30. mars 2020

Lyftið um eitt langt lív

„ ... gera tann máttleysan, sum hevur deyðans veldi.“
Hebr. 2,14.

Doyggja foreldur tíni, meðan tú ert rættiliga ungur, livir tú kanska í einum ómetaligum ótta fyri, at tú heldur ikki fert at gerast eldri, enn tey blivu. Bíblian sigur, at Jesus var: „ ... noyddur til sjálvur at gerast eitt menniskja av holdi og blóði, fyri at hann við deyða sínum kundi taka valdið frá honum, sum annars var harri yvir deyðanum, nevniliga djevulin. Á henda hátt setti hann menniskju í frælsi, sum annars trælaðu undir deyðaræðslu alla lívsævi sína.“ Hebr. 2,14-15(frítt endurgivið).

Tá ið títt arbeiði á jørð er fullført, gevur Gud tær eitt heim í himli. Royn eina løtu at síggja títt dreymaheim fyri tær, og minst so til orðini: „ ... ólíka nógv betri.“ Fil. 1,23. Veitst tú, hvør ið er arkitektur, sniðgevi og byggiharri? Jesus segði: „Eg fari burtur at tilbúgva stað fyri tykkum.“ Jóh. 14,2.

Tú kanst stytta um lív títt, um tú ert ólýðin móti Gudi; um tú ærir hann, leingir tú harafturímóti um lívið. Hizkia kongur prógvaði henda sannleikan. „Tá snúði hann andliti sínum móti bróstinum og bað soleiðis til Harran: „Á, Harri, minst tó til, hvussu eg havi gingið fyri ásjón tíni í trúfesti og av heilum huga og gjørt tað, ið gott er í tínum eygum!“ Og Hizkia græt sáran.“ 2. Kong. 20,2-3.

Gud svaraði hasari bønini: „Áður enn Jesaja var komin út um forgarðin, kom orð Harrans til hansara soljóðandi: „Snúgv aftur og sig við Hizkia, høvdinga yvir fólki mínum: Harrin ... hevur hoyrt bøn tína ... Eg man grøða teg; í ovurmorgin manst tú fara niðan í hús Harrans. Eg vil leggja fimtan ár aftur at lívi tínum.“ 2. Kong. 20,4-6.

Grøðir Gud eisini í dag? Heilt avgjørt! Jákup skrivar: „Er nakar sjúkur tykkara millum, tá kalli hann til sín hinar elstu kirkjuliðsins, og teir skulu halda bøn yvir honum og salva hann við olju í Harrans navni; og trúarbønin skal gera hin sjúka frískan, og Harrin skal reisa hann aftur á føtur ...“ Ják. 5,14-15.

Statt á Guds orði, um tú ert bangin at doyggja. „Við longum lívi skal Eg metta hann og lata hann skoða frelsu Mína.“ Sálm. 91,16. V.D.
„ ... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti.

29. mars 2020

Stýra tonkunum

”... tað, sum maður sáar, tað skal hann eisini heysta. “
Gal. 6,7.

At stýra okkara tonkum átti at verið tað verkevnið, ið vit seta ógvuliga frammalaga. Tankar okkara eru sum ein telda, sum bara letur frá sær tær upplýsingar, sum vit hava fylt hana við. Vinnarar – tey menniskju, ið tykjast at ganga sigrandi fram gjøgnum lívið – leggja ógvuliga stóran dent á, at teirra sál og hugur skulu fáa røttu føðina.

Ein vísindamaður er komin fram á og hevur greitt frá eini ógvuliga tunnari membran – einari hinnu – í aftasta parti av heila okkara. Hennara starv er at stýra okkum eftir tí tankanum, sum ræður beint tá í løtuni. Vit gera natúrliga tað, sum fyllir sinn okkara. Um vit lata okkum søkka niður í djúpar tankar um okkurt, so vilja vit seinni ynskja okkum at gera eftir hesum tonkum.

Nú er tað nógv, sum blívur skilligari fyri okkum – til dømis, hví nógvar neyðtøkur fara fram, eftir at menn hava sæð pornografisk ar filmir kvøld eftir kvøld. Vit skilja eisini betri nú, hví so nógv ungfólk í aldrinum 12–14 ár fremja grovan harðskap. Í hasum aldursbólkinum hava flestu ungdómar sæð meir enn 4.000 morð í sjónvarpinum, fyri ikki at tala um tað, tey hava upplivað í sínum telduspølum.

Studentarnir á medisinska fakultetinum á fróðskaparsetrinum í Indiana granskaðu, hvussu myndirnar, ið vit síggja, ávirka heila okkara. Til dømis fingu ungdómar, sum høvdu sæð nógvan harðskap, skert síni fatanarevni. Jú meira harðskap tey sóu, jú minni gjørdist tankavirksemi, innlæringin, evnini at meta um, og kensluliga verjan minkaði eisini. Tann óhumskan, sum tey høvdu fylt sinnið við, ávirkaði teirra hugburð og gerðir. Teirra innara „telda“ hevði goymt skeivar upplýsingar – og nú bar bara til at framleiða nakað vánaligt.

Paulus ápostul kendi einki til teldur; men hann visti um landbúnað: „Tí at tann, sum sáar í holdi sínum, skal av holdinum heysta týning; men tann, sum sáar í andanum, skal av andanum heysta ævigt lív.“ Gal. 6,8. Tað er skilagott at geva sær far um sínar tankar!
„... et Ord til Dagen“
Effie Campbell umsetti.

28. mars 2020

Skulu vit altíð fylgja okkara hjarta?

Sten Sørensen
Humanisman hevur sterka ávirkan á samfelag okkara. Hon setir menniskjað í miðdepilin og leggur dent á tær dygdir, sum eyðkenna menniskjað og sigur, at menniskjað hevur virði í sjálvum sær og evni til skilagóða hugsan. Nógv gott er í humanismuni, sum kristindómurin kann taka undir við, men har, sum menniskjað verður í fokus í alheiminum, tekur tað plássið frá Skaparanum. Í humanismuni er tað týdningarmikið at liva, sum kenslurnar siga tær. Humanisman sigur, at menn­iskjuni eru fræls og ikki undirløgd nøkrum.

Bíblian hevur eitt annað fokus enn humanisman. Hon talar sjálvandi eisini um hjartað: „Fram um alt, ið verður varðveitt, varða títt hjarta, tí at har er tað, at lívið sprettur upp.“ Orðt. 4,23.

Sjálvsagt skulu vit varðveita hjartað. Tí tørvar venjing. Vit mugu verja tað fyri røddir og hugskot uttanífrá. Hjartað verður díkt undir við hugskotum og meiningum alla tíðina.

Men tað kann verða lívshættisligt bara at fylgja hjartanum! Hygg í Matt. 15,19, har sært tú, hvat ið Jesus sigur um hjartað. Hann nevnir óndar hugsanir, manndráp, hordóm, siðloysi, stuldur, rangar vitnisburðar, spottan. Alt hetta kemur úr hjart­anum, sigur Jesus.

Jesus segði ongantíð: Fylg tínum hjarta. Men hann segði: Fylg mær!Okkara innskot og hugsanir skulu vit taka til okkara úr Himlinum, ikki bara úr hesi verð. Tí skalt tú ikki bara fylgja tínum hjarta, men fylg eisini Jesusi og hansara livandi orði. Tá fer hansara sjónarmið at ávirka okkara gerandisdag, val og gerningar. Hann vil stutt sagt seta dám á okkara hjarta.

Vit kunnu eisini biðja bønina hjá Dávidi: „Skapa, Gud, mær hjarta reint, gev mær av nýggjum fastan anda mær í brósti!“ Sálm. 51,12.
Effie Campbell umsetti.

27. mars 2020

HVÍ KOM HANN?

”Men tá ið fylling tíðarinnar kom, sendi Guð son sín, føddan av kvinnu, føddan undir lóg, ”
Gal. 4,4

Hví kom hann?

Í fylling tíðarinnar sendi Gud son sín til okkara jørð. (Gal. 4,4)

Hví kom Hann? Tær heilagu Skriftirnar boðaðu nágreiniliga frá komu hansara, og tær somu Skriftirnar siga okkum ORSØKINA til komu hansara.

Fyri tað fyrsta kom hann, so at vit ikki skuldu glatast, men fáa ævigt lív! (Jóh. 3,16) Men tað tykist, at fólk flest ikki brýggja seg um nakað annað lív enn hetta stutta og forgeingiliga jarðarlívið! Ófatiligt. Men fyri teg – tú, sum skríggjar í hjarta tínum eftir onkrum meir: Tað var fyri TEG, hann kom!
 

Fyri tað næsta: Hann kom fyri at fría út øll tey, sum trælaðu undir deyðaræðslu og ótta. (Hebr. 2,15) Nú eru tað vissuliga fólk, sum tvíhalda um, at tey óttast einki sum helst! Og tað kann tykjast, sum eru hesi sannar hetjur. Men tað hjálpir teimum einki. Heldur tvørturímóti! Men til teirra, sum kenna óttans pínu í sál síni: Tað var fyri TEG, hann kom!
 

Fyri tað triðja og síðsta: Hann kom at gera tað, sum vit sjálv ikki megnaðu! (Róm. 8,3) “Á, eg klári meg stak væl!” tvíhalda summi so sjálvvís. Men arma sál – hvussu leingi? Tú, sum annars hevur sæð tað – og veruliga plágast av ikki at røkka til: Hann kom fyri TEG! Og minst nú til: Jesus ger enn í dag tað, sum hann kom til – sambært sítt æviga Orð!

Effie Campbell umsetti.

26. mars 2020

Jesus hevur gjørt sítt
Hevði eg bara kunnað gjørt mítt

”Tí av náði eru tit frelstir, við trúgv, og tað er ikki tykkum at takka, tað er Guðs gáva; ikki av gerningum, fyri at eingin skal rósa sær. ”
Ef. 2,8-9

Tað eru mong, sum stríðast við tvørrandi frelsuvissu. Tey kenna seg ikki nóg góð ella nóg andalig. Tey halda heldur ikki, at tey gera nokk fyri Jesus, og so kemur hin ringa samvitskan, sum aftur ávirkar frelsuvissuna.

„Man eg vera ein kristin? Eri eg nóg góður?“ Og so stemplar tú teg sjálvan sum ikki ein nóg góður kristin, og sum ein, ið manglar frelsuvissuna.

Tað var ein kona, sum manglaði frelsuvissuna, og sum brúkti hvørt høvi, tá ið ein trúboðari kom á vitjan í meinigheitini at siga undir forbønini í eftirmøtinum: „Jesus hevur gjørt sítt, hevði eg bara kunnað gjørt mítt.“ Henda vónleysa pástand endurtók hon hvørja ferð ein nýggjur trúboðari kom á vitjan: „Jesus hevur gjørt sítt, hevði eg bara kunnað gjørt mítt.“ At enda fekk hon greið boð frá tí seinasta trúboðaranum, sum hon segði hetta við: „Hatta er púra skeivt, hatta, sum tú sigur. Jesus hevur ikki gjørt sítt. Hann hevur gjørt títt!!!“

Hatta svarið loysti konuna frá tí manglandi frelsuvissuni. „Hann hevur gjørt títt!!! Vit fara ongantíð at megna at gera okkara. Vit eru heilt bundin av hesum, at Jesus hevur gjørt alt!

Eg eri so glaður, av tí at frelsan ikki er bundin av mínum dagsverki, ella tí eg havi gjørt. Frelsan byggir á tað, Jesus hevur gjørt! Bíblian er krystallklár. Hetta byggir ikki á okkum:

„Tí av náði eru tit frelstir, við trúgv, og tað er ikki tykkum at takka, tað er Guds gáva; ikki av gerningum, fyri at eingin skal rósa sær.“ Ef. 2,8-9.

Tá ið Jesus hekk á krossinum og endaði verkið við orðunum: TAÐ ER FULLGJØRT – varð frelsuverkið fullført. Eg kann ikki gjalda fyri mína frelsu við egnum gerningum. Eg kann bara siga JA og taka ímóti frelsugávuni í mínum lívi. Restina syrgir Jesus fyri!

