21.mars 2025
Tá ið Gud grøðir
”Í stundini skar barnsins faðir í róp og segði: »Eg trúgvi; hjálp tú
vantrúgv míni!« ”
Markus 9,24
Ivar Ruud, próstur.
Ein seinnapart varð eg boðsendur at kom til eina familju, har maðurin var
sjúkur.
Eg hevði sæð mannin á fleiri møtum. Hann hevði verið í
streingjakórinum, hevði eg varnast. Eg hevði ikki roknað við at hitt
mannin í slíkari støðu, sum hann var í. Eingin hevði sagt mær nakað um
trupulleikar hansara.
Tá ið eg kom inn í køkin, har familjan sat við døgurðaborðið, sá eg
nevniliga, at maðurin var drukkin. Hetta gjørdi meg ovfarnan, tí eg helt, at
maðurin var ein “vanligur kristin”, sum ongar trupulleikar hevði við
“Alkohol kong”. Men hitt ringasta var ikki, at hann hevði trupulleikar - tað
eru tað jú so mong, sum hava. Nei, tað var hetta, at hann var so
hugmóðigur og ótýdligur. Hann kendi meg væl. Eg føldi meg tí eitt sindur
illa við, tá ið hann segði: “Har kemur hann Jesus-typan aftur. Eitt er at
prædika á møtum, men nakað heilt annað er, tá ið ein kemur út í lívið. Eg
havi ilt í maganum, og fái eg ikki hjálp, so fari eg og heingi meg.”
Tá ið hann hevði tømt eina rúgvu av ljótum orðum út úr sær og bannað,
hugdi hann upp á meg og segði: “Heldur tú, at Gud kann hjálpa mær og
gera meg frískan? Tú, sum ert so sterkur í trúnni á Gud.”
Maðurin tosaði drynjandi, og skilliga sást, at hann sjálvur ikki hevði nakra
serliga trúgv á, at tað kundi verða møguligt at fáa hjálp frá nøkrum Gudi.
Eg royndi at svara honum so væl, sum eg dugdi, og segði honum, at eg
mundi heldur ikki hava so sterka trúgv, men hóast tað, so hevði eg eina
kenslu av, at Gud vildi hjálpa.
“Heldur tú, at Gud kann hjálpa mær?” spurdi hann aftur.
“Ja, hví skuldi hann ikki kunna hjálpt tær? Jesus hevur sagt, at tann, sum
rópar til hansara í neyð síni, hann skal fáa hjálp,” svaraði eg.
Maðurin varð ovfarin av svarinum og tók spurningin uppaftur: “Heldur tú
av sonnum, at um eg biði, so svarar Gud mær?” Eg nikkaði sum svar.
“Heldur tú veruliga, at um eg biði til Guds nú, so svarar Gud og hjálpir
mær?” helt maðurin á.
Eg gjørdist við eitt so vísur í, at Gud vildi svara, og so vísur í, at maðurin
fór at fáa hjálp, at eg svaraði: “Um tú biður, so vil Gud hjálpa tær.”
Tá ið tað gjørdist tøgn eina løtu, fall maðurin brádliga á knæ niður við
stólin, har hann hevði sitið, og eg fall á knæ undir liðini á honum, so fór
maðurin at biðja:
“Kæri Gud, nú mást tú hjálpa mær - tú veitst.” So segði hann ikki meir,
fyrr enn hann skar í róp: “Nú kenni eg, at tú nemur við meg, Gud - nú
kenni eg, at pínan hvørvur. Tú - tú, nú er hann her, Gud. Hann svarar mær -
hoyrir tú tað?”
Maðurin hevði havt eitt møti við Meistaran sjálvan, við Jesus. Tað hevur
ikki altíð verið vanligt at uppliva nakað slíkt, sum hendi tann dagin, tá ið
eg bað fyri nøkrum. Í roynd og veru átti eg helst eisini at ivast í, um ein
grøðing fór at henda, ið hvussu so er átti eg at verið eitt sindur
ivingarsamur. Men eg haldi, at Gud letur okkum merkja seg á ein serstakan
hátt viðhvørt.
Her hevði eg ikki biðið, men tað var Gud, sum hevði staðið til reiðar við
svarinum og mint mannin á at biðja. Hetta var ikki mannaverk, men Guds
verk.
Tað er í slíkum umstøðum, at ein kennir, at bønarsvarið ikki eru lótir, ikki
er átikið, men móttikið. Kristus kann, og eg haldi, at hann hevði verið
glaður, um hann kundi sloppið framat oftari í lívi okkara.
Tað er ikki um at gera at hava nógva trúgv, men hitt rætta er at biðja um
hjálp at brúka ta trúnna, vit hava. Hon er nevniliga ein gáva frá Gudi - og
røkkur trúgvin ikki til, so fyllir Gud uppí.
E. Campbell umsetti
Hvat vita vit um Himmalin?
“Í faðirs míns húsi eru mangir bústaðir. Var tað ikki so, hevði eg sagt
tykkum tað; tí at eg fari burtur at tilbúgva stað fyri tykkum.”
Jóh.14,2
Vit vita ikki so nógv um Himmalin. Viðhvørt koma bøkur út um hetta
evnið, men í roynd og veru vita vit ikki so ómetaliga nógv um Himmalin.
Bíblian greiðir mest frá um lívið her á jørðini, um hvussu Gud virkar
gjøgnum fólk sítt og um møguleikar menniskjans at velja rætt her í
lívinum við atliti til tað, sum hendir eftir deyðan.
