14.juni 2025
Villiniborgin(labyrint)
”Jesus sigur við hann: »Eg eri vegurin og sannleikin og lívið. Eingin
kemur til faðirin uttan við mær. ”
Jóh.14,6
Í Granada í Spania er ein risastórur havi, har tú kanst síggja nógv, vakrar
blómur og plantur og óvanlig trø. Men tað løgnasta er ein villiniborg, ið
toyggir seg yvir størstapartin av havanum.
Villiniborgin umfatar blómurunnar, ið eru vaksnir saman, so teir verða til
høgar loddrættar veggir. Inni í villiniborgini leiða óteljandi rásir í allar
ættir.
Ferðafólki dámar væl at síggja hesa løgnu villiniborg, men ongin hevur tó
dirvi til at fara inn uttan at hava ein ferðaleiðara við sær. Tí ert tú fyrst
komin innar har, so er tað ógjørligt at finna út aftur, uttan at tú altso er
saman við onkrum, ið kennir allar vegirnar, tí alt sær jú heilt líka út millum
hesar høgu blómurunnar.
Sagt verður frá eini søgu um ein grumman og ræðuligan einaráðandi
keisara, sum nýtti villiniborgina á ræðandi hátt. Tá hann vildi sleppa sær av
við onkran fígginda, so leiddi hann viðkomandi inn í villiniborgina. Hann
var greiðir um, at harfrá var tað ongin, ið fann vegin út aftur. Teir doyðu
allir av møði og hungri.
Lívið er eins og ein villiniborg. Uttan ferðaleiðara endar tað í glatan.
Navnið á ferðaleiðaranum er Jesus Kristus. Nógvar røddir og óndar maktir
eru til, ið royna at villføra okkum til at liva lívið uttan henda ferðaleiðara.
Tí er tað so avgerandi at vera vakin!
E.Campbell umsetti
Bíblian
”Hvør ein góð gáva og hvør ein fullkomin gáva er omanfrá og kemur niður
frá faðir ljósanna, og hjá honum er ikki umbroyting ella
umskiftingarskuggi.”
Ják.1,17
Ein góðseigari í mið Onglandi stóð fegin og eygleiddi nakrar bøndur, ið
spakuliga og møðsamt stríddu seg fram til harragarð hansara. Teir drassaðu
uppá stórar og tungar bøkur. Hetta var í 14. øld, og tá á døgum var Guds
Orð dýrt. Stutt eftir hetta vórðu allar bøkurnar savnaðar mitt í túninum og
eldslogarnir ótu seg gjøgnum tær heilagu Skriftirnar.
Góðseigarin stóð á einum lítlum svala, tá eitt hvítt ark brádliga kom
sveimandi ímóti honum. Hann greip pappírsarkið, sum var svart og sótut í
kantunum, og tað var líka við, at eisini hetta arkið gjørdist offur fyri
brennandi eldslogunum. Mitt á síðuni stóðu skrivaðar nakrar heilt týðiligar
reglur, og bilsin las hann orðini:
”Tí at: alt kjøt er sum gras og øll tess dýrd sum blóma á grasi; grasið
følnar og blóman fellur av; men orð Harrans varir um allar ævir. Og hetta
er tað orðið, sum er tykkum boðað í gleðiboðskapinum. ” 1.Pet.1,24-25
Hetta er ein sannleiki, sum stríð og bardagi móti Halguskrift ígjøgnum
allar øldirnar, aldri nakrantíð hava verið førar fyri at broyta, tí Orð Guds
livir við sama lag enn tann dag í dag.
E.Campbell umsetti
12.juni 2025
Hon vann eitt menniskja fyri Kristi
Hesin dagur verður ein sælur dagur fyri teg. Tá fært tú lønina, tí Harri
sigur: ”Og hinir vitru skulu lýsa sum ljómi himnahválvsins, og teir, ið
beindu mongum á rættvísi, eins og stjørnurnar um aldur og allar ævir. ”
Dán.12,3
Fyri nøkrum árum síðani greiddi ein trúboðari í K.F.U.K um eina 5 ára
gamla gentu, sum var orsøkin til, at ein heil afrikansk bygd gjørdist kristin.
Henda genta hevði verið innløgd á einum kristnum sjúkrahúsi, har hon
hevði hoyrt um Jesus og kærleika hansara, og tá hon seinni vendi aftur til
hesa bygdina greiddi hon frá øllum tí, hon hevði hoyrt um Jesus, ið fór frá
dýrd himinsins fyri at koma higar til okkara jørð fyri at keypa okkum leys
við sínum egna blóði á Golgata krossi. Íbúgvarnir í bygdini vildu fegnir
hoyra meira um henda Jesus og sendu tí boð eftir einum trúboðara. Úrslitið
varð, at øll bygdin lat seg umvenda.
Soleiðis fór ein 5 ára gomul genta ørindi fyri Jesus og lat sítt ljós skína. Tá
eg hoyrdi hesa søgu fór eg at hugsa um eina aðra søgu, sum eg fyrr hevði
fingið fortalt.
Í Onglandi var ein genta, ið tænti í einum húsi. Henda genta elskaði sína
Bíbliu og las nógv í henni. Ein dagin var hon í holt við at lesa 2.Kongabók,
kapitel 5. Har læs hon um eina aðra gentu, ið eins og hon tænti. Tað var
tann unga ísraelska gentan, ið búði í húsi Naamans.
Naaman var sjúkur. Hann var spitalskur. Men henda genta segði: ”Um bert
Harri mín hevði verið hjá profetinum í Sámaria, so hevði hann óivað grøtt
hann.”
