29.januar 2022
BRÝTUR TÚ ÁLITIÐ?
”Sleyivætti ber loyndarmál út, men trúlyntur sakina loynir. ”
Orðat.11,13
Tað kemur ikki óvart á okkum, tá ið onkur slatrar á vertshúsinum, á
hárfríðkanarstovuni ella á arbeiðsplássinum. Men í kirkjuni? Heldur tú, at
tað kemur fyri? Trúgv bara umaftur! Tað sæst bara ikki so væl, tí vit duga
so væl at fjala útyvir slatrið.
Til dømis: Ein vinur ringir og biðir um hjálp, av tí at hjúnalagið ridlar, ella
tí at dóttirin hevur trupulleikar av rúsevnum. Tað fyrsta, tú gert, er at
ringja til bønarringin, tí tað skal lutast við hini.
Gud sigur, at hin rættvísi brýtur ikki álitisviðurskifti. Slatur oyðileggur
umdømi og vinalag. Slatrið fær fólk at lata vera við at biða um ta hjálp,
teimum er tørvur á. Tí flokkar Gud hesa syndina saman við morði.(Sí
Róm.1) Tað ljóðar ógvisligt; men ”Muður býttlingsins er honum ein
ólukka, og varrar hans eru fyri sál hans ein snerra. Baktalarans orð eru
eins og góðgæti, og tey ganga væl niður í búkin. ” Orðat.18,7-8 Gáloysin
orð knúsa hjørtu!
Hví er Gud so harður mótvegis slatri? Tí at slatrið gevur heiminum tað
signalið, at tú kanst ikki líta á Guds meinigheit. Nakrir av størstu
syndarunum eru kirkjuleiðarar við leysum tungum, sum royna at vekja
undran hjá øðrum við at avdúka, hvussu menniskju stríðast.
Vit áttu at skammast! Okkum er tørvur á at biðja: ”Orðini av mínum
munni veri tær til vildar; mín hjartans hugsan komi tær fyri ásjón! Harri,
klettur mín, loysnari mín! ” Sálmur 19,15
Dugir tú at dylja loyndarmálini hjá øðrum? Prógva tað so!
”Et ord til dagen” Effie Campbell umsetti
HARRIN KEMUR
”Og tá skulu tey síggja menniskjusonin koma í ský við mátti og miklari dýrd. ”
Luk.21,27
Hin nýggi sáttmálin er ikki endaður enn. Hin gamli sáttmálin endaði hina
náttina, tá ið einglarnir sungu yvir Betlehems fløtum. Endi hins nýggja
skal eisini koma, og hann verður, sum tá ið hin gamli sáttmálin endaði, at
Harrin kemur.
Hugsa vit um allan tann ruðuleika og tann ófrið, sum nú valdar í hesum
heimi, so er tað púra natúrligt, at mong fara at grunda yvir, um afturkoma
Harrans ikki verður skjótt. Jesus hevur víst okkum á nógvar fyriboðanir
um komu sína – vit hugsa um Mat. Kap.24. Sagt verður, at tá ið hesar
fyriboðanir ganga út, skal Guds fólk lyfta upp eygum sínum, av tí at
endurloysingin nærkast.
Vit skulu ansa væl eftir, at vit ikki bara sláa okkum til tols her á jørðini.
Hugsa vit um lív okkara her, so eru vit bara útlendingar, tí at
borgaraskapur okkara er á himni.
Tá ið vit síggja teknini ganga út, skulu tey ikki gera okkum til skilaleysar
droymarar, sum ikki kunnu tosa um nakað annað enn afturkomu Harrans;
men hetta skal virka í okkum ein endurnýggjaðan trúskap í jarðiska kalli
okkara og eitt endurnýggjað ágrýtni í bardaganum ímóti syndini í okkara
egna lívi og í hesum heimi.
Sælur er tann, sum Harrin hittir vakandi, tá ið hann kemur aftur!
Men tá tú hómar um heyg og hól
tíns Harra ljóma í randarsól,
ja, tekn í sól og mána,'
tá glógva eygu, tá bros er blítt,
tá fettir høvur títt frælst og frítt,
tá himins stjørnur fána.
27.januar 2022
FÓTASPOR Á GENESARETVATNI
”Men hann segði: »Kom!« Og Pætur steig út úr bátinum og gekk eftir
vatninum fyri at koma yvir at Jesusi. Men tá ið hann sá illveðrið, óttaðist
hann; og tá ið hann tók at søkka, rópaði hann og segði: »Harri, bjarga
mær!« Í tí sama rætti Jesus hondina út og tók í hann ...”
Matt.14,29-31
Ferðamaðurin stóð á eini altan á einum gistingarhúsi í Tiberias og helt seg
síggja fótaspor úti á Genesaretvatni.
Hann sá fótaspor Pæturs. Eina ódnarnátt steig Pætur, meðan hann var
staddur langt úr landi, eftir Jesu boðum út úr bátinum og gekk á aldunum.
Hann visti, at undir sær var hundrað favna dýpi. Ikki er at undrast á, at
hann óttafullur stardi niður í vatnið og tók at søkka.
Síðani sá ferðamaðurin okkum øll til gongu har úti í fótasporum Pæturs.
Kanska tú júst nú ert staddur langt úr landi á tínum lívs Genesaretvatni.
Kanska svøvnloysis ódnirnar herja á teg, kanska er tað sorg, sum ger, at tú
ert um at søkka, kanska eru tað ótti og pína.
Tá er so lætt at enda við at gera sum Pætur: At stara niður fyri føturnar,
niður í vatnið, sum tú stríðir teg fram ígjøgnum. Trupulleikar og ófriður
taka alla megina frá tær og eru um at kvala teg.
Men eins og Pætur hevur eisini tú ein vin hjá tær; hann rættir tær hendur
sínar og kann halda tær uppi. Ikki skalt tú halda á við at stara niður fyri
føturnar, men lít frameftir at Jesu hondum. Eins og Pætur kanst eisini tú
biðja hann um at bjarga tær, hann sum hevur vald á bæði veðri og vindi.
Hav tó ei ótta, tú piprandi hjarta!
Hví manst tú stúra og falla í fátt?
Enn er tó ein, sum kann óveðrið harta,
stormur og havódn má lýða hans mátt.
Hvar tú enn fer,
hjá tær hann er,
trygdgóði Jesus, sum bjarging tær ber.
Í GUDS HONDUM
”Og Jesus rópaði við harðari rødd og segði: »Faðir, í tínar hendur gevi eg
anda mín!« Og í tí hann hetta segði, andaðist hann. ”
Luk.23,46
Ein vakran seinnapart nú eitt heystið sótu vit saman við nøkrum
vinfólkum úti fyri durum. Sólin vermdi enn eitt sindur, hóast tað var nakað
útliðið.
Vit sótu og prátaðu, meðan vit hugdu at fuglunum, sum kappaðust um
matleivdirnar, sum vit høvdu blakað teimum.
Brádliga hoyrdist ein brestur, og ein góðan favn frá mær lá ein fuglur á
bakinum við veingjunum útbreiddum, sum tá ið hann fleyg. Hann hevði
flogið seg í eitt vindeyga.
Eg tók henda lítla fuglin upp í hendurnar, legði veingirnar inn at
kroppinum, pilkaði nakrar leysar fjaðrar av honum og bíðaði eftir, at hann
fór at rakna við aftur. Har sat eg so og streyk honum varisliga eftir
fjaðrunum og undraðist á, hvussu vakur hann var.
Men sum frá leið skilti eg, at hesin lítli fuglurin hevði drigið andan fyri
seinastu ferð. Hann hevði flogið seg so harðliga inn í rútin, at hann doyði!
Men eg sat so har við fuglinum í hondunum. Hann var heitur enn, og eg
fekk meg ikki at leggja hann frá mær.
Eg fór at hugsa um Gud. Hvussu var tað hjá honum at hoyra einkarson sín
rópa av krossinum: ”»Faðir, í tínar hendur gevi eg anda mín!«” Guds
hendur vóru í deyðans stund fúsar at taka ímóti honum.
Harri, eg gjørdist so takksamur fyri, at tínar hendur eisini eru fúsar at taka
ímóti okkum, tá ið vit draga okkara seinasta suff. Takk fyri, at tú eisini
brýggjar teg um okkum. Eisini tá ið lívið fjarar út!
Tárini í eygunum gjørdi myndina av fuglinum óklára fyri mær, men
sjónin, har ið tú stendur við opnum favni vendum ímóti mær, stendur altíð
rist í hjartað mínum.
Eg rætti tær, o Harri, mínar hendur,
tá kertulogin her er niðurbrendur,
og eyga sloknar – brátt eg eri heima,
har tú mær ljósa dýrd og frið manst goyma.
LÍÐINGAR SKÚLIN
”Verið glaðir í vónini, tolnir í neyðini, áhaldandi í bønini. ”
Róm.12,12
Ein maður hevur einaferð sagt, at Gud pakkar altíð sínar bestu gávur í
svart pappír. Hesi orðini merkja: undir líðing og mótgangi og vónbroti býr
mangan ein signing frá Gudi.
Tað er ein undarligur veruleiki, at kristindómur og líðing mangan eru
bundin dygt saman. Enntá tað, sum er kristindómsins aðalkjarni,
fyrigeving syndanna, varð vunnin gjøgnum svára líðing á einum krossi. Tí
dvølja vit við undran og tøkk við Jesu pínslusøgu.
Eru vit vorðin Guds børn við tað, at vit trúgva á Jesus, so verður tað altíð
ein kalikkur til okkara at drekka. Líðingin hevur eitt endamál: ”Hitt
boygda hjartað,” sum skrivað stendur í Sálminum. Líðingin virkar áhaldni
og lýdni.
Og latum okkum minnast, at vit nýta eisini orðið roynsla um tað, sum er
torført hjá okkum. Gud roynir at draga okkum heim til sín gjøgnum hitt
torføra og tunga. Og kundi tað eydnast honum, so hevði tó hitt allarbesta
verið okkum fyri.