Tað einasta, vit vita við vissu her í lívinum, er, at deyðin kemur. Hesa vitan
nýtist okkum ikki at lesa okkum til. Sjálvt um vit skúgva hetta frá okkum,
liggur tað kortini altíð og lúrir. Vitandi ella óvitandi vilja menniskju leita
eftir einari loysn til spurningin: Hvat hendir, tá ið eg fari hiðani?
Sjálvt um vit ikki fáa vitan um lívið eftir deyðan heilt niður í smálutirnar,
so sigur Bíblian okkum kortini okkurt – nóg mikið til, at vit kunnu geva
okkum til tols. Vit kunnu fáa frið í sinnið. Men sum við øðrum lyftum í
Bíbliuni, virkar tað bara, tá ið vit líta á Orðið.
Skriftin sigur okkum frá einum heimi uttan fyri tann, vit síggja hvønn dag.
Hann verður nevndur “himlarnir” ikki himmalin, sum vit vanliga siga:
“Faðir vár, tú sum ert í himlunum!” Matt.6,9 “... til kirkjuliðið av hinum
frumgitnu, sum eru uppskrivað í himnunum,...” Hebr.12,23 “... gleðist
heldur um tað, at nøvn tykkara eru uppskrivað í himlunum.« ” Luk.10,20
Um himlarnar sjálvar fáa vit ikki serliga nógv at vita; men vit merkja, at
tað er okkurt ómetaliga stórt – ov stórt til, at greiðast kann frá tí, so vit av
sonnum kunnu fata tað. Ikki fyrr enn tá ið vit koma út um jarðarinnar
avmarkingar, fara vit at fata.
“Men nú kundi onkur sagt: “Hvussu rísa hini deyðu upp? Og við hvørjum
likami koma tey? Fákunni tú! Tað, sum tú sáar, verður ikki gjørt livandi,
uttan at tað doyr ... Til eru himmalsk likam og jørðisk likam; men ein er
dýrdin hjá hinum himmalsku, og onnur hjá hinum jørðisku ... “Og líkasum
vit hava borið mynd hins jørðiska, soleiðis skulu vit eisini bera mynd hins
himmalska. ” (1.Kor.15).
Spurningurin er, hvat fyri slag av likami. Tað verður svarað positivt. Í tí
æviga heiminum er talan um eitt likam; men tað er øðrvísi enn tað, vit
kenna her.
Sjálvt um vit ikki hava greiðu á øllum smálutunum, so gevur Nýggja
Testamenti kortini nakrar persónligar ávísingar viðvíkjandi framtíðini:
“»Hjarta tykkara verði ikki óttafult! Trúgvið á Guð, og trúgvið á meg! Í
faðirs míns húsi eru mangir bústaðir. Var tað ikki so, hevði eg sagt tykkum
tað; tí at eg fari burtur at tilbúgva stað fyri tykkum. Og tá ið eg eri farin
burtur og havi tilbúgvið stað fyri tykkum, komi eg aftur og skal taka
tykkum til mín, til tess at har sum eg eri, skulu tit eisini vera. ” Jóh.14,1-3
Í tí komandi heiminum eru bústaðir, fáa vit at vita. Og Jesus fer burtur at
tilbúgva bústaðir til eftirfylgjarar sínar. Ein dag kemur hann aftur eftir
teimum.
“Tí at eg eri í iva millum tey bæði, við tað at eg havi hug at fara hiðani og
vera hjá Kristi, tí at tað hevði verið ólíka nógv betri; men at verða verandi í
holdinum er neyðsynligari fyri tykkara skuld. ” Fil.1,23-24
Fyri hinum trúgvandi er deyðin tað sama sum at fara hiðani og vera hjá
Kristi. Tað er nógv betri enn at liva her á jørðini.
Tá ið vit kortini skulu verða her eina tíð enn, er tað, fyri at vit kunnu vera
til signingar fyri onnur. Tað eru enn nøkur, sum tørva okkum her; men um
vit vilja vera sjálvgóð, so hevði tað verið nógv betri at farið hiðani – at
doyð.
“Kirkeklokken” E.Campbell umsetti
Fyridømi ella staðgongumaður
“Tí at við tað at deyðin kom við eini menniskju, kemur eisini uppreisn av
deyðum við eini menniskju. ”
1.Kor.15,21
Eftir eitt møti kom ein maður yvir at tosa við talaran, dr. M. Stearns sála.
Hann segði: Mær dámdi ikki talu tygara. Eg brýggi meg ikki um krossin.
Eg haldi, at staðin fyri at prædika Kristi deyða á krossinum, hevði tað
verið nógv betri at prædika Kristus sum lærara og fyridømi.
Íðan, høvdu tygum viljað verið villigur at fylgt honum, um eg
prædiki Kristus sum fyridømi? spurdi dr. Stearns.
Tað hevði eg viljað, svaraði maðurin. - Eg vildi fylgt í
fótasporum hansara.
Íðan, segði dr. Stearns, - latum okkum so taka fyrsta stigið. “Hann, sum
ikki gjørdi synd.” Kunnu tygum stíga tað stigið?
Maðurin gjørdist ørkymlaður. - Nei, segði hann, - eg syndi, tað má eg
viðganga.
Íðan, um tað er so, segði dr. Stearns, - tá verður tygara fyrsti og størsti
tørvur av Kristusi ikki sum fyridømi, men sum Frelsara.
