18.august 2025
Himmal og Helviti
”Arbeiðið ikki fyri tann matin, sum forferst, men fyri tann matin, sum varir
við til ævigt lív, sum menniskjusonurin skal geva tykkum; tí at hann hevur
faðirin, Guð sjálvur, innsiglað.« ”
Jóh.6,27
Frásøgnin um ríka mannin, Lasarus, Luk.16,19 -31, er ein av teimum
mongu mongu støðum, har Jesus varpar ljós yvir lívið eftir deyðan, og har
hann ger livandi vónina um Himmalin og ræðsluna fyri Helviti. Hann
tosaðu ofta um lív teirra eydnuleysu eins væl og signaðu støðuna fyri tey
endurloystu við tað, at hann lat báðar partar koma fram í ljósið.
Vit kunnu kanna útsagnir Bíbliunnar um hetta. Her verða nøkur av teim
Bíbliu-orðum nevnd, ið umrøða Jesu orð um henda spurning, eitt nú.:
Matt. 5,12. 29. 30 og 7,21 og 10,28 og 13,39-43 og 18,9 og 23,33 og
25,46.
Markus: 9,43-48.
Lukas: 12,4-5 og 16,22-28.
Jóhannes: 3,15-16. 36. og 5,24,28-29. 39 og 6,27. 39-40 og 44,47. 49-51.
54. og 17.2.
Leggið til merkis, hvussu ofta orðini: Himmal, Helviti, Eldurin og Ævigt
Lív verða nevnd.
Ofta fara menniskju uttanum henda álvarsliga spurning, sum Jesus legði so
stóra áherðslu á at fortelja um. Ein virkin máttur at hava andstygd fyri tí
ónda og liva eitt heilagt lív er ein djúp sannføring um tann sannleikan, at
okkara uppihald í ævinleikanum er grundað á okkara lív og levnað her í
lívinum.
Er hjartað fast rættað ímóti orði Guds, so fara vit fram í umhugsni og
sáttligheit. Hetta lívið fær ein enda einaferð – Tað næsta endar aldri.
E.Campbell umsetti
Tað snýr seg um æviga lívið
Mark.10,17-27
Tá Jesus var á veg úr staðnum, har hann hevði tikið ímóti børnunum,
vælsignað tey og boðað, at ”ríki Guds er teirra”, kom ein maður rennandi,
fall niður á knæ og spurdi: ”... »Góði meistari, hvat eigi eg at gera, at eg
kann arva ævigt lív?« ”
Ein ríkur maður, og eftir øllum at døma, eisini ein heiðurligur og høviskur
maður, sum hevði livað eitt virðiligt og sømiligt lív – nógv siga helst ein
fullkomin maður – hann rennur! Hvat er tað, sum her leikar á, hví hesin
skundur? Jú, tí tað snýr seg um æviga lívið.
Men er ikki alt í lagi hjá manninum, eisini viðvíkjandi æviga lívinum?
Hvat meira vantar í? Hugsið tykkum at hava hildið øll boðini, alt frá
barnaárunum. Tað kann ikki vera mong, sum við hond á hjarta kunnu siga
tað sama. Alt sær jú bara so gott út hjá honum, bæði andaliga og tímiliga,
såleiðis halda eisini mong í dag.
Men ríkidømið og góða lívið var ikki nóg mikið fyri henda unga mannin.
Har var okkurt, sum manglaði. Og hetta svarar eisini til tað, Jesus sá, tí
Jesus segði: ”... »Eitt vantar tær”
Kanska eru tað mong, ið undrast yvir tað, Jesus nú krevur av manninum.
Var hetta nú neyðugt, var tað neyðugt at vera so ógvisligur og harður? Er
tað nakað galið í tí at vera ríkur og at hava tað gott? Nei, tað heldur Jesus
ikki. Men tá Jesus sær, at ríkiðdømið verður til ein forðing millum Gud og
okkum, tá er galið. Tað var hetta, Jesus sá í hesum føri.
Jesus kallar hann til at fara frá øllum og at fylgja sær, eins teir fyrstu
lærusveinarnir. Hetta boð og tilboð frá Jesusi er meint júst so sum tað er
sagt. ”Og hann hevjaði upp eygu síni og leit at lærusveinum sínum og
segði: »Sælir eru tit, fátækir, tí at tykkara er Guðs ríki.” Luk.6,20
Men trúgvin og kærleikin hjá hesum manni var ov lítil til at kunna bera seg
sjálvan sum eitt offur til Guds, og alt tað, hann átti, til menniskju. Hann var
ikki villigur til at gerast ein fátækur tænari Orðsins, og tí gjørdist hann ein
sorgarbundin ríkmaður. Jesus sigur: ”... »Vil nakar ganga aftan á meg, tá
avnokti hann sjálvan seg og taki upp kross sín og fylgi mær! ”
Hvat skulu vit so gera fyri at fáa æviga lívið, spyrt tú kanska. Jesus svarar.
”Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív. ”
Jóh.3,16
Hevur tú fingið greiðu á vandamálinum um ævinleikan? Kanska hastar
hetta ...
