11.november 2025
Avgudar
„Latið tykkum í øll herklæði Guðs, so at tit kunnu vera førir fyri at standa
ímót sniðlopum djevulsins. “
Ef.6,11
Vesturheimurin bar kristindómin til Afrika, har fólkið dýrkaði gudar,
gjørdir úr træi, gulli, silvuri o.s.fr. - Nú dýrka vesturlendingar sjálvir bæði
gull, silvur og tílíkt. Teir eru so upptiknir av at vinna pening og keypa sær
ymsar “lutir”, at eingin tíð verður til Gud. Alt tað, tú metir hægri enn
Harran, hevur tú sum avgud.
e.c. Ums.
10.november 2025
Fangahúsið
”Um tí sonurin fríar tykkum, tá skulu tit verða av sonnum frælsir. ”
Jóh.8,36
Lívið er eitt stórt fangahús! Tað er, hvat mong menniskju siga, ella í tað
minsta hugsa tey so, bæði menn og kvinnur.
Tú droymdi einaferð, at lívið fór at gerast ríkt – ikki á gull og góðs, men
ríkt í lívsgleði – men nú gongur tað upp fyri teg, at lívið í staðin gjørdist
eitt stríggið og møðsamt sjabb, gráir dagar, og at allar tær vøkru ætlanirnar
hvurvu so líðandi. Hvat er endamálið og meiningin við øllum hesum? Eitt
sindur av stuttleiki av og á, menn annars bert tómleiki og aftur tómleiki.
Tú hevur kanska fingið eitt heim! Eydna og kærleiki – men sum tíðin gekk,
so gjørdist mong teirra meira at rokna sum eitt fangahús enn ein trygg
havn.
Menniskju vakna um morgunin og banna ta ússaliga, tóma og
meiningsleysa lívið, tey fingu. Hvat er gott í hesum? So nógvir dagar,
vikur, mánaðir og ár og kanska eisini mong fyri framman – møguliga, og
hvat so eftir hetta? Tríggjar fót undir grønutorvu?
Góði ókendi lesari! Um tú ert ein av teimum, ið kennir tað soleiðis, ja so
havi eg ein boðskap at bera tær, ein boðskapur um eitt frælsi, har tað aftur
gert vert at vera menniskja. Og tað er frá lívsins Harra, Jesusi Kristi, hann
ið segði: ”Um tí sonurin fríar tykkum, tá skulu tit verða av sonnum frælsir.”
Jóh.8,36
Og hesi orð eru enn í gildi, sjálvt í dag – eisini fyri teg, um altso tú tekur
ímóti teimum.
Tað eru leinkjur, ið binda teg. Tú veitst tað! Tað er ikki altíð øll hini, ið eru
sek í tí, at lívið gjørdist so grátt fyri teg. Lat Jesus seta teg í frælsi.
Heim títt gjørdist eins og eitt fangahús. Tú hevur møguliga tær sjálvum at
takka fyri tíni støðu! Men legg tað nú afturum teg og lat Jesus koma inn í
títt heim, og tú fert at síggja, at alt verður nýtt.
Læst inni! Ja tað er verk hins ónda! Tú ert møguliga klárur yvir tað! Men
Jesus kann spreingja tað, ið bindir teg og seta teg í frælsi, og tað er hann
tann einsti, ið kann gera.
Tak tí Jesus upp á orðið, og tú fert at síggja, at lyfti hans halda og eru sonn.
Royn tað!
Í Dag!
Effie Campbell umsetti
9.november 2025
Magt i de foldede hænder
”Tí eiga tit at biðja soleiðis: Faðir vár, tú sum ert í himlunum! Heilagt
verði navn títt; komi ríki títt, verði vilji tín sum í himli so á jørð; gev okkum
í dag okkara dagliga breyð; og fyrigev okkum skuldir okkara, so sum vit
fyrigeva skuldarum okkara; og leið okkum ikki í freistingar; men frels
okkum frá tí illa. ”
Matt.6,9-13
Søgan fyri sálmin: ”Der er magt i de foldede hænder”
Trýst á hesa leinkju fyri at hoyra
Vit lata her høvundan, Trygve Bjerkheim sjálvan greiða frá, hvussu hesin
sálmur varð til.