Naaman segði teimum tí farvæl og helt avstað at hitta profetin. Tá hann so
hevði gjørt tað, profeturin hevði biðið hann dyppa seg sjey ferðir undir í
vatninum á Jordan ánni, tá gjørdist hann frískur, og húðin varð rein aftur
sum nýfødd barnahúð. Hann vendi tá aftur til profetin og segði: ”Nú veit
eg, at ongin Gud er til í nøkrum landi uttan í Ísrael”.
Tá henda unga enska gentan las um hina ísraelsku gentuna, ið hevði verið
so trúgv og latið ljós sítt skína og við vitnisburði sínum hevði gjørt tað, at
Naaman varð likamliga grøddur og var sannførd um, at ongin Gud finst,
uttan Gud Ísraels, tá fekk hon hug at vinna mannasálir fyri Jesus.
Hon gekk leingi og grundaði yvir, hvat hon skuldi gera, tí hon var so
smæðin. Hon tordi einki at siga um tað og visti satt at siga heldur ikki, hvat
hon skuldi siga. Tí meinti hon, at hon so bara kundi skriva í staðin fyri.
Hon keypti sær tí eitt lítið tunt skrivihefti og í hetta hefti skrivaði hon tey
bestu skriftstøðini, sum hon kendi. Tá so skrivihefti var fult hugsaði hon
um, hvønn hon skuldi geva heftið til.
Tá kom hon í tankar um ein gamlan mann, ið stóð niðri á gøtuhorninum og
seldi tíðarrit og vikubløð. Hann var altíð so ómetaliga illur og snarsintur og
beit og skeldaði, so at øll óttaðust hann. Tí fór hon oman har og gav honum
bókina, men hon gjørdist sera vónbrotin, tá hann ikki so mikið sum skeitti
eftir henni, men stakk hana bert í lumman.
Men Jesus visti! Hann visti, hvat skuldi gerast við mannin, so at hann
kundi fáa tíð at lesa Guds orð. Maðurin gjørdist nevniliga sjúkur, og av tí,
at hann ikki hevði nakað annað at lesa í, tók hann heftið fram og byrjaði at
lesa skriftorðini, sum gentan hevði skrivað. Og kanst tú gita, hvat henti?
Orðið rakti hann beint í hjartað. Hann tók við Orðinum í trúgv og gjørdist
eitt Guds barn og fekk eitt annað sinnalag. Tí sum skrivað stendur, tað er
kraft í Orði Guds.
Tað snýr seg um at sáa, tí Gud skal nokk sjálvur geva vøkstin í sínum tíma,
soleiðis sum henda gentan gjørdi, soleiðis kundi eisini tú gjørt og lagt
skriftorðini í ein sjómanspakka. Og hvør veit, á tí stóra degnum fer Jesus
kanska at vísa tær til tað menniskjað, tú vanst fyri hann.
Hesin dagur verður ein sælur dagur fyri teg. Tá fært tú lønina, tí Harri
sigur: ”Og hinir vitru skulu lýsa sum ljómi himnahválvsins, og teir, ið
beindu mongum á rættvísi, eins og stjørnurnar um aldur og allar ævir. ”
Dán.12,3
Effie Campbell umsetti
Týdningurin av skrivaða orðinum(2:2)
”Men meðan fólkini svóvu, kom óvinur hansara og sáaði illgresi upp í
hveitina og fór so avstað.”
Matt.13,25
Útifundurin var júst liðugur. Trúboðarin var sera nøgdur, í tí hann kimaði
yvir stóru mannamongdina, sum hevði staðið og lýtt á og sum nú vóru á
veg heim. Enn einaferð varð boðskapurin lutaður víðari. John Mendow
takkaði stillisliga Gudi fyri signingina at fáa loyvi at luta gleðiboðskapin til
menniskju í Fjareystri. Hann mintist eisini sínar trúgvu hjálparar. Jú, hann
var sera væl nøgdur við alt samalt. Hann takkaði aftur Gudi.
Tá trúboðarin hugdi út yvir fjøldina legði hann merki til, at ein yvirmaður í
kinverska herinum nærkaðist honum. ”Kanska vildi hann hoyra meira um
Jesus,” hugsaði trúboðarin. Men háð og vanvirðing teknaðu seg týðiliga í
eygum hansara, og hann fjaldi tað heldur ikki, tá hann segði: ”Tit
trúboðarar, tit eru nakrir stórir tápulingar.”
”Eru vit tað?” John Mendow vigaði orð síni neyvt og nýtti tey mest
høvisku orðini, ”Hvat fær teg til at halda, at vit eru slíkir tápulingar?”
”Tykkara virkisháttur gevur mær ta fatan”
”Hvat er tá galið við okkara hátti at virka uppá?”
”Vit kunnu nýta hetta útimøti, ið júst nú er liðugt, sum eitt dømi. Her hevði
tú ein gyltan møguleika fyri at vinna sigur fyri trúgv tína; men henda
møguleikan misti tú. Nú er hann mistur í allar ævir.”
”Eg skilji ikki, hvat tú meinar við, mistur í allar ævir?”
Kinverski yvirmaðurin greiddi kaldliga og neyvt, hvat hann meinti við.
Hann segði trúboðaranum, at hann aldri aftur vildi fáa møguleikan fyri at
tala til júst somu fólk, ið nú vóru á veg til húsa. Boðskapurin var givin
víðari, og fyri trúboðaran var hesin boðskapur fullkomiliga krystal-klárur,
men hann var heilt nýggjur og fullkomiliga fremmandur fyri tey, íð lýddu
á, og hetta líktist als ikki nøkrum av tí, tey fyrr høvdu hoyrt. Tað snúði seg
um ein fremmandan Gud og ein máta at liva uppá, sum var áhoyrarunum
heilt ókendur.