Gud kann allar trongdir enda,
og hann ilt til gott kann venda,
sýnir mær hvønn lívsins dag
meir enn faðir hjartalag.
TDH týdd
VÍSDÓMUR FRÁ GUDI
”Men honum er tað at takka, at tit eru í Kristi Jesusi, sum er vorðin okkum
vísdómur frá Guði og rættvísi og halgan og endurloysing, ”
1.Kor.1,30
Allur heimsins vísdómur og øll heimsins vísu skrift megna ikki at ráða
okkum tilverunnar størstu gátu, lívsins og deyðans trupulleika.
Tey megna ikki at svara spurninginum, hvaðani og hvagar.
Tí hava menniskju vent sær til Jesus Kristus, so at hann kann geva svarið,
og hann gav okkum eisini tað, sum okkum tørvaði, og vit spurdu um. Vit
koma frá Gudi og vit fara til Guds. Vit eru sett her í lívið at búnast til
ævinleikan, og hvør dagur, vit liva, er ein skúladagur, sum skal bera
okkum nærri endamálinum; frelsu sálarinnar heima hjá Gudi.
So er vísdómurin tó ikki, at vit skulu njóta lívið, men at fáa okkurt burtur
úr lívinum, sum kann gera okkum búgvin til heystardagin.
Tá ið klokkan ringir í skúla í dag, latið okkum so møta sum læruhugaðar
næmingar, sum vita, at hvør dagur er týdningarmikil fyri endamálið í Guds
skúla. Latið okkum lýða á – og latið okkum taka við læru.
Og saman við hvørjum einstøkum dagskravi liggur til okkara ein dagskraft
frá Gudi.
Lærdu unga ættarlið
góðan fróðskap, fornan sið,
fedratrúgv hátt mettu.
Vit at bera fingu tað
virðismikla ættarfæ,
gomlu av sær settu.
EG GEVI TEIMUM ÆVIGT NAVN
”teimum vil eg geva í húsi mínum og á múrum mínum minnisvarða og
navn, sum er betri enn synir og døtur, ja, ævigt navn, sum ikki kann verða
útstrikað. ”
Jes.56,5
Undarligt er at koma inn í ein gamlan kirkjugarð, har alt sær meira og
minni forfallið út, og har alt er um at kámast burtur, leiðini verða ikki røkt
og tey fáu orðini, sum enn eru lesandi, siga tær onki. Vit fara víðari og
hugsa, at soleiðis er lutur okkara í hesum heimi, har alt følnar og
forgongur.
Upp ímóti hesu døpru sjón hava vit hetta Guds lyfti: ”Eg gevi teimum eitt
ævigt navn, sum ikki kann verða strikað.” Tað sigur fyri tað fyrsta, at
ongin er gloymdur av Gudi. I Guds tonkum er ongin navnleysur, men
hvørt einstakt menniskja hevur eitt ómissandi virði.
Vit skilja ímillum verdig og óverdig menniskju – vit meta um og flokka.
”Eitt sovorðið!” siga vit um ein vesaling – og sleppa okkum framvið. Tað
ger Gud ikki, hjá honum er ongin mannamunur.
”Eg gevi teimum ævigt navn” Tað merkir, at hetta er ein heilt nýggj støða.
Tað stendur, at hetta er eitt ”navn, sum er betri enn synir og døtur”. So tað
má vera okkurt ríkt og stórt. Lyftið verður givið teimum, sum velja tað, ið
Gudi hóvar, og halda fast við Guds sáttmála. Teimum gevur hann ævigt
navn, og teimum ber hann gleði. Man ikki ein samanhangur vera millum
gráu dagarnar og ta lítlu gleðina um tað, sum Gud gevur okkum.
”teimum vil eg geva … ævigt navn, sum ikki kann verða útstrikað. ” Guds
sáttmáli stendur við makt, og hvørja ferð, vit í armóð og mistreysti venda
aftur við einum angrandi hjarta, er boðskapurin til okkara: Mín kærleiki
víkur ei frá tær; eg eri til reiðar at byrja av nyggjum ...
Bara hetta festir trúnna og endurnýggjar frímóðið. Í staðin fyri at meta um
trúarviðurskiftini blaka vit okkum í armar hansara, sum skrivað er um, at
trúfesti hansara varir til ævigar tíðir. Onki annað gevur troyst. Onki annað
frelsir. Gott er at kunna líta á, at hjá Gudi er onki navn gloymt.
Ja, vilt tú navn títt, Gud min, skriva
í mína sál, tín ognarlut,
tá veit eg væl, at tað skal liva
um ævir og ei strikast út.
JESUS ER SANNLEIKIN
”myrktir sum teir eru í hugsunarhátti sínum, ókunnigir við lív Guðs vegna
ta fákunnu, sum er í teimum og sum kemur av herðingini í hjarta teirra, ”
Ef.4,18
Óhugnaligt er at uppliva, hvussu andaliga avstumpað gløgg og gávurík
menniskju kunnu vera. Tey eru dugnalig á mongum økjum, og kunnu tosa
uppií flest øllum viðurskiftum, men kemur samrøðan inn á andalig
viðurskifti, verður tøgn.
Ein spyr seg sjálvan, hví so er. Hesi heiðurligu menniskjuni kunnu tó ikki
vera so óvitandi um, at kristindómurin í meir enn túsund ár hevur merkt
samfelag okkara. Heldur ikki kunnu tey vera óvitandi um, at menniskjan
ígjøgnum allar tíðir er sami hjálparleysi skapningurin, og at, hvussu
upplýsta menniskjan so heldur seg vera, so mugu vit kortini viðganga, at
óttin hevur valdið á jørðini. Hvussu ber tað so til, at tey kortini ikki vilja
vita av sannleikanum.
At verða stillaður framman fyri sannleikanum, soleiðis sum vit møta
honum í Jesusi Kristi, er at verða eyðmýktur. Vit rætta ryggin, koma við
nøkrum bíligum undanførslum og sleppa okkum so víðari.
Tey, sum kveistra kristindómin til viks, tí sunn fornuft skal halda teimum
frá at trúgva slíkum, kundi ein væl hugsað sær at spurt: Eru tit so vís í, at
fornuftin er so sunn? Vert er at umhugsa spurningin hjá sálmaskaldinum,
Hans Adolf Brorson: ”Hví standa tit altíð so reystir í spillandi stórlæti
festir?”
Klókskapur kann vera góður, men hann er mangan so ísakaldur, og ikki
kann sigast ov greitt, at klókskapur og lívsvísdómur ikki eru tað sama. Í
lívsins tungu løtum vendir tú tær ikki til klókskapin. Hvagar skulu vit so
venda okkum? Bara ein hevur sagt: ”Óttast ikki, trúgv eina!” Bara ein
kann tosa um sannan frið. Um hann stendur skrivað í Bíbliuni, at allir
gripir vísdómsins og kunnleikans eru fjaldir í honum, og at tey, sum ikki
vilja trúgva honum, eru dárar.
O, so tómt er alt í hesum heimi,
uttan Jesus bara synd og neyð!
Uttan Jesus verður ævinleikin
bølamyrkur, gráur, sálardeyð'.
Um eg kundi livað utta Jesus,
hvussu skuldi eg tá doyð ein dag?
Uttan Jesus, gjøgnum skuggadalin,
ei við honum heim í lívsins stað.
SØGUNNAR HARRI
”... Jerúsalem, tí at hon er staður hins mikla kongs; ” Matt.5,35
”... allar jarðarinnar tjóðir skulu savna seg ímóti henni. ” og ”tá helli eg
út yvir hús Dávids og yvir íbúgvar Jerúsalems náðar- og bønaranda ...”
Zak.12,3 og 10
Í mangar og langar øldir lá Ísraels land oyðið og fólkatómt. Jerúsalem var
ein týdningarleysur býur, sum eingir av teimum myndugleikum, sum
høvdu ræðið í landinum, mettu nóg týdningarmiklan sum miðdepil hjá
fyrisitingini í landinum. Jødiska fólkið var spjatt, sum Jesus hevði sagt:
”Jerúsalem, Jerúsalem! ... oyðið skal hús tykkara leivast tykkum. ”
Matt.23,37-38 og ”Og tey skulu falla fyri svørðseggjum og hertikin verða
førd burtur til øll heiðin fólk; og Jerúsalem skal verða undirtraðkað av
heidningum, inntil heidninganna tíðir eru lidnar. ” Luk.21,24
Eftir ta longu søguligu gloymskuna tosa øll í dag um Jerúsalem. Tá ið
stundin til tess er komin, fremji eg tað í skundi, ljóðar eitt av teimum
profetisku lyklaorðunum(Jes.60,22). Í Nýggja Testamenti eru nógv
profetaorð um Jesu fyrru komu, og tey eru øll gingin út. Á sama hátt fara
nógv lyfti og fyrijáttanir at ganga út á okkara døgum. Tað, at ríki Ísraels er
ein veruleiki, og at ísraelsmenn hava sjálvræði á Jerúsalem, eru dømi um
hetta. Vit kundu eisini nevnt onnur.
Gud prógvar seg sum søgunnar Harri. Skriftin má ganga út, alt annað er
ómøguligt. Tí er tað so nógv stríð um Ísrael í okkara tíð. Tað er Guds orðs
sannføri, ið um ræður. Djevulin veit, at hansara tíð er stutt. Kreppan í
Miðeystri eigur at fáa okkum øll at biða fyri Ísrael og prísa Gudi, tí tað, at
Hann leggur uppí, er heimsins einasta vón.
Les 12. og 13. kapittul hjá Zakarja. Mong profetaorð kunnu vera ógreið;
men her er nakað, sum er heilt skilligt. Onkrar smálutir skilja vit kanska
ikki; men høvuðsmannagongdin er púra greið.
