av neyð; tí at Guð elskar glaðan gevara. ”
2.Kor.9,7

Einaferð vóru tað ein tjúgukrónumynt og ein 200-krónuseðil. Tey vóru bæði tvey so ógvuliga slitin og nógv brúkt, so nú vórðu tey send aftur til bankan á „eftirløn“.

Tey komu at liggja lið um lið, og so fór 200-krónuseðilin at práta. „Eg havi upplivað mangt spennandi í mínum lívi,“ segði hann, „eg havi verið inni á teimum fínastu og dýrastu mat stov-unum, ja, einaferð var eg inni á einum kasino. Hvat hevur tú upp livað?“

„Eg havi verið inni í eini fólkakirkju, einari baptistakirkju og í einari hvítusunnukirkju,“ svaraði myntin.

„Ein kirkja, hvat er tað?“ spurdi seðilin undrandi. Hatta var eitt líknilsi, og tú skilir, at tað skal siga okkum, at menniskjuni eru so natin, tá ið tað ræður um Guds ríkis sakir, at tey halda tað vera ivaleyst, um tey lata eina mynt niður í talv una ella kirkjubússuna. Men tá ið tað ræður um tey sjálv at ogna sær ting og lutir, upplivingar og stuttleikar, tá eru seðlar-nir leysir í mappuni.

Latið okkum hugsa um, hvussu dýr ein mannasál er, og at hon skal liva í allar ævir. Latið okkum tí ofra tað, vit kunnu, at rætta menniskjum gleðiboðini. Í Luk. 8,3 stendur: „Jóhanna, kona Kúsa, húsfúta Heródesar, og Súsanna og mangar aðrar, tænaðu teimum við tí, sum tær áttu.“

„Tann, sum sparsamliga sáar, skal eisini sparsamliga heysta; og tann, sum sáar við signingum, skal eisini heysta við signing um;... tí Gud elskar ein glaðan gevara.“ 2. Kor. 9,6–7.

Effie Campbell
 

 

15. januar 2021

MAN KONA GLOYMA BRÓSTABARN

”Man kona gloyma bróstabarn sítt, ein móðir tað barn, sum hon bar undir hjarta? Hesar mega gloyma, men eg gloymi ikki teg. ”
Jes.49,15

Tað er Gud, sum spyr henda spurning í Jes. 49,15 einaferð, tá ið Ísrael var í einari ringari støðu, eini støðu, vit øll kunnu koma í, og sum kann vera gróðrarbotnur fyri myrkum tonkum: „Harrin hevur svikið meg, Harrin hevur gloymt meg!“ (vers 14 V.D.)Tá ið vit eru væl fyri og hava undanvind og góðan byr, fáa slíkir tankar ikki fótafesti í okkum. Men tá ið vit eru illa fyri og hava mótvind og kanska hava snávað, tá kunnu hesi orð sum eitt skýggj sveipa seg um okkum: „Harrin hevur svikið meg, Harrin hevur gloymt meg!“Guds svar til Ísrael, Jerusalem og tað jødiska fólkið tá – og í dag – og til eitt og hvørt lítið Guds barn í dag – sum fær líknandi tankar í framtíðini, er ... „Man kona gloyma bróstabarn sítt, ein móðir tað barn, sum hon bar undir hjarta? Hesar mega gloyma, men eg gloymi ikki teg!“Og Harrin heldur fram í versi 16 og 17: „Sí, í mína hond havi eg rist teg, borgargarðar tínir eru mær altíð fyri eyga. Skjótt koma synir tínir aftur, men teir, sum brutu teg niður og løgdu teg í oyði, fara frá tær.“ Hetta profetaorðið fekk Ísrael fyri 2.800 árum síðani gjøgnum Jesaja. Teir niðurbrotnu múrarnir eru bygdir uppaftur.

Ísraels børn, jødarnir, eru komnir heim. Tær tjóðirnar, sum síðani 1948 hava viljað lagt Ísrael í oyði, hava stríðst til fánýtis.Men sum mong av Guds profetaorðum so er hetta eisini dupult. Tí hetta fatar eisini um teg, sum trýrt á Frelsaran Jesus, sum kom frá jødunum.Onnur kunnu gloyma teg, sigur Harrin – men...

* Eg gloymi ikki teg!
* Navn títt er skrivað við einum nagla í hond mína!
* Eg endurreisi tínar niðurbrotnu múrar!
* Eg savni saman børn tíni – slekt tína!
* Oyðarin má fara sín veg!
* Tí tú ert mín – og eg eri tín!
* Lít ikki á kenslur tínar, men á orð mítt!
* Eg leiði teg allan vegin heim!
* Smíl – tí eg smíli til tín!