Tað er hetta, sum er høvuðstørvurin hjá hvørjum einasta menniskja.
“Krigsropet”. E. Campbell umsetti
Rætta kósin.
“Búgv teg (t.e. ger teg til reiðar) at møta Gudi tínum!”
Ámos 4,12.
Tað hendi undir seinna heimsbardaga, einaferð tá ið fiskimenninir úr
Esbjerg vóru úti og fiskaðu. Sjógvurin var kjokkfullur av minum, og teir
noyddust at fara til arbeiðis væl vitandi, at lívið hekk í einum klønum tráði.
Tíðliga ein morgun varð sluppin “Duen” rakt av einari minu, meðan
manningin, sum taldi tríggjar mans, helt morgunandakt. Sluppin sakk, men
tað eydnaðist manningini at bjarga sær upp á rekastykki, og sagt verður, at
har hildu teir á við morgunandaktini. Tá ið hin fyrsti teirra sakk og varð
havsins fongur, fór Verner, hin yngsti, at syngja:
Ringið, himnaklokkur! Gleði er í dag,
tí ein sál kom heim úr svongd og neyð.
Sí, nú Faðirin fekk veitslu skjótt í lag,
neyðars barninum vælkomnum beyð.
Sangurin var ein vitnisburður frá einum ungum manni, sum tryggur kundi
ganga deyðanum ímóti, av tí at hann stutt undan minuspreingingini hevði
givið Jesusi hjarta sítt og tí fingið sett kósina móti tí himmalsku strondini.
Tá ið sluppirnar, sum høvdu verið har í nánd, hoyrdu
minuspreingingina, skundaðu tær sær at sigla móti skaðastaðnum fyri um
gjørligt at finna onkran á lívi. Teir komu ikki nóg tíðliga fram at hjálpa
Verneri, hann sjólætst saman við vinmanni sínum; men hin triði varð
bjargaður, og tað er hann, sum hevur sagt frá hesum. Gjøgnum vitnisburð
hansara um hesa undurfullu uppliving vóru tað summi, sum gjørdu av at
broyta lív sítt og seta kós móti himmalsku strondini, og tey kundu syngja
við henda sama sangin:
“Við Guds trónu syngja einglar hátt
lov og prís og leika hørpuslátt,
og frá frelstum skara, eins og brim í sjó,
hoyrist samfelt lívsins sigursljóð.”
Hvussu stendur til hjá tær, sum lesur hetta? Hevur tú sett kós móti
himmalsku strondini? Eigur tú vissuna, at tú skalt liva, um tú enn doyrt?
Ert tú til reiðar at siga hesum heimi farvæl? Deyðin spyr ikki um tíð ella
aldur. Verner var blaðungur. Eingin hevur lovað okkum, at vit skulu gerast
gomul. Orð Bíbliunnar standa føst eisini í dag: “Búgv teg (t.e. ger teg til
reiðar) at møta Gudi tínum!” Ámos 4,12.
Tað er bara ein máti, sum ger teg til reiðar at møta Gudi, tað er at taka
ímóti Jesusi sum tínum persónliga Frelsara. Hann er vegurin og sannleikin
og lívið; eingin kemur til Faðirin uttan við honum. Jóh. 14,6.
Tú kanst taka ímóti honum, meðan tú lesur hetta, tí Guds orð sigur: “Sí, nú
er tað ein sonn gævustund, sí, nú er tað ein frelsudagur!” 2. Kor. 6,2.
Um málið við lívssigling tíni er ókent, broyt so kós og lat málið verða ta
himmalsku strondina. Bið heilt einfalt Jesus koma inn í lív títt og lat hann
seta tína kós, so kemur tú sjálvur á mál, og tú kanst vísa øðrum vegin.
E. Campbell umsetti
SÍÐSTA ÚTBERINGIN
“Men so mongum, sum tóku ímóti honum, teimum gav hann mátt til at
verða Guds børn, teimum, sum trúgva á navn hansara.” Jóh. 1,12
Tað var ein kaldan vetrarmorgun, nakað av kava var niðurkomið um
náttina. Ein trúgvur Harrans tænari var farin tíðliga upp at lesa Guds orð
og biðja fyri teimum mongu uppgávunum henda nýggja dagin. Meðan
hann bað, ljóðaði ein still rødd innan í honum. Hon segði, at hann henda
morgunin skuldi minna postboðið á Guds frelsandi kærleika í Jesusi Kristi.
Tá ið hann seinni hoyrdi brøv og annað dumsa inn gjøgnum brævarivuna,
tók hann beinanvegin einar tvær traktatir og kvikaði sær út í tann kalda
kavan at geva postboðnum tær við einum blídligum: Góðan morgun. Hóast
tað var hálvmyrkt, hómaði hann hitt spyrjandi andlitsbragdið á
postboðnum. Hetta kom púra óvart á postboðið.
Um døgurðatíð kom postbilurin við pakkum, og fyrsta hugsanin hjá hesum
trúfasta tænara var, at bilstjórin eisini skuldi fáa eina lítla heilsan við á
vegnum. Men bilstjórin segði nei takk, meðan hann greiddi frá, at
postboðið, sum um morgunin hevði fingið traktatina, var dottin deyður
niður á posthúsinum, raktur av hjartaslagi. Tað var skelkandi og ringt at
trúgva. Postboðið var maður í bestu árum, og nú var hann knappliga
deyður. Men tað var satt, og Gud visti, at hesin dagurin var hansara síðsti,
og tí vildi hann geva honum ein møguleika at venda sær til Jesusar og
verða frelstur.
