4.juli 2024
Hví tilbiðja ein Gud, sum eg ikki síggi?
”Í hjarta dárar siga: ”Ei nakar Gud er til.”
Sálm. 14,1
Fyri nøkrum árum síðani var tað ein maður, sum undirskrivaði seg
”ateistur”. Hann spurdi úti á netinum: ”Hví skal eg tilbiðja ein Gud sum eg
ikki síggi?”
Men eg spyrji gudloysingin: ”Hví goymir tú teg fyri einum koronavirusi,
sum tú ikki sært?”
Veruleikin er, at alt tað, sum vit síggja henda í tí sjónligu verðini, er ein
avleiðing av tilburðum í tí ósjónligu verðini.
Eg síggi ikki elektrisitet; men eg síggi avleiðingarnar av tí.
Eg síggi ikki vindin; men eg síggi avleiðingarnar av honum.
Eg síggi ikki virus; men eg síggi fylgjurnar av tí.
Eg síggi ikki Gud; men eg síggi skaparverk hansara, og lív mítt bleiv púra
broytt, tá ið eg tók við trúnni á tann ósjónliga Jesus. Sjónliga lívið hjá allari
mínari familju er úrslitið, sum stendst av náðini, virkinum, fyrigevingini,
kærleikanum, inntrivinum og signingunum hjá tí ósjónliga Gudi.
Hví goyma ateistarnir seg fyri einum virus, sum teir ikki síggja?
Í tí ósjónligu verðini eru Satan og illu andarnir eisini. Eg vissi teg um, at
teir eru ikki ateistar. Ják. 2,19 sigur, at illu andarnir trúgva á tann eina
sanna Gud – og teir skelva av ótta fyri dómadegi. Teir vita, hvat ið bíðar
teimum fyri framman.
Einaferð vóru teir uppi hjá Gudi – Gud skapti teir. Men Satan gjørdi
uppreistur og vildi vera Gudi líkur. So bleiv hann blakaður út – og saman
við honum uml.
triðingurin av einglunum. (Opb. 12,3 og 7-9)
Sannleikin er tann, at Skriftin sigur, at vit menniskju hava einki at orsaka
okkum við, tí tað sæst av verkunum: Róm 1,20 ”Tí at hin ósjónliga vera
hansara, bæði hansara ævigi máttur og guddómleiki, er sjónlig frá skapan
heimsins, við tað at tað skilst av verkunum – so at menn einki skulu hava
at orsaka seg við.”
- - - - -
Viðhvørt kanst tú renna teg í fólk, sum ikki beinleiðis siga, at tey eru
ateistar. Tey siga ”Eg kann ikki trúgva!” Hatta passar ikki, hatta er ósatt.
Jesus sigur: ”Hvør, sum VIL VIL VIL, hann taki lívsins vatn fyri einki”
Opb. 22,17. Tað er ein viljasak, og tað er gratis. Í Jóh. 4. kap. sigur Jesus
við konuna úr Samaria, at hon skuldi biðið hann um vatn, so hevði hann
givið henni tað livandi vatnið (v. 10). Víðari sigur Jesus, at vatnið, sum
hann gevur, skal verða ein kelda av vatni, sum vellir fram til ævigt lív (v.
14). Jesus leggur sjálvur trúnna inn í tað mannahjartað, sum kemur og
biður Jesus um at fáa hitt livandi vatnið, og viðkomandi skal ongantíð tysta
aftur. Hugsa nú um hatta!
- - - - -
Ein ung kona í familjuni segði mær einaferð, at hon arbeiddi á einum
arbeiðsplássi, har stjórin segði, at hann var ateistur. Hann gekk við rankum
ryggi og kunngjørdi, at hann var ”ateistur”. Hann helt vist, at tað var ein
flottur ”tittul”.
Ein morgun fór konan tíðliga frá húsum til gongu oman í býin. Veðrið var
av tí allar fagrasta. Tá hon kom inn, var stjórin longu komin. Hann sat á
einum stóli við vindeygað og hugdi út yvir Havnina. So segði hann: ”Á
dett pena veður. Ja, vit hava sanniliga nógv at vera takksom fyri!”
Tá var unga konan skjót at lofta orðum hansara. ”Kann eg spyrja teg um
eitt? Hvørjum takkar tú? Hvagar vendir tú tær við tínari tøkk?”
Hann fekk ikki orðið upp. Hann sat bara og stardi. Men eg haldi, at hann
heilt vist fekk nakað at hugsa um.
Effie Campbell
Vitna um undur Harrans
”Greinið heidninganna millum æru hans, fólkanna millum undurverk
hans!”
Sálmur 96,3
Mær hevur aldri dámt, at fólk siga so nógv um og bera tíðindi um, hvat tey
áður vóru, áðrenn tey gjørdust kristin! Tað var eitt skammiligt lív. Hin vísi
goymir sína skomm, sigur Bíblian. Hinvegin eggjar Skriftin okkum til at
siga frá øllum Guds undurgerðum(Sálmur 105,2). Hinvegin ynskja hvørki
djevilin ella lunkað kristin tað. Tey tosa háðandi um ”sólskinssøgur”, og
tað er so at siga bannað at siga frá undrunum, ið Gud fremur í dag. Man tað
vera, tí tey sjálvi ynskja at taka heiðurin frá Gudi, ella eru tey kanska so
heilt ígjøgnum stýrd av øllum tí neiliga, sum vit frætta um og lesa í
miðlunum hvønn dag? Í øllum førum gera tey ikki tað, Bíblian vil hava
okkum at siga.