Lat ikki kenslurnar lumpa teg – men lít á Sannleikan, sum er: „Eg gloymi ei teg!“ sigur Harrin. Tá ið Gud kann endurreisa sundursorlaðu múrarnar hjá eini tjóð – so kann hann eisini gera tað í tínum og mínum lívi – í okkara slekt.
Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

14. januar 2021

Tú salvar høvd mítt við olju

Sálmur 23, vers 5
”Mær borð tú reiðir fyri eygunum á fíggindum mínum. Við smyrsli tú salvar mítt høvur, bikar mítt yvir flýtur. ”
Sálmur 23,5

Eg má viðganga, at eg altíð havi undrast á, hvat ið hetta pettið í Sálmi 23 merkti. Eg hugsaði ”Tú salvar høvd mítt við olju” (v. 5 V.D.), var myndatala og skuldi boða frá, at Gud varðveitti sálmaskaldið, so hann var sunnur og frískur. Eg visti ikki, at tað eisini hevði ein djypri týdning.

”Seyður kann fáa høvdið vavt inn í viltvaksandi rósurunnar, og hann kann doyggja, tá ið hann roynir at sleppa leysur. Tað eru eisini andstyggiligar lítlar flugur, sum dáma at pína og plága seyðin við at verpa víggj (t.e. fluguegg) í nasagluggarnar á honum. Víggini verða til maðkar, og teir tvinga seyðin at berja høvur sítt móti einum kletti. Viðhvørt slær seyðurin seg til deyðis. Oyruni og eyguni verða eisini ávirkað av hesum flogkyktum, sum pína og plága. Hirðin salvar tí alt høvdið á teimum við olju. So er friður. Henda oljan verjir móti tí ondskapi, sum roynir at oyileggja seyðin.

Eru tað tíðir í tínum lívi, har tú plágast av sálarligari pínu? Ørkymlandi tankar herja á teg aftur og aftur? Slært tú høvdið móti einum veggi(Les: Rúsevni, eydnutablettir o.a.) fyri at royna at steðga teimum? Hevur tú nakrantíð biðið Gud salva teg við olju? Hann hevur óendaligar nøgdir! Hansara olja verjir og ger tað møguligt hjá tær at festa títt hjarta, tín hug og tíni eygu á Hann (Hirðan, Frelsaran) í dag og altíð! Tað er friður í dalinum! Má okkara góði, góði Faðir salva høvur títt við olju í dag, so at bikar títt flýtur yvir við signingum. Gud er góður, og Hann er trúfastur.
Úr enskum. Effie Campbell umsetti.

 

 

 

 

13. januar 2021

Smith Wiggelsworth greiðir frá

”Men tá ið teir venda um til Harrans, verður skýlið tikið burtur. Men Harrin er andin; men har sum andi Harrans er, har er frælsi. Men vit allir, sum við óskýldum andliti avspegla dýrd Harrans, vit verða ummyndaðir til hina somu mynd frá dýrdleika til dýrdleika, við tað at tað kemur frá harra andans. ”
2.Kor.3,16-18

„Eg minnist einaferð, at eg fór út úr einum jarnbreytarvogni at vaska mær um hendurnar. Eg var júst tá inni í einum tíðarskeiði, sum eg hevði sett av til bøn, og Harrin hevði fylt meg við yvirflóð av kærleika sínum. Eg var á veg til eina ráðstevnu í Írlandi, og eg kundi ikki koma hagar nóg skjótt. Tá ið eg kom inn aftur í vognin, var Andi Harrans so máttmikil yvir mær, at eg haldi, at andlit mítt skein.


Í klivanum sótu eisini tveir prestar, og tá ið eg kom inn, rópti annar: „Tú sannførir meg um synd!“ Áðrenn tríggir minuttir vóru farnir, róptu øll í klivanum um frelsu. Tílíkt er hent mær mangar ferðir. Hetta er tann tænastan í Heilaga Andanum, sum Paulus talar um í 2. Korintbræv kapittul 3. Her skrivar hann um, at vit skulu vera bæði bræv hansara og spegilsmynd hansara. Henda Andans fylling ger lív títt so munadygt, at enntá fólk í handlinum royna at sleppa sær burtur frá nærveru tíni, tí tey gerast sannførd um synd.“

Henda frásøgnin vísir okkum teir ómetaligu møguleikarnar í einum lívi, sum hevur litið seg upp í Harrans hendur. Syrgiligt, at summi velja at síggja lívið við einum so stuttum sjónarringi sum teir dagarnar, okkum eru tilmáldir her í tíðini. Ævinleikin er Guds mál við okkum, og honum leingjast vit eftir.„

Í dag er óreinska sum ein byrging, sum tippir fyri Guds flóðaldu,“ skrivar Michael L. Brown. „Har byrgingin verður brotin, fer ein himmalsk vatnflóð at koma.“
Effie Campbell umsetti.