Her verður talað um eina tíð, tá ið jødafólkið aftur er í landi sínum. Allar
heimsins tjóðir venda sær ímóti teimum. Tað hendir longu nú ígjøgnum
ST-samtyktirnar, og vit skulu ikki vænta, at tað fer at batna. Býurin fer at
verða kringsettur av øllum heimsins tjóðum. Jerúsalem er í miðdeplinum;
men profetaorðini fevna um alla tjóðina. Eisini Juda fer at verða rakt, sigur
nýggjasta bíbliuumsetingin.
Boðskapurin hjá profetinum er hesin: Harrin ger Jerúsalem til eitt
eiturbikar, eitt ørvitissteyp fyri allar tjóðir, eitt hav, og hvør, ið roynir at
lyfta tí, skal meiðsla seg til blóðs, tá ið teir royna at loysa trupulleikarnar í
Miðeystri.
Við tær politisku samráðingarnar (fyri nøkrum árum síðani)vóru vónirnar stórar um eina friðarliga loysn. Men so fór alt fyri skeytið. Allir fjølmiðlar vóru samdir um grundina: Jerúsalem var tað einasta, teir ikki kundu semjast um, og síðani er kreppan versnað.
Tá ið stríðið partanna millum er harðnað, gevur profeturin ein skilligan
útgang: Harrin slær herarnar, ið kringseta Jerúsalem, blindar, men Hann
letur eyguni á jødafólkinum upp. Hann oyðir álopsmenninar, men Hann
verjir fólk sítt.
Alt endar við eini tjóðskaparligari veking. Náðar- og bønarandi verður
útheltur yvir ísraelsfólk, og Jerúsalems íbúgvar verða serliga nevndir. Alt
fólkið verður gripið av sannari sorg og vendir um til Ísraels Gud.
Tað heldur á við einari fyrijáttan um eina keldu móti synd og óreinsku,
sum vellir fram í Jerúsalem, ein kelda, sum eisini tekur burtur alla falska
gudstrúgv.
Vón er fyri framman ... Bið um frið yvir Jerúsalem!
”Hoyrið orð Harrans, tit tjóðir, og kunngerið tað á fjarløgdum strondum
og sigið: Tann, sum spjaddi Ísrael, savnar tað aftur og goymir at tí, eins
og hirðin goymir at fylgi sínum. ” Jer.31,10
ARRIÐ
”Hinir lærusveinarnir søgdu tá við hann: »Vit hava sæð Harran!« Men
hann segði við teir: »Síggi eg ikki naglamerkini í hondum hansara og fái
eg ikki lagt hond mína í síðu hansara, vil eg als ikki trúgva tí.« ”
Jóh.20,25
Fimm ára gamla jødiska gentan, Menhale úr Ethiopia flýddi saman við
øðrum jødum ígjøgnum Sudan á veg heim til Ísraels. Í náttarmyrkrinum
sníktu tey seg fram við landavegnum. Av tí at Menhale orkaði illa at
ganga, setti ferðaleiðaran hana oman á tað, sum hann bar á bakinum. Men
uttan at nakar varnaðist tað, datt hon niðurav, og kom soleiðis burtur frá
hinum. Til fánýtis varð leitað eftir henni í samfullar tveir dagar.
Ferðaliðið mátti so halda leiðina fram – uttan lítlu jødagentuna – annars
komu tey kanska øll at liggja eftirá. Men tey komu vegin fram í øllum
góðum. Hetta hendi undir tí, sum kallað verður ”Operasjón Móses,” har
heilir ættarbólkar fluttu heim aftur í lyftislandið.
Stórur var saknurin hjá foreldrunum, og legði hann langar skuggar yvir lív
teirra. Men ísraelsku myndugleikarnir hildu á við leitingini, og níggju ár
seinni funnu teir hana!
Nú standa foreldrini á flogvøllinum og bíða spent eftir dóttrini, sum er
ímillum teir 45 etiopisku útisetarnar, sum koma heim henda dagin; hon er
15 ára gomul, nú hon stendur har í hvítum kjóla.
”Hatta má vera hon!” rópar mamman og loypir fram. Hon tekur við
báðum hondum um høvd hennara og starir at enninum. ”Jú, hetta er hon,
lítla dóttir mín.” Mamman kennir hana aftur á einum arri í pannuni, sum
hon fekk, eftir at hon einaferð sum lítil var dottin. Egna lítla dóttir hennara
er komin afturíaftur! Hon tekur við báðum ørmum um dóttur sína og
fevnir hana fyri fyrstu ferð eftir níggju long ár, meðan tár renna oman eftir
kjálkunum.
”Hetta var sum ein uppreisn frá deyðum,” segði mamman. Hon kendi barn
sítt aftur á arrinum í pannuni.
Harri, tá ið eg fari at møta tær í himlinum, fari eg at hyggja eftir
naglamerkjunum í hondum tínum og á tann gerast vísur í, at tað ert tú, sum
leiðst krossins deyða fyri mínar syndir!
Ritaður eg eri í tínar hendur -
ein dag eg síggja teg skal, sum tú ert.
Síggja eg skal tínar blóðstungnu hendur.
- Jesus, tað var alt tín kærleiki bert.
SJÁLVGÓÐSKA
”Men Hizkia segði við Jesaja: »Gott man orðið frá Harranum vera.« Tí at
hann hugsaði: »So verður tó friður og trygd, so leingi sum eg livi.« ”
Jes.39,8
Hizkia hevði í síni neyð biðið til Gud, og Gud hevði tí spart hann fyri ein
pínufullan deyða og hevði lagt fimtan ár aftur at ævi hansara. Tá ið Hizkia
var komin fyri seg aftur eftir sjúkraleguna, hevði Gud harafturat lovað
honum, at assýrar ikki skuldu taka ríki hansara. Soleiðis varð Hizkia
tvífalt signaður av Gudi.
Men Hizkia var ikki signingina verdigur. Tað, sum hann setti hægst, var
æru sína, og at hann hevði tað gott sjálvur. Ein dagin komu sendisveinar úr
Bábal at vitja Hizkia, tí Merodak kongur í Bábel hevði frætt, hvussu
undursamt Hizkia var vorðin grøddur. Hizkia vísti sendisveinunum
fægoymslu sína við gulli og silvuri og vápnum - eins og eggjaði hann
babylonum at herja á og fáa tað alt samalt sum herfong. Tá ið
sendisveinarnir vóru farnir avstað aftur, segði Gud við Hizkia, at allir
gripir kongsins og eisini egnu børn hansara ein dagin fóru at verða
burturflutt til Bábel.
Svarið sum Hizkia gav Gudi, vísir, hvussu egoistiskur, hann var.
Profeturin hevði júst sagt honum, at Ísraels fólk um ikki so langa tíð fór at
koma í kríggj og tapa og verða leitt í útlegd í Bábel. Landið, Ísrael fór at
verða strikað av landkortinum. Kongsins egnu eftirkomarar fóru at gerast
trælir á borgini hjá konginum í Bábel. Men øll henda neyðin rørdi ikki
Hizkia, tí hann hugsaði: ”Tað verður friður og trygd, so leingi eg livi,” Tað
nervaði hann ikki, at hansara egnu fóru at líða, um bara hann slapp undan
sjálvur. Hann græt ikki um komandi lagnuna hjá Guds fólki, men gleddist
bara um, at hann slapp heilskapaður sjálvur.
Ongin kann nýta eina sjálvgóðsku sum hana, sum Hizkia leggur fyri
dagin, til nakað sum helst. Bara tí vit sjálvi kanska liva í eini tryggari tíð,
hava vit ongan rætt til einans at hugsa um okkum sjálvi, og leggja líka í,
hvørji kor næsta ættarliðið fær at liva undir. Og vit kunnu ikki bara skúgva
alla ábyrgd yvir á prestar og lærarar. Hvør einstakur okkara má verja um
trúarinnar fægoymslu og syrgja fyri at taka avgerðir, sum eisini fara at
gagna teimum, sum aftaná koma. Arbeiðsevni okkara og ognir og bønir –
hetta má alt samalt nýtast til at verja okkara eftirkomarar, soleiðis at tann
gudleysi heimurin ikki vinnur á teimum og beinir fyri teimum.
Harri, lat meg ikki í berari egoismu vera nøgdan við at fáa frið í míni
lívstíð. Lat meg heldur sleppa tí, sum lættir um hjá mær í dag, um onnur
harvið kunnu liva trygt í morgin.
Jesus, eg sveik so mangan teg,
flýddi, tí mót mær treyt,
og tá ið bar mót trongum veg,
fann eg mær aðra breyt.
Jesus, eg nígi fyri tær,
biði í iðran her:
skjøldur og svørð tú fái mær,
roynd meg enn einaferð.
Í NÁÐINNAR BRÚDLEYP
”Umgangist við vísdómi tey, sum eru uttanfyri, so at tit keypa hina
lagaligu stundina! ”
Kol.4,5
Ein maður, sum ferðaðist um í Danmark og seldi Bíbliur og kristiligar
bøkur í 1916 greiðir soleiðis frá:
Ein dagin kom eg til ein bóndagarð. Eg skuldi júst fara inn, tá ið maðurin
møtti mær í durunum. Óblíður á málinum spurdi hann: ”Hvør ert tú, og
hvat vilt tú?”
Eg svaraði stillisliga aftur: ”Eg havi nakrar Bíbliur og kristilig hefti, og eg
eri komin út higar at bjóða fólki í náðinnar brúdleyp. Kann eg ikki sleppa
at selja tygum eina Bíbliu?”
Maðurin svaraði: ”Nei, far tú heldur og ger okkurt til nyttu, tí
gøtuseljarum hava vit ov mikið av.”
Eg loyvdi mær at siga: ”Guds orð sigur: ”Tí hvat gagnar tað manni, um
hann vinnur allan heimin, men má bøta afturfyri við sál síni? ...”