Tað, Jesus hevur gjørt, heldur í lívi og deyða! Á HANN byggja vit lív okkara. Tað heldur og gevur frelsuvissu.
Effie Campbell umsetti.

25. mars 2020

Jesus er hin góði hirðin

”Ótti er ikki í kærleikanum, men hin fullkomni kærleikin rekur út óttan; tí at ótti hevur í sær revsing; men tann, sum óttast, er ikki fullkomin í kærleikanum. ”
1.Jóh.4,18

Gunnar Jeppestøl
Um øll fólk høvdu sæð, hvør ið Jesus er, so høvdu øll sagt ja til hansara. Tey siga nei, av tí at tey ikki hava sæð og skilt, hvør ið Jesus er. Djevulin hevur blindað tey. Trupulleikin er, at tey hava eina skeiva gudsmynd.

Vit prædikumenn mugu spyrja okkum sjálvar: Boða vit Jesus ella alt annað, sum er kring hann? Hann, sum lurtar, má sita eftir við einari jaligari mynd av Jesusi. Tað er hann, sum tað snýr seg um. Bíblian sigur í Matt. 9,36: „Tá ið hann sá mannamúgvurnar, tókti honum stórliga synd í teimum, tí at tær vóru illa viðfarnar og vanrøktaðar rætt sum seyðir, ið ongan hirða hava.“

Jesus elskaði síni til tað síðsta. Jesus sá fólkið. Mong okkara millum líða av tómleika og brotnum lyftum. Tað er eitt róp í fólki og ein longsul eftir hjálp. Tey eru sum seyðir uttan hirða, men Jesus vil, at øll skulu eydnast. ()

Jesus elskaði Pætur, hóast hann sveik. Hann elskaði Judas líka til ta løtuna, hann doyði. Jesus elskar teg, sjálvt um tú hevur gingið á skeiva vegi. Hann elskar teg treytaleyst. Jesus elskar okkum ikki vegna tað, vit hava gjørt, men vegna tað vit eru.

Summi bera ein ótta í sær, men Jesus elskar okkum. „Ótti er ikki í kærleikanum, men hin fullkomni kærleikin rekur út óttan,“ sum skrivað stendur í 1. Jóh. 4,18. Bíblian sigur, at hann elskaði okkum, meðan vit enn vóru syndarar. Róm. 5,8. Hann hevur vaskað okkum rein í blóði sínum. Kom tí til hansara og bjóða honum inn í hjarta títt og sig honum takk fyri ta stóru frelsu, hann hevur vunnið tær á krossinum.
Effie Campbell umsetti.

24.mars 2020

Viktor Klimenko

”Tá segði Jesus við lærusveinar sínar: »Vil nakar ganga aftan á meg, tá avnokti hann sjálvan seg og taki upp kross sín og fylgi mær! ”
Matt. 16,24

Viktor Klimenko varð borin í heim í 1942 í Karelia. Pápi hansara var ein kosakkur úr Ukreina, og mamman var russisk. Nøkur fá ár eftir, at hann varð føddur, flutti familjan til Finnlands. Hann gjørdist tónleikari og spældi við í fleiri filmum. Hann gjørdist heimskendur sum sangari. Men í 1980 bleiv hann gospelsangari, eftir at hann varð umvendur. Hann var gestur hjá Randi Fildtved Johansen á Visjon Norge, har hann greiddi frá lívi sínum.

”Eg fór at fáast við yoga og kom so langt inn í tað, at eg kundi smúgva mær úr kroppinum. Tað var løgið. Eg sá og hoyrdi alt, hóast eg var leysur frá kroppinum, sum lá á gólvinum og eisini hevði eygu og oyru, og so kundi eg smúgva mær inn aftur í kroppin, sum í grundini bara er eitt hylki, eitt skal, har andin býr í. Jú longur eg kom inn í yoga, jú longur sakk eg niður í eitt djúpt, djúpt myrkur. Sovorðið eru andsmaktir, og tað er sera vandamikið og ikki at spæla við.

Men so bleiv eg frelstur og slapp burtur úr øllum hasum, og síðani havi eg arbeitt fyri Harran, sungið og vitnað. Emanuel Minos gjørdist mín andaligi faðir. Um eg skal siga, hvat ið eg haldi um tað andaliga lívið í dag, so má eg mangan øtast við. Blinkandi ljós og harður tónleikur, tað er sum í einum diskoteki. Prædikan er ofta um, at vit skulu hava fíggjarliga framgongd og fáa alt, ið vit biðja um. Gud kann geva okkum alt, og um hann sær, at tað er gott fyri okkum, so mettar hann sanniliga okkara tørv, grøðir og ger undur. Men eg haldi, at vit alt ov sjáldan hoyra um, at Jesus segði, at vit skulu taka krossin upp og fylgja honum. „Tann, ið ikki tekur kross sín og fylgir mær eftir, er mær ikki verdur. Tann, ið bjargar lívi sínum, skal missa tað; og tann, ið missir lív sítt fyri mínar sakir, skal bjarga tí.“ Matt. 10,38-39. Og víðari: „Vil nakar ganga aftan á meg, tá avnokti hann sjálvan seg og taki upp kross sín og fylgi mær!“ Matt. 16,24. Hetta eru jú púra øðrvísi tónar og sera álvarslig orð.

Tá ið eg var í Amerika, tosaði eg við David Wilkerson. Hann hevur skrivað ein profeti um dómin, sum í endatíðini kemur yvir Skandinavia. Har henda so ræðulig ting, so vit skakast í botn og grund. Tá ið Emanuel Minos hevði lisið henda profetiin, segði hann: „Eg trúgvi hvørjum orði. Hasin profetiurin er sannur. Og skal eg siga tær, hví eg sigi so? Eg havi sjálvur fingið sama profetiin, men hetta var alt so ógvisligt, at eg tordi ikki at siga hann fram.“ Men um vit lesa í Bíbliuni, so verður har sagt frá, hvussu ógvisligt tað verður í Harmageddon-krígnum. (Opb. 16,16). Tað skuldi ikki komið óvart á tann trúfasta bíbliulesaran.
 

Latið okkum vera vakin, lesa Guds orð og biðja, so vit hava eyka olju á lampuni, tá ið Jesus kemur aftur.
Effie Campbell

23. mars 2020

Slepp beiskleikanum – og verð fríur!

Av Solveig Pedersen

„Og gevið gætur, ...... at eingin beiskleikarót rennur upp, sum ger óskil, og mangir verða smittaðir av henni.“
Hebr. 12,15.

Flest øll fólk hava okkurt, sum tey vita, at tey eiga at fyrigeva. Men grundirnar til, at tey ikki gera tað, eru mangar. Summi vilja ikki fyrigeva, av tí at mótparturin ikki vil viðganga síni misbrot. Tey halda, at um tey bera hesar trupulleikarnar, verður tað ein máti at revsa mótpartin. Tey kenna tað soleiðis, at um tey halda fast um beiskleikan, er kanska møguleiki fyri at loysa málið. Tað, sum tey ikki síggja, er, at tey, sum verða revsað, eru tey sjálv. Uttan mun til, hvør ið orsøkin er, so loysir tað seg ongantíð at vera beiskur og hatskur.

Eg síggi ein mann fyri mær. Hann gongur eftir einum landavegi og ber eitt kuffert. Fólkini á vegnum eru illviljað og áleypandi. Tey kasta steinar og ymiskt burturkast eftir honum. Hvørja ferð, tað hendir, hentar hann tað upp og leggur tað í kuffertið. Hann stríðir seg víðari við hesum kuffertinum, sum tyngist í hvørjum. Onkur spyr, hví hann tekur hetta við sær, og hann svarar, at hann ætlar sær at brúka tað sum prógv um, hvat ið tey hava gjørt móti sær. So við og við gerst viðførið so tungt, at tað er ikki meir enn hann knógvar undir tí, og illa gongst at sjabba víðari. At enda gevst hann og setir seg við vegjaðaran. Annaðhvørt kann hann verða sitandi har ella sleppa sær av við steinarnar og burturkastið. Um hann velur hitt fyrra, fer tað at forða honum at koma víðari. Stinkandi burturkastið fer at súrga tilveruna, og fullkomin stígur er komin í. Tann einasta, hann revsar, er seg sjálvan. Tey, sum gjørdu honum ónt, flenna at honum og halda á sum fyrr. Um hann velur at sleppa sær av við hetta eyka viðførið og fyrigeva hesum fólkum, er hann fríur og frælsur.

Júst soleiðis er tað við beiskleikanum. Halda vit fast um hann, fer hann at oyðileggja okkara sinni og alla tilveru okkara. Vit kunnu eisini eitra menniskjuni kring okkum. Hetta er serliga galdandi fyri heimalívið. Børn, sum vaksa upp við foreldrum, sum eru beisk, læra at krøkja seg upp í trupulleikarnar, upp í tað vonda.
Effie Campbell umsetti.

22.mars 2020

Tríggir leskiligir rættir

Í 1. Kor. 1,30 lesa vit: ”Men honum er tað at takka, at tit eru í Kristi Jesusi, sum er vorðin okkum vísdómur frá Guði og rættvísi og halgan og endurloysing, ”

Bíblian sigur, at frelsan heilt og fult er Hansara verk. Vit hava einki við hetta at gera. Vit kunnu bara taka ímóti tí, Gud hevur gjørt liðugt til okkara. Tað einasta, vit kunnu reypa okkum av, er, at vit eru í Honum. Tað er so gott, at Bíblian tosar so greitt um hetta, at frelsan bert er Guds verk. Jesus hevur gjørt alt liðugt. Hetta er, sum at seta seg til eitt flott borð, har borðreitt er við trimum leskiligum rættum. „Mær borð tú reiðir.“ Sálm. 23,5.

Fyrsti rætturin kallast rættvísi. Bíblian sigur, at Jesus er okkara rættvísi. Á norskum eitur tað „rettferdighet“. Aril Edvardsen plagdi at siga tað soleiðis: „Rett er rett, ferdig er ferdig, og gjort er gjort. Rettferdiggjort.“ Jesus gekk í okkara stað, Hann skifti um við okkum og tók okkara synd upp á seg. Vit hava fingið fyrigeving út í æsir. Vit kunnu ikki vaksa í rættvísi, um vit liva 100 ár afturat, verða vit ikki meir rættvís, enn vit eru í dag.

Næsti rætturin eitur heilaggering ella halgan. Hon er um okkara lív saman við Gudi. Har kunnu vit vaksa dag frá degi í eyðmýkt og gerast meira búgvin. Heilaggering er ein fram-haldandi tilgongd. Tað er altíð rúm fyri vøkstri. Hetta kunnu vit heldur ikki rósa okkum av. Vit kunnu hvíla í Honum, sum skal vinna skap í okkum. Kristus í mær er mín heilaggering. Hann rúmar alt, mær er tørvur á: gleði, friður, kærleiki, styrki og lekidóm. „Tí at í honum líkaði tað Gudi, at øll fyllingin skuldi búgva.“ Kol. 1,19.

Triði rætturin eitur endurloysing. Tá ið allir verkirnir koma yvir jørðina, verða tey frelstu, tey, sum hava bjóðað Jesusi inn í hjarta sítt, endurloyst: „Tað skulu verða tekin í sól og mána og stjørnum, og á foldini munnu tjóðflokkar kvíða í ráðloysi, tí at hav og sjógvar bróta, meðan menn ørmaktast av ótta og stúran fyri tí, ið koma skal yvir jarðarríkið; tí at skakast skulu himmalsins kreftir. Og tá skulu tey síggja menniskjusonin koma í ský við mátti og miklari dýrd. Men tá ið hetta fer at henda, tá lítið upp og hevjið upp høvdum tykkara, av tí at loysn tykkara nærkast.“ Luk. 21,25-28.

Tað er av Jesu ávum, at eg komi til himmals ein dag. Endur-loysnin er bara Hansara verk. Vissan og trygdin fyri, at eg komi við heim til himmals ein dag, er, at Jesus er mín endurloysing. Hann fær æruna at enda, og Hann er mín trygd fyri ævinleikan.
Andreas Hasseløy – Effie Campbell ums.