12. januar 2021

AT SKIFTA UM

”Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið, fyri at vit, deyðir frá syndunum, skulu liva fyri rættvísini. Við sár hansara eru tit grøddir. ”
1.Pet.2,24

Tað eru óteljandi dømi í Skriftini um hetta ”at skifta um”. Jesus biður okkum t.d. um at fyrigeva øðrum, sum Gud fyrigevur okkum. Hann lovar, at Gud vil vera miskunnsamur móti teimum, sum vísa miskunnsemi. Tað mest grundleggjandi í hesum ”at skifta um” er í Jesu lyfti, har hann sigur, at um vit vilja geva honum okkara lív, so vil hann geva okkum lív í yvirflóð – tað æviga lívið.

Og hann sigur: „Tað, sum tit hava gjørt móti einum av hesum minstu brøðrum mínum, tað hava tit gjørt móti mær.“ (Matt. 25,40). Tað vil siga, at Gud vælsignar okkum, tá ið vit lata hann brúka okkum at vælsigna onnur. Hesa grundregluna havi eg møtt aftur og aftur, meðan eg vaks í mínum andaliga lívi.

Eitt annað greitt dømi finna vit í søguni um Job. Hann leið nógv og misti alt. Men skrivað stendur: „Og Harrin vendi lagnu Jobs, tá ið hann hevði biðið fyri vinum sínum. Og alt, sum hann hevði átt, gav Harrin honum tvífalt aftur.“ Job 42,10. Tá ið Job fer at biðja fyri teimum, sum bara finnast at honum, hendir undrið, hann fekk alt aftur og tað í yvirflóð. Størsta umbýtið er kortini tað, sum Jesus gjørdi fyri okkum, tá ið hann fór upp á krossin við øllum okkara syndum. „Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið.“ 1. Pæt. 2,24. Tað var ein tung byrða at fáa at sjabba undir, at skula bera allar heimsins syndir. Og hvat hendi so har á krossinum? Jú: „Hann strikaði út skuldabrævið, sum kom okkum við, og varð skrivað við boðorðunum, tað sum var okkum ímót, og hann beindi fyri tí, við tað at hann negldi tað á krossin.“ Kol. 2,14 Og

 

nú var býtt um, vit fingu Jesu reinleika, og hann varð gjørdur svartur av allari heimsins synd: „Tann, sum ikki visti um synd, gjørdi hann til synd okkara vegna, fyri at vit skulu verða Guds rættvísi í honum.“ 2. Kor. 5,21.Gev Jesusi lív títt. Tað fert tú ongantíð at angra, tað kann eg vissa teg um.
Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

11. januar 2021

JESU BLÓÐ

” ... blóðið veitir sáttargerð, av tí at sálin er í tí. ”
3. Mós. 17,11

Jeffrey Ebert sigur: ”Tá ið eg var fimm ár, vóru bilaverksmiðurnar ikki farnar at seta trygdarbelti og stoytkoddar í bilarnar, og tá koyrdi eg saman við familju míni eitt kvøldið eftir einum lítlum landsvegi við bara tveimum breytum. Mamma sat undir mær, tá ið ein mótkoyrandi maður við kenning koyrdi inn á okkara breyt og rakti okkum beint frammanífrá.

Eg minnist ikki sjálvur samanbrestin; men tað kemur enn fram í hugan á mær tann ótta og ta órógv, eg kendi, tá ið eg sá, at eg var smurdur inn í blóð úr hvirlinum og niður í iljarnar. Eg gjørdist varur við, at alt hetta blóðið so verri enn so var mítt egna, men hetta var blóð frá mammu. Í tí løtuni, tá tær báðar sterku framlyktirnar lýstu inn í eygu hennara, fjaldi hon sum av handahógvi mín lítla kropp við egna kroppi sínum. Tað var kroppur hennara, sum varð slongdur móti instrumentbrettinum, og høvur hennara, sum knústi framrútin. Hon tók stoytin fyri meg. Tað máttu fleiri stórar skurðviðgerir til, áðrenn mamma kom fyri seg eftir eina slíka viðferð.

