30.apríl 2025
Standið føst í freistingum og roynslum
”Villur eg fór, áðrenn eg varð boygdur, men nú gevi eg orðum tínum
gætur.”
Sálm.119,67
Kristin menniskju eiga at vara seg fyri ikki at fella fyri freistingini til at
knarra og gremja seg. Tað gjørdu ísraelar í oyðimørkini. Hóast Harrin
sýndi teimum stóra miskunn so ”meylaðu” tey. 2.Mós.16,2
Gongur eitt Guds barn við einum ákærandi og misnøgdum hjarta, so er
henda misnøgd vend móti Gudi, tí tað er Hann, ið stendur aftanfyri tað, ið
hendir og sum leggur alt til rættis á besta hátt fyri børn síni. Fýlist tú á og
gremur tú teg yvir menniskju ella umstøður, so er tað Gud, ið ákærur tínar
í veruleikanum eru vendar ímóti.
Mong hava mist frelsuna av tí at knarran og misnøgd teirra fekk loyvi til at
vaksa og mennast og gerast til beiskleika ímóti Gudi.
Boyggja vit okkum harafturímóti undir umstøðurnar, sum ganga okkum
ímóti, fyri Jesu skuld, so er hetta eitt gott høvi til at standa fastur og á
henda hátt fáa sjálvgóðsku okkara tikna av lívi. E. Campbell
Ger gerningar Hans
Júst áðrenn burturferð Jesu til Himmals gav hann lærusveinum sínum boð
um at læra øll fólkasløg at halda alt tað, ið hann hevði boðið teimum. Tað
gongur eisini týðiliga fram nógvastaðni í Skriftini, at tað eru vit, ið eiga at
bera hesi góðu tíðindi út um allan heim. Gleðiboðskapurin er sanniliga
eisini góð og gleðilig tíðindi mitt í einum óndum heimi. Hugsa tær, at allar
tínar syndir vórðu strikaðar, um tú kemur til Jesus, angrar og biður hann
um at koma inn í títt hjarta. Er hetta ikki undurfult at hoyra? Tað er so sera
stórt at vera til reiðar at taka ímóti Harranum, hvønn dag, tað skal vera. So
kann deyðin koma, tá hann vil.
Men okkara ábyrgd sum trúgvandi er at arbeiða fyri Harran, so at so mong
sum gjørligt kunnu koma inn á himmalvegin. Nú fara vit at taka nøkur
skriftorð fram, har vit fáa boð um ikki at halda uppat ella geva upp í hesum
týðandi arbeiði, men í frímóði at halda út. ”Vit eiga at gera gerningar
hansara, sum sendi meg, meðan dagur er; nátt kemur, tá ið eingin kann
arbeiða. Meðan eg eri í heiminum, eri eg ljós heimsins.«” Jóh.9,4-5
”Men ver tú edrúur í øllum lutum, tol ilt, ger trúboðara gerning, fullfør
tænastu tína!” 2.Tim.4,5
”ikki svíkja, men sýna allan góðan trúskap, fyri at teir í øllum førum kunnu
vera eitt prýði fyri læru Guðs, frelsara várs. ” Titus 2,10
”Minn teir á at vera stýrisvøldum og yvirráðum undirgivnir, at vera lýdnir,
at vera til reiðar til allan góðan gerning, ” Titus 3,1
Ofta kann tað vera so, at tey, ið sáa Orðið, missa dirvið. Tey síggja ongar
fruktir í arbeiðnum og halda tessvegna, at alt arbeiðið er burturspilt. Men
Harrin hevur lovað, at Orðið ikki vendur tómt aftur. ”Sæl eru tit, ið allar
staðir sáa við vøtn ... ” Es. 32,20.
”Men verið tit hugreystir og latið ikki hendurnar ørmegnast, tí at verk
tykkara skal fáa løn.« ” 2.Krýn.15,7
”Tess vegna, mínir elskaðu brøður, verið fastir, óvikiligir, altíð framtøknir í
Harrans verki, við tað at tit vita, at arbeiði tykkara ikki er burturspilt í
Harranum!” 1.Kor.15,58
”Men hetta sigi eg: Tann, sum sparsamliga sáar, skal eisini sparsamliga
heysta; og tann, sum sáar við signingum, skal eisini heysta við signingum.”
2.Kor.9,6
”Tí at Guð er ikki órættvísur, so at hann skuldi gloyma gerning tykkara og
kærleikan, sum tit hava sýnt navni hansara, við tað at tit hava tænt og
tæna hinum heilagu.” Hebr. 6,10
”Tí at teir, sum væl hava tænað kirkjuliðinum, vinna sær sjálvum eina
góða støðu og mikið treyst í trúnni á Krist Jesus. ” 1. Tim. 3,13
Kann nakað størri og betur hugsast enn tað at standa í tænastu Hins
Hægsta, tí minst til, Jesus er sigursharrin. Miss tí ikki dirvið, tak við
hesum ráðum úr Skriftini: ”Hann drekkur úr ánni á vegnum, tí ber hann
høvur sítt hátt. ” Sálm.110,7
og far so ut og finn tær ein teig, har tú kanst virka og arbeiða fyri Harran.
”Við Guðs hjálp vit skulu stórverk vinna ... ” Salm. 108,14
Arbejd i dag og glem i morgen!
Nøden stor omkring dig er,
sjæle dør, synden råder -
gå – den dyrebare sæd bær!
E. Campbell
Einføld bøn
”teir, sum oyðeta húsini hjá einkjum og á kvamsvís halda langar bønir. Teir
skulu fáa tess strangari dóm.« ”
Mark.12,40
Undir ein veking í Skotlandi fyri nógvum árum síðani kom ein ung
bygdargenta í syndaneyð. Hon leitaði tí til prest fyri at tosa við hann um,
hvat hon skuldi gera fyri at verða frelst.
Presturin lurtaði og tosaði blídliga við hana. Loksins gav hann henni tey
ráðini, at hon skuldi lesa í Bíbliuni og biða til Guds, tí so fór at laga seg.
“Ja, men eg dugi ikki væl at lesa – tað havi eg aldri rættiliga lært og eg
havi heldur ikki skil fyri at biðja” svaraði hon. Men júst í somu løtu suffaði
hon í sínum mótfalna hjarta: “Harri, Jesus, tak meg júst sum eg eri.”
Er tað neyðugt fyri okkum at siga, at hennara einfalda bøn varð hoyrd, og
Jesus frelsti sál hennara? Tá Eliza Hamilton seinni hoyrdi um
umvendingina hjá hesi skotsku gentu yrkti hon sangin, “O, Harri Jesus,
hoyr nú meg,”
E.Campbell umsetti
Títt hjartans havi
”»Ein sáðmaður fór út at sáa sáð sítt; og í tí hann sáaði, fell sumt sáðið
fram við veginum og varð niðurtraðkað, og himmalsins fuglar ótu tað upp.
Og sumt fell á hellubotn, og tá ið tað vaks, følnaði tað, av tí at tað fekk
onga vætu. Og sumt fell mitt niður millum tornir, og tornirnar vuksu upp
við og køvdu tað. Og sumt fell í góða jørð, og tað vaks upp og bar
hundraðfaldan ávøkst. Tá ið hann hetta segði, rópaði hann: »Tann, ið oyru
hevur at hoyra við, hann hoyri!« ”
Luk. 8,5-8
Av øllum hesum sum náttúran hevur lært okkum er tað kanska líknilsið um
fræið, ið hevur størsta týdningin.
