24.mars 2023
Hvør vann?
“Tann, ið bjargar lívi sínum, skal missa tað; og tann, ið missir lív sítt fyri
mínar sakir, skal bjarga tí.”
Matt.10,39
Ein dagin kom ein ung genta, sum hoyrdi til meinigheitina hjá Spurgeon,
at vitja hann. Hon segði, at hon kom fyri at siga honum tey gleðiligu
tíðindi, at hon var vorðin trúlovað. Men Spurgeon helt, at tað var okkurt í
tónalagi hennara, sum bendi á, at tað var onkur meinbogi við hesi
trúloving. Og av tí at hann kendi hesa ungu gentu sum eina reinmeinta og
heilhugaða trúgvandi gentu, grunaði hann beinanvegin, hvat ið tað var,
sum bagdi. Hann spurdi hana tí bart út, um drongur hennara var trúgvandi.
„Á nei, ikki rættiliga,“ svaraði hon eitt sindur drálandi. Men so kvikaði
hon sær at leggja afturat: „Eg eri vís í, at hann skjótt verður trúgvandi, tí
hann er ein reiðiligur maður, rætthugsandi og hevur nógvar góðar
eginleikar. Eg skal við Guds hjálp skjótt vinna hann fyri Kristus.“
Spurgeon hugdi álvarsliga at henni og segði so: „Far upp á hetta borðið!“
Unga gentan helt, at hetta var ein løgin áheitan og hugdi spyrjandi at
honum. Men Spurgeon endurtók sína áheitan. Og av tí at hon visti, at hesin
álvarsligi maðurin ikki helt hana fyri gjøldur, tordi hon ikki annað enn at
vera lýðin. Hon steig upp á sofuna og haðani upp á borðið og undraðist
stórliga, hvat ið hetta mundi hava at týða.
Síðani stillaði Spurgeon seg við síðuna av borðinum og bað hana lyfta
hann upp til sín. Hetta var sjálvandi heilt ógjørligt, so mikið meira sum at
Spurgeon var væl í holdum. Hin unga gentan smíltist.
Tá tók Spurgeon hana í armar sínar og lyfti hana sum einki niður á gólvið
og spurdi síðani: „Hjá hvørjum eydnaðist tað best, hjá tær at lyfta meg
upp, ella hjá mær at draga teg niður á gólvið?“
Unga gentan fór til hús við nógvum álvarsligum tonkum í sál síni. Ikki
vardi leingi, til hon aftur stakk inn á gólvið hjá presti og segði, at hon
hevði gjørt tað til einkis fyribils.
Men álvari var í hennara kristindómi, og hennara atburður kom sum ein
skelkur fyri drong hennara. Hann vendi við. Eftir nøkur ár blivu tey maður
og kona og fóru út til India at boða evangeliið.
Effie Campbell umsetti
Hvør vann?
“Tann, ið bjargar lívi sínum, skal missa tað; og tann, ið missir lív sítt fyri
mínar sakir, skal bjarga tí.”
Matt.10,39
Ein dagin kom ein ung genta, sum hoyrdi til meinigheitina hjá Spurgeon,
at vitja hann. Hon segði, at hon kom fyri at siga honum tey gleðiligu
tíðindi, at hon var vorðin trúlovað. Men Spurgeon helt, at tað var okkurt í
tónalagi hennara, sum bendi á, at tað var onkur meinbogi við hesi
trúloving. Og av tí at hann kendi hesa ungu gentu sum eina reinmeinta og
heilhugaða trúgvandi gentu, grunaði hann beinanvegin, hvat ið tað var,
sum bagdi. Hann spurdi hana tí bart út, um drongur hennara var trúgvandi.
„Á nei, ikki rættiliga,“ svaraði hon eitt sindur drálandi. Men so kvikaði
hon sær at leggja afturat: „Eg eri vís í, at hann skjótt verður trúgvandi, tí
hann er ein reiðiligur maður, rætthugsandi og hevur nógvar góðar
eginleikar. Eg skal við Guds hjálp skjótt vinna hann fyri Kristus.“
Spurgeon hugdi álvarsliga at henni og segði so: „Far upp á hetta borðið!“
Unga gentan helt, at hetta var ein løgin áheitan og hugdi spyrjandi at
honum. Men Spurgeon endurtók sína áheitan. Og av tí at hon visti, at hesin
álvarsligi maðurin ikki helt hana fyri gjøldur, tordi hon ikki annað enn at
vera lýðin. Hon steig upp á sofuna og haðani upp á borðið og undraðist
stórliga, hvat ið hetta mundi hava at týða.
Síðani stillaði Spurgeon seg við síðuna av borðinum og bað hana lyfta
hann upp til sín. Hetta var sjálvandi heilt ógjørligt, so mikið meira sum at
Spurgeon var væl í holdum. Hin unga gentan smíltist.
Tá tók Spurgeon hana í armar sínar og lyfti hana sum einki niður á gólvið
og spurdi síðani: „Hjá hvørjum eydnaðist tað best, hjá tær at lyfta meg
upp, ella hjá mær at draga teg niður á gólvið?“
Unga gentan fór til hús við nógvum álvarsligum tonkum í sál síni. Ikki
vardi leingi, til hon aftur stakk inn á gólvið hjá presti og segði, at hon
hevði gjørt tað til einkis fyribils.
Men álvari var í hennara kristindómi, og hennara atburður kom sum ein
skelkur fyri drong hennara. Hann vendi við. Eftir nøkur ár blivu tey maður
og kona og fóru út til India at boða evangeliið.
Effie Campbell umsetti
Rópa á Harran
„Sámuel RÓPAÐI til Harrans fyri Ísrael, og Harrin bønhoyrdi hann.“
1. Sám. 7,9
„Tann dag eg RÓPAÐI, bønhoyrdi tú meg.“
Sálm. 138,3
Á einum húsmøti, sum eg var á, vitnaði ein kona. Hon segði, at hon var í
slíkari neyð fyri beiggja sínum. Hann hevði livað eitt hart lív við drekkaríi.
Hon bað nógv fyri honum og tosaði eisini við hann um hetta. So bleiv
beiggin sjúkur. Hann fekk demens, og sjúkan versnaði ógvuliga skjótt, og
so kundi hann ikki tosa. Hann tosaði ikki í trý ár. Hon sat við
songarstokkin hjá honum og bað og bað og bað, og so græt og græt hon,
og so aftur at biðja.