Matt.16,26 Við tí í huga kann eg ikki annað enn spyrja tygum: Eru tygum
til reiðar at møta dómara tygara? Av øllum tí, sum menniskju her á foldum
kalla arbeiði, hava vit eitt arbeiði frá Harranum, og tað arbeiðið er at boða
frelsuna fyri teimum ódeyðiligu sálunum, so tær sleppa undan tí æviga
undirganginum.”
Maðurin kvetti meg av og segði: ”Ja, eg keypi so einki. Best man vera hjá
tær at sleppa tær burtur hiðani, so eg ikki leggi hendur á teg.”
Eg helt kortini fram: ”Íðan, kann eg sleppa at geva tygum hetta lítla heftið
um Jesu kærleika? Um vit ikki hittast aftur her á jørð, máttu vit so hin
stóra dagin staðið saman við teimum, sum standa til høgru. Farvæl!”
Jesus Kristus kom í heimin at gera syndarar sælar, og hann sendi vitni sítt
til henda bóndan at bjóða honum til gleðina í faðirhúsinum í Himli. Men
tíverri, bóndin vrakaði tilboðið, hóast okkum verður rátt til at keypa hina
lagaligu løtuna. Vit vita jú onki um, nær okkara náðitíð er endað.
”Budskab fra Naadens Rige” Effie Campbell umsetti
17.januar 2022
UM PÁPI HELDUR Í HONDINA
”Kastið alla sorg tykkara á hann; tí at hann hevur umsorgan fyri tykkum. ”
1.Pet.5,7
Ein lítil drongur skuldi verða skorin, og hann visti, at hann fór at fáa ilt.
Pápi hansara fór við honum til lækna. Drongurin gjørdist øgiliga bangin,
tá ið hann sá øll læknaamboðini, sum lógu á borðinum. Og nú skuldi hann
seta seg í stólin við borðið.
Nei, kortanei! Hetta skuldi eingin fáa seg til! Men at enda aktaði hann og
tók í hondina á pápa sínum og segði við læknan: Um pápi heldur í hondina
á mær, so kunnu tygum gera alt tað, tygum vilja.”
Tá ið drongurin føldi, at henda sterka kærliga faðirhondin tók fastari um
lítlu hond hansara, gjørdist hann tryggur og djarvur. Henda hondin hevði
alt lív hansara ongantíð gjørt honum annað enn hitt allarbesta.
Munnu vit ikki kunna læra okkurt av hesum lítla dronginum? Hví eru vit
so bangin og óttafull, tá ið neyð og mótgangur leggjast á okkum? Eiga vit
ikki tá ein máttmiklan Faðir á himni? Hví grípa vit ikki um hansara sterku
hond? Hon verjir okkum nógv betur enn nøkur jarðisk faðirhond.
Enn hevur ongin verið vónbrotin, sum gav seg í hesar hendur.
Latið okkum tí við treysti siga:
”Lat bara neyðina og mótgangin leggjast á okkum, himmalski faðir mín
heldur í hondina á mær, so eg eri tryggur.”
TDH týddi
AT KENNA HEILAGU SKRIFTIRNAR
”og við tað at tú frá barnsbeini kennir hinar heilagu skriftirnar, sum
kunnu gera teg vísan til frelsu við trúnni á Krist Jesus. ”
2.Tim.3,15
Nógv niðursetandi hevur verið bæði sagt og skrivað um týdningin av
bíbliukunnleika; men meira umráðandi er at gera vart við, hvussu
týdningarmikið tað er at kenna sína Bíbliu.
Í Heilagu Skriftunum er vísdómur til frelsu við trúgv á Jesus Kristus.
Bíblian er sjáldsamasta bókin í heimsbókmentum, og í okkara luthersku
kirkju mugu vit ikki gloyma, at onki má setast omanfyri ella undir liðini á
Skriftini.
Kristus er miðdepilin í Heilagu Skriftunum. Í Gamla Testamenti verður
peikað fram ímóti Kristusi, og í Nýggja Testamenti lesa vit vitnisburðin
um hann. Kristus er miðdepilin og ikki fyrr enn Kristus livandi stígur
fram, fáa vit úr Skriftini ta føðslu, sum neyðug er, um okkara andliga lív
skal mennast. Skriftin letur seg ikki upp, bara vit opna Bíbliuna, og tí er
bønin í 119.Sálmi altíð aktuel: ”Lat upp eygu míni, at síggja eg kann
undrini í tíni lóg! ” Sálmur 119,18
Sagt verður um eina framførslu av einum sangi yrktur út frá Sálmi.23 í
Gamla Testamenti. Tveir persónar skuldu hvør sær syngja sálmin. Annar
teirra var ein kendur sangari, og hin ein ókendur maður.
Aftaná skuldi so onkur gera eina meting av hesum framførslum.
Niðurstøðan gjørdist, at tann fyrri kendi sangin og sang hann sera væl. Á
framførsluni hjá hinum merktist, at hann kendi tann, sum sungið varð um.
Heilagu Skriftirnar vegleiða okkum, so vit ikki villast. At summi lata seg
taka av fótum av einum og hvørjum lærdómsvindi er tekin um, at tey ikki
kenna Skriftirnar.
Heilagu Skriftirnar geva okkum ikki svar upp á alt, sum vit kundu hugsað
okkum at spurt um, men tær geva eitt týðiligt og greitt svar á spurningin:
Hvat skal eg gera, at eg kann verða frelstur? Ígjøgnum Bíbliunnar orð
verður tað ljósið kveikt, sum leiðir Guds kirkjulið frameftir og heim eftir
lívsins vegi.
Tak Bíbliuna fram! Nýt hana! Slít hana upp! Helma ikki í!
Títt orð er, Gud, várt arvagóðs,
tann arv vit bestan fingu,
í grøv veit okkum, Gud, tað rós,
at leidd av tí vit gingu;
tað er vár hjálp í neyð,
vár troyst í lív og deyð.
O, Gud, ið hvussu fer,
lat, meðan verøld er,
tað fólks várs arvur vera.
TRÚGVIN ER EIN GÁVA
”Tí av náði eru tit frelstir, við trúgv, og tað er ikki tykkum at takka, tað er
Guðs gáva; ”
Ef.2,8
Hin óndi tykist mangan herja harðari á, tess eldri vit gerast, so at ivin
líkasum lættari kann fáa fastatøkur á okkum. Tí er umráðandi dagliga at
biðja um at verða varðveittur í trúnni á Harra okkara, Jesus Kristus.
Trúgvin er ein gáva, sum ansast má væl eftir.
Jóhannes doyparin hevði eisini fingið trúarinnar gávu, men kortini herjaði
ivin á hann í myrka fangaklivanum. Tí sendi hann lærusveinar sínar til
Jesus við spurninginum. ”Ert tú tann, ið koma skal, ella eiga vit at vænta
ein annan?”
Hann vildi so fegin hava eina váttan um, at hann hevði valt rætt, men hana
fekk hann ikki. Heldur ikki vit fáa nakra váttan, men sama svarið, sum
Jóhannes fekk: Hygg eftir teknunum, sum henda, og vel hareftir. ”Men
trúgv er treyst í tí, sum vónað verður, sannføring um teir lutir, sum ikki eru
at síggja. ” Hebr.11,1
Trúgvin er lykilin til lívsins høvuðsdyr, og tí má hann altíð vera tøkur. Vit
kenna øll støðuna, at koma til hús eftir at hava verið úti og ferðast ella til
handils. Tú stendur har við kufferti í aðrari hondini, beriposa í hinari og
kanska eisini einum pakka undir hondini og minnist ikki, hvar tú hevur
lykilin.
Har er bara eitt at gera, og tað er at seta alt frá sær, og so at leita eftir
honum. Trúarinnar lykil finnur tú á sama hátt við at seta alt frá tær, sum tú
dagliga gongur og dragsar.
Harvið er ikki sagt, at vit skulu tveita frá okkum alt tað, sum Gud í ríkt
mál hevur signað okkum við. Vit skulu bara ikki gerast so upptikin av tí, at
tað fyllir alt okkara lív, men dagliga stríðast ímóti tí ónda.
Tú veitst tað væl mítt hjarta,
at megi Guds er sterk,
men fíggindi Guds mangan,
tær gjørdi skaðaverk.
Tú stríð tó í tí treysti
-um fall tær fell í lut
at fíggindin er sterkur,
men sterkari er Gud.
TÁ IÐ TEKUR AT KVØLDA
”Men tá ið hetta forgongiliga er klætt í óforgongiligleika og hetta
deyðuliga er klætt í ódeyðuligleika, tá skal tað orðið ganga út, sum
skrivað er: »Deyðin er uppslúkaður í sigur.« »Deyði, hvar er sigur tín?
Deyði, hvar er broddur tín?« ”
1.Kor.15,54-55
Eg kenni á mær, at eg beri hitt æviga lívið í mær. Eg líkist einum skógi,
sum meira enn einaferð er høgdur niður. Hinir nýggju sprotarnir eru
sterkari og lívskvæmari enn hinir gomlu.
Sagt verður, at sálin er drigin úr tilfarinum, men hvussu kann sál mín vera
so ung, tá ið lívsmáttur mín viknar. Vetur er í skalla mínum, men ævinligt
summar í hjarta mínum.
Meira eg nærkist lívsmarkinum, týðiligari hoyri eg hinar ódeyðiligu
tónarnar úr ævinleikans heimi. Í samfull hálvthundrað ár havi eg stroytt
um meg i versi, søgu, heimspeki, dreymum og sangi.
Men nú kenni eg á mær, at eg havi ikki so frægt sum borið fram ein
túsundapart av tí, sum býr í mær. Tá ið eg einaferð verði lagdur í grøvina,
kann eg saman við mongum øðrum siga:
”Eg havi endað dagsverk mítt, men eg kann ikki siga, at eg havi endað lív
mítt.”
Dagur mín byrjar aftur morgunin eftir. Grøvin er ikki ein ógongd avgrund,
men ein alfaravegur. Portrið verður latið aftur um kvøldið, men verður
latið uppaftur, tá ið ævinleikans morgun blánar í eystri.
