2.oktober 2025

 

Frelsari okkara

 

„Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at
ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív. “
Jóh.3,16

Kennir tú teg einsamallan og uttan vinir, ið kunnu taka lut í gleði og sorg
tíni, so hevur tú Jesus. Vit kunnu vitna um henta Frelsara, tí vit vita, at
hann kann hjálpa tær, har ongin annar kann.

 

Av egnum fríum vilja kom hann niður til jarðar í mannalíki og hann setti
seg sjálvan so lágt, at hann eisini leið hin vanærandi deyðan á einum krossi
fyri at keypa okkum leys frá vreiði Guds.

 

Sum syndarar hava vit forbrotið okkum inn á Guds Heilagu lóg, og um vit
fingu sum uppiborið, so endaðu vit í glatan og máttu líða æviga revsing, tí
vit hava vent okkum frá Gud – móti samvitsku okkara og móti Heilaga
Andanum, ið vegleiðir okkum. Hóast alt hetta, so eru miskunnsomu armar
Guds rættir út móti okkum, tí ein mannasál er mikið verd í eygum Guds.
Trúgvin á, at Gud elskaði heimin so, at „... hann gav son sín hin einborna,
til tess at ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt
lív.“ Jóh.3,16, hevur óivað leitt menniskju í milliónatali inn gjøgnum
Himinsins portur.

 

Tá vit skoa tað, ið hendir í heiminum í dag, so er ikki stórur uggi at finna;
men vit kunnu kámt hóma kærleika Guds, tá vit síggja, at hann gav sín
egna son at líða deyðan, so at vit kunnu verða bjargað og koma í beitilendi
hins góða hirðans. At Kristus leið deyðan fyri okkum syndarar vísir hin
makaleysa, einastandandi, guddómliga kærleikan.

 

Jesus kom niður millum okkum og vreiði Guds, tók syndir okkara á seg, og
strikaði tær. Hann kom sum millummaður millum Guds og menniskjað og
setti seg sjálvan millum syndaran og glatanina. Gud sendi hann fyri at
byggja brúgv yvir dýpið, sum vil falli Ádams gjørdist veruleiki millum
Gud og menniskjað.

 

Sí ta miklu frelsu, og hvat hon hevur kostað! Hugsið um einsomu løtuna í
tí myrka Getsemane hava, har sonur Guds, Frelsari okkara, bað, tá hann
segði: „Og hann fór eitt sindur burtur frá teimum, legði seg fram eftir
grúgvu, bað og segði: »Faðir mín, er tað gjørligt, tá lat hesa skál fara um
meg; tó ikki sum eg vil, men sum tú vilt!« “ Matt.26,39

 

Hann tømdi síðsta dropan, og leið alt hetta fyri tína og mína frelsu.

Tað var tín og mín synd, sum hann bar, og soleiðis gjørdist sonur Guds tín
og mín Frelsari. Tað er við blóði Lambsins – dýrabara Jesu blóði, at vit á
dómadegi kunnu koma fram sum rein frammanfyri Gudi.

 

Gud letur enn innbjóðingina ljóða: „Og andin og brúðurin siga: »Kom!«
Og tann, sum hoyrir, sigi: »Kom!« Og tann, sum tystur er, hann komi!
Hvør, sum vil, hann taki lívsins vatn fyri einki!« “ Op.22,17

 

Ongin forðing nýtist halda okkum afturi frá ríki Guds og einasta treytin er,
at: „Hin gudleysi vendi um frá vegi sínum, og órættarmaður frá
svikaráðum sínum og vendi sær til Harrans, tá skal hann miskunna honum,
til Guðs várs, tí at hann fyrigevur ríkliga. “ Jes.55,7

 

Tekur tú ímóti innbjóðingini og fylgir Jesusi eftir, ið hevur lovað at vera
við tær, „ … allar dagar alt til veraldar enda.« “ Matt.28,20
ec ums.

 

Sáðmaðurin og sáðið

 

„»Ein sáðmaður fór út at sáa sáð sítt; og í tí hann sáaði, fell sumt sáðið fram við veginum og varð niðurtraðkað, og himmalsins fuglar ótu tað upp. “ og „Men hetta hevur líknilsið at týða: Sáðið er Guðs orð. “
Luk.8,5 og 11

 

Hetta líknilsi fevnir um øll menniskju! Onkrastaðir síggja vit okkum soleiðis, sum Gud sær okkum. Sáðið er Orðið, og hátturin, vit taka ímóti Orði Guds, setir okkum inn í tann bólk, har vit hoyra heima.

 

„Men hetta hevur líknilsið at týða: Sáðið er Guðs orð. “ og „Og tey fram við veginum eru tey, sum hoyra á; síðan kemur djevulin og tekur orðið úr hjarta teirra, til tess at tey ikki skulu trúgva og verða frelst. “

Tey hoyrdu Orðið, antin við at lesa tað ella tey hoyrdu tað boðað, men áðren tey fingu tikið sær um reiggj til at gera nakað við tað, lótu tey djevilin slíta tað frá sær, tí tey gloymdu, at hann bert kann taka sáðið frá okkum, um vit loyva honum at gera tað. Jesu blóð er til okkum øll, og um vit biðja innarliga og áhaldandi til Guds, so kunnu vit standa ímóti álopum djevilsins. Bíblian sigur, at gera vit tað, so fer hann at flýggja frá okkum.

