12.juli 2025
Tí hon var blind
”Ein og hvør gevi, eins og hann hevur sett sær fyri í hjarta sínum, ikki av
óhugi ella av neyð; tí at Guð elskar glaðan gevara. ”
2.Kor.9,7
Fyri nógvum árum síðani, tá petroliumslampur enn vórðu nýttar, legði ein
blind kvinna einaferð 27 kr í kirkjutalvuna.
”Tygum kunnu ikki geva so nógv,” segði maðurin, ið sendi talvuna runt.
”Jú, tað kann eg,” svaraði kvinnan aftur, og tá maðurin mátti vita, hvussu
tað bar til, at hon gav so nógv, svaraði hon:
”Eg eri blind. Eg spurdi mínar trúarfelagar, hvussu nógvar pengar tey
høvdu nýtt í petrolium til teirra lampur upp á eitt ár, tí tað var ov myrkt fyri
tey at arbeiða um kvøldarnar uttan ljós. Tey høvdu tá roknað seg fram til
eina upphædd upp á umleið 27 kr. Altso spari eg 27 kr um árið, av tí at eg
eri blind og tískil nýtist mær ikki pengar at keypa petrolium fyri. Hesar
pengar vil eg heldur nýta til at breiða út ljós Guds til tey ymsu myrku
heidningalondini í hesum heimi.
E.Campbell umsetti
Tá kinverjin Ni gjørdist kristin
”Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.”
Jóh.3,16
Hudson Taylor sigur her frá søguni um, hvussu kinverjin, Harra Ni varð
kristin.
Harra Ni var leiðari fyri avgudadyrkarar. Men hann óttaðist fyri syndum
sínum. Hann var stúrin og ólukkuligur, tí hann ikki visti, hvat hendi
honum, tá ið hann doyði.
Eitt kvøldið hendi tað so, at Harra Ni gekk framvið opnu dyrnar hjá
Missiónini. Ringt varð við eini stórari klokku og fólk fóru innar. Onkur
segði honum, at ein lærari skuldi tala um Gud og tí fór Ni eisini inn har.
Kanska kunnu hesi fólkini siga mær okkurt um tað, eg vil hoyra nakað um,
hugsaði hann. Hann settist niður og lurtaði hugagóður eftir, hvat ið sagt
varð.
Lærarin segði, at tann einasti sanni Gud elskaði heimin so nógv, at Hann
hevði sent einasta son sín í heimin. Sonurin leið og doyði á einum krossi
fyri at gjalda fyri alt tað skeiva, sum syndig menniskju høvdu gjørt. Hann
varð grivin og tríggjar dagar seinni stóð hann upp frá teim deyðu. ”Gud
fyrigevur syndina hjá teimum, ið trúgva á son Hans.” helt lærarin fram.
”Hann gevur teimum ævigt lív.”
Eyguni á Harra Ni lýstu upp av bilsni. Aldri hevði hann hoyrt nakað
líknandi. Tá Hudson Taylor gavst at tala, reisti Harra Ni seg spakuliga upp.
”Eg havi leingi søkt sannleikan,” segði hann álvarsliga, ”men uttan at
kunna finna hann. Eg havi ferðast víða um uttan at finna hann. Eg havi ikki
kunnað funnið nakran frið. Men eg havi funnið frið í tí, sum vit hava hoyrt
her í kvøld. Frá hesum degi vil eg trúgva á Jesus.”
Frá sama kvøldinum byrjaði Harra Ni at rannsaka Bíbliuna. Allastaðni,
hann kom, var hann ein glaður trúboðari fyri Jesus. Og hann gjørdist ein av
bestu og trúgvastu hjálparum hjá trúboðarunum.
Fáar dag eftir, at Harra Ni var komin til trúgv á Jesus, spurdi hann Hudson:
”Hvussu leingi hava tit kent til gleðiboðskapin í tykkara landi?”