Fyri nøkrum árum síðan sat eg í Forbundshallen í Oslo ein sunnudags
fyrrapart og hoyrdi ein ungan trúboðara tala. Ein setningur, sum hann nýtti,
skrivaði eg niður. ”Den stærkeste supermagt i verden til enhver tid, det er
fronten med de små foldede hænder.”
Lítla pyntaða kortið við hesari orðing sat í mínum franska nýggja
testamenti, og seinni varð eg støðugt ámyntur um hesi orð við at síggja tey
um og umaftur. Eg ynskti mær at skriva ein sang um hesa orðing. Sostatt
koyrdi hetta uttan íhald runt í mínum sinni.
2 – 3 ár seinni, ella kanska var tað 4, vaknaði eg eina náttina og kom til at
hugsa um orðini ”Den stærkeste supermagt” - de foldede hænder. Og
setningin ”Der er magt i de foldede hænder.”
Eg hevði 2 ørindi. Eg var nærum liðugur við sangin, tá eg tendraði ljósið
og skrivaði tað niður. Hesi ørindi vórðu seinni prentað sum ein lítil yrking í
árbókini hjá Missionsforeningen í 1955: ”Dybere ned”. Tey hóska væl til
forsíðuna – ein lítil kinversk genta, sum stendur við boygdum høvdi,
meðan hon heldur saman hendur í bøn.
Tá henda bókin kom til Dronningborg College í Grimstad í byrjanini av
1956, legði lærar, Haugen merki til hesa lítlu yrking, og beinanvegin fann
han eitt lag, sum hóskaði til yrkingina. Hetta lagið gjørdi yrkingina kenda.
Men sangurin hevur 3 ørindi. Eitt sindur seinni kemur ein pensoneraður
yvirmaður hjá Frelsunarherinum, oberst Linderud, inn á skrivstovu mína í
Mollergata 19.
Hann segði seg vera blivin sera glaður fyri yrkingina, og at hann hevði
skrivað eitt lag til hetta. So spurgdi hann, um hann kundi fáa loyvi til at
nýta tekstin úr yrkingini til sangin. Sjálvandi fekk hann tað, men so skoytti
hann upp í: ”Kona mín og eg kundu ynskt okkum, at tú skrivaði eitt ørindi
afturat, har tú tekur foreldrini við, sum byðja fyri børnum sínum.” Eg
lovaði at royna. Tá hann var farin, skrivaði eg eitt nýtt ørindi: ”Du, der
beder for dit barn, dine kære...”
Oberst Linderud kom framvið aftur nakrar dagar seinni og fekk tá hetta
nýggja ørindi. Tað var síðstu ferð, eg sá henda serstaka mann. Stutt eftir
hetta var hann saman við konu síni og vitjaði gamlar vinir í Egersund.
Áðrenn hann skuldi fara avstað aftur til eitt møti í samfelagshúsinum
seinni hetta kvøldið, sat hann og hvíldi seg eina løtu í djúpa lenistólinum.
Bráddliga fall høvd hansara afturá, og hann andaðist. Eftir gravarferðina
varð hildin ein stór minnisløta, har sangurin varð sungin við hansara lagi.
E. Campbell umsetti
8.november 2025
Heimsins størsta megi - bønin
”Men hann talaði eitt líknilsi til teirra um tað, at teir áttu altíð at biðja og
ikki troyttast, og segði: »Í einum staði var ein dómari, sum ikki óttaðist
Guð og ikki firnaðist fyri nøkrum menniskja. Men í sama staði var ein
einkja, og hon kom til hansara og segði: »Lat meg fáa rætt yvir
mótstøðumanni mínum!« Leingi vildi hann ikki, men at endanum segði
hann við seg sjálvan: »Tó at eg ikki óttist Guð og ikki firnist fyri nøkrum
menniskja, so vil eg kortini lata hesa einkjuna fáa rætt sín, av tí at hon ger
mær ónáðir, fyri at hon ikki javnt og samt skal koma og plága meg.« ”
Luk.18,1-5
Hetta er líknilsið, sum Jesus sjálvur segði frá, um at vit altíð eiga at vera
áhaldandi í bøn og ikki at geva upp.