 

Kortini eru tað mong, ið gleða fíggindan við at loyva ósunnum og óndum hugsanum at koma inn og fara út úr okkara sinni. So dvølja tey við hesar hugsanir í staðin fyri at taka frástøðu frá teimum, hvørja ferð, djevili kemur við teimum. Næstu tankarnir, ið koma fram í sinninum er, at kanska er hatta rætt, og so gongur ikki leingi, áðrenn tað eydnast at skræða Orðið út úr hjartanum.

 

Vónandi er hetta ikki galdandi fyri teg. Men Harrin hevur meir at siga um hetta, og kanska er tað har, tú hoyrir til. „Og sumt fell á hellubotn, og tá ið tað vaks, følnaði tað, av tí at tað fekk onga vætu.“ ørindi 6 og „Men tey á hellubotninum eru tey, sum taka við orðinum við gleði, tá ið tey hoyra tað; men hesi hava onga rót; tey trúgva eitt skifti; og á royndarstund falla tey frá.“ ørindi 13

 

Her tosar Jesus um tey, ið dáma at vera undir Orðinum nakrar minuttir, tí tey tá halda, tey hava gjørt eitthvørt gott og rætt. Men Orðið festi ikki rót. Tey lósu tað bert og góvu sær ikki far um og tíð til at hugsa meir um tað, lata upp fyri tí, so at tað kundi treingja djypri niður í hjartað. Tá so freistingin setti inn, fullu tey, av tí at eingin rót var. Orðið hevði ikki fingið fastatøkur og var ikki trongt niður.

 

At lesa og biðja er eitt arbeiði, sum ikki má gerast í skundi og við tí hugsan, at tú nú hevur gjørt tína skyldu og tín part, og at so má tað vera nóg mikið. Nógv eru lat, líkasæl og dovin, tá tað snýr seg um at fremja andaliga vøkstur okkara, men tað munar væl, um vit, sum dagurin líður, taka okkum stundir at steðga á eitt sindur, og har at geva Orðinum gætur, sum vit fingu um morgunin og lata tað gerast partur av okkum sjálvum. Tá freistingin so kemur, so hava vit Orðið sum verja.

 

Kanska hevur tú ikki funnið teg sjálvan í hesum líknilsi, og tá er tað her triði møguleikin, vit kunnu spegla okkum í: ”Og sumt fell mitt niður millum tornir, og tornirnar vuksu upp við og køvdu tað. ” ø.7 og ”Men tað, sum fell millum tornirnar, tað eru tey, sum hoyra og síðan verða køvd av lívsins sorgum og ríkidømi og njótingum og ikki bera búna frukt. ” ø.14.

 

Hvussu kunnu vit taka ímóti ”lívsins sorgum”? Hanga hugsanirnar fastar í tær og enda í reinari stúran? Áðrenn tú veitst av, so kunnu tær køva Orðið, ið sáað var og sum vaks. Og hetta hendir, tá tú gert meira upptikin av freistingum heimsins enn av andaligu støðu tíni. Um vit loyva Harranum at fáa rúm og sleppa til, so fer hann at taka sær av tí, vit veruliga hava tørv á, tí hann hevur sagt: ”Men søkið fyrst Guðs ríki og rættvísi hansara, so skal alt hetta verða tykkum givið umframt. ” Matt.6,33

 

Og so er tað enn eitt slag av jørð, og kanska er tað her, tú ert staddur. ”Og sumt fell í góða jørð, og tað vaks upp og bar hundraðfaldan ávøkst. Tá ið hann hetta segði, rópaði hann: »Tann, ið oyru hevur at hoyra við, hann hoyri!« ” Luk.8,8 og ”Men tað í teirri góðu jørðini, tað eru tey, sum tá ið tey hava hoyrt orðið, goyma tað í einum vøkrum og góðum hjarta og bera frukt í tolni. ” Luk.8,15

 

Tað er vísdómur at hoyra Orðið og taka ta avgerð at varðveita tað. Tann maður ella kvinna, ið ger hetta, skilur, at tá tað stendur skrivað: ”Elskið ikki heimin, ikki heldur teir lutir, sum eru í heiminum ....” 1.Jóh.2,15, so elska tey ikki heimin, og ið honum hoyrir til. Tey lata seg ikki freista av honum, tí tey hava bert tað í tonkunum at vera og at gerast sonn kristin, ið bera frukt.

 

Tey vita, at ta ferðina, tey vórðu frelst, tá gjørdust tey ein nýggjur skapningur í Kristi Jesusi. ”Tí, um onkur er í Kristi, er hann nýggjur skapningur; hitt gamla er farið, sí, tað er vorðið nýtt! ” 2.Kor.5,17
E.C ums