”Í nakrar øldir,” segði Hudson eitt sindur kroystur á málinum.
”Í fleiri øldir?” spurdi Ni bilsin. ”Er tað veruliga satt, at tykkara fólk hava
kent Jesus so leingi og ikki fyrr enn nú hava sent onkran at siga okkum frá
hesum?” Hann risti syrgin á høvdinum.
”Pápi mín søkti sannleikan í meira enn 20 ár og doyði uttan at hava funnið
hann. Å, nei, hví komu trúboðarnir ikki her bert eitt sindur fyrr?”
Hudson gloymdi aldri henda spurning frá Ni. Tað fekk hann at leingjast
eftir at gera alt, hann kundi, so at milliónirnar í Kina kundu hoyra um Guds
son. Hann vónaði, at mong fóru at koma til trúgv uppá hann og verða frelst
frá syndini.
”Evangelisk Børnemission” hevur givið út. E.Campbell umsetti
Eitt neyvt svar
”Og hann tók tey í favn og legði hendurnar á tey og vælsignaði tey.”
Markus 10,16
Ein kristin drongur varð ofta argjaður av sínum vinum, tí hann var á møti
hvønn sunnudag. ”Tað er væl ikki neyðugt,” søgdu tey við hann. ”Tey siga
jú tað sama um og umaftur, viku aftaná viku.”
”Tað er rætt, men sjálvt um eg veit, hvussu breyð smakkar, so má eg
kortini eta tað hvønn dag fyri at halda mítt likam livandi. Guds orð er
breyð fyri mína sál, tað má eg hava at eta hvønn dag, um mín sál skal halda
áfram at liva.”
Etur tú Guds breyð hvønn dag?
E.C umsetti
Hann doyði fyri meg
”Ótti er ikki í kærleikanum, men hin fullkomni kærleikin rekur út óttan; tí
at ótti hevur í sær revsing; men tann, sum óttast, er ikki fullkomin í
kærleikanum. ”
1.Jóh.4,17
Eg las einaferð um ein drong, sum hevði upplivað frelsuvissuna og
frelsugleði. Hann stóð ein dagin sum runnin í stein framman fyri eini mynd
í einum sýnisglugga í einum bókhandli. Hann stóð fullkomiliga bergtikin
og hugdi at einum einastandandi vakurleika. Tað var av Jesusi, tá hann
varð krossfestur. Við síðuna av dronginum stóð ein eldri harri, strangur,
óður og bítskur. Hann kundi als ikki fjala, hvussu argur hann var, tí
drongurin var so upptikin av myndini, og tískil froysti hann: ”Hvat stendur
tú har og gløðir at?”.
Hesin lítli drongur vendi síni sakleysu barnaeygu upp móti hesum
kensluleysa harra og svaraði milt aftur, alt meðan hann peikaði móti
myndini: ”Hann doyði fyri meg,” Tann gamli harrin kastaði eyguni argur
móti honum og helt síðani avstað. Drongurin grundaði um, hví hesin
maðurin mundi vera so óndur og illur, og hann hugsaði við sær sjálvum:
”Hann visti óivað ikki, at Jesus eisini doyði fyri hann, tí so hevði hann
neyvan hátta sær soleiðis.”
Hann menti seg tískil upp og leyp aftaná tí illa manninum og rópti á hann:
”Hann doyði eisini fyri Tygum.” Maðurin gjørdist um møguligt enn meir
sintur, men tey orðini, sum drongurin hevði sagt kundi hann ikki sleppa
frá. Orðini talaðu til hann dag og nátt, og hann fekk ikki frið fyri teimum.
Hann stríddi eitt áhaldandi stríð ímóti orðunum, men fekk ikki frið fyri tí
nívandi ófriðinum, og ein dagin gav hann upp og sakk niður á knæ fyri fóti
krossins eins og ein fátækur og glataður syndari og upplivdi tá tað stóra
undurið í frelsuni: Han doyði fyri meg.