Tá fræið byrjar at næla er tað ein mynd upp á byrjanina av andaliga
lívinum. Hjarta okkara er ein havi, og í hann verður bæði gott og vánaligt
fræ plantað. Og á sama hátt, sum at jørðin má gerast klárt, áðrenn sáðið
kann sáast, so má eisini hjartað verða gjørt klárt fyri at fræ sannleikans
kann blóma og vaksa.
Eingin setur seg niður í ódyrkaðari jørð og setur seg so bert at biða eftir, at
jørðin skal koma við nógvari frukt av sær sjálvari. Vit fara ígjøgnum og
fyrireika jørðina, síðani sáa sáðið og so røkja planturnar. Somu lógir eru
eisini galdandi á andaliga økinum.
Tað hevur stóran týdning at lúka ókrútið burtur, um plantur og fruktir ikki
skulu køvast. Vánaligir óvanar eru eins og ókrút. Vit eiga at lúka burtur
allar óvanar okkara úr okkara hjartans hava. Vit eiga at læra okkum at liva
eitt reint og heilagt lív og skýggja og koma okkum undan niðurbrótandi
orðum og gerðum.
Gud ynskir, at alt tað, vit hava uttan um okkum, skal vitna um kristnu
trúgv okkara. Heim okkara eigur at vera ein fyrimynd upp á himmalska
heimið. Lívið her er ein royndartíð. Vit eiga at læra okkum at vera á tí
staði, sum Kristus hevur gjørt til reiðar til øll tey, ið elska hann og halda
boð hansara. Størsta uppgávan, foreldur hava fingið tillutað, tað er at læra
børn síni at gerast borgarar í Guds ríki.
Eg frøi meg altíð at síggja vøkru blómurnar og planturnar í náttúruni. Tey
minna meg um aldingarðin í Eden og peika fram móti Lovaða Landinum.
Eru vit trúgv, so koma vit at búgva har í allar ævir.
Har uppi liggur krúnan og bíðar okkum.
EC
Vitnisburðurin hjá Peri Seivaag.
”Komið higar til mín øll tit, sum arbeiða og ganga undir tungum byrðum,
og eg vil veita tykkum hvílu. ”
Matt.11,28
Framborin á landsfundinum í Ølen, leygardagin 24. juni 1989.
Tað eru 6 1/2 ár síðani, at eg varð settur í fangahús í Svøríki. Eg havi
nevniliga verið rúsevnismisnýtari, bundin av einum evni, sum kallast
amfetamin, og tað er sanniliga eitt sterkt narkotiskt evni.
Eg fari at byrja við fangahúsinum. Inni í klivanum, har eg sat, stóð eitt
skriviborð, og í niðastu skuffu fann eg eitt Nýggja Testamenti. Tað var
soleiðis í tí fangahúsinum, at eg hevði ikki loyvi at práta við onnur
menniskju, ja, eg slapp als ikki at síggja hinar fangarnar. Eg var
fullkomiliga avbyrgdur. Eg fekk bara matin inn tríggjar ferðir um dagin.
Men so var tað hetta Nýggja Testamentið, sum eg fann. Einki annað
lesitilfar var har. Av tí at eg ætlaði mær at fáa tíðina at ganga við at lesa eitt
sindur, fór eg undir at lesa í Nýggja Testamentinum.
Tað, sum hendi tá, var, at persónurin Jesus Kristus steig fram á ein slíkan
hátt, at tað var okkurt, sum rørdist í hjarta mínum. Eg var bara 19 ára
gamal, og eg skilti, at eg hevði mistikið meg og var farin so púra skeivur,
av allari leið. Í roynd og veru hevði eg als onga framtíð. Og tá ið eg so las
um Jesus, hvussu góður hann var móti teimum fátæku, teimum, sum lógu
lægst niðri, móti skøkjunum, móti teimum, sum onnur mettu virðisleys, tá
skilti eg, hvussu góður ið hann veruliga var.
Fjúrtan dagar eftir, at eg hevði funnið Nýggja Testamentið, hevði eg lisið
tey trý fyrstu evangeliini og var byrjaður upp á Jóhannesarevangeliið. Tá
føldi eg, at hetta mátti vera sannleikin, at tað var nakað í hesum, hóast eg
var so oyðilagdur og niðurundirkomin. - So legði eg meg á songina og bað
til Guds. Eg spurdi hann, um tað veruliga er satt, at hann livir, og um hann
vildi geva mær eitt nýtt lív. Hann segði jú: “Komið til mín, øll tit, sum
stríðast og hava tungt at bera, og eg skal geva tykkum hvílu.” Hetta versið
saman við øðrum versum var tað, sum fekk meg at søkja Gud. - Í somu
løtu sum eg bað hasa bønina, upplivdi eg, at ein kraft kom inn í meg. Ein
gleði og ein kraft, sum streymaði gjøgnum allan kroppin.
Eg hevði ongantíð upplivað nakað sovorðið fyrr. Eg hevði roynt tey flestu
narkotisku evnini - LSD og alt annað, og eg kendi tær kenslurnar, sum tú
fekst tá. Men tann kraftin, sum Gud gav mær í hesari løtuni, bar av øllum
tí, sum eg hevði upplivað fyrr. Tað var so undurfult. Eg flenti, og eg græt,
eg bað, og eg prísaði Gudi har í klivanum. Ja, tað var bara so undurfult.
Og tað, sum var so einastandandi, var tað, at Gud ikki bara greip inn og
frelsti meg, hann bjargaði eisini lívi mínum. Hetta Nýggja Testamentið,
sum lá niðast í skriviborðinum var amboðið, sum bjargaði lívi mínum. Eg
veit ikki, um eg hevði verið á lívi í dag, um Jesus ikki hevði gripið inn og
frelst meg. Tað er eitt undurfult arbeiði, tit gera í “Gideon” (teir geva
hotellum, sjómansheimum, sjúkra- og fangahúsum Bíbliur). Eg eri sera
glaður fyri tað!
Tríggjar dagar eftir at eg hevði tikið ímóti Jesusi, varð eg fluttur til eitt
fangahús í Bergen. Har hitti eg ein mann, sum kallast Kjell Grønner, hann
er ein einastandandi maður, kanska onkur tykkara kennir hann? Hann lærdi
meg at biðja, og hann undirvísti meg í Guds orði. Eg kom upp í ein
bíbilbólk. Vit fóru til altars saman, 12 fólk. Tað var av sonnum undurfult.
Eg sat í fangahúsi í trý ár, tað er ein long tíð. Fangahúsið í Bergen man
vera tað vánaligasta og skitnasta av øllum. Men eg havi ongantíð upplivað
eina betri tíð í lívi mínum. Tí Jesus fylti meg og gav mær gleði og alt mær
tørvaði. Tað var av sonnum einastandandi. Eg má bara siga túsund takk til
“Gideon” fyri tað arbeiðið, tit gera, at leggja út Bíbliur og Nýggja
Testamenti. Túsund tøkk!
Úr “Gideon-bladet”. E. Campbell umsetti
JESU KÆRLEIKI
”Eg eri hin góði hirðin. Hin góði hirðin setir lív sítt til fyri seyðirnar. ”
Jóh.10,11
Jesus kom niður her at gjalda eina skuld, sum hann einki átti í, av tí at vit
høvdu eina skuld, sum vit ikki vóru før fyri at gjalda.