Henda hendingin sigur okkum, hvussu stóran týdning tað hevur at vera
lýðin, tá ið Gud talar. Og hann talar til okkara at verða til reiðar, tá ið
Harrin kallar til umvending og frelsu. Hví drála við tí týdningarmesta í
lívinum til síðstu løtu? Tað kann gerast ov seint!
Kæri vinur, hvussu hevur tú tað við Jesus? Hevur tú í trúgv tikið ímóti
honum og upplivað, at tað er satt, tá ið Bíblian sigur: “Men so mongum,
sum tóku ímóti honum, teimum gav hann mátt til at verða Guds børn,
teimum, sum trúgva á navn hansara.” Jóh. 1,12.
“Tí at so elskaði Gud heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.”
Jóh. 3,16.
Tí, tá ið Gud í dag kallar á teg gjøgnum hetta stykkið, so forherða ikki
hjarta títt; tí :sí, NÚ er tað ein sonn gævustund, sí, NÚ er tað ein
frelsudagur! 2. Kor. 6,2.
Tú veitst ikki, hvussu leingi tú skalt vera á hesi jørð. Postboðið grunaði
ikki, at hetta var síðsti dagur hansara. Og soleiðis gongst hjá mongum
menniskjum. Tey halda, at tey hava ov mikið av tíð, men knappliga fær
deyðin tey aftur.
Lat ikki henda dagin koma at enda, uttan at tú fært gjørt upp við Gud, sum
elskar teg so høgt, at hann læt son sín doyggja á krossinum, eisini fyri teg.
Hetta er eingin spurningur um fyrst at gerast ein betri menniskja, ella at
ganga meira í kirkju, ella at gera góðar gerningar. Men hetta er ein
spurningur um at koma til Jesus, sum tú ert. Hann vil ongantíð reka teg
burtur.
Hvør veit at siga tíð og stund,
tá eygað leggjast skal í blund
og ikki opnast aftur her,
tí kaldi deyði komin er?
Kom, vinur, kom, kom vinur, kom
og kasta teg í Jesu favn,
tí bara trúgv á krossins verk
teg føra skal í himmalhavn!
E. Campbell umsetti.
Frelsunnar dagur.
“Sí, nú er tað ein sonn gævustund, sí, nú er tað ein frelsudagur!”
2.Kor.6,2.
Tá ið vit kanna aðrar religiónir, finna vit ikki slík orð. Tey eru ikki at finna
í hinduismuni. Hon sigur, at tú skalt arbeiða hart og leingi, og so skalt tú
vinna frelsuna. Aðrar religiónir siga: so og so nógvar ferðir mást tú føðast,
og tá fert tú at finna frelsuna. Í buddhismuni eitur tað: drep tíni ynski, og tá
ið tú einki ynski hevur longur, fert tú at vinna frelsuna.
Allar religiónir bjóða frelsu einaferð í framtíðini. Kristus sigur NÚ.
Tað eru summi menniskju, sum, tá ið tey møta kallinum, siga, at tey skulu
hugsa um tað og taka avgerðina í morgin. Kanska fáa tey ongan annan
møguleika.
NÚ er tíðin!
E. Campbell umsetti
Ein løgin maskina.
“So skapti Gud menniskjuna í bílæti Sínum; í bílæti Guds skapti Hann
hana; sum mann og kvinnu skapti Hann tey.”
1.Mós. 1,27
Um vit menniskju sjálv skuldu gjørt kropp okkara og skrúvað og sett hann
saman tøkniliga sum eina aðra maskinu, so høvdu vit hávirt hann. Eitt
hjarta slær 70 ferðirnar í minuttin, tað vil siga 100.000 ferðirnar um
døgnið, og knappar tvær milliardir í 50 ár, og tað uttan at skula bøtast.
Henda maskinan vigar 300 gramm.
Tvær milliónir sveittapoknur í húðini ansa eftir, at likamshitin støðugt er
37 stig celsius. Nervarnir bera tríggjar ferðir so skjótt at, sum eitt snartok.
Teir 5 litrarnir av blóði, sum eru í okkum, innihalda 25 billiónir reyð
blóðlikam og 34 milliardir hvít blóðlikam.
Men tað halda vit vera eina sjálvfylgju og undrast ikki, av tí at vit eru ikki
egna verk okkara. Vit eru nevniliga Guds skaparverk!
Tí kann ein menniskja eydnast og gerast tað ófatiliga stóra: Guds barn,
Guds vinur, Guds medarbeiðari.
Og ein menniskja kann miseydnast og gerast eitt illmenni. Av øllum
skapningum eru vit tey einastu, sum kunnu gerast tað mótsetta av tí, vit eru
ætlað til. Ein livandi revur er og verður ein revur. Hann kann ikki verða
eitt illmenni av einum revi.
Menniskja er ein skapningur, sum á aðrari síðuni líkist djórunum og
plantunum. Vit kunnu altso følna og doyggja, rotna og venda aftur til
moldina, men um vit hyggja at hinari síðuni, so eru vit skapt í Guds mynd,
so vit skulu líkjast honum og liva ævigt hjá honum.
Ein maskina! Ja, gjørd úr 66% av vatni - 10,5% av feitti - 16,8% av
eggjahvítaevni - 1,1% av kolvætu - 5,6% av øsku - um hetta tilfarið skal
virðismetast, hevði tað kostað umleið 20 kr. Men Gud elskar okkum og
hevur blást sín lívsanda inn í okkum.