Kirkeklokken. Effie Campbell umsetti
Samkoman er eitt verkstað
”Men tit skulu fáa kraft, tá ið heilagur andi kemur yvir tykkum, og tit skulu
verða vitni míni bæði í Jerúsalem og í allari Júdeu og Sámáriu og líka til
ytstu endamark á jørðini.« ”
Áps. 1,8
Samkoman er eitt arbeiðspláss. Hetta orðatiltak stavar frá trúboðaranum,
Eli Bøgh. Hann skrivaði í sínum fyrsta brævi til Santalblaðið, at eftir at
hann var komin til India, at tað gav honum styrki og orku at hugsa um og
rokna við øllum teim mongu ”verkstøðunum” runt um í hansara egna
heimlandi, sum arbeiddu við gerning Guds har úti. Antiokia verður
umtalað í Orði Guds sum eitt slíkt ”verkstað”.
(Áps.13,1-3 og 14, 26-27)
Um tað bert kundi fest seg í hjørtu okkara, at ein sonn samkoma er eitt
verkstað, har Gud arbeiðir, og har eg eri settur í tænastu hans. Jóh.5,19-
20. Jesus kundi gera tað, Faðirin vísti honum, so mugu eisini vit halda
okkum nær Gudi og tæna honum.
Hvat skulu vit tá arbeiða við í Guds verkstaði? Vit eiga at byrja við okkum
sjálvum og tí, sum er at gera í okkara nærumhvørvi. Ein setningur ljóðar
so: Heimamissiónin er tann fyrsta, men Heidningamissiónin er tann
størsta.
Men um vit falsleyst og satt skulu kunna arbeiða við á tí størsta, ja so
mugu vit vera gripin av tí. Ert tú gripin so djúpt av Kristi, at tú hevur neyð
fyri ríkissøk hansara: ”... Um alheimin veri tín dýrd! ” Sálmur 57,6
Hevur tað skakað sál tína, at heidningarnir eru uttan Gud og uttan vón í
hesu verð – uttan Gud og uttan vón í lív og deyða! Hevur tú hoyrt skríggið
frá teim mongu milliónunum, ið búgva í Kina?
Og hevur tú lisið testamenti Guds: ”at heidningarnir eru samarvingar og
samlimir og samluttiknir í fyrijáttanini í Kristi Jesusi við
gleðiboðskapinum, ” Ef.3,6 Torir tú at halda fast um arv teirra? Torir tú at
forða tystandi sálum krossins lívssæla heilsugevandi keldustað? Tað liggur
á okkum at luta henda arv við tey!
Lat okkum í lýdni taka ímóti Guds boðum: ”... tit skulu verða vitni míni ...
líka til ytstu endamark á jørðini.« ” Áps.1,8
Øll kunnu ikki fara avstað sum trúboðarar, men so kunnu vit stuðla
arbeiðnum við okkara peningi og ikki minst við okkara forbønum. So eru
eisini vit samstarvsfólk í verkstaði Guds.