Major. Ingrid Johnsen “Krigsropet”. Effie Campbell umsetti
Eitt útvalt ættarslag
”Men tit eru ein útvald slekt, ein kongaligur prestaskapur, ein heilag tjóð,
eitt ognarfólk, fyri at tit skulu boða frá dygdum hansara, sum kallaði
tykkum frá myrkrinum til sítt undurfulla ljós; ”
1.Pet.2,9
Tá eg kom koyrandi gjøgnum býin sá eg eitt skelti á rútinum á bilinum
frammanfyri okkum. Har stóð at lesa: ”Meistari mín er ein jødiskur
timburmaður.”
Eg skilti ikki, hvat hetta merkti og spurdi tí mannin, eg hevði við mær í
bilinum, hvussu setningurin skuldi skiljast, og hann svaraði einfalt: ”Hann
er kristin”
E.Campbell umsetti
Stumtænarin
”Hann varð nívdur, men stillisliga bar hann tað, og hann læt ikki upp
munn sín eins og lamb, ið verður leitt at verða dripið, eins og seyður, ið er
tigandi, tá ið teir royta hann; hann læt ikki upp munn sín. ”
Jes.53,7
Tá eg búði í Albania keypti eg mær ein dagin ein stumtænara, eitt
klædnastativ at hanga tey vátu og skitnu klæðini á, tá vit komu heim. Tað
regnaði ofta og har var runa allastaðni. Eg spurdi ein av okkara vinum,
hvussu ein stumtænari verður kallaður á albanskum máli. Hann verður
kallaður ”Prift”, sum merkir, prestur.
Nú eru prestar ikki júst kendir fyri at vera málleysir, ”stummir”, kanska
heldur tvørturímóti, so eg helt, at hetta var eitt løgið navn, men tá eg nú
hugsaði meira gjølla um tað, so sá eg, at tað í veruleikanum hóskar væl at
kalla ein stumtænara fyri ein prest.
Í Hebrearabrævinum, kapitel 9 verður Jesus kallaður okkara høvuðsprest,
og í Jesaja 53 um líðandi tænara Harrans spáar profeturin um Jesus. ”Hann
varð nívdur, men stillisliga bar hann tað, og hann læt ikki upp munn sín
eins og lamb, ið verður leitt at verða dripið, eins og seyður, ið er tigandi,
tá ið teir royta hann; hann læt ikki upp munn sín. ”
Jesus, himmalski himmalski høvuðsprestur okkara er ein tigandi,
”stumtænari”, sum í kvirru líðir okkara vegna. Hann letur seg heingja upp
á ein kross, eins og ein ránsmaður. Nú kunnu vit koma til hansara á
krossin, lata okkum úr okkar skitnu og tvitnu klæðum, altso okkara syndir
og heingja alt hetta á hann, so sum vit gera við ein stumtænara. Soleiðis
loysir hann okkum úr syndaranna byrðu, ið tyngir okkum, og so at vi við
hesum koma at standa við reinum og hvítum klæðum, ílatin rættvísi
hansara, og verdig til at tæna honum í okkara dagligu gudstænastu í bøn og
bíbliulesnaði og í jarðiska kalli okkara.
Tá vit hátíðarhalda páskirnar, so latum okkum hava í tonkunum, hvat ið
hetta kostaði Jesusi at vera okkara høvuðsprestur, at hann sjálvur gjørdist
offurlambið, hvørs blóð er tað einasta, ið fult og heilt kann bøta fyri syndir
okkara, at hann doyði fyri okkum, hann, ið ikki kendi deyðan, men sum
heilt og fult fór inn undir manna kor, enntá sjálvan deyðan, so at eingin
okkara kann siga: ”Gud, tú skilir meg ikki, tí tú veitst ikki, hvat tað merkir
at vera menniskja.”
Jú, Gud veit alt um, hvat tað vil siga at vera menniskja, tí Jesus er sannur
Gud og tað æviga lívið. Tá vit loyva Jesusi at koma inn í hjarta okkara, so
fáa vit eisini lut í guddómsveldi hansara til at bera alt, ið er tungt í lívi
okkara.
Henrik Ertner Rasmussen Dansk Europamission
Effie Campbell oversatte
14.august 2025
Leitar tú eftir friði?
”Frið lati eg eftir hjá tykkum, mín frið gevi eg tykkum; eg gevi tykkum ikki
eins og heimurin gevur. Hjarta tykkara óttist ikki og ræðist ikki! ”
Jóh.14,27
”Um bert sál mín kundi verið rólig og havt frið,” siga mong. Mitt í
tíðarinnar skundi og stríði trívist ófriðurin og óvissan í hjarta og sinn
menniskjans. Tey taka sær ikki stundir til at steðga á og hugsa væl og
virðiliga um lívið, og hvat endin verður.
Sinn menniskjans verður upptikið av bæði einum og øðrum og ófriðurin
veksur. Skundur heimsins ger um seg allastaðni og letur seg ikki temja.
Høgi lívskor okkara tykjast at virka so, at menniskju krevja alt meira, og
tað er ein kapping at fáa meir og meir av tí, sum hesin heimurin hevur at
bjóða. At vera lítillátin og kravlítil hoyrir ikki okkara tíð til.
Avleiðingarnar av sjálvsøkni og sjálvgóðsku og stóri tørvurin at krevja
verður, at menniskjað sum frá líðir gerst alt meira friðleysur og óttafullur.
Onkur spyr: ”Kanska er óttin bert eitt nútímans svar uppá lívsræðslu, ið
liggur duld í hvørjum menniskja?”