TDH týddi
TÝDNINGURIN AV BLÓÐINUM
”Tí at sál likamsins er í blóðinum, og eg havi givið tykkum tað til at nýta á
altarinum til tess at veita sáttargerð fyri sálir tykkara, tí blóðið veitir
sáttargerð, av tí at sálin er í tí. ”
3.Mós.17,11
Tað eru nógv trúgvandi, sum ikki vita, hvønn týdning blóðið hevur.
Skriftin sigur, at sálin er í blóðinum: ”Tí blóðið er sálin í øllum livandi
skepnum, ...” 3.Mós.17,14
Vit fáa syndafyrigeving og verða reinsað gjøgnum blóð: ”Og samsvarandi
lógini verður nærum alt reinsað við blóði, og uttan úthelling av blóði fæst
ikki fyrigeving. ” Hebr.9,22
Í Getsemane urtagarði sveittaði Jesus blóð: (Luk.22,44) Tað hendir, tá ið
tú ert rættiliga strongdur. Jesus tók okkara strongd upp á seg.
Jesus fekk eina tornakrúnu kroysta niður yvir høvur sítt.(Matt.27,29)
Tornirnar umboða alla banning. Tá ið Eva og Ádam fullu í synd, segði
Harrin: ”Við Ádam segði hann: »Av tí at tú lýddi konu tíni og átst av tí
træi, sum eg hevði sagt, at tú skuldi ikki eta av, tí skal jørðin verða tær
bannað tín vegna; við strevi skalt tú vinna tær føðslu av henni allar
ævidagar tínar. Tornir og tistlar skal hon bera tær; ...” 1.Mós.3,17-18 Nú
bar Jesus hesa banningina fyri okkum. Hann fekk tornirnar stungnar inn
gjøgnum høvur sítt, tí kunnu vit bjóða allari banning, so sum depressión,
og hvat tað nú alt samalt eitur, at víkja í Jesu navni, tí Jesu blóð rann niður
frá hansari høvdi og fjalir tað alt.
Pilatus húðflongdi Jesus.(Jóh.19,1) Tann koyrilin, ið rómverjar brúktu, var
gjørdur úr flættaðum leðurreimum, har jarn- ella beinkløur vóru flættaðar
uppí. Vit síggja altíð krossin frammanífrá; men um vit í andanum hugsa
okkum, at vit fara afturum hann, so síggja vit, at allur ryggurin á Jesusi
hekk í lepum, hann var sum ein pløgd mark. Bíblian sigur: ”... av sárum
hans fingu vit heilsubót. ” Jes.53,5 Jesus bar okkara sjúkur upp á krossin
(vers4), og vit vórðu grødd í hansara sárum.
Hendur hansara vórðu negldar til krossin og blóðið dryppaði niður frá
teimum. Hvat hava okkara hendur gjørt? Hildið um eina brennivínsfløsku,
sligið onkran, stolið ella gjørt okkurt uppaftur verri? Jesu hendur vórðu
gjøgnumstungnar, og tað blóðið, sum har fleyt, reinsar okkara hendur, um
vit vilja angra og biðja um fyrigeving.
Jesu føtur vórðu eisini negldar til krossin og tað blóðið, ið har rann,
reinsar okkara føtur fyri tey skeivu stigini, ið teir hava stigið, inn í
ølstovur, skøkjuhús o.s.fr., um vit angra og biðja um fyrigeving.
Ein hermaður stakk eitt spjót inn í síðuna á Jesusi.(Jóh.19,34) Blóð og
vatn kom út og hevur uttan iva runnið niður á spjótskaftið og armin á
hermanninum. Hann er vorðin blóðdálkaður. Men hvat skal so hetta
ímynda? Jú, tá ið Gud hevði skapað Ádam, tók hann eitt rivjabein út úr
síðuni á Ádami og gjørdi honum brúðrina, Evu, burtur úr tí. Tá ið vit
angra, so reinsar Jesu blóð okkum frá allari synd.(1.Jóh.1,7). Tey
trúgvandi eru Jesu brúður. ”... »Kom higar, eg skal vísa tær brúðrina, vív
lambsins!« ” Op.21,9 Jesu blóðkeypta brúður bleiv eisini tikin út undan
síðu hansara, og hon varð reinsað gjøgnum blóðið, ið fleyt út gjøgnum
síðuna.
Effie Campbell umsetti
GUDS UPPSKRIFT UPP Á FAMILJULÍVIÐ
”Kærleikin er langmóðigur, hann er góðviljaður; kærleikin
øvundar ikki; kærleikin er ikki stórorðaður, blæsur seg ikki upp;
hann hevur ikki ósømiligan atburð, søkir ikki sítt egna; hann
ilskast ikki, er ikki illmintur; hann gleðist ikki yvir órættvísini,
men gleðist saman við sannleikanum; hann tolir alt, trýr øllum,
vónar alt, ber alt. ”
1.Kor.13,4-7
Mikael Leirgul var gestur á Kanal 10 og skuldi greiða frá, hvussu
Gud hevði ætlað at familjulívið skuldi livast. Guds hjartalag
sigur: felagsskapur, nærleiki og samljóð. Djevulin hevur aðra
skrá. Hann skilur mann og konu, børn og foreldur. Børn verða
koyrd á stovn pinkalítil.
1. Kor. 13 kallast Kærleikskapitlið. Har stendur í v. 5:
„(Kærleikin) søkir ikki sítt egna.“ Nei, hann er punktið, sum
alt hjólið melur um. Hann tænir øðrum. Soleiðis skal tað vera
millum mann, konu, børn og víðari út í familjuna. Hjúnalagið
skal ikki vera ein samráðingarpallur, har eg komi við mínum,
og konan við sínum. Nei, eg leggi lív mítt niður fyri hana og
taki tað ongantíð aftur, og hon ger tað sama fyri meg.
Í heiminum ræður Guds kærleiki, og Guds friður kemur
inn. Hann kunnu vit ikki sjálv skapa. Vit kunnu syrgja fyri,
at eingir samanbrestir eru. Men Guds friður er ítøkiligur, tað
merkir tú, tá ið tú kemur inn í eitt heim. Tú kanst koma inn
í eitt heim, og tú merkir týðiliga, at her hava verið søgd hørð
orð. Jesus segði, at tá ið tú kemur inn í eitt heim, skalt tú lýsa
Guds signing yvir tað, men um tað ikki er tað vert, so skal
friðurin venda aftur til tín. Friðurin vinnur pláss, tá ið vit ikki
stríðast um leiklutirnar hvør hjá øðrum, men góðkenna teir.
Maðurin er høvdið á kroppinum, men hann skal ikki vera
ráðaríkur og ein høvuðkambur, tí tað leiðir til uppreistur. Bæði
uppreistur og hetta at „herska“ og vera so ráðaríkur er ikki rætt.
„Soleiðis bera vit okkum ikki at í mínum ríki,“ sigur Jesus. „Vit
bera okkum ikki at, sum verðin ger.“
Høvdið skal vera ein vernd móti óveðri, ein stuðul, ein
paraply. Eg skal standa í skarðinum og verja mína konu og
míni børn í bøn. Øll álop skulu steðga hjá mær. Eg verji tey við
mínum bønum. Tá tey liva í uppreistri, draga tey seg burtur frá
paraplyini og missa verndina. Tá tey eru vaksin, verjir Gud tey.
Men alt tað, sum Gud gav okkara fyrstu foreldrum, góvu tey
fíggindanum og gjørdu sostatt ta grovastu svikagerð. Tá kom
Gud og segði: „Hetta skal eg taka mær av.“ So kom Jesus og
rindaði fyri allar heimsins syndir.
Kristus er høvdið í meinigheitini. Maðurin er høvdið í
familjuni. Kona mín skal fáa loyvi at hvíla og kenna seg trygga.
Hon skal fáa loyvi at vera mamma og kona. Friðurin flytur inn,
og tað skulu børnini fáa loyvi at vaksa upp í. Sum pápi tekni eg
hvønn dag eina mynd av Gudi djúpt inni í sálini á børnunum.
Tí Gud sigur, at hann er pápi okkara, og so hugsa tey: „Hvørjar
upplivingar havi eg av pápa?“ Tá er tað mín máti at vera pápi,
sum teknar myndina av Gudi fyri teimum. Hetta er ein stór
ábyrgd. Tá kann eg ikki liva sum ein ráðaríkur tyrannur í
heiminum. Eg má eyðmýkja meg og biðja míni børn um
fyrigeving, tá ið eg havi gjørt okkurt galið mótvegis teimum.
Henda myndin verður flutt yvir á meinigheitina. Jesus er
høvdið. Limirnir eru likamið. Um teir siga, at teir hava ikki
brúk fyri høvdinum, so gongur ein høvuðleysur kroppur inni í
meinigheitini. Tá stendur illa til hjá tí samkomuni.
Effie Campbell.
HIN ÓNDI FORÐAR OKKUM AT BIÐJA
”Verið ikki stúrnir fyri nøkrum, men latið í øllum lutum
tráan tykkara koma fram fyri Guð í ákallan og bøn við tøkk, ”
Fil. 4,6
Tá ið vit biðja, setir Gud sína kraft í gongd, tí hann hevur lovað
okkum bønarsvar. Djevulin vil tí ikki, at vit skulu biðja, tí tað
forðar honum at útinna sínar óndu ætlanir við okkum. Og um
vit biðja, vil hann, at vit bara skulu biðja evarska lítlar bønir um
pinkulítil ting, sum ikki hava stórvegis týdning í andaverðini.
Men vit mugu vera djørv og vísa stórt frímóð: „Latum
okkum tí við frímóði ganga fram at hásæti náðinnar, fyri at vit
kunnu fáa miskunn og finna náði til hjálpar í tímiligari tíð!“
Hebr. 4,16.
Hin óndi roynir at billa okkum inn, at okkurt er galið við
bønum okkara: vit leggja ov lítla orku í bønina, bønir okkara
eru ov stuttar at hava nakra ávirkan o.s.fr.