E.Campbell umsetti
Við Meistaranum í ódnini
Nógv harðveður og nógvar ódnir møta okkum í lívinum, og so kemur
spurningurin, um ”stóri Meistarin” er við okkum. Tað hevur hann lovað:
”... Harrin er við tykkum, um tit eru við honum, og um tit søkja hann ... ” 2.Krýn.15,2
Í Markus 4,37-41 lesa vit um Jesus og lærusveinarnir í óveðrinum: ”Og
harðveður brast á, og aldurnar skolaðu inn í bátin, so at báturin var um at
fyllast. Og sjálvur lá hann í bakskutinum og svav á einum kodda; og teir
vekja hann og siga við hann: »Meistari, leggur tú ikki í, at vit ganga
burtur?« Og hann fór upp og hótti at vindinum og segði við vatnið: »Tig,
ver kvirt!« Tá makaði í vindinum, og tað varð blikalogn. Og hann segði við
teir: »Hví eru tit so ræddir? Hava tit enn onga trúgv?« Og teir óttaðust
stórliga og søgdu hvør við annan: »Hvør er tá hesin, at bæði vindur og
vatn eru honum lýðin?« ”
Eftir Jesu orðum gjørdist blikalogn beinanvegin. Men hann gjørdist keddur
og syrgin og undraðist yvir, at lærusveinarnir gjørdust so óttafullir og at
teir onga trúgv høvdu. Teir høvdu enn ikki heilt lært at kenna Jesus og
søgdu tískil til hvønn annan: ”... »Hvør er tá hesin, at bæði vindur og vatn
eru honum lýðin?«”
Ja, hvør er hann, sum grøddi sjúk, vakti deyð upp frá teim deyðu, mettaði
fólk í túsundatali í oyðimørkini og fekk stormar at leggja seg. Hvør er hann
fyri hvønn, einki er ógjørligt ella trupult? Hann er Jesus Kristus, sonur
Guds, sum var við til at skapa Himmal og jørð og allar lutir. Tað er tí, hann
kann koma okkum á møti og hjálpa okkum í allari neyð. Eitt orð frá honum
og tað verður ”blikalogn”.
Saman við Jesusi upplivdu lærusveinarnir tað eina unduri fyri og annað
eftir, og tey, ið fylgdu honum, høvdu funnið út av, at hann svarar upp á
bønir og hjálpir í øllum vanda. Tey ið líta á hann vitna ferð eftir ferð um, at
tað er tryggast at vera á trúarinnar vegi.
E.Campbell umsetti
Signað orð
”Vælsignið teir, sum søkja at tykkum, vælsignið, og bannið ikki! ”
Róm.12,14
At signa hvønn annan er ikki bert tóm orð. Tað er at endurloysa góðvilja
Guds yvir tann persónin, Gud vil vælsigna! Hví eru vit tá so vánalig at gera
tað móti øðrum? Hví ikki tosa gott um hvønn annan í staðin fyri at særa
hvønn annan við at finnast at, baktala og tosa óreint sleyg. Mong
menniskju ganga runt við ólektum sárum, sum djevulin og heimurin hava
givið teimum.
Góðu kristnu vinir, vit liva í ein hørðum og køldum heimi. Vit standa
yvirfyri super gløggum ófriskjum úr andaheiminum. Tí mugu vit hjálpa
hvør øðrum.
Í míni Bíbliu síggi eg, at Harrin sigur, at vit eiga at signa hvønn annan!
(Róm.12,14)
Signingin er sterkari enn banningin, tí hon er grundað á náði Harrans, ið
varir í allar ævir, meðan banningin hoyrir undir lógini. Tá tú (væl)signar
ein persón, so fevnir tú hann við góðvilja Harrans. Harrin skal sjálvur taka
sær av trupulleikunum og tú loysir persónin út úr fjøtrunum og banningini,
sum hann er bundin av!
Latum okkum inni fyri Jesu Kristi likami játta misbrot okkara og geva tað
lyfti, at vit frá hesum degi at rokna ikki fara at tala eitt einasta ljótt orð um
nakran av brøðrum Harrans ella yvirhøvur! So vilja vit koma at síggja,
hvat Harrin ger! Gud hevur bannað menniskjum at nerta við hansara
salvaðu.
E.Campbell umsetti
Hvør eri eg?
”tí at tit vita, at tað ikki var við forgongiligum lutum, silvuri ella gulli, at tit
vórðu leyskeyptir frá tykkara fáfongdu atferð, sum tit høvdu tikið í arv frá
fedrunum, men við dýrmæta blóði Krists sum av einum lýtaleysum og
meinaleysum lambi,”
1.Pet.1,18-19
Mong menniskju spyrja: ”Hvør eri eg?” Hesin spurningur er skeivt settur.