Lívsræðslan kemur ofta fram, tá menniskjur ganga skeivan veg í mun til
tann veg, tey innast inni kenna. Tí stríðast tey eisini við ringa samvitsku.
Um eitt menniskja livir í stríð við sínar innastu kenslur, so kann tað ikki
annað enn at skapa ófið. Úrslitið verður tunglyndi og eitt burturspilt lív.
Tá ið samanum kemur skuldi ein trúð, at nøkur fólk halda, at tey altíð fara
at vera verandi her á jørðini, hóast lívið vísir tað øvugta. Slør tíðarinnar
fjalir veruleikan fyri eygum menniskjans. Vit eru ofta vitni til álvarsligar
hendingar, har ein skuldi trúð, menniskju vórðu skakað og ótrygg.
Álvarsemi sum hetta førir við sær, verður skumpað til viks av tí friðleysa
menniskjanum og kósin verður ikki broytt.91,1
Innari tørvurin eftir trygd og friði verður skumpaður til viks og sum frá
liðir kvaldur. Hetta ger, at menniskjað missir tað undurfullasta, ið finst her
í lívinum: ”... skjól sítt í skugga almáttugans, ” Sálmur 91,1
Tað er hetta hvíldarstað, sum sálin hevur.
Nøkur siga: ”Um bert sál mín kundi verið rólig og havt frið! Hesin støðugi
ekkin og ófriðurin ger stóran skaða á mítt lív. ”Tað ringasta av øllum
óndum, ið er uppi í okkara tíð, tað er at hava eina friðleysa sál. Tað er tað,
ið ger menniskju gleðileys og fjálturstungin.
”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum,
og eg vil veita tykkum hvílu. ” Matt.11,28
Hesi orð Jesusar siga okkum, at til er eitt stað, har øll kunnu leita sær hvílu
mitt í tíðarinnar gangi og meldri.
Tað er bert á einum stað, hetta finst, og tað er hjá Jesusi.
Menniskjusonurin, sonur Guds, hann er friður okkara. Hann kemur við síni
friðarheilsan til hvørja troytta og mótleysa sál, ið letur upp hjartadyr sínar
fyri honum. Tá hvørvur ófriðurin, ið fylti hjarta og sinn. Ófriðurin og óttin
verður umbýttur við frið, hvíld og gleði, ið eingin kann útgreina.
Menniskjað má hava skeytið uppá sál sína, eina trygga havn. Hetta kann
ikki finnast í nøkrum av heimsins mongu luturm. Vit mugu leita okkum til
Guds, ið er upprunin til skapningin allan og sum hevur sanna umsorgan
fyri okkum.
Leggja vit lív okkara í hendur Guds og lata Hann leiða okkum, so kemur
einki av øllum tí ónda, ið er um okkum í hesum heimi, til at skaða okkum.
Eingin kann órógva friðin og hvíldina, sum Gud hevur givið okkum.
Um vit skulu hava sálarliga javnvág og góða heilsu, so er tað heilt
avgerandi at fáa frið við Gud. Menniskju eru vorðin lyft út og grødd av
sjúkum og tunglyndi, tá tey hava biðið og givið seg yvir til Guds. Eitt lív
sameint við Gud gevur sterka verju móti teimum verum og máttum, ið gera
fíggindalig álop á okkara nervaskipan. Tí er tað eisini so avgerandi at koma
til Guds, at kenna Gud og fáa rótina til alla vanlukku – syndina – tikna
burtur.
“Levende tro” E. Campbell umsetti
Vísdómsorð
Um tú ynskir at gerast kristin, so má umvending til. Tað sigur Jesus
sjálvur: ”og segði: »Sanniliga sigi eg tykkum: Um tit ikki venda um og
verða eins og børnini, koma tit als ikki inn í himmiríkið. ” Matt.18,3
E.C ums.
Sunnudagsskúlin
”Lær tú óvitan um vegin, hann skal halda, so man hann enn á gamalsaldri
ikki víkja av honum.”
Orðat.22,6
Tað er øtiligt, at so fá fólk síggja, hvussu stóran týdning
sunnudagsskúlaarbeiðið hevur. Tað er jú framtíðarkirkjan og hana mugu vit
ikki svíkja. Mammur og pápar áttu at verið við í hesum arbeiði, men mong
stúra fyri at byrja, tí tey ikki eru von at standa frammanfyri øðrum og
undirvísa.
Eg kundi ynskt, at tey ikki hugdu at sær sjálvum og at øðrum og kendu seg
máttleys, men at tey fingu náði til at síggja Jesus og at heinta styrki og mátt
og dirvi frá honum.
Alice Kjøller E.Campbell umsetti
Putlispælið
”Lutur mín Harrin er, eg havi sett mær fyri at halda tíni orð.”
Sálmur 119,57
Vit vita øll, hvat eitt putlispæl er. Eitt slíkt spæl inniheldur nógvar smáar
partar, ið verða settir saman til eina heild, sum tá tað er liðugt vísir eina
mynd. Hvør brikkur hevur sítt serliga pláss og passar bert inn har.
Brikkarnir líkjast nógv hvør øðrum, so vit mugu royna okkum fram fyri at
síggja, hvar teir ymsu brikkarnir hoyra heima. Um ikki brikkarnir koma á
rætta stað, so verður myndin bronglað.