Í síni sváru neyð fór hon at RÓPA. Hon rópti á Harran og segði: „Eg røkki
ikki inn til hansara, men Skriftin sigur, at einki er ógjørligt hjá tær. Tú
røkkur inn til hansara. Frels hann, Harri. Hann má ikki fara av verðini, fyrr
enn tú gevur mær eitt tekn, at hann er frelstur.“
Tá fóru eygnalokini at darra, og so læt hann eyguni upp og segði við
einum strálandi smíli: „Eg havi sæð HANN. – Eg havi sæð HANN. – Eg
havi sæð HANN.“
Systirin sat púra málleys. Beiggin hevði ikki tosað í trý ár. – Vit biðja, men
vænta vit svar? Áðrenn systirin fekk málið fyri seg, spurdi beiggin: „Hevur
tú sæð HANN? – Hevur tú sæð HANN? – Hevur tú sæð HANN?“
„Ja, eg havi sæð HANN!“ svaraði hon
Stutt eftir doyði beiggin. Hann hevði ikki tosað í trý ár, og nú enturtók
hann tað, sum hann vildi siga systrini, tríggjar ferðir. Tað var ein frøi á
henni. Gud er góður og trúfastur. Alt er ikki, sum tað tykist, sjálvt um tey
liggja sum heiladeyð, hoyra tey kortini. Orðini koma inn gjøgnum oyruni
og upp til heilan. Tey koda inn, men fáa ikki koda út, har er eitt leyst
forbindilsi.
Effie Campbell.
Bøn
“Tí eiga tit at biðja soleiðis: Faðir vár, tú sum ert í himlunum! Heilagt
verði navn títt; komi ríki títt, verði vilji tín sum í himli so á jørð; gev
okkum í dag okkara dagliga breyð; og fyrigev okkum skuldir okkara, so
sum vit fyrigeva skuldarum okkara; og leið okkum ikki í freistingar; men
frels okkum frá tí illa.”
Matt. 6,9–13.
Tað eru mangar bønir í Bíbliuni, bønir um útfrían, um leiðslu, um
fyrigeving, um einleika o.s.fr. Men tað er bara ein einasta bøn, ið Jesus
lærdi okkum at biðja, nevniliga bønina „Faðir vár“.
Tá ið samanum kemur, hvør man so vita meir um bøn enn hann? Kunnu
vit ímynda okkum, at Jesus lærdi okkum eina bøn, sum ikki fór at nema
Guds hjarta, verða hoyrd av honum og fáa neyðuga svarið?
Effie Campbell umsetti.
Ein vitnisburður um grøðing
“Og í somu stund tornaði blóðkelda hennara, og hon kendi á kroppi sínum,
at hon var grødd av meini sínum.”
Markus 5,29
Ein norsk kona, sum eitur Helga, kemur við sínum vitnisburði í bókini
„Ennå er det håp!“ Hetta er ein bók, har Lise og Ludvig Karlsen siga frá
sínum skakandi og spennandi lívi undan og eftir, at tey stovnaðu
Evangeliesenteret.
Helga greiðir soleiðis frá: „Eg hevði multippel sklerose og var næstan
blind. Bara umleið 20 prosent vóru eftir av sjónini. Høgra hond og armur
vóru heilt yvirtikin av sjúkuni, og eg orkaði lítið.
Eg hevði fingið avlamispensión í fleiri ár. Læknarnir fingu ikki hjálpt mær,
so eg fyrireikaði meg til eitt lív í myrkri og í koyristóli, har eg gjørdist
ósjálvbjargin og hevði tørv á, at onkur hjálpti mær.
Men gjøgnum allar plágur og depressiónir legði eg allar mínar trupulleikar
yvir á Jesus. Eg fekk einki annað gjørt enn hvílt í lyftum hansara. Ikki ein
spurvur fellur til jarðar, uttan at hann veit av tí.
Á sumri 1982 á Norður-Noregs-stevnuni í Sandvik Folkehøgskole sat eg
uppi á loftinum á fyrrapartsmøtinum leygardagin. Ludvig Karlsen talaði
um Guds góðsku og kom inn á altargangin.
Tá fór eg at hugsa um frásøgnina í Markus 5, um konuna við blóðsótt. Hon
nam bara við Jesu klæði, og so varð hon grødd í somu stund. Jesus segði
við hana: „Trúgv tín hevur frelst teg. Far tú heim í friði, og ver frísk av
meini tínum!“
Í dag taka vit Jesu likam og drekka blóð hansara í altarganginum. Sum vit
hava lítla trúgv! Jesus er jú hin sami! Longur kom eg ikki í mínum
tonkum.
Tað var sum eitt slør varð drigið burtur frá eygum mínum. Eg sá heilt
týðiligt og nágreiniligt! Eg sá niður í salin og kendi fleiri fólk aftur.
Ludvig, sum stóð og talaði, sá eg heilt skilliga.
Gleðin floymdi upp í hjarta mítt. Eftir einari løtu var eg frísk! Høgra hond
og armurin fóru so smátt at rigga.
Eg fór út av møtinum og kendi meg so kensluríka av øllum, sum eg sá.
Plantur og trø lýstu so litføgur móti mær. Fyri at fáa tað staðfest, sum var
hent, fór eg til eygnalæknan, sum hevði viðgjørt meg í fleiri ár.
Eg segði honum, at eg sá aftur nú. Hann ivaðist, men eftir at hava kannað
meg og tikið sjónarroyndina kundi hann staðfesta, at eg sá líka væl sum
hann. Nú spurdi hann, hvat ið var hent. Eg segði honum tað og spurdi, um
tað var medisinskt gjørligt.
„Hetta er eitt undur. Tað er meir millum himmal og jørð, enn vit menniskju
skilja,“ var svarið, læknin gav.
Nú eru skjótt fýra ár síðani, og sjónin er enn líka góð! Umframt arbeiðið
her í mínum heimi við fýra børnum, arbeiði eg nú í hálva tíð sum
jarðarmóðir.
Jesus eigur alla æruna. Ein innilig heilsan til tykkum øll frá Helgu“
Effie Campbell umsetti
Jesus var ein bíbliufundamentalistur
Vit liva í einari tíð, har fólk eru atfinningarsom móti Bíbliuni; ja, sjálvt
kristin seta spurnartekin við nógvar frásagnir í Bíbliuni. Tí er tað so stórt
fyri mær, at Jesus ONGANTÍÐ setti spurnartekn við Gamla Testamenti,
sum hann kallaði Skriftirnar – men at hann altíð váttaði tað, ið har stóð.
Í samrøðuni við báðar lærusveinarnar úr Emmaus byrjaði Jesus við Mósesi
og frá øllum profetunum og legði út fyri teimum úr øllum skriftunum tað,
sum skrivað var viðvíkjandi honum. Luk. 24,27.
Í Markusi 2,25 sigur Jesus: „Hava tit ongantíð lisið, hvat Dávid gjørdi, tá
ið hann var neyðstaddur og hungraði, bæði hann sjálvur og teir, sum við
honum vóru?“ Jesus staðfestir tað, sum Dávid sigur í 1. Sámuel 21,6.