21. mars 2020

Hin endurloysandi tímin

Hjá Matteusi kapittul 26,40-41 lesa vit:
”Og hann kemur til lærusveinarnar og hittir teir sovandi, og hann sigur við Pætur: »So vóru tit ikki mentir at vaka ein tíma við mær! Vakið og biðið, at tit ikki mega falla í freisting! Andin er fúsur, men holdið er veikt.« ”


Ein tími í bøn endurloysir alt, og tí ger djevulin alt, hann kann, at forða okkara bønalívi. Tí kunnu tú og eg spyrja okkum sjálv, tá ið vit falla í synd ella í aðrar freistingar og vera fyri ósigri: „Havi eg brúkt nóg nógva tíð í bøn? Havi eg verið saman við Harranum í meir enn ein tíma?“ Um svarið er nei, so veitst tú eisini, hví tað stendur til við tær, sum tað ger. So einfalt er tað.

Í Ják. 4,2 stendur: „Tit hava ikki, av tí at tit biðja ikki.“ Í Áps. 6,4 stendur: „Men vit vilja halda trúliga á í bønini og í tænastu orðsins.“ Lærusveinarnir valdu ikki at tæna við borðini, so at teir kundu halda á í bønatænastuni og orðsins tænastu. Gev tær far um, hvat ið kemur fyrst, tað er bønin, tínæst orðið. Heilt einfalt av tí at um vit skulu fáa eina opinbering í skriftunum, mugu vit dvølja í bøn, so at vit biðja samsvarandi Guds orði. At biðja ein tíma ella meir krevur venjing og lýdni.

Her hjá okkum er bønalívið fyri tað mesta á barnagarðsstøði. Fólk biðja minst møguligt, og tey minst vitjaðu møtini eru bønamøtini, sum eru tey týdningarmestu í einari meinigheit. Tá ið eg vitji onnur lond sum Moldova, er bønin altíð í miðdeplinum. Øll biðja í munnin hvør á øðrum út frá teimum evnunum, sum biðið verður fyri. Her hjá okkum eru mong kristin bangin at biðja hart. Hví? Tí djevulin er lívræddur fyri okkum, at vit skulu bróta ljóðmúrin, tí hann veit, at vit hava eitt undurverk í munni okkara.

Jødar brúka „daven“, tá ið teir biðja. Teir biðja við øllum kroppinum, teir rugga fram og aftur, og kroppurin er alla tíðina í rørslu. Tað ger, at teir hugsa og miðsavna seg um bønina og skriftlesing. Tað sært tú, um tú fert yvir til grátimúrin. Tað er øðrvísi við okkum, vit sita, falla á knæ ella standa still við boygdum høvdi og samanløgdum hondum og biðja fyri tað mesta stillar bønir. Hetta ger, at vit ofta fáa ikki miðsavna okkum, og tankarnir flákra allastaðni. Og tá ið vit sita við boygdum høvdi og blunda, kunnu vit sovna. Tí stendur, at vit skulu lyfta upp heilagar hendur: „Eg vil tá, at menninir skulu halda bøn soleiðis, at teir á einum og hvørjum staði lyfta upp heilagum hondum uttan vreiði og trætnað.“ 1. Tim. 2,8.


Djevulin hevur forpurrað veking og skapað tvídrátt. Guds verk er syndrað, meinigheitir eru tiknar av. Familjur eru sorlaðar, og fólk eru fráfallin. Svarið er altíð hitt sama: manglandi forbøn og bøn. Sera fá kristin skilja andabardagan, sum fer fram í dagsins samfelagi, har djevulin er stigin niður til okkara í stórari vreiði, tí hann veit, at tíðin, hann hevur, er so stutt. Opb. 12,12.

Jesus segði og áminti okkum í Luk. 18,1: „Hann talaði eitt líknilsi til teirra um tað, at teir áttu altíð at biðja og ikki troyttast.“
Effie Campbell umsetti

20. mars 2020

Blái Krossur í Sandnes í Noregi

”Í faðirs míns húsi eru mangir bústaðir. Var tað ikki so, hevði eg sagt tykkum tað; tí at eg fari burtur at tilbúgva stað fyri tykkum. ”
Jóh. 14,2

Tað var eitt kvøldið, at vit sótu og hugdu at Visjon Norge. Har høvdu teir samrøðu við leiðaran á Bláa Krossi í Sandnes og við tveir av hansara medarbeiðarum.

Leiðarin, sum mundi vera síðst í 60-árunum, hevði sum ungur verið rúsmisnýtari. Hann gjørdist trúgvandi, og Harrin loysti hann burtur úr øllum vesaldóminum og gav honum kall at fara at arbeiða hjá Bláa Krossi. Men hann gloymdi ikki síni gomlu vinfólk og vitjaði ofta yvir á Plata í Oslo, sum er tað staðið, har rúsevnismisnýtarar halda til.

Ein dagin, tá ið hann var til arbeiðis á Bláa Krossi, fekk hann eina sterka sannføring frá Harranum, at hann skuldi senda einum ávísum manni eitt SMS. Leiðarin tók fartelefonina og skrivaði: Í faðirs míns húsi eru mong rúm – tú ert eisini vælkomin. So sendi hann SMS-ið. Tá ið misnýtarin fekk hesi boðini, høvdu tey so stóra ávirkan á hann, at hann í stundini reistist og fór til Sandnes at leita sær hjálp. Hann bleiv frelstur, fríaður og fór trý ár á ein bíbliuskúla, og síðani hevur hann nú í fleiri ár verið ein av medarbeiðarunum á Bláa Krossi.
Effie Campbell

19. mars 2020

Hvørjum leita tit eftir?

”Dagin eftir stóð Jóhannes har aftur og tveir av lærusveinum hansara. Og í tí hann hugdi at Jesusi, sum kom gangandi, sigur hann: »Sí, Guðslambið!« v37Og teir tveir lærusveinarnir hoyrdu hann siga hetta, og teir fóru aftan á Jesus. v38Men Jesus vendi sær á, og tá ið hann sá teir koma aftan á seg, sigur hann við teir: v39»Hvørjum leita tit eftir?« Men teir søgdu við hann: »Rabbi (sum útlagt merkir: meistari), hvar býrt tú?« v40Hann sigur við teir: »Komið og síggið!« Teir komu og sóu, hvar hann búði, og teir vórðu verandi hjá honum tann dagin; tað var um tíggjunda tíma. v41Andrias, bróðir Símun Pæturs, var annar av teimum báðum, sum høvdu hoyrt hetta av Jóhannesi og høvdu fylgt honum. ”
Jóh. 1,35-41


Reinhard Bonke, Kristus for alle Nasjoner

Jesus gav sær far um tveir ungar menn, sum eltu hann. Hann spurdi teir: ”Hvørjum leita tit eftir?”

Øll, sum kenna til Jóhannesarevangeliið, vita, at málið, sum verður brúkt har, er fylt við djúpari meining. Her hevur tú tveir heilt ungar menn, sum neyvan vóru farnir upp um tannárini.Teir høvdu longu verið á møti hjá Jóhannes doyparanum og vóru blivnir lærusveinar. So segði doyparin: ”Sí, Gudslambið …” (Jóh. 1,36), og teir fóru aftan á Jesusi.

”Hvørjum leita tit eftir?” Jesus gravar djúpt niður í sál teirra. Var tað eitt kongsdømi og Ísraels fullveldi, teir leitaðu eftir? Við spurningi sínum sipar Jesus til, at teir vildu hava okkurt meir enn bara eitt kongsdømi – meir enn bara persónligan vinning. Nógv meir enn nøgdsemi, eydnu ella kanska eitt pláss í sólini.

Teir høvdu ein íbornan longsul eftir størri tingum. Lat meg siga tað soleiðis: Teir høvdu ein dreym, eina visjón, eina vón og eina væntan, sum rak teir frameftir og stuðlaði teimum.

Summi fólk leita ikki eftir nøkrum. Tey fylgja ikki aftan á nøkrum. Annaðhvørt verða tey nøgd ov skjótt, ella eru tey ólukkuliga svartskygd fólk, sum vænta tað ringasta í framtíðini. Tey síggja ongan veg frameftir, ongan veg, ongan sjónarring, onga nýggja visjón. Um tey hyggja frameftir, gera tey tað við lítlari vón. Tey ferðast uttan mið og mál.
 

Ein kristin festir síni eygu á tað æviga, á Gud og ikki nakað lægri enn tað. Tey reinu av hjarta skulu síggja Gud. Harmiligt er tað, men mong menniskju hugsa bara um, hvat ið tey hava, ella tey vilja hava, fleiri pengar, ein betri bil, betri mat, betri hús, klæðir – ikki nakað nýtt, bara betri, flottari, størri.

Jesus segði: ”Eftir øllum slíkum søkja heidnir menn,” (Matt. 6,32) og ”Um onkur hevur almikið góðs, so stendur tó ikki lív hansara í tí, hann eigur.” (Luk. 12,15) Jóhannes og Andrias leitaðu. Teir byrjaðu við Jóhannesi doyparanum, og hann peikaði teimum á Jesus: ”Sí …!” Tað er tað fyrsta: Sí. Statt ikki og star niður í túnið, gevst við at hyggja aftur um øksl og ynskja, at fortíðin var øðrvísi, ella at hyggja at nútíðini, sum um støðan, tú ert staddur í, ikki kann broytast. Sí! Sí! Tað er okkurt at hyggja at. Jóhannes var ein profetur – hann kundi síggja, og hann sigur: ”Sí!”

Jesus letur upp blind eygu. Hann letur upp nýggjar sjónarringar. Hann gevur okkum ein dreym, eina visjón, sum ikki kann miseydnast, eitt lyftisland, sum bara hann kann leiða okkum inn í.
 

Jesus gav Jóhannesi og Andriasi eina ómetaliga stóra visjón. – Jóhannes skuldi ávirka alla verðina. Jóhannes doyparin visti hetta longu, tá ið hann segði: ”Sí, Guds lambið, sum tekur burtur synd heimsins.” (Jóh. 1,29)

Flestu fólk hava bara umsorgan fyri sínum næstringum ella fyri vinunum. Lærusveinarnir vildu liva lív sítt rundan um Galileavatnið og fiskibátar sínar, men Kristus gav teimum eina uppgávu at fara út í allan heimin.
 

Ein heil verð letur seg upp fyri tí, sum trýr, og ein einastandandi framtíð. Ein trúgvandi maður er ein framtíðar maður. Teir vóru trúgvandi menn, og trúgvin virkar inn í framtíðina. Gud er tann, sum gevur visjónir. Bara Gud borgar fyri einari framtíð. Hann lovar ævigt lív. Mong hava ongar framtíðarvisjónir, av tí at eingin Gud er í teirra framtíð.

Harrin leggur eitt ”FARIД niður í sálina. Harrin er altíð eitt fet frammanfyri og trýstir altíð framá til nýggj ting, nýggj mál, nýggja dýrd. Um eitt menniskja fylgir Kristusi, er hann noyddur at ganga frameftir. Jesus broytir lív og gevur øllum eina framtíð.

Kristus kallar okkum at fylgja sær – og hann er dyrnar, sum lata seg upp fyri nýggjum útsýni, nýggjum landi, nýggjari vón – ævigt lív.

Orð hansara til okkara er FARIÐ! Hann leggur FARIÐ inn í sál okkara. Kristin eru ikki fólk, sum standa still, í stað, men fólk, sum ganga. Jesus kallar okkum ikki bara til at syngja sálmar í einum heitum meinigheitssali. Hann kallar okkum at fara til gongu, ikki at sita fastur í runudíkinum, men til at vera ævintýrarar, fólk, sum byggja Guds ríki.
 

Jesaja hevði eina sjón í templinum, og Gud segði: ”Hvør vil fara ørindi fyri okkum?” (Jes. 6,8) Jesus segði: ”Fylgið mær eftir, so vil eg gera tykkum til mannafiskarar.” (Matt. 4,19) Gud segði við Ábraham: ”Far, eg skal leiða teg.” Tað er ein verð, sum skal vinnast. Tað er ein løn, sum bíðar okkum.