Fyri nøkrum árum síðani búði eitt par í Svøríki, ið høvdu ein hálvvaksnan
son. Ein dagin skuldi sonurin eitt ørindi til grannabýin. Tað var hávetur, og
tá drongurin fór útum spenti hann sínar skí fastar og fór avstað. Men tíðin
og tímarnir gingu uttan at hann vendi aftur, og móðurin gjørdist alt meir
stúrin av tí, at sonurin ikki afturíaftur. Hon lat upp dyrnar um og umaftur
fyri at vita, um hon kundi síggja nakað til hann. Men nei. Kvøldið kom,
men enn var onki at síggja og nú var alt vorðið bølamyrkt uttanfyri.
Morgunin eftir var drongurin enn ikki komin heim, og tí fór pápin at leita
eftir soninum saman við bygdamonnunum. Leitingin var sera umfatandi og
teir leitaðu allastaðni, men til fánýtis. Drongurin varð ikki funnin.
Tað er altíð ein sorgarleikur at missa eitt barn, men tað verður mangar
ferðir verri, tá tú ikki veitst nakað um, hvat er hent og um tað ringast
hugsandi skuldi verið hent, so hvussu sonurin lat lív.
Ein dag sigur maðurin til konu sína: ”Eg eri ørur i høvdinum eftir at vita,
hvat er hent soni okkara, og hvønn deyða hann hevur fingið. Tí mást tú
hvønn morgun, tá tú biður tína morgunbøn biðja Gud um at vísa okkum
tann deyða, sonur okkara hevur fingið. Eg fari at gera júst tað sama. Á
henda hátt fer sama bøn at náa trónu Guds tvær ferðir um dagin. Hetta fer
at kunna taka tíð, men tú mást ikki missa trúnna.
Árini gingu, í roynd og veru heili 7 ár, uttan at nakað sum helst hendi. Gud
hevði ikki givið teimum tað, tey bóðu um. Ein dagin sigur maðurin til sína
konu: ”Frá nú av fara vit eisini at siga hesa bønina í okkara kvøldbøn, so at
sama bøn nær trúnu Guds 4 ferðir um dagin. Vit mugu halda út í bøn, eins
og einkjan, tí at so vil Guds svar koma, tí tað hevur Jesus lovað okkum.”
So bóðu tey trúføst somu bønina hvønn morgun og hvørt kvøldið. ”Hvussu
mong ár gingu á henda hátt, tað minnist eg ikki, men ein dagin svaraði Gud
bønum okkara.”
Veðrið var so gott, at maðurin hevði drigið bátin út úr neystinum.
Hann ætlaði sær út á eina tjørn har nærindis at fiska. Várið var komið,
sólin skein oman og niðan yvir spegilsblonku tjørnina. Brádliga varnast
pápin okkurt á botni. Hann kastar gørnini niður á botn og hálar uppaftur.
Hann gerst greiðir um, at tað snýr seg um eina beinagrind av fólki. Hann
blakaði garnið niður fleiri ferðir fyri at fáa alt upp og legði tá til merkis, at
har var ein lítil partur av einum sokki á tí eina beininum. Á rondini av
hesum sokki sær hann nú týðiligani áseymaðu byrjanarstavirnar hjá
soninum. Kona hansara plagdi altíð at seyma navnið á sokkarnar. ”Tá stóð
alt klárt fyri pápanum. Sonurin hevði viljað farið ein styttri veg til
grannabýin og hevði valt skírenning tvørtur um tjørnina.
Ísurin hevði so ikki verið tjúkkur og tryggur nokk og hevði givið eftir, so
sonurin druknaði. Øll hesi árini hevði hann verið har og var fyri langt
síðani upploystur og rotnaður, men parturin av sokkunum við
byrjanarstavunum hevði Gud latið vera heil og óskadd til foreldrini, sum
høvdu verið so áhaldandi í bøn fyri at vita, hvussu sonurin hevði mist lívið.
Faðirin faldaði hendurnar og takkaði Gudi. Jú, sanniliga er Gud stórur, og
Hann hoyrir allar bønir. Miss tí ikki mótið men ver áhaldin. So fer eisini tú
at fáa svar frá Gudi.
Effie Campbell umsetti
7.november 2025
Rætta valið
”Gangið inn um hitt tronga portrið; tí at vítt er portrið, og breiður er
vegurin, ið førir til undirgangs, og mong eru tey, ið ganga inn um tað; tí at
trongt er portrið, og mjáur er vegurin, ið førir til lívs, og fá eru tey, ið
finna hann. ”
Matt.7,13-14
Hvønn dag standa vit yvirfyri einum vali. Skulu vit velja hetta ella hatta.