Hevur tú upplivað tað? Tá skalt tú vita, at næstan allar
bønirnar, sum standa í Bíbliuni, eru stuttar og nágreiniligar.
Tann stytsta bønin man helst vera bønin hjá Mósesi, tá ið hann
bað Gud grøða systrina Miriam, sum var vorðin spitølsk. Her
stendur: „Á, Gud, tú mást gera hana heila (fríska) aftur!“ 4.
Mós. 12,13. Sjey dagar seinni var hon grødd fyri spitalskusjúku.
Gud kennir hjarta okkara. Hann sær, at vit meina hetta av
sonnum. Tað er ikki neyðugt, at vit føla, at tað er so. Vit skulu
bara vita tað og trúgva tí, tí Guds orð bindur ikki kenslurnar
saman við bønarsvarinum. Tey eru einans bygd á Guds lyfti.
Effie Campbell umsetti
VÓNIN FYRI HEIMIN
”Men nú verða tey verandi, trúgv, vón og kærleiki, hesi trý, men størstur
av teimum er kærleikin. ”
1.Kor.13,13
Arnfinn Clementsen
Vón er av stórum týdningi í lívinum hjá einum menniskja. Um vónin
hvørvur, fjarar lívsneistin burtur. Vónin um ein betri morgindag hevur
fingið menniskju at halda út gjøgnum tíðir við mótgangi. Vónin at gerast
frískur, har sjúka er, vónin um frið, har kríggj herjar, vónin um hjálp, har
fátækradømi er, vónin um sátt og semju, har stríð og ósemja valdar, vónin
um eitt betri lív, har ting eru miseydnað. Sjálvt um ikki alt verður, sum
fólk vónaðu, hevur vónin kortini verið har sum ein lívskraft í
gerandisdegnum. Eg vil ráða tær til at halda fast í vónini, eisini tá ið tað
sær myrkt út!
Okkara Gud er vónarinnar Gud. Paulus skrivar í Róm. 15,13: „Men
vónarinnar Gud fylli tykkum við allari gleði og friði í trúnni, so at tit mega
vera ríkir í vónini við kraft heilaga andans.“ Vónin er ein partur av Guds
natúr, og hann hevur givið vónina sum eina innara drívmegi og styrki í
menniskjanum.
Trúgv, vón og kærleiki hoyra saman, og tá ið hesi trý sleppa at virka
saman, so verða heilsustøðan og javnvágin í lívi okkara góðar. Kærleikin
er størstur, sigur Bíblian. Tað er vón í kærleikanum, og trúgvin virkar í
kærleikanum. Vit vóna tað besta fyri tey, sum standa okkum nær, og sum
vit elska, og tá ið øll vón er farin, so halda vit á at trúgva upp á framgongd
og sigur. Í Róm. 4,18 lesa vit: „Sjálvt um tað tóktist vónleyst, trúði og
vónaði Ábraham.“ (N.S.)
Mong eru ótrygg um framtíðina og við góðari grund. Nógv myrk skýggj
eru á tíðarinnar sjónarringi. Veðurlag, fátækradømi, kríggj, flóttafólk,
ósemjur. Fyri mong er eisini persónliga vónin minkað ella sløkt gjøgnum
lívsins stríð. Eg trúgvi á Bíbliunnar orð um endatíðina og royndir, sum
koma yvir verðina og mannaættina, men eg trúgvi eisini upp á øll orðini
um vón og álit á framtíðina. Mitt í øllum hesum livir vónarinnar Gud, og
vit eiga ein boðskap um framtíð og vón. So leingi vit liva á hesari klótu,
skulu vit arbeiða fyri einari betri framtíð og sáa vón og trúgv og líta
positivt frameftir.
Jesus kom fyri at bera frelsu, frælsi, gleði og vón inn í eina myrka og
glataða verð, og Bíblian sigur: „Til navns hansara skulu heidningarnir (øll
fólk) seta sína vón.“ Hvørja ferð vit boða evangeliið, sáa vit vón! Og tann
kristna vónin er ikki bara fyri hetta lívið, men tað er ein vón, sum er fast
grundfest í Jesu uppreisn frá teim deyðu. Tað merkir, at tað er ikki bara
vón fyri hetta lívið, men eisini fyri tað komandi.
Effie Campbell umsetti.
AT VENJA SEG TIL OKKURT
”Og árla á morgni, áðrenn tað var fullljóst, fór hann upp og gekk út, og
hann fór burtur á ein oyðistað og helt bøn har. ”
Markus 1,35
Eg vil venja meg við eitt, sum er so frígerandi – og tað er eitt dagligt lív
saman við mínum himmalska Faðir. Tað er tað besta, vit kunnu gerast
bundin av. Tað er ikki ein religión, men ein persónur, sum tú dagliga hevur
samband við. Um Jesus stendur í Luk. 4,16: „Og hann kom til Nasaret, har
sum hann var vaksin upp, og hann fór, sum siður hansara var (sum hann
plagdi), hvíludagin inn í samkomuhúsið“.
Í Markusi 1,35 stendur: „Árla á morgni, áðrenn tað var fullljóst, fór hann
upp og gekk út, og hann fór burtur á ein oyðistað og helt bøn har.“
Jesus hevði vant seg við at ganga saman við Faðir sínum – í gudstænastuni
og andlit til andlits.
Sálmur 88,14: „Men eg, Harri, rópi á teg, á morgni nærkar mín bøn sær til
tín!“ Sálmaskaldið hevur vant seg til hvønn morgun at hava felagsskap við
Gud.
Dárius kongur í Bábel kunngjørdi eina lóg, har skrivað stóð, at øll skuldu
tilbiðja hann í 30 dagar. Tú vart dømdur til deyða, um tú ikki gjørdi tað.
Men líka legði Dánjal í hesa lóg, tí hann hevði vant seg við, at tað var
Ísraels Gud, sum var hin sanni Gud. Skrivað stendur, at „hann helt á at
biðja og takka Gudi tríggjar ferðir um dagin, sum hann hevði verið vanur
at gera!“ (Dán. kap. 6).
Dánjal læt seg ikki hótta at biðja til ein avgud. Hann var so vanur við eitt
lív saman við Ísraels Gudi, at sjálvt ikki hóttanin at verða blakaður fyri
leyvurnar broytti nakað, tí hann var vanur at biðja og takka Gudi tríggjar
ferðir um dagin, sum hann altíð hevði gjørt.
Hvørjar vanar hava tú og eg?
Effie Campbell umsetti
HVØNN SIGA MENN MEG VERA?
”Hann sigur við teir: »Men tit, hvønn siga tit meg vera?« ”
Matt.16,15
Henda spurning setti Jesus lærusveinunum ein dagin, teir vóru á veg út til
smábygdirnar uttan um Kesarea Filippi. Teir góvu honum ymisk svar.
Mong hildu Jesus vera ein stóran profet, men at hann var Guds sonur,
vildu tey ikki góðtaka.
Men spurningurin varð eisini settur lærusveinunum sjálvum beinleiðis:
”»Men tit, hvønn siga tit meg vera?« ”
Tað snýr seg ikki um, hvat ið onnur siga um henda spurningin, men hvat
sigur tú – júst tú. Hvønn sigur tú Jesus vera? Ongin okkara kemur uttan
um henda spurningin. Vit verða kravd eftir svari.
Svar Pæturs er ógvuliga einfalt: Tú ert Kristus.
Hóast tað var nógv, sum lærusveinarnir ikki høvdu skilt, so máttu teir tó
ígjøgnum hesi árini, teir høvdu fylgst við Jesusi, ásanna, at hann mátti
vera Messias.
7. Tú, sum hevur teg mær givið,
gævi, at í tær eg livi,
búgv í mínum hjarta inni,
so tú mær í sál og sinni
er hin trygga akkersgrund.
N.F.S. Grundtvig 1837.
Satt er tað, at Jesus er Kristus – frelsari okkara, um vit trúgva á hann. Tað
æviga lívið hevur hann vunnið okkum. Tað er alt samalt fullført. Jesus
sigur tað sjálvur: ”... Tann, sum trýr, hevur ævigt lív. ” Jóh.6,47
Vit hava tað æviga lívið longu nú í trúnni á Jesus. Hetta kann eisini gerast
tín ogn longu nú, og einaferð skulu vit liva tað æviga lívið fult út saman
við honum heima í Guds ríki.
2. Tú kemur ei uttan um Jesus,
hann lívið og sannleikin er –
ein viti á náttmyrka firði,
tann leið, sum til paradís ber
4. Tú kemur ei uttan um Jesus –
hitt dýrasta navnið, ið er,
í lívi, í deyða og dómi
tað einasta navnið, ið ber
TOKFERÐIN
”So kemur tá trúgvin av tí, sum verður hoyrt; men tað, sum verður hoyrt,
kemur gjøgnum orð Krists. ”
Róm.10,17
Ein trúboðari í norsku heimamissiónini greiddi einaferð frá eini hending,
honum hevði verið fyri á eini tokferð. Hann sat í einum lítlum
ferðafólkakliva. Har vóru tveir beinkir og eitt borð var undir
vindeyganum. Hann sat á øðrum bonkinum og yvirav honum sat ein
maður. Teir hugdu hvør upp á annan og hildu seg bera kenslu á, og tá vísti
tað seg, at teir sum smádreingir høvdu spælt saman.
”Og hvat tekst tú við?” spurdi trúboðarin. Jú, hann var skrivstovustjóru á
eini ráðharrastovu.
”Og tú – hvat gert tú?” ”Eg eri trúboðari í Heimamissiónini,” svaraði hin.
Av hesum stóðst ein opin samrøða, har skrivstovustjórin viðgekk, at hann
fleiri ferðir hevði roynt at gerast kristin, men onki hevði spurst burturúr.