Á krossinum tók Jesus stoytin fyri okkum – hann rindaði fyri syndir okkara, og í tí løtuni at vit seta álit okkara á hann, sameinir hansara blóð okkum við Gud. Hugsa um Guds trupulleika. Bíblian sigur: ”Tú, sum hevur eygu so rein, at tey ikki tola at horva at tí illa, tú, sum ikki torgar at síggja gremju, hví hyggur tú til hinar trúleysu og tegir, tá ið hin gudleysi týnir tann, sum er rættvísari enn hann? ” Háb.1,13 Gud loysir trupulleikan, sum hann hevur av okkum við tað, at hann førir okkum aftur til rætta pláss okkara ”í Kristusi”, so hann sær okkum gjøgnum blóð hansara. Guds orð sigur: ”Tí at sál likamsins er í blóðinum, og eg havi givið tykkum tað til at nýta á altarinum til tess at veita sáttargerð fyri sálir tykkara, tí blóðið veitir sáttargerð, av tí at sálin er í tí. ” 3. Mós.17,11 At veita sátt merkir at sameina tveir partar, sum hava verið sundurskildir. Sum tað er undurfult! Jesusar blóð er tann brúgvin, sum gongur yvir um gjónna og ger okkum eitt við Gud!
”... et Ord til Dagen.” Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

10. januar 2021

GLEÐI

”Men ávøkstur andans er: kærleiki, gleði ... ”
Gal.5,22

Onnur fruktin í røðini av andans fruktum er gleði. Ein smágenta segði við mammu sína: ”Mamma, eg haldi, at harra Kinsey fer til himmals hvørt kvøld, tí hann er so glaður hvønn dag!” Men Bill Kinsey hevði sína egnu frágreiðing: ”Gleði er tað flaggið, sum veittrar á hjartaborgini, tá ið Kongurin Jesus býr inni har.”

Eingilin frøddi seg, tá ið hann boðaði: ” ... »Óttist ikki; tí sí, eg kunngeri tykkum eini stór gleðiboð, sum skulu verða fyri alt fólkið. Tí at tykkum er í dag ein frelsari føddur, sum er Harrin Kristus í Dávids staði! ” Luk.2,10-11

Í Skriftini verður nógv talað um, at menniskju, sum kendu Gud, høvdu gleði í hjartanum.
”Av frelsunnar keldu skulu tit oysa vatn við gleði.” Jes.12,3
”Kunnan gert tú mær lívsins veg; fyri ásjón tíni er fylling av gleði, sæla við tína høgru hond allar ævir. ” Sálmur16,11
”Stórum eg gleðist í Harranum, um Guð mín fegnast mín sál ... ” Jes.61,10
”hann, sum tit ... skulu fegnast um við ósigiligari og dýrmettari gleði, ” 1.Pæt.1,8

Her er uppskriftin upp á gleðina: Fyrst tín Frelsari, so næsti tín og so tú sjálvur.
Kristus er trygdin fyri ævigari gleði og lukku.
Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

9. januar 2021

LAT MEG LÍKJAST JØRGENI!

”Tí at til tess eru tit kallaðir, av tí at Kristus leið eisini fyri tykkum og eftirlæt tykkum eina fyrimynd, fyri at tit skulu fylgja fótasporum hansara. ”
1.Pæt.2,21

Jørgen var alkoholikari, sum á undursaman hátt bleiv frelstur. Hann var komin í samband við trúboðarar í Istedgade í Keypmannahavn. Áðrenn hann var frelstur, var hann kendur sum ein ólekjandi drykkjumaður og ófriðarkroppur. Men tá ið hann varð frelstur broyttist alt hetta.

Jørgen var tann, sum sýndi størstu umsorgan á herberginum. Hann brúkti alla tíð sína har. Hann gjørdi hvat sum helst. Hann helt seg ikki vera ov góðan at gera hitt skitnasta arbeiðið. Um tað so var at vaska spýggju upp ella vaska vc'ini eftir alkoholikarar og misbrúkarar, so gjørdi hann tað við góðum huga. Tú kundi vænta, at Jørgen altíð var til reiðar at gera mat til hvønn sum helst, sum kom inn frá gøtuni. Hann hjálpti teimum, sum vóru ringast fyri, lat tey úr og legði tey í song.

Eitt kvøldið eftir eitt vekingarmøti fór ein alkoholikari fram til altarið, fall á knæ og bað við harðari rødd: ”Á Gud, ger meg sum Jørgen. Ger meg sum Jørgen! Ger meg sum Jørgen!” Trúboðarin fór yvir til hansara og segði: ”Meinar tú ikki sum Jesus?”