Tá vit eru til handils, tá er spurningurin ofta: hvat hevði verið best at keypt
nú, bíligast ella dýrari og betur?
Men vit hava eisini løtur, har vit standa yvirfyri spurningum og valum, ið
hava nógv størri týdning og sum kunnu hava avgerandi avleiðingar fyri
okkum, um ikki vit velja rætt. Gud hevur givið okkum valið at ganga
breiða vegin, ið leiðir til glatan og helviti, ella vit kunnu velja smala vegin,
ið leiðir til himmals. Har er ”ongin millumvegur”, sum tað ofta verður
hildið uppá. Her er tað eitt antin – ella.
”Men hvussu kann eg vita, hvat er rætt?” siga mong. ”Vit hava so nógvar
átrúnaðir og so nógvar ymsar kristnar kirkjur. Hvussu kann eg vita, hvør av
hesum hava ta røttu læruna?”
Jesus segði við Pilatus: ”... ein og hvør, sum er av sannleikanum, hoyrir
rødd mína.« ” Jóh.18,37
Pilatus segði tá við Jesus: ”... »Hvat er sannleiki?« ...” ørindi 38.
Hann stóð í roynd og veru yvirfyri honum, ið segði: ”... »Eg eri vegurin og
sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ” Jóh.14,6, men
”... Pilatus vildi gera mannamúgvuni til vildar ...” Mark.15,15, og tí gav
hann Jesus til mannamúgvuna at verða krossfestan. Og meðan
hann(Pilatus) ” ... sat í dómarastólinum, sendi kona hansara boð til hansara
og segði við hann: »Fást tú ikki við henda rættvísa mannin, tí at eg havi
útstaðið nógv í dag í einum dreymi fyri hansara skuld.« ” Matt.27,19
Gud hevði ávarað hann, og fleiri ferðir hevði hann(Pilatus) sagt við
mannamúgvuna, at hann ikki fann nakra søk hjá Jesusi, og kortini valdi
landspartaleiðarin tað skeiva. Hann óttaðist meira at fara ímóti
mannamúgvuni enn at fara ímóti vilja Guds.
Øll kunnu finna Gud við at søkja Hann av heilum hjarta. Hetta stendur í
Jer.29,13 og í Matt. 7,7. Jesus sigur til okkara: ”... leitið, so skulu tit finna
...”
Tí er ongin umskyldningur ella orsøk til at velja ta skeiva. Gakk tí hin
smala vegin, ið leiðir til Himmals.
Effie Campbell umsetti
6.november 2025
Sigur tú nei?
”Hoyrið, elskaðu brøður mínir! Hevur Guð ikki valt út hinar fátæku fyri
heiminum at verða ríkar í trúgv og arvingar til tað ríkið, sum hann hevur
lovað teimum, sum hann elska? ”
Ják.2,5
Ein oddamaður fyri eitt brotsmannalið í USA varð handtikin nakað síðan.
Hann var so mikið hoyritarnaður, at hann mátti nýta hoyritól. Hvørja ferð,
hann varð koyrdur inn í rættarbygningin, tá hansara mál var til viðgerðar,
tá dempaði hann tólið, so at hann ikki hoyrdi tað, ið sagt varð.
Ongin skilti, at hann kundi vera so ónervaður av øllum, og at onki tyktist at
nerva hann av tí, ið sagt varð. So upprann tann síðsti dagurin í hansara
málsviðgerð. Tað var dagurin, tá dómurin skuldi fella í málinum. Tá hann
nærkaðist rættarbygninginum skrúaði hann niður fyri ljóðinum, so hann
onki hoyrdi. So varð dómurin sagdur. Maðurin varð dømdur til avrætting í
elektriska stólinum, men hann hoyrdi onki av tí, ið varð sagt, so hann varð
heilt óávirkaður av umstøðunum.
Tá dagurin upprann, tá hann skuldi avrættast, komu vaktarmenninir eftir
honum. hann var heilt róligur. Hann visti heldur ikki, hvagar tey vóru á
veg. Men tá tey komu vegin fram, og hann varnaðist elektriska stólin,
gjørdist hann frá sær sjálvum. Hann rópti og skríggjaði sum ein vitleysur, tí
at nú gekk tað upp fyri hann, hvussu tápuligur, hann hevði verið, tí hann
ikki vildi lurta og tí skrúaði niður fyri hoyritólinum hvørja ferð.