Vit eiga heldur at spyrja: ”Hvørs eri eg?” Ella sagt við øðrum orðum:
”Hvønn hoyri eg til?””Hvør eigur meg” -
Ja, tað ger hann, ið rindaði hægsta prísin fyri teg, Jesus Kristus. Hann má
fáa tað, hann hevur rindað so nógv fyri.
Gev teg tískil undir til hann. Yvirgev teg til hann og tæn honum.
E.Campbell umsetti
Hví tilbiðja ein Gud, sum eg ikki síggi?
”Í hjarta dárar siga: ”Ei nakar Gud er til.”
Sálm. 14,1
Fyri nøkrum árum síðani var tað ein maður, sum undirskrivaði seg
”ateistur”. Hann spurdi úti á netinum: ”Hví skal eg tilbiðja ein Gud sum eg
ikki síggi?”
Men eg spyrji gudloysingin: ”Hví goymir tú teg fyri einum koronavirusi,
sum tú ikki sært?”
Veruleikin er, at alt tað, sum vit síggja henda í tí sjónligu verðini, er ein
avleiðing av tilburðum í tí ósjónligu verðini.
Eg síggi ikki elektrisitet; men eg síggi avleiðingarnar av tí.
Eg síggi ikki vindin; men eg síggi avleiðingarnar av honum.
Eg síggi ikki virus; men eg síggi fylgjurnar av tí.
Eg síggi ikki Gud; men eg síggi skaparverk hansara, og lív mítt bleiv púra
broytt, tá ið eg tók við trúnni á tann ósjónliga Jesus. Sjónliga lívið hjá allari
mínari familju er úrslitið, sum stendst av náðini, virkinum, fyrigevingini,
kærleikanum, inntrivinum og signingunum hjá tí ósjónliga Gudi.
Hví goyma ateistarnir seg fyri einum virus, sum teir ikki síggja?
Í tí ósjónligu verðini eru Satan og illu andarnir eisini. Eg vissi teg um, at
teir eru ikki ateistar. Ják. 2,19 sigur, at illu andarnir trúgva á tann eina
sanna Gud – og teir skelva av ótta fyri dómadegi. Teir vita, hvat ið bíðar
teimum fyri framman.
Einaferð vóru teir uppi hjá Gudi – Gud skapti teir. Men Satan gjørdi
uppreistur og vildi vera Gudi líkur. So bleiv hann blakaður út – og saman
við honum uml.
triðingurin av einglunum. (Opb. 12,3 og 7-9)
Sannleikin er tann, at Skriftin sigur, at vit menniskju hava einki at orsaka
okkum við, tí tað sæst av verkunum: Róm 1,20 ”Tí at hin ósjónliga vera
hansara, bæði hansara ævigi máttur og guddómleiki, er sjónlig frá skapan
heimsins, við tað at tað skilst av verkunum – so at menn einki skulu hava
at orsaka seg við.”
- - - - -
Viðhvørt kanst tú renna teg í fólk, sum ikki beinleiðis siga, at tey eru
ateistar. Tey siga ”Eg kann ikki trúgva!” Hatta passar ikki, hatta er ósatt.
Jesus sigur: ”Hvør, sum VIL VIL VIL, hann taki lívsins vatn fyri einki”
Opb. 22,17. Tað er ein viljasak, og tað er gratis. Í Jóh. 4. kap. sigur Jesus
við konuna úr Samaria, at hon skuldi biðið hann um vatn, so hevði hann
givið henni tað livandi vatnið (v. 10). Víðari sigur Jesus, at vatnið, sum
hann gevur, skal verða ein kelda av vatni, sum vellir fram til ævigt lív (v.
14). Jesus leggur sjálvur trúnna inn í tað mannahjartað, sum kemur og
biður Jesus um at fáa hitt livandi vatnið, og viðkomandi skal ongantíð tysta
aftur. Hugsa nú um hatta!