Gud hevur betri ætlanir. Ein av Ísraels profetum segði einaferð: ”Gamalmenni tykkara skulu droyma dreymar, og ungmenni tykkara skulu síggja sjónir.” (Jóel 3,1)

Hetta er okkara Gud! Okkara trúarfedrar droymdu dreymar um framtíðina, ikki um fortíðina. Í Egyptalandi høvdu tey onga framtíð. Tey tæntu fremmandum gudum, sum ikki lovaðu teimum nakað sum helst, men tey komu sær ikki upp úr hjólsporinum. Trælabandið var í blóði teirra, eins og saltið er í blóðinum hjá einum sjómanni. Tey vóru trælir, og soleiðis var tað. Framtíðin var akkurát sum fortíðin, arbeiði, fátækdømi og kúgan.

Men Gud hevði betri ætlanir fyri Ísrael enn at arbeiða í tigulvirkjunum hjá farao Ramses. Hann sendi teimum Móses og minti tey aftur á gomlu vónina hjá Ísrael – ein tjóð í egna landi sínum. Hann vakti tey upp, og tey brutu seg út og gjørdu sítt exodus. Gev tær far um, hvat ið tey gjørdu. – Tey litu á Gud og reistust. Tey løgdu seg ikki at sova ein góðvarnan, langan svøvn; men tey litu á Gud.

Tey byrjaðu størsta ævintýrið í søgu menniskjans. Sig mær ikki, at trúgvin ger fólk viljaleys, keðilig, grá og navnaleys. Tú jarðar ikki teg sjálvan, tá ið tú kemur til Jesus – tú vart deyður frammanundan, men hann gav tær uppreisn og lív.
 

Var Jesus ein óglaður, deydligur persónur, mótleysur og varin og altíð í verjustøðu við rygginum móti vegginum? Ikki mín Jesus! Var Paulus ein lítil skelvandi mús? Heilt einsamallur bjóðaði hann 1000 ára heiðinskapinum í Evropa av. Tað var meira lív í lítla Paulusi enn í øllum tí rómverska herinum. Ein djarvur maður? Verri enn so. Hann umrøddi seg sjálvan sum skelvandi og bangnan, tá ið hann fór inn í tann stóra býin Korint. Kristin hava eina aðra áskoðan. Tað øvugta av ótta er ikki dirvi, men trúgv: ”Tann dag, eg óttist, eg líti á teg!” (Sálm. 56,4)

Far nú og gang! Gang! Guds vindur blæsur. Guds Andi er komin sum ein melduródn úr himli fyri at blæsa ilskuna út úr sál okkara, blæsa tokuna út úr okkara andaligu skipan. Gud flytur seg! Heysa seglini hjá tær, so vindarnir úr himli kunnu taka tak í tey. ”Har skipini ferðast,” segði sálmaskaldið í Sálmi 104,26. Gera vit tað? Ella verða vit verandi í tí hugnaligu havnini við skrøddum seglum, uttan nakrantíð at vága okkum út á tær høgu aldurnar?
 

Tað menniskjað, sum hevur sæð Golgata, kann ongantíð sláa seg til tols. Hann er ov hugtikin og fullur av gudgivnum dreymum um stórar møguleikar.

Ein og hvør dreymur kann gerast til veruleika – í Kristusi! Tað er eitt lyftisland fyri teg, sum bíðar eftir at verða hertikið. Far og gang nú!

Effie Campbell umsetti.

18. mars 2020

Orð at byrja dagin við

Gud gav okkum ikki Orð sítt fyri at geva okkum gott lesitilfar, men fyri at broyta lív okkara. Les, lær teg uttanat, grunda á Orðið. Hesi versini eru ein serstakliga treystur og góður morgunmatur, sum tað er gott at fáa sær hvønn dag:

Markus 1,35: “Árla á MORGNI fór hann upp og gekk út, og hann fór burtur á ein oyðistað og helt bøn.”
 

Tú, sum heldur, at títt lív er ein einasti langur sorgarsangur, eitt harmljóð, lær teg hesi versini úr Harmljóðunum 3,21-24:

“Hetta vil eg leggja mær í geyma, og tessvegna vóni eg: Náði Harrans er ikki uppi, miskunn hans ikki á enda; hon er nýggj á hvørjum morgni, mikil er trúfesti hans. Mín lutur er Harrin, sigur mín sál, tí vil eg troysta á hann.”

Sálmur 5,4: “ÁRLA (um morgunin) hoyri tú, Harri, mína reyst, ÁRLA eg leggi tær sak mína fyri og bíði.”
 

Jesaja 50,4-5: “Harrin, drottin, gav mær lærusveinatungu, so at eg skuldi styrkja tey maktaðu (tey troyttu); á hvørjum MORGNI hann vekur mítt oyra, at eg má taka eftir eins og lærusveinar gera.”

Sálmur 118,24: “Hetta er dagurin, ið Harrin hevur gjørt, lat okkum fegnast og gleðast á honum!”
 

Sálmur 23,6: “Eina góðska og náði mær fylgja alla mínar LÍVSINS DAGAR. Í Harrans húsi eg dvøljist í endaleysar tíðir.”
 

Ápostlasøgan 17,27-28: “... tó at hann kortini ikki er langt burtur frá nøkrum einasta av okkum; tí at í honum liva vit og rørast vit og eru vit.”

Sálmur 86,10-11: “Tí TÚ ert stórur, og TÚ gert undur, eingin er Gud uttan TÚ. Lær meg veg Tín, Harri! Eg vil liva í sannleika Tínum; gev mær heilt hjarta til at óttast navn Títt!”

Sálmur 87,7B: “Allar mínar keldur eru í tær.”

Sálmur 19,15: “Lat orð muns míns og hugsanir hjarta míns líka Tær, Harri!”

Effie Campbell umsetti.

17. mars 2020

Verjan hjá einum Guds barni
 

“Um vit játta syndum okkara, tá er hann trúfastur og rættvísur, so at hann fyrigevur okkum syndirnar og reinsar okkum frá allari órættvísi. ”
1. Jóh. 1,9

Ein Harrans tænari í Noregi sigur soleiðis: “Eg verði útspiltur í bløðum, fjølmiðlum og á netinum mest sum dagliga, og tí biði eg hart hetta Guds orðið út yvir meg og hús mítt: “Einki svørð, ið smíðað verður ímóti tær, skal fáa sigur; hvørja tungu, ið talar ímóti tær, skalt tú sakfella. Hetta er lutur tænara Harrans, tað rættlæti, sum teir fáa hjá mær, sigur Harrin.” (Jes. 54,17) Eg biði eisini hart hetta orðið: “Eins og spurvin, ið flagsar burt, og svalan, ið fer á flog, so er grundaleys illbøn – hon rínur ikki á.” (Orðt. 26,2)

Síðani vælsigni eg allar fíggindar mínar, tí Guds orð sigur: “Vælsignið teir, sum søkja at tykkum, vælsignið, og bannið ikki!” (Róm. 12,14)

Tá ið mær tørvar fyrigeving fyri syndir mínar, ja, so er tað við Guds egna orði, at eg komi fram fyri Faðirin og biði: “Takk Harri, at tú hevur fyrigivið mær synd mína, sum eg nú havi játtað fyri tær. Tí orð títt sigur í 1. Jóh. 1,9: “Um vit játta syndum okkara, tá er hann trúfastur og rættvísur, so at hann fyrigevur okkum syndirnar og reinsar okkum frá allari órættvísi.”
 

Minst til, at Gud Faðir er fullkomiliga bundin at orði sínum, og hann hevur givið orði sínum æru fram um navn sítt. (Sálm. 138,2) Tí eigur Guds orð at vera hægsti myndugleiki í lívi okkara. Vit vita, at tá ið vit æra Guds orð, tá ber tað ugga, bjarging og æru til okkara.

Effie Campbell umsetti.

16. mars 2020

Fyrimunirnir við at lesa Guds orð

“... orð tíni mega verða gleði og fagnaður fyri hjarta mítt ...”
Jer. 15,16.

Gud lovar ávís ting til teirra, sum taka sær stundir til dagliga at læra hann betur at kenna gjøgnum orð hansara. Latið okkum hyggja at nøkrum av tí, hann lovar teimum:
 

1) Gleði. “EG fann orð Tíni, og eg át tey; orð Tíni vóru mær til frøi og hjarta mínum til gleði; tí navn títt er nevnt yvir mær, Harri, Gud herliðanna.” (Jer. 15,16. V.D. og Viderø)
 

2) Kraft og styrki. “Nú gevi eg tykkum yvir til Guds og náðiorðs hansara, hann, sum er mentur at uppbyggja tykkum og geva tykkum arvalut saman við øllum teimum, sum halgað eru.” (Áps. 20,32)

3) Frið. “Miklan frið eiga teir, ið lóg tína elska, og eingin er meinbogin teimum fyri.” (Sálm. 119,165) “Hevði tú givið boðorðum mínum gætur, tá hevði friður tín verið sum flóðin ...” (Jes. 48,18)

4) Støðufesti. “Altíð Harran eg havi fyri eygum mær, við honum til høgru handar mær eg fastur standi. Tí gleðist mítt hjarta og fegnast mín lund, ja, sjálvt mítt likam dvølist í trygdum.” (Sálm. 16,8-9)
 

5) Framgongd. “Henda lógbók má ikki víkja úr munni tínum, nei, tú skalt grunda á hana dag og nátt, so tú aktar væl eftir at gera eftir øllum tí, sum í henni stendur skrivað, tá skal gangast tær væl á øllum leiðum tínum, og tá skalt tú hava framgongd.” (Josva 1,8 V.D.)
 

6) Svaraðar bønir. “Verða tit verandi í mær, og verða orð míni verandi í tykkum, tá biðið um, hvat tit so vilja, og tað skal veitast tykkum.” (Jóh. 15,7)

Gleði, kraft og styrki, frið, støðufesti, framgongd og svaraðar bønir – tað er okkurt, sum øll vilja hava. Hvussu við tær? Tær nýtist ikki at leita longur. Gud hevur lovað tær alt hetta, um tú hvønn dag ert saman við honum í orði hansara.

“... et Ord til Dagen”

Effie Campbell umsetti.

15.Mars 2020

Guds Orð stendur fast
 

”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ”
Joh. 14,6


Guds Orð stendur fast – uttan mun til, hvat ið hendir. Sum ungur kristin hoyrdi eg sjómansprest Hans-Jakob Frøen tala. Hann vísti á, at hann ongantíð segði: “Bíblian sigur” ella “tað stendur í Bíbliuni.” Men hann segði: “Guds Orð sigur”, “skrivað stendur í Guds Orði.” Hann helt, at størri myndugleiki lá í at siga Guds Orð enn Bíblian.

Vit liva í einari tíð, tá ið vit, sum standa á Guds Orði, verða kallað víðgongd og fundamentalistisk. Hatta fellur sjálvandi av sínum egna høpisloysi. Hatta er gamla søgan, sum Satan byrjaði í Edens urtagarði: “Man Gud hava sagt?” Hann roynir at sáa iva um Guds Orð, og gjøgnum tað vantrúgv. Men Gud setir Orð sítt hægri enn navn sítt. (Sálm. 138,2)
 

Tað er av alstórum týdningi at lesa í Skriftini. “Legg tær, inntil eg komi, eina við upplestrinum, áminningini, læruni. Gev gætur eftir tær sjálvum og eftir læruni; halt á við tí, tí at tá ið tú gert tað, skalt tú frelsa bæði teg sjálvan og tey, sum hoyra teg.” (1. Tim. 4,13. 16). Út frá hesum Gudsorðinum vil Orðið frelsa teg. Altso: bjarga tær og føra teg ígjøgnum allar umstøður. Tað vil eisini frelsa tey, sum hoyra teg og lurta eftir tínum vitnisburði. Tað er sterkt!!!

Tá ið eg vitni fyri fólki, sum ikki eru trúgvandi, sigi eg: “Guds Orð sigur, at øll hava syndað, og at teimum vantar Guds heiður.” (Róm. 3,23) Guds Orð sigur okkum, hvussu vit blíva frelst. Guds Orð er meir enn vanlig orð. Guds Orð er heilagt. Jóh 17,17: “Halga teir í sannleikanum; Orð títt er sannleiki.”

Guds Orð er ein afturlatin bók uttan Andans vegleiðing, tí mugu vit biðja Gud – áðrenn vit fara undir lesturin – vælsigna Orðið og lata tað upp fyri okkum.