Gud kallar á okkum á nógvar mátar, og Hann nýtir hvørt høvið til tað, tí
Hann elskar okkum við einum ævigum kærleika. Gud kann kalla á teg
gjøgnum ein annan persón, ein sálm, eina traktat, kristnar bókmentir ella
annað. Um tú í hjartanum kennir eina flógva dragandi megi, og at tú hevur
eitt ynski um at gerast góður og reinur, so er tað Gud, ið kallar. Um tú,
meðan tú stuttleikar tær saman við øðrum, kennir, at alt tykist tómt og
virðisleyst og at tú verður ovfarin av einum longsli eftir at verða settur í
frælsi frá syndini, ið bert darvar og bindur, ja, so er tað Gud, ið kallar.
Allur longsul eftir tí góða kemur frá Gudi. Hann vil fegin í samband við
okkum. Men ofta gera vit á sama hátt, sum maðurin, nevndur í erva. Vit
vísa tað frá okkum og hava ongan hug at lurta eftir, so at Hann eitt nú
verður noyddur til at senda mótgongd, sjúku og sorg gjøgnum deyðan hjá
onkrum av okkara kæru og annað.
Vend tær tí ikki burtur frá honum og verð ikki treiskur. Hann ynskir tær
bert tað allarbesta. Hann ynskir at fylla lív títt sum ein kristin. Og skjótt
kemur hann aftur fyri at taka síni við sær heim, tey sum eru arvingar til ríki
hansara.(Ják.2,5)
Effie Campbell ums.
5.november 2025
Sanniliga Jesus kemur
”Men lærið líknilsið av fikutræinum. Tá ið gróðurin er komin í greinarnar
og leyvið fer at spretta, tá vita tit, at summarið er í nánd. Soleiðis skulu tit
eisini vita, at tá ið tit síggja alt hetta, tá er hann í nánd, fyri durunum. ”
Matt.24,32-33
Hevur tú nakrantíð upplivað ein vetur, ið tóktist nærum ongan enda at fáa?
Tað kendist næstan sum at várið ongantíð kom.
Kanska er tað júst tí, Jesus valdi at nýta júst myndina í Matt.24,32 til at
tryggja okkum um, at hann veruliga fer at koma.
Tíðliga í mars, meðan vit ganga runt í tjúkkum vetrajakkum knappaðum
langt upp til hálsin og meðan vit enn ganga á kava og ísi, ja tá varnast vit
brádliga eitt træ við útrættum ljósagrønum knubbum og vit kenna okkum
longu eitt sindur heitari, tí at hesir knubbar boða okkum, at várið nú er fyri
framman.
Jesus kennir hesa kenslu. Hann leingist sjálvur eftir várinum, og hann lovar
okkum eins ósvitaliga sikkurt sum at várið kemur eftir vetur, at hann
kemur aftur at heinta okkum.
Effie Campbell umsetti
4.november 2025
Innbjóðingin til brúdleyp
”Hann sendi aðrar sveinar á øðrum sinni avstað og segði: Sigið teimum
bodnu: »Sí, veitslu mína havi eg gjørt til reiðar, oksar mínir og feitineytini
eru dripin, og alt er tilgjørt; komið í brúdleypið!«”
Matt.22,4
Ein prestafrúa greiddi einaferð frá fylgjandi frásøgn:
Ein eldri maður droymdi, at hann doyði.
Einglarnir komu og bóru hann til himmals. Jesus tók sjálvur ímóti honum
og eisini mong menniskju, ið vóru farin heim áðrenn hann, tustu saman um
hann at bjóða honum vælkomnum heim.
Gamli maðurin mintist brádliga ein persón, hann ikki fekk eyga á
nakrastaðni. ”Hvar var George?” spurdi hann.
Tá fyltust Jesu eygu við tárum. ”Ongin hevur bjóðað honum,” svaraði
Frelsarin.
”Oh, gev mær vinaliga loyvi til at venda niður aftur á jørðina eina stutta
løtu, so at eg kann geva George eina innbjóðing!” segði gamli maðurin.