Hvønn sunnudag lesa vit tigandi ápostolisku trúarjáttanina í kirkjuni, men
hetta er tó ikki tað sama sum at hava eina apostolska trúgv, somu trúgv,
sum ápostlarnir høvdu. Ein tóm trúarjáttan er hykl og falslótir. Tað er ikki
rætt at vísa seg ivandi til fólk, ið liva út trúgv sína! Tað er lítið gagnligt at
ávísa, at vit hava tí reinu luthersku læruna, um hon ikki svarar til okkara
lívsførslu.
At trúgva á Gud er ikki tað sama sum at spæla eydnuspæl! Tað er tað mest
nátúrliga, ið finst. Gud víkir ikki frá sínum lyfti: ”... eg eri við tykkum allar
dagar alt til veraldar enda.« og ”... »Hvør tann, sum trýr á hann, skal ikki
verða til skammar.«” Lat tað standa fullkomiliga fast, at Gud er sannur, og
at hvørt eitt menniskja ein lygnari! Tað er tann roynda trúgvin, ið er
dýrmettari enn ekta gull!
Hvørjar hugsanir ger nútíðar menniskjað sær av Gudi?
”Bragdið og kennið, at góður er Harrin! Sælur er maður, ið á hann lítur. ”
Sálm. 34,9
Tí at so skjótt sum ein syndari verður umvendur, so er náði at fáa í
ovurstórt mát! Lovaður veri Gud! Hetta umfatar eisini teg, sum hetta lesur!
Latum okkum tosa og boða frá allastaðni um tey undur, sum Harrin fremur
í okkara tíð og geva Honum allan heiðurin.
E.Campbell umsetti
Kristi sendiboð
”Síðan hoyrdi eg rødd Harrans, ið segði: »Hvønn skal eg senda? Hvør vil
vera ørindreki okkara?« Og eg svaraði: »Her eri eg – send meg!« ”
Jes.6,8
Eitt ólátað harkalið herjaði í einum ávísum býi. Hvørki foreldur ella
lærarar høvdu tamarhald á teimum. Ein kristin kvinna kendi eina stóra
neyð í sínum hjarta fyri hesum ungu og bað so inniliga fyri teimum. Men
hóast hennara bønir, so var tað, so kendist tað, sum at hennara hjartans
byrðar ikki lætnaðu.
Til síðst bað hon soleiðis: ”Harri, um tú kanst nýta meg, so eri eg her.”
Í somu løtu gjørdist hon greið um, hvat tað var, Gud vildi henni. Har var
ein gerningur at gera, og Gud hevði valt hana at fremja hann. Við sínum
ótroyttiliga arbeiði millum hesi ungu vann hon tey, og tað endaði við, at
tey gjørdust av gagnligastu og bestu borgarum í samfelagnum.
Um neyðin fyri ávísum samfelagsbólkum ella fólki liggur tær serliga á
hjarta, so er ofta tí, at Gud hevur lagt sína hond á teg fyri at tú skalt hjálpa.
Fyrst og fremst hevur neyðin fyri teimum ligið Jesusi á hjarta, og tá vit
koma honum nær, so er hann førur fyri at leiða hesa neyð víðari til okkum,
so at hann kann senda okkum sum sínar lærusveinar at hjálpa. Sendiharrin
í einum landi verður sendur við mátti og myndugleika fyri at tala og virka í
navni stjórnarinnar. Hann verður hendur, føtur og rødd stjórnarinnar – og
hann verður viðfarin við heiðuri og virðing.
Tað er ein stórur fyrimunur at vera ein av sendiharrum Jesu Krists.
Harri – gævi tað er soleiðis, at eg altíð eri og verði eitt virðiligt umboð fyri
teg í hesi verð!
”Kirkeklokken” nr. 42, 1965 E. Campbell oversatte
1.juli 2025
Sálarhirði hjá kendum fólki
”men tá ið tú gert gestaboð, tá bjóða fátækum, kryplum, høltum og
blindum; og tá skalt tú verða sælur, tí at teir hava einki at geva tær
afturfyri; men tað skal verða tær afturgoldið, tá ið hini rættvísu rísa upp.«”
Luk.14,13-14
Ein trúboðari greiðir frá fylgjandi: Ofta hevur Gud á undurfullan hátt sent
meg til slík menniskju. Mong av hesum gremja seg á sama hátt sum Dávid,
hin kendasti persónurin í Ísrael: ”Eingin spyr eftir míni sál!” Tað er bert so
leingi tað lønar seg fyri fyritøkuna, rørsluna, samkomuna, verkætlanina
o.s.fr., at spurt verður til teirra, og at tey eru væl lýdd. So skjótt vanlukka,
sjúka ella trupulleikar raka, so steðgar áhugin fyri teimum alt fyri eitt.
Leita tey upp! Tey hava tørv á tínum stuðli!
Eg vil fegin geva tær eini væl grundað ráð, tú, ið júst nú er á tindinum –
lýð á hetta og fylg hesum ráðum, so at tað tær ganga má væl!
Ger tað góða, tú kanst, mótvegis so mongum, tú kanst, allastaðir, har tú
kanst, á allan hátt, sum tú kanst, so leingi, sum tú kanst. Ger hetta mótvegis
teim fátøku, mótvegis teimum, ið ikki kunnu rinda tær tað aftur her í
lívinum. Minst til hetta: ”Tann, sum várkunnar fátækum, lænir Harranum,
og hann skal løna honum góðgerð hans. ” Orðt.19,17
Effie Campbell umsetti