Í Matt. 12,40 sigur Jesus: „Líkasum Jónas var í hvalabúkinum tríggjar
dagar og tríggjar nætur, soleiðis skal menniskjusonurin verða tríggjar
dagar og tríggjar nætur undir moldum.“ Mong hava trupulleikar av
hasi frásøgnini. Tað hevði Jesus ikki. Hann staðfesti tað, sum
Jónas upplivdi í Bók Jónasar.
Dánjal profetur fekk sjónir, sum nágreiniliga greiða frá tí síðsta av
endatíðini, og eisini um Antikrist og Stóru Trongdina. Jesus staðfestir
opinberingarnar hjá Dánjali m.a. í Matt. 24,15, har Jesus sigur: „Tá ið tit
síggja andstygd oyðingarinnar, sum talað er um av Dánjal profeti,
standa á heilagum staði – tann, ið hetta lesur, hann gevi tí gætur – tá rými
tey, sum eru í Judea, til fjals.“
Og í Matt. 24,21 sigur Jesus: „Tá skal verða mikil trongd, slík sum hon
ikki hevur verið frá upphavi heimsins og til henda dag, og sum hon
ongantíð skal verða.“ Jesus vísir m.a. til Dán. 9,27 – 11,31 – 12,1 – 12,11.
Tá ið sonur Guds, mín Harri og Frelsari, er fundamentalistur, av tí at Hann
bókstaviliga trýr á Heilagu Skriftina, so eri eg tryggur og skammi meg ikki
yvir at trúgva, at tann Gud, sum frelsti ein treiskan Jónas út úr búkinum á
havdýrinum – Hann bæði kann og vil eisini frelsa meg – og
eisini teg, um tú vilt lata Jesus frelsa teg.
Effie Campbell umsetti
Annaðhvørt – ella
“Eingin kann tæna tveimum harrum; tí at annaðhvørt vil hann hata annan
og elska annan, ella vil hann halda seg aftur at øðrum og vanvirða annan.
Tit kunnu ikki tæna Guði og mammon.”
Matt.6,24
Ein trúgvandi maður býtti út traktatir til øll, sum sótu í sama kliva sum
hann í tokinum. Øll fóru beinanvegin undir at lesa. Tá ið ein løta var farin,
hugdi ein maður upp og segði, at hann var ósamdur við tí, sum stóð her.
„Markið millum frelsu og glatan er alt ov skarpt. Tað kann væl hugsast, at
tað er eitt millumting.“
Maðurin, sum hevði býtt út traktatirnar, svaraði: „Í dag var ætlanin, at eg
skuldi hitta ein vinmann á jarnbreytarstøðini, tí vit skuldu fylgjast á hesi
ferðini. Eg var í góðari tíð og hugdi eftir vinmanni mínum, men eg sá hann
ongastaðni. Kanska er hann kortini komin við hesum toki í evstu løtu. Tað
fáa vit at síggja, tá ið vit um eina løtu fara úr tokinum. Men hvussu tað enn
er, so kann tað ongantíð blíva eitt millumting. Annaðhvørt er hann við her í
tokinum, ella so er hann tað ikki. Annaðhvørt hittast vit, tá ið vit stíga út úr
tokinum, ella gera vit tað ikki.“
Tað bleiv so undarliga kvirt í klivanum eftir hesi orð.
Effie Campbell umsetti
Ein broyting
“Men um nú summar av greinunum vórðu brotnar av, og tú, sum ert
villoljuviður, varð gróðursettur millum teirra og varð luteigandi við
teimum í rót og fiti oljutræsins,”
Róm.11,17
“Eina og hvørja grein á mær, sum ikki ber ávøkst, hana tekur hann burtur,
og eina og hvørja, sum ber ávøkst, reinsar hann, til tess at hon skal bera
meiri ávøkst.”
Jóh.15,2
Einaferð var tað ein tornarunnur, sum vaks í einari veit. Ein dagin kom
urtagarðsmaðurin har við einum spaka. Hann fór at grava rundan um
tornarunnin. „Hví ger hann hetta? Veit hann ikki, at eg eri ein gamal
virðisleysur tornarunnur?“ segði tornarunnurin bilsin fram fyri seg.
Men urtagarðsmaðurin tók hann við sær og gróðursetti hann millum sínar
blómur, meðan tornarunnurin framvegis tosaði fyri seg sjálvan: „Hann ger
eitt stórt mistak, tá ið hann plantar ein gamlan tornarunn millum síni
rósutrø.“
Urtagarðsmaðurin kom aftur yvir til tornarunnin. Við einum hvøssum knívi
skar hann ein skurð í børkin og podaði eina rósugrein inn í runnin.
Tá ið summarið kom, spruttu og spíraðu tær yndisligastu rósur út úr tí
gamla tornarunninum. Tá segði urtagarðsmaðurin: „Tín vakurleiki kemst
ikki av tí, sum kom út úr tær, men av tí sum eg legði inn í teg.“
Hatta er júst tað, sum Kristus ger við menniskju. Fyri okkum kann tað
tykjast, sum eru vit púra virðisleys og til onga nyttu. So tekur Kristus
okkum í hond sína, broytir okkum, lyftir okkum upp úr dustinum og leggur
nakað av sínum lívi inn í okkum. Og skjótt fara vit at líkjast honum. Vit
gerast smáar greinar, sum bera frukt.
Effie Campbell umsetti
Sundursorað – klinkað saman aftur
“Ja, stórverk gjørdi Harrin móti okkum, og fegin vit vórðu. Harri, vend tú
lagnu vári sum áarløkum í suðurlandi!”
Sálm. 126,3–4.
“Skuldi eg ikki gjørt við Ísraels hús eins og hesin leirkerasmiðurin, sigur
Harrin; sí, eins og leirið í hond leirkerasmiðarins soleiðis eru tit í hond
míni, Ísraels hús!”
Jer.18,6
Um vit eiga ein dýran og flottan vasa og av óvart koma at skumpa undir
hann, og hann dettur á gólv og brotnar, so koyra vit helst pettini burtur.
Men yviri í Japan hava teir ein serligan máta at umvæla steintoy. Tey henta
øll pettini upp og líma tey saman við lími, har gullpulvur er blandað uppí.
Á tann hátt sæst, at vasin hevur verið brotin, men hetta gevur honum nýtt
lív. Hann blívur ómetaliga flottur og fær størri virði. Tey fagna brekini
staðin fyri at fjala tey.
Hetta er ein góð mynd upp á sjálvt lívið. Myndin minnir okkum á, at tað,
sum fer í sor hjá okkum, kann saktans samlast aftur. Vit kunnu koma
sterkari og vakrari út yviri á hinari síðuni, eftir at vit hava fingið sprungur,
tá ið vit vóru undir trýsti og ágangi.