Í somu løtu, hann vaknaði upp, rann hann beinanvegin heim til tann illsinta
og ilskliga smiðin, sum næstan ongin tordi at tosa við.
”Eg havi eina heilsan at bera tær frá Jesusi. Hann bjóðar tær til Himmals,”
segði gamli maðurin.
Fyrst gjørdist smiðurin sintur, men tað endaði í roynd og veru við, at hann
tók ímóti innbjóðingini og byrjaði at ganga á Himnavegnum.
Tú kanst ikki siga, at tú ikki ert boðin við. Men í dag sendir hann tær enn
einaferð eina nýggja heilsan: "... kom í brúdleypið!" Matt.22,4
Tú ert bjóðað(ur) við til eina æviga veitslu og frelsu. Veitst tú, hvussu ofta
orðið ”kom” verður endurtikið í Bíbliuni? Ein íðin maður kannaði og fann
út av, at orðið ”kom” kemur fyri heilar 479 ferð!
E.Campbell umsetti
3.november 2025
Fýra orð til umhugsanar
”Tessvegna geri eg soleiðis móti tær, Ísrael. – Men av tí at eg vil
fara soleiðis við tær, tá búgv teg til at møta Guði tínum, Ísrael! ”
Ámos 4,12
Fyri nøkrum árum síðani sat eg í einum bussi, sum koyrdi
gjøgnum gøturnar í London. Tá sá eg ein mann, sum gekk og
sópaði gøtur. Hann bar eitt stórt skelti á rygginum. Á tí stóð:
Uttan Gud eingin vón.
Sama árið sá eg uppi í Skotlandi eina broderaða mynd
hanga á einum stovuveggi. Har stóð: Fyrireika teg at møta Gudi
tínum. Heim aftur komin sá eg hetta sama orðið í Bíbliuni. Tað
stendur í Ámos 4,12.
Einaferð sá eg niður í Bíbliuna hjá einari danskari lærarinnu.
Á fremstu opnu stóð: Henda bókin vil halda teg burtur frá
syndini, ella vil syndin halda teg burtur frá hesi bók.
Bíblian er vindeygað, har tú sært Harra tín ígjøgnum.
Effie Campbell.
2.november 2025
Allahalgannadagur
Allahalgannadag hava vit høvi at líta at veruleikanum, sum hann er. Tað
eru tveir dagar, sum øll menniskju uppliva: føðingardagin og deyðadagin.
P. Horban.
“Betri er deyðadagur enn føðingardagur,” skrivar hin vísi Sálomon í
Præd.7,1. Hvør ein óvanlig málbering! Og kortini var Sálomon ikki
einsamallur um hasa metingina. Paulus skrivaði: “Tí at lívið er mær
Kristus, og deyðin ein vinningur.” (Fil. 1,21) Og hann segði, at hann hevði
hug at “fara hiðani og vera hjá Kristi, tí at tað hevði verið ólíka nógv betri”
(v. 23). Jóhannes skrivaði: “Sælir eru hinir deyðu, sum í Harranum
doyggja” (Opb. 14,13).
Deyðin er ongantíð ein sorgarleikur fyri hin trúgvandi. Meðan D. L.
Moody lá sjúkur seinastu ferð, segði hann: “Skjótt fara tit at lesa í
bløðunum, at Moody er deyður. Trúgvið tí ikki, tí tá fari eg at vera meir
livandi, enn eg eri nú.” Tað er tað, sum Bíblian lærir. Deyðin er inngongdin
til dýrdina.
Tá ið vit doyggja, koma vit inn í eina betri verð. Eg eri so glaður fyri tey
orðini, sum Jesus segði við hin doyggjandi ránsmannin: “Í dag skalt tú vera
við mær í páradís!” (Luk. 23,43) Vit vita, hvar tey trúgvandi fara, tá ið tey
doyggja. Himmalin er eitt veruligt stað, og Jesus er har. Her er deyðin ein
burturferð, men har er hann ein koma.
Tá ið vit doyggja, koma vit meira fult inn í Guds familju. Vit vera saman,
og vit elska hvør annan meira inniliga, enn vit gjørdu her á jørðini. Hin
størsti kærleikin og hin besta gleðin, okkum lutast í hesum lívi, er bara eitt
vet av himmalsins lukku og felagsskapi. Gud hevur skapað okkum til
kærleika og vinalag. Einki fer at órógva gleði okkara.