Hvussu kundi trúboðarin tá vænta, at fjøldin kundi skilja ein so nýggjan og
øðrvísi átrúnað fyrstu ferð, tey hoyrdu hann boðaðan?
”Hví gavst tú teimum ikki okkurt at lesa?” helt yvirmaðurin fram. Eitthvørt
skrivligt, sum tey skiltu. So kundu tey, um tey fingu áhuga í hesum, lesa og
kanna meira um tað, tey júst høvdu hoyrt. Soleiðis kundi tín boðskapur
fingið stóra ávirkan á tey í mánaðar, ja, kanska í ár frameftir. Nú verður tað
gloymt eftir stuttari tíð.
Trúboðarin var fullkomiliga lamdur og fekk ikki eitt orð fram.
Frustratiónin skolaði oman yvir hann. Hugtungur hugsaði hann um, hvussu
ofta hann hevði biðið um at fáa júst eitt slíkt hefti, ið her varð tosað um.
Hann vildi geva yvirmanninum aftursvar, men hesin helt fram við sínum
atfinningum og hvøssu álopum.
”Tit trúboðarar, tit hava verið í Kina í meira enn eina øld, men tit hava enn
ikki vunnið Kina fyri tykkara Kristus. Tit harmast um, at milliónir enn ikki
hava hoyrt navnið Jesus nevnt. Tey vita heldur onki um kristnu trúgv
tykkara.”
Yvirmaðurin bíðaði, so at trúboðarin kundi fáa loyvi til at hugsa og eygu
hansara lýstu av at vera væl nøgdur, tá hann sá, hvussu stóran skaða orð
hansara høvdu gjørt. Hann helt á, ”Vit kommunistar hava verið í Kina í
minni enn 10 ár, men tað finst ikki tann kinverjin, ið ikki hevur hoyrt um
Stalin, ella sum onki veit um kommunismuna. Tað tit trúboðarar ikki hava
hepnast at gera í meira enn eina heila øld tað hava vit kommunistar gjørt
upp á minni enn tíggju ár. Vit hava fylt Kina við lærusetningum og
doktrinum okkara.
John royndi at svara aftur, men hann hevði onki at koma við sum mótsvar.
Hann visti, at ákæran var sonn. So helt yvirmaðurin fram: ”Nú vil eg siga
tær, hví tit ikki hava eydnast við tí, sum vit hava. Tit hava roynt at gera vart
við tykkum her í Kina við at byggja kirkjur, skúlar, missiónshús oa. Vit
kommunistar hava harafturímóti útgivið okkara lærusetningar og spjatt teir
út um alt Kina. Ein dag koma vit at reka tykkum út úr landinum vegna
okkara bókmentir og skrivligu keldur.
Mótfallin og særdur av sannleikanum í ákærunum frá kommunistinum stóð
trúboðarin bert stillur og bað um bønarsvar. Nógvar hugsanir fuku aftur og
fram í sinni hansara. Hann visti, at kommunistiska propaganda-maskinan
var komin út í hvønn krók av landinum. Tíðindabløð, tíðarrit, uppsløg,
bøkur og flogseðlar høvdu øll sama felags mál at sannføra Kina um ”stóru
lygnina”. Mangar av hesum bókum háðaðu útlendingar og róptu
kristindómin ”Átrúnaðurin hjá hvíta manninum”. Teir ákærdu trúboðarar
fyri at vera njósnarar hjá fremmandum maktum. Av og á spottaðu tey Jesus
og søgdu, at tað alt samalt snúði seg um lygisøgur, sum ríkir útlendingar
høvdu funnið upp. Men kommunistiskar bókmentir vórðu í stóran mun
lisnar, og kinverjar vórðu heilavaskaðir í ”reyðum blekki”.
John Mendow leitaðu í tonkunum aftur til allar tær ferðir, hann hevði
skrivað til heimlandið og biðið um stuðul til kristnar bókmentir. Um bert
tey høvdu kunnað fingið partar og ørindir úr Bíbliuni, traktatir, bøkur og
líknandi, ið kundi greitt teimum frá kristna boðskapinum, so hevði støðan
allarhelst verið ein heilt onnur enn hon er dag.
John leit bert at yvirmanninum, ið bukkaði og fór avstað.
Hetta var greinin hjá Arnfinn Andå. Sum tað sæst á innihaldinum, so er
greinin skrivað 10 ár eftir, at kommunistarnir byrjaðu teirra virksemi. Tað
óhugnaliga er, at yvirmaðurin fekk rætt, tá hann segði: ”Ein penan dag fara
vit at reka allar trúboðarar út úr landinum.”
Hvat var tað fyri virkisháttur, sum eydnaðist so frálíka væl? Júst tann, at
teir settu pening í bøkur, bløð og tíðarrit heldur enn stór og stásilig
monumentir. Teir vóru sáðmenn. Tað er bert tað, at tað teir sáddu, tað var
ókrútið, sum Jesus sigur frá í líknilsinum í Matt.13,25.
Hetta má eggja okkum til at verða enn ídnari og meira brennandi eftir at
sáa tað skrivaða Orðið. H.K.Neerskov hevur einaferð sagt, at tá fólk fara í
føðingardag ella eru boðin út, so geva tey ofta eina eskju av konfekt ella
eina bukett av blómum. Men blómurnar følna og doyggja, sjokulátan setur
seg á rivjabeinini. Geva vit harafturímóti eina dygga kristna og
uppbyggjandi bók, ja so geva vit nakað, ið hevur ævigt virði.