Vit verða øll særd av og á. Tað er ein partur av lívinum, og vit hava
glaspetti, sum skulu klinkast saman aftur; men tey eru eisini við til at
mynda okkum, gera okkum klókari, eldri, meira ávirkilig. Tað er ikki
neyðugt, at vit ganga og goyma tey sár, sum vit hava, staðin fyri kunnu vit
fevna um tey, gera tey vøkur og minna okkum sjálv á, at vegurin millum
veikleika og styrki er styttri, enn vit halda.
Hesin hugsanarháttur hjálpir okkum at koma gjøgnum miss og kreppur, tí
hann vísir okkum, at vit kunnu samla pettini, og tá ið ferðin er at enda
komin, standa vit eftir við einum betri úrsliti. Hetta lærir okkum eisini, at
alt nýtist ikki at vera fullkomið og lýtaleyst, og at vit ikki skulu vera sløtt
og rukkufrí, men at vit eru vakrast, tá ið vit vísa okkara arr og sýna fram,
at vit eru HEIL menniskju.
Effie Campbell umsetti
Ein løgin fyrispurningur
“Biðið, so skal tykkum verða givið; leitið, so skulu tit finna; bankið uppá,
so skal verða latið upp fyri tykkum.”
Matt.7,7
Hin kendi evangelisturin Gipsy Smith hitti ein dagin ein ungan mann, sum
ofta hevði verið á møti hjá honum, men enn var hann ikki blivin kristin.
Tá ið teir skiltust, og Smith hoyrdi, at maðurin ikki kundi koma á møti
hetta kvøldið, segði hann: „Men so mást tú lova mær, at tú í staðin fyri vilt
biðja fyri mær.“
Maðurin gjørdist bilsin og segði: „Veitst tú ikki, at tú biður ein biðja fyri
tær, sum ikki so frægt sum dugir at biðja fyri sær sjálvum?“
„Á, eg skal læra teg, hvussu tú skalt biðja!“
Hann tók ein pappírslepa fram og skrivaði á hann: „Gud vælsigna Gipsy
Smith í kvøld og hjálp honum at boða títt evangelium í Andans kraft, so
syndarar kunnu verða frelstir. Hoyr meg fyri Kristi skuld. Amen.“
So segði Smith: „Vilt tú ikki í kvøld biðja hesa einfaldu bøn? Hon kann
verða mær til stóra hjálp.“
Tann ungi maðurin stóð tigandi eina løtu. Men so svaraði hann: „Jú, eg
skal!“ Og so fór hann skundisliga avstað.
Kvøldið eftir sá Smith hann sita á møtinum, og hann fór yvir til hansara.
„Tú mundi vitað, hvat ið tú gjørdi,“ segði ungi maðurin.
„Íðan, helt tú títt lyfti?“
„Ja, og tá ið eg skuldi boyggja knø og biðja, kom tað niður yvir meg, at eg
var eitt vánaligt menniskja á jørð. Í mong ár havi eg ikki spurt eftir mínum
Gudi og Faðir. Eg var so deyðaræddur, at eg fekk ikki tey orðini fram, sum
tú hevði skrivað mær niður. Eg mátti bara rópa: „Gud, miskunna mær,
stóra syndara!“ Hann hoyrdi róp mítt og gav mær frið. Tá kundi eg fara at
biðja fyri tær.“
Effie Campbell umsetti
Tíðin
“Himin boðar hátign Guðs, hans handaverk hválvið ger kunn. Dagur frá
degi orðum mælir, nátt eftir nátt talar fróðskap. Uttan orð og uttan talu,
uttan at mál hans hoyrist, fer boðan hans um alla jørðina út, hans frásøgn
til heimsins enda.”
Sálmur 19,2-5
Rolf Slot-Henriksen, sóknarprestur
Urini nú á døgum geva menniskjum ta følsku vón, at tíðin á hesi jørð er
uttan enda. Pinnarnir á urinum steðga ikki teirra gongd, tá ið teir eru
komnir eina ferð runt á skivuni. Harafturímóti minnir tímaglasið
menniskjurnar á, at einaferð vil síðsta sandkornið vera fallið og lívið
útrunnið. Tað síðsta sandkornið er síðsti tímin hjá eini menniskju.
Upplivingin av tí guddómliga og stórleikanum í „nú-inum“, í løtuni – er
okkurt, sum alt ov fá kenna í dag, har ikki bara vinnulívið setir tíð og
pening javnt. Skýmingartímin ella tær stillu stundirnar eru fremmand fyri
teimum flestu í okkara tíð. Tíðin verður „sligin í hel“ við sjónvarpi og
undirhaldi. Lættisoppaundirhald og vantandi kvirra og bøn doyva og gera
mannasálina dølska.
Dagsins gongulag er fullkomiliga eitt annað enn í bóndasamfelagnum, sum
ikki kendi til allar hesar maskinurnar: menniskjuni livdu í sínum egna stilla
lagi dag út og dag inn, ár um ár, góvu sær stundir at lurta eftir kvirruni og
hugsaðu um ævinleikan sum okkurt heilt natúrligt. Tað eru ikki bara tvær
øldir, sum standa ósambæriligar hvør yvir av aðrari, men tveir ymiskir
mátar at skilja tíðina og lívið uppá.
Effie Campbell umsetti
Sannleikin um rættvísina
“Tí at øll hava syndað, og teimum vantar Guðs heiður, og tey verða
rættvísgjørd fyri einki av náði hansara við endurloysingini, sum er í Kristi
Jesusi,”
Róm.3,23-24
Tað er satt, at eg eri ikki rættvísur – men Sannleikin (t.e. Jesus) kunnger, at
eg eri rættvísur!
Tá ið Martin Luther var munkur í Wittenberg, mólu tankar hansara um
hetta: „Hvussu finni eg ein náðigan Gud?“ Luther fann svarið, tá ið hann
las Paulusar bræv til rómverjar. Har uppdagaði hann, at menniskjað verður
rættvísgjørt við trúgv eina, og bara við trúgv, ikki við gerningum.
Tað er lívsneyðugt, at Gud eisini opinberar fyri okkum tað, sum Luther
uppdagaði. Annars høvdu vit altíð roynt at liva upp til Guds standard –
uttan at tað lukkast – og í staðin høvdu vit livað undir einum myrkum
fordømingar oki.
„Tað er nevniliga eingin munur á fólki. Eingin livir, sum Gud vil, og øll
eru farin langt burtur frá honum.“ Róm. 3,23 N.S. Og jú meira vit royna at
liva upp til Guds standard við at halda boð og reglur, jú meira uppdaga vit
sannleikan í Róm. 3,20: „Gud tekur ikki ímóti okkum, av tí at vit halda
lógina. Men lógin er givin okkum, so at vit skulu vita, at vit øll bróta
hana.“ N.S.
So menniskju, Satan og eg sjálvur kunnu lættliga finna feilir og mistøk hjá
mær – í tanka, orði og gerningi – og siga, at eg eri ikki eitt rættvíst
menniskja – mált eftir menniskjansligum standardi.