Tá ið vit doyggja, fáa vit betri likam. Likam okkara her verða uppslitin, og
vit fara úr likaminum, tá ið vit doyggja. Men vit vilja so illani “avklæðast”,
men heldur “yvirklæðast” (2. Kor. 5,4). Vit halda á at hava eina sterka,
haldgóða tilveru. Bíblian sigur okkum, at vit skulu fáa skap og form, sum
samsvarar við tað likamið, vit hava nú - soleiðis sum Sámuel, Móses, Elia
og aðrir fingu. Vit fara at virka betri enn nakrantíð áður, uttan veikleika og
pínu.
Endaliga og seinasta signingin fer at verða, tá likamið, sum vit hava nú,
skal rísa upp, tá ið Jesus kemur aftur. Tað er eitt likam, sum samsvarar við
Guds kærleika, vísdóm og megi. Tøkk fái Jesu uppreisn kunnu vit vera
fullvís í tí.
Hevur tú onkran, tú vart góður við, og sum er farin undan at vera saman
við Harranum og nú bíðar eftir tær? Av tí at tey kendu Jesus sum Frelsara,
kanst tú lata lovsongstónar ljóða, vónar og sigurs tónar, tí Jesus reis upp og
livir.
“Kirkeklokken”. E. Campbell oversatte
1.november 2025
Bert eitt orð um Jesus
”Tað orðið er satt og til fulnar tess vert, at tikið verður við tí, at Kristus
Jesus kom í heimin at frelsa syndarar, og teirra millum eri eg fremstur; ”
1Tim.1,15
Niðurlagið í einum av sálmum Fanny Crosbys ljóðar:
Bert eitt orð um Jesus
Tað hjálpir okkum á vegnum
Eitt orð um Jesus
Áh, tala, ella syng, ella bið!
Ja, tað er so satt, sum tað er sagt. Um vit siga eitthvørt um Jesus, so kann
tað verða til frelsu fyri onkran, ofta eisini uttan at vit vita nakað um tað.
Soleiðis var tað eisini við ensktalandi Spurgeon. Hann skuldi halda ein
prædiku í Crystal Castle í London fyri eini risa mannamúgvu. Áðrenn hann
skuldi live á pallin vildi hann eftirkanna, hvussu hansara rødd fór at
hoyrast í hesum risa sali. Dagin fyri prædikuna fór hann inn í salin, fór upp
á pallin og segði hart og týðiliga fylgjandi: ”Tað orðið er satt og til fulnar
tess vert, at tikið verður við tí, at Kristus Jesus kom í heimin at frelsa
syndarar, og teirra millum eri eg fremstur; ”
Spurgeon endurtók hesi orð tvær reisir og fór síðan heim aftur. Hann var
sannførdur um, at áhoyrararnir fóru at hoyra hann.
25 ár eftir hetta varð eitt av starvsfólkunum hjá Spurgeon biðin koma á
vitjan hjá einum gomlum arbeiðara, ið lá til tað síðsta.
”Ert tú til reiðar at doyggja?” spurdi prædikumaðurin.
”Ja, Gud havi lov,” svaraði sjúklingurin glaður, og so fór hann at greiða
frá, hvussu hann var vorðin umvendur, og andlit hansara lýsti av gleði.
”Eg var ein dugnaligur tekkari, ið arbeiddi við at leggja blýtak. Fyri
mongum árum síðani arbeiddi eg undir kuplinum á Krystalborgini. Tá var
eg ikki trúgvandi. Eg livdi mítt egna lív uttan Gud og uttan vón. Eg helt eg
var einsamallur í bygninginum, men tá hoyrdi eg klárt og týðiliga eina
rødd, ið eg nærum helt koma av himni, ið segði: ”Tað orðið er satt og til
fulnar tess vert, at tikið verður við tí, at Kristus Jesus kom í heimin at
frelsa syndarar, og teirra millum eri eg fremstur; ”
Hesi orð sannførdi meg um, at eg var ein syndari, og at Gud er náðigur. Eg
lærdi at lýta á Jesus í trúnni, og frá hesum degi at rokna havi eg bygt alla
mína vón upp um frelsuna í honum.”
E.Campbell