Alkoholikarin hugsaði seg um eina løtu, hugdi síðani upp á trúboðaran og segði: ”Líkist hann Jørgeni?”
Kunnu onnur síggja Jesus í tær?
”... et Ord til Dagen”. E.Campbell umsetti

 

 

 

 

8. januar 2021

TÚ ERT FRÍUR

”Andi Harrans ... hevur salvað meg til at ... boða hertiknum og fjøtraðum loysn, ”
Jes.61,1

Undir seinna heimsbardaga vóru ein amerikanskur professari og ein bretskur hernaðarprestur fangar í eini týskari fangalegu. Professarin sat í tí amerikanska partinum, og bretin sat í tí bretska partinum í leguni.

Amerikumaðurin hevði bygt sær eitt radio, og hesir báðir vinmenninir møttust hvønn dag við hegnið at tosa um nýggastu tíðindini. Teir tosaðu saman á gæliskum máli. Hetta er eitt gamalt mál, sum tosað verður uppi í skotska hálandinum, og fangavaktirnir skiltu ikki hetta málið.

Ein dagin hoyrdi professarin so, at týskarar høvdu yvirgivið seg tríggjar dagar frammanundan, og hann segði vini sínum hinumegin hegnið frá tí. Løtu seinni hoyrdist eitt sigursróp ensku megin.

Tað gingu enn nakrir dagar, áðrenn týskarar sjálvir fingu boðini; men tá ið boðini komu fram, flýddu týskarar og lótu øll portur standa ólæst. Amerikumenn og bretar gingu út saman sum fríir og frælsir menn.

Jesus segði, at hann kom at boða og lýsa frælsi fyri fangar. Jes.61,1. Hetta eru góð tíðindi – Satan er ein sligin fíggindi. Tínar fongsulsdyr eru opnar. Títt frælsi bleiv vunnið á Golgata – tú skalt bara taka við tí, virka samsvarandi tí og gevast at bera teg at sum ein fangi.

Visti tú, at hin afrikanska impalan(ein antilopa) kann leypa 5 metrar høgt og 10 metrar langt? Og kortini halda menn hana innibyrgda í einum lítlum búri, sum er tvær ferðir tveir metrar. Hví? Tí hon torir ikki at leypa, tá ið hon ikki sær, hvar hon lendir.

Trúgv er evnini at leypa og líta á Gud, sjálvt um tú ikki sært, hvar tú lendir. Trúgvin letir dyr upp og loysir teg úr einum og hvørjum fongsli. Í dag hevur ” sonurin loyst teg og sett teg í frælsi” - far tí nú út og virka samsvarandi tí!
”... et Ord til Dagen”. E.Campbell umsetti






 

7. januar 2021

”Av Dávidi. Harrin er ljós mítt og frelsa mín, hvønn skal eg óttast? Harrin er lívs míns vernd, hvønn skal eg ræðast? ”
Sálmur 27,1

Í góðum veðri kann hvør býttur maður føra skip, sigur eitt gamalt danskt orðatak. Tað er í ódnarveðri, at bæði skip og skipari skulu standa roynd sína. Og tað er galdandi fyri okkum øll. Vit vilja fegin hava blíðan byr og góðar dagar, men mótgangur er gagnligur fyri okkara lyndi. Mótgangur dregur okkara av tí, sum ongan týdning hevur, og sum kann binda hug okkara, tá ið alt gongur við, og hann lærir okkum einans at tráa eftir tí, sum er av týdningi. Í mótgangi skal tað koma fram, um vit eiga andaliga styrki.

Mótgangur kann vera tungur at bera. Tað vita vit øll nakað um. Peningaligur mótgangur kanska gjøgnum mong ár, kann boyggja ryggin á tí sterkasta og kann køva hansara treysti. Og kemur eisini annar mótgangur, sum td. sjúka, so sum tað ofta hendir, kann tað vera sera svárt at bera og kann kennast sum ok at ganga undir. Men kortini eru tað júst tær tíðir, sum seta síni djúpastu spor í lívinum hjá einum menniskja. Tí tað lærdi okkum at kenna munin á tí, sum einki hevur at týða.

Mótgangur tekur mangt frá okkum. Vinirnir verða færri, men teir, sum verða eftir, eru sannir vinir. Og hitt besta av øllum er, at í mótgangstíðum læra vit at søkja hjálp frá Gudi og lata okkum leiða av honum. Tað eru virði, sum eingin og einki kann taka frá okkum.
Notabene. Torkil Beder týddi

 

 

 

 

6. januar 2021

TÚ ERT EIN ”TEIRRA”

”Men vit eru ikki teir, sum berast undan, til glatanar, men teir, sum trúgva, til sálarhjálpar. ”
Hebr.10,39

”Teir” - hvørjir eru teir? Hetta skriftorðið setir spurningin: Hvørjir eru ”teir, sum trúgva,” og verða frelstir?