Men so trínur Sannleikin (t.e. Jesus) inn á pallin, og vegna Jesu fullgjørda
verk á Golgata sigur hann til ein og hvønn, sum trýr á Jesus Kristus, Guds
son: „Men nú hevur Gud víst okkum, hvussu hann tekur ímóti okkum uttan
lóg. Vit kunnu lesa um tað í Bíbliuni. Gud tekur ímóti okkum, tá ið vit
trúgva á Kristus, og her er einki undantak.“ (Róm. 3,21–22 N.S.)
Og vers 26: „Gud rættvísger tann, sum hevur trúgv á Jesus.“ Og vers 28:
„Eitt menniskja verður rættvísgjørt av trúgv uttan lógargerningar.“ Sjálvt
um tað er satt, at vit ikki standa mát og eru við undirlutan, minst so til
hetta:
Sannleikin (t.e. Jesus) kunnger og sigur, at tú ert rættvísur við trúnni á
Kristus! Og tað er eingin fordøming fyri tey, sum eru í Kristi Jesusi. (Róm.
8,1). Gud signi teg at grípa um henda vælsignaða og frígerandi sannleikan!
Effie Campbell umsetti
Bíbliuútbreiðsla – Sáðkornið er Guds orð
“So kemur tá trúgvin av tí, sum verður hoyrt; men tað, sum verður hoyrt,
kemur gjøgnum orð Krists.”
Róm.10,17
Gunnar Andås
Í 1936 lá ein amerikumaður, sum æt Willian Chapman, álvarsliga sjúkur á
einum sjúkrahúsi í Chicago. Ein elstibróðir í samkomu hansara fór at vitja
hann á sjúkrahúsinum, og hann bað Gud eira lívi Williams og leiða hann
inn í eina tænastu fyri Harran. William vildi fegin gerast frískur, men hina
helvtina av bønini legði hann minni í.
Eftir sum tímarnir gingu, batnaði William meir og meir, og tá gjørdi hann
eina avtalu við Gud, at um Hann vildi gera seg heilt frískan aftur, so skuldi
hann brúka restina av lívi sínum í Harrans tænastu. Í 1938 keyptu William
og kona hansara, Betty, 1000 Bíbliur, og fóru tey nú at ganga hús úr húsi at
spyrja fólk, um tey áttu eina Bíbliu. Um tey søgdu nei, so spurdu tey: „Um
eg gevi tær eina Bíbliu, vilt tú so lova mær at lesa í henni?“
Sum tíðin leið, komu fleiri upp í hetta arbeiðið, og í dag arbeiðir hetta
felagið BLI (Bible League International) í meir enn 40 londum kring
heimin. Tey arbeiða við bíbliutýðing, at býta út Bíbliur, tey gera tilfar til
bíbliugranskan og skeið, sum eru evnað soleiðis, at bíbliutekstirnir eru
egnaðir at læra upp fólk, sum eru analfabetar, kynstrið at lesa eftir hesum
tekstum.
Nógvir vitnisburðir verða sendir til BLI, sum boða frá tí ovurstóra
týdningi, hetta missiónsarbeiðið hevur.
Effie Campbell umsetti
Ein bønhoyring
“Biðið, so skal tykkum verða givið; leitið, so skulu tit finna; bankið uppá,
so skal verða latið upp fyri tykkum.”
Matt.7,7
Sum diakonur (hjálparprestur) stúrdi eg ofta fyri útkomuni. Lønin, eg fekk,
var alt ov lítil at uppihalda mær og mínum. Eg undirvísti nakrar tímar yviri
í skúlanum, og á tann hátt fekk eg eina eykainntøku. Men pengarnir rukku
ikki til.
Serliga ein harðan vetur vóru vit illa stødd. Tað var ein leygardag, meðan
eg sat og hugsaði um taluna til sunnudagin. Tá kom kona mín inn við fleiri
rokningum frá bakaranum, slaktaranum og fleiri øðrum. Til saman bleiv
tað 100 rublar. „Jú, eg skal gjalda hetta,“ segði eg, men hevði ikki ein
einasta rubul í kassanum. Og eg helt á at skriva. Men stúranirnar órógvaðu
meg. Eg fór á føtur og gekk yvir til vindeygað. Tá kom brádliga ein ravnur
flúgvandi við einum kjøtstykki. Ravnurin setti seg á eina tekju beint yvirav
og fór at eta. Eg suffaði: „Harri, tú sum gevur ravnsungunum teirra føði,
gev eisini okkum tað, sum okkum tørvar! Amen!“
Eftir hesa bønina fall friður á meg, og eg kundi aftur seta meg við
skriviborðið. Tá bankaði onkur á hurðina, og grannin, ein ríkur
heilsølumaður, kom inn. Hann heilsaði blídliga og spurdi, hvussu vit
høvdu tað, og um tað var okkurt, hann kundi hjálpa okkum við. Um eg var
í neyð, so skuldi eg endiliga siga honum tað, so skuldi eg fáa tað, sum mær
tørvaði.
Eg var alt ov stoltur at siga hesum manni, hvussu mín støða var, serliga tí
eg visti, at hann ongantíð kom í kirkju. Og hesin vónbrotni maðurin mátti
fara. Men ikki vardi leingi, til heilsølumaðurin kom aftur. Hann legði ein
brævbjálva á borðið og segði næstan avgjørdur á málinum: „Ger so væl,
hesin skal vera her!“ So fór hann. Eg læt brævbjálvan upp, og 100 rublar
lógu í honum. Tað var júst tað, okkum tørvaði.
Sunnumorgun fór eg inn til grannan og takkaði fyri hesa kærkomnu
gávuna. „Harrin, Gud okkara, hevur brúkt tygum í einari einglatænastu,“
segði eg. Tá ið hann spurdi meg hvussu, segði eg honum søguna um
ravnin, og hvussu Gud hevði bønhoyrt meg.
„Er tað gjørligt,“ rópti hann, „at Gud er so livandi, so nær, so mektigur?“
Og so segði hann mær, at tá ið hann taldi pengakassan upp dagin fyri,
brádliga hevði fingið ta hugsan: „Tú mást taka nakrar pengar við tær.“ Og
tað gjørdi hann uttan at vita hví. „Tá ið eg gekk framvið her,“ helt hann
fram, ljóðaði tað: „Tú mást fara at vita, hvussu grannin hevur tað,“ og eg
var til reiðar at hjálpa tygum á ein ella annan hátt. Men tá ið tygum so
kaldliga vístu mær burtur, vágaði eg ikki at bjóða tygum okkurt ávíst. Men
tá ið eg var komin nøkur fet frá húsum tygara, ljóðaði ein avgjørd rødd:
„Tú mást beinanvegin geva grannanum teir 100 rublarnar,“ og tá gav eg
tygum pengarnar, sum tygum høvdu bílagt frá Gudi.“
Mær nýtist ikki at leggja nakað afturat. Bønhoyringin, tann sælasta vissan,
at eygu Harrans hvíldu yvir húsi mínum, var ikki bara trúarstyrkjandi fyri
meg, men bleiv eisini ein hjálp fyri vin mín.