Tá tók trúboðarin fram ein kúlupenn og bað skrivstovustjóran royna at fáa
hann at standa á borðinum. Skrivstovustjórin helt tað vera nyttuleyst.
Ongin fekk ein kúlupenn at javnviga á einum borði, sum ristist og
skakaðist, meðan tokið koyrdi. Men trúboðarin gavst ikki, og fyri at koma
víðari í samrøðuni, royndi hann so sjálvur – og sjálvandi, løtu seinni lá
kúlupennurin á borðinum! ”Royn tú nú,” segði trúboðarin! Nei, tað var tó
nyttuleyst. At enda slakaði skrivstovustjórin tó og royndi, men við sama
úrsliti.
Tá tekur trúboðarin tvørtur um pennin við síni stóru hond og setur hann á
borðið. ”Sært tú, at tað ber til?” sigur trúboðarin.
”Men eg helt ikki, at tað var soleiðis, tú meinti,” svaraði skrivstovustjórin.
”Á sama hátt, sum tú royndi við kúlupenninum,” svaraði trúboðarin,
”hevur tú roynt at trúgva, men tað fert tú aldri at klára!
At trúgva er ikki nakað, vit klára at skapa, men tað er at lata Gud sleppa
framat í lívi okkara – at lata tann altvaldandi halda okkum føstum.
Umgirdur av Guds sterku hond er ikki trupult at trúgva, skilur tú,” segði
trúboðarin at enda.
Mær halda Harrans hendur,
hvat so skal møta mær,
hvørt víkur ella vendir,
er Harri mín mær nær.
Um so í sorgardali,
tað veit mær illa við,
úr himna høga sali
hann vil mær veita lið.
6.januar 2022
TRÚGV ER AT FARA TIL VERKA
”Eru teir ikki allir tænandi andar, sum verða útsendir til hjálpar teirra
vegna, sum skulu arva frelsu? ”
Hebr.1,14
Ein av trúarinnar megnarverkum er bønin, trúarinnar bøn! Tú kanst koma
inn í samkomur, har ein frálík urga stendur, og har tey hava ein dugnaligan
organist, og streingjakórið er sum ein herur, sum herjar á ein stað, tá ið tey
seta í at syngja. Tey hava eina fjøld av talarum. Alt er í lagi; men hvussu
mong byðja? Hvussu mong eru farin inn í hesa guddómligu tænastu fyri
heilagu søk Harrans? Tey eru so avgjørt í minniluta, og kortini er tað her,
at bardagin stendur. Tað er í bønarinnar verð, at sigurin skal vinnast.
Hvussu leingi kunnu vit standa og líta at, meðan øll henda arbeiðsmegin
fer til spillis? Tí ein og hvør gerningur, sum ikki er borin fram til náðinnar
trúnu á bønarveingjum, er burturspilt arbeiðsmegi. Og verri er tað, at tíðin
eisini verður spilt, tí hon fæst ikki aftur.
Vit spæla kirkju, um bønin ikki fær høvuðsplássið í tænastu okkara. Skal
tað vera neyðugt, at vit skulu førast gjøgnum ræðuligar trongdir at ogna
okkum henda barnalærdóm, hesa byrjannargrund fyri alt, ikki
kristindómur, men kristinlív.
Tað er í bønini, tað hendir! Far tíðliga á føtur á morgni og gev Harranum
bestu tíð tína á degnum til bøn. Uttan bøn er alt arbeiði nyttuleyst. Tað er
heilt einfalt burturspilt. Latið okkum gevast og steðga við øllum arbeiði í
kirkjuni, um vit ikki vilja ofra okkum í tænastu í bøn til Guds. Uttan bøn
hendir als einki. Vit kunnu hvørki prædika, spæla ella syngja fram eina
veking; men tað ber til at byðja fram eina undirfulla veking í fólki okkara.
Gud, lat vekingina koma. Lat hana byrja í mær! Ja, lat bønarinnar anda fáa
loyvi at ráða í lívi mínum, tá er ein kelda afturat her á jørð, har vekingin
kann vella fram.
- - -
Eg vaknaði tíðliga ein morgunin og hugdi at klokkuni. Hon var akkurát so
nógv, sum hon plagar at vera, tá ið eg fari á føtur. Henda morgunin varð eg
liggjandi; men stóripinnur var heilt vakin, og skjótt hevði hann spákað sær
fimm minuttir, og bara eina løtu seinni vóru 10 minuttir farnir. Eg varð
liggjandi.
So náddi ein kærleiksfull rødd mítt oyra: ”Hví fert tú ikki upp? Fert tú ikki
upp í dag?” Og eg svaraði morgunmildur: ”Nei, eg haldi, at eg eri móður.”
Hin kærleiksfulla røddin talaði aftur á meg: ”Jú, men sært tú ikki allar
einglarnar kring teg?”
”Einglar, hvar eru teir einglarnir?”
Og tá lótust míni eygu upp – stovan var full av einglum. ”Hvat gera allir
hesir einglarnir her?” spurdi eg.
Hin kærleiksfulla røddin svaraði: ”So nógvar einglar plagar tú at brúka, tá
ið tú biður. Nú eru teir her at útinna Guds vilja, tá ið tú sendir teir at gera
hann.”
Kvikliga leyp eg upp úr songini, og um eg ongantíð hevði biðið fyrr, so
bað eg hesa morgunstund. Eg kendi, at eg hevði megi saman við Kristusi í
tí himmalska, og eg sendi út einglar, fyrst ein og ein til míni næstrafólk, so
í smáum bólkum til meinigheitir og bíbliuskúlar, og so í hópatali til
londini, har kríggj herjaði, og til trúboðarastøðirnar. Har vóru enn einglar,
sum bíðaðu eftir at sleppa til arbeiðis.
Orð Harrans: ”»Mær er fingið alt valdið í himli og á jørð. ...” Matt.28,18
gjørdust so verulig fyri mær henda morgunin. Hann hevur sanniliga
valdið; men av tí, at tey heilagu svíkja, er valdið ikki sjónligt í hond
hansara. Men tað kann gerast sjónligt! Talið á teimum útvaldu verður fult,
og koma Harrans verður framskundað við bøn okkara!
Tá ið vit hugsa um tað, sum Harrin sigur um tær 12 legiónirnar av
einglum, og tær 100 milliónirnar av einglum, sum verða umtalaðar í
Opb.5,11, og tá ið vit samstundis gera okkum greitt, hvør ómetalig megi,
hvør einstakur eingil hevur, at ein eingil td stillaði seg millum ísraelsbørn
og egyptar(2.Mós.14,19), og at ein eingil eftir einari nátt oyddi 185.000
assýrar(2.Krýn.19,35), so mugu vit siga, at Harrin hevur givið okkum eina
megi saman við sær, tá ið vit senda ”teir”, sum hava stórt vald” (Opb.18,1)
út at hjálpa okkara samútvaldu.
Latið okkum brúka ta megi, sum er okkum givin í bønini. So skal hon fara
til ein undurfullan sigur.
”Kirkeklokken” Effie Campbell umsetti
GUD HYGGUR AT HJARTANUM
”... maður hyggur at tí, ið væl stendur í eygunum; men Guð hyggur at
hjartanum.« ”
1.Sám.16,7
Vit gerast so lættliga hugtikin og tølað av tí, sum glitrar, vit gloyma, at
ikki alt er gull, ið glitrar. - Gud útvaldi dreingin, sum røktaði seyð, til kong
í Ísrael. Gud gjørdi av, at ein ókend genta í eini bygd í Galileu skuldi bera
heimsins Frelsara í heim. ”og tað, sum heimurin heldur ringt, og tað, sum
vanvirt er, valdi Guð sær út, og tað, sum einki er, fyri at gera tað til einkis,
sum er, ” sigur Paulus í 1.Kor.1,28.
Soleiðis arbeiðir Gud, tí Hann hyggur at hjartanum. Tí er umráðandi hjá
okkum at duga á at skyna, hvat ið er ektað.
Gud spyr eftir reinlyndi. Gev tær far um, hvørji lyfti Heilaga Skriftin
gevur teim rættsintu!
”Mín skjøldur er hjá Guði, ið teim rættsintu bjargar. ” Sálmur 7,11
”Tí rættvísur er Harrin, rættvísi hann elskar, rættsintir fáa hans ásjón at
sjá. ” Sálmur 11,7
”fyrr enn rætturin aftur til rættvísi vendir, og allir rættsintir honum
geva viðhald. ” Sálmur 94,15
”Fyri rættvísum íbirtist ljós, fyri rættsintum gleði. ” Sálmur 97,11
”Fyri rættsintum birtist ljós í myrkri, mildur og góður hin rættvísi er. ”
Sálmur 112,4
Treytin fyri, at Gud kann fáa okkum í talu er, at vit eru fús at boyggja
okkum fyri sannleikanum.
Gud hyggur at hjartanum, og fyri honum er onki fjalt. Hann veit, hvat ið
býr i menniskjanum, og ein dag verður tað alt samalt avdúkað. Tá er
sjónleikurin av. - Gud hyggur at hjartanum, og tí missa vit ikki mótið.
Trúgvin er kanska lítil og gleðin somuleiðis. Men eitt tora vit at siga:
Harri, hvønn skulu vit fara til? Tú hevur orð hins æviga lívs.Eittans ynski
hava vit, at Harrin heldur okkum føstum, til okkara tíð er úti. Eitt vita vit,
at Guds kærleiki í Kristi Jesusi er óvikandi.
Guds orð sum ein klettur, ið hvussu enn fer;
skal bera, um fjøllini víkja!
So satt sum tú trýrt, tað sannar tú her:
Gud aldri sítt lyfti kann svíkja!
VIÐARSTUBBIN
”Savnið tykkum ikki gripir á foldum, har sum mølur og rustur eta, og har
sum tjóvar bróta inn og stjala; ”
Matt.6,19
Ein dagin stendur ein maður við ein stóran viðarstubba í skóginum. Her
stóð eitt vakurt furutræ, men nú stendur bara stubbin eftir. Her er vorðið so
tómt. Hann helt ikki, at tað fylti so nógv, meðan tað stóð har ímillum hini
trøini, men eftir tað er eitt stórt, tómt pláss! Bara stubbin stendur eftir.