Hvør dugir at fata tað? Og fyri at vit ikki skulu gerast illmenni, sendi Gud
okkum hann, sum Pilatus førdi fram píndan og dømdan við orðunum: “Sí,
her er maðurin.” Tað er í honum, vit síggja, hvat ið Gud hevur hugsað sær
við okkum. Tað er eisini bara við honum, Jesusi, at vit verða tað, sum Gud
hevur hugsað sær.
“Kirkeklokken”. E. Campbell umsetti.
Sds
KOM VIÐ TIL KVØLDMÁLTÍÐINA, TÚ ERT EISINI BOÐIN VIÐ
(Jesus) ”segði: »Tíðin er fullkomin, og Guðs ríki er í nánd! Vendið um og
trúgvið gleðiboðskapinum!«”
Markus 1,15
Sv. Rehling syngur: “O Gud, tað er so sera stórt, at tú vilt hava verk títt
gjørt av mannabørnum smáum.” Vit eru m.a. sett her fyri at bjóða fólki til
hina stóru kvøldmáltíðina.
(e.c. Ums.)
KEMUR JESUS SKJÓTT?
”Og tá ið eg eri farin burtur og havi tilbúgvið stað fyri tykkum, komi eg
aftur og skal taka tykkum til mín, til tess at har sum eg eri, skulu tit eisini
vera. ”
Jóh.14,3
Nær kemur Jesus? Henda spurning hava óteljandi trúgvandi sett niður
ígjøgnum tíðirnar. Og hetta er eingin týdningarleysur spurningur. Tað er
eitt eyðkenni fyri trúnna at vænta. Spurt verður ikki: Kemur Jesus? Men :
Nær kemur hann?
Kom skjótt, Harri Jesus! eru Bíbliunnar seinastu orð. Enn er hann ikki
komin - men hann kemur og endurreisir alt. Nær? Skjótt!
Longu Paulus væntaði hann í síni egnu tíð: “Vit, sum liva og verða eftir til
komu Harrans,” skrivar hann einastaðni. Men Jesus kom ikki í hansara tíð.
Mong onnur væntaðu við gleði; men tey máttu síggja, at tíðin enn ikki var
komin.
Í 1953 hoyrdi eg Onnu Larssen Bjørner á einari stevnu á Nyborg Strand
siga, at hon væntaði, at Jesus fór at koma aftur, áðrenn árið var farið. Nú
eru meir enn 40 ár liðin.
Í árunum fram til 1666 væntaðu mong kristin í Evropa, at Harrin skjótt fór
at koma. Hin langi tretivuárabardagin herjaði Evropa, og fólk hildu, at
málið nú var fult. Nú mátti hann tá skjótt koma!
Vit skulu vera varin at lasta tey, sum væntaðu uttan at fáa síni hjartans
ynski uppfylt. Tey talaðu, av tí at tey trúðu. Bara tey, sum av sonnum
trúgva Jesusi, kunnu vænta komu hansara. Og sjálvt um tey fóru skeiv av
tíðini, so verða tey ikki gjørd til skammar.
Pætur talar um nakrar spottarar, sum siga: Hvat verður úr fyrijáttanini um
komu hansara? Tí at frá tí fedrarnir sovnaðu burtur, stendur alt við sama
lag sum frá upphavi veraldarinnar.
Pætur vísir á, at henda framsetingin er skeiv. Gud læt eina heila verð fara
til grundar í vatnflóðini, og á sama hátt fer eisini tann núverandi verðin at
verða reinsað, tó næstu ferð við eldi. Nei, próvgrundirnar hjá spottarunum
halda ikki.
Orðið varð hold - Jesus kom! Nær? Í fylling tíðarinnar, sigur Skriftin.
Tá ið hann kemur aðru ferð, fer tað aftur at verða í fylling
tíðarinnar.Fylling tíðarinnar er, tá ið alt er til reiðar. Bara Faðirin
einsamallur kennir tíman, ikki eingang sonurin í mannalíki sínum kendi
nágreiniliga tíðina.
Tað einasta, vit hava at peila okkum eftir, er tíðartekini, og tey áminnir
Jesus okkum at geva gætur. Tað profetiska orðið lýsir og sigur ikki so heilt
lítið. Tað er greitt, at Jesus kemur skjótt!
“Kirkeklokken”. E. Campbell umsetti
GUD LETUR SEG IKKI SPOTTA
“Villist ikki! Guð letur seg ikki spotta; tí at tað, sum maður sáar, tað skal
hann eisini heysta.”
Gal. 6,7
Pápi mín, sum er slektaður úr sandheyggjaøkinum við Vesturhavið, segði
einaferð frá, at hann eitt kvøldið, tá ið toran gekk, og snarljósini skygdu,
hevði sæð nakrar menn, sum sótu inni á vertshúsinum og drukku.
Brádliga tók ein teirra glas sítt og fór út. Komin útum, hevjaði hann glasið
móti himli og segði: “Skál Gud!”, og í somu løtu rakti snarljósið hann og
drap hann.
Helge Bækby, “Tidernes Tegn” E. Campbell umsetti.
ÍSRAEL
Í ár (1996) eru 3000 ár, síðani Dávid kongur valdi Jerusalem til høvuðstað
í Jødalandi.