Effie Campbell umsetti
Uppgávan
“Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit
doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað
at tit læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við
tykkum allar dagar alt til veraldar enda.«”
Matt. 28,19-20.
Jesus gav okkum eina uppgávu: Vit skulu fara til øll fólkasløg og gera tey
til lærusveinar. Matt. 28,19-20.
Sjálvt um tað ber til at náa langt við sjónvarpi og sosialum miðlum, so er
neyðugt at senda menniskju út millum fólkasløg og mentanir fyri at byggja
upp eitt netverk, so fólk kunnu gerast lærusveinar og fáa ein felagsskap í
kirkjum.
Gud sendi ikki ein teldupost, hann sendi ein boðbera, son sín. Jesus
opinberaði seg fyri Paulusi á vegnum til Damaskus, men Jesusi tørvaði ein
lærusvein, sum æt Ananias at bera Paulusi frelsuboðskapin. Gud brúkar
ikki einglar sum trúboðarar. Hann brúkar menniskju. Jesus gjørdist hold og
blóð og tók bústað okkara millum.
Effie Campbell umsetti
Í einari gamlari, slitnari Bíbliu
“Eg orð tíni goymi í mínum hjarta, fyri at eg ikki skal synda móti tær.”
Sálmur 119,11
Í einari gamlari, slitnari Bíbliu úr einum deyðsbúgvi stóðu hesar reglur skrivaðar:
– Guds orð er røddin, sum eg royni at lurta eftir og fylgja.
– Guds orð er vegleiðarin gjøgnum hesa villingarsomu verð.
– Guds orð er lekidómur, matur og drekka fyri eina sjúka og hungrandi sál.
– Guds orð er kletturin, og á henda klett byggi eg vónina fyri æviga lívi mínum.
– Guds orð er styrkin í stríðnum fyri æru Harrans, frelsu menniskjunnar.
– Guds orð er hvíldarstaður hjá hinum mødda ferðamanni.
– Guds orð ber hina trúgvandi sálina gjøgnum deyðan.
– Almáttugi Gud! Takk fyri orð títt!
Et Ord med på Vejen – Effie Campbell umsetti.
At taka sær meinboga av evangeliinum
“Tí at væl er orð krossins dárskapur fyri teimum, sum glatast, men fyri
okkum, sum verða frelstir, er tað Guðs kraft.”
1.Kor.1,18
Ein ateistur segði við ein trúgvandi: „Tað er tápuligt at trúgva, at Jesu blóð
kann reinsa frá synd?“
Hin svaraði: „Tá ert tú samdur við Paulus ápostul!“
„Ha?“ spurdi hin bilsni ateisturin.
„Jú, les bara 1. Kor. 1,18!“
Ateisturin las: „Tí at væl er orð krossins dárskapur fyri teimum, sum
glatast, men fyri okkum, sum verða frelstir, er tað Guds kraft.“
„Tro & Fakta“ – Effie Campbell umsetti
“Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.”
Jóh.3,16
Beint áðrenn hin kendi prædikumaðurin Spurgeon doyði, kom ein
vinmaður at vitja hann. Teir tosaðu saman um tey ymsu rákini í teologiini
nú á døgum. Tá segði Spurgeon: „Mín teologi er vorðin ógvuliga einføld.
Hon kann sigast við fýra orðum. Fyri ein prædikumann kann hetta tykjast í
so lítið, men í deyðanum er hetta nóg mikið: Jesus doyði fyri meg.“
e.c. ums.
7.mars 2023
Tú ert ongantíð einsamallur
“Atferð tykkara veri uttan peningaágirnd; verið nøgdir við tað, sum tit
hava! Tí at hann hevur sagt: »Eg skal als ikki sleppa tær, og á ongum sinni
fara frá tær,«”
Hebr.13,5
Ein maður vitnaði á missiónsvikuni í Havn 2007. „Sjálvt um tú ert staddur
í mannamúgvu og ert saman við nógvum fólkum, so kanst tú kenna teg so
einsamallan. Eg hevði leingi stríðst við henda spurningin, og hann nívdi
meg.
Ein dagin fór eg ein túr yviri við Strond. Eg setti bilin og fór til gongu út á
Boðanes. Eg hugdi allastaðni kring meg; men har var ikki eitt menniskja,
og tí fór eg at biðja hart, tí tað fellur mær best.
„Góði Gud, nú mást tú svara mær. Tá ið eg kenni meg einsamallan, eri eg
so veruliga einsamallur, ella ert tú eisini tá við mær? Góði Gud, svara mær,
áðrenn eg eri komin til endan á hesi smølu gøtuni.“
So helt eg áfram at ganga og kom til tveir stórar steinar, sum stóðu saman.
Tá sá eg, at ein sodavatnsfløska úr plasti lá har, og okkurt var í henni. Eg
tók hana upp og skrúvaði lokið av og togaði hetta út úr henni. Hetta er eitt
andaktsstykki, sum er klipt út úr einum blaði og lagt í ein plastlumma og
rullað saman sum ein sigar, og síðani eru tvey klips sett í.
Tá ið eg breiddi hetta arkið út og las yvirskriftina, stóð har: Tú ert ongantíð
einsamallur! Tá fór eg at lova og prísa Gudi fyri hansara stóra kærleika og
umsorgan. Hann hevði svarað mær beinleiðis upp á mín spurning. Prísaður
skal hann vera. Æra veri hansara heilaga navn.“
Tá ið hesin maðurin hevði sett seg niður aftur, sprakk ein annar maður upp
og segði: „Eg hevði ikki ætlað mær at sagt nakað í kvøld; men nú kenni
eg, at eg má. Eg eri maðurin, ið legði hasa fløskuna har. Eg havi ikki klipt
hatta stykkið út og lagt tað í fløskuna; men eg fann hasa fløskuna við
hasari andaktini í á einum heilt øðrum staði. Tá ið eg hevði lisið stykkið,
fekk eg eina sterka kenslu innan í mær, at eg skuldi leggja fløskuna niðri á
Boðanesi, og eg helt, at hon lá so væl millum hasar báðar steinarnar.“
Og síðani hálsfevndust hesir brøðurnir í Harranum mitt á gólvinum. Tað
var ein hjartanemandi løta.
Eitt av Jesu nøvnum er Immanuel, og tað merkir: „Gud við okkum.“
Matt.1,23.
Gud sigur: „Eg skal als ikki sleppa tær, og á ongum sinni fara frá tær.“
Hebr. 13,5.