E.Campbell umsetti
10.juni 2025
Týdningurin av skrivaða orðinum(1:2)
”Men verið tit hugreystir og latið ikki hendurnar ørmegnast, tí at verk
tykkara skal fáa løn.« ”
2.Krýn.15,7
Í kalendaranum hjá ”Kirkju- og Missión” stendur um fjølbroytta virksemi
hjá Kirkjuligu Heimamissiónini. Missiónin hevur egið bókaútgávuvirki, ið
gevur út kristnar bøkur umframt tíðindabløð, viku- og mánaðarbløð, fyrst
og fremst Trúboðin við sínum 16 síðum. Trúboðin er eitt sera gott og
uppbyggjandi blað. Harumframt er eisini Sunnudagsblaðið, ið hevur verið
prentað og givið út líka síðan 1940. tað er eitt traktatblað og er eisini
hugsað sum ein boðandi miðil.
Í mong ár hava trúgv fólk sjálvboðið borið ”Sunnudagsblaðið” út, tí tey
vistu, at tað hevði ein undurfullan boðskap, gleðiboðskapin um okkara
Harra, Jesus Kristus, og tey vistu, at fólk uttanfyri býarøkini nú eisini fingu
møguleika fyri at lesa Orðið og verða frelst. Hesi fólk virkaðu fyri Gudi,
hetta var teirra lutur í lívinum ella teirra teigur í víngarði Guds. Eg eri ikki
í iva um, at meðan tey bóru út blaðið, so bóðu tey samstundis fyri tí.
Tey bóðu um, at blaðið mátti verða lisið, og at Harrin mátti signa
boðskapin og lata hann upp, so at tað kundi verða til frelsu, styrki,
endurføðing, læru, áminning og uppbygging fyri menniskju.
”Og hvussu skulu teir prædika, uttan at teir verða sendir? Soleiðis sum
skrivað er: »Hvussu yndisligir eru føtur teirra, sum boða gleðiboðskapin
um hitt góða!« ” Róm.10,15
”... ger trúboðara gerning, fullfør tænastu tína! ” 2.Tim.4,5
”Men verið tit hugreystir og latið ikki hendurnar ørmegnast, tí at verk
tykkara skal fáa løn.« ” 2.Krýn.15,7
Í býnum er tað ógjørligt at fáa bløðini út í hvørt hús, tá tað verður borið út.
Í Tórshavn, Tvøroyri og í Vági hava fólk kent seg kallað at fáa
Sunnudagsblaðið út í hvørt einkult hús í teirra býi. Tey savnaðu seg til at
pakka blaðið, og rinda sjálvi flutningsgjaldið. Men hesi fólk gerast eldri og
fleiri teirra, ið tóku sær av at skipa fyri øllum hesum, eru nú deyð.
Hvønn týdning hevur so, tá alt kemur til alt, skrivaða orðið? Munnu vit
ikki øll kenna setningar sum hesar:
-Pennurin er sterkari enn svørðið.
-Ein dropi av blekki kann fáa milliónir til at hugsa.
Gamli Luther segði: ”Vit mugu kasta prentsvørtu á djevulin.
Tað skrivaða orðið hevur tann fyrimun, at tú altíð kanst venda aftur til tað
fyri at lesa tað um og um aftur, um okkurt er, sum tú hevur gloymt ella
kanska ikki skilti heilt. Skrivaða orðið røkkur longri enn til avmarkaða og
smala flokkin, ið møta inn til møtir kring landið. Heilaga Skriftin vísa
eisini, hvønn týdning ápostlarnir góvu skrivaða Orðinum. Teir skrivaðu
brøv til samkomurnar og hesi brøv lesa vit enn tann dag í dag, 2 áratúsund
seinni.
Men heimsins børn eru ofta klókari enn børn Rikisins, og heimurin nýtir
skrivaða orðið sum propaganda. Leo Trotskij segði. ”Sterkasta vápn
kommunismunnar er lítla hefti, ið verður koyrt í lumman.”
Voltaire segði: ”Stóru bókaverkini á mong bind koma ongantíð at føra til
nakra kollvelting. Tað eru smáu skrivaðu bøkurnar og heftini, ið eru
vandamikil.” Við einum speiskum láturi hoyrdust menn sitera: ”Missiónin
lærir fólk at lesa, men kommunistarnir geva fólki lesi-tilfar.” Í
veruleikanum var undir kommunismuni send 15 tons av oyðandi og
niðurbrótandi lesi-tilfari til afrikansk lond um dagin, meðan vit svóvu
okkara tornerosusvøvn.
Sagt verður, at heimsins størsta prentsmiðja var prentsmiðjan hjá Jehova
vitnum. Tey prenta 500 bløð hvørt minutt, ella 84 mió heftir um árið. Teir
hava sanniliga skilt, hvussu teir best kundu spjaða teirra boðskap.
Hvat sigur so Missiónin. Hevur Heimamissiónin nakrar royndir hesum
viðvíkjandi? Ein missiónsleiðari úr Latínamerika segði: ”Eg gjørdist
skakkur at uppdaga, at 90% av umvendingunum seinastu tíðina vóru
beinleiðis ella óbeinleiðis tengt av at lesa í skrivaða Orðinum.”
Í Kina búgva nærum 1,5 mia fólk og kortini vann kommunisman ein stóran
sigur í hesum risastóra ríki, bert tí, tey bygdu upp ein vælskipaða
útbýtingarskipan av skrivaða tilfarinum.