Tann sum skrivar Hebrearabrævið hevði nøkur ávís fólk í huganum. Svarið finna vit í 11. kapitlinum, har hann nevnir kappar trúarinnar. Teirra millum Móses, Enok, Nóa, Sáru, Ábraham, Ráhab, Gideon, Dávid og Sámuel.

Tú ert ein ”teirra”. Eitt beinleiðis samband er millum teg og Móses og Enok. Hesir menn og hesar kvinnur, sum her eru nevnd, komu sær út í stórar trupulleikar, men sýndu eisini stóra trúgv. Móses kundi leika í í vreiði, men iðraði seg; Nóa hevði rúsdrekkatrupulleikar, men trúði kortini Guds orði og gjørdi eftir tí; Sára helt Gud beinleiðis fyri háð, men varð kortini spard og bjargað; Ráhab livdi í siðloysi; Gideon var ein ivamaður; Dávid lá undir fyri girndum sínum; og Sámuel dugdi ikki at uppala børn síni.

Tey syndaðu øll somul, sum her omanfyri eru nevnd, men tey leitaðu aftur til Guds og funnu bjarging. Tað sama mást tú gera.

12. kapittul í Hebrearabrævinum byrjar við orðunum: ”Latum tí okkum eisini, við tað at vit hava slíkt stórt skýggj av vitnum uttan um okkum, seta av okkum eina og hvørja byrði og syndina, sum lættliga darvar, ...” Ljóðar hetta trupult? Hebr.12,2-3 mælir okkum til at ”líta til upphavsmann og fullkomnara trúarinnar, Jesus ... Ja, hugsið um hann, sum hevur tolt slíkt mótmæli móti sær av syndarum, fyri at tit ikki skulu troyttast og missa mótið.”

Haldið á. Víkið ikki. Onnur hava sigrað við trúgv, og tað kanst tú eisini.

Rek burtur tann mjørka, sum køvir títt mál,
til gott verk at fremja, herð viljan sum stál -
og ræðst ikki heldur, um gøtan er brøtt,
tá lív títt fær virði, tá leiðin er røtt!

 

 

 

 

5. januar 2021

OKKARA VILJI OG GUDS

”komi ríki títt, verði vilji tín sum í himli so á jørð; ”
Matt.6,10

Lítla barnið trampar í gólvið og blívur við at rópa: ”Eg vil, eg vil”. Og tá ið mamman tekur tað í armar sínar og ber tað útum, fer tað at ýla og gráta, tí tað ikki fekk sín vilja.

Eg vil, eg vil. Tað er ofta eisini okkara niðurlag, sum eru vorðin vaksin. Vit menniskju vilja hava, at okkara vilji skal ráða, og tað líkamikið, hvat tað kostar. Hvussu mangan vórðu vit ikki ávarað, men vit lurtaðu ikki eftir. Men líta vit aftur á tað, sum fór, vilja vit síggja, at tað mesta av tí, sum vit vildu, bar okkum sorg í sinnið. Vit vóru nokk vorðin vaksin, men vit vuksu ikki burtur úr barnsins vilja til at boyggja seg fyri einum sterkari vilja.

Harri okkara lærdi okkum at biðja: ”Verði vilji tín” Og tað er so, at vit eiga at boyggja okkum inn undir vilja Guds í øllum viðurskiftum, at vit finna ta trygd, sum okkum leingist eftir. Hann er skapari okkara, og aleina Hann veit, hvat ið er okkum at gagni í lívinum. Okkara eginvilji má verða skerdur og okkara harða og sjálvgóða sinni má broytast til eyðmýkt. Tað er ikki altíð líka lætt. Okkara eginvilji hevur djúpar røtur í okkum, og Gud má ofta taka fast í okkum, áðrenn vit læra at leggja lív okkara í hendur hansara. Tá ið hann sleppur at ráða yvir okkum, kann hann seta okkum á tað pláss, har signing hansara og vilji kann verða fullførdur í okkum og við okkum.

Okkara eginvilji førir okkum út í tómleika og vónbrot. Men fylla lívsins kann koma til okkara, tá ið Gud sleppur at fáa sín vilja við okkum. Tað er altíð trygt at liva saman við honum.
Notabene. Torkil Beder týddi

 

 

 

 

4. januar 2021

EINGILIN KOM EFTIR SÁLINI

”So bar á, at hin fátæki doyði, og hann varð av einglunum borin í fang Ábrahams. Og hin ríki doyði við og fór til gravar. ”
Luk.16,22

Tvær trúgvandi konur arbeiddu saman og boðaðu evangeliið uppi í norður Noregi. Einaferð eftir eitt møti noyddust tær at ganga langa leið í einum óbygdum øki fyri at koma til hús.