Trúgv tí, og liv í tí!
Effie Campbell
Krossins evangelium
“Og hann segði við hann: »Sanniliga sigi eg tær, í dag skalt tú vera við
mær í páradís!«”
Luk.23,43
Á einum sjúkrahúsi gav yvirlæknin sær far um, at ein av sjúklingunum,
sum lá á deyðastrá, lá og velti sær higar og hagar í songini. Yvirlæknin,
sum var ein menniskjakennari og ein fittur maður, skilti, at sjúklingurin
hevði sálarliga pínu. Men hann visti ikki, hvat ið hann skuldi siga við eitt
menniskja, sum ræddist at møta Gudi í ævinleikanum.
Men so hugsaði hann, at eitt sindur av lestri kundi venda tonkunum hjá
hesum sjúka burtur frá tí, sum ræddi hann. Tí fór hann yvir í sítt bókaskáp
og tók eitt yrkingasavn hjá Goethe, sum hann so legði á dýnuna hjá
sjúklinginum.
Tann sjúki tók bókina og skeitti niður í hana, men so legði hann hana aftur.
Yvirlæknin skilti, at einki var í bókini hjá tí stóra yrkjaranum, sum kundi
útvega einari bangnari sál ugga í deyðanum.
Men yvirlæknin hevði ein hjálparmann, sum hini søgdu, hoyrdi til „tey
heilagu“, og nú bað yvirlæknin hann hyggja inn til tann sjúka.
Hjálparmaðurin fór. Hann setti seg við songina hjá tí doyggjandi
manninum og fór beint til trupulleikan og segði: „Tú hevur hoyrt um Jesus,
sum doyði á krossinum fyri syndir okkara, og tú veitst eisini, at hann tók
ímóti ránsmanninum, sum bað um náði. Hin sami Frelsarin vil eisini fegin
draga teg til sín, fyrigeva tær alt og føra teg inn í ríki sítt.“
Tá ið hann hevði sagt tað, fall hann á knæ við songina og takkaði Jesusi
fyri ta frelsu, sum hann hevði útvegað øllum menniskjum, og fyri at hann
er so villigur at taka ímóti einum og hvørjum syndara.
Ein glæma breiddi seg um andlitið á tí sjúka, og friður fall á hann. Hann
bleiv púra stillur, og løtu seinni sovnaði hann sum eitt barn í ørmunum á
mammu síni.
Effie Campbell umsetti.
Ein familja við ringum minni
“Minst til at halda hvíludagin heilagan!”
2.Mós.20,8
Ein sunnudag møtti ein lærari, tá ið hann var á veg heim úr kirkju, einum
bónda í arbeiðsklæðum.
„Hava tygum møtt soni mínum?“ spurdi bóndin. „Hann koyrdi henda
vegin við rívum og hoykvíslum.“
„Jú, tað havi eg,“ segði lærarin. „Ein ungur maður við vánaligum minni, er
tað ikki so?“
„Vánaligt minni! Tygum kunnu ikki síggja tað á honum, um hann hevði
havt ringt minni?“
„Jú, tað sá eg, og eg ivist ikki í, at hann hoyrir til eina familju, sum eisini
hevur ringt minni.“
„Hvussu kunnu tygum siga sovorðið?“ spurdi bóndin.
„Av tí at Gud hevur sagt: Minst til at halda hvíludagin heilagan. Tað hava
bæði faðir og sonur gloymt.“
Mia Hallesby – Effie Campbell umsetti
Ver ikki stúrin
“Verið ikki stúrnir fyri nøkrum, men latið í øllum lutum tráan tykkara koma
fram fyri Guð í ákallan og bøn við tøkk,”
Fil. 4,6
Rita Aasen
Undir 2. heimsbardaga leyp Japan á Kina og hertók ein landslutin fyri og
annan eftir. Trúboðarafamiljur úr nógvum ymsum londum, sum arbeiddu í
Kina, noyddust at flýggja. Men meðan tey rýma yvir háls og herðar, herja
japanar á og fara sera ógvisliga við teimum, sum teir taka til fanga.
Amerikansku trúboðararnir Margareth og Dick Hillis (1913–2005) og bæði
børn teirra búðu langt inni í landinum í einari lítlari bygd. Tíðindini
frættust hvønn dag um, at nú nærkaðust japanar, og meðan støðan er
ómetaliga hættislig, fær Dick blindtarmsbruna. Hann visti, at skuldi hann
yvirliva, mátti hann koma undir læknahond. Langt var til sjúkrahúsið.
Hann fór avstað í súkklutaxa. Margareth stúrdi fyri manni sínum,
børnunum og sær sjálvari.
Margareth segði farvæl við mann sín 15. jan. 1941. Beint eftir kom
kinesiski obersturin við teimum tíðindunum, at fíggindin var nær, og at
fólkið mátti flýggja. Men Margareth skilti, at hon kundi ikki flýggja við
eitt ára gamla Johnny og tveir mánaðar gomlu Anne, hon valdi tí at verða
verandi.
Morgunin eftir skræddi hon blaðið av kalendaranum og las: „Eg líti á Gud,
eg vil ikki óttast.“ Sálm. 56,4. Henda dagin tømdist bygdin. Margareth var
heilt ólukkulig og kendi seg svikna. Dagin eftir, tá ið hon skræddi blaðið
av kalendaranum, stóð: „Tú hevur ikki svikið tey, ið søkja Teg, Harri.“
Sálm. 9,11 V.D. Triðja dagin hoyrdust skot. Tá kom ótti á Margareth, og
hon fór nú at stúra fyri, hvussu hon skuldi fáa mat til børnini. Tá stóð á
kalendarablaðnum: „Verið nú óræddir, tí at eg skal hava umsorgan fyri
tykkum, konum og børnum tykkara.“ 1. Mós. 50,21. Og brádliga kom ein
gomul kona við fullari spann av rúkandi heitari geitarmjólk, og ein annar
persónur kom við einari kurv við eggjum.
Sum dagurin gekk, harðnaðu óljóðini frá bardøgunum, og alla náttina bað
Margareth Gud bjarga teimum úr hesi lívshættisligu støðu. Tá morgunin
kom, og hon fór at lesa kalendarablaðið stóð: „Tí skulu fíggindar mínir
undan flýggja, tann dag tá eg rópi um hjálp. Tað veit eg av sonnum, at við
mær er Gud.“ Sálm. 56,10. Skjótingin harðnaði í hvørjum, og innrásin
kundi koma hvørja løtu. Margareth legði seg ikki at sova, og morgunin
eftir var púra kvirt. Bygdarfólkini komu so líðandi aftur til heim síni.
Obersturin bankaði á dyrnar og segði Margareth, at av einari ella aðrari
orsøk vóru japanar rýmdir. Eingin skilti tað. Men vandin var av, og tey
kundu vera trygg.
