1.desember 2022

Verði ikki óttafull

“»Hjarta tykkara verði ikki óttafult! Trúgvið á Guð, og trúgvið á meg!”
Jóh.14,1

“Teir hava tikið Harra mín,” græt Maria Magdalena uttan fyri grøvina
páskamorgun. Og hvussu mong trúgvandi menniskju hava ikki viðhvørt í
lívinum kent hetta sama mótloysið. Minst til, tú ið hoyrir hetta orðið í dag:
tú verður forðaður á vegnum fram ímóti sigursins krúnu, eitthvørt er, ið
darvar teg; eitthvørt, sum tekur bjartleikan úr eygum tínum; tað er fyri tær,
sum hevur tú ikki longur hin trúfasta og miskunnsama frelsaran, sum tú
einaferð átti, og sum gav tær frið og gleði í hjartað.

“Hav treysti! Hjarta títt verði ikki óttafult,” sigur Harrin. Hetta er bert eitt
skýggj fyri sólini; hann kemur aftur, um tú bert vilt bíða í trúgv og bøn.
Ansa bara eftir, meðan tú bíðar við krossin og eygleiðir skuggan, at tú snýr
tær við sólini, soleiðis at náðisólin ikki skal fjalast fyri tær. Skuggin snarar
sær kring um krossin, sum dagurin líður, og tá ið skuggin er komin runt, tá
seta vit okkum niður við sama krossi, hvíla várt mødda høvur móti trænum
og venda eygum okkara móti nýggja heiminum, hinum nýggja Jerúsalem.
Haðani kemur hann, okkara trúgvi frelsari, fyri at taka síni heim, har
deyðin ikki longur skal vera til, ikki heldur sorg, ikki heldur skríggj, ikki
heldur pínsla skal longur vera til, men har Gud er alt í øllum.

Harri, vit boyggja okkara høvur og halda saman hendur í tøkk til tín – vit,
so mong, sum víð tíni stóru náði fingu loyvi til at liva við tær, og inniligast
verður tøkkin, tá ið okkum verður loyvt at doyggja við tær, tí tá doyggja
vit ikki einsamøll, tú tekur okkum upp!

Eg krossi tínum,  Jesus,
vil fegin vera hjá
har havi eg tann trygga botn,
ið eg kann byggja á.

Har er eitt heim í oyðimørk,
sum mær er hvíldarstað,
tað á míni vandamiklu ferð
veitir frelsu neyðardag.

Við krossin tín, mín Jesus,
eg kendi friðarlag,
eg aldri aftur fara vil
av hesum trygga stað.

Tað, heimurin vil bjóða mær,
eg lítið virða man,
men eg rósi mær av krossi Krists,
har eg frið við Gud mín fann.