Tá ið tað ræður um at fáa børn okkara fre

lst, so sigi eg Jes. 54,13 hart: “Tá verða øll børn tíni lærusveinar Harrans og skulu njóta miklan frið.” Tá ið tað ræður um grøðing, skulu vit lesa hart yvir okkum 1. Pæt. 2,24: “Hann bar sjálvur syndir okkara á likami sínum upp á træið, fyri at vit, deyðir frá syndunum, skulu liva fyri rættvísini. Við sár hansara eru tit grøddir.”

Guds Orðið er sum regnið og sum ein hamari, ið knúsar fjøll. Tað vísir okkum, at vit hava ikki bara brúk fyri regndropum. Vit hava brúk fyri nógvum regni, fyri at tað skal spíra og vaksa. Soleiðis er tað eisini, tá ið vit sláa við einari sleggju á ein stein, tá mugu vit sláa mangar ferðir. (Jes. 55,10-11 og Ez. 36,26)
 

Summi trúgva, at allir átrúnaðir eru líka góðir, og at tað eru mangir vegir til frelsu og til Himmals. Men sum kristin trúgva vit á Guds Orð, og tí vita vit, at tað er bara Jesus, sum er vegurin, sannleikin og lívið, og sum kann frelsa okkum frá einari ævigari glatan.
 

Tá ið vit sum samfelag ella einstaklingar fara burtur frá Guds Orði, fær tað vanlukkuligar avleiðingar – ikki bara fyri okkum, men eisini fyri onnur. Statt á Guds Orði, vikast ikki frá sannleikanum. Boyggj teg fyri Guds Orði, og tú fert altíð at vinna sigur. Døm alt, tú gert, út frá Orðinum, og signingin vil fylgja tær. So einfalt og kortini so torført, tí vit sum menniskju liva í einari óndari verð.

Effie Campbell umsetti.

14. mars 2020

Lívsins træ

”Og Harrin Guð læt úr dyrkilendinum spretta upp alskyns trø, frálík á at líta og góð til matna og í miðjum aldingarði lívsins træ og træ kunnleikans um gott og ilt. ” 1. Mós. 2,9

”Mitt á gøtuni í staðinum og hvørjumegin ánna var lívsins træ, sum bar tólv ferðir ávøkst og hvønn mánað gav ávøkst sín; og bløðini á træinum vóru til lekidóms hjá fólkasløgunum. ” Op. 22,2


Bíblian byrjar við frásøgnini um lívsins træ (1. Mós. 2,9), og hon endar eisini við frásøgnini um lívsins træ (Opb. 22,2). Tað eru mangir træðrir, ið peika fram móti frelsuni.
 

Nóa ark er eitt stórt loyndarmál. Tá ið tú sært arkina uttanífrá, er hon ein risavaksin træbátur, sum á gátuføran hátt rekur um á lívsins vatni. Trøini, sum Nóa ark er bygd úr, verja lívið á sama hátt sum lívsins træ. Fjalt fyri heiminum rúmar hesin yvirvaksni báturin eitt loyndarmál um tað æviga lívið.

Jesus doyði á krossins træi, og har var hann okkum til bjarging og vann okkum ævigt lív, um vit takka og taka ímóti tí.

Effie Campbell umsetti.

13. mars 2020

Vinur

”Eg kalli tykkum ikki longur tænarar; tí at tænarin veit ikki, hvat harri hansara ger; men tykkum havi eg kallað vinir, tí at eg havi kunngjørt tykkum alt tað, sum eg havi hoyrt av faðir mínum. ”
Jóh. 15,15

“Vinur” er eitt av teimum vakrastu orðunum, eg kenni. Hoyr, hvat ið Jesus sigur: “Eg kalli tykkum ikki longur tænarar; tí at tænarin veit ikki, hvat harri hansara ger; men tykkum havi eg kallað vinir; tí at eg havi kunngjørt tykkum alt tað, sum eg havi hoyrt av faðir mínum.” Jóh. 15,15. Eftirfylgjarar Jesusar kallaðu hann: Harra, Meistara, Lærara og enntá Messias – frelsarakongin. Her sigur Jesus: “Nú kalli eg tykkum vinir, ikki tænarar.” Summi okkara hava kanska ímyndað okkum Jesus sum harra, arbeiðsgevara – við mongum áminningum og forboðum. Her sigur Jesus: “Eg kalli tykkum vinir.”
 

Við ein vin hava vit eitt heilt serligt samband. Eitt samband við virðing fyri bæði nærleika og fráleika. Tað er eitt samband uttan tignarstøðu ella tittul. Vit kunnu hittast eftir 20 árum, og sambandið er har. Persónin kennir tú aftur. Ella tað kunnu vera vinir, sum tú hittir dagliga.

Gransking innan sálarfrøði, sosiologi og heilsu vísir, at vinir eru avgerandi fyri sinnisligu heilsuna. Mær nýtist ikki nógvar vinir, ein góður vinur vigar nógv meira enn fleiri óstøðugir og gáloysnir. De Lillos syngur: “Hold på en venn, få blir igjen – en venn kan fort bli borte for godt, om du glemmer ham lenge nok.”

“Fylg mær,” sigur Jesus og virðir mítt val, bæði um nærleika og frástøðu. Sum barn lærdi eg ein sang: “Velg ham din frelser, velg ham for livet, en bedre venn kan du aldri få. Blir han venn i ungdomstiden, er det givet, at han er med til sidst, når du blir gammel, grå.”

Eitt vers ljóðar soleiðis: “Hvor trygt, når livets alvor møter deg på ferden, å ha en venn som hjelpe kan og alt forstår. Om du blir hånet, misforstått i denne verden, fortrøstningsfullt til Jesus frelseren du går.”

Eitt er vist: Fyrr ella seinni renna vit okkum í lívsins álvara. Tað kann vera so ymiskt fyri tann einstaka. Tá er gott at hava ein vin, bæði í Himli og á jørð.

Tá ið hesin vinurin doyði, rópti hann: “Tað er fullgjørt!” Eg havi gjørt tað – fyri teg, góði vinur! Á krossinum verður rópt út: “Eg eri vinur tín! Í allari víddini, sum hetta orðið rúmar.
 

Jesu lív vísti, at hann var ein vinur. Hann hevði ávirkan á menniskju bæði likamliga og sálarliga. Hann tosaði, át og gekk saman við teimum. Hann uggaði, græt og flenti við teimum.
 

Eg havi ein vin í Jesusi. Ikki ein trælafúta, men ein, sum eg gangi saman við í gerandisdegnum, og sum góðtekur meg, sum er eri.

Jesus eggjar okkum til at vera ein vinur, sum sýnir umsorgan. Hann hevur brotið múrin niður millum tey, sum eru fíggjarliga væl fyri, og tey særdu, tá ið hann doyði. Frá hansara sjónarhorni er eingin munur millum rík og fátæk, ella millum væleydnað og miseydnað. Jesus kallar okkum øll við tí vakrasta navninum í hesi verð: Vinur!

Má Jesus vælsigna tykkum øll.

Sten Sørensen

Effie Campbell umsetti.

12. mars 2020

Gudrøkin foreldur, gudrøkin børn

“Hann havi eg valt út til tess, at hann skal bjóða børnum sínum ... at varðveita veg Harrans.” 1. Mós. 18,19

Gud talaði um Ábraham, tá ið hann segði: “Tí at hann havi eg valt út til tess, at hann skal bjóða børnum sínum og ætt síni eftir seg at varðveita veg Harrans (t.e. fylgja vegi Harrans) og inna rætt og rættlæti ...” Kann Gud siga tað sama um teg? Um tú tekur tað í álvara at uppala gudrøkin børn, hevur Gud serliga eyguni eftir tær!
 

Um tú vilt, at týdningarmiklir sannleikar ikki skulu hava nakra ávirkan á tíni børn, so skalt tú bara royna at læra tey okkurt, sum tú ikki persónliga gevur teg undir. Heldur tú, at børn tíni bara eru strævin? Nei, tey hyggja bara gjølla at tær, sum ein heykur! Um gerðir tínar vísa, at tað, tú lærir tey, ikki hevur serligan týdning fyri teg, fer tað heldur ongantíð at gerast týdningarmikið fyri tey. Kanst tú brigsla teimum tað?
 

Um tú ert ágrýtin at útvega tær materiellar lutir, fara tey eisini at gera tað sama. Men um tú gevur teg sjálvan í tænastu fyri Gud, verða tey eisini drigin móti honum. Vilt tú fáa eitt langt, lukkuligt lív? So skalt tú geva børnum tínum Guds Orð og teirra børnum eftir tey. (Les. 5. Mós. 6,2)
 

Gev tær far um, at tað byrjar við tínum kærleika til Harran: “Tú skalt elska Harran, Gud tín, av øllum hjarta tínum, av allari sál og øllum mátti tínum.” (5. Mós. 6,5) Kom hetta óvart á teg? Tað eigur ikki at vera so. Um tín lívsháttur vísir tín kærleika til Kristusar, fer hann at virka atdráttarmikil á børn tíni sum einki annað í verðini.

Síggja børn tíni, at tú lesur í Bíbliuni? Skiftir tú orð um bíbilskar sannleikar við tey á ein slíkan hátt, at tey merkja, at hetta er nakað, sum tú ert bergtikin av? Vísir tú teimum veg til Bíbliuna eftir svari, tá ið tit kjakast um atburð og virðir? Hví hevur hetta so stóran týdning? Tí Bíblian sigur: “... men eftir tey var annað ættarlið komið, ið hvørki kendi Harran ella tey verk, sum hann hevði gjørt fyri Ísrael.” (Dóm. 2,10)
 

Um tú skalt uppala børn tíni at gerast gudsóttandi, mást tú læra tey Guds ríkis grundreglur – og sjálvur liva eftir teimum.

“... et Ord til Dagen”

Effie Campbell umsetti.

11. mars 2020

Tað er so einfalt: Boða bara Orðið
 

”Men Jesus segði: »Eg dómfelli teg ikki heldur. Far avstað, synda ikki longur!«] ”
Joh. 8,11

Jesus kallaði lærusveinarnar við orðunum: Fylgið mær! Hann undirvísti teimum í at biðja: Faðir vár! Og tá ið hann varð spurdur um týdningarmesta boðið, svaraði hann: Elskið!

Tað er, tá ið samanum kemur, so einfalt.

Soleiðis er tað eisini við missión. Tað snýr seg bara um at boða evangeliið.

Í fyrstu atløgu snýr tað seg ikki um at undirvísa, byggja kirkjur, skriva bøkur, gera útvarpssendingar o.s.fr. Tað kemur seinni. Sjálvt missiónsarbeiðið er at boða evangeliið. Ella sum Jesus segði tað í sini yvirlýsing: Boða gleði, frælsi, náði!

Evangeliið er einfalt. Tað merkir ”gleðiboð” og er stutt og greitt um tey trý tingini, vit hátíðarhalda á jólum og páskum: Jesus kom, Jesus doyði, og Jesus reis upp. Tað merkir, at Gud er nær, Gud fyrigevur, og Gud gevur nýtt lív. Hvussu torført kann tað vera?
 

Tað er einfalt at boða. Tað er veruliga bara at lýsa ella at rópa út tað, sum stendur í tí profetii, sum Jesus tekur til í síni yvirlýsing:

”Andi Harrans er yvir mær, av tí at hann hevur salvað meg, til at bera fátækum gleðiboð. Sent hevur hann meg út til at boða fangum frælsi og blindum sjón, til at sleppa neyðstøddum leysum, til at kunngera eitt Harrans náðiár.” (Luk. 4,18-19)

Hvussu ber tað til, at tað kann vera so einfalt? Jú, tí alt er gjørt til ta røttu løtuna og lagt til rættis. Gud hevur longu gjørt av at vísa náði. Hann hevur longu hugsað um eina frelsuætlan. Hann hevur longu sent Jesus til jarðar. Hann hevur longu bøtt fyri syndirnar á krossinum. Hann hevur longu latið himmalin upp fyri hvørjum einasta menniskja, sum vil taka ímóti honum sum Harra og Frelsara. Og beint nú stendur hann og bjóðar øllum í veitslu.