Hann boyggir seg niður og hyggur at viðingunum og telur, hvussu mong
ár tað hevur á baki. Tað er so undarligt at hyggja at viðingunum. Tær
fortelja søgu træsins. Summi ár vaks træið nógv, har er vitt ímillum
viðingarnar, onnur ár er tað harafturímóti næstan onki, so tey árini var
vøksturin lítil.
Soleiðis er lív okkara eisini. Vit hava góðar dagar, og vit trívast og gleða
okkum. Onnur ár hava vit mótgongd, og lívið gerst trupult. Og tá ið vit so
ein dag skulu hiðani, stendur bara ”stubbin” eftir. Tað gerst tómt eftir
okkum, tá ið vit eru farin – bara minnini eru eftir.
Og hvat bleiv av furutrænum? Maðurin tók tað við til hús.
Takk, Harri, at tú eisini tekur meg við heim – til tín, tá ið eg ein dagin
verði tikin burtur úr ”skógi tínum” og bara ”stubbin” stendur eftir meg.
Takk, Harri, fyri vónina, tú hevur givið mær – hana beri eg sum eitt
ríkidømi í hjartanum.
Og tá meg fellir deyðin sterki,
og alt í grøv er dult og gloymt,
gev, Gud, tú tá títt navnamerki
í hjarta mínum finnur goymt.
EITT VÁNALIGT BÝTI
”Lat ikki fjøldina leiða teg út í tað illa. ...”
2.Mós.23,2
Mentanin og menningin her í vesturheiminum kveistraði burtur tey
verjandi moralboðini hjá teimum jøda-kristnu um kynslív, hjúnalag og
trúfesti. Hann kastaði tey frá sær, hóast tað vóru hesi boð, sum høvdu lyft
vesturheimin upp á høga menningarstøðið, sum vit hava í dag.
Fólkið og leiðarar tess høvdu ta skeivu fatan, at tey kundu býta um hesar
reglur við óspekt og leysalæti – hetta at liva júst, sum tú vilt, uttan at vísa
nakað fyrilit. Tey hildu, at tað bar væl til, og at tú kortini kundi varðveita
hinar verjandi reglurnar og boðini móti lygn, pedofili, lógarbrotum, mutri,
rotinskapi og móti tí at vera óærligur í handilsrakstri, í bankavirksemi, í
arbeiðslívi, í fíggjarheiminum og partabrævamarknaðinum.
Men í dag fáa flogrænarar friðskjól í Noregi. Alttjóða vinnufeløg í USA og
ES skakast av rotinskapi, lygn og sviki, sum fylla lummarnar hjá
leiðarunum, og púrga og ræna smáspararar, so teir missa alt.
Ídnaðurin og fíggjarleiðarar játta sær sjálvum fallskíggjar, sum eru verdir
tíggjutals milliónir, meðan sjúkrasystrar og hjálparfólk í eldrarøktini mugu
stríðast fyri nakrar fáar krónur í lønarhækkan.
250 illa viðfarnar ella neyðtiknar kvinnur sita á kreppumiðstøðum í
Noregi. Tær tora ikki at flyta heim aftur, av tí at yvirgangskroppurin, sum
gjørdi seg inn á tær, gongur leysur og frælsur, meðan hann í mánaðar bíðar
eftir rættarmálinum.
Advokatar læra innflytarar at lúgva, og grabba grammir milliónir til sín, tí
teir krøkja flóttafólk til sín, sum teir kunnu ríka seg av. Ein handilsmaður,
sum hevur innrættað sær eitt rúm til ”fongsul”, so at hann kann fanga
handilstjóvar, sum støðugt gera seg inn á hann, og hava teir har, til politiið
kemur, verður hóttur av myndugleikunum við fongsli og dómi fyri
sjálvtekt”(sjálvverju).
Børn í túsundatali gráta um náttina niður í koddan, av tí at pápi og mamma
ikki vilja liva saman, og mong gerast kastibløkur millum rættarverkið og
barnaverndina. Ungfólk í tíggjutúsindatali oyðileggja lív síni við
rúsevnum, alkoholi og tubbakki. Hesar og aðrar liviháttarsjúkur, sum
koma av skeivum livihátti, og harafturat skeivari innari lívsáskoðan,
kostar samfelagnum støðugt hækkandi milliardir í skattatrýsti.
Hvat er tað, sum er hent í samfelagi okkara?
Jú, fólkið og leiðarnir í vesturheiminum skiltu ikki, at tað ber ikki til at
velja og vraka millum Guds og náttúrunnar verjandi moralboð, sum eru
vinir okkara. Øll tey verjandi moralboðini í Móselógini hanga saman sum
ein heild.
Bíblian sigur: ”Tí at um einhvør heldur alla lógina, men snávar í einum
luti, tá er hann vorðin sekur í øllum. ” Ják.2,10
Ja, vit hava gjørt eitt vánaligt býti, men til ber at venda um.
”Og heimurin fer til grundar og lyst hansara; men tann, sum ger Guðs
vilja, verður um allar ævir. ” 1.Jóh.2,17
”Eg vísi tær á vísdómsins veg, eg leiði teg á beinar gøtur. Gongur tú tær,
skal gongd tín ikki verða trong, og rennur tú, skalt tú ikki snáva. Halt fast
um áminningina, slepp henni ikki, varðveit hana, tí at hon er lív títt. ”
Orðtøkini 4,11-13
Tað er rættvísi, sum lyftir eina tjóð upp.
”Troens bevis” E.Campbell týddi leystliga
DÁNJAL
”Men hví sært tú flísina, sum er í eyganum á bróður tínum, men bjálkan í
tínum egna eyga verður tú ikki varur við? ”
Luk.6,41
Tá ið ungfólk koma út í harðskap, misbrúk og synd av ymsum slagi,
verður ofta skyldað uppá heimligu umstøðurnar, vinirnir og bólkatrýst.
Dánjal í Gamla Testamenti var um 20 ára gamal, tá ið hann varð
herleiddur til eitt fremmand land, har umstøðurnar vóru púra øðrvísi. Men
hann lat seg ikki ávirka av tí. Hann setti sær høg mál og livdi eftir teimum.
Hann lat ikki umhvørvið skaða seg. Hann var fyltur av Gudi. Tað var
Frank Mangs, sum segði: ”Tað var ov nógvur andi og ov lítið kjøt í
Dánjali, tí kundi hann ikki gerast leyvumatur.”
Tá ið Dánjal var 90 ár, profeteraði hann um endan. Tú ert ikki nóg væl
kunnaður, um tú bara lesur bløðini og lurtar eftir útvarpi og sjónvarpi. Nei,
vit mugu lesa tað profetiska orðið. Lesið 12. og 13. kapitul hjá Zakarja.
Verðin noyðist at lesa bløðini og lurta/hyggja at sjónvarpi at vita, hvat ið
hendi í gjár. Guds fólk lesur í Bíbliuni og fær at vita, hvat ið hendir í
framtíðini.
Effie Campbell umsetti
LAT GUD VERA BYGGIMEISTARAN
”Um Harrin ikki húsið byggir, tá til einkis smiðirnir starva; um Harrin
ikki staðin varðar, tá til einkis vaktarin vakir. ”
Sálmur 127,1
Sjálvgjørt er vælgjørt, verður sagt, men ikki er altíð so. Tað, vit byggja,
verður lættliga brotið niður aftur. Sandborgunum, sum børnini ein
summardag lystaliga byggja niðri á sandinum, beinir flóðin lættliga fyri, tá
ið hon kemur; væl grundfest hús fara í sor, tá ið jarðskjálvtin rakar, og
hvussu væl, vit so royna at tryggja okkum, so vita vit fullvæl, at lívið
hongur í einum tráði, og tráðurin er klænur.
Vit eru smiðir, sum hava skyldu at gera okkara besta, har ið vit eru sett, og
tøkk fái allir handans og andans arbeiðarar, sum virka fyri at byggja upp.
Har er ovmikið at tríva í, og øll orsøk er at vera takksamur fyri góð kor.
Men – og gev tær far um hetta ”men”, alt okkara fer at enda í sor.
Sermerkt er tað, at fyrsta stóra byggingin, sum menniskju fóru undir, fekk
ein syrgiligan enda. ”Tá søgdu teir hvør við annan: »Komið og latum
okkum knoða tigulsteinar og herða teir væl í eldi.« ...” Søgdu teir og fóru
til verka. ”... »Vit skulu byggja okkum borg og torn, hvørs tindur røkkur til
himins og gera okkum navnframar, so at vit ikki spjaðast um alla
jørðina!« ” 1.Mós.11,3-4 Nógv vatn er runnið í ánni síðani tá, og beiskar
royndir eru heystaðar, og kortini heldur byggingin fram. Men sjálvgjørt er
ikki altíð vælgjørt.
Um Harrin ikki húsið byggir, so verður ein ringur endi. ”Eg kenni tryggar
grundir, eg veit, hvat heldur á.” Torir tú at siga tað? Ein óvikandi
grundvøllur er lagdur. Kristus og deyði hansara og uppreisn. Ein ætlan er
løgd fyri lív okkara, og í dópinum fingu vit lyfti um, at Harrin byggir
húsið, um vit lata hann ráða.
”Tú rætti mær tín frelsuskjøldur, mildi tín gjørdi meg sterkan. ” Stendur í
lovsangi Dávids í 2.Sám.22,36. Hugsan hansara man helst vera, at størst
av øllum er, at tann Altvaldandi boygdi seg niður til mín og tók sær av
mær. Sigur tú tað sama? Lat Gud vera byggiharra, og húsið verður
standandi.
Tit hús tykkum byggið á orðsins klettargrund.
Tá vikast ei veggur í lívsódnarstund.