Í norska blaðnum ”Himmelveien” stóð í juni-blaðnum 2001 ein grein undir
heitinum, ”Publiser eller kapituler” at lesa, ella við øðrum orði. Gevið út
bøkur og bløð ella gevst við tínum kristiliga virksemi. Greinin er
hjartanemandi og álvarslig, og tað er Anfinn Andås, trúboðari í Japan, ið
sigur frá hesi frásøgn og vísir okkum, hvussu stóran týdning skrivað tilfar
hevði. Gævi at tað prentaða orðið ikki bert verður eitt vápn hjá antikristi at
nýta, ja gævi, at tað heldur mátti verði eitt amboð at spjaða gleðiboðskapin
til milliónirnar í hesum heimi. Í morgin verður framhaldið av hesi grein at
lesa.
Ein hvítusunnuprædika
”Elska tit meg, tá haldið boð míni! Og eg skal biðja faðirin, og hann skal
geva tykkum annan talsmann, fyri at hann skal verða hjá tykkum allar
ævir,”
Jóh.14,15-16
Treplin próstur í Holstein sigur soleiðis frá: ”Í mínum ungu árum var tað
ein prestur, sum kallaðist Weihe. Hann var prestur í einari lítlari
bygdarkirkju í mínu kæra Westfalen. Hann var ein prædikumaður av Guds
stóru náði.
Einar tveir fjórðingar haðani búði ein spælimaður, sum vegna sítt ógudiliga
lív ongantíð varð kallaður annað enn ”svaki Jákup”. Allastaðni, har
stuttleikin skuldi vera serliga óførur, máttu hann og violinin vera við. Hann
óttaðist hvørki Gud ella menniskju. Og ofta hevði hann hesi spottarans orð
á munni:
”Liv bara lystiliga, men doyggj sælur – tí tá hevur tú snýtt djevulin, og
hann hevur mist fong sín!”
Ein hvítusunnuaftan hoyrdi Jákup um tær veldigu prædikurnar hjá ”Faðir
Weihe”. Og hann gjørdi av, at dagin eftir skuldi hann fara at hoyra hann.
Konan, sum hevði sama sinnalag sum maðurin, ávaraði hann at fara. Hon
kvíddi fyri, at prestur kundi gera mann hennara í ørviti og broyta hann.
Men tá kvetti Jákup hana av við einum hørðum látri og segði: ”Nei, so
bleytur er ”svaki Jákup” ikki! Tvørturímóti fari eg í kirkju at vísa hasum
erpna svartkjólanum, at enn eru sjálvstøðug menniskju til.”
Tess meir, konan ráddi honum frá, tess stívendari helt maðurin fast um
ætlan sína, og at enda segði hann: ”Eg skal taka violinina við í kirkju í
morgin, og tá ið eg komi heim aftur, spæli eg eitt kátt lag, í tí eg komi inn í
býin. So sissast tú beinanvegin, og tú skilir, at allur ótti tín hevur verið
ógrundaður.”
Og sanniliga – dagin eftir sóu kirkjufólkini við undran, at ”svaki Jákup”
fór í kirkju. Inni í kirkjuni vóru mong, sum hugdu spyrjandi mót hesum
manni, sum stóð har við violin í hondini.
Tá ið ”Faðir Weihe” fór at prædika, bleiv Jákup beinanvegin hugtikin.
Uttan at hann varnaðist tað, hvarv treiskni so líðandi úr andliti hansara og
hann lurtaði sanniliga móti sínum egna vilja – meir og meir hugagóður,
sum minuttirnir gingu. Úr taluni andaði ein mildleiki og kærleiki ímóti
honum, sum hann ongantíð áður nær og námindi hevði kent, men stundum
fekk hann hug at kvetta prestin av og siga, ”Tig við tær! Hatta er ikki satt!”
Men ein rødd innan í honum segði: ”Tað er kortini satt!”
Hann gjørdist meir og meir undarliga við. Hjartað dukaði sum ørt. Tárini
runnu stríð oman eftir kjálkunum, og beinanvegin prestur hevði sagt amen,
stórleyp Jákup út úr kirkjuni, og hann sleyrdi, tað dýrasta, hann var mentur,
violinina inn móti kirkjuvegginum, so hon fór í sorl.
Frá tí degi spældi Jákup ongantíð aftur til dans, men søkti og fann ein
annan vinnuveg. Hvítusunnuprædikan hevði brotið violinina, men hjálp
spælimanninum til frelsu.
”Himmelvejen” E.Campbell umsetti
Friður veri við tykkum!
”Og átta dagar seinni vóru lærusveinar hansara aftur inni og Tummas við
teimum. Jesus kemur, meðan dyrnar vóru læstar, og stóð mitt ímillum teirra
og segði: »Friður veri við tykkum!« ”
Jóh.20,26
Aftan læstar dyr sótu lærusveinarnir páskakvøld. Hví? ”Av ótta fyri
jødunum,” stendur. Hví? Tí Jesu uppreisn enn ikki var vorðin veruleiki fyri
teimum. Hví? Tora vit at spyrja einaferð afturat?
Hava vit ikki eina kenslu av, at vit sláa okkum sjálvi í andlitið?
So ríkur er gleðiboðskapurin, at hann greiðir frá, hvussu hin upprisni leitar
teir óttafullu lærusveinarnar upp og sigur við teir: ”Friður veri við
tykkum!” Hann skeldar teir ikki út, hóast teir hava tað uppiborið. Gjøgnum
læstar dyr kemur hann til teirra fyri at hjálpa teimum aftur á føtur. Hetta er
eitt orð, okkum tørvar. Í kirkjuni syngja vit sigurssálmar, og í
gerandisdegnum eru vit við undirlutan. Tá ið vit eru saman við teimum,
sum játta trúnna á Kristus, tala vit sterk orð um Guds náði og vald, men
annars tiga vit. Men so náðigur er Harrin, at hann kemur, meðan dyrnar eru
læstar. ”Verið ikki vantrúgvin, men trúgvandi,” sigur hann.