Vit eru øll kallað sum arbeiðarar í víngarði Guds. Onkur fer avstað til
fremmand og heiðin lond, meðan onnur arbeiða her heima. Onkur sáar
Orðið á Skrift, onnur í talu og aftur onnur eru virkin í kórarbeiði, har tey
syngja Jesu gleðiboðskap.
Men nógvar aðrar uppgávur eru í víngarði Guds. Vit mugu geva
menniskjum kristnar bókmentir, tá møguleiki er til tess, eitt nú gjøgnum
sjómannapakkar ella aðrar gávur. Vit kunnu taka lut í ymsum
ungdómsarbeiði, eitt nú Sunnudagsskúlanum. Um ikki vit halda, vit duga
nakað, so kunnu vit kortini eitt nú sita millum børnini, so tey kunnu sita
still.
Nakað av tí størsta er bønartænastan. Gerst eitt biðjandi menniskjað og bið
nógv. Nýt tíð at biðja fyri tínum medmenniskjum. Kanska fyri einum ella
øðrum, sum eingin annar biður fyri. Tað er máttur og styrki í bønini, og um
tú heldur út, so kemur tú at síggja úrslitini.
Øll eiga at hava tænastu(r) ella uppgávur í víngarðinum. Eins og
putlibrikkarnir hava sítt pláss í spælinum, um myndin skal gerast
fullfíggjað. Bið Harran vísa tær tann teigin, har tú skalt virka og arbeiða.
So vil Hann eisini signa títt arbeiði, hvussu lítisvert og óásyniligt í okkara
egnu eygum tað sær út til at vera.
Effie Campbell
Andalig smitta
”Um einhvør kemur til tykkara, og ikki kemur við hesi læruni, tá skulu tit
ikki geva honum hús og ikki biðja hann vera vælkomnan. ”
2.Jóh.1,10
Harrin hevur givið okkum eini boð, ið má haldast og sum eigur at verða
boðað til øll, og tað er, at Jesu Kristi gleðiboðskapur er tað sama hvønn
dag, sum tað var frá fyrstan tíð og sum tað eisini vil halda á at vera líka til
hann kemur aftur. Hann ávarar okkum móti teimum, ið royna at tynna og
blanda ymiskt uppí, Vit fáa eina vegleiðing í, hvat vit eiga at gera móti
hesum.
Ørindi úr 2.Jóh. Merkir altso, at um onkur kemur til okkara við onkrum
nýggjum ella onkrum, sum broytir Guds orð, ja so skalt tú ikki bjóða
teimum innum. Far ikki við teimum fyri at kjakast um teirra áskoðan um
andaligar spurningar. Kanska siga tey, at tey trúgva nærum øllum, sum
stendur at lesa í Bíbliuni, men ”nærum” er ikki gott nokk, tí tað merkir, at
tey avsanna nakrar lærusetningar.
Ein ”nærum kristin” er ikki ein kristin.
E.Campbell umsetti
Mat hvønn dag
”gev okkum í dag okkara dagliga breyð; ”
Matt.6,11
Mamma sat við borðið og seymaði, og Haraldur hevði nógv um at gera við
onkrum har yviri við vindeygað.
”Hvat gert tú, Harald?” spurdi mamma.
”Eg lesi í Bíbliuni. Lærarin hevur sagt, at vit skulu lesa eitt stykki hvønn
dag. Men nú lesi eg fyri alla vikuna alt í einum, tí í dag havi eg góða tíð.”
”So!” segði mamma. ”Eg kann ikki trúgva, at tað var soleiðis, lærarin
meinti við.”
”Tað kann væl vera líkamikið, um eg lesi tal alt í senn í dag ella eitt sindur
hvønn dag.”
Tá Haraldur seinni varð biðin koma at eta døgurða, hevði mamman sett
nógv fleiri breyðflísar fram á borðið, enn hon plagdi.
Haraldur hugdi bilsin á allan stakkin, men mamma segði: ”Eg rokni við, at
tú kanst eta fyri alla vikuna, tí í dag hevur tú jú so góða tíð.
Haraldur skilti beinanvegin, hvat mamman meinti við, men spurdi kortini,
um hon helt, tað var møguligt.
”Ja, vinur mín, tað var jú tað, tú helt, tú kundi gera við tína sál. Tí hugsaði
eg, vit kundi royna tað sama við tínum likami. Men eg haldi, at eins og
likamið má hava mat hvønn dag, so má sál okkara eisini hava tað, hóast vit
ikki so lætt duga at síggja, um sál okkara svøltar.
E.Campbell umsetti
Trúgvin
”tí at vit ganga í trúgv, ikki í skoðan.”
2.Kor.5,7
Orðið, trúgv, er ofta grund til misskiljingar. Mong eru tey, ið halda, at trúgv
er eitt slag av kenslum, okkurt tey kenna og gleðast um. Trúgv er kortini
ikki nakað, ið kann kennast, men heldur álit á Gudi.
Tað trupla fyri okkum menniskjur er, at vit vilja síggja og kenna heldur enn
at taka Gud á orðið. Tað vit skoða við okkara eygum, er sjálvandi lætt at
trúgva á, men tað er ikki tann trúgvin, Bíblian umtalar. Av tí, at Gudi ikki
kann síggjast við okkara beru eygum, so er tað trupult hjá okkum at skilja
Hann sum ein veruleika.