Tað var rættiliga myrkt úti og ómetaliga kalt. Umsíður hómaðu tær ljósini frá nøkrum fáum spjøddum húsum.

Tá ið tær nærkaðust, sóu tær brádliga eina løgna sjón. Tær vóru standandi sum negldar.

Hendingin fór fram í aðru hædd í einum av húsunum, umleið 100 metrar frá teimum. Báðar sóu tað skilliga: ein skínandi skapningur svingaði seg frælsur og fríur út gjøgnum vindeygað – við onkrum, sum tað tóktist, virðismiklum, innballað í armar sínar.

Eftir einari løtu hvarv alt upp móti náttarhimlinum. Hesar báðar konurnar vórðu standandi og hugdu bilsnar hvør upp á aðra. Men tá ið hvøkkurin hevði lagt seg, vórðu tær samdar at fara yvir til húsini og royna at fáa eina frágreiðing um hetta fyribrigdið. Úr tí serliga vindeyganum í aðru hædd sóu tær eitt kámt ljós. Men annars var alt stilt og friðarligt. Tá ið tær komu fram til úthurðina hoyrdu tær veikan grát innanfyri, og tað tóktist, sum kom ljóðið úr rúminum í erva. Tær fóru inn og upp ígjøgnum trappurnar og bankaðu varisliga uppá. Eitt veikt ”kom inn” ljóðaði, og tær lótu dyrnar upp.

Í einum lítlum einfaldum kamari lógu ein mamma og ein pápi og flutu í tárum á gólvinum rundanum eina song, har eitt lítið barn lá pinnastilt – við afturlætnum eygum.

”Hon doyði fyri løtu siðan,” segði mamman.

Hesar báðar tænastukvinnur Harrans sóu nú greitt samanhangið: Tað, tær høvdu sæð, var, at eingilin bar sálina hjá barninum til himmals.
”Shalom” nr. 3, 1977. Effie Campbell umsetti

 

 

 

 

3. januar 2021

LÍVSINS BÓK

”Tann, sum sigrar, hann skal soleiðis verða ílatin hvít klæði, og eg skal ikki strika navn hansara út úr lívsins bók, og eg skal kennast við navn hansara fyri faðir mínum og fyri einglum hansara. ”
Op.3,5
 

Ein kvinna skifti gomlu adressubókina út við eina nýggja. Gjøgnum árini vóru nógvar adressur komnar í bókina. Summar mintist hon ikki, hvør ið viðkomandi var. Teir serligu vinirnir hevði hon sett ein ring uttanum og eina striku undir skyldfólkini. Og so vóru har eisin læknar og sjúkrahús. Men hvørji vóru nøvnini, sum hon hevði strikað út? Tað hevði hon ikki minstu hóming av.

Vit mugu gleðast um, at Lívsins bók hjá Gudi ikki kann sammetast við eina slíka adressubók við útstrikingum og meira og minni ólesiligum innskrivingum.

Í Opinberingini 20,11-12 verður Guds bók umrødd: ”Og eg sá stórt, hvítt hásæti og tann, sum í tí sat; fyri ásjón hansara hvarv jørðin og himmalin, og staður var ikki at finna fyri teimum. Og eg sá teir deyðu, stórar og smáar, standa framman fyri hásætinum, og bøkur vórðu latnar upp; og onnur bók varð latin upp, og tað er lívsins bók, og hinir deyðu vórðu dømdir eftir tí, sum skrivað var í bókunum, samsvarandi gerningum teirra. ”

Í mótsetning til summar adressubøkur savna Guds bøkur ikki dust. Og er navn títt komið at standa í henni undir B – Barn Guds – so nýtist tær ikki at óttast, at Gud fer at skræða ta síðuna úr bókini ella fer at strika navn títt út. Jesus hevur tíbetur betur minni enn vit. Hann gloymir ikki persónin aftan fyri eitt navn í Lívsins bók.

Persónar aftan fyri nøvn á minnisplátum og innskriftum verða skjótt gloymdir. Men persónarnir í Lívsins bók verða aldri gloymdir. Stendur navn títt í Guds bók – og tað ger tað, um tú játtar Jesus sum Frelsara og Harra – og só prísa Harranum fyri tað her og nú. Prísa honum eisini fyri, at Hann hevur skrivað navn títt við ævigum blekki – blóði egna sonar síns.

Harri, gev mær mátt at liva sum eitt Kongsins barn eigur at liva. Eg vil fegin fylla rúmið undir liðini á navni mínum við heilagum og tær væl tóknaðum gerðum.