Uttan iva fara stórar broytingar at verða í Ísrael. Men vit halda, at júst nú
fer Gud at sýna seg sum Ábrahams, Ísaks og Jákups Gud, sum stendur fast
við orð sítt. Landið er Hansara, og Jerusalem er “veldisdrottins staður”,
Den store Konges by, sum tað stendur at lesa í teirri donsku Bíbliuni í
Sálmi 48,3.
Okkara uppgáva sum kristin er at biðja og ugga, stuðla og hjálpa, sum
Harrin leiðir okkum við Anda sínum. Øll Zakarja bók talar týðiliga um
Guds ætlan við Ísrael. Tí eiga vit at lesa profetiini, áðrenn vit biðja, so vit
kunnu biðja eftir Guds vilja. Bið um, at Heilagi Andin má koma yvir
Miðeystur, og at tey hørðu hjørtu mugu blotna og verða reinsað og fáa
nýggjan anda sær í bróst. (Ez. 36,24-29)
Tað er púra vist, at tað flytur fjøll í andans heimi. Fyri stuttum fóru 15.000
jødar saman til grátimúrin í Jerusalem og bóðu um fyrigeving fyri teirra
egnu og landsins syndir!
Anne Lise Madsen. E. Campbell umsetti
Kallið at arbeiða í víngarðinum
“»Akurskurðurin er mikil, men arbeiðismenninir eru fáir. Biðið tí hann,
sum akurskurðin eigur, at hann vil senda út arbeiðisfólk at heysta inn
skurðin.”
Luk. 10,2
Um henda sangin skrivar høvundurin, Hjalmar Hansen, soleiðis:
Eg var á veg til eitt korps í Oplandi, har eg skuldi standa fyri møtunum,
sum skuldu vera hvítusunnudagarnar. Í tokinum hvítusunnuaftan fekk eg
henda sangin frá Gudi.
Offiserurin og kona hansara vóru bæði tvey óførir sangarar. Tey vandu
sangin og sungu hann fyrra hvítusunnudag á fyrrapartsmøtinum.
Tá ið møtið var um at vera liðugt, kom ein kvinnuligur soldátur fram og
bað um forbøn. Hon greiddi frá, at hon í fleiri ár hevði kent, at hon átti at
verið við í sunnudagsskúlaarbeiðinum; men hon hevði latið vera fyri ikki
at gerast so bundin. Hesin sangurin, sum júst varð sungin, hevði tó havt
eina so stóra ávirkan á hana, so at hon nú kom fram at ofra seg fyri
sunnudagsskúlaarbeiðið.
Var tað av tilvild, at eg júst skuldi skriva handa sangin, beint áðrenn eg fór
at vitja hatta korpsið, ella var tað Gud, sum skipaði fyri tí, so at hann bleiv
skrivaður júst tá? Jú, tað var helst Gud, sum leiðir og stýrir øllum, sum
stílaði fyri tí.
E. Campbell umsetti
Tað gróðursetta orðið
“ ... orðið, sum er gróðursett í tykkum.”
Ják. 1,21.
Tað ræður um at hoyra og lesa Guds orð soleiðis, at orðið verður
gróðursett í hjartanum. Har inni skal orðsins træ hava loyvi at standa og
bera fruktir fyri Gud. At lata orðið fáa ræði á sinninum og tonkunum, so at
tey heilt verða vegleidd og rættleidd av orðinum, tað er tað, vit kalla fyri
umvending.
Royn nú, um tú í dag kanst lata Guds orð fáa loyvi at festa sínar røtur inni í
tær - tak tað við út í gerandisdagin, og tá ið tú stendur har úti og møtir
teimum mongu smærri og størri trupulleikunum og skalt taka støðu til
hetta og hatta, lat so hitt gróðursetta orðið vegleiða teg at gera hitt rætta.
Hann, sum av sonnum letur orðið gróðurseta í hjartanum, fer at bera vakrar
fruktir, tað svitast ikki - tað vil siga, tað er ikki hann sjálvur, sum ber hesar
fruktirnar; men tað er hitt gróðursetta orðið, sum ger tað. So verður alt
sjálvrós útistongt, og eftir verður bara ein lovprísan av tí livandi Guds
orðinum, sum skapar tað, ið tað nevnir.
Ejnar Fledelius, prestur. E. Campbell umsetti.
Dust á brillunum.
“Men hví sært tú flísina í eyganum á bróður tínum, men bjálkan í tínum
egna eyga verður tú ikki varur við?”
Matt 7,3
Frú Olsen hevði eina dugnaliga heimahjálp, sum æt Anna. Tað var sjáldan,
at frú Olsen setti brillurnar á nøsina at vita, hvussu Anna hevði gjørt
arbeiði sítt. Men ein dagin tók hon brillurnar, setti tær á nøsina og fór inn í
stovuna.
“Tú manst hava gloymt at turka dustið burtur í dag,” segði frú Olsen,
“hygg alt dustið yviri á klaverinum.”
“Orsakið,” segði Anna, “men hevur frúan ikki dust uppi á
brillugløsunum?”
Frú Olsen tók brillurnar av. Jú, Anna hevði rætt. Eitt dustlag lá á
brillugløsunum. Tá ið hon hevði pussað tey, var alt fínt og reint. “Hasa
læruna ætli eg mær altíð at minnast,” hugsaði frú Olsen.
- - -
Vit halda ofta og mangan, at okkurt bagir øðrum, og so er tað í roynd og
veru okkum sjálvum, sum okkurt bagir. Vit hava dust á brillunum.