Vit vevja so lætt trúgv og kenslur saman og inn í hvørt annað, men tann
trúgv, sum byggir á kenslur, er ikki trúgv.
Trúgvin lítur á lyfti Guds og roknar tey sum verandi sonn uttan at hanga
seg í onnur viðurskifti, og um hon væntar at síggja ytri tekin, so verður hon
aldri sterk. Tess meira avgjørd, trúarinnar fet eru, tess meir styrki kemur til
sjóndar.
Trúgvin kann síggjast sum hægsta verjan fyri mannasálina og er ein
lívsneyðug treyt fyri hana. Jákup skrivar ”Men hann biði í trúgv og ikki
ivandi; tí at tann, sum ivast, er líkur eini sjóvaraldu, sum reisist og fer
undan vindinum. ” Ják.1,6
Tað er kent, at tess sterkari trúgv eitt menniskjað hevur, tess lættari hevur
tað við at vinna á trupulleikunum, tað møtir á vegnum, og kristna trúgvin
hevur yvirnátúrlig evni til at sigra á teim freistingum, ið kunnu vísa seg.
Trúgvin er guddómlig, ein máttur inni í okkum, ið er okkum givin av Gudi.
Fyri at kunna skilja vísindalig fyribrigdi, so er tað neyðugt, at heilin og
vitskan virka, men fyri at trúgva tí guddómliga, so er tað neyðugt at hava
álit á Gudi.
Trúgvin er júst hetta, at hon er vend móti tí, serkunnleikin ikki megnar, og
tað er við trúnni, at vit verða sett í samband við ævigu viðurskiftini.
”Men eg kann ikki trúgva, uttan at Gud gevur mær trúnna,” siga nógv fólk.
Tað er rætt, tí trúgvin kemur av, at orð Guds verður boðað. Hvar er tá
feilurin? Kann tað ikki vera vantrúgv, sum forðar Heilaga Andanum at
hjálpa okkum til at trúgva? Undur Guds eru allastaðni, men tað er upp til
einkulta, um hann vil trúgva teimum. Tann friðurin, sum Jesus vann okkum
á krossinum, verður okkara, um vit í trúarinnar góðvarni síggja, at tað er
satt, tað Jesus gjørdi fyri okkum.
Einasti hátturin til at fáa trúnna til at vaksa, tað er at vísa enn meira trúgv,
og vit mugu ikki gloyma tann avgerandi sannleika, at um vit bera okkum
undan at trúgva, so kemur ivin og tekur plássið frá okkum har, ið trúgv og
vón áttu at verið.
E.Campbell umsetti
Tíggjund
”Tú skalt vandaliga geva tíggjund av øllum gróðri tínum, sum sprettur av
jørðini ár undan ári. ”
5.Mós.14,22
”Eiga vit at geva tíggjund?” er ein spurningur, sum tey seta sær, sum
ynskja at fylgja Harrans avgerðum. Vit finna skjótt svarið, tá vit lesa partar
av Bíbliuni, har tíggjundin verður nevnd, og vit síggja, at hon er knýtt til
lyfti um signing fyri tey, ið taka hana í álvara.
Tað er vanligt at hugsa, at tíggjundin ikki verður nýtt, fyrr enn ísraelska
fólkið fekk lógina, og tí er hon ikki í gildi longur í okkara evangelisku tíð;
men tíggjundin varð givin langt undan lógini á Sinai varð sett í gildi.
Tað var longu fleiri øldir áðrenn lógina, at Ábraham gav tíggjund til
Melkizedek, ”prestur hins hægsta Guðs, ...” Í 1.Mós.14,18-21 lesa vit um
hátíðarliga møtið millum Ábraham og kongin av Sjálem, Melkizedek, har
kongurin kemur út við breyði og víni og signaði Ábraham. Frásøgnin endar
við, at ”... Ábram gav honum tíggjund av øllum.” Seinni í 1.Mós.28,22
hoyra vit um Jákup, sum lovaði at geva Gudi tíggjund, ”... og av øllum, ið
tú veitir mær, skal eg geva tær tíggjund.”
Tá Harrin á Sinai talaði til Móses, ljóðaði hetta: ”Øll tíggjund av jørð,
bæði av korni og aldini hoyrir Harranum til og er halgað honum. ” og
”Viðvíkjandi allari tíggjund av neytum og seyðum og øllum, sum fer undir
hirðastavinum, skal tíggjunda hvørt djór verða halgað Harranum. ”
3.Mós.27,30 og 32
Gev tykkum far um orðini: ”Øll tíggjund ... hoyrir Harranum til” Tað er
altso hvørki tú ella eg, ið eigur hana, tí Orðið sigur, at hon hoyrir
Harranum til.
Tað er álvarsligt at afturhalda tíggjundina, tí Orð Guds sigur, at um vit gera
tað, so eru vit at rokna sum teiparar, ”Eigur maður at teipa Guð? Av
sonnum tit teipa meg! og so spyrja tit: Við hvørjum hava vit teipað teg?