Maðurin fekk skurðviðgerð og kom heim aftur, og Margareth takkar tí
einasta livandi og sanna Gudi. Hon kendi tað, sum hevði hon lisið egnu
handskrift hansara hvønn dag.
Tíðin, sum vit liva í, er ikki bara ein náðitíð, hon er eisini ein trongdartíð,
og her mugu tey trúgvandi hava treysti og vera áhaldandi. „Her ræður um
tolmóðina hjá hinum heilagu, teimum sum varðveita Guds boð og trúnna á
Jesus.“ Opb. 14,12.
Effie Campbell umsetti.
Stúranir
“Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum,
og eg vil veita tykkum hvílu.”
Matt.11,28
Mannalívið er so skroypiligt, at tað altíð fer at vera okkurt at stúra fyri. Tú
kemur ongantíð til eitt stað í lívinum, har tað ikki longur er óvissa ella
vandi fyri at okkurt gongur galið. Tað er tí, Gud í Bíbliuni aftur og aftur
stuðlar okkum til at trúgva á Seg og leggja lív okkara í Hansara hendur.
Trúgvin á Gud er ein verja móti tínum stúranum. Bygg hesa trúgv sterka
við at leggja tínar “stúranar-byrðar” yvir í Guds hendur og takka Honum
fyri, at Hann er við tær og vil hjálpa tær.
“Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum,
og eg vil veita tykkum hvílu.” Matt.11,28
Tak ímóti hesum tilboði og gev Gudi byrðar tínar. Hann vil taka tær og
hjálpa tær ígjøgnum ta støðu, tú stendur í.
“Præsten og Psykologen! – Effie Campbell
Tí at skrivað stendur!
“So er tá nú eingin fordøming fyri tey, sum eru í Kristi Jesusi.”
Róm.8,1
Eg lesi og lurti í hesum døgum fleiri ferðir eftir kapitlunum
3–8 í Rómverjabrævinum.
Tað var í hesum partinum av Orðinum, at hin religiøsi Martin Luther fekk
ljós yvir, at lívið við Gudi er ikki religión – men ein relatión (eitt samband)
– sum eina er bygt á trúnna á Kristus. Gott er at lesa hesar kapitlar
spakuliga fleiri ferðir: grunda á, strika undir, seta spurningar, lesa kanska
fleiri umsetingar.
Tað stendur um Satan í Opb. 12,10: „Eg hoyrdi harða rødd á himni, sum
segði: „Nú er komin frelsan og mátturin og ríki Guds várs og veldi hins
salvaða hansara; tí at klagari (djevulin) brøðra vára er stoyttur oman, hann
sum klagaði teir fyri Gudi várum dag og nátt.
Eitt av virknastu vápnum Satans er at klaga og fordøma. Tað ger hann 24-7
– dag og nátt. Um vit ikki hava eina haldgóða opinbering av, hvat ið
frelsan veruliga er, vil ákærin díkja okkum undir í ákærum sum:
– Tú ert ikki nóg góður!
– Tú biður ikki nokk!
– Tú lesur ikki nokk í Bíbliuni!
– Tú vitnar ikki nokk!
– Tú sveik í gjár!
– O.s.fr. – Bla – bla – bla!
Men henda Bla-bla-bla ákæran er sera munadygg, um eg grundi frelsu
mína á at vera eitt gott menniskja, har frelsan er ein samsýning fyri at vera
góður.
Tað er lívsneyðugt, at eg lyfti trúarskjøldurin og virkin brúki Andans
svørð, sum er Guds Orð (Ef. 6,10–20), sum í hesari søk sigur í Róm. 3,28,
at skrivað stendur: „Menniskjan verður rættvísgjørd av trúgv uttan
lógargerningar.“
Vit gera sum Jesus í Matt. 4,1–11, tá ið Satan freistaði hann. Jesus segði:
„Vík frá mær, Satan! Tí at skrivað stendur!“ Og so endurgav hann Orðið.
Eg kann siga: „Vík frá mær, Satan! Tí at skrivað stendur, at eg eri frelstur
av NÁÐI – við TRÚGV – FRELSAN ER GUDS GÁVA – og kemur IKKI
av GERNINGUM. (Ef. 2,8–10).
Og skrivað stendur: „EINGIN FORDØMING er fyri tey, sum eru í
KRISTI JESUSI!“ (Róm. 8,1). Takk Jesus, at eg eri tín – keyptur og
reinsaður í tínum blóði!
Effie Campbell umsetti.
Í skundi, í bræði
Í Róm. 9,28 stendur. “tí at Harrin ger upp roknskap sín og endar hann í
bræði og skal gera hann lidnan á jørðini.«”
So lítið verður talað um Jesu afturkomu, og tað hongur saman við, at Ísrael
ikki verður umtalað. Av tí at Ísrael er eitt barometur, ein tíðarklokka, so
hava vit onga klokku, um vit ikki fáa at hoyra um Ísrael í boðanini. Teknini
í Bíbliuni ganga út meir og meir. Tíðin fyri Jesu afturkomu nærkast. Tað er
torført at ímynda sær, at trupulleikarnir viðvíkjandi Ísrael kunnu dragast út
serliga leingi afturat. Tíverri hoyra vit ongantíð boðan um profetiini
viðvíkjandi Ísrael, jødunum og Jerusalem, og tað ger okkum næstan til
seyðir uttan hirða.
Vi liva innan fyri kirkjuveggirnar, sum var tað tað æviga lívið her á jørðini.
Men uttan fyri kirkjuveggirnar fara hendingarnar fram við ógvisligari ferð.
Bíblian sigur okkum, at í tíðini undan Jesu afturkomu fara hendingarnar
fram í skundi. Vit kunnu til dømis nevna Jesaja 60, sum er ein kapittul um
endatíðina, ið talar um heimkomu jødanna, og at Ísrael skal endurstovnast.
Gud endar kapitlið soleiðis, “Eg fremji tað í skundi, tá ið stundin til tess er
komin.” Ja, men tíðin er komin. Jødarnir eru heima og halda framvegis á at
koma heim. Tí eru vit í tí tíðini, har Gud fremur alt í skundi. Vit liva í
einari ógvisligari tíð tí er tað týdningarmikið, at vit við Orðinum vita hvat
ið hendir, so at vit ikki gerast skelkað – men liva trygt.
Í Róm. 9,28 stendur. “tí at Harrin ger upp roknskap sín og endar hann í
bræði og skal gera hann lidnan á jørðini.«”
So Gud hevur kunnað okkum. Men vit leypa gleðiliga hesar upplýsingar
um, so at vit ikki skulu ræða nakran, so at vit kunnu halda fram við okkara
kirkjuhugna. Men Gud sigur. “Verið ljós í myrkrinum og salt mitt í
rotinum og spilluni. Avdúka sannleikan og ger ein mun!”