Tað, sum hevur kostað nógv, vilt tú treyðugt missa. Og tí vil Gud treyðugt
missa teg. Hann hevur keypt teg leysan. Tí so elskaði Gud teg og meg, at
hann gav:
ORÐ SÍTT - fyri at vit skulu kenna sannleikan.
EITT PORTUR - fyri at vit kunnu ganga inn í kongaríki hansara.
HEIMSINS LJÓS - fyri at vit ikki longur skulu ganga í myrkri og
vónloysi.
LÍVSINS BREYÐ - at metta okkara svongu sálir.
HITT LIVANDI VATNIÐ - at endurnýggja okkum.
UPPREISNINA OG LÍVIÐ - fyri at vit kunnu liva ævigt saman við
honum. Trúgvin á Jesus ger tingini gjørlig - ikki løtt.
Debora Bank Larsen. LMF-blaðið. E. Campbell umsetti
Bønarinnar verjugarður
”Alt at ellisárum eri eg hin sami; eg beri tykkum, til hárini á tykkum
grána; eg lyfti og fari undir tykkum, eg beri og bjargi tykkum. ”
Jes.46,4
Tað avgerandi fyri kirkju- og kristinlív er hitt andaliga lívið við Kristusi,
sum hvør einstakur kristin livir. Tað er tað, sum avger framtíðina hjá
kristindóminum, einki annað. Ein einasti einfaldur, sannur, biðjandi kristin
er sterkari verja enn hundrað vísindaligir fyrilestrar. Hvør einasti okkara
stendur við henda verjugarðin.
Eivind Berggrav, bispur E.Campbell umsetti
Av náði eru tit frelstir við trúgv
Ef. 2,8.
Ein maður, sum eg ofta hevði tosað við um frelsunnar veg, sat í stovu
míni. Og eftir at eg ferð eftir ferð hevði vitnað fyri honum um frelsuna,
segði hann: “Vilja tygum biðja fyri mær?”
Hann gjørdist rættiliga bilsin, tá ið eg svaraði: “Nei, tað vil eg ikki.”
“Men hví ikki?”
“Nei, eg vil ikki biðja fyri tygum meira. Gud hevur víst tygum frelsunnar
veg. Trúgv á Harran Jesus, og tú skalt verða frelstur (Áps. 16,1). Hvat vilja
tygum, at eg skal biðja um fyri tygum? At hann skal geva tygum eitt annað
evangelium? Ella at hann skal frelsa tygum uttan at tygum trúgva hesum
evangeliinum? Eg fari ikki at biðja Gud gera meir fyri tygum, enn hann
longu hevur gjørt. Trúgvið á Hann, soleiðis sum tygum eru!”
Eg hugdi eina løtu upp á hann, so segði hann: “Sigið mær enn eina ferð,
hvat ið tað er at trúgva.”
Eg segði honum tá frá Kristusi, sum gjørdist bót fyri syndir okkara, og at
hann var verdur at líta á, og at ein og hvør, sum setti álit sítt á Hann, skuldi
verða frelstur.
Hann hugdi upp á meg. “Eg trúgvi á Hann, men hvussu skal eg vita, at eg
eri frelstur?”
Eg tók Bíbliuna og vísti honum orðið: “Tann, sum trýr á hann, verður ikki
dømdur!” Jóh. 3,18. Her er Guds vitnisburður og Guds trygging, garanti.
Um hetta ikki ger tygum nøgdan, so trúgva tygum Honum jú als ikki.”
“Á, nú síggi eg tað, og nú tori eg at trúgva tí.” - “So eru tygum ein frelst
menniskja, eftir tí sum Skriftin vitnar.” Eg sá, hvussu andlit hansara
klárnaði alt í einum.
Vit fullu niður á knøini at prísa Gudi.
“...Men så kom Gud”.
E. Campbell umsetti
Ein útvald slekt
“Men tit eru ein útvald slekt, ein kongaligur prestaskapur, ein heilag tjóð,
eitt ognarfólk, fyri at tit skulu boða frá dygdum hansara, sum kallaði
tykkum frá myrkrinum til sítt undurfulla ljós;”
1. Pet. 2,9
Tá ið eg ein dagin kom koyrandi gjøgnum býin, sá eg eitt lítið skelti á
rútinum í bilinum, sum koyrdi framman fyri okkum. Har stóð: “Mín
meistari er ein jødiskur timburmaður.”
Eg skilti ikki í fyrstani, hvat ið hetta meintist við; men so spurdi eg
mannin, sum eg hevði við í bilinum, hvussu hesin setningurin skuldi
skiljast, og hann svaraði púra einfalt: “Hann er ein kristin.”
e. c. ums.
Jesus livir
”Men hann hevur prestadømi, har sum ikki verður skifti á, av tí at hann
verður verandi allar ævir. Tí kann hann eisini fullkomuliga frelsa tey, sum
við honum koma til Guðs, við tað at hann altíð livir til at ganga í forbøn
fyri teimum. ”
Hebr.7,24-25
Páskatíðin er ein rík og vøkur tíð, sum boðar um lív; tað byrjar at spretta
og grógva har úti í náttúruni. Tað er vár!
Hetta minnir eisini um tað æviga lívið. Tað sigur til ein, at tann Gud, sum
hevur varðveitt lívsins frækorn í jørðini tær køldu vetrarnætur og letur tað
aftur koma til sjóndar, er eisini mentur at vekja tað deyða menniskja á
ævinleikans degi til eitt nýtt lív. Hetta sýndi Gud, tá ið hann páskamorgun
læt Jesus rísa upp frá deyðum.
At byrja við var hetta ikki lætt at skilja fyri Jesu vinir. Men tá ið teir
upplivdu ta opnu grøvina, og tá ið Jesus síðan opinberaði seg fyri teimum,
og seinni tá ið Heilagi Andin kom og kastaði ljós yvir krossin og grøvina,
tá fingu teir kraft og mátt at fara út og boða, at ”Jesus livir.” Hetta er eisini
tað berandi fyri tann kristna, og tí skilja vit væl tey gomlu, tá ið tey
páskamorgun heilsaðu hvørjum øðrum við hesum orðum: ”Kristus er risin
upp, ja, sanniliga hann er risin upp.”
Tann størsti vitnisburður um, at Jesus Kristus livir og er virksamur okkara
millum, er Guds livandi meinigheit á jørð. Eisini sigur páskaboðskapurin
okkum, at Jesus ikki bert er deyður einaferð á Golgata fyri syndir okkara,
men at hann nú livir har heima í himlinum og ger prestatænastu fyri
okkum. ”Men hann hevur prestadømi, har sum ikki verður skifti á, av tí at
hann verður verandi allar ævir. Tí kann hann eisini fullkomuliga frelsa tey,
sum við honum koma til Guðs, við tað at hann altíð livir til at ganga í
forbøn fyri teimum. ” Hebr.7,24-25
Tú, sum enn ikki torir trúgva syndanna fyrigeving, men gongur við
ævigum longsli í sál tíni eftir at fáa frið, hvíld og vón um ævigt lív, til tín
skal hesin boðskapur ljóða: Jesus gongur í forbøn í himlinum í dag eisini
fyri tær. Tín synd er stór, men ikki skalt tú falla í fátt, tí tú hevur ein
frelsara við sármerktum hondum, ið stígur fram fyri Gud og minnir um, at
títt skuldabræv bleiv neglt millum hesar hendur og á krossins plankar.
Hesar sármerktu hendur hava makt at taka ímóti tær, reinsa teg og
varðveita teg, um tú bert vilt lata hann fáa loyvi til tess.