Við tíggjundini og offuravskurðinum.... Berið alla tíggjundina í
goymsluhúsið, so at føðsla verður í húsi mínum, og roynið meg við hesum,
sigur Harri herliðanna, um eg ikki tá lati tykkum himinsins lokur upp og
ríkliga helli út signing yvir tykkum. ” Mal.3,8
At Jesus viðurkendi tíggjundina sæst eitt nú av orðunum, hann segði við
fariseararnar, ið vóru so vandaligir viðvíkjandi hesi lóg, at teir harumframt
eisini góvu vanligar urtir sum dild og kumman. Jesus segði, at hetta ”átti”
at verið gjørt. Við øðrum orðum viðurkendi hann lógina um tíggjund og
flutti tískil hana frá gamla sáttmálanum til hin nýggja sáttmálan.
Matt.23,23.
Ein maður greiddi frá, hvussu Harrin hevði signað virki hansara so, at
tíggjund hansara sum frá leið var vorðin til eina stóra peningaupphædd.
Ein rødd teskaði honum inn í oyra hans: ”Tú gevur alt ov mikið.” Tá
byrjaði hann at halda ein part av tíggjundini aftur, og ikki vardi leingi fyrr
enn virki hansara fór av knóranum, og hann misti alt, hann átti. Hann og
kona hansara tosaðu saman og funnu orsøkina til hetta. Tað mátti vera
tíggjundin.
Hann vendi aftur til guds og viðgekk sína synd og gav frá tí degi tað, ið
hoyrdi Harranum til og tá byrjaði aftur at ganga framá fyri hann og Guds
ríka signing var yvir arbeiði hansara.
E.Campbell umsetti
6.august 2025
Trúgv tí ella ei, men ...
”Tjóvurin kemur ikki til annað enn at stjala og drepa og oyða; eg eri
komin til tess, at teir skulu hava lív og hava yvirflóð. ”
Jóh.10,10
... Kristus er ikki nakað ævintýrskapilsi. Hann er ein livandi veruleiki.
Nógvir søguligir persónar trinu fram á heimssøguliga pallin, men allir hesir
máttu boyggja seg fyri deyðans miskunnarleysa veruleika. Kristus breyt
leinkjur gravarinnar og sigraði á deyðanum. Hann livir í dag, ja júst nú...
... lívið uttan hann má verða eitt fátæksligt og ófullfíggjað lív. Tú ert
skaptur til felagsskap við Hann. Eins og rætta elementið hjá fuglinum er at
vera í luftini, eins og rætta umhvørvi fyri fiskin er at velta sær í váta
elementinum, soleiðis er Gudsásetta elementið hjá menniskjanum at liva í
felagsskapi við Hann, sum segði: ”Eg eri lívið.”
... lívið við Kristi er tað fullkomna lívið. Lívið við stóra L. ”... eg eri komin
til tess, at teir skulu hava lív og hava yvirflóð. ” Jóh.10,10 Tað at vera
kristin er altso ikki tað sama sum at hata lívið og vera myrkur, tungur og
vera í iva.
Tvørturímóti, Kristus gevur lívinum eina nýggja glæmu og nýggja
meining. Hann ger hin ólukkuliga fegnan – hin óglaða glaðan.
... Kristus er ikki goymdur handan himnanna ørgrynnu av stjørnum, klótum
og sólskipanum. Hann er øllum nær, ið ákalla Hann. Tá tú gerst mótfallin
og vónbrotin av menniskjum, tá myrku skuggar pínanna verða kastaðir inn
yvir lív títt, tá sorg og vanlagna taka frá tær tína styrki og títt lívstreysti, tá
bæði kann og vil hann hjálpa. Hann gevur tí troytta nýggja styrki og tí
rædda og mótleysa nýtt dirvi.
Í einseminum í hesum heimi vil hann verða tín trúgvi vinur.
Í hesi øldini, har óttin ræður sum aldrin, ynskir hann at verða tín friður.
... hin størsta gávan, hann vil geva tær, tað er syndanna fyrigeving. Tað at
vera ein kristin er at liva í syndafyrigevingarinnar ríki. Tú kanst ikki standa
frammanfyri heilaga andliti Guds í egnum klæðum, um tað so er í fínasta
veitslubúna, sum eru góðu gerningar tínir ella tað er í syndanna skitnu og
plettutu pløggum. Bert ein einasti búni verður góðtikin av Gudi – Rættvísi
búni Kristussar. Róm.5,1
... Kristus elskar øll. Hann hevur eingi yndisbørn og eingi stjúkbørn.
Eingin verður rikin burtur frá honum. Gerningar hansara eru gjørdir fyri
øll. Hendurnar, ið vórðu negldar til krossin undir ræðuligum umstøðum, tá
hann fekk í lag sátt millum menniskjað og Gud, er ikki vovið saman av
øði, men letur seg upp í kærleika móti tær. So bjóðar hann eisini tær, hvar
tú enn er, inn í sítt ríki – og sigur: ”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða
og ganga undir tungum byrðum, og eg vil veita tykkum hvílu.” Matt.11,28
Hevur tað tín áhuga at síggja, hvussu Gud fer við teimum, ið søkja Hann,
so tak títt Nýggja Testamenti og les, Luk.15,11-32
Egil Eide, Shalom E. Campbell umsetti
Gentan sum bað um vísdóm
”Men um einumhvørjum av tykkum fattast vísdóm, tá biði hann Guð, sum
gevur øllum gjarna og uttan átalur, og honum skal verða givið. ”
Ják.1,5
Óluva Laksá, trúboðari í Bangladesj, sigur frá hesari hending.
Ein lítil genta í Bangladesj var ikki so gávað. Hon hevði nýtt tvey ár til
hvørt floksstig.