Ritaður eri eg í tínar hendur -
ein dag eg síggja teg skal, sum tú ert.
Síggja eg skal tínar blóðstungnu hendur.
Jesus, tað var alt, tin kærleiki bert.

 

 

 

 

2. januar 2021

EG STANDI VIÐ DYRNAR

”Sí, eg standi við dyrnar og banki uppá ...”
Op.3,20

Tann sum skal bera eini góð boð, hann bankar treystliga uppá. Tí bankar Gud so áhaldandi og trúliga uppá hjá okkum menniskjum, bæði um morgunin og um kvøldið, í ungdómi og aldurdómi, ja, alt lív okkara.

Tú hevur kanska sæð hitt gitna bílætið av Jesusi, sum stendur við einar dyr og bankar uppá – og tú hevur kanska givið tær sjálvum far um, at einki handtak er uttan á útdurunum, har hann stendur – latið kann bara vera upp innanífrá.

Satt er tað: Bara tú kanst lata upp og lata Jesus koma inn.

Ein góður eygleiðari gevur sær eisini far um, at dyrnar á bílætinum eru ikki einar gamlar fjósdyr, sum eru í tveimum, nevndar hálvdyr, ið lætnar kunnu verða upp í erva, men niðaru hálvdyr eru aftur.

Nei, letur tú upp, skulu dyrnar fara upp í heilum líki.

Mong ungfólk royna at gera sær tvær hálvdyr, tá ið ræður um Gud. Tey geva seg hálvavegna í hendur hansara, og tá verður onki burtur úr tí, at tey fáa Jesus Kristus inn í lív sítt við frelsu og friði.

Lat Jesusi upp, tá ið hann bankar uppá – men lat dyrnar upp á víðan vegg.

Mín hjartahurð skal opnast tær,
kom Jesus og gist hjá mær.
Lat tað av náði vera svá,
at eg tín kærleik ognast má.
EF / TH

 

 

 

 

1.januar 2021

VER TIL REIÐAR

”... búgv teg nú til at fara yvir um Jórdan har, tú og alt hetta fólkið, inn í tað landið, sum eg ætli at geva teimum, Ísraelsmonnum. Hvønn tann stað, sum tit stíga á, skal eg geva tykkum, so sum eg heitti Mósesi... Eingin skal standast móti tær allar ævidagar tínar; eins og eg var við Mósesi, vil eg vera við tær; eg skal ikki sleppa tær og ikki fara frá tær. Ver reystur og hugdjarvur; ...”
Jósva 1,2-3
 

Ert tú búgvin? Eitt nýtt ár liggur framman fyri tær sum eitt ókent land. Blaða bara í álmanakkanum fyri komandi ár og síggj tær tómu síðurnar. Á midnátt nýggjársaftan fert tú inn í nakað nýtt, eins og fert tú um eina á. Tú fert um hana og stýgur aldri yvir um aftur. Á ein hátt er hetta sum ferðin hjá ísraelsmonnum inn í Kánaansland. Kanska kundu vit umskrivað dagsins ørindi, so tað hóskaði til støðu tína: ”Far nú inn í nýggja árið, sum eg gevi tær.” Og hoyr so næstu reglu: ”Hvønn tann stað, sum tú stígur á, skal eg geva tær.”

Skilir tú? Næstu 12 mánaðirnar eru ein Guds gáva til tín. Hann gevur tær hvønn tann stað, sum tú stígur á. (Gud sýnir tær ikki bara møguleikarnar, hann letur teg eisini nýta teir). Tað einasta, sum krevst, er, at tú sjálvur stígur fram. Gud gevur tær møguleikar, men tú mást sjálvur grípa teir. Ísraelsmenn høvdu Guds lyftir um Kánaansland; men sjálvir máttu teir taka landið.

Gud hevur stórar ætlanir fyri teg í hesum árinum, sum kemur. Hann vil lata dyr upp fyri tær og javna gøtur tínar. Hann vil leiða teg bæði henda vegin og handa vegin. Við egnum oyrum skalt tú hoyra eitt orð, sum ljóðar aftan fyri teg: »Her er leiðin, gangið hana.« Jes.30,21

Stíg treystliga fram, tá ið Gud leiðir teg og gevur tær møguleikar.

Fyri okkum er nýggja árið framtíð. Fyri Gudi er tað fortíð. Tí kunnu vit við vón líta fram móti komandi mánaðunum. Gud hevur longu gingið undan okkum! Tí, vinur mín, gott nýggjár.

Takk, Harri, fyri alt, sum tú hevur gjørt fyri meg í árinum, sum nú fer. Tak fyri alt, sum tú vilt gera fyri meg í árinum, sum kemur. Hjálp mær at nýta møguleikarnar, ið tú gevur mær.