Tað verður sagt um ein biskup, sum livdi í fornkirkjutíðini, at tá hann lá á
sóttarsong og bíðaði eftir deyðanum, stóðu hansara nærmastu prestavinir
við song hansara og hugdu alspentir eftir, hvussu hann bar seg í hesi
hansara seinastu stund. Einaferð suffaði hann djúpt. Tá siga teir hvør við
annan: ”Nú doyr hann!” Men biskupurin samlaði tá sína seinastu megi, læt
eyguni upp einaferð enn og segði hart og týðuliga: ”Nei, vinur, nú byrji eg
fyrst at liva”.
Tað vóru hansara seinastu orð hesumegin ævinleikans gátt.
Soleiðis kann tann liva og doyggja, sum trýr á Jesus. Hann veit og trýr, at
Jesus doyði á Golgata sum loysigjald fyri syndina, og at hann reis upp av
grøvini páskamorgun og nú er við Guds høgru hond, sum forbønarmaður
okkara. Jesus livir!
C.Eliasen
Påskir
“... hann er risin upp ...”
Mark.16,6
Páskirnar eru okkara størsta hátíð, sjálvt um børnini meta jólini meira. Frá
okkara barnalærdómi minnast vit, at Ísraels fólk helt páskir til minnis um,
at Harrin hevði bjargað teimum frá deyðanum og loyst tey frá
trældóminum í Egyptalandi. Hetta gjørdi hann við at lata deyðans eingil
leypa um hús teirra, sum hann kendi av blóðinum, tey høvdu smurt upp á
durastavirnar.
Tær kristnu páskirnar eru eisini ein minnishátíð um, at Harrin hevur
bjargað okkum – ja, hvørjum einum menniskja á fold frá ævigum deyða og
loyst okkum frá trældóminum í syndini. – Lut í bjargingini og loysnini
fingu bert tey av Ísraels børnum, sum lýðin Orðinum høvdu smurt
lambsins blóð á durastavirnar. Soleiðis fáa heldur ikki vit lut í bjargingini
og í frelsuni til ævigt lív, uttan at vit í trúgv móttaka páskalambinum,
hinum krossfesta og upprisna frelsara, Jesusi Kristi. Tað er nú eyðkennið
hjá deyðans eingli. Mong menniskju lata páskirnar leypa um hús teirra og
hjørtu teirra; tey halda seg ikki hava frelsuna fyri neyðini. Men á páskum
kom hin stóri sáttmálin í lag millum Gud og menniskju. Øll okkara
syndaskuld varð løgd á Jesus. Tað var hana, hann varð revsaður fyri og
mátti líða krossdeyðan fyri langafríggjadag, so at vit kundu verða frí og
hava frið. Hetta gjørdi hann við einum slíkum kærleika, sum heimurin
hvørki fyrr ella seinni hevur sæð.
Hansara “fyrigeving” og “fullgjørt” ljóðaði tá og ljóðar enn eisini til teirra,
ið vilja drepa hann.
“Menniskjan aldri sjálv bjarga sær kann, -
og drepur sín einasta frelsarmann.”
Men Jesu kærleika kann eingin drepa. Páskamorgun reis hann upp, sum
hann hevði sagt, og vann á myrkri og deyða. Páskamorgun vísti hann
okkum, at alt var fullgjørt, at syndaskuld okkara var goldin, at deyðin
skuldi ikki halda honum sum offurlamb. Gud havi lov fyri páskamorgun. –
Nú var sáttmálin gjørdur, og frelsarin fór aftur til Guds, sum sent hann
hevði, at tilbúgva hvørjum menniskja pláss í teim ævigu bústøðum, meðan
Heilagi Andin skuldi virka og vegleiða menniskju til allan sannleikan. Sum
hann reis upp, skulu vit rísa upp – so mong, sum taka ímóti honum – til
lívs.
Lat ikki Heilaga Andan við páskaboðskapinum í ár verða útistongdan hjá
nøkrum av okkum. Latum okkum fegnast, tí sáttmálin kom í lag, og deyðin
er ikki meira!
Latum okkum takka og lovsyngja Gudi fyri frelsuna í Kristi Jesusi.
”Men hann varð særdur vára synda vegna og sundurbrotin vára misgerða
vegna; okkum til friðar kom revsingin niður á hann, og av sárum hans
fingu vit heilsubót.”
Jes.53,5
Páskaleygardagur er ein serligur dagur í páskahátíðini.
Tað stendur ongastaðni, at mann henda dag skal halda nakra gudstænastu,
so tað kann skjótt gerast til ein dagur, vit kanska hava lyndi til at gloyma í
øllum í ógvisligu páskahendingunum. Mann er kanska ávegis til ein
páskamorgunmatarbita ella á veg til at keypa inn til páskadagarnar.
Men frá gamlari tíð var tað í Danmark ein siðvenja at skipa fyri
vaksnamannadópi ella vøkudegi. Dagin eftir, t.e páskadag, rísur Jesus jú
frá teim deyðu og tað er tað, ið vøkudagurin hevur verið hildin um. Sæð
hevur verið fram til vónina og ljósið.
Dagurin áðrenn, t.e langafríggjadag, varð Jesus krossfestur og doyr og ein
og hvør, ið hevur roynt at verið til staðar har, ið pínan er stór, veit eisini, at
tað altíð er ein ”dagin eftir”. Ein dagur, har ein ikki rættiliga skilir, at lívið
kann halda fram, ein dagur, har ein mest sum bert bíðar eftir, at pínan skal
fara burtur.
Tá vøkunátt verður hildin, so er tað, tí ein gleðir seg til, at ljósið og vónin
venda aftur. Í nógvum kirkjum verður vøkunátt hildin millum
páskaleygardag og páskadag, har samkoman skiftist um at lesa hart úr
Bíbliuni og nógvastaðni er eisini musikgudstænasta eftir sólsetur.
Kelda Folkekirken.dk
Langi fríggjadagur
”Og teir lata hann í eina skarlaksskikkju og flætta eina krúnu av tornum
og seta niður á hann. ” og ”Og teir slógu hann í høvdið við einum sevleggi
og spýttu á hann og fullu á knæ og tilbóðu hann. Og tá ið teir høvdu
spottað hann, lótu teir hann úr skarlaksskikkjuni og lótu hann í hansara
egnu klæði. Og teir fara út við honum at krossfesta hann. ”
Mark. 15,17 og 19-20
Summi ting eru góð og beisk um somu tíð. Summar fruktir kunnu um
somu tíð vera súrar og søtar. Og hvussu við konuni, sum skal eiga. Hon
merkir nógva pínu, og tó merkir hon gleði. Soleiðis kann ein menniskja
merkja tvey mótsatt ting um somu tíð. Soleiðis við tí, sum hendi langa
fríggjadag: fyri okkum var tað gott, men samstundis var tað ræðuligt.
Sum barn var eg altíð ógvuliga rørd í okkara lítlu reformertu, episkupalu
kirkju, tá ið gudstænastan var langa fríggjadag. Tænastan var so álvarsom.
Stundum var tann hvíti altardúkurin býttur við ein svartan. Sálmarnir vóru
syrgnir og álvarsamir.
O, høvur sárt av sárum,
av stynnum tornum krýnt,
og tyngt av syndum várum
og fyri spott fram sýnt!
Tú skuldi verið tignað,
og ikki háað her,
tilbiðið ver og signað
o, honum heilsað ver!