Hví kemur hann til teir óttafullu lærusveinarnar? Tí tað hóast alt var satt, at
hann var óundveruligur hjá teimum. Hvat skuldu vit gjørt, um vit ikki
kundu litið á, at hesi orð framvegis eru galdandi: ”Rørið, ið sundur er, skal
hann ikki bróta, og skarið, ið rýkur, skal hann ikki sløkkja, til hann hevur
ført rættin fram til sigurs. ” Matt.12,20 Hvat skuldu vit gjørt, um tað ikki
var satt, at: ”eru vit ótrúgvir, verður hann tó trúgvur; tí at seg sjálvan kann
hann ikki avnokta. ”
2.Tim.2,13
Hjá lærusveinunum gjørdist alt øðrvísi, og tað mugu vit ikki gloyma. Eftir
hvítusunnudag vóru teir ikki at kenna aftur, óttin varð broyttur til frímóð,
og við treysti vitnaðu teir um tann upprisna. Tað er stórt, at Kristus kemur
til óttafullar og mótfalnar lærusveinar, sum sita handan læstar dyr. Enn
størri er, at hann sendir Heilaga Andan, rekur mótloysið burtur og skapar
ein her, sum hevur svørð Andans á lofti undir krossins merki. Mátti tað
hent, eisini hjá okkum.
Undir krossins merki stóðu gamlir menn.
Undir krossins merki standa hetjur enn.
Skulu vit tá svíkja? Nei vit standa stinn.
Breiðið krossins merki út.
Hvussu stórur er Gud
”Líti eg at tínum himni, fingraverki tínum, mána og stjørnum, sum tú hevur
fest – hvat er tá maður, at tú minnist á hann, og mannabarn, at tær kemur
tað í hug! ”
Salme 8,4-5
Og
”Eg eri krossfestur við Kristi; og tað eri ikki longur eg, sum livi, men
Kristus livir í mær. Men tað sum eg nú livi í holdinum, tað livi eg í trúnni á
Guðs son, sum elskaði meg og gav seg sjálvan upp fyri meg. ”
Gal.2,20
Ein fríteinkjari møtti einaferð manninum, ið búði beint við síðuna av. Ann
spurdi hann, hvar hann ætlaði sær.
Maðurin svaraði og segði, at hann var á veg í kirkju.
”Hvat ætlar tú í kirkjuni” spurdi fríteinkjarin
”At biðja til Guds” segði maðurin.
”Sig mær so”, segði fríteinkjarin, ”Er Gud lítil ella stórur?”
”Bæði tvey” svaraði maðurin. ”Hann er so lítil, at Hann kann búgva í
mínum hjarta, men samstundis eisini so stórur, at himlanna himlar hvørki
kunnu skilja ella rúma Hann.” E.Campbell umsetti
Hini týdningarmiklastu boðini
”Farið tí og gerið øll fólkasløgini til lærusveinar mínar, við tað at tit doypa
tey til navns faðirsins og sonarins og hins heilaga anda, og við tað at tit
læra tey at halda alt tað, ið eg havi boðið tykkum. Og sí, eg eri við tykkum
allar dagar alt til veraldar enda.« ”
Matt.28,19-20
Neerskov greiddi einaferð frá, at hann ein dagin stóð saman við einum
vinmanni í Leningrad og bíðaði eftir einum bussi. Hetta var í
kommunistatíðini. Tá kom ein maður yvir til teirra og spurdi um okkurt á
russiskum. Vinmaður Neerskovs tosaði nakrar minuttir við hann, og so fór
maðurin.
„Hvat spurdi hann um?“ vildi Neerskov vita.
„Hann spurdi, hvønn buss hann skuldi taka fyri at koma yvir í hin endan av
býnum. Tað segði eg honum so; men so segði eg honum nakað, sum er av
størri týdningi enn at finna bussar.“
„Hvat var tað?“ spurdi Neerskov eitt sindur bangin.
„Eg segði honum, at Gud hevði sent son sín Jesus Kristus til frelsu fyri
menniskju.“
Neerskov bleiv heilt bangin og leit seg íkring, um maðurin nú mundi koma
aftur við politinum. „Hvussu kundi tú funnið uppá at tosað so bart út við
ein fremmandan mann her mitt úti á gøtuni? Veitst tú ikki, hvussu
vandamikið tað er? Tað kann kosta fleiri ár í fongsli!“
„Veitst tú ikki, hvussu vandamikið tað er fyri hann?“ spurdi hann kvikliga,
„um hann ongantíð hoyrir evangeliið, so verður hann æviga glataður.“
Tá skammaðist Neerskov; men vinmaðurin helt rólig áfram: „Teir kunnu
seta meg í fongsul, tað hava teir gjørt fyrr. Men hvat hevur tað at týða? Tað
eru bert nøkur fá ár sammett við ævinleikan. Eg havi, ið hvussu er, gjørt av,
at eg vil bera tey týdningarmestu boðini til eitt og hvørt menniskja, sum eg
komi í samband við, nevniliga, at tað er frelsa í Jesusi Kristi.“
Hvussu er við tær og mær, eru vit líka ágrýtin, vit, sum búgva í einum
landi, har tað ikki kostar fongsul at boða orðið?
Effie Campbell
Maran ata!