Tá tey høvdu sunnudagsskúla, plagdi lærarin at byrja við eini bøn. Hann
spurdi so, um onkur hevði nakað bønarevni. Henda lítla genta lyfti tá
fingurin upp og segði: ”Ja, biðið fyri mær, at eg má fáa meira vísdóm, tí eg
eri so býtt. Eg dugi einki í skúlanum.” Lærarin nikkaði, og so varð biðið
fyri henni.
Tá gentan var við at gera seg kára at ganga heim, rópti Óluva til hana og
segði: ”Tú hevur fingið eina ómetaliga stóra gávu, og henda gáva eitur
gleði.” Henda gentan var nevniliga aldri trupul, súr ella gronut, hvørki í
skúla ella heima. Hon var elst av 6 systkjum og mátti tískil ansa eftir teim
smáu. Mamma hennara rósti henni eisini og segði, hvussu hjálpsom hon
var har heima. Tá gentan hevði hoyrt hetta gekk hon glað til húsa.
Hvussu er ella ikki, tá próvtøkurnar stóðu beint fyri framman, tá kláraði
gentan tað, og hetta var fyrstu ferð, at hon hevði gingið bert eitt ár í sama
flokki. Tá segði hon findarglað og eydnusom til Óluvu: ”Har sært tú, at tað
hjálpir at biðja. Tað hevur heldur aldri verið so lætt hjá mær at gera
heimaarbeiði sum í ár.
E.Campbell
Hon var til reiðar at doyggja
”Um tað mundið tók Jesus til orða og segði: »Eg prísi tær, faðir, harri
himna og jarðar, at tú hevur loynt hetta fyri vísum og vitrum, og kunngjørt
tað fyri ómyndingum! ”
Matt,11,25
Evangelisturin, Blachburn hevur ofta sagt frá hesum tilburðinum. ”Fyri
nøkrum árum síðan fór eg at vitja eina sjey ára gamla gentu, ið lá á
deyðastrá. Hon búði í eini myrkari gøtu. Eg setti meg á hennara
songarstokk og spurdi: ”Hvat vilt tú?” Hon svaraði: ”Eg vil fegin tosa við
tygum, áðrenn eg skal doyggja.”
”Tú heldur altso, at tú fert at doyggja; men ynskir tú ikki at gerast frísk?”
spurdi eg. ”Nei,” svaraði gentan, ”Tað vóni eg ikki.”
”Hví ikki tað?” spurdi eg og fekk fylgjandi svar: ”Síðan eg gav mít lív til
Jesus, havi eg roynt at fingið pápa mín við á møti; men hann vil ikki. Um
eg nú doyggi, so verður tað tey, ið mugu tala við mína gravarferð?”
”Jú,” segði eg.
”Eg helt tað nokk,” segði hon og helt á, ”So verður pápi mín noyddur at
fara við, og so kunnu tey prædika gleðiboðskapin fyri honum og siga
honum frá, hvussu nógv Gud elskar hann. Eg vil fegin doyggja seks ferðir,
um eg pápi mín bert einaferð kann hoyra um Jesus.”
Stutt eftir hesa samrøðu doyði henda lítla gentan. Eg var sjálv vorðin sjúk
og til mína stóru sorg kundi eg ikki taka lut til gravarferðina. Men Harrin
minnist bønirnar hjá sínum livandi barni.
Nakað seinni eftir hetta kom ein óður og illbrýntur maður til mín og vildi
tosa við med. ”Tú kennir meg ikki, men eg eri pápi til lítlu Mariu,” segði
hann. ”Eg goymdi meg, tá tygum vitjaðu hana, tí mær dámdi ikki
menniskju, ið tosaðu um Gud. Eg hoyrdi barn mítt greiða tygum frá, at hon
fegin vildi doyggja seks ferðir, fyri at eg í minsta lagi einaferð kundi hoyra
gleðiboðskapin boðaðan.
Eg fái ikki henda tankan út úr mínum sinni. Eg havi roynt, men tað nyttar
onki. Sig mær tí nú, hvat tað var, hon vildi, at eg skuldi hoyra.”
Evangelisturin greiddi honum frá tí, og skjótt fann hesin maður frelsuna.
Maria, ein lítillátin genta upp á 7 ár, hevði frá Jesusi lært at doyggja við
gleði, so at pápi hennara kundi verða frelstur. Er hon ikki ein virðismikil
gimsteinur í krúnu Frelsarans?
E. Campbell umsetti
3.august 2025
Verð eitt ljós
Hvis vi alle tændte hver vor lampe
og lod den skinne klart.
Hvis vi alle lod vor lampe skinne,
ville Jesus komme snart.
For så mange vandrer i mørke omkring,
om Jesus ved de jo næsten ingenting!
Derfor lad os tænde vore lamper,
så de lyser rundt omkring!
2.august 2025
Enn eitt undur
”Tí at Guðs orð er livandi og máttmikið og hvassari enn nakað tvíeggjað
svørð, og fer inn ígjøgnum, til tað skilir sál og anda, liðir og merg, og
dømir hugsanir og ráð hjartans.”