Vegurin er slættaður. Tað er bøtt fyri syndina. Prísurin er goldin. Nú skulu fangarnir, tey fátæku og tey neyðstøddu bara fáa tað at vita, so tey kunnu loypa út í frælsið. Og tað er her, at tú og eg koma inn í myndina. Vit skulu siga teimum tey góðu tíðindi.

Tað nýtist ikki at vera so fløkjasligt. Hugsa um, hvussu einfaldar Jesu talur vóru: ”Tíðin er í nánd. Guds ríki er komið nær! Vendið um og trúgvið gleðiboðskapinum!” Hugsa so um, hvussu gávumildur og fevnandi hann var, tá ið hann møtti menniskjum: ”Syndir tínar eru tær fyrigivnar! Heldur ikki eg fordømi teg! Trúgv tín hevur frelst teg!”

Á sama hátt kunnu vit siga við kassadamuna: ”Gud signi teg!” Ella við arbeiðsfelagan, sum hevur ilt í rygginum: ”Eg skal minnast til tín í kvøldbøn míni. Ella við flóttamannin á gøtuni: ”Tú kanst vera tryggur nú. Gud elskar teg!”

Ein ella tveir setningar, og brádliga hevur tú tendrað nýggja vón hjá einum menniskja í neyð. Sambandið er knýtt og jørðin taðað fyri fleiri samrøður. Eitt nýtt vinalag er á veg.

Tað er í roynd og veru so einfalt.

Svend Løbner

Effie Campbell umsetti.

10. mars 2020

Konan, sum fekk eina opinbering

”Men Eg sigi tykkum: Elskið fíggindar tykkara, signið tey, sum banna tykkum, gerið teimum gott, sum hata tykkum, og biðið fyri teimum, ið háða tykkum og søkja at tykkum ”
Matt. 5,44

Tað var nú eitt sunnukvøld, at vit hugdu at Visjon Norge. Tey vístu eitt møti frá summarstevnuni hjá Evangeliesenteret í juli mánað 2015. Lise Karlsen bjóðaði vælkomin og innleiddi.

”Tað eru nøkur sterk møti,” segði hon. ”Tá ið eg fór av møtinum í gjárkvøldið, upplivdi eg nakað, sum gjørdi, at eg bleiv ógvuliga rørd. Tað var soleiðis, at tá ið eg kom út í gongina, hoyrdi eg, at onkur rópti navnið á mær. Eg vendi mær við og sá eini hjún. Tey vildu fegin tosa við meg.

”Ja, veitst tú,” segði maðurin, ”vit eru komin her í kvøld at fáa styrki til í morgin. Í morgin 22. juli eru fýra ár, síðani ungfólkini á Utøya blivu skotin. Sonur okkara var ein teirra, sum doyði, og í morgin skulu vit út á Utøya, tí har verður minningarhald.”
 

So greiddi hann frá, at kona sín sakk niður í hitt djúpasta tunglyndi av hesi hending. Hon fall niður í hitt djúpasta myrkrið at missa sonin á henda ræðuliga hátt. Tað nyttaði ikki at tosa, og soleiðis hevði hon tað í tvey ár. Men so hendi nakað! Harrin gav henni eina opinbering, eina sjón. Hon sá inn í ein fangakliva. Har sat sonurin og helt í hondina á Breivik.

”Á, góðasti, hvussu kanst tú halda í hondina á honum? Hann hevur jú tikið lívið frá tær!”
 

Tá vendi sonurin sær smílandi á og segði: ”Mamma, veitst tú hvat? Mín tíð var uppi!”

So kámaðist sjónin burtur, men mamman hevði sæð nóg mikið. Tunglyndið var sum blást burtur, og hon fór undir at liva sítt vanliga lív.
 

”Síðani tann dagin,” segði pápin, ”hava vit biðið fyri Breivik. Jesus er deyður fyri øll. Eisini hin versta drápsmannin hevur hann betalt fyri, um hann vil taka við tí. Eg vóni ein dag at sleppa at skifta orð við Breivik, so fari eg at siga honum, at vit hava lyft hann upp fyri Guds trónu í fleiri ár.”
 

”Ja, hatta var ein sterk samrøða,” endaði Lise.

Effie Campbell.

9. mars 2020

Tey gera tað til ein veg
 

”Tí at eg eri vandin um tykkum við vandlæti Guðs; tí at eg havi trúlovað tykkum við einum manni, fyri at eg kundi leiða eina reina moyggj fram fyri Krist.”
2. Kor. 11,2

”Tað eru tveir vegir, smali vegur og breiði vegur, og teir enda ikki í sama staði, men summi gera alt til ein veg nú á døgum, og tað gongur ikki.” Soleiðis segði ein gomul kona við meg nú ein dagin, tá ið hon ringdi til mín og lutaði sín vitnisburð við meg. Eg visti, at hon á ungum árum hevði havt eina kraftiga umvending, kraftigari enn flestu okkara, og eg helt meg vita, hví so mundi vera. Hon hevði serliga góð evni at tala, vitna og syngja. Tá ið Harrin leggur sínar talentir niður í okkum, so skal hann helst fáa sítt aftur við rentu.
 

”Tá ið eg var stór skúlagenta, elskaði eg Jesus,” byrjaði hon. ”Men tá ið eg var liðug við skúlan, fór eg til Havnar. Har byrjaði eg at ganga í dans í Sjónleikarahúsinum. Eg elskaði at dansa, og tað gjørdist mær ein sannur avgudur. Jesus fjaraði longur og longur burtur fyri meg, og at enda gloymdi eg hann púra.

Eina nátt hevði eg ein dreym. Eg droymdi, at eg hugdi upp móti himli. Tá sá eg navn mítt standa skrivað við hvítum bókstøvum uppi á luftini. Eg fall á knæ og bendi høvdið niður til jarðar, meðan eg teskaði: ”Sær Gud meg?” So hugdi eg upp aftur. Tá sá eg langt framman fyri mær høgar eldtungur og nógvan royk. Eg visti, at hatta var helvitið.
 

Eg var skelkað, og í einar 14 dagar fór eg ikki aftur í dans. Men so helt eg, at eg skuldi fara at royna. Tá ið eg skuldi stíga inn um gáttina í dansihølinum, mundi eg kvalst, eg fekk illa andað. Eg hoyrdi tá týðiliga eina rødd siga: ”Hetta er síðstu ferð, at eg kalli á teg!!!”
 

Tá visti eg, at í dans fór eg ongantíð aftur. Eg var liðug við verðina. Tað vardi kortini eitt hálvt ár, áðrenn eg vendi mær til Jesus og bleiv frelst. Men meðan eg gekk soleiðis kallað, fekk eg ein dreym um ta tænastuna, sum eg skuldi fara inní. Eg droymdi, at eg stóð á kaini og fiskaði. Eg sá tvørtur um sundið. Tá hoyrdi eg eina rødd, sum segði: ”Leyp útí, tí tað ber teg!” Røddin kom tríggjar ferðir og harðnaði fyri hvørja ferð. So leyp eg útí í dreymi, og í somu løtu gjørdist fjørðurin til tjúkkan ís. Eg fór til gongu eftir hesum slætta ísinum. Tá sá eg eini eldri hjún framman fyri mær. Tað vóru tey, sum høvdu byrjað missiónsarbeiði í okkara bygd. Tá ljóðaði røddin á øðrum sinni: ”Tú skalt ganga á odda.” Í dreymi gekk eg fram um tey og fór inn í ein lítlan buss, sum skuldi koyra okkum á møti.

Eg bleiv frelst á einum møti í missiónshúsinum, og tá ið eg vitnaði, fekk eg frelsugleðina.
 

Eg havi í eitt langt lív talað, hildið bíbliutímar, sunnudagsskúla og vitnað nógvastaðni runt um í Føroyum. Ongatíð hevur mær longst aftur til dansilívið, og eg sigi bara, at vit kunnu ikki standa við einum beini í hvørjum leiri, so detta vit niður ímillum. Tú kanst ikki standa og játta teg á einum møti, og næstu løtu válkar tú tær í verðsins lystum. Tað er ómetaliga álvarsligt, tí portrið inn til smala vegin er trongt. Tú fært ikki havt nakað eyka fjas við tær, og heldur ikki kanst tú spæla teg inn. ”Nei, strembið eftir at koma inn,” sigur Harrin. Tey trúgvandi eru Jesu Kristi brúður, og hann vil ikki luta sína brúður við hesar heimsins vegir. Vegurin er smalur, tú kanst ikki alt. Tá ið tú lovar verðini inn í títt hjarta, brýtur hon títt andaliga lív niður so við og við,” endaði tann gamla konan, og mínir tankar fóru til Paulusar, sum skrivar: ”Tí eg eri vandin um tykkum við vandlæti Guds; tí at eg havi trúlovað tykkum við einum manni, fyri at eg kundi leiða eina reina moyggj fram fyri Krist.” 2. Kor. 11,2.

Effie Campbell.

8. mars 2020

Jeepurin

“Men Jesus svaraði og segði við teir: »Sanniliga sigi eg tykkum, um tit hava trúgv og ikki ivast, tá skulu tit ikki bert kunna gera hetta við fikutræið; men um tit so siga við hetta fjallið: »Lyft teg upp og kasta teg í havið!« tá skal tað verða so.”
Matt. 21,21

Ein ungur maður arbeiddi í herinum. Teir eyðmýktu hann í heilum, av tí at hann trúði á Gud. Ein dagin ætlaði kapteynurin at eyðmýkja hann framman fyri herdeildini. Hann rópti á tann unga mannin og segði: ”Ungi maður, kom higar, tak lykilin og far og parkera jeepin her frammi.”
 

Ungi maðurin svaraði: ”Eg dugi ikki at koyra!”
 

Kapteynurin svaraði: ”Íðan, bið so Gud tín um hjálp! Vís okkum nú, at Hann er til!”

Tann ungi maðurin tók lykilin og fór yvir til bilin og byrjaði at biðja…

Hann parkeraði bilin bæði væl og virðiliga júst á tí staðnum, sum kapteynurin vildi. Tann ungi maðurin kom út úr jeepinum og sá teir allar gráta.

Teir søgdu allir sum ein: ”Vit vilja tæna tínum Gudi!”
 

Tann ungi hermaðurin var ovfarin og spurdi, hvussu tað bar til.
 

Kapteynurin rópti: ”Lat motorhjálmin upp og vís tí unga manninum, at bilurin hevur ongan motor.”
 

Tá segði dronguin: ”Har síggja tit! Hatta er tann Gud, ið eg tæni. Hann er tann Gud, sum kann gera tað ómøguliga. Hann er tann Gud, sum gevur tí lív, sum ikki er til. Tit kunnu halda, at enn eru tað ting, sum eru ógjørlig, men við Gudi er alt gjørligt.”

 

Til tín, sum lesur hetta: ”Eg biði, at Harrin skal virka eitt stórt undur í tínum lívi í dag í Jesu navni. Amen.”

Effie Campbell umsetti.

7. mars 2020

Trúarsystkin, sum bjóða okkara lívsstíli av

”Men lat eisini okkara egnu læra at gera góðar gerningar, har sum tørvur er á teimum, fyri at teir ikki skulu vera uttan ávøkst.”
Titus 3,14

Anne Christiansen
Guds meinigheit er at finna á óteljandi ólíkum støðum á jørðini. Onkustaðni verður hon harðliga jagstrað, og fólk lata lív fyri Jesu navns skuld, aðrar staðir durvar hon og livir eitt fjálgt og hugnaligt lív við øllum hentleikum...
 

Tá ið tú hittir trúgvandi, sum búgva aðrar staðir á jørðini, so kennir tú, at tey bjóða okkara lívsstíli av. Vit halda kanska, at lívið, vit liva her heima, er tað vanliga, men tað er so verri enn so. Vit síggja skjótt, at tað vanliga er púra øðrvísi enn tað, vit liva á okkara breiddarstigi.