Tað, sum eg allarbest minnist, var, tá ið vit fóru úr kirkjuni í tøgn. Tann
dagin steðgaði ongin á til prát í forkirkjuni. Tað var tann eina dagin í
kirkjuárinum, at meinigheitin als onga gleði sýndi í kirkjuni, men bara
álvarsemi. Dagsins álvarsemi brendi seg inn í mítt barnasinni. Og tað eri
eg fegin um. Gleðisfylt skriftstøð og sálmar hóska til páskadag, tá ið
Kristus reis upp; men langa fríggjadag eiga vit øll at minnast aftur á
syndarinnar óndu, sundursorandi tyngd, sum Kristus tók við sær upp á
krossin.
Royn í dag at hugsa um Golgata. Royn at hugsa um krossin. Royn at
ímynda tær ta pínu, sum Frelsarin mátti ígjøgnum fyri at tryggja okkum
møguleikan at syngja Gudi fagnaðarsong
Harri, lat meg ongantíð gloyma, hvat ið langi fríggjadagur kostaði tær.
Ja, jeg tror på korsets gåde,
gør det frelser af din nåde!
Stå mig bi, når fjenden frister,
ræk mig hånd, når øjet brister
Sig: Vi går til paradis.
Joni Eareckson Tada
17.apríl 2025
Hin tigandi Frelsarin
“Men Jesus svaraði ikki aftur.”
Mark. 15,5a.
Tað var hóskvøld. Dagin fyri at Jesus varð tikin av døgum. Jesus var
handtikin og stendur nú fyri Ráðnum, meðan ákærurnar hegla niður yvir
hann. Følsk vitni stíga fram og ákæra Jesus bæði fyri eitt og annað.
Høvuðspresturin er, sum frá líður, í døpurhuga, tí tað er skilligt, at einki
hald er í summum ákærum, meðan aðrar ákærur stríða hvør móti aðrari.
“Svarar tú einki? Tað er nógv, sum teir klaga teg fyri,” sigur
høvuðspresturin argur. Men Jesus tigur.
Løgið. Jesus er annars vanur at kunna verja seg. Hann er jú beinleiðis
illkendur fyri at kunna seta mótstøðumenn sínar skák og mát við eini
einastu beinraknari viðmerking. Sig nú okkurt, Jesus! Men Jesus tigur.
Tað er ikki tí, at hann ikki kann vísa ákærunum aftur. Jesus kann læsa
munnin á mótstøðumonnum sínum við einum orði. Men hann letur teir
halda áfram, tí ákærarnir hava rætt! Gaman í er tað ikki Jesu synd, sum
verður drigin fram, men ákærurnar viðvíkja kortini honum, tí Jesus stendur
har við ákærubonkin staðin fyri allar syndarar. Tí tigur Jesus.
Jesus kann og vil ikki siga nakað. Tí hann stendur har við dirvisloysinum
hjá Símun Pæturi, við vantrúnni hjá høvuðsprestinum, við háðanini,
spottinum og vanvirðingini hjá einum rómverskum hermanni. Jesus
stendur har við teirra lógarbrotum - og við tínum. Hann hevur gjørt tey til
síni! Jesus stendur har sum umboð fyri alla mannaættina. Tað er tað, sum
ger Jesus tigandi. “Sí, Guds lambið, sum ber synd heimsins.” Jóh. 1,29.
Jesus varð dómfeldur og dagin eftir krossfestur. Soleiðis vildi Gud tað.
Jesus varð slátraður sum Guds offurlamb, “syndabukkur”, fyri allar syndir
og øll lógarbrot. Jesus varð raktur á krossinum av Guds brennandi vreiði
yvir alla synd. Hví? So at vit øll kunnu fáa ein griðstað, eitt frískjól fyri
vreiði Guds. Nevniliga undir Jesu krossi.
Tú mína vegna kendi tá,
at Gud var farin burt tær frá,
so hann frá mær ei fara skal
um deyðans myrka, tronga dal. (Sálmab. 188)
Jesu offur er atgongu-dyrnar til Guds og til tað æviga lívið. Latið okkum
takka og prísa honum fyri tað. Og latið tøkk okkara breiða seg niður í
beinini, so tey ganga ørindi hansara, sum gekk heilt í okkara stað.
“Noreanyt”. E. Campbell umsetti.
Í arbeiðsklæðum
”Fram um alt, ið verður varðveitt, varða títt hjarta, tí at har er tað, at lívið
sprettur upp. ”
Orðt.4,23
(Kol. 3,12-17.)
Í Nýggja Testamenti finna vit fult av áminningum. Áminningar halda vit
vera keðiligar. Men tær eru kortini vinir. Tær skulu minna okkum á, at
Kristus gongur okkara millum sum tann, ið tænir. Við hansara tænastu
verður lívið gott, tí kærleiki og miskunnsemi komu við honum. Í eini verð,
sum ofta er náðileys og køld, eru vit kallað at gera, so sum hann hevur
gjørt móti okkum.
“Tit menniskju, verið ikki so hørð!” Soleiðis suffar tann svenski yrkjarin
Gustaf Frøding. Hann leið av hørðum ummælum og fordómum. Og hvør
av okkum kann siga seg frían at geva okkara tilskot. Tað er tí, vit mugu
hoyra áminningina at fara í arbeiðsklæðini: “So íklæðist tá ... kærleikan.”
Tað er hann, sum gevur hin blíða og hugnaliga dámin í einum heimi. Tað
er hann, sum fær alt at laga seg við samarbeiði á arbeiðsplássinum. Tað er
hann, sum ger at menniskju verða var við, at tey koma hvør øðrum við.
Tað er hann, sum ger skeivleikar hjá øðrum smáar og fær meg at hyggja
gjøllari at mínum egnu. Óttast ikki fyri, at alt skal blíva ov friðsælt, tí Guds
miskunnsemi verður ríkiliga brúk fyri kortini!
E Campbell umsetti
ORÐ
”Alt er mær loyvt; men ikki alt er gagnligt. Alt er mær loyvt, men eg skal
ikki lata nakað fáa vald á mær. ”
1.Kor.6,12
Medábyrgd fyri dálking
Tað er ein verri dálking enn hon, sum dálkar mold, vatn og luft, skrivar
“Grimstad Adressetidende” og vísir á, hvussu okkara innara menniskja,
sinnið, verður dálkað. Fleiri ferðir eru álvarslig brotsverk framd, av tí at
herverksfólkini hava fingið hugskotini, tá ið tey hava sæð harðskaps- og
sekssjónbond.
Men tað eru ikki bara tey, sum loyva slíkum at koma á marknaðin, sum
hava ábyrgdina av hesi dálking. Hvat við teimum, sum í loyndum sita og
hyggja, spyr blaðið. Hvat við teimum “fittu” foreldrunum, sum ikki taka
hetta við aldursmarkinum álvarsligt?
E. C. Ums.
VEGURIN OG SANNLEIKIN OG LÍVIÐ
“Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið.”
Joh. 14,6
Meðan heimurin bíðar eftir sínum bjargingarmanni, leita menniskju frá sær
sjálvum eftir sannleikanum og meiningini við lívinum.
Vit vita, at Jesus er Vegurin, Sannleikin og Lívið, og hann er
bjargingarmaðurin hjá heiminum í dag! (E. C. Ums.)
Guds kærleiki er kraft – og uttan ótta!
”Elskaðu tit, hevur Guð soleiðis elskað okkum, tá eiga vit eisini at elska
hvør annan.”