Vit liva hinumegin krossin og fullgjørda verkið. Vit hava hoyrt hin
upprisna Kristus siga okkum, hvørji tekn og hendingar skulu siga okkum,
at Jesu koma er nær. Vit hava í Luk. 21,28 hoyrt hann siga: „Tá ið hetta fer
at henda, tá rættið ryggin og lyftið høvdum tykkara, tá verða tit skjótt
fríað.“ N.S.
Vit hava hoyrt Jesus siga: „Á sama hátt skulu tit eisini vita, tá ið tit síggja
hetta henda, at Guds ríki er í nánd. Sanniliga sigi eg tykkum: henda slekt
skal als ikki forganga, áðrenn alt samalt er hent. Himin og heimur skulu
ganga undir, men orð míni skulu als ikki forganga.“ (Luk. 21,31–33).
Nóa sá einki tekn, men hann trúði! Vit síggja øll teknini rulla inn yvir
okkum – sum verkirnir hjá konu, sum er komin á soppin!
Men trúgva vit? Eru vit ovurfegin? Siga vit øðrum frá um Frelsaran? Gleða
vit okkum til komu Jesusar? Eru vit til reiðar til burturrykkingina? Tí hon
kemur uttan fyriboðan.
Eg sigi: „Maran ata!“ (1. Kor. 16,22). Tað merkir: „Kom, Harri Jesus!“
(Opb. 22,20).
Effie Campbell umsetti
Gleðin um altargongdina
”Jesus segði tá við teir: »Sanniliga, sanniliga sigi eg tykkum: Eta tit ikki
hold menniskjusonarins og drekka blóð hansara, tá hava tit ikki lív í
tykkum. Tann, sum etur hold mítt og drekkur blóð mítt, hevur ævigt lív, og
eg skal reisa hann upp á evsta degi.”
Jóh.6,53-54
Tá Kristian Buhl, háskúlaleiðari og prestur, vitjaði her í samband við
Bíbliuskeiðið í Sandavági, tá talaði hann eisini í Vesturkirkjuni. Har
greiddi hann millum annað frá um eina gentu, ið nevndist Betty. Hann
hevði fermt hana.
Seinni var ein lega fyri ung. Haldi tað var ein summarlega, sum K.F.U.K
og K.F.U.M stílaðu fyri. Nógv ung vóru komin saman.
Tá tey sótu við døgurðaborðið eftir gudstænastuna var lagið gott. Tað varð
tosað og flent. Tá sigur Betty spakuliga: ”Ja, vit kunnu saktans vera glað.
Vit hava verið til altars í dag og fingið syndanna fyrigeving.” Tað gjørdist
við eitt pinnastilt inni, tí tað var helst ikki tað, prátað hevði verið um.
Stutt eftir hetta andaðist Betty, og ein av hennara vinkonum kom til
Kristian Buhl og segði honum frá hesi hending, og tá hann helt
gravartaluna yvir hana, tá nevndi hann eisini hetta.
E.Campbell umsetti
3.juni 2025
Tá kinverjin Ni gjørdist kristin
”Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív.”
Jóh.3,16
Hudson Taylor sigur her frá søguni um, hvussu kinverjin, Harra Ni varð
kristin.
Harra Ni var leiðari fyri avgudadyrkarar. Men hann óttaðist fyri syndum
sínum. Hann var stúrin og ólukkuligur, tí hann ikki visti, hvat hendi
honum, tá ið hann doyði.
Eitt kvøldið hendi tað so, at Harra Ni gekk framvið opnu dyrnar hjá
Missiónini. Ringt varð við eini stórari klokku og fólk fóru innar. Onkur
segði honum, at ein lærari skuldi tala um Gud og tí fór Ni eisini inn har.
Kanska kunnu hesi fólkini siga mær okkurt um tað, eg vil hoyra nakað um,
hugsaði hann. Hann settist niður og lurtaði hugagóður eftir, hvat ið sagt
varð.
Lærarin segði, at tann einasti sanni Gud elskaði heimin so nógv, at Hann
hevði sent einasta son sín í heimin. Sonurin leið og doyði á einum krossi
fyri at gjalda fyri alt tað skeiva, sum syndig menniskju høvdu gjørt. Hann
varð grivin og tríggjar dagar seinni stóð hann upp frá teim deyðu. ”Gud
fyrigevur syndina hjá teimum, ið trúgva á son Hans.” helt lærarin fram.
”Hann gevur teimum ævigt lív.”
Eyguni á Harra Ni lýstu upp av bilsni. Aldri hevði hann hoyrt nakað
líknandi. Tá Hudson Taylor gavst at tala, reisti Harra Ni seg spakuliga upp.
”Eg havi leingi søkt sannleikan,” segði hann álvarsliga, ”men uttan at
kunna finna hann. Eg havi ferðast víða um uttan at finna hann. Eg havi ikki
kunnað funnið nakran frið. Men eg havi funnið frið í tí, sum vit hava hoyrt
her í kvøld. Frá hesum degi vil eg trúgva á Jesus.”
Frá sama kvøldinum byrjaði Harra Ni at rannsaka Bíbliuna. Allastaðni,
hann kom, var hann ein glaður trúboðari fyri Jesus. Og hann gjørdist ein av
bestu og trúgvastu hjálparum hjá trúboðarunum.
Fáar dag eftir, at Harra Ni var komin til trúgv á Jesus, spurdi hann Hudson:
”Hvussu leingi hava tit kent til gleðiboðskapin í tykkara landi?”
”Í nakrar øldir,” segði Hudson eitt sindur kroystur á málinum.
”Í fleiri øldir?” spurdi Ni bilsin. ”Er tað veruliga satt, at tykkara fólk hava
kent Jesus so leingi og ikki fyrr enn nú hava sent onkran at siga okkum frá
hesum?” Hann risti syrgin á høvdinum.