- - - - -
Ein ung kona í familjuni segði mær einaferð, at hon arbeiddi á einum
arbeiðsplássi, har stjórin segði, at hann var ateistur. Hann gekk við rankum
ryggi og kunngjørdi, at hann var ”ateistur”. Hann helt vist, at tað var ein
flottur ”tittul”.
Ein morgun fór konan tíðliga frá húsum til gongu oman í býin. Veðrið var
av tí allar fagrasta. Tá hon kom inn, var stjórin longu komin. Hann sat á
einum stóli við vindeygað og hugdi út yvir Havnina. So segði hann: ”Á
dett pena veður. Ja, vit hava sanniliga nógv at vera takksom fyri!”
Tá var unga konan skjót at lofta orðum hansara. ”Kann eg spyrja teg um
eitt? Hvørjum takkar tú? Hvagar vendir tú tær við tínari tøkk?”
Hann fekk ikki orðið upp. Hann sat bara og stardi. Men eg haldi, at hann
heilt vist fekk nakað at hugsa um.
Effie Campbell
Vitna um undur Harrans
”Greinið heidninganna millum æru hans, fólkanna millum undurverk
hans!”
Sálmur 96,3
Mær hevur aldri dámt, at fólk siga so nógv um og bera tíðindi um, hvat tey
áður vóru, áðrenn tey gjørdust kristin! Tað var eitt skammiligt lív. Hin vísi
goymir sína skomm, sigur Bíblian. Hinvegin eggjar Skriftin okkum til at
siga frá øllum Guds undurgerðum(Sálmur 105,2). Hinvegin ynskja hvørki
djevilin ella lunkað kristin tað. Tey tosa háðandi um ”sólskinssøgur”, og
tað er so at siga bannað at siga frá undrunum, ið Gud fremur í dag. Man tað
vera, tí tey sjálvi ynskja at taka heiðurin frá Gudi, ella eru tey kanska so
heilt ígjøgnum stýrd av øllum tí neiliga, sum vit frætta um og lesa í
miðlunum hvønn dag? Í øllum førum gera tey ikki tað, Bíblian vil hava
okkum at siga.
Hvønn sunnudag lesa vit tigandi ápostolisku trúarjáttanina í kirkjuni, men
hetta er tó ikki tað sama sum at hava eina apostolska trúgv, somu trúgv,
sum ápostlarnir høvdu. Ein tóm trúarjáttan er hykl og falslótir. Tað er ikki
rætt at vísa seg ivandi til fólk, ið liva út trúgv sína! Tað er lítið gagnligt at
ávísa, at vit hava tí reinu luthersku læruna, um hon ikki svarar til okkara
lívsførslu.
At trúgva á Gud er ikki tað sama sum at spæla eydnuspæl! Tað er tað mest
nátúrliga, ið finst. Gud víkir ikki frá sínum lyfti: ”... eg eri við tykkum allar
dagar alt til veraldar enda.« og ”... »Hvør tann, sum trýr á hann, skal ikki
verða til skammar.«” Lat tað standa fullkomiliga fast, at Gud er sannur, og
at hvørt eitt menniskja ein lygnari! Tað er tann roynda trúgvin, ið er
dýrmettari enn ekta gull!
Hvørjar hugsanir ger nútíðar menniskjað sær av Gudi?
”Bragdið og kennið, at góður er Harrin! Sælur er maður, ið á hann lítur. ”
Sálm. 34,9
Tí at so skjótt sum ein syndari verður umvendur, so er náði at fáa í
ovurstórt mát! Lovaður veri Gud! Hetta umfatar eisini teg, sum hetta lesur!
Latum okkum tosa og boða frá allastaðni um tey undur, sum Harrin fremur
í okkara tíð og geva Honum allan heiðurin.