1.Joh.4,11
Í Getsemane kallaði Jesus Judas „VINUR MÍN“, hóast hann sleiskur kysti
Jesus og sveik hann. Ja, Orðið kallar Judas SVÍKJARIN, men Jesus kallar
hann „vinur mín!“ (Matt. 26,45–50).
Einsamallur, svikin, vrakaður, háðaður, hildin fyri gjøldur, píndur og
líðandi bað Jesus hesa bøn á krossinum: „Faðir, fyrigev teimum; tí at teir
vita ikki, hvat teir gera!“ (Luk. 23,32– 34). So ómetaliga sterkur og øðrvísi
er Guds kærleiki. Um vit dagliga raðfesta felagsskapin við Faðir, Son og
Heilaga Anda – og Orðið, so vil Guds kærleiki vera líka stórur í okkum.
Vit vita tað kanska ikki. Kanska trúgva vit tí ikki. Kanska skuggar
jantelógin fyri tí. Men veruleikin er, at um vit eru fødd av nýggjum, bera
vit Guds kærleika innan í okkum, og hann kann smelta og broyta ísakøld
hjørtu.
Rómverjabrævið 5,5 sigur: „Kærleiki Guds er útheltur í hjørtum okkara
við heilagum anda, sum okkum er givin.“
Vit kunnu ikki røkka øll við evangeliinum, men øll kunnu náa ein.
Áhaldandi bøn fyri einum menniskja er eisini at náa ein. Bið Heilaga
Andan vísa tær eitt menniskja, sum tú regluliga skalt biðja fyri. Títt stríð
fer ikki at vera nyttuleyst.
Og so hevur Guds kærleiki ta ómetaligu kraftina í sær, at hann rekur út
óttan. Tað er ein ovurmikil náði og signing at eiga hesa kraft, sum rekur út
ta pláguna, sum pínur menniskju í okkara tíð: Óttin (1. Jóhs. 4,18).
Bið um, at menniskju møta Guds kærleika í tær – eisini tey menniskju,
sum tú hevur ringt við at umgangast. Ja, sjálvt tey, sum gera lívið stríggið
fyri teg. Tá ið tað hendir, er Guds kærleiki fullkomin í tær, sum Jóhannes
sigur tað í 1. Jóhs. kap. 4. Effie Campbell umsetti
Viðrák – mótrák
”Børn míni, tit eru av Guði og hava vunnið á teimum; tí at tann, sum er í
tykkum, er størri enn tann, sum er í heiminum. ”
1.Joh.4,4
Tá ið vit virka fyri Harran, so verður avleiðingin eisini, at vit møta
mótstøðu. Paulus skrivaði: „Einar dyr eru mær opnaðar har, víðar og
virkisfullar, og mótstøðumenninir eru mangir.“ (1. Kor. 16,9).
Atfinningar eru eitt tekin upp á virðing. Um tú ikki hevði havt eydnuna við
tí, tú tekst við, høvdu tey als ikki lagt merki til tín. Minst til, tað er tað
størsta strevið og stríðið, sum gevur tann størsta sigurin. Satan sendir tær
ikki eitt kort við lukkuynskjum, tá ið tú hevur avgjørt at gera Guds vilja.
Hann fer at stríðast ímóti tær allan vegin. Men „tann, sum er í tykkum, er
størri enn tann, sum er í heiminum.“ (1. Jóh. 4,4). Í dag er Gud í parti við
tær, so sigurin er vísur. Effie Campbell umsetti
Mótloysi
”Tí at ikki gav Guð okkum mótloysis anda, men kraftar og kærleiks og
hóvsemis anda. ”
2.Tim.1,7
Ein kona, sum á ungum árum fór at arbeiða innan kristiligt virksemi, kendi
seg mótfalna. Ein eldri maður segði tá við hana: „Hasin andin kemur ikki
frá Gudi, tí Skriftin sigur: „Tí ikki gav Gud okkum mótloysis anda, men
kraftar og kærleiks og hóvsemis anda.“ 2. Tim. 1,7. Nei, hatta mótloysið
kemur frá í neðra, frá myrkursins fúrsta. Hann vil hava okkum niður við
nakkanum.“
So gekk ein tíð, so hittust hesi bæði aftur. Maðurin spyr hana: „Nú, hvussu
gongst?“ – „Nei, einki serligt. Tað koma so fá á møti.“ – Maðurin svarar:
„Skriftin sigur ikki, at tá ið vit eru nógv á møti, tá skal eg vera mitt
ímillum tykkara. Nei, hon sigur: „Har sum tveir ella tríggir eru komnir
saman í mínum navni, har eri eg mitt ímillum teirra.“ Matt. 18,20.
„Hasin maðurin hjálpti mær nógv í mínum andaliga arbeiði, tá ið eg var so
ung og óroynd,“ endaði konan. Effie Campbell
Ein kærleiksfull kirkja – við kanti
”Hetta bjóði eg tykkum, at tit skulu elska hvør annan. ”
Jóh.15,17
Holger Daugaard
Á ársmøtinum á Himmerlandsgården var umrøðuevnið „Kærleiksfull
kirkja – við kanti“. Summi hava helst hugsað nógv um, hvat ið meinast við
„við kanti“. Merkir tað, at vit sum kirkja skulu vera meira greið og týðilig
við okkara boðskapi? At kærleikin í okkara kirkju ikki skal vera útvatnaður
og einkisigandi?
Í summum kristnum meinigheitum er boðskapurin um ein kærleiksfullan
Gud vorðin so einkisigandi, at tey halda, at øll fólk verða frelst, uttan mun
til, hvat ið tey trúgva, og um tey yvirhøvur trúgva. Tað er ikki tað, vit sum
kirkja læra. Er tað tað, sum liggur í orðingini „við kanti“? Sum kirkja
trúgva vit, at øll fólk fáa tilboðið um frelsu. Jesu offur á Golgata fevnir um
øll, og Hann kallar støðugt á øll. Men tíverri eru tað ikki øll, ið siga: „Ja
takk!“ Effie Campbell umsetti
Eg fái ikki trúð ...
”Og andin og brúðurin siga: »Kom!« Og tann, sum hoyrir, sigi: »Kom!«
Og tann, sum tystur er, hann komi! Hvør, sum vil, hann taki lívsins vatn
fyri einki!« ”
Op.22,17
Astri Weber Gelein Laurendz var vertur í sendingini „Syng med“. Hon
segði nakað soleiðis:
Viðhvørt hoyrir tú fólk siga: „Eg kann ikki trúgva!“ Hatta passar ikki, hatta
er ósatt. Jesus sigur: „Hvør, sum VIL, hann taki lívsins vatn fyri einki“
Opb. 22,17.
Tað er ein viljasak, og tað er ókeypis. Í Jóh. 4. kap. sigur Jesus við konuna
úr Samaria, at hon skuldi biðið hann um vatn, so hevði hann givið henni
tað livandi vatnið (v. 10). Víðari sigur Jesus, at vatnið, sum hann gevur,
skal verða ein kelda av vatni, sum vellir fram til ævigt lív (v. 14). Jesus
leggur sjálvur trúnna inn í tað mannahjartað, sum kemur og biður Jesus um
at fáa hitt livandi vatnið, og viðkomandi skal ongantíð tysta aftur. Hugsa
nú um hatta!