”Pápi mín søkti sannleikan í meira enn 20 ár og doyði uttan at hava funnið
hann. Å, nei, hví komu trúboðarnir ikki her bert eitt sindur fyrr?”
Hudson gloymdi aldri henda spurning frá Ni. Tað fekk hann at leingjast
eftir at gera alt, hann kundi, so at milliónirnar í Kina kundu hoyra um Guds
son. Hann vónaði, at mong fóru at koma til trúgv uppá hann og verða frelst
frá syndini.
”Evangelisk Børnemission” hevur givið út. E.Campbell umsetti
Gleði tykkum í Harranum
”Ísrael gleðist yvir skapara sínum, synir Zions fegnist yvir kongi sínum! ”
Salme 149,2
Ein prestur fór út at vitja eina kvinnu í samkomuni. Beint hann var
innkomin byrjaði kvinnan at gremja seg um, at øll í samkomuni vóru so
óblíð móti henni, og at hon ikki hevði pening nokk til at rinda sínar
rokningar við. Tá hon endiliga tagdi spurdi prestur: ”Kann eg sleppa at
síggja tína sálmabók? Har eru nakrir sálmar, sum eg má skræða út úr tíni
sálmabók, sálmar og sangir, ið ikki longur hava nakran týdning fyri teg.
Lat okkum byrja við sálmi 37, ”Lovsyng din Herre!” Her er ein annar,
nr.40, ”Min Gud, jeg vil prise dig”. Prestur lat sum, hann ætlaði sær at
skræða síðurnar úr.
”Bíða, tú mást ikki beina fyri míni sálmabók” rópti kvinnan ill. ”Eg havi
ongan pening at keypa eina nýggja fyri. Harafturat havi eg fingið hana frá
pápa mínum.”
Presturin skeyt upp, at kvinnan fór ígjøgnum alla sálmabókina fyri at gera
sær ein lista yvir allar sálmar, ið bóru fram takk og prís. So bað presturin
hana keypa sær eitt hefti og gera sær ein lista yvir øll bíbliuorð, ið snúðu
seg um gleði, takk og prís. Endiliga bað hann hana hvønn dag skriva eitt
ella annað, sum hon var takksom fyri í einum hefti.
Nú smíltist kvinnan. ”Var hatta alt?” spurdi hon.
”Ja, eitt afturat. Í hasum ”Eg-eri-takksom-fyri” heftinum skalt tú seta ein
kross hvørjaferð tú roynir at hjálpa onkrum. Tú skalt ikki skriva, hvat tú
gert. Tað skulu vit ikki halda roknskap yvir. Royn at fáa so nógvar krossar í
heftið sum gjørligt. Í staðin fyri at vera tung í huga fert tú at gerast glað.
”Og,” helt hann fram, ”Gleði tín í Harranum fer at verða smittandi eins og
meslingar.”
E.Campbell umsetti
1.juni 2025
Hvat er tað at líta at Jesusi?
”Og hann rann undan og kleiv upp í eitt morberjatræ, fyri at fáa hann at
síggja, tí at leiðin hjá honum lá har framvið. ”
Luk.19,4
Er tað at síggja ein málning ella eina mynd av honum? Er tað at síggja eitt
skapilsi, høgt út úr gróti? Hvat er tað at líta at Jesusi?
“Tað er ógjørligt at síggja hann,” svara summi. “Tí hann er í Himlinum. Og
ikki fyrr enn vit koma hagar, fáa vit hann at síggja, sum hann er.”
Ja, á ein hátt hava tey rætt í tí.
Eg hoyrdi einaferð um ein drong. Hann var føddur, meðan pápi hansara
sigldi úti í verðini. Tað gingu nógv ár. Drongurin skuldi nú fara í skúla;
men enn hevði hann ikki sæð pápa sín. Men pápin skrivaði støðugt heim.
Mamman las brøvini fyri dronginum. Og drongurin fekk nógvar gávur frá
pápa sínum. Ja, tað hendi viðhvørt, at drongurin slapp at tosa við pápa sín í
telefonini úr einum øðrum landi.
Hesin drongurin hevði ikki sæð pápa sín. Men kortini hevði hann sæð
hann. Drongurin hevði fingið eina mynd av pápa sínum prentaða inn í
hjarta sítt og hoyrt rødd hansara. Ja, hann skilti, at pápin var góður við
hann.
So kom tann dagurin, tá ið pápin kom heim. Drongurin fleyg um hálsin á
hesum bæði kenda og ókenda manni og segði: “Pápi!”
Pápin var nokk eitt sindur øðrvísi, enn drongurin hevði hildið og hugsað.
Men hann var - í allar mátar - nógv betri! Drongurin var glaður.
Tú hevur fingið eitt bræv frá Jesusi og um hann. Tað er Bíblian. Mamma
tín og mong onnur hava lisið fyri tær úr hesum brævi. Jesus sjálvur hevur
tosað við teg úr ”landi” sínum gjøgnum bønarinnar telefon og gjøgnum hitt
fína móttøkutólið hjá samvitskuni. Jesus hevur sent sínar nógvu, nógvu
gávur. Tel tær, um tú kanst!
Sært tú ikki Jesus fyri tær, hvussu nógv hann elskar teg? Tað er eitt træ,
sum tú kanst klúgva uppí fyri rættiliga at síggja hann. Tað er bønarinnar
træið. Ert tú ágrýtin har, fert tú meir og meir at kunna siga: “Eg kenni
Jesus! Eg veit, hvør hann er, og hvat hann er.”
E. Campbell umsetti