“Kirkeklokken.” E. Campbell umsetti
SMÁPENINGURIN HJÁ EINKJUNI
“og hann sá eina fátæka einkju, sum legði tveir smápeningar í. v3 Og hann
segði: »Sanniliga sigi eg tykkum, henda fátæka einkjan legði meira í enn
øll hini;”
Luk. 21, 2-3
Ein múgvandi kona varð biðin at lata pening til eitt vælgerandi endamál.
“Tað vil eg fegin,” svaraði hon, “men tygum mugu vera nøgdur við
smápengan hjá einkjuni.”
“Tað er alt ov mikið,” ljóðaði svarið, “tað kunnu vit ikki taka ímóti.”
“Alt ov mikið?” segði konan. “Tygum mugu hava misskilt meg. Nú í
seinastuni havi eg givið so nógvan stuðul til vælgerandi endamál, at tygum
hesa ferð mugu vera nøgdur við smápengan hjá einkjuni.
“Men kæra frúa,” svaraði hann, sum savnaði peningin inn, “tað er alt ov
mikið. Einkjan, sum tygum tala um, gav alt, sum hon átti sum eina gávu til
Guds. Men eg haldi, at tað er alt ov mikið, um tygum vilja geva alt, sum
tygum eiga.”
Tað endaði við, at konan gav eina fitta peningaupphædd; men eftir tann
dag sammetti hon ongantíð gávur sínar við smápengan hjá einkjuni.
“Kirkeklokken.” E. Campbell umsetti.
Sálmar og sangir
”Latið orð Krists búgva ríkliga hjá tykkum í øllum vísdómi, so at tit læra
og áminna hvør annan við sálmum og lovsongum og andligum ljóðum, og
syngja yndisliga Guði lov í hjørtum tykkara.”
Kol.3,16
Tað, sum tú vilt, at børn tíni skulu festa rót í og liva av andaliga, skalt tú
syngja inn í sinni teirra. Og tú skalt byrja tíðliga. Sangurin hjá mammuni
við vøgguna stemmar barnasálina í tí rætta tónalagnum. Tað, sum vit eldru
halda vera vert at liva og doyggja uppá, skulu vit syngja inn í sinnið á
børnum okkara.
Eg havi í fleiri ár havt eina sálmabók liggjandi á náttborði mínum bæði
dag og nátt. Tí havi eg havt stóra gleði av, og eg vil fegin lata hetta lítla
heimaráðið fara víðari til onnur.
Eg minnist frá barnaárum mínum, at tá ið tey eldru systkin míni komu
heim at vitja sunnudag seinnapart, var tað ein sjálvfylgja, at vit skuldu
syngja. So komu sálmabókin og sangbókin hjá Mortani Eskesen niður av
hillini, og so sungu vit av heilum huga, hóast eingin okkara dugdi serliga
væl at syngja.
Tað er á einum staði, at sálmabókin altíð eigur at liggja, og tað er við
sjúkrasongina. Eitt sálmavers kanst tú altíð lesa, og tað hendir, at eitt
einstakt vers ella bara ein sálmaregla kann líva ein upp.
“Et Ord med på Vejen.” E. Campbell umsetti
Orð um krossin
“Tað er fullgjørt!”
Joh. 19, 30
Ein kristindómur uttan kross er sum ein bilur uttan motor: Tú kanst saktans
seta teg inn í hann og hava tað gott; men hann førir teg ikki fram til nakað.
Tá ið høvuðsprestarnir, Ráðið, sveinarnir, rómverski høvuðsmaðurin og
hermenninir langafríggjadag umsíðir vóru lidnir við sítt stríð og høvdu
fingið Jesus hongdan upp á krossin, var tað ikki teirra verk, men Hansara,
sum var “fullgjørt”.
Eftir Kr. Friis: “Pigge og Nagler”. E. Campbell umsetti.
Frækorn.
”Tit eru ljós heimsins. Ikki kann tann staður verða fjaldur, ið er uppi á
fjøllum. ”
Matt.5,14
Tað verður sagt frá tí norska yrkjaranum Henriki Wergeland, at hann hevði
altíð á ferðum og túrum sínum ein posa við blómufræi við sær.
Hendi so tað, at hann kom til ein blett, har einki vaks, tók hann upp í
lógvan av fræi og sáddi tað á hesum staði, so at næstu ferð, hann kom
framvið har, kundi hesin blettur vera ein blómublettur í staðin fyri ein
tóman blett.
Tað er eisini skylda okkara sum kristin at sáa frækorn, har vit koma fram.
Okkum er Guds orð givið, og tað skuldi helst hugtikið okkum so mikið, at
vit fegin vilja bera tað til onnur menniskju. Og tað hevur skund...
“Et Ord med på Vejen”. E. Campbell umsetti
Fá tær av lívsins breyði.
“Eg eri lívsins breyð”
Joh. 6,48
Mong menniskju lesa lítið og einki í Guds orði, Bíbliuni. Og so hava tey
ongan ugga og onga hjálp. Hví er tað soeiðis? Tí at orðið frá Jesusi og
orðið um Jesus ikki er blivið “lívsins breyð” fyri tey. Tey liva ikki í tí
atmosferuni, har Guds orð er sum hin dagliga føði, vit mugu fáa okkum.
Í einum sálmi stendur: “Gud, lad os leve af dit ord som dagligt brød på
denne jord.” Mong menniskju minnast, at soleiðis var tað í barnaheimi
teirra einaferð. Tey minnast aftur á tað við gleði. Men hvussu er tað í
heimum okkara nú. Er Guds orð tað dagliga breyðið, sum førir Jesus nær
til okkara?