E.Campbell umsetti
Kristi sendiboð
”Síðan hoyrdi eg rødd Harrans, ið segði: »Hvønn skal eg senda? Hvør vil
vera ørindreki okkara?« Og eg svaraði: »Her eri eg – send meg!« ”
Jes.6,8
Eitt ólátað harkalið herjaði í einum ávísum býi. Hvørki foreldur ella
lærarar høvdu tamarhald á teimum. Ein kristin kvinna kendi eina stóra
neyð í sínum hjarta fyri hesum ungu og bað so inniliga fyri teimum. Men
hóast hennara bønir, so var tað, so kendist tað, sum at hennara hjartans
byrðar ikki lætnaðu.
Til síðst bað hon soleiðis: ”Harri, um tú kanst nýta meg, so eri eg her.”
Í somu løtu gjørdist hon greið um, hvat tað var, Gud vildi henni. Har var
ein gerningur at gera, og Gud hevði valt hana at fremja hann. Við sínum
ótroyttiliga arbeiði millum hesi ungu vann hon tey, og tað endaði við, at
tey gjørdust av gagnligastu og bestu borgarum í samfelagnum.
Um neyðin fyri ávísum samfelagsbólkum ella fólki liggur tær serliga á
hjarta, so er ofta tí, at Gud hevur lagt sína hond á teg fyri at tú skalt hjálpa.
Fyrst og fremst hevur neyðin fyri teimum ligið Jesusi á hjarta, og tá vit
koma honum nær, so er hann førur fyri at leiða hesa neyð víðari til okkum,
so at hann kann senda okkum sum sínar lærusveinar at hjálpa. Sendiharrin
í einum landi verður sendur við mátti og myndugleika fyri at tala og virka í
navni stjórnarinnar. Hann verður hendur, føtur og rødd stjórnarinnar – og
hann verður viðfarin við heiðuri og virðing.
Tað er ein stórur fyrimunur at vera ein av sendiharrum Jesu Krists.
Harri – gævi tað er soleiðis, at eg altíð eri og verði eitt virðiligt umboð fyri
teg í hesi verð!
”Kirkeklokken” nr. 42, 1965 E. Campbell oversatte
1.juli 2025
Sálarhirði hjá kendum fólki
”men tá ið tú gert gestaboð, tá bjóða fátækum, kryplum, høltum og
blindum; og tá skalt tú verða sælur, tí at teir hava einki at geva tær
afturfyri; men tað skal verða tær afturgoldið, tá ið hini rættvísu rísa upp.«”
Luk.14,13-14
Ein trúboðari greiðir frá fylgjandi: Ofta hevur Gud á undurfullan hátt sent
meg til slík menniskju. Mong av hesum gremja seg á sama hátt sum Dávid,
hin kendasti persónurin í Ísrael: ”Eingin spyr eftir míni sál!” Tað er bert so
leingi tað lønar seg fyri fyritøkuna, rørsluna, samkomuna, verkætlanina
o.s.fr., at spurt verður til teirra, og at tey eru væl lýdd. So skjótt vanlukka,
sjúka ella trupulleikar raka, so steðgar áhugin fyri teimum alt fyri eitt.
Leita tey upp! Tey hava tørv á tínum stuðli!
Eg vil fegin geva tær eini væl grundað ráð, tú, ið júst nú er á tindinum –
lýð á hetta og fylg hesum ráðum, so at tað tær ganga má væl!
Ger tað góða, tú kanst, mótvegis so mongum, tú kanst, allastaðir, har tú
kanst, á allan hátt, sum tú kanst, so leingi, sum tú kanst. Ger hetta mótvegis
teim fátøku, mótvegis teimum, ið ikki kunnu rinda tær tað aftur her í
lívinum. Minst til hetta: ”Tann, sum várkunnar fátækum, lænir Harranum,
og hann skal løna honum góðgerð hans. ” Orðt.19,17
Effie Campbell umsetti