Effie Campbell
Fráfallin
”Tí, av tí at tú ert flógvur, og ert hvørki heitur ella kaldur, skal eg spýggja
teg út úr munni mínum – ”
Op.3,16
Tveir trúgvandi menn sótu og tosaðu um trúnna. So sigur annar: „Hvussu
ber tað til, at summi, sum vóru so brennandi undir vekingini í 70-árunum,
ongantíð sóust aftur, hví fullu tey frá?“
„Ja,“ svaraði hin, „vit lesa í 1. Tim. 4,1: – Men andin sigur beinanvegin, at
í komandi tíðum skulu summir falla frá trúnni og halda sær at villandi
andum og lærdómum av illum andum.
Men eg skal siga tær, hví tey kólnaðu og fullu frá. Í 3. Mós. 6,6 stendur:
„Eldurin skal altíð brenna á altarinum; hann má ongantíð kólna út,“ og í 5.
v. stendur, at hvønn morgun mugu tey leggja við aftur at eldinum, so hann
ongantíð kólnar út.
Soleiðis var tað í Gomlu Pakt, í Nýggja Testamenti er Guds orð, Bíblian,
tann viðurin, sum heldur eldin brennandi. Hvønn dag skulu vit lesa eitt
petti úr Skriftini, so okkara hjartaeldur ikki slóknar.“
Effie Campbell
Jesus er til øll menniskju
”Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit
doypa tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, ”
Matt.28,19
Gina Gjerme
Vit skulu brúka tíðina at tala og vitna. Tá ið vit ganga í trúgv, er tað Gud,
sum hevur ábyrgdina av úrslitinum. Viðhvørt tekur tað tíð; men vit vita, at
tað kann taka tíð, frá tí at sáðkornið fellur niður í jørðina, til tað fer at
blóma.
Ferð eftir ferð síggja vit í Bíbliuni, at Gud er úti og leitar eftir tí eina. Hann
vil, at øll fólk skulu koma til trúgv. Gud hevur hjarta fyri øllum. Tá er
eingin lagdur burturúr. Eg misti beiggja mín fyri einum ári síðani undir
syndarligum umstøðum. Beint áðrenn hann doyði, fekk hann eitt møti við
kristnu trúnna.
Hann sendi eini boð til mammu og skrivaði: „Mamma, veitst tú, hvat ið
hendi við mær í nátt? Jesus kom inn á rúm mítt. Hann segði mær alt, sum
eg hevði brúk fyri at hoyra. Nú veit eg, at Hann er veruligur, sendur av
Gudi. Mamma, tú veitst ikki, hvussu stórt hetta er, men eitt er
týdningarmikið: Jesus er ikki bara til tey kristnu. Hann er til øll
menniskju!“
Latið okkum brúka orð, sum fólk skilja. Vit skulu brúka so einføld orð, at
fólkið á gøtuni skilur, hvat ið hetta handlar um. Jesus sá hin einstaka. Latið
okkum vera kirkja, sum sær og hevur áhuga fyri menniskjum.
Effie Campbell umsetti
Hvat hevur tú?
”og hann fell til jarðar og hoyrdi eina rødd siga við seg: »Saul, Saul, hví
søkir tú at mær?« Men hann segði: »Hvør ert tú, Harri?« Og hann
svaraði: »Eg eri Jesus, sum tú søkir at. ”
Áps. 9,4-5
Uttan mun til, hvussu lítið tú heldur, at tú hevur, gev so Gudi tað. Eingin
sum Hann kann fáa okkurt stórt burtur úr tí, sum lítið er. Móses bleiv
kanska størsti leiðarin nakrantíð, tá ið hann í 40 ár leiddi jødiska fólkið
gjøgnum oyðimørkina til Lovaða Landið.
Hetta var ein ferð við nógvum trupulleikum, men tað var eisini ein ferð við
dagligum undrum, har tey fingu mat, vatn og skógvar og klæðir, sum ikki
slitust. Tey fingu ein eldstólpa at hita seg við um náttina – og eitt skýggj at
verja seg móti sólarhita um dagin. Móses man hava hugsað aftur á tann
dagin, tá ið hann móður, vónsvikin, gamal og málleysur stóð við stavi
sínum framman fyri Gudi. Tað var har, at ferðin við øllum undrunum
byrjaði:
Vil tað siga, at Gud brúkar ikki menniskju, sum hava høga útbúgving við
nógvum førleikum at bjóða Gudi? Jú, sanniliga, Gud brúkar øll sløg av
menniskjum. Men Gud vil ofta gera okkurt við tað menniskja, sum hevur
nógvar førleikar, so hann ella hon ikki lítur á sínar førleikar, men á Gud.
Gud kundi havt kallað Móses, tá ið hann var 30 ár, ungur, sterkur og væl
skúlaður í hovinum hjá Fárao. Men Gud bíðaði, til Móses var 80 ár og
næstan liðugur. So vísti Gud, hvat ið Hann kann gera gjøgnum eitt
sovorðið menniskja.
Saulus hevði høga útbúgving, ágrýtni og karismu. Men Guds kall til
hansara, tá ið hann seinni fekk navnið Saul, gekk hond í hond við, at
Himmalsins ljós myndaliga talað brendi Paulusar kunnleika og religión
burtur. Frá tí løtu hevði Paulus bara eitt ynski: At kenna Kristus – og at
gera Hann kendan. (Les. Áps. kap. 9 og Fil. 3,1-11).
Tá ið Saul úr Tarsus byrjaði sín ríðitúr til Damaskusar at seta tey kristnu í
fongsul, var hann lærdur, erpin og hevði stórt sjálvsálit og var
braneggjaður. Tá ið hann møtti Guds ljósi á ferðini, fall hann á knæ
ræðslusligin og blindur – og í máttloysi bleiv hann eitt undurfult amboð í
Guds hond. Hann skrivaði uml. 28% av Nýggja Testamenti.
Effie Campbell umsetti
Hvis vi alle tændte hver vor lampe
og lod den skinne klart.
Hvis vi alle lod vor lampe skinne,
ville Jesus komme snart.
For så mange vandrer i mørke omkring,
om Jesus ved de jo næsten ingenting!
Derfor lad os tænde vore lamper,
så de lyser rundt omkring!
Lýdni
”Móðir hansara sigur við tænararnar: »Hvat hann so sigur við tykkum,
tað skulu tit gera.« ”
Jóh.2,5
Hetta vóru orðini, Maria segði við tænararnar í brúdleypinum í Kána.
Lýdni móti Gudi í øllum hansara leiðbeiningum er til allar tíðir treytin fyri,
at signingin kann vera úrslit av lívi okkara. Trúgv er ikki eitt verk ella
okkurt bragd, men at vera lýðin og gera, sum Jesus sigur. Ger tað, og tú
skalt sanna, at soleiðis er tað.
Jesus segði við lærusveinarnar: „Setið gørnini út høgru megin bátin.“ Tað
gjørdu teir so og fingu nógvan fisk.
Hann segði: „Takið steinin burtur!“ Og tey, sum stóðu so sorgarbundin har,
sóu Lázarus koma út úr grøvini.
Við Pætur segði Jesus: „Kom!“ Og Pætur kundi enntá ganga á vatninum
yvir til Jesusar. Hetta er vert at minnast til: „Farið og gerið tað, sum hann
sigur við tykkum!“ Effie Campbell umsetti.
Kloddar, spjarrar og skeytar
”Ebed-Melek tók menninar við sær og fór heim í kongshøllina inn undir
fæhirðsluna og tók haðan spjarrar og skeytar av gomlum pløggum og læt
síga tað í bondum niður í brunnin til Jeremia, og hann rópaði niður til
Jeremia: Legg spjarrarnar undir hendurnar um bandið! Jeremia so
gjørdi.”