“Et Ord med på Vejen”. E. Campbell umsetti.
Sí, tað Guds lambið.
“Dagin eftir sær hann Jesus koma til sín og sigur: »Sí, Guðs lambið, sum
ber synd heimsins!”
Joh. 1, 29
Martin Luther.
Sí, tað Guds lambið, sum ber synd heimsins. Gud sigur: “Eg veit, at syndir
tínar eru alt ov tungar hjá tær at bera. Hygg, tí vil eg leggja tær yvir á mítt
lamb og taka tær burtur frá tær. Trúgv bara hesum! Tí tá ið tú gert tað, so
ert tú fríur frá syndini. Syndin hevur bara tvey støð, har hon kann vera:
Annaðhvørt er hon hjá tær og liggur um hálsin á tær, ella eisini liggur hon
á Kristusi, Gudslambinum. Liggur hon nú á tínum ryggi, ert tú glataður;
men tá ið hon hvílir á Kristusi, so ert tú fríur frá henni og verður sælur.
Vel nú, hvat tú vilt! Sambært lóg og rætti átti tað at verið so, at syndin
bleiv hjá tær. Men av náði er hon vorðin blakað á Kristus, Lambið.
E. Campbell umsetti
GUDS GRÁTANDI EYGA
"Og tá ið hann kom nærri og sá staðin, græt hann um hann og
segði: »Hevði tú tó eisini vitað, enntá á hesum degi tínum, hvat ið er tær at
friði! Men nú er tað fjalt fyri eygum tínum."
Luk.19,41-42
Í bók síni “Undret som väcker oss alla” greiðir Roger Larsson frá eini ferð
til Ísraels. Her skulu vit taka tað pettið við, har hann vitjar inn í eina kirkju:
Henda stilla sabbatsmorgun í Jerusalem hevði eg leitað mær til tað lítla
kapellið Dominus Flevit (“Harrin græt”), ella sum eisini verður tikið til:
“Kirkjan hjá tí grátandi Gudinum”. Hon hevur skap sum eitt tár, ein dropi,
og tað er, sum er hann dottin niður júst har á Oljufjallinum, á tí staðnum,
har Jesus græt um Jerusalem. Heiðraður av mannamúgvuni var hann
komin úr Betfage móti Jerusalem, “og tá ið hann kom nærri og sá staðin,
græt hann um hann og segði: “Hevði tú tó eisini vitað, enntá á hesum degi
tínum, hvat ið er tær at friði! Men nú er tað fjalt fyri eygum tínum.”
Tíðliga í tíðini eru myndir av tárum funnar her á staðnum. Tá ið
franciskanskir fornfrøðingar í miðjuni av 20. øld gróvu út har, áðrenn
kirkjan varð bygd, komu teir fram á restirnar av einum mosaikgólvi frá
einari ógvuliga gamlari kirkju, helst bygd longu í 6. øld. Í mynstrinum í
mosaikgólvinum vóru eisini tár, og frá teimum gingu pílar, sum vístu í
hvørja ætt, tey fullu: móti Jerusalem.
Her sat eg nú í kvirruni og hugdi at altarvindeyganum, sum var beint
framman fyri mær. Tað ímyndaði útsýnið út yvir Jerusalem, yvir
tempulplássið við vælkendum bygningum, við tornum og kuplum, og ein
sá út yvir tey mongu húsini í býnum, bygd úr tí eyðkenda hvíta
kálksteininum.
Men har var okkurt meir, eitt perspektiv, sum vendi inneftir, móti
hjartanum hjá tí grátandi Gudinum. Alt vindeygað vitnaði um tað.
Listamaðurin hevði lýst tað so einastandandi.
Eg sá tárini, teir stóru droparnar allastaðni í altarvindeyganum. Og eg sá
tornir, sum enn ikki vóru bundnir saman til eina tornakrúnu. Teir lógu har í
einum bunka. Longu har hevði Jesus upplivað pínuna, sorgina yvir fólkið.
Hann hugdi út yvir býin og græt.
Uttan fyri altarvindeygað gingu menniskjuni framvið, ein fyri og annar
eftir. Tey kveittu skundisliga innum og hildu so fram leið sína, øll tyktust
tey at hava hin sama longsulin at sleppa at síggja Jesus, síggja hin heilaga
Gud, møta heilaga Andanum.
So alt í einum sá eg hana - myndina frá barnaárum mínum, sum eg litaði í
sunnudagsskúlanum, og sum eg hevði sæð so livandi fyri mær: hønan, sum
samlar ungar sínar undir sínar stóru, tryggu veingir. Her uppi á
Oljufjallinum inni í kapellinum, sum var myndað sum ein stórur dropi, var
henda myndin at síggja á framsíðuni á altarinum. Hon var gjørd úr
glógvandi mosaik. Og eg hugsaði um Jesu orð: “Hvussu ofta havi eg viljað
savnað børn tíni saman, eins og hønan savnar ungar sínar undir veingirnar!
Og tit vildu ikki.”
Men tað er ikki bara ein sorgblíð klaga, sum myndin skal sýna. Samstundis
sýnir hon ein kallandi tóna. “Komið higar til mín,” sigur Harrin, “komið
inn higar, sum trygt er at vera. Kveitið ikki bar innum og farið so víðari.
Komið! Haldið á at líta upp til mín. Hyggið og livið.
Effie Campbell umsetti