Hebr.4,12
Í síðstu viku hoyrdu vit, hvussu Gud framdi eitt undur fyri ein bónda í
India og sendi regn, so grøðin varð bjargað. Men hava tit hugsað um, at tað
eisini er eitt undur, tá eitt menniskja, ið hatar Gud og roynir at skaða fólk
hansara, vendir við og byrjar at elska Gud og fólk hans? Henda broyting
hendir eisini við veldigu kraft Guds.
Tá presturin, Kate, einaferð helt eina almenna møtirøð varnaðist hann ein
dagin ein mann, ið hevði tikið við sær eina øks. Kate talaði til hann og vísti
á, hvussu smittað av synd vit menniskju eru, og hvussu nógv vit tí hava
brúk fyri einum Frelsara. Hetta var ikki nakað, maðurin við øksini legði í
at hoyra. Aftaná møtið vísti hann prestinum, Kate øksina og hótti við at
gera skaða á hann, um ikki hann gavst við at kalla fólk fyri syndarar.
Kortini talaði Kate fyri manninum við øksini, at hann mátti geva sítt hjarta
til Jesus.
Um kvøldið skuldi Kata tala um evnið, ”Kærleiki Guds til ein syndigan
heim”. Tá hann var byrjaður at tala kom maðurin við øksini inn í salin og
spákaði fram eftir móti talarstólinum. Hann hevði øksina við sær, og hon
var 25cm long. Tá hann náddi fram til talarstólin setti hann seg niður á ein
stól. Í somu løtu hoyrdi hann prestin, Kate siga, ”Sjálvt hin ringasti
syndarin kann gerast eitt gudsóttandi menniskja vegna syndafría blóð Jesu
Krists.”
Hesi orðini vunnu sær allan vegin inn til hjartað á hesum manni, eins og
eitt tvíeggjað svørð. Nú hendi enn eitt undur.
Tárini byrjaðu at renna niður eftir kjálkunum á manninum. Hann
skammaði seg yvir seg sjálvan. Hann blakaði ikki bert sína øks burtur, men
eisini allar sínar avgudar. Í dag er hesin maður ein trúgvur limur av eini
samkomu í India. Hann hevur longu vunnið meira enn 50 sálir til Guds við
sínum persónliga vitnisburði.
E.Campbell umsetti
1.august 2025
Eitt undur
”Sanniliga, sanniliga sigi eg tykkum: Tann, sum trýr á meg, hann skal
eisini gera teir gerningar, sum eg geri; og hann skal gera enn størri
gerningar enn hesar, tí at eg fari til faðirin. Og hvat tit so biðja um í navni
mínum, tað skal eg gera, til tess at faðirin skal verða gjørdur dýrmettur í
syninum. ”
Jóh.14,12-13
Vit halda ofta, at undur er nakað, sum hendi fyri nógvum, ja rættiliga
nógvum árum síðan, nevniliga, tá Jesus og lærusveinar hansara gingu runt
á jørðini. Men hin Heilaga Skriftin er týðilig um, at Gud sigur: ”og eg skal
lata tekin verða á himni og á jørð, blóð og eld og guvurok, ” Jóel 3,3
Nú fari eg at siga frá einum unduri, ið er hent í okkara tíð.
Fyri nøkrum árum síðan bað missións-kontórið, prestin, Kate fara avstað til
býin, Sholapur í India. Eingi kristin menniskju búði tá í hesum risastóra
øki. Ein morgun, tá presturin, Kate sat inni á skrivstovu sínari kom ein
bóndi framvið. Hann segði, at hann var ein av teimum ríku góðseigarunum
í býnum.
”Hvat vilt tú mær?” spurdi Kate.
”Eg havi hoyrt um tey mongu ótrúligu undurunum, sum tykkara Meistari
framdi, tá hann var á jørðini. Eg havi eisini frætt, at hann hevur givið
sínum eftirfylgjarum vald til at fremja undur. Eg havi ein stóran garð, men
eg eri komin mær í trupulleikar. Eg havi ongan gróður fingið av jørðini í
samfell 3 ár, av tí at tað hevur verið so turt. Um ikki eg fái ein góðan skurð
inn í ár, so verði eg noyddur at lata jørðini ganga aftur til teir menn, ið
læntu mær pening. Kunnu tygum ikki biðja Gud Tygara um at lata tað
regna á mína jørð?”
Presturin, Kate visti ikki heilt, hvat hann skuldi svara. Hann sendi eina
stilla bøn upp til Guds um vegleiðing. So fekk hann tað hugsanina, at Gud
vildi løna hesum manni fyri trúgv hansara, hóast hann ikki var ein kristin.
Kate bað henda bóndan, ið var av hindu trúgv, um at fara niður á knæ
saman við sær. So bað Kate inniliga til Guds um, at tað mátti fara at regna
á jørðina hjá hesum manni. Aftaná bað hann mannin fara heim til sín sjálvs
at bíða. Presturin, Kate fór seinni sama dag út á jarðarstykkið hjá hesum
manni. Tað lá undir í vatni. Markirnar líktust stóru tjørnum ella vøtnum.
Vatnið kom honum heilt upp til kníggja. Øll sóu, at Gud her hevði framt
eitt undur.
Við táravátum eygum fell presturin, Kate niður á knæ á hesari vátu mørkini
og takkaði og prísaði Gudi fyri hansara kærleika og góðsku. Bóndin
gjørdist av hesum fullkomiliga sannførdur um, at Gud teirra kristnu, Hann
er ein livandi Gud.
E. Campbell umsetti