Jer.38,11-12
Onkuntíð kanst tú hoyra fólk tosa forhánisliga um tey heimleysu og kalla
tey fyri ein klodda. Hatta er ikki rætt at gera, tey skulu ikki verða vanærd
og eyðmýkt. Vit vita ikki, hvussu lívið er farið við teimum. Tey eru eisini
skapt í Guds mynd, og sami prísur er goldin fyri tey sum fyri øll onnur.
Jesus rindaði prísin á Golgata, og tann prísurin er eins fyri okkum øll.
Tað stendur nakað um spjarrar og skeytar í Bíbliuni, og teir lógu inni í
sjálvari kongshøllini, og Gud brúkti teir stórliga. Stykkið stendur í Jeremia
38, 6–13.
Søgan er henda: Nakrir menn tóku Jeremia og lótu hann síga niður í ein
brunn í bondum. Einki vatn var í brunninum, bara runa, og Jeremia sakk
niður í hesa rununa.
Ebed-Melek, sum var í hirði kongs, frætti hetta, og hann fór inn til kongin
og greiddi frá støðuni, sum Jeremia var í, og at nú fór hann at doyggja í
hungri í brunninum. Kongur bað Ebed-Melek taka 30 mans við sær og fáa
Jeremia upp úr brunninum. Ebed-Melek so gjørdi, hann tók menninar við
sær og fór heim í kongshøllina og inn í eitt goymslurúm, og haðani tók
hann skeytar og spjarrar av gomlum klæðum og læt síga tað í bondum
niður til Jeremia. So rópti hann: „Legg spjarrarnar undir hendurnar um
bandið.“ Tað gjørdi Jeremia. Síðani drógu teir hann við bondunum upp úr
brunninum, og Jeremia sat nú aftur í vaktargarðinum.
Hetta er ein góð mynd uppá, hvussu Gud kann brúka tað, onnur kalla fyri
kloddar. Hann kann brúka tað stórliga í síni tænastu. Her vóru teir uppií at
bjarga profetinum, Jeremia, og gev tær far um, at teir høvdu sítt tilhald
uppi á sjálvari kongsborgini. Effie Campbell
Guds orð verða ongantíð gomul ella óaktuel
„Eg vil vaka yvir orði mínum til tess at evna tað.“
Jer. 1,12.
Tá ið eg hoyri tey mongu orð í loftmiðlunum og aðrar staðir, tá verði eg so
takksamur fyri lyftið í Hebr. 13,8: ”Jesus Kristus er í gjár og í dag hin
sami og um allar ævir. ”
Orð, sum Harrin talaði fyri fleiri túsund árum síðani, eru ikki vorðin gomul
ella óaktuel. Tey skulu ikki lagast eftir tíðini. Lyftir, sum blivu givin Ísrael
og jødunum fyri fleiri túsund árum síðani eru enn í gildi!
Lyftir, sum eru givin tær og mær – eru enn í gildi!
Tí knýtt til lyftið, at Ísrael skuldi endurreisast, boðaði Ezekiel fyri 2.600
árum síðani hesi orð frá Harranum: ”... Eg, Harrin, havi talað og man
útinna tað.” Ezekiel 36,36
Hesi fáu orð lýsa Guds lyndi, eitt lyndi, sum ongantíð broytist. So ger tær
sjálvum ta tænastu, at tú letur tað fjallið av orðum frá politikarum,
serfrøðingum og nevndum fara inn gjøgnum annað oyrað og út aftur
gjøgnum hitt. Tú skalt heldur lesa Orðið, Bíbliuna, sum tú kanst líta á, tí
TAÐ FER AT HENDA, SUM HANN HEVUR SAGT!
Effie Campbell umsetti
Hvar kann eg loyva mær at fara?
”Tá ið nú konan sá, at træið var gott til matna og frálíkt á at líta og avbært
til at fáa vit av, tá tók hon av ávøksti tess og át; somuleiðis gav hon eisini
manni sínum, ið hjá henni var, og hann át. ”
1.Mós.3,6
Ein drongur var júst konfirmeraður, og tað ja, hann hevði givið Jesusi,
meinti hann av øllum hjarta sínum. Hann hevði trúgvandi foreldur, og tey
frøddust um avgerð hansara. Men stutt eftir ringdu vinmenninir og bóðu
hann koma oman á hotellið, har skuldi vera dansiveitsla í vikuskiftinum.
„Tað fer at verða soo stuttligt,“ søgdu teir. Tað var lætt hjá honum at siga
nei í telefonini, men verri var, tá tveir vinmenn komu heim til hansara og
royndu at fáa hann at ganga frá sínum.
„Eg má tosa við pápa um hetta,“ svaraði hann. „Tú ert so vaksin nú, at tú
sjálvur mást taka avgerðirnar í lívi tínum. Men eg hugsi, at tú innast inni
veitst, hvat ið tú eigur at velja,“ svaraði pápin. „Eg vil biðja teg lesa hesi
bæði versini, áðrenn tú tekur eina avgerð,“ segði pápin. Drongurin fór upp
á kamarið og las:
Tag Jesus med, hvorhen du længes,
da bliver du så let i sind,
og hvor din Frelser ude stænges,
der skal du ikke selv gå ind.
Tag Jesus med på dine veje,
da kan du være dem bekendt,
og bed ham våge ved dit leje,
når dagens travle værk er endt.
Tag Jesus med, hvorhen du farer,
da kan du aldrig fare vild,
da vogter på dig engleskarer,
om verden lukker øjet til.
Og hælder dagen, o, da kommer
din Frelser selv i dødens sted
for til en evig, evig sommer
at tage dig, en synder, med.
Adolf Langsted.
Tá visti drongurin, hvat ið hann skuldi svara vinmonnunum. Vit skulu ikki
leita freistingina upp. Minst til Evu. Hon ætlaði sær ikki at gera nakað
skeivt, hon ætlaði sær bara at hyggja. Men fert tú bara at hyggja, so ert tú
longu gliðin helvtina niður eftir hellingini, tí freistingin er sterk sum ein
magnet, og tú ert lítla jarnpettið. Fert tú ov nær, so vups, so hongur tú
fastur. Effie Campbell.
Snævurskygdur
”Tann, sum hevur sonin, hevur lívið; tann, sum ikki hevur Guðs son, hevur
ikki lívið.”
1.Jóh.5,12
Verðin heldur, at tey Jesus-trúgvandi eru so snævurskygd, tá ið ræður um
frelsuna og æviga lívið. Tey halda, at vit hugsa ov „smalt“.
Jesus sigur í Jóhs. 14,6: ”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og
sannleikin og lívið. Eingin kemur til faðirin uttan við mær. ”
Her er talan um Jesus.
Í Áps. 4,12: ”Og ikki er frelsa í nøkrum øðrum; tí at ikki er heldur nakað
annað navn undir himlinum, givið millum manna, sum vit skulu verða
frelstir við.« ”
Tað navnið er Jesus.
Í 1. Jóh. 5,11–13: ”Og hetta er vitnisburðurin, at Guð hevur givið okkum
ævigt lív, og hetta lívið er í syni hansara. Tann, sum hevur sonin, hevur
lívið; tann, sum ikki hevur Guðs son, hevur ikki lívið. Hetta havi eg skrivað
til tykkara, fyri at tit skulu vita, at tit hava ævigt lív, tit sum trúgva á navn
Guðs sonar.”
Effie Campbell umsetti