Í Amazon frumskóginum koma menniskju til trúgv í túsundatali í bygdunum, sum liggja fram við hesi heimskendu ánni, og tað týdningarmesta, sum øll tey nýggju í trúnni savna seg um, er at gerast Jesu lærusveinur. Hvør einasti teirra, sum kemur til trúgva í hesari vekingini, verður persónliga fylgdur upp av einum, sum hevur verið trúgvandi longri. Hetta eru andaligar møður og andaligir fedrar, sum geva burtur av tíð síni. Tey bera tað víðari, sum tey sjálv hava fingið. Meinigheitin veksur stórliga og breiðir seg støðugt víðari til nýggjar býir. Nú til várs hava 500 fólk úr einum lítlum býi í norðara parti av Brasil gjørt av at flyta inn í ein av teimum størstu býunum har suðuri í landinum! Hesi, okkara trúarsystkin, lata trúnna stýra øllum avgerðum í lívinum og flyta við tí, tey eru og hava, inn í eitt harðligt býarøki, sum flest øll vilja flyta burtur úr.

Í Uganda í Afrika reisir eitt nýtt ættarlið seg. Tey vilja mynda framtíðina í landinum. Foreldraleys børn, og kvinnur og børn, sum hava verið fyri harðskapi, hava fingið eina nýggja byrjan í lívinum. Menniskju verða lyft upp úr ófatandi líðingum og djúpasta vónloysi inn í eitt lív við virðileika og vón fyri framtíðina, av tí at Guds meinigheit hevur reist ein standard at hjálpa øðrum, sum røkkur langt út um tað, tey hava skyldu til. Kærleikin til Gud og medmenniskju hevur ført til eitt slag av “sacrificial living” (ein avnoktandi lívsstíl), har trúgvandi, sum sjálv hava stóran tørv, geva av tí lítla, tey eiga, til onnur, sum eru verri fyri enn tey sjálv. Hetta er ein avbjóðing til okkara! Vit hava alt, men aftra okkum ofta við at geva. Vit kunnu høgga bremsurnar í, um tað kemur upp á tal “at ofra” okkurt, sum hevði gingið út yvir okkum sjálv.

Í Suðurkorea møta vit trúgvandi, sum hava sæð Gud lyft land teirra upp úr djúpasta fátækradømi, bæði andaligt og tímiligt, og inn í eina heilt nýggja tíð. Her er heimsins størsta meinigheit við hundraðtúsundum limum. Og har eru “smáar døturmeinigheitir”, sum í sjálvum sær eru størri enn øll hvítusunnurørslan í Noregi.

Og alt hetta er hent upp á minni enn 60 ár! Í høvuðsstaðnum Seoul eru í dag umleið 40% kristin.

Fólk í túsundatali hava verið, og eru, í bøn fyri fólki sínum, fyri landsins leiðarum, fyri sínum grannalondum, fyri skúlum, arbeiðsplássum og grannaløgum. Hesi trúgvandi halda tað vera eina sjálvfylgju at vera uppi og søkja Gud, áðrenn dagurin byrjar, og restina av býnum vaknar. Tíðliga, meðan tað enn er myrkt, fara tey upp og møtast í meinigheitshølum, ung sum eldri. Tey gera, sum Orðið frá fyrndartíð hevur lagt teimum trúgvandi eina við, at bera fram bønir fyri øllum menniskjum sum heild, og fyri teimum, ið eru sett hátt serstakliga. Lovsangurin ljóðar sterkur og inniliga, Guds Orð verður boðað, og bønir verða róptar upp til Guds inniliga og við einari styrki, sum týðiliga sigur okkum, at hesi trúgvandi vita, hvar ið hjálp teirra kemur frá. Tað hevur stóra ávirkan!

Trúgvandi undir øðrum himnahválvum lata trúnna seta dám á øll økir av lívinum, og Guds ríki hevur stóra framgongd bæði í Afrika, Latín-Amerika og Asia.

Vit hava stórliga brúk fyri at broytast, so at vit her í Evropa fáa sama slag av trúgv og geva okkum heilt yvir til Jesus Kristus!

Effie Campbell umsetti.

6. mars 2020

Tað er styrki í at vera vinaligur

“Verið ... hjartans blíðir hvør við annan!”
Róm. 12,10
 

Æsop skrivaði eina søgu, har vindurin og sólin kjakaðust um, hvør teirra var sterkast. Vindurin spurdi: “Sært tú handa gamla mannin har niðri? Eg kann skjótari fáa frakkan av honum, enn tú kanst.” Sólin tók ímóti avbjóðingini, og fór aftan fyri eitt skýggj, meðan vindurin øtlaði til storm. Men jú meira vindurin blásti, jú fastari ballaði ferðamaðurin seg inn í frakkan. At enda gavst vindurin, og sólin kom fram og smíltist blídliga til hin gamla mannin. Ikki vardi leingi, so turkaði hann sveittan av pannuni, læt seg úr frakkanum og helt fram við ferðini. Sólin kendi loyndarmálið: Hiti, blídni og eitt milt samband eru altíð meir úrslitagóð enn makt og øði.

“Kærleikin er langmóðigur, hann er góðviljaður.” 1. Kor. 13,4.

Sonn stórmenni skilja, hvussu nógv styrki liggur í at vera blídligur. Einaferð, tá ið Abraham Lincoln hevði døgurðagestir í Hvítu Húsunum, var tað ein av gestunum, sum blásti á kaffi og stoytti tað upp í skálina og drakk beinleiðis úr henni. Tú kanst ímynda tær, at nakrar av teimum fínu damunum og harrunum, sum sótu nær við, gjørdust skelkað, og eina lítla løtu var pínlig tøgn.
So stoytti Lincoln sítt kaffi upp í skálina, og restina av kvøldinum drakk hann úr henni. Og veitst tú hvat? Allir gestirnir fóru so at gera tað sama! Ein lítil blídlig gerð bjargaði einum gesti í Hvítu Húsunum burtur úr einum øgiligum trupulleika. Lat hesa einfaldu, men gjøgnumhugsaðu vinargerð frá einum av størstu forsetunum í USA, minna okkum á, hvussu stóran týdning tað hevur at vísa eitt fyridømi um blíðskap.
 

Tað er væl møguligt, at tú ongantíð hevur hoyrt um Stephen Grellet, ein franskur kvekari, sum doyði í 1855. Hann hevði helst verið púra ókendur, um tað ikki var fyri nakrar fáar ódeyðiligar reglur, sum nokk altíð fara at verða minstar: “Eg fari bara at ganga gjøgnum hesa verð eina ferð. Lat meg tí nú beinanvegin vísa øllum menniskjum allan tann blíðskap, eg kann. Lat meg ikki bíða við ella vanrøkja hesa avgerð, tí her komi eg ikki aftur.”
 

Hvør dagur hevur okkurt til felags við tann komandi. Báðir geva møguleikar at vísa blíðskap, og um hesin møguleikin ikki verður brúktur, kanst tú koma at angra tað so sáran.
 

Yrkjarin C. R. Gibson skrivaði: “Eg havi grátið um náttina um mítt stuttskygni – um, at eg havi verið blindur fyri tørvin hjá øðrum. Men eg havi ongantíð kent hina minstu pínu, av tí at eg havi verið eitt pinkalítið sindur ov blíður.”

“... et Ord til Dagen”

Effie Campbell umsetti.

5. mars 2020

Er tíð uppá at skifta banka?

”Og eg sigi tykkum: Gerið tykkum vinir við hinum órættvísa mammon, til tess at teir, tá ið hann trýtur, mega fagna tykkum í hinum ævigu heimbýlum. ”
Luk. 16,9

Svein Andersen

Tú skalt ikki lesa alla Bíbliuna á tamb so ómetaliga nógvar ferðir, áðrenn tú sært, at mitt í øllum tí, sum Bíblian – Guds Orð – sigur okkum um Guds náði móti øllum menniskjum, um Jesu grøðandi kraft, Andans úthelling og Andans gávur, Jesu afturkomu og Guds heilagleika – tosar hon kanska meir um pengar og fíggjarstand enn um mong onnur viðurskifti í lívinum, sum ávirka okkum hvønn einasta dag? Er tað kanska tíð uppá at umhugsa, hvussu stór virði vit skulu seta í Himmalbankan, hvør einstakur okkara fyrst og fremst, men møguliga eisini hvat ið tjóðin skal brúka okkara uppspardu virði til?

Hvat var tað, heimsins ríkasti maður Sálomon segði: “Tann, sum várkunnar fátækum, lænir Harranum, og hann skal løna honum góðgerð hans.” (Orðt. 19,17) Kanska var hatta eingin vánalig íløga hjá Oljugrunninum, av tí at Guds signingar vara, tá ið virðini á partabrøvum fella og lánsbrøvini fara í botn? Kundu vit sum tjóð sæð ein fyrimun í at lænt til Hann, sum er heimsins besti afturgjaldari?

Ella hvat við einum orði frá Meistaranum persónliga? Jesus gav okkum eitt eggjandi orð í Lukas 6,38: “Gevið, tá skal tykkum verða givið; eitt gott, stappað, stungið, høgrokað mál skulu tey geva tykkum í fang!” Jesu egni bróðir, Jákup, skrivaði eisini fyri næstan 2000 árum síðani eitt orð, sum er vert at merkja sær, beinleiðis inn í okkara tíð: “Ein rein og lýtaleys gudsdýrkan fyri Gudi og faðirinum er hetta: at vitja faðirleys og einkjur í trongd teirra!” (Ják. 1,27)
 

Er rætta tíðin ikki nú av sonnum at seta sær fyri at vinna sær vinir við hjálp frá tí, sum vit eiga av tí órættvísa mammoni, so at teir kunnu møta okkum og taka ímóti okkum við opnum ørmum í teimum ævigu bústøðunum, tá ið virðini hjá mammoni falla? (Leysliga eftir Luk.16,9)

Jú, kæru brøður og systrar – tíð kann vera uppá at skifta banka, tæna í gudsótta og vinna sær vinir, fyri tíð og – ikki minst – ævir!

“Sælir eru hinir deyðu, sum í Harranum doyggja hereftir! Ja, sigur andin, teir skulu fáa hvíld frá møði síni, tí at gerningar teirra fylgja teimum.” (Opb.14,13)

Effie Campbell umsetti.

4. mars 2020

Tað er einki virði í at vera viðgitin

“... Harri ... eina til tín stendur øll mín vón.”
Sálm. 39,8.

Samfelagið er so bergtikið av øllum teimum kendu í Hollywood, men tað er púra burturvið. Milliónir hava sum fyrimynd tey, sum eru vorðin viðgitin og hava havt framgongd, sjálvt um tað at vera “stjørna” ikki gevur tað nøgdsemi, tú verður freistaður at halda.

Tað kundi Marilyn Monroe havt sagt okkum, og eisini Elvis Presley og Michael Jackson. Hugsa tær tann tilbiðjan, sum fall Mohammed Ali í lut, tá ið hann var bestur. Hann var kendur sum “Heimsmeistarin, sum eingin kundi vinna á”.
 

Myndin av honum var oftari á permuni á ítróttarbløðunum enn myndir av nøkrum øðrum ítróttarmanni í søguni. Hvar hann enn gekk, fylgdu myndatólini við. Men ríkidømi og heiður og æra kunnu ikki keypa eina góða heilsu, og hann mátti lúta fyri Parkinsons sjúkuni.

Ítróttartíðindamaðurin, Gary Smith, var eina tíð saman við hesum heilsubrekaða ítróttarmanni í heimi hansara. Tíðindamaðurin spurdi, um hann kundi sleppa at síggja hansara heiðursmerki.

Ali fylgdi honum oman í eitt myrkt, ráligt og vátt fjós, sum stóð beint við sethúsini. Har, styðjað upp móti einum veggi, var ein fjøl við einari framsýning av minnislutum – myndum av “Thrilla í Manila”, myndir av Ali, sum dansar og boksar og lyftir meistaraskaps-beltini, hann hevði vunnið, upp um høvdið. Men myndirnar vóru blettutar av hvítum strípum frá dúgvunum, sum reiðraðust uppi á sperrunum. Ali tók fjølina og snaraði henni á, so at framsíðan vendi inn móti vegginum. So fór hann til gongu, og Smith hoyrdi hann mutla: “Eg hevði allan heimin, og tað var einki. Hygg nú at mær.”
 

Sálmaskaldið skrivaði: “Bert sum ein skuggamynd maður gongur, bert tómleiki er allur hans hávi, hann savnar, men veit ei, hvørjum tað ognast. Hvat líti eg tá á, Harri Eina til tín stendur øll mín vón!” Sálmur 39,7-8.

“... et Ord til Dagin”

Effie Campbell umsetti.

3. mars 2020

Hann fekk hjálp í kirkjuni
 

”Nýtt boð gevi eg tykkum: Tit skulu elska hvør annan; líkasum eg havi elskað tykkum, soleiðis skulu eisini tit elska hvør annan. ”
Jóh. 13,34

Vit vóru farin til føstugudstænastu í Vesturkirkjuni. Prestur talaði um Jesus í Getsemane urtagarði, og so kom hann inn á Judas. ”Tað er ringt at verða svikin av tínum vini,” segði hann. ”Tað er næstan so, at tú heldur vilt hava eitt spýtt beint í andlitið frá tínum fígginda, enn hetta sleiska upp í eyguni. Tú heldur, at viðkomandi er tín vinur, og so hevur hann eina loyniliga dagsskrá við sínum smikursøta atburði. Eg hugsi, at vit fata ikki heilt, hvussu vónsvikin Jesus var av vini sínum. Teir høvdu jú fylgst í trý ár, og nú sveik Judas menniskjusonin við einum kossi.”

So fór prestur at siga frá einum tilburði úr egnum lívi. ”Tá ið eg las niðri í Keypmannahavn, arbeiddi eg eisini sum sjálvboðin í Mariu kirkjuni á Vesturbrúgv. Henda kirkjan verður eisini kallað Narkokirkjan, av tí at nógvir rúsevnismisbrúkarar koma har. Teir fáa heit og góð klæðir, eina máltíð og eitt prát, og tað eru júst hesi tingini, teir treingja til. Ein annar maður arbeiddi saman við mær. Tað sást týðiliga, at hesin maður sjálvur hevði verið misbrúkari fyrr.

Ein dagin komu vit í prát, tá segði hann: ”Eg havi ongantíð í lívinum fingið nakra viðurkenning. Sum blaðungur drongur rendi foreldur míni meg út. So gjørdist eg heimleysur. Tá byrjaði eg at taka rúsevnir. Eg bleiv kortini giftur og fekk tvey børn; men so rendi konan meg út. Hon orkaði ikki hetta lívið, og børnini vildu einki samband hava við pápa sín. Tey skammaðust. Men so kom eg inn her í Mariu kirkjuna, og her fekk eg viðurkenning og bleiv góðtikin, sum tann eg var, og tað gav mær kraft at sleppa burtur úr rúsevnismisbrúkinum, og nú havi eg fingið gott samband aftur við børnini og konuna, og nú hjálpi eg øðrum, sum eru í somu støðu, sum eg var í,” endaði maðurin.

Effie Campbell.

2. mars 2020

Ert tú tann eldri bróðirin?

"Og hvørja ferð eitt kerið, sum hann fekst við, miseydnaðist, sum tað kann henda við leirinum undir hond leirkerasmiðarins, tá fór hann aftur at gera burtur úr tí annað ker, so sum hann nú vildi hava tað gjørt. " 
Jer. 18,4

Páskadag talaði Eivind Frøen í Oasuni. ”Í Gamla Testamenti, ” segði hann, ”fáa vit nógvar myndir av Gudi, hvussu hann er, og hvussu hann ber seg at. Hjá Jeremia 18. kap. er ein ótrúliga góð mynd av Gudi. Her verður Gud samanborin við leirkerasmiðin, og vit menniskju eru leirið.

Einaferð var eg í India, har eg skuldi undirvísa í einum bíbliuskúla. Tá ið eg gekk yvir til skúlan, kom eg fram við einum indara, sum arbeiddi sum leirkerasmiður. Eg fór inn til hansara at hyggja, meðan hann arbeiddi. Amboðið, sum hann hevði, var ein rund skiva, sum stóð á einari stong, ið stóð upp og niður. Hann tók ein stóran klump av leiri, sum var bloyttur í vatni, og so elti hann leirið bleytt og mjúkt og legði tað á skivuna.

Niðast á hesi stongini var ein størri skiva, sum hann sparkaði í gongd við fótinum. Tað var undursamt at síggja, hvussu leirið vaks uppeftir, og hvussu hann formaði tað til eitt ílat. Men tað var ikki altíð, at tað eydnaðist, ein sprunga kundi koma í; men hann blakaði ikki ílatið burtur. Nei, hann bloytti leirið og elti tað væl av nýggjum og legði tað aftur á skivuna. Soleiðis er Gud. Um vit ikki eydnast fyrstu ferð, so byrjar hann við okkum aftur, tí sum tað stendur her í vers 4: "Og hvørja ferð eitt kerið, sum hann fekst við, miseydnaðist, sum tað kann henda við leirinum undir hond leirkerasmiðarins, tá fór hann aftur at gera burtur úr tí annað ker, so sum hann nú vildi hava tað gjørt. " Øll menniskju eru einastandandi, nakað heilt serligt. Eingin hevur livað á hesi jørð, sum er heilt tað sama sum tú, og tað kemur heldur eingin, so leingi henda jørð stendur. Gud hevur lagt serlig evni og gávur niður í teg, av tí at hann hevur eina serliga ætlan, hvat ið tú skalt brúkast til, og til at fylla hesa ætlanina hevur tú allar møguleikarnar, tí evnini eru har.

Eg havi tosað við amerikanskar hermenn, sum vóru í Vietnam- og í Golfkrígnum, og teir hava greitt mær frá, at alt verður gjørt, um ein hermaður verður særdur. Fær ein hermaður eina kúlu og fellur til jarðar, so eru fólk í hvítum kitlum straks har og bera mannin burtur á børu. So kemur ein tyrla og flýgur mannin til eitt lasarett, har læknar og sjúkrasystrar arbeiða døgnið runt at bjarga monnunum.

Vit kristnu taka okkum ikki av okkara særdu ”hermonnum”. Vit eru tey einastu, sum ”skjóta” okkara egnu hermenn. Eg kendi ein prest í einum øðrum landi, sum hevði eina sterka tænastu. Men so hendi tað, at hann ”fall”, leirkrukkan brast. Hann reistist tó aftur og fór inn í kirkjuna; men tíverri møtti hesin burturvilsti sonurin eldra bróðrinum fyrst, áðrenn hann slapp inn í faðirhúsið. Øll vendu honum bakið og tóku frástøðu frá honum. Hann fór avstað, kom ongantíð aftur, og tað endaði við, at hann gjørdist ein gløðandi gudloysingur. Tey kristnu høvdu fryst hann úti, staðin fyri at røkta henda, sum fallin var í ránsmanna hendur. Minst til, Harrin byrjaði av nýggjum við leirkrukkuni, hvørji eru tá vit, at vit ikki hjálpa einum falnum aftur á føtur? Nei, eg eri bangin fyri, at vit rúka yvir í telefonina at sleyga og slatra um hetta, ið hent hevur, ella vit gera tað uppi yvir einum kaffikoppi.

Tveir av Jesu lærusveinum sviku Jesus. Pætur bannaði og svór uppá, at hann kendi ikki Jesus. Seinni angraði hann og fór grátandi út. Pætur vendi við, og Harrin byrjaði av nýggjum at forma Pætur á snurriskivuni hjá pottamakaranum, og Pætur fekk eina stóra tænastu í Guds víngarði. Judas sveik Harra sín við einum kossi. Á ein hátt virkar tað ikki so ógvisligt, sum eiðirnir hjá Pæturi. Munurin teirra millum er tann, at Judas vendi ikki við, og tí slapp Harrin ikki at leggja hann á skivuna eina ferð afturat. Hann fekk tríati silvurdálar fyri at selja Jesus; men tá ið hann sá, hvat ið hann hevði gjørt, tveitti hann pengarnar inn í templið. Men høvuðsprestarnir søgdu, at tað var ikki beint at leggja blóðpengar í tempulkistuna, og teir keyptu pottamakara-jørðina at jarða útlendingar í fyri hesar pengar. (Matt. 27,7) Pottamakara-jørðin, hvat er tað? Jú allir pottamakarar høvdu ein akur, og har tveittu teir íløt, sum vóru miseydnað og ikki kundu eltast umaftur, tí tey vóru harðnað. Soleiðis var við Judasi, hann var harðnaður og vildi ikki lata Harran elta og forma seg av nýggjum, syrgiligt!

Effie Campbell.

1. mars 2020

Skjótt kemur Jesus

”soleiðis skal eisini Kristus, eftir tað at hann eina ferð er vorðin framborin fyri at bera syndir hjá mongum, á øðrum sinni, uttan synd, birtast til frelsu fyri teimum, sum honum bíða. ”
Hebr. 9,28


“Jesu afturkoma” er eitt høvuðsevni í Bíbliuni. Tað er bara frelsan, sum er meira umrødd. Bíblian er ein profetisk bók. 27% av Bíbliuni er um hetta evnið. Tað er rættiliga nógv. Paulus skrivar tvær ferðir um kvøldmáltíðina, 13 ferðir um dópin, men 50 ferðir um Jesu afturkomu! Hann var ómetaliga áhugaður í tí profetiska orðinum.
 

Hóast hetta er ein veruleiki, hava kanningar víst, at bara 10% av prestunum og pastorunum í teimum ymisku meinigheitunum kunngera boðskapin um Jesu afturkomu. Mangir teirra eru ivasamir, hvat ið teir skulu halda um evnið. Harumframt vita teir, at mangar ymiskar meiningar eru um hetta evnið í meinigheitini. Teir vilja helst hava frið í sínum meinigheitum. So lata teir boðskapin liggja. Tað er synd, tí boðskapurin um Jesu afturkomu hevur eina vekjandi, endurnýggjandi og evangeliserandi ávirkan á tey, sum hoyra.

Profetiini eru ikki givin fyri at ræða okkum, men fyri at vit skulu vita, at Gud hevur tamarhald og stýring á viðurskiftunum mitt í øllum ruðuleikanum og ørskuni, Hann vil, at vit skulu kenna hansara vegkort yvir framtíðina. Hann vil, at vit skulu vita um tær stóru hendingarnar í framtíðini, soleiðis at vit kunnu siga okkara næsta, hvat ið Guds ætlan er. Men profetiini eru eisini givin fyri at vekja okkum upp úr dølskni og líkasælu. Tí Jesus kemur fyri at frelsa “tey, sum bíða eftir honum.” Hebr. 9,28. Tað ræður um at gera seg til reiðar at møta honum, annars verða vit latin eftir.

Eg las einaferð um Hans Nilsen Hauge. Á hansara tíð, í 1800-talinum, vóru tað bara prestar, sum høvdu loyvi at boða Guds orð. Hauge legði einki í hetta forboðið. Hann helt møtir her og har. Einaferð kom ein lensmaður á eitt av møtum hansara og bað hann gevast at prædika, tí tað var ímóti lógini. Hauge talaði tá út frá einum staði í Jóhannesar Opinbering. Lensmaðurin vendi sær tá til hansara og segði: “Veitst tú ikki, at Opinberingin er ein afturlatin bók?”

Hauge var tá kvikur at svara: “Tað er ikki satt – hon verður jú kallað Jóhannesar Opinbering.” Hann hevði sjálvandi rætt.

Opinberingin er Guds síðsta orð til menniskjuni. Her eru 22 kapitlar um framtíðina hjá hesum heimi og Guds dóm yvir ein syndafullan heim. Men hon endar ikki við einum dámi av ósigri, men við einari ótrúligari frásøgn um himmalsins dýrd og um Tað nýggja Jerusalem, himmalsins høvuðsstað úr himmalskum gulli. Yvirvaksin og veldugur í stødd umleið 240 míl í longd, breidd og hædd!

Kanska er tíð uppá at fara at granska tað profetiska orðið. Blaka tápulig horoskop frá tær. Tveit ullintar útsagnir hjá spákonum frá tær. Tak Bíbliuna fram og lat Guds orð vísa tær vegin inn í eina framtíð, sum ikki átti at verið ókend fyri nakran okkara.

Svein-Magne Pedersen

